Χαρμoλύπες και άλλα δεινά

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Τα βουλεβάρτα που έστησαν οι καμπόσοι εκλεγμένοι, για να μοιράζουν άξιους μισθούς και επιδοτήσεις στο εκλογικό σώμα εγίναν παρακράτος που λικνίζεται ως μαστοφόρο ξέχειλο που θα πάρει τη ρεβάνς. Οι κοπέλες στα διόδια και τα κεπ, που κρατάν από σκούφια πατερφαμίλια της δεκαετίας ογδόντα, λούμπεν ημιαγρότη που έγινε αστός από τροφοδότη λογαριασμό και δάκρυσε όταν ο Αντρέας έκανε νόημα στη Μιμή, δαμάζοντας το εξήντα τοις εκατό του λαού, που ο γαμίκος ηγέτης σαγήνεψε τόσο που ν’ αφήσει κουτάβια, γιους, ανεψιούς, προικιό στη διοίκηση του κράτους, με παρακαταθήκη σωματοφύλακες υπέρβαρους από κάθε άποψη, ετοιμοπόλεμους απέναντι στα μανιφέστα και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Στη σαλεμένη αίσθηση του πολίτη, που είναι μάνταλο της υποχονδρίας του κράτους, αθροίζονται τα μεγάλα έργα, οι ζεύξεις, το λαύκα και η ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Οι αρχηγοί των αριστερών συνασπισμών που παίξαν απταίστως το ανάχωμα, γίνονται χαφιέδες σε μη κυβερνητικές ή πρόεδροι της πανάθας. Το βασικό μάθημα του πρώτου έτους στα οικονομικά της Αμερικής είναι το, κερδίζεις πιο πολλά απ’ τους φτωχούς παρά απ’ τους πλούσιους.  Αφού οι ομάδες και τα κομματικά μαντριά είναι ένα και το αυτό δε χρειάζεται παρά ένα χιλιοστό ρητορείας για να απογειωθούν. Ο ηγέτης με το κουστούμι ή το ζιβάγκο, τη χλαμύδα ή το φεσάκι, είναι ο επώνυμος της ιστορίας που’ χει μούρη δουλεμένη στο φωτοσόπ και παίρνει αποφάσεις περί ζωής ή θανάτου, με την ευκολία που ρεύεται ή αφοδεύει τα όποια βιολογικά. Επιπλέον οι σπόνσορες ανταλλάχτηκαν με νομάρχες και βουλευτές. Τα σουραύλια της διανόησης πιάσαν σκοπό ιδιωτικής πρωτοβουλίας, φιξάροντας με αλαξοκολιές τα λάιφ στάιλ έντυπα που εγίναν φρί πρές και δε χρειάζονται μανταλάκια και περίπτερα παρά μονάχα το γυφταριό της μεσαίας τάξης που ανάλογα το διαφημιστή καταναλώνει και ιδέες. Οι ιδέες βεβαίως είναι τζάμπα, παρόλο που διαφεντεύουν ολόκληρο τον υλικό πολιτισμό και στα καμίνια τους παίρνουν αξία τα όποια επιτεύγματα. Από την πλαστική στήθους μέχρι την ανοιχτής καρδιάς κι απ’ τα δέντρα του Τσόκλη μέχρι την περίοδο της Αννίτας Πάνια, τα διαχειρίζονται λέξεις, δηλαδή ιδέες, δηλαδή ακαδημίες και διδακτορικά. Η σύγχρονη εργατιά καλουπώνει οικοδομές, γνωρίζει δυο γλώσσες, κυνηγά πιστοποίηση άιζο και συστατικές επιστολές για να δελεάσει αφεντικά κι εταιρίες. Η νεολαία με τη γνωστή τάση προς τα γεράματα, θα ψηφίσει επίσης πατριωτικά και άδολα θα βγάλει το τεί της και θα ψάξει να βρει δουλειά με γνωστούς και αγίους και μπαρμπάδες θεωρητικούς και πρακτικούς που προτάσσουν την δουλική  ατάκα του δεξιού, πως, μονάχα οι τεμπέληδες δε βρίσουν δουλειά κι άλλα νόστιμα και αιθέρια. Αφού οι πλούσιοι και ευσεβείς Εβραίοι αγόρασαν κοψοχρονιά το σοσιαλισμό και βρήκαν δουλειά στο σκιάχτρο που ‘χε πατέρα πρωθυπουργό, πρωτοκλασάτο λαοπλάνο, κάνοντας τους κατάκοπους μεσαίους καταθλιπτικούς κι όλες τις εργάσιμες ίδιες, αφού δε μένει τίποτε άλλο εκτός απ’ την στοργική αγκαλιά της ακροδεξιάς και τις γκρίνιες, τώρα που το σύστημα ξεχείλωσε τις κοιλιές και πλαδάρεψε τα μυαλά, όπου και να σας βρίσκει το κακό αδερφοί μνημονεύετε Σωτηρία Μπέλου, που λίγο πριν ξεψυχήσει φώναζε σε γιατρούς και νοσοκόμους << γαμιέστε; να γαμιέστε παιδιά όσο μπορείτε. Αυτό είναι η ζωή>>.

πηγή:

http://dromos.wordpress.com