Η Βουλή της μεταδημοκρατίας ή Απλά μαθήματα αντισυνταγματικής και αντιδημοκρατικής υστερίας !!!

Η «μεταδημοκρατική» λειτουργία του πολιτεύματος ξεκινά από τη λειτουργία της «μεταδημοκρατικής» Βουλής, στην οποία θα επιβάλουν νέο Κανονισμό ο Βενιζέλος και ο πανταχού παρών…

Μπαλτάκος

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Οι δύο τελευταίες συνεδριάσεις της Ολομέλειας της Βουλής ήταν πολλαπλώς διδακτικές και, θα έγραφα, ενδιαφέρουσες. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν πρωταγωνιστές υπήρξαν ο αντικομουνιστής Μπαλτάκος με τον αντισυνταγματολόγο Βενιζέλο, σε ένα καταπληκτικό τανγκό του διδύμου που κυβερνά πραγματικά αυτή τη χώρα;

Ας επιχειρήσουμε να κωδικοποιήσουμε τις καταστάσεις στις οποίες γίναμε μάρτυρες, κι ας δούμε τι παρακολουθήσαμε ως θεατές και ακροατές των ιδιότυπων αυτών μαθημάτων συνταγματικής και πολιτικής ιστορίας:

Την Κυριακή:

1) Είδαμε έναν Πρόεδρο της Βουλής (Μεϊμαράκης) να ανατρέπει την απόφαση της αμέσως προηγούμενης Προέδρου (για την ακρίβεια, προεδρεύουσας Αντιπροέδρου) της Βουλής, Μαρίας Κόλλια, σε μια λογική κομματάρχη Γκρούεζα, και όχι Προέδρου, που έχει αρθεί, λόγω του ρόλου και της ευαίσθητης θέσης του, πάνω από κομματικούς διαχωρισμούς και παραταξιακές διαιρέσεις. Πρωτοφανές και πραγματικά πρωτάκουστο, καθώς πουθενά δεν προβλέπεται τέτοιου τύπου σχέση ιεραρχίας μεταξύ των Προέδρων της Βουλής, όταν μάλιστα συντονίζουν τη συζήτηση της Ολομέλειας και αποφαίνονται επί της διαδικασίας. Η Κόλλια είχε διακόψει τη συζήτηση, όπως όφειλε και σύμφωνα με το σωστό άρθρο του Κανονισμού, για να συνεχιστεί η συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών.

2) Ο Μεϊμαράκης, λοιπόν, όχι μόνο ανέτρεψε την προηγούμενη απόφαση, αλλά επικαλέστηκε γνωμοδοτήσεις, απόψεις ή γνώμες «έγκυρων νομικών, φίλων και συναδέλφων» (προφανώς εννοούσε βουλευτών), τις οποίες υποτίθεται έλαβε, κατά τα λεγόμενά του, μετά την προηγούμενη πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης, τον περασμένο Νοέμβριο. Απόψει και γνώμες σύμφωνα με τις οποίες, πάντα κατά τα λεγόμενά του, εντός του εξαμήνου δεν θα μπορούσε να κατατεθεί και να γίνει δεκτή νέα πρόταση δυσπιστίας ακόμη και εναντίον υπουργού, εκτός αν συνέτρεχαν αυστηρά προσωπικοί λόγοι.

Πρώτο παράδοξο: Ο Μεϊμαράκης είπε τα παραπάνω, χωρίς να καταθέσει ούτε ένα έγγραφο που να πιστοποιεί αυτές τις γνωμοδοτήσεις και τις απόψεις (αν βέβαια τις ζήτησε ποτέ).

Δεύτερο παράδοξο και ρητορικό ερώτημα: Από πότε η συνταγματικότητα και η νομιμότητα των κορυφαίων ενεργειών της αντιπολίτευσης στηρίζονται σε γνώμες ή απόψεις που κατά το δοκούν συλλέγει ο οποιοσδήποτε Πρόεδρος της Βουλής; Ποιοι ήταν αυτοί που τον συμβούλευσαν και, μάλλον, τον συμβουλεύουν ακόμα; Αν όπως έδειξε η χθεσινή του παρουσία συζητά με (αντι)συνταγματολόγους όπως ο Βενιζέλος, καλύτερα να ξανασκεφτεί το θεσμικό του ρόλο και να επανεξετάσει τον κύκλο των συνομιλητών του.

Τρίτο παράδοξο – και δεύτερο ρητορικό ερώτημα: Τι σημαίνει προσωπικός λόγος για πρόταση δυσπιστίας; Δεν οδηγεί καλά το αυτοκίνητό του και είναι πηγή κινδύνων στην άσφαλτο; Ροχαλίζει στον ύπνο του και δεν μπορεί να κλείσει μάτι η γειτονιά; Ο άνθρωπος (δηλαδή, ο Στουρνάρας) έφερε τον απόλυτο λευκό ελέφαντα των διατάξεων – καρμανιόλα του μικρού Μνημονίου, το (στην κυριολεξία) δώρο των τραπεζών στους τραπεζίτες και τον κύκλο των ευνοούμενων προσώπων τους, εις βάρος των χρημάτων και των δικαιωμάτων του δημοσίου, όλων ημών. Αλλά, κατά Μεϊμαράκη, έπρεπε να συντρέχει «προσωπικός λόγος», για να εξαπολύσει η αντιπολίτευση το δόρυ της πρότασης δυσπιστίας;

3) Ο Όργουελ έγραφε στη Φάρμα των Ζώων ότι «όλα τα ζώα είναι ίσα, κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα«. Στη συγκυβερνητική Φάρμα Μπαλτάκου και Βενιζέλου, ο υπουργός Επικρατείας και (άραγε, ακόμη;) ευνοούμενος του Σαμαρά, Σταμάτης, το ένιωσε στο πετσί του με τον πιο απίθανο τρόπο. Όλοι οι υπουργοί είναι ίσοι, όταν εκπροσωπούν την κυβέρνηση και εκφωνούν τη θέση της. Αλλά και πάλι, κάποιοι υπουργοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Και πιο ίσος από όλους, ο γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, Μπαλτάκος.

Ο Σταμάτης έκανε το …λάθος να σηκώσει το γάντι και να πει ότι η κυβέρνηση δέχεται να προχωρήσει η διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας, άμεσα, για να μη χαθεί πολύτιμος, κατά την κυβέρνηση πάντα, χρόνος. Και τότε, έκανε την εμφάνιση του, το δίδυμο Μπαλτάκος-Βενιζέλος, για να βάλουν τα πράγματα στη συγκυβερνητική τους θέση, να τραβήξουν το αυτί στον Σταμάτη και να κάνουν άλλο ένα μίνι πραξικόπημα εντός του Κοινοβουλίου. Παλιά τους τέχνη, κόσκινο – δεν ήταν και η πρώτη φορά. Πρώτη φορά όμως έδειξαν τέτοιον πανικό, στα όρια της υστερίας, ενώ, υπουργός ξεφτιλίστηκε σε ζωντανή μετάδοση και με τέτοιον τρόπο, από, κατά τα άλλα, συναδέλφους του και έναν γενικό γραμματέα, επειδή ακολούθησε, εκκούσια ή ακούσια, και το Σύνταγμα, και τον Κανονισμό, και τη διαδικασία, που και το Προεδρείο (δηλαδή, εκείνη τη στιγμή, η Κόλλια) αποδεχόταν και υποδείκνυε.

4) Η συγκυβέρνηση, διά στόματος κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Βορίδη, επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, υποδεικνύοντας την υποτιθέμενη ορθή ερμηνεία του Συντάγματος για την περίσταση και το συγκεκριμένο άρθρο. Και ο Βορίδης πρότεινε ερμηνεία Παραρά, που ανάγεται στο 1975, και, όσο νά ΄ναι, αποτυπώνει αντιλήψεις και ερμηνείες μιας άλλης εποχής. Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και της συνταγματικής ερμηνείας και της πολιτικής ιστορίας και των επιστημονικών, νομικών αντιλήψεων. Και το νερό στο αυλάκι αφορά και αναφέρεται σε άλλες προσεγγίσεις και διαφορετικές ερμηνείες (Χρυσόγονος, Καμτσίδου), που προφανώς η συγκυβέρνηση και οι οπαδοί ή οι υποστηρικτές της θεωρούν ότι είναι εκτός συζήτησης και πλαισίου. Με άλλα λόγια, η συγκυβέρνηση υποστηρίζει ότι, όπως ο Σταμάτης είναι λιγότερο ίσος υπουργός από τον Βενιζέλο ή ακόμη και τον Μπαλτάκο, ο Χρυσόγονος, π.χ., είναι λιγότερο ίσος συνταγματολόγος με τον Παραρά ή τον Βενιζέλο.

Το πραγματικό διακύβευμα, λοιπόν, με μια φράση δεν είναι τι λένε, μόνο οι συνταγματολόγοι: Εκεί που η κυβέρνηση βλέπει «κυβερνητική σταθερότητα» ως ύψιστη «προτεραιότητα» μιας συνταγματικής διάταξης, υπάρχει στην πραγματικότητα ανάδειξη και διακρίβωση της αναντιστοιχίας λαϊκής βούλησης και κυβερνητικών πεπραγμένων, συνολικά ή ατομικά (εξού και προβλέπεται και κατά υπουργού), διαπίστωση δηλαδή του σπασίματος του κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου μεταξύ κυβέρνησης και λαού (και των εκάστοτε βουλευτών που θα κληθούν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους, ως εκπρόσωποι του λαού και του έθνους, αν υπερψηφίσουν την πρόταση δυσπιστίας καταρχάς κατά της κυβέρνησης ή σε άλλη περίπτωση, κατά υπουργού). Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτό το συμβόλαιο έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει, υπενθυμίζοντας πολύ πρόχειρα και γενικά, ότι ο Σαμαράς πέρασε, εν μια νυκτί, από το προεκλογικό Ζάππειο, στο μετεκλογικό Μερκέλειο Μέγαρο και ότι ο Στουρνάρας αποτελεί το πρώτο βιολί μιας ορχήστρας που παίζει μόνο μνημονιακές παρτιτούρες;

5) Τελευταία παρατήρηση και μια σκέψη για το άμεσο μέλλον: Το Σύνταγμα που έχουμε, ένα κατά γενική ομολογία καλό αλλά και αρκετά «κουρασμένο» Σύνταγμα, παραμένει ένα εμπόδιο για τα σχέδια της συγκυβέρνησης. Γι’ αυτό και το έχει καταπατήσει πλείστες όσες φορές, εξού και θέλουν τα συγκυβερνώντα κόμματα να δρομολογήσουν, ακόμη και χθες αν μπορούσαν, μια αναθεώρηση επί τα χείρω, μια αναθεώρηση, όπως το έχει θέσει ο Βενιζέλος, «μεταδημοκρατικής λειτουργίας της πολιτείας σε καιρό κρίσης και έκτακτων συνθηκών». Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε τι θα σήμαινε μια τέτοια αναθεώρηση, από και για τα χέρια του Βενιζέλου.

Απέναντι σε αυτή τη δυσοίωνη προοπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιπροτείνει ένα νέο, ρηξικέλευθο, εύληπτο και κατανοητό, Σύνταγμα, ως προϊόν της επόμενης Βουλής και με διαδικασίες, επίσης, ευρείας, λαϊκής συμμετοχής στη διατύπωση προτάσεων, ενστάσεων και παρατηρήσεων για τις αναθεωρημένες διατάξεις και τις νέες προσθήκες. Κατά αναλογία, μια εισαγωγή του μοντέλου της Ισλανδίας, που θα μπόλιαζε την προβλεπόμενη έως σήμερα διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Και με αυτή, συν τοις άλλοις, την προγραμματική θέση, ως γνώμονα και προτεραιότητα, πρέπει να καταστήσει σαφές στο εκλογικό σώμα, γιατί μια ισχυρή και ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη Βουλή είναι πολλαπλώς επιβεβλημένη και απαραίτητη.

Τη Δευτέρα:

1) Ο Πρόεδρος της Βουλής, Μεϊμαράκης, ενώ για δεύτερη μέρα, επικαλέστηκε γνωμοδοτήσεις συνταγματολόγων και νομικών, που υποτίθεται ότι δικαιώνουν τη στάση του, δηλαδή να απορρίψει, θέτοντας ζήτημα ψηφοφορίας του σώματος, την πρόταση δυσπιστίας κατά του υπουργού Οικονομικών, δεν ανέφερε ούτε μία: Δεν επικαλέστηκε ούτε ένα απόσπασμα ή εδάφιο, ούτε πρόφερε έστω ένα όνομα κάποιου περί του Συντάγματος «συμβούλου» του, παρότι απέρριψε –σκαιά– τις αντίστοιχες, ενυπόγραφες και επώνυμες, που προσκόμισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας. Τι συνέβη; Τις έχει ή δεν τις έχει αυτές τις περιβόητες «γνωμοδοτήσεις» ο Μεϊμαράκης; Ή είπε απλώς κάτι ως υπεκφυγή και πυροτέχνημα;

2) Ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, αντισυνταγματολόγος Βενιζέλος, εισέφερε την καινοφανή άποψη ότι «θεμελιώδεις ερμηνευτικές αρχές του Συντάγματος, στη Μεταπολίτευση, είναι δύο: η δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής στην κυβέρνηση και η κυβερνητική σταθερότητα». Πέρα από τη λανθάνουσα ταυτολογία των κατά Βενιζέλο ερμηνευτικών αρχών, μαντέψτε τι λείπει: Η λαϊκή κυριαρχία, το πραγματικό και μοναδικό θεμέλιο και ερμηνευτικό εργαλείο του Συντάγματος. Αλλά, όπως ήδη έχει αναφερθεί, η λαϊκή κυριαρχία και η διαπίστωση της αναντιστοιχίας αυτής, και των κυβερνητικών πρωτοβουλιών και πεπραγμένων των ημερών μας, είναι εμπόδιο για τον Βενιζέλο, που επιδιώκει μια νέα «μεταδημοκρατική», κατά την έκφρασή του, λειτουργία του πολιτεύματος.

3) Τελικά, ήταν τόσο… «λάθος», τόσο… «τρύπα στο νερό», τόσο… «γκάφα» η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά του Στουρνάρα, που Μεϊμαράκης και Βενιζέλος συντονίστηκαν και προανήγγειλαν… αναθεώρηση του Κανονισμού της Βουλής (!), που σε πρώτη φάση θα εμποδίζει τη συζήτηση της δυσπιστίας στη διακοπή συζήτησης σχεδίου νόμου με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Με άλλα λόγια, η συγκυβέρνηση δρομολογεί νομιμοποίηση της κυριακάτικης εκτροπής, και μάλιστα ανοίγοντας το δρόμο σε ένα νέο Κανονισμό της Βουλής, που θα δυσχεραίνει ουσιωδώς την κατάθεση και τη συζήτηση δυσπιστίας κατά κυβέρνησης και υπουργού, στην πραγματικότητα οποτεδήποτε και αν αυτή προκύπτει.

Τι ανάγκη έχουμε άλλων μαρτύρων ότι η συγκυβέρνηση, πανικόβλητη και καταρρέουσα, σπεύδει να τροποποιήσει επί τα χείρω και άρον-άρον το κείμενο εκείνο που μπορεί να αλλάξει με μεγάλη ευκολία (σε σχέση με το Σύνταγμα και τη διαδικασία αναθεώρησης), δηλαδή τον Κανονισμό της Βουλής, στερώντας δυνατότητες και όπλα ελέγχου και κορύφωσης της κριτικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είπαμε, η «μεταδημοκρατική» λειτουργία του πολιτεύματος ξεκινά από τη λειτουργία της «μεταδημοκρατικής» Βουλής, στην οποία θα επιβάλουν νέο Κανονισμό ο Βενιζέλος, και βέβαια, ο πανταχού παρών Μπαλτάκος.