ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

«Eκατόμβες νεκρών» ετοιμάζει η κυβέρνηση

Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί Υγείας ήταν εδώ και χρόνια ενήμεροι για τους χιλιάδες νεκρούς που θα φέρει η πολιτική λιτότητας

O ασθενής μπήκε σε κακή κατάσταση στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού. Πριν από λίγες ήμερες είχε νοσηλευθεί στο Ασκληπιείο Βούλας με έμφραγμα του μυοκαρδίου και στα χέρια του κρατούσε ένα χαρτί από το νοσοκομείο. Δεν ήταν τα αποτελέσματα εξετάσεων αλλά ένας λογαριασμός των 500 ευρώ. «Από το λογιστήριο του νοσοκομείου μου είπαν ότι αν δεν πληρώσω αμέσως θα με στείλουν φυλακή» εξήγησε στον καρδιολόγο Γιώργο Βήχας από το κοινωνικό ιατρείο που τον υποδέχθηκε. Και αν αυτός δεν είχε αντιδράσει άμεσα, χορηγώντας του ειδική αγωγή, πιθανότατα αυτός ο λογαριασμός θα τον είχε στείλει στο θάνατο.

Το περιστατικό είναι παλιό αλλά στην πραγματικότητα είναι η απόλυτη εικόνα του μέλλοντος. Αν και όλοι κατανοούμε ότι η «λιτότητα σκοτώνει», η αυξημένη θνησιμότητα δεν θα προέλθει όπως νομίζουμε μόνο από τη ραγδαία επιδείνωση του συστήματος υγείας, το οποίο δεν θα προσφέρει επαρκείς υπηρεσίες, αλλά κυρίως από την αύξηση των ανισοτήτων και του στρες που προκαλεί η οικονομική κρίση. Σε συνδυασμό με την νεοφιλελεύθερη συνταγή του ΔΝΤ και της ΕΕ η κατάσταση αυτή, μας εξηγεί ο Γιώργος Νικολαϊδης, διευθυντής Ψυχικής Υγείας και κοινωνικής Πρόνοιας στον Ινστιτούτο Υγείας του παιδιού θα οδηγήσει σε μαζικά κρούσματα καρδιοαγγειακών παθήσεων αλλά και κρουσμάτων καρκίνου. «Η πολιτική του 2012 θα καταγραφεί σαν μείωση του προσδόκιμου ζωής το 2020 – ξέρετε όταν λένε ότι θα βγούμε στις αγορές» μας λέει με ένα πικρό χαμόγελο.

Το υπουργείο υγείας αλλά και ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο, που στηρίζει την πολιτική λιτότητας, γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια όχι μόνο ποιες παθήσεις θα εκδηλωθούν μαζικά σε λίγα χρόνια αλλά ακόμη και με μια ποιο χρονική σειρά θα πλήξουν τον πληθυσμό. Οι επιστήμονες είναι σήμερα σε θέση να κάνουν εξαιρετικά λεπτομερείς προβλέψεις καθώς η ίδια πολιτική επιβλήθηκε χωρίς καμία απολύτως διαφοροποίηση από τη Λατινική Αμερική και τη Ρωσία μέχρι τις Τίγρεις της Ανατολικής Ασίας μέχρι την Κορέα. Η επίθεση ξεκινά πάντα εναντίον του καθολικού χαρακτήρα της δημόσιας υγείας και συνεχίζεται με την προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεις των δομών υγείας και ασφάλισης. Το τρίτο βήμα είναι η συγκέντρωση όλων των κλάδων περίθαλψης σε ένα σύστημα σαν τον ΕΟΠΠΥ το οποίο στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων χρεοκοπούσε σε διάστημα έξι μηνών έως δύο χρόνων.


Τα αποτελέσματα αυτής της συνταγής ήταν πάντα το ίδιο μοτίβο θανάτου για δεκάδες χιλιάδες πολίτες. Ένας από τους ανθρώπους που κατέγραψαν αυτό το μοτίβο είναι και ο καθηγητής Ντέιβιντ Στάκλερ, συγγραφέας του βιβλίου Body Economic που συνοδεύεται από τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Γιατί η λιτότητα σκοτώνει». Ταξιδεύοντας σε δεκάδες χώρες από όπου πέρασε το ΔΝΤ, η παγκόσμια τράπεζα και πιο πρόσφατα η ΕΕ ο Στάκλερ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίσεις δημοσίου χρέους είναι μια συνειδητή πολιτική επιλογή των κυβερνώντων, οι οποίοι προτιμούν να εξοφλούν τα χρέη τους σε ξένες τράπεζες θυσιάζοντας τον πληθυσμό. Στα δικαστήρια του μέλλοντος θα μπορεί να τεκμηριωθεί πολύ εύκολα ότι δεκάδες υπουργοί υγείας είχαν στα χέρια τους συγκεκριμένες μελέτες για τις επιπτώσεις της πολιτικής λιτότητας στα επίπεδα θνησιμότητας αλλά έβαλαν την υπογραφή τους για να πεθάνουν χιλιάδες συμπολίτες τους.

Μια αντίστοιχη έρευνα με του Στάκλερ έχει πραγματοποιήσει στην Ελλάδα και ο κ.Γιώργος Νικολαϊδης. Το Δεκέμβριο του 2011 παρουσίασε σε συνέδριο της εθνικής σχολής δημόσιας υγείας (παρουσία του τότε γενικού γραμματέα του υπουργείου υγείας Ν.Πολύζου) σειρά τρομακτικών προβλέψεων οι οποίες επιβεβαιώθηκαν μιας προς μια.

«Σε πρώτη φάση» εξηγεί στο Unfollow «oι επιστήμονες μπορούσαν να προβλέψουν ότι θα αυξάνονταν οι αυτοκτονίες, οι ανθρωποκτονίες και τα νοσήματα που σχετίζονται με κατάχρηση αλκοόλ και ουσιών. Η αμέσως επόμενη φάση περιλαμβάνει την επανεμφάνιση λοιμωδών νοσημάτων που είχαν ξεχαστεί στην ελληνική κοινωνία όπως η φυματίωση». Η κατάσταση στο συγκεκριμένο τομέα ενδέχεται να επιδεινωθεί ραγδαία όσο περιορίζεται ο εμβολιασμός των παιδιών – που ξεκίνησε από ειδικές ομάδες του πληθυσμού αλλά επεκτείνεται απειλητικά.

Το πιο τρομακτικό, όμως, σύμφωνα με τον Νικολαϊδη είναι η παιδική θνησιμότητα η οποία, όπως είχε προβλεφθεί, άρχισε να αυξάνεται από πέρυσι – για πρώτη φορά από το 1950. Ο κύκλος λοιπόν αυτών των προβλέψεων επιβεβαιώθηκε με τρομακτική ακρίβεια μέχρι το 2013 ακόμη όμως δεν έχουμε δει τις πραγματικές επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας στη θνησιμότητα του πληθυσμού. «Σε λίγα χρόνια θα δούμε το δεύτερο κύμα που θα είναι πολύ πιο μαζικό και θα επηρεάσει άμεσα το προσδόκιμο επιβίωσης» εξηγεί ο συνομιλητής μας επισημαίνοντας ότι «σε λίγα χρόνια αναμένονται χιλιάδες νέα περιστατικά στεφανιαίας νόσου και αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων. Καθώς οι συγκεκριμένες ασθένειες αποτελούν την υπ’αριθμό ένα αιτία θανάτου στις αναπτυγμένες χώρες, ακόμη και μια «μικρή» αύξηση της τάξης του 2 έως 5% θα σημαίνει τεράστιο αριθμό θανάτων. «Στην επόμενη πενταετία θα ζήσουμε μια εκατόμβη νεκρών συνανθρώπων μας κυρίως άντρες παραγωγικής ηλικίας από 45-64». Αμέσως μετά, πιθανότατα από το 2020, θα έχει έρθει η σειρά του καρκίνου να χτυπήσει την πόρτα μας καθώς οι κακοήθεις νεοπλασίες έχουν μεγαλύτερο «χρόνο επώασης»

Το τελευταίο στάδιο μαζί με τον καρκίνο είναι το μεταβολικό σύνδρομο (παχυσαρκία, υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης) – όλα τα προβλήματα δηλαδή που τις τελευταίες δεκαετίες αποτελούν τα «νοσήματα των φτωχών».Η απάντηση των κυβερνώντων στην κατηγορία ότι γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια ότι η πολιτική τους σκοτώνει ανθρώπους θα μπορούσε να συνοψιστεί στην αγγλική έκφραση shit happens ή αυτά συμβαίνουν. Αφού η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας παρουσιάζεται σαν μονόδρομος η ραγδαία αύξηση της θνησιμότητας είναι η απαραίτητη παράπλευρη απώλεια στην διαδικασία «εξυγίανσης» της οικονομίας Ακόμη και αυτή η κυνική διατύπωση όμως αποτελεί ένα τεράστια ψέμα καθώς όπως αποδεικνύει ο Ντέιβιτν Στάκλερ του σε αρκετές περιπτώσεις μια περίοδος ύφεσης μπορεί να συνοδευτεί ακόμη και από βελτίωση τυς υγείας του πληθυσμού.

Στο βιβλίο του ο Στάκλερ αντιπαραθέτει στην περίπτωση της Ελλάδας την ιστορία της Ισλανδίας η οποία αναλογικά με τον πληθυσμό της βρέθηκε αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη τραπεζική κρίση στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι φιλοευρωπαιστές στο Ρέικιβαικ πίστευαν τότε ότι δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οικονομίας και του συστήματος υγείας θα έφερναν την καταστροφή. Συγκεκριμένα, καθώς η χώρα δεν ανήκε στην ευρωζώνη το ενδεχόμενο μεγάλης υποτίμησης του εθνικύ νομίσματος, που θα έδινε μια ανάσα στην εθνική οικονομία, θα καθιστούσε απαγορευτική την εισαγωγή φαρμάκων. Με δεδομένη την αδυναμία της χώρας να παράξει ακόμη και τα στοιχειώδη σκευάσματα αρκετοί προέβλεπαν έναν αρμαγεδώνα στο χώρο της υγείας.

Παράλληλα, το γεγονός ότι το σύνολο του συστήματος υγείας βρισκόταν υπό δημόσιο έλεγχο θα οδηγούσε σε κατάρρευση καθώς ο δημόσιος τομέας δεν θα ήταν σε θέση να ανταποκριθεί λόγω του τεράστιου χρέους.

Όταν η κυβέρνηση του Ρείκιαβικ προσέφυγε στο ΔΝΤ, το ταμείο ζητούσε μείωση των δαπανών υγείας κατά 30% και σταδιακή ιδιωτικοποίηση του κλάδου. Ουσιαστικά εφάρμοζε χωρίς την παραμικρή αλλαγή το σχέδιο που επιβάλλει σε όλες τις χώρες αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες κάθε οικονομίας. Μόνο που στην Ισλανδία συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ο υπουργός υγείας, γνωρίζοντας ότι η ακολουθούμενη πολιτική θα μετριόταν σε εκατοντάδες ή χιλιάδες ανθρώπινες ζωές υπέβαλε την παραίτησή του αρνούμενος να συνυπογράψει μια ακόμη γενοκτονία. Και ο υποψήφιος διάδοχός του όμως δεν φαίνεται να είχε διαφορετική άποψη. «Ξέρετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα βαμπίρ και στο ΔΝΤ;» συνήθιζε να ρωτά στους συναδέλφους του: «Το πρώτο, τουλάχιστον, σταματά να σου πίνει το αίμα όταν πεθάνεις».

Προκειμένου να ξεπουλήσει το σύστημα υγείας το ΔΝΤ «πείραξε» και πάλι τα στοιχεία των λεγόμενων «πολλαπλασιαστών» θέλοντας να αποκρύψει ότι οι δημόσιες επενδύσεις στην υγεία (όπως και στην παιδεία) προσφέρουν άμεσα οφέλη για την ανάκαμψη της οικονομίας: βραχυπρόθεσμα από την μείωση της ανεργίας σε δασκάλους και ιατρικό προσωπικό και μακροπρόθεσμα γιατί βελτιώνουν την ποιότητα του εργατικού δυναμικού.

Χάρη στις μαχητικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων η κυβέρνηση αναγκάστηκε τελικά να προχωρήσει σε στάση πληρωμών, εθνικοποίηση τραπεζών και υποτίμηση του εθνικού νομίσματος προσφέροντας άμεση ανάκαμψη στην οικονομία. Το μυστικό όμως δεν βρισκόταν μόνο σε αυτά τα γενικά μέτρα. Όπως μας εξηγούσε ο Γιώργος Νικολαϊδης ο νέος υπουργός υγείας κάλεσε ερευνητές από τη Φινλανδία και τη Σουηδία, που είχαν αντιμετωπίσει παρόμοιες οικονομικές κρίσεις και εκπόνησε ένα πρόγραμμα αύξησης των δημοσίων επενδύσεων στην υγεία, κυρίως για τα παιδιά. Παράλληλα το σύνολο των δαπανών κοινωνικής πρόνοιας αυξήθηκε από τις 280 εκατομμύρια κορόνες ( 2.2 δις ευρώ) στα 379.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι στην Ισλανδία, σε αντίθεση με το σύνολο σχεδόν των ευρωπαϊκών χωρών σημειώθηκε μείωση της θνησιμότητας. Η Ισλανδία αποτελεί σήμερα ίσως τη μοναδική χώρα η οποία εν μέσω μια κολοσσιαίας τραπεζικής κρίσης δεν κατέγραψε αύξηση των αυτοκτονιών και των καρδιοαγγειακών παθήσεων. Σε αντίθεση με τη Ρωσία, όπου ο τερματισμός της καθολικής δωρεάν υγείας προκάλεσε μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά 10 χρόνια κάθε Ισλανδός πολίτης είχε πρόσβαση σε δωρεάν περίθαλψη.

Προς στιγμήν ο Ντέιβιντ Στάκλερ πανικοβλήθηκε, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχει αύξηση των αναπνευστικών προβλημάτων, τα οποία θα μπορούσαν να είναι αποτέλεσμα του καπνίσματος στο οποίο οδηγεί το Στρες. Μην φοβάσαι, του είπαν οι ισλανδοί συνάδελφοί του, χτυπώντας τον ελαφρά στην πλάτη απλώς εξερράγη το ηφαίστειο Εϊγιαφιατλαγιοκούτλ. Ένα χρόνο αργότερα οι Ισλανδοί είχαν καταλάβει και πάλι την πρώτη θέση στην παγκόσμια «κατάταξη ευτυχίας» του ΟΗΕ με το μεγαλύτερο ποσοστό «Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας».

Η Ισλανδία δεν είναι τυχαίο παράδειγμα. Καθώς έχει ομοιογενή πληθυσμό με σταθερές διατροφικές συνήθειες και κοινό σύστημα υγείας για όλους, αποτελεί το ιδανικό πειραματικό εργαστήριο για τη μελέτη των επιπτώσεων της ύφεσης στην υγεία του πληθυσμού. Οι επιστήμονες μπορούν δηλαδή να διαπιστώσουν πολύ πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη καθαρότητα ποια είναι η επίπτωση κάθε πολιτικής απόφασης στη θνησιμότητα του πληθυσμού.

Αυτό που ελάχιστοι όμως είχαν καταφέρει να προβλέψουν ήταν ότι ένας από τους παράγοντες που βελτίωσαν τις συνθήκες ζωής και το επίπεδο υγείας των πολιτών ήταν και η συμμετοχή τους στις μαζικές διαδηλώσεις εναντίον της λιτότητας. Όπως μας εξηγούσε ο κ.Νικολαϊδης, στις κινητοποιήσεις συμμετείχε περίπου το 10% του πληθυσμού, σαν να πέρασαν δηλαδή από το Σύνταγμα πάνω από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές. Όπως τεκμηρίωσε αργότερα και η έγκριτη επιθεώρηση υγείας Lancet αυτή η πανκοινωνική συμμετοχή βοήθησε ώστε να μην αφομοιώσει ο καθένας ατομικά το στρες γεγονός που προκαλεί τις περισσότερες θανατηφόρες ασθένειες που παρατηρούνται σε καιρούς κρίσης.

Οι μαζικές διαδηλώσεις στην Ισλανδία έσωσαν κυριολεκτικά ζωές τη στιγμή που στην Ελλάδα διαδοχικές κυβερνήσεις έβαλαν την υπογραφή τους για το βέβαιο θάνατο χιλιάδων συνανθρώπων μας.

Άρης Χατζηστεφάνου
Unfollow Οκτώβριος 2013

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/

Εξόρυξη χρυσού; Γιατί όχι;

Καλλιτέχνες της Κόστα Ρίκα ενώνουν τις φωνές τους κατά των μεταλλείων χρυσού στη χώρα τους, και μεταδίδουν στη δική μας ένα μήνυμα επίκαιρο όσο ποτέ.
Πείτε όχι στα μεταλλεία των Σκουριούν. Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων.

ΔΉΘΕΝ: Πολιτική και Φιλοσοφία στον Γκράμσι

ΔΉΘΕΝ: Πολιτική και Φιλοσοφία στον Γκράμσι: Πολιτική και Φιλοσοφία στον Γκράμσι ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Politiko-Kafeneio.gr Ακόμα και αν δεν ολοκληρώσει κανείς το διάβασμα το...

"when you stop fighting you end up begging"


 "when you stop fighting you end up begging".

Ένας ελεύθερος κόσμος [ελληνικοί υπότιτλοι]


Ένας ελεύθερος κόσμος
Αυθεντικός τίτλος: It’s a free world
Σκηνοθεσία: Ken Loach
Έτος παραγωγής : 2007
Διάρκεια: 93′
Παίζουν:
Kierston Wareing
Juliet Ellis
Leslaw Zurek

Υπόθεση:
Η Άντζι απολύεται από μια εταιρεία στρατολόγησης φτηνών εργαζομένων από ανατολικές χώρες. Είναι Αγγλίδα, κόρη λιμενεργάτη, και το λέει η καρδιά της. Είναι όμως και χωρισμένη μητέρα ενός 10χρονου παιδιού με χρέη σε κάρτες και δάνεια που τρέχουν. Μαζί με τη συγκάτοικό της, Ρόουζ, αποφασίζουν να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους. Στήνουν ένα παράνομο γραφείο ανεύρεσης εργασίας, το οποίο στρατολογεί φτηνούς και βολικούς μετανάστες — εργάτες σε εταιρείες με μεροκάματα πείνας . Σε αντάλλαγμα για αυτές τις “υπηρεσίες” κρατούν ένα μέρος από την αμοιβή των εργατών.
Σε μια διαρκώς πιο ανταγωνιστική κοινωνία-ζούγκλα, όπου η επιβίωση προϋποθέτει έναν αδιάκοπο μοναχικό αγώνα κατά πάντων, η ηρωίδα προσπαθεί να βρει τη θέση της στη βρετανική κοινωνία «κλοτσώντας και σκουντώντας». Αλλά με τι κόστος;
*Η ταινία, λόγω του θέματός της και της πολιτικής της ματιάς, δε βρήκε διανομή στην Αγγλία και βγήκε κατ’ ευθείαν σε dvd!
noumero 11

«Ξανθoί άγγελοι», βαλκανικά παράσιτα και queer προλεταριακότητες

του Άκη Γαβριηλίδη
Στα λατινικά, η λέξη proles/ proletis σημαίνει «τέκνο, απόγονος».
Στην αρχαία Ρώμη, η λέξη αυτή αποτέλεσε τη ρίζα για έναν άλλο όρο που έμελλε να διαγράψει μακροχρόνια καριέρα στο ευρωπαϊκό λεξιλόγιο των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών. Στη δημοκρατία [respublica], και μετέπειτα στην αυτοκρατορία, proletarii αποκαλούνταν οι πολίτες οι οποίοι δεν είχαν καμία φορολογήσιμη περιουσία και, έτσι, το μόνο που μπορούσαν να εισφέρουν στην πολιτεία ήταν να γεννήσουν απογόνους.
Οι πολίτες αυτοί συνιστούσαν χωριστή κατηγορία φορολογουμένων. Το ομώνυμο λήμμα τής wikipedia αρχίζει ως εξής:
Η προέλευση του ονόματος συνδέεται μάλλον με την απογραφή, την οποία πραγματοποιούσαν κάθε πέντε χρόνια οι ρωμαϊκές αρχές προκειμένου να συντάξουν ένα μητρώο των πολιτών και της περιουσίας τους, από το οποίο θα καθορίζονταν οι στρατιωτικές υποχρεώσεις και τα δικαιώματα ψήφου που τους αναλογούσαν. Για πολίτες, των οποίων η περιουσία (…) βρισκόταν κάτω από το χαμηλότερο όριο για τη στρατιωτική θητεία, αντί για την περιουσία καταχωρίζονταν στη μερίδα τους τα παιδιά τους· εξ ου και το όνομα proletarius, «αυτός που παράγει απογόνους». Η μόνη συμβολή τού proletarius στη ρωμαϊκή κοινωνία θεωρούνταν η ικανότητά του να ανατρέφει παιδιά, μελλοντικούς Ρωμαίους πολίτες οι οποίοι θα μπορούσαν να αποικίσουν τις νέες περιοχές που κατακτούσε η Ρωμαϊκή Δημοκρατία και αργότερα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ήδη εξ αρχής, λοιπόν, ο συγκεκριμένος όρος είχε χαρακτήρα βιοπολιτικό, καθώς παρήχθη στο πλαίσιο διοικητικών πρακτικών ελέγχου, ταξινόμησης και αξιοποίησης των πληθυσμών (απογραφή/ φορολογία/ στρατολόγηση/ αποικισμός).
Κατά τις πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις που οδήγησαν στη συγκρότηση του έθνους-κράτους, ο όρος επανέρχεται ως εργαλείο της εξουσίας για την ταξινόμηση των πληθυσμών, ενώ, βαθμιαία, οι ίδιοι οι πληθυσμοί τούς οποίους αφορά αρχίζουν να οικειοποιούνται με τη σειρά τους τον όρο και να τον χρησιμοποιούν αυτοί ως στοιχείο ταύτισης και υπερηφάνειας.
Τόσο στη μία, όσο και στην άλλη περίπτωση, ο βιοπολιτικός καθορισμός του όρου, η κυριολεκτική του σύνδεση με τον έλεγχο της τεκνογονίας, τείνει να ξεχνιέται –ίσως παράλληλα με τη σχετική έκλειψη της λατινικής γλώσσας και ετυμολογίας από τη μνήμη των ευρωπαϊκών λαών. Η απώθηση αυτή ίσως ήταν ένας από τους λόγους –ή τα συμπτώματα- μίας σχετικής αποσύνδεσης, ενός «διαζυγίου» ανάμεσα στο εργατικό και το γυναικείο κίνημα· με αυτήν συνδέεται η ανάδειξη του ζητήματος της «οικονομικής εκμετάλλευσης» ως διακριτού και πρωτεύοντος σε σχέση με το «μερικό» ζήτημα της οργάνωσης της σεξουαλικότητας.
Όπως παρατηρούν εύστοχα οι ιστορικοί Πήτερ Λάινμπω και Μάρκους Ρέντικερ στο βιβλίο τους για την «Ύδρα με τα πολλά κεφάλια», η ανάδυση του όρου στις νεότερες, εθνικές ευρωπαϊκές γλώσσες συνδέθηκε με μία νέα άρθρωση της εργασίας και της τεκνογονίας -ή της τεκνογονίας ως (μη) εργασίας των γυναικών:
Η ελευθερία για τον «Άγγλο που γεννιέται ελεύθερος» βασιζόταν στον τοκετό, αλλά η τεκνογονία θεωρούνταν ταυτόχρονα τερατώδης, μεταιχμιακή και διαβολική. Κατά την περίοδο αυτή [τα μέσα του 17ου αιώνα] εισήλθε ο όρος προλεταριάτο στο αγγλικό λεξιλόγιο· η είσοδός του ήταν λόγια, με την έννοια ότι οι κλασικοί φιλόλογοι τον δανείστηκαν από την οργάνωση της ρωμαϊκής πολιτείας επί Σερβίου. Αυτή που έμεινε ήταν η μειωτική του σημασία -εκείνη που αναφέρεται στα μέλη της φτωχότερης τάξης, τους κατώτερους και χυδαίους- αλλά η αρχική του έννοια είχε μια ακριβέστερη σημασία, ήτοι «υποκείμενα πολλαπλασιασμού και παραγωγής γόνων» (1609), «περιορισμένοι αποκλειστικά στο να γεννάνε παιδιά» (1610), ή, όπως εξήγησε ο Τζέιμς Χάρριγκτον στο έργο του Oceana (1658), «τέτοιοι ώστε, λόγω της φτώχειας τους, δεν συνέβαλλαν τίποτε στην Κοινοπολιτεία παρά μόνο παιδιά». Έτσι, αντανακλά την απαξίωση της αναπαραγωγικής εργασίας των γυναικών. Η καθιέρωση του όρου ανήκει στην εποχή κατά την οποία καίγανε τις μάγισσες. Η γέννηση του καπιταλισμού, βασισμένη καθώς ήταν στην εκμετάλλευση απλήρωτης εργασίας, απαιτούσε έλεγχο ακόμη και πάνω στην ανθρώπινη τεκνογονία[1].
Το σκεπτικό με το οποίο οι ελληνικές αρχές απήγαγαν το ξανθό κοριτσάκι από τους οικείους του στα Φάρσαλα και απήγγειλαν εις βάρος τους κατηγορίες για «απαγωγή ανηλίκου», ήταν η ρατσιστική αρχή κατάταξης των πληθυσμών με βάση την εμφάνιση: η λευκότητα δεν μπορεί να γεννιέται από «μαύρους» πληθυσμούς. Όταν προκύπτει κάποια τέτοια περίπτωση, κάτι ύποπτο και τερατώδες συμβαίνει.
Αυτή η κρατική δυσανεξία απέναντι στην ανάμιξη, απέναντι στη «λερναία», άναρχη συνύπαρξη πραγμάτων που πρέπει να μένουν διαχωρισμένα, μας δείχνει ότι η παραδοσιακή αυτοκρατορική/ αποικιακή ιεράρχηση των proletarii στην τελευταία βαθμίδα της κατάταξης ζει και βασιλεύει.
Μας δείχνει όμως, εξ αντιδιαστολής, και κάτι ακόμα. Ότι στις προλεταριακές πρακτικές, περισσότερο από τη συνειδητή υιοθέτηση της προλεταριακότητας ως πηγής πολιτικής υποκειμενοποίησης και οργάνωσης, επιβιώνει η μνήμη της επιθυμίας εξόδου από την αυτοκρατορική κατάταξη σε αυτήν. Ή, πράγμα που είναι το ίδιο με άλλα λόγια, η μνήμη της αξιοποίησης των ίδιων των μηχανισμών πληθυσμιακής ταξινόμησης στην κατεύθυνση της εξουδετέρωσης και της υπονόμευσής τους. Ένα στοιχείο χαρακτηριστικά queer.
Στο λόγο του ελληνικού κράτους (καθώς και του λαού του –αν έχει κάποιο νόημα να κάνουμε τη διάκριση αυτή) γύρω από το περιστατικό, είναι φανερό ότι το άγχος τους από την ανεύρεση ενός ξανθού παιδιού μεταξύ των Ρομά συνδέεται με αυτή την κατάργηση των ορίων, με την πληθωρική δήλωση πολλών ταυτοτήτων που ισοδυναμεί με αναίρεση της έννοιας της ταυτότητας και έτσι οδηγεί στο μπλοκάρισμα της ληξιαρχικής καταγραφής.
Π.χ.:
Η γυναίκα που συνελήφθη για την υπόθεση της μικρής Μαρίας στα Φάρσαλα εισέπραττε επίδομα από τον ΟΓΑ, ως πολύτεκνη, αρχικά από το 1996, όταν είχε εμφανιστεί με το όνομα Σαλή.
Άλλη αίτηση είχε γίνει το 1997 και μία ακόμα το 2013. Κάθε φορά η «μητέρα» της Μαρίας παρουσίαζε διαφορετικό αριθμό παιδιών, όπως και διαφορετικό όνομα, αφού για τη λήψη δύο εκ των τριών επιδομάτων δήλωσε το επώνυμο Δημοπούλου.
Αυτό το μπλοκάρισμα της κρατικής διαχείρισης των πληθυσμών δεν έχει φυσικά μόνο «ταυτοτικό» ή «διοικητικό» χαρακτήρα, δεν αφορά κάποιο «εποικοδόμημα», αλλά έχει άμεσα οικονομικές συνέπειες, όπως δείχνει ήδη ο τίτλος του παραπάνω δημοσιεύματος: «Ο ΟΓΑ εντόπισε φάμπρικα επιδομάτων από τη ‘μητέρα’ της Μαρίας» (ΑΝΤ1, 22 Οκτωβρίου 2013).
Ο λόγος αυτός φυσικά συνιστά άλλη μια παραλλαγή του γνωστού θέματος περί «κατάχρησης της γενναιοδωρίας του έθνους [ή/ και] κράτους», το οποίο χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ενάντια στους μετανάστες, στους δημόσιους υπαλλήλους, στις γυναίκες που συνταξιοδοτούνται πρόωρα, στους τυφλούς της Ζακύνθου, στους τεμπέληδες νοτιοευρωπαίους … Κατηγορίες στις οποίες αποδίδεται με απαρέγκλιτη σταθερότητα η ιδιότητα του παρασίτου.
Όπως μας έδειξε μεταξύ άλλων ο Μισέλ Σερ, παρά-σιτος κατά κυριολεξία είναι αυτός που τρέφεται δίπλα, αλλά μεταφορικά παράσιτο αποκαλείται επίσης ο θόρυβος με την έννοια της πληροφορικής και των τεχνολογιών της επικοινωνίας –δηλ. η μετάδοση περισσότερων μηνυμάτων απ’ όσα αναμένει και απ’ όσα μπορεί να κατανοήσει και να διαχειριστεί το σύστημα, η οποία δεν το αφήνει να είναι τέλειο, να «κλείνει». Μια ραδιοφωνική εκπομπή που δεν μπορούμε να «πιάσουμε» καλά είναι μια εκπομπή με παράσιτα.
Η παρασιτική λειτουργία, με αυτές τις έννοιες, έρχεται πριν από την «κανονική», εύρυθμη, ισότιμη εμπορική συναλλαγή.
Μερικές φορές, ένα έμβιο ον στοιχειώνει ένα άλλο έμβιο ον και απομυζά τα προς το ζην, τροφή και θερμότητα, μέσα στον οργανισμό του ξενιστή του, που του δίνει ένα κομμάτι του εαυτού του, μέχρι θανάτου μερικές φορές. Το παράσιτο έρχεται πριν από τον συνδαιτυμόνα, ο οποίος προσφέρει στον άλλο κάποιο πλεονέκτημα σε ανταπόδοση: μία συμβίωση υπό όρους ανταλλαγής, ήδη πιο πολύπλοκη (Michel Serres, Το παράσιτο, Σμίλη, Αθήνα 2009, σ. 12).
Αυτό, πάντοτε κατά τον Σερ, συμβαίνει κατεξοχήν με την τεκνογονία:
Μήπως δεν έχουμε διαμείνει στο στήθος της μητέρας μας αφού είχαμε αρχικά τραφεί με το αίμα της; Μήπως η γέννησή μας δεν μπορεί να αναχθεί στην αποβολή ενός ξένου οργανισμού που ο θηλυκός ξενιστής δεν μπορεί πλέον να τον υπομείνει, αφότου παρήλθε ο καιρός της δωρεάς; Τις περισσότερες φορές, ό,τι έχουμε πάρει από τους γονείς μας το δίνουμε στα παιδιά μας: ξενιστές των παιδιών μας, παράσιτα των γονέων μας. Η πρώτη μορφή κτηνοτροφίας, ο απογαλακτισμός, η γένεση του οίκου … κοντολογίς, η εκπαίδευσή μας δεν έχει σκοπό άραγε να μας κάνει να γίνουμε παράγοντες ανταλλαγής και να αποκοπούμε λίγο λίγο από τα αρχέγονα παρασιτικά μας ήθη; (ό.π. σ. 12-13· η υπογράμμιση στο πρωτότυπο).
Η «μηχανή» την οποία είχανε στήσει οι σκουρόχρωμοι προλετάριοι των Φαρσάλων, και την οποία σκανδαλισμένο το κρατικό ειδησεογραφικό σάιτ ωθήθηκε αυθόρμητα να περιγράψει με μία πολύ δηλωτική μεταφορά από την εποχή του βιομηχανικού καπιταλισμού: φάμπρικα, είναι ακριβώς μία τέτοια (μετα)νεωτερική χρήση των «αρχέγονων παρασιτικών μας ηθών». Είναι δηλαδή μία πολεμική μηχανή που επικάθεται πάνω στη λειτουργία του οίκου, της οικο-νομίας και της ανταλλαγής, και τις εκτρέπει από τους σκοπούς τους.
Τις εκτρέπει, χωρίς όμως να τις παραβιάζει.
Νομίζω ότι το σκάνδαλο και η ενόχληση που προκαλεί η πρακτική των συγκεκριμένων προλεταρίων δεν οφείλεται τόσο στην «εμπορευματοποίηση της τεκνογονίας». Αυτός/ -ή που εισπράττει επιδόματα επειδή γέννησε πολλά παιδιά, ας πούμε Χ ευρώ το κεφάλι, δεν εμπορευματοποιεί τη σεξουαλικότητα περισσότερο από εκείνον που υπόσχεται και καταβάλλει αυτά τα επιδόματα. Η πρώτη εμπορευματοποίηση έχει ως αιτία και προϋπόθεση τη δεύτερη. Όσο για την υπόνοια είσπραξης αμοιβών από αδήλωτες υιοθεσίες, αυτή μπορεί να σκανδαλίσει μόνο όσους δεν γνωρίζουν πώς γίνονται οι «κανονικές», δεδηλωμένες υιοθεσίες: και εκεί, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι θετοί γονείς καταβάλλουν επίσης ένα ποσό στους φυσικούς. Η βασική διαφορά είναι ότι στη μία περίπτωση οι θετοί γονείς επιλέγονται από επιτροπές γιατρών, νομικών και παπάδων, ενώ στην άλλη «αυθόρμητα» και άτυπα. Από την «αγορά», θα μπορούσε να πει κανείς. Και στην άλλη περίπτωση όμως αγοραπωλησία συντελείται, όχι δωρεά.
Αυτό λοιπόν που σκανδαλίζει στην πρακτική των «επικίνδυνων τάξεων» είναι ότι οι σύγχρονοι προλετάριοι αρνούνται να εγγράφονται τα τέκνα τους ως οφειλή προς το έθνος κράτος, και αξιώνουν από το έθνος κράτος να εκ-πληρώσει τη δέσμευση που το ίδιο ανέλαβε απέναντί τους· να χρησιμοποιήσουν τους proletes, τους απογόνους τους, ως «στοιχείο του ενεργητικού». Ή –ακόμα χειρότερα- τους απογόνους άλλων, μη προλεταρίων, ή απογόνους για τους οποίους κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα πώς προέκυψαν και από πού κατάγονται.
Με άλλα λόγια, η ενόχληση προέρχεται από αυτή την πολεμική μηχανή που εκτρέπει την ετεροκανονική λειτουργία τόσο της συγκρότησης και της ληξιαρχικής καταγραφής υποκειμένων, όσο και των οικονομικών συναλλαγών που βασίζονται σε αυτές και δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτές.
Μια δραστηριότητα που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και απλώς ως πολιτική –στο μέτρο που ως πολιτική νοούμε μια πρακτική διακοπής  και εξόδου από τις αστυνομικές-ληξιαρχικές κατανομές, περιλαμβανομένης και της κατανομής σε κοινωνικές τάξεις.
Η πολιτική είναι αυτό που διακόπτει το παιχνίδι των κοινωνιολογικών ταυτοτήτων. Το 19ο αιώνα, οι επαναστάτες εργάτες των οποίων τα γραπτά μελέτησα έλεγαν:
«Δεν είμαστε τάξη».
Οι αστοί τούς προσδιόριζαν ως μια επικίνδυνη τάξη. Αλλά γι’ αυτούς, ο ταξικός αγώνας ήταν ο αγώνας για να μην αποτελούν πλέον τάξη, ο αγώνας για να βγουν από την τάξη και από τη θέση που προέβλεπε γι’ αυτούς η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων …[2]
Για το λόγο αυτό, η περιπέτεια του ζεύγους των Ρομά είναι άξια της προσοχής μας όχι μόνο από νομική, αλλά και από πολιτική άποψη.
Καταρχάς, από τη στιγμή που ξεκαθάρισε το ζήτημα της πατρότητας για τη μικρή Μαρία, έγινε νομίζω φανερό ότι αυτός που είναι περισσότερο άξιος να χαρακτηριστεί απαγωγέας ανηλίκου είναι η ελληνική αστυνομία και το «Χαμόγελο του Παιδιού», όχι οι αποκαλούμενοι «θετοί» γονείς της –που υπήρξαν οι μόνοι πραγματικοί γονείς της. Γι’ αυτό θα πρέπει χωρίς καθυστέρηση να ζητήσουμε να αποφυλακιστούν και να αποσυρθεί η σχετική κατηγορία εις βάρος τους, καθώς και να επιστραφεί το κορίτσι υπό την επιμέλειά τους.
Πέραν τούτου, όμως, νομίζω ότι η πρακτική τους μας χρησιμεύει ως ένα πολύτιμο δίδαγμα-δείγμα της λειτουργίας του παρασίτου, και με τις δύο (ή περισσότερες) έννοιες του όρου. Μια λειτουργία η οποία μπορεί να μας βοηθήσει να σκεφτούμε καλύτερα τι να κάνουμε, ή να σκεφτούμε τι κάνουμε ήδη ώστε να το κάνουμε καλύτερα.
Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, οι επιστήμονες άρχισαν να θεωρούν τα παράσιτα και άλλους παθογενείς οργανισμούς, όχι απλά ως προβλήματα, αλλά ως δομικά στοιχεία οικοσυστημάτων. (…) Τα παράσιτα ανακατευθύνουν αγαθά, ενέργεια, ζωή, χρήματα και χρόνο με το να αναδιαπραγματεύονται αυτές τις σχέσεις. (…) διοχετεύουν «νόμιμες» ή «φυσικές» σχέσεις στους δικούς τους σκοπούς. Δεν αναδιανέμουν γιατί δεν τους ενδιαφέρει τι είναι δίκαιο. Αντί γι’ αυτό, ο παρασιτισμός συνδυάζει την κατάληψη και την παρεκτροπή∙ μας θυμίζει ότι υπάρχει μία τρίτη μορφή σχέσης που δεν αναφέρεται ούτε στη συμμετοχή και ούτε στην αποστασιοποίηση, ούτε στην εξάλειψη και ούτε στην αναδιανομή, αλλά στη χρήση για άλλο σκοπό[3].

[1] Peter Linebaugh & Marcus Rediker, The Many-Headed Hydra: Sailors, Slaves, Commoners, and the Hidden History of the Revolutionary Atlantic. Boston: Beacon Press, 2000, σ. 93.
[2] Jacques Rancière, «Le plaisir de la métamorphose politique», συνέντευξη (μαζί με την Judith Revel) στη Libération, 24 Μαΐου 2008. Η υπογράμμιση δική μου.

Κατάσταση ομηρίας !!!

“  Η «δικτατορία των αγορών» και το φάντασμα του φασισμού δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά υπαρκτό τέρας, το οποίο δείχνει τα δόντια του και απειλεί με αφανισμό την Δημοκρατία. ”

Ότι και να ειπωθεί, ότι και να λεχθεί, αυτή η τραγική συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, δεν πρόκειται να… «πέσει» μόνη της. Βαδίζει στην «γραμμή» του Πορτογάλου πρωθυπουργού, Πέδρο Πάσος Κοέλιο, ο οποίος είχε πει πριν λίγο καιρό πως «Ότι και να γίνει, δεν αλλάζουμε πολιτική», λέγοντας ξεκάθαρα ότι το Μνημόνιο θα εφαρμοστεί με κάθε κόστος. Ακόμα κι αν αυτό έχει επιπτώσεις στην Δημοκρατία.

 Του Κώστα Καπνίση

Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν κυριολεκτικά απίστευτα πράγματα στην Ελλάδα. Οι συγκυβερνώντες αλληλοϋβρίζονται και ταυτόχρονα υβρίζουν μαζί την αξιωματική αντιπολίτευση με την κοινωνία να παρατηρεί αποσβολωμένη το σόου. Πρόκειται για ένα κακόγουστο σόου τύπου εκπομπών ριάλιτι και άλλων «trash» εκπομπών. Ο βόρβορος των κομμάτων – απομειναριών του χθες, έχει βγει στην επιφάνεια και δηλητηριάζει τις ψυχές του ελληνικού λαού.

Αυτή η κυβέρνηση, αποδεικνύει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, ότι δεν είναι απλώς αποτυχημένη, αλλά επικίνδυνη. Και είναι επικίνδυνη γιατί παρόλο που δεν έχει καμιά συνοχή, συνεχίζει να πορεύεται τον ίδιο δρόμο καταστροφής και ισοπέδωσης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, γιατί πρέπει να παραμείνει με κάθε τρόπο στην εξουσία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η εθελόδουλη κυβέρνηση έχει να ασχοληθεί με τα πρόσθετα μέτρα, ύψους δύο δισεκ. ευρώ, τα οποία η τρόικα απαιτεί να εφαρμοστούν μέσα στο 2014.

Βγήκε λοιπόν ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας, έκανε ένα μπαράζ δηλώσεων, συνεχίζει να προκαλεί, αλλά εξακολουθεί να παραμένει στη θέση του. Την ίδια στιγμή, για κάποιον που θέλει να εξετάσει το πράγμα λίγο πιο πονηρά, οι δηλώσεις Τζιτζικώστα, έδωσαν το «δικαίωμα» ή ακριβέστερα την καλύτερη δυνατή δικαιολογία να μην εμφανιστούν το τελευταίο τριήμερο και να μην παραστούν στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης για την 28η Οκτωβρίου. Για άλλη μια φορά δηλαδή, χρησιμοποιήθηκε η Χρυσή Αυγή, για να καλύψει την επικαιρότητα. Η κυβέρνηση Σαμαρά άλλωστε, προσπαθεί αγωνιωδώς να βρει ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, ώστε να μπορέσει να πει το μεγάλο «ΝΑΙ», στα μέτρα της τρόικα.

Την ίδια στιγμή, η Άνγκελα Μέρκελ, στην Γερμανία, προσπαθεί να κάνει το «colpo grosso», ρίχνοντας άδεια δίχτυα στην Ευρώπη, ελπίζοντας ότι θα τα σηκώσει γεμάτα. Σύμφωνα και με την εφημερίδα «Έθνος», η Γερμανίδα καγκελάριος, βλέπει την Ευρώπη σε πλήρη αποσύνθεση με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να μην τολμούν να της πουν έστω «καλημέρα», χωρίς την έγκρισή της. Πόσο μάλλον να της αντισταθούν. Σε αυτά τα πλαίσια, η Άνγκελα Μέρκελ, θεωρεί ότι μπορεί να κινήσει τις διαδικασίες, οι οποίες θα επιτρέψουν στην Γερμανία να γίνει η απόλυτη κυρίαρχος στην Ευρώπη και με τον «νόμο». Όντας πανίσχυρη και έχοντας υποτάξει τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, οι οποίες παριστάνουν ότι κυβερνούν, θα επιχειρήσει να προχωρήσει σε αναθεώρηση των ευρωπαϊκών συνθηκών, στην πλήρη υποταγή δια «ευρωπαϊκού νόμου» των εθνικών προϋπολογισμών της Ευρώπης στο διευθυντήριο των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης, αφαιρώντας και το τελευταίο εργαλείο για ανάκαμψη από τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Θα αποφασίζουν για όλα οι Γερμανοί. Τόσο απλό.

Κι αν στην Ευρώπη, αυτά τα ντύνουν κάπως «πολιτισμένα», στην Ελλάδα έχουν καταρρεύσει μέχρι και τα προσχήματα ακολουθώντας ξεδιάντροπα και περνώντας το «μήνυμα» στον ελληνικό λαό ότι «Νόμος είναι το δίκιο της πολυχρονεμένης Μέρκελ». Χειρότερος ευτελισμός, δε θα μπορούσε να υπάρξει για την πάλαι ποτέ Ευρώπη των κοινών οραμάτων, για την Ευρώπη των λαών. Πρόκειται για μια αποδοχή της Ευρώπης της Μέρκελ, του Σόιμπλε, των αγορών και των τραπεζών – ζόμπι, οι οποίες απαιτούν (οποία καπιταλιστική ειρωνεία), να τις συντηρούν οι ευρωπαϊκοί λαοί. Αν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει μέσω των Ευρωεκλογών του 2014, τότε δικαίως κάποιοι εκφράζουν ανοικτά πλέον τον φόβο τους για πλήρη κατάρρευση της Ευρώπης με ανεξέλεγκτες και απρόβλεπτες συνέπειες.

Αυτό που θα γίνει, σύμφωνα με έρευνες που βλέπουν διαρκώς το φως της δημοσιότητας, είναι η αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών. Η Μέρκελ και οι όμοιοί της το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Για αυτό και προσπαθούν να «περάσουν» και να αρπάξουν τώρα ότι μπορούν από την Ευρώπη. Το κομβικό σημείο, για την συνεννόηση και για την οργανωμένη αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών, μπροστά στα σκοτεινά σχέδια της Μέρκελ, τα οποία ξεκάθαρα «μυρίζουν» δεκαετία του 1930, βρίσκεται στα χέρια των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης. Η «δικτατορία των αγορών» και το φάντασμα του φασισμού δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά υπαρκτό τέρας, το οποίο δείχνει τα δόντια του και απειλεί με αφανισμό την Δημοκρατία. Ώρα για εκλογή κανονικών πολιτικών κυβερνήσεων, μακριά από τις μαριονέτες…

paganeli

Χωρίς εικόνα η Ελλάδα στο εξωτερικό...

...χωρίς πλουραλισμό στο εσωτερικό...
Η αξιολόγηση των καταστροφών που προκάλεσε το πραξικοπηματικό λουκέτο στην ΕΡΤ έχει μια πλευρά, εξίσου σημαντική με την οικονομική, η οποία δεν μπορεί να κοστολογηθεί.
Γιατί σχετίζεται άμεσα με την επίθεση στη...
δημοκρατία και τον πλουραλισμό. Οι επιπτώσεις από την εξαφάνιση του τηλεοπτικού σήματος της ΕΡΤ στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως είναι ανυπολόγιστες σε αυτό το μη οικονομικό, επίπεδο.
Με το λουκέτο στην ΕΡΤ έκλεισε μια φωνή ενημέρωσης που λειτουργούσε στο ελεγχόμενο πλαίσιο τήρησης της πολιτικής πολυφωνίας για όλα τα πολιτικά κόμματα. Η έλλειψη ουδέτερης, αποστασιοποιημένης πληροφόρησης για τις πολιτικές εξελίξεις, ανεξάρτητα από τον κυβερνητικό έλεγχο που ασκούσε ο αρμόδιος υπουργός στις διοικήσεις της ΕΡΤ, είναι τεσσερισήμισι μήνες μετά το λουκέτο, κάτι παραπάνω από αποκαλυπτική. Στην ενημέρωση και πληροφόρηση κυριαρχούν τα συμφέροντα –πολιτικά και οικονομικά- των ιδιοκτητών τηλεοπτικών καναλιών ενώ απουσιάζει η πραγματική κοινωνική ειδησεογραφία. Από την εσωτερική πληροφόρηση εξαφανίστηκε πλήρως η φωνή της Εκκλησίας αλλά και ο Πολιτισμός με την κατάργηση των ραδιοφωνικών προγραμμάτων, όπως το Τρίτο Πρόγραμμα ή ο Κόσμος. Στο εξωτερικό η ελληνική φωνή έσβησε παντελώς. Στα καλωδιακά δίκτυα των χωρών της Ευρώπης, της Αμερικής ή της Αυστραλίας τη θέση της ΕΡΤ έσπευσαν να πάρουν είτε ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια όπως ο ΑΝΤ1 ή τουρκικά όπως το  TRT στο Βέλγιο. Ελεύθερα χωρίς συνδρομή δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή η ελληνική γλώσσα πουθενά στον κόσμο, με εξαίρεση το πρόγραμμα του Euronews Greek που χρηματοδοτεί η Κομισιόν!
Στα σύνορα της χώρας στις παραμεθόριες περιοχές οι συχνότητες καταλήφθηκαν από τα ξένα τηλεοπτικά σήματα εξαιτίας της εξαφάνισης των σημάτων της ΕΡΤ. Οι γειτονικές χώρες, όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ιταλία ή τα Σκόπια δεν χρειάστηκε να Κάνουν απολύτως τίποτε, τα έκανε όλα η ελληνική κυβέρνηση. Άφησε κενό το χώρο των συχνοτήτων με αποτέλεσμα να καλυφθεί από τα τηλεοπτικά δίκτυα των γειτονικών κρατών καθώς δεν υπάρχει το «εμπόδιο» της φωνής της ΕΡΤ.
Όλα τα παραπάνω είναι οι καταστροφές που δεν μπορεί να κοστολογήσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης για να το προσφέρει στην τρόϊκα την οποία και χρησιμοποιεί ως «καραμέλα» για το λουκέτο στην ΕΡΤ στις 11 Ιουνίου. Είναι όμως καταστροφές που σχετίζονται με την καρδιά της καταπάτησης της δημοκρατίας, του πλουραλισμού και της ελευθεροτυπίας στην Ελλάδα.

typologies.gr

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Αναρχοκαπιταλισμός: Η νέα φεουδαρχία των αγορών (και το δόγμα των μνημονιόδουλων σαμαροστουρναριών)

(του Πέτρου Αργυρίου)
Και αν σας έλεγα ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ο ακροδεξιός διώκτης των άκρων, είναι και αναρχικός;

 Ότι ο αυτοανακηρυσσόμενος «Κεϋνσιανός» (ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, αλλά λέμε!) Γιάννης Στουρνάρας υπηρετεί ένα ασύμβατο μίγμα οικονομικού αναρχισμού και δημοσιονομικής πειθαρχίας;

Και όμως.

Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής μέσω πραξικοπημάτων έναντι δημοκρατικά εκλεγμένων αριστερών κυβερνήσεων μετά τη δεκαετία τη 1950 έχουν στο θεωρητικό τους πυρήνα την αναρχία.

Όχι την αναρχία που μπορείτε να φανταστείτε βασισμένη στον κοινωνικό αναρχισμό. Την αναρχία των αγορών, την ασυδοσία δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο μεγάλος θεωρητικός του αναρχοκαπιταλισμού, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, ο Milton Friedman, ο ιδρυτής της σχολής του Chicago, ξεκίνησε αυτή τη μεγάλη θεωρητική του σταυροφορία με οικονομική στήριξη από τον πιο ισχυρό λομπίστα της αγοράς ακινήτων της εποχής, τον Herbert Nelson (εδώ), ο οποίος έπρεπε σε ένα πολιτικό περιβάλλον που κάποιοι παρουσίαζαν ως Κεϋνσιανικό Λεβιάθαν με κεντρικό παρεμβατισμό και ελέγχους να απελευθερώσει την τιμή των ενοικίων για τους πελάτες του.
H αφετηρία των Friedman και Stigler ήταν ιδανική καθώς το Πανεπιστήμιο του Σικάγο είχε ιδρυθεί από τον απόλυτο μεγιστάνα της εποχής, τον John D. Rockefeller (ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Οποία...έκπληξις - Ό,τι ταλανίζει σήμερα την ανθρωπότητα, πίσω του ή Rockefeller ή Rotschild θα βρεις), με τη δυναστεία του οποίου ο Friedman, όπως ήταν φυσικό ανέπτυξε σχέσεις.

 Ήδη από το 1946 ο Friedman λειτούργησε ως προπαγανδιστής των λόμπυ, κάτι που αποκάλυψε η ξεχασμένη πλέον ακροαματική διαδικασία που έγινε το 1950 από την επιτροπή Buchanan που πήρε το όνομα της από το Δημοκρατικό μέλος της Βουλής των αντιπροσώπων, Frank Buchanan για τη διερεύνηση παράνομων δραστηριοτήτων των λόμπι. Το 1947, οι Friedman και Stigler θα συμμετέχουν στη δημιουργία της φιλελεύθερης δεξαμενής σκέψης που ονομάστηκε «Λέσχη του Mont Pelerin» (εδώ), με σημαντικότερες προσωπικότητες της να είναι οι Friedrich Von Hayek, Ludwig von Misses, και Karl Popper («μέντορα» του διεθνή κερδοσκόπου George Soros), μιας λέσχης που υποτιθέμενα δεν είχε καμία προπαγανδιστική φιλοδοξία.

Ο Friedman συνέχισε ακάθεκτος την προπαγανδιστική του δράση και αποτέλεσε πρόσωπο τεράστιας επιρροής για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις ατζέντες της. Από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα, ένα μείγμα επισήμων και ανεπισήμων παραγόντων της Αμερικής θα κάνουν μπουρδέλο τη Λατινική Αμερική προκειμένω να διατηρηθούν και να ενισχυθούν τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή που ένιωθαν να απειλούνται από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που προέβαιναν σε κρατικοποιήσεις και απαλλοτριώσεις. Ο ίδιος ο Friedman θα σπεύσει ως οικονομικός σύμβουλος του αιμοσταγούς δικτάτορα Pinochet για να εφαρμόσει τις θεωρίες του πάνω στα πτώματα Χιλιανών, μια θεωρία που δεν ήταν τίποτα άλλο από το ακαδημαϊκό άλλοθι των μεγάλων αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων (το απόλυτο βιβλίο αναφοράς για αυτήν την περίοδο είναι το Δόγμα του Σοκ της Καναδής Naomi Klein).
Για να καταλάβουμε αυτό το πλέγμα επίσημης και ανεπίσημης Αμερικής θα πρέπει να καταλάβουμε το μηχανισμό της περιστρεφόμενης πόρτας ανάμεσα στην πολιτική, την εταιρική, την ακαδημαϊκή Αμερική και την Αμερική των μυστικών υπηρεσιών. Ήδη αναφέραμε τη σχέση Friedman, Rockfeller και άλλων μεγάλων εταιρικών λόμπυ.

To 1954 ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Γουατεμάλα Jacobo Arbenz Guzmán θα ανατραπεί μέσω πραξικοπήματος με τη συνδρομή της CIA και με τις ευλογίες του τότε προέδρου των ΗΠΑ Eisenhower για την «αποτροπή του κουμουνιστικού κινδύνου». Στην πραγματικότητα, ο πραγματικός κίνδυνος ήταν να χάσει η εταιρεία United Fruit Company (αργότερα Chiquita) μέρος του πολύ μεγάλου ποσοστού καλλιεργήσιμης Γαίας στη Γουετεμάλα που είχε αγοράσει έναντι πινακίου φακής από προηγούμενα δουλικά καθεστώτα της Γουατεμάλας για να καλλιεργεί μπανάνες. Γενικός γραμματέας των ΗΠΑ τότε ήταν ο John Foster Dulles ενώ διευθυντής της CIA ήταν ο αδερφός του Allan Dulles, συνεταίροι και οι δυό τους στην νομική εταιρία Sullivan & Cromwell, σημαντικότατος πελάτης της οποίας ήταν η United Fruits Company, ενώ ο λομπίστας της United Fruits ήταν και σύζυγος της προσωπικής γραμματέα του προέδρου Eisenhower.

Στην περίπτωση της Χιλής και την πραξικοπηματική δολοφονία του δημοκρατικού εκλεγμένου προέδρου Allende, με άλλοθι πάλι την αποτροπή του κουμουνιστικού κινδύνου ήταν τα συμφέροντα του τηλεπικοινωνιακού κολοσσού ΙΤΤ. Πάλι με τη συνδρομή της CIA. Πρόεδρος της ITT εκείνη την περίοδο είναι ο John McCone, πρώην διευθυντής της CIA ο οποίος συνέχιζε και μετά την ανάληψη της προεδρίας της ITT σύμβουλος και της CIA ενώ σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ είναι ο Henry Kissinger, «άνθρωπος των Rockefeller» και κομβικό πρόσωπο για τις εξελίξεις που ζήσαμε στην Ελλάδα με τη χούντα των συνταγματαρχών και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Αφού λοιπόν εγκαθίσταται ο αιμοσταγής Pinochet και η βασιλεία του τρόμου του, είναι ιδανική ευκαιρία για το Friedman, επίσης άνθρωπο του ευρύτερου περιβάλλον Rockefeller και προπαγανδιστή και άλλων μεγάλων συμφερόντων, να κάνει την Χιλή δοκιμαστικό σωλήνα.

Η οικονομική θεωρία του Friedman την οποία και ονομάζουμε ειρωνικά ως αναρχοκαπιταλισμό είναι απλή: Καμία κρατική παρέμβαση. Οι αγορές κινούνται από «ουράνιους νόμους» και αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν όχι μόνο σε ισορροπία αλλά και σε αρμονία! Μοιάζει δηλαδή με κάποιον που προσποιείται ότι είναι πασιφιστής όταν για να επιβάλει τον πασιφισμό του κουβαλά ένα ολόκληρο οπλοστάσιο το οποίο και χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία και με κάθε πρόφαση.

Φυσικά οι αγορές είναι κυρίως ένα πλέγμα μεγάλων συμφερόντων μερικών χιλιάδων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Δεν είναι κάτι το απρόσωπο όπως παρουσιάζεται ή κάποιος θεϊκός μηχανισμός που η ανθρωπότητα είχε την τύχη να ανακαλύψει.

Αυτό που φαίνεται να είναι αναρχοκαπιταλισμός δεν είναι παρά μια νέα «άυλη» νεοφεουδαρχία που καταλύει κεκτημένα δικαιώματα για να επιτρέψει κάθε είδους ασυδοσία των «αγορών» των λίγων έναντι των κοινωνιών των πολλών.

Και σαν να μη φτάνει μόνο αυτό: χρησιμοποιεί τις σκληρότερες παρεμβάσεις για να υποστηρίξει το ιδανικό των μη παρεμβάσεων: Πότε τους μηχανισμούς του κράτους (ενίοτε και τους στρατούς του), πότε την πίεση των αγορών, πότε τους οίκους αξιολόγησης, πότε την μέγγενη των ιερεξεταστών του ΔΝΤ και τώρα τους μηχανισμούς και της ΕΕ για να καταλύσουν τα κράτη και τα ενθυλακωμένα σε αυτά ατομικά και εργασιακά δικαιώματα που αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ασυδοσία των διεθνών ολιγαρχών.

Καθώς «οι αγορές», «οι τράπεζες», «οι επενδυτές», «οι οίκοι αξιολόγησης» αποτελούν συνήθως διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας οντότητας, η επιβολή τους στις κοινωνίες μέσω νεοφιλελεύθερων δογμάτων και οικονομικών αδιεξόδων και εκβιασμών καταλύει την πολιτική. Την καταπίνει ή την αφομοιώνει.

Να σημειωθεί ότι ο αναρχοκαπιταλισμός μοιάζει με τον αναρχοκουμουνισμό μόνο στην όποια εξωτερική ομοιότητα των περιγραφών τους. Γιατί το περιεχόμενο τους είναι όχι μόνο διαφορετικό αλλά συγκρουσιακά αντίθετο: Όπως περιέγραφε ο ίδιος ο Friedman «η (μοναδική) κοινωνική ευθύνη των εταιριών είναι αυξάνουν τα κέρδη τους».

 Τελεία και παύλα. Παρότι χώροι του αντικουμουνισμού είχαν πολύ αργά αντανακλαστικά απέναντι στην επέλαση του αναρχοκαπιταλισμού καθώς αυτός απειλούσε τον προνομιακό αντίπαλό τους, την κρατική εξουσία, ο αναρχοκαπιταλισμός αποτελεί απειλή για όλους. Γιατί ενώ ο αναρχοκουμουνισμός έχει κοινωνικό περιεχόμενο, ο αναρχοκαπιταλισμός έχει ξεκάθαρα αντικοινωνικό περιεχόμενο και η ευθύνη του είναι μόνο προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Όπως δήλωνε ο Friedman: «Δεν έχει καμιά θέση η κυβέρνηση να απαγορεύει καταναλωτές από το να αγοράζουν προϊόντα τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι επιζήμια στους ίδιους». Κατά συνέπεια φανταζόμαστε ότι αυτή η δήλωση είναι το επόμενο βήμα της δήλωσης «Δεν έχει καμιά θέση η κυβέρνηση να απαγορεύει στις εταιρίες να παράγουν προϊόντα τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι επιζήμια στους καταναλωτές».

Ο αναρχοκαπιταλισμός αυτός λοιπόν πρεσβεύει μια τέλεια κοινωνική ζούγκλα χωρίς νόμους, κανόνες, ελέγχους, δικαιώματα όπου νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού. Πλήρης απορρύθμιση της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Αφού ο αναρχοκαπιταλισμός ρίζωσε στην Αγγλία ελέω Thatcher και στις ΗΠΑ ελέω Reagan, κέρδισε έδαφος παντού τόσο γρήγορα όπου σύντομα το σύνολο των δυτικών πολιτικών ελίτ άρχισε να τον προβάλει σαν τη μόνη λύση, την τελική λύση, το τέλος της ιστορίας όπως το περιέγραφε και o Francis Fukuyama όταν στην ουσία είναι το μοναδικό αδιέξοδο και ένας αταβισμός που δεν μας γυρνάει δεκάδες αλλά εκατοντάδες χρόνια πίσω.

Ειδικά στην Ελλάδα, ο νεοφιλελευθερισμός συνδυάστηκε με μια άλλη αρχή, αυτή της δρακόντειας δημοσιονομικής πειθαρχίας (λιτότητα τη λέγαν όταν ακόμη λέγαν κάποια πράγματα με το όνομα τους). Αυτός ο συνδυασμός της ασυδοσίας για τους λίγους και της μέχρι θανάτου λιτότητας για τους πολλούς, της αλητείας με την μπότα, όπως ήδη το βιώσαμε, επιφέρει πολύ ταχύτερη μαζική εξαθλίωση και παραγωγική εξασθένιση από ότι θα μπορούσε να επιβάλει η εφαρμογή του ενός από τα δύο μόνο δόγματα. Είναι ένας διπλός θάνατος.

Φυσικά, οι ελληνικές ελίτ όχι μόνο συνθηκολόγησαν αλλά παρέδωσαν και όλα τα όπλα που είχε η Ελλάδα απέναντι σε αυτή τη διπλή εισβολή. Αφού ήδη είχαν επί δεκαετίες καταστρέψει κάθε υγιές κύτταρό της, πνευματικά και επιχειρηματικά.

Και τώρα που είναι προφανές ακόμη στους αμετανόητα ηλιθίους ότι αυτή η πολιτική δεν βγαίνει, αποφάσισε η Ελληνική πολιτική ελίτ μονομερώς ότι "το μνημόνιο τελειώνει και ότι πρέπει να σχεδιάσουμε τι θα κάνουμε στην μετά μνημόνιο εποχή". Αν δεν υπάρξει συναίνεση από τις διεθνείς ελίτ για γεωπολιτικούς κυρίως λόγους για διάσωση της Ελλάδας και υπό την παρούσα άρχουσα «ελληνική» τάξη, τα μνημόνια θα είναι εδώ τουλάχιστον μέχρι το 2020. Μέχρι τελικής εξουθένωσής μας. (ΠΡΟΣΘΗΚΗ Α.Α.: Κάτι που ο κάθε νοήμων πολίτης θεωρεί δεδομένο, βλέποντας την πραγματικότητα.)

Τα πικρά αστεία συνεχίζονται εις βάρος των Ελλήνων και άλλων λαών του δυτικού κόσμου.

Το τελευταίο όπλο που είχε η Ελλάδα, αυτό της λαϊκής αντίδρασης, η ελληνική ελίτ έσπευσε να αχρηστεύσει έγκαιρα. Τις λαϊκές κινητοποιήσεις τις εξουδετέρωσε με την Marfin (διαβάστε το σχετικό άρθρο από τη μοναδική πένα του Ν.Μπογιόπουλου εδώ) και τις πολιτικές επιλογές τις αποδυνάμωσε με τον αντιπερισπασμό της Χρυσής Αυγής. Και τώρα στρέφει και τα όπλα της Marfin αλλά και της Χρυσή Αυγής εναντίων του Σύριζα, του ΚΚΕ, των ΑΝΕΛ, του αναρχισμού, της Ιερισσού, έναντι σε όλους και στον καθένα από εμάς που διαφωνεί με τις πολιτικές της καταστροφής.
Κύριοι: Είχαμε έναν πρωθυπουργό που δήλωνε «σοσιαλιστής» όταν άνοιγε διάπλατα την κερκόπορτα στη νεοφιλελεύθερη συμμορία.  

Τώρα έχουμε για πρωθυπουργό, τον συμμαθητή και συγκάτοικο του πρώτου, έναν αποστάτη της κεντροδεξιάς με πρώην αριστερούς και νυν ακροδεξιούς συμβούλους που εφαρμόζει τον αναρχοκαπιταλισμό μαζί με την πιο σκληρή λιτότητα και χρησιμοποιεί το κράτος για να τσακίσει το κράτος και τους πολίτες του.

Έναν υπουργό οικονομίας που δηλώνει «Κεϋνσιανός» όταν ο ίδιος εφαρμόζει τις σκληρές πρακτικές του Friedman.

Φριντμανάκια δημοσιογράφους.

 Στην Ελλάδα είσαι ό,τι σκατά δηλώσεις.
Για αυτό κολυμπάμε μέσα στα σκατά. 
Μονάχα που αυτά επιπλέουν.
Ακόμη και όταν εμείς βουλιάζουμε.

Μια φοβερή ανάλυση για το μέλλον της Αμερικής



Αναδημοσιεύουμε, μεταφρασμένη στα ελληνικά, μια φοβερή ανάλυση που αξίζει να διαβάσετε, από το Culture of Life News για το μέλλον της Αμερικής. Μην τη χάσετε, πραγματικά είναι καταπληκτική:

Ο «χορός του θανάτου» για το χρέος των ΗΠΑ συνεχίζεται με το σύνολο του πληθυσμού να κάθεται, βλέποντας με τρόμο και με ένα όπλο στο μέτωπο, κάτι που είναι ενδιαφέρον, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Οξύναμε τον πόλεμο μας κατά της Λιβύης, με το Λονδίνο να πετάει έξω την Λιβυκή κυβέρνηση και εγκαθιστώντας τους αντάρτες σε ένα πραξικόπημα. Η γκρίνια για τον προϋπολογισμό είναι εντελώς εκπληκτική, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Ο Μπους ξεκίνησε τους πολέμους του χαμηλώνοντας τη φορολογία, και τώρα αυτό το τρελό καθεστώς μείωσης των φόρων συνεχίζεται, καθώς οι πλούσιοι αποφεύγουν να πληρώνουν για τους πολέμους τους, τους οποίους θέλουν σαν τρελοί. Έχουν βασικά κηρύξει τον πόλεμο σε όλους σχεδόν τους Μουσουλμάνους, και σχεδιάζουν έναν τεράστιο παγκόσμιο πόλεμο κατά της Κίνας, την ίδια ώρα που κάνουν μπίζνες στην Κίνα.
Αυτά τα εντελώς παρανοϊκά πράγματα γίνονται παράλληλα με τις ΗΠΑ να διασώζουν ολόκληρο το τραπεζικό συστήματος των χωρών του ΝΑΤΟ, με το να αφήνουν την FED, χωρίς καμία εποπτεία από κανέναν, να δανείζει πάνω από 16 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ιδιωτικές επενδυτικές τράπεζες και διεθνείς κεντρικές τράπεζες! Με μηδενικά επιτόκια, δηλαδή δωρεάν. Αυτό εξαπέλυσε έναν παγκόσμιο κύμα πληθωρισμού στα εμπορεύματα (σ.σ. για παράδειγμα πετρέλαιο, χρυσός, κτλ που «ανεβαίνουν», διότι βασικά τα νομίσματα πληθωρίζονται) και στα χρηματιστήρια (σ.σ. διότι το φρέσκο χρήμα που τυπώνεται καταλήγει στις τσέπες τους, και άρα ότι και να γίνονται, δε «διασωθούν»), και αυτό με τη σειρά του προκαλεί τώρα επαναστάσεις, εξεγέρσεις και χρεωκοπίες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επιστρέφοντας στο «αυτουργό» όλων αυτών, τις ΗΠΑ, βλέπουμε ότι έχουν εμπορικά ελλείμματα ασταμάτητα κατά τη διάρκεια σχεδόν ολόκληρου του Ψυχρού Πολέμου και τώρα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, και οι πολύ πλούσιοι έχουν «εξαιρεθεί» από το να πληρώνουν, ειδικά από το 1980 με την άνοδο του Ρέιγκαν στην προεδρία.
Η Ρωσία ζητά τον«άμεσο τερματισμό» της σύγκρουσης στη Λιβύη, και έτσι η Ρωσία δεν θα αναγνωρίσει τους Λιβύους αντάρτες – Λαβρόφ . Ο πρώην αξιωματικοί της KGB γνωρίζουν την ήττα, όταν τη βλέπουν, μιας και έχουν την δει να συμβαίνει και στο παρελθόν, στη Ρωσία, έτσι όταν λένε, «Δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στην κατάσταση της Λιβύης», πρέπει να τους λάβουμε σοβαρά υπόψη. (σ.σ. παρεμπιπτόντως, αν ανοίξετε το λινκ, θα δείτε ότι τις δηλώσεις αυτές τις έκανε ο Μεντβέντεφ μαζί με τη Μέρκελ…)
Στο Κογκρέσο, […] δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να δουν τη διαφαινόμενη ήττα διότι οι πόλεμοι έχουν πληρωθεί μέσω φθηνής πίστωσης. Έτσι, ποτέ μα ποτέ δεν έχει ακουστεί η παραμικρή πρόταση για την παραμικρή θυσία από τους πλούσιους. Οι πλούσιοι, παρεμπιπτόντως, ελέγχουν το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα μας, βγάζουν τεράστια κέρδη από αυτό και δε φαίνονται ιδιαίτερα πρόθυμοι να δώσουν πίσω όλον αυτό τον πλούτο προς το κράτος, ώστε να πληρώσει για τους πολέμους που τροφοδοτούν την αύξηση των εισοδημάτων τους. Κυριολεκτικά θέλουν και την πίτα ολόκληρη και να τη βομβαρδίσουν επίσης. Αυτή η μονόδρομη ροή, όπου συσσωρεύονται χρέη ενώ την ίδια ώρα μαίνονται συνεχώς οι πόλεμοι, είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να πτωχεύσει μια χώρα. Πολλές αυτοκρατορίες στο παρελθόν το έχουν δοκιμάσει αυτό και όλες είχαν το ίδιο τραγικό τέλος: χρεωκοπία.
Οι πλούσιοι έχουν προπαγανδίσει όσο περισσότερο γίνεται την ιδέα ότι το φτωχότερο μισό της χώρας που κατέχει περίπου το 2% του πλούτου, σε σύγκριση με το ανώτερο 10% του πληθυσμού που κατέχει πάνω από το 50% του πλούτου, θα πρέπει να φορολογείται βαριά για αυτούς τους παράφρονες πολέμους. Το να προσπαθούν απεγνωσμένα να προκαλέσουν αισθήματα ενοχής στις κατώτερες τάξεις των εργατών που έχουν δει τις θέσεις εργασίας να εξαφανίζονται και τους μισθούς να εξατμίζονται, για να πληρώσουν για τους πολέμους που πλουτίζουν τους πλούσιους ακόμα περισσότερο, και πέρα από κάθε φαντασία, είναι καθαρή τρέλα. Ωστόσο, αυτή η προπαγάνδα προωθείται αδίστακτα από πλούσιους εκδότες, και άλλους αλήτες που δεν ενδιαφέρονται αν η χώρα χρεοκοπήσει, απλά δεν θέλουν να χάσουν καθόλου από τον δικό τους πλούτο, άσχετα με το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό στο μέλλον.
Και η ιστορία είναι πολύ σαφής σχετικά με αυτό: Οι αυτοκρατορίες που πηγαίνουν στον πόλεμο και στη συνέχεια δε φέρνουν πίσω κανένα λάφυρο και ξοδεύουν μέσω δανείων για περιπέτειες που φέρνουν πίσω λίγα ή τίποτα, και το κάνουν αυτό αφήνοντας τις ελίτ χωρίς καμία συνέπεια, οι χώρες που φορολογούν τους φτωχούς για να πληρώσουν για άσκοπους πολέμους, καταλήγουν να πεθαίνουν. Δηλαδή, οι δική τους λαοί εξεγείρονται και οι εκστρατείες στο εξωτερικό καταρρέουν, ενώ η κυβέρνηση στο εσωτερικό επίσης καταρρέει.
Έχουμε έναν όλο κι όλο σοσιαλδημοκράτη στη Γερουσία. Εδώ είναι η τελευταία δημόσια δήλωσή του για το χάος στην Ουάσινγκτον:
Στις 2 Αυγούστου λήγει η προθεσμία για την αύξηση του ορίου χρέους των 14.3 δις δολαρίων 14.300.000, και μια ακόμα μεγάλη εθνική δημοσκόπηση έδειξε ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει καμία επαφή με τη μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών που θέλουν να δουν ένα συνδυασμό περικοπών των δημοσίων δαπανών και αυξήσεων στους φόρους, ως μέρος μιας συμφωνίας για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος των ΗΠΑ. […] Η ιδέα είναι δημοφιλής παντού στην Αμερική, φαίνεται, εκτός από το Καπιτώλιο, όπου οι Ρεπουμπλικανοί έχουν αποκλείσει το να καταργηθούν οι φορολογικές ελαφρύνσεις και το κλείσιμο στα παραθυράκια για τους πλουσιότερους Αμερικανούς και τις πιο επικερδείς εταιρείες.
Από την αυγή των θρησκειών που δημιουργήθηκε από το φόβο των ανθρώπων, όταν κάτι πάει δεν πάει καλά ή οι θεοί έπρεπε να τραφούν με ανθρώπινο αίμα, η ελίτ συνήθως δε θυσιαζόταν για να σώσει τους οπαδούς της, θυσίασαν κάποιον που ήταν πολύ πιο ανίσχυρος. Φυλακισμένους, παιδιά, παρθένες, οποιονδήποτε άλλον: Είχαν την τάση να πετούν αυτούς στα σαγόνια των νευριασμένων θεών. Έτσι είναι και στη σύγχρονη εποχή: Όταν υπάρχει ανάγκη για θυσίες, οι πλούσιοι και οι ελίτ όλοι δείχνουν προς εμάς και να λένε να πάμε να πηδηχτούμε εμείς σε μια πύρινη λίμνη, όχι οι ίδιοι.
Στην τελευταία δεκαετία, οι πολύ πλούσιοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως ελέγχουν το στρατιωτικό σύμπλεγμα μας, έχουν ξοδέψει πολλά εκατομμύρια δολάρια για τα δέκατα όγδοα γενέθλια των παιδιών τους, ενώ την ίδια στιγμή στέλνουν τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών στους πολέμους που φέρνουν αυτά τα τεράστια κέρδη. Το να γιορτάζουν την ενηλικίωση των κακομαθημένων τους παιδιών τους την ίδια ώρα που τα παιδιά [των φτωχών] έρχονται σπίτι ακρωτηριασμένα, ψυχωτικά ή νεκρά, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του χάσματος μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών που είναι τελικά η αιτία για τη μελλοντική εξέγερση που θα συμβεί τελικά εδώ.
Εδώ είναι μια καλή ομιλία του σοσιαλδημοκράτη γερουσιαστή μας Bernie Sanders:
Αν οι επιχειρήσεις και οι οικογένειες που έχουν ετήσιο εισόδημα 1 εκατομμύριο δολάρια ή παραπάνω πλήρωναν φόρους στο ίδιο επίπεδο με το 1961, οι ερευνητές της εφορίας βρήκαν ότι το Υπουργείο Οικονομικών θα εισέπραττε επιπλέον 716 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
Με άλλα λόγια, αν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση άρχιζε να φορολογεί τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις τους με τους ίδιους συντελεστές που ίσχυαν μισό αιώνα πριν, το δημόσιο χρέος θα είχε σχεδόν εξαφανιστεί μέσα στην επόμενη δεκαετία. (σ.σ. στην πραγματικότητα βέβαια, αυτό δεν ισχύει, διότι αν η φορολογία ανέβαινε, οι καπιταλιστές θα έβγαζαν τα λεφτά τους εκτός των ΗΠΑ. Γι’ αυτό και δεν πολυλειτουργεί πλέον η «επιστροφή στο παρελθόν» που προτείνει, και πλέον με τη συμπεριφορά τους δεν αφήνουν άλλη επιλογή από το να τους ανατρέψουμε πλήρως)
[…]

Γιατί λοιπόν δεν φορολογούμε τους πλούσιους; Γιατί οι πολιτικάντηδες μας είναι τόσο αποφασισμένοι να προωθήσουν την «δημοσιονομική πειθαρχία» απολύσεων και περικοπών και λιτότητας στο «μέσο Αμερικανό»;
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Το πολιτικό μας σύστημα αδυνατεί να φορολογήσει τους πλούσιους, επειδή οι πλούσιοι έχουν αρκετά μεγάλη περιουσία για να εξαγοράσουν το πολιτικό σύστημα.
Οι πόλεμοι χωρίς να πληρώνουν τελειώνουν σύντομα για τους πλούσιους. Παλιότερα, οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι, ξεκινώντας με το Ρέιγκαν, αντιλήφθηκαν ότι το κοινό θα συναινούσε σε τρελούς πολέμους αν δεν χρειαζόταν να πληρώσει γι αυτούς. Έτσι, η ιδέα της χρησιμοποίησης δανεικών για να πληρώσουν για τους πολέμους έγινε το Άγιο Δισκοπότηρο του στρατιωτικού/βιομηχανού συμπλέγματος που υπολόγισε ότι οι στρατιωτικές δαπάνες για το Πεντάγωνο θα μπορούσε να διπλασιάζονται κάθε 4-6 χρόνια και κανένας δεν θα παρατηρούσε το σχετικό γράφημα όπου η γραμμή ανεβαίνει μέχρι το άπειρο.
Τώρα που οι πλούσιοι προωθούν την περικοπή της κοινωνικής ασφάλισης και του Medicare, και ενδεχομένως όλων των άλλων υπηρεσιών που χρησιμοποιούνται από τους Αμερικανούς πολίτες, αυξάνοντας παράλληλα τις στρατιωτικές δαπάνες, η λαική υποστήριξη επιτέλους αρχίζει να γίνεται ολοένα και μικρότερη για τις αμυντικές δαπάνες. Η πλειοψηφία των Αμερικανών θέλουν το τρένο του πολέμου να σταματήσει. Αν είναι να λιμοκτονήσουμε στο σπίτι μας ή να πεθάνουμε από ασθένειες χάρη στους πολέμους μας, τότε είναι πολύ πιο εύκολο απλά να σταματήσουμε τους πολέμους, έτσι δεν είναι;
[…]
Οι τράπεζες πήραν ένα σωρό κεφάλαια («πακέτα σωτηρίας») από την Fed, μόλις 2 χρόνια πριν και τώρα ετοιμάζονται να σωθούν από το ναυάγιο που οι ίδιοι και οι φίλοι τους δημιούργησαν. Όταν η ιδεολογία των Ρεπουμπλικάνων για μηδενική ρύθμιση των πιστωτικών αγορών, κανέναν νόμο για τις τοκογλυφικές πρακτικές τους, μηδέν φόρους επί των πλουσίων είχαν πρωτοπροταθεί από την συμμορία του Ρίγκαν, οι τραπεζίτες επευφημούσαν. Τώρα που το χάος που ενέκριναν και προώθησαν ρίχνει την αυτοκρατορία μας «στα βράχια», φοβούνται. Λοιπόν, όλα τα αποθέματα ρευστότητας που έχουν επισκιάζονται από τα μετρητά που κατέχουν οι ξένες δυνάμεις, που είχαν τεράστια κέρδη εμπορικού πλεονάσματος έναντι των ΗΠΑ από την εποχή του Ρέιγκαν. (σ.σ. πχ η Κίνα, που εξάγει στις ΗΠΑ πολύ περισσότερα από αυτά που εισάγει, και έτσι έχει συσσωρεύσει τεράστια ποσά σε δολάρια)

Αρχίζουν να φοβούνται και οι κινεζικές προειδοποιήσεις έχουν αγνοηθεί. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να γλιτώσουν από αυτό το χάος με την εκτύπωση χρήματος, χωρίς να καταλήξουν στο να καταστρέψουν την αξία του δολαρίου έως ότου δεν μπορεί να αγοράσει κανείς ακόμη και ένα καρβέλι ψωμί χωρίς ένα κάρο μετρητά, σαν την Γερμανία του Μεσοπολέμου (υπερπληθωρισμός). Ξένες δυνάμεις κατέχουν ένα τεράστιο μέρος του χρέους των ΗΠΑ, και αν ξαφνικά φτάσει στην τιμή άνω του 3% ετησίως, αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνησή μας θα αναγκαστεί να δαπανήσει το 100% των εσόδων για τους τόκους, και αυτά θα είναι χρήματα που φεύγουν από τις ΗΠΑ για να πληρώσουν για το χρέος μας , όχι χρήματα που καταλήγουν στη χώρα.
[…]
Οι πειρατές και οι αλιτήριοι που κυβερνούν τη Goldman Sachs, την οντότητα που θα έπρεπε να είχε αναγκαστεί να κηρύξει πτώχευση, ένα τέρας που διασώθηκε με μεγάλο κόστος από τη δική μας κεντρική τράπεζα, τρελαίνεται με όλα αυτά [τα περί περικοπών στις στρατιωτικές δαπάνες]:
Οι Δημοκρατικοί στη Γερουσία έχουν ετοιμάσει ένα νέο σχέδιο «περικοπών» που θα υποθέτει ότι το προβλεπόμενο έλλειμμα θα μειώνεται πάνω από 1 τρισεκατομμύρια δολάρια απλώς και μόνο με την παραδοχή ότι το κόστος των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν θα εξαφανιστεί διότι αυτοί οι πόλεμοι θα λήξουν. Αυτό έχει ξεσηκώσει πολλές επικρίσεις, συμπεριλαμβανομένου ένα προειδοποιητικό σημείωμα της Goldman Sachs που διέρρευσε και προειδοποιεί ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πιστοληπτική υποβάθμιση, εάν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει αυτού του είδους το «τέχνασμα» στα λογιστικά βιβλία αντί για πραγματική μείωση των δαπανών.
Αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει αν πραγματικά σταματούσαμε, αντί να επεκτείνουμε, τους πολέμους μας κατά των Μουσουλμάνων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτές οι «μειώσεις», είναι τόσο μικρές, που είναι χωρίς νόημα. Σκοπεύουμε να είμαστε στο ακριβό Αφγανιστάν για πάντα. Το ίδιο για το Ιράκ. Το Αφγανιστάν έχει γίνει πολύ πιο ακριβό από τη στιγμή που διαλύσαμε τη συμμαχία μας με το Πακιστάν με την παράνομη δολοφονία μας του Μπιν Λάντεν. Ως συνήθως, ακόμα και στο θάνατο, αυτός γελάει τελευταίος.
Η Goldman Sachs θέλει ουσιαστικές περικοπές; ΧΑΧΑΧΑ. Κόψτε ΑΥΤΟΥΣ! Φυσικά, αυτοί ελέγχουν την κυβέρνησή μας μέσω μίζες σε πολιτικούς, κλπ. Και αυτά τα καθάρματα πληρώνουν λίγους ή καθόλου φόρους. Οργανώνονται για να πλουτίσουν αυτοί να να φτωχύνουμε εμείς.
[…]
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου οι ενήλικες εργάζονταν ακούραστα για τη δημιουργία πυρηνικών πυραύλων. Μου έλεγαν, «Αυτό θα μας προστατεύσει» ακόμα και όταν συζητούσαμε για το πώς θα μα οδηγούσαν στο θάνατο. «Δεν υπάρχει πρόβλημα, ο Ιησούς θα μας σώσει», ήταν η απάντηση τους, για την οποία πάντοτε είχα αμφιβολίες. Φοβόμουν. Η τρέλα αυτού του είδους μολύνει τους «πιστούς», και αυτό είναι η αιτία των πολλών θρησκευτικών πολέμων που μαίνονται στον πλανήτη.
Πριν από χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος επινόησε τη θρησκεία λόγω του φόβου του θανάτου. Για να σώσουν τον εαυτό τους, δημιούργησαν τότε την έννοια της ανθρώπινης θυσία για να σωθούν από τους θυμωμένος θεούς. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να δολοφονήσουν κάποιον, φυσικά. Έτσι, για να σώσουν τον εαυτό τους, οι πρόγονοί μας σκότωσαν άλλους! Που δεν τους άξιζε να σωθούν, φυσικά. Αυτό είναι ένα θεμελιώδες πρόβλημα με όλες τις θρησκείες, ακόμα και αν σταματήσουν να θυσιάζουν ανθρώπους και ζώα σε αιματηρούς θεούς. Η ιδέα αυτή είναι ακόμα εκεί. Είναι μέρος της σκέψης μας.

Ένας ηλίθιος γερουσιαστής από τη Γιούτα θεωρεί ότι είναι αστείο, αν καταστρέφει το έθνος προκειμένου να σταματήσουν οι υπερβολικές δαπάνες. Είπε ναι στην ψηφοφορία για το στρατιωτικό προϋπολογισμό; Ναι, και με ενθουσιασμό! Είπε ναι στην ψηφοφορία να αυξήσουν τους φόρους κάθε φορά που διπλασιάζεται η δαπάνη του Πενταγώνου; Όχι, ποτέ. Ίσως το να γίνει αδύνατον να μαζευτούν οι φόροι να λύσει τα στρατιωτικά προβλήματά μας με την παύση όλων των πολέμων. Βέβαια αυτό δε θα συμβεί. Θα το χρησιμοποιήσουν αυτό ως τρόπο μείωσης των κοινωνικών υπηρεσιών στο μηδέν. Γιατί οι πλούσιοι τα θέλουν όλα και δε θέλουν να μοιραστούν τίποτα.
[...]
Λόγω κάποιων παραφρόνων θρησκευτικών ηγετών, όπως ο γερουσιαστής Λι, οι ελίτ έχουν αποφασίσει να κάνουν ένα νόμιμο αλλά αντισυνταγματικό πραξικόπημα «Σούπερ Κογκρέσου»: Οι διαπραγματεύσεις για το ανώτατο όριο χρέους έχουν ως στόχο τη δημιουργία νέου νομοθετικού σώματος. Χα, τι άλλο θα δούμε; Τη γκιλοτίνα; French Directory – Wikipedia:
Σύμφωνα με το γαλλικό Σύνταγμα του 1795, οι ειδικοί κάτοχοι ακινήτων εκλέγουν 750 νομοθέτες, οι οποίοι χωρίζονται στο Συμβούλιο των Πεντακοσίων και το Συμβούλιο των γερόντων. Αυτό το νομοθετικό σώμα δύο νομοθετικών σωμάτων είχε μια θητεία τριών ετών, με το ένα τρίτο των μελών του να ανανεώνεται κάθε χρόνο. Οι γέροντες κατείχαν ανασταλτικό βέτο, αλλά δε διέθεταν καμία πρωτοβουλία στη νομοθεσία.
[…]
Το σύστημα προέβλεπε τον αυστηρό έλεγχο όλων των τοπικών αρχών από την κεντρική κυβέρνηση. Δεδομένου ότι το νέο σύνταγμα προσπάθησε να δημιουργήσει ένα διαχωρισμό των εξουσιών, οι διευθυντές δεν είχαν αρμοδιότητα στη νομοθεσία ή τη φορολογία, ούτε θα μπορούσαν διευθυντές ή οι υπουργοί να είναι και στα δύο σώματα. Ο νόμος εγγυάται την ελευθερία της θρησκείας, την ελευθερία του Τύπου, και την ελευθερία της εργασίας, αλλά απαγόρευσε τις ένοπλες συνελεύσεις, ακόμα και τις δημόσιες συνεδριάσεις των πολιτικών κοινωνιών. Μόνο τα άτομα ή οι δημόσιες αρχές θα μπορούσαν να δεχτούν τέτοιες αιτήσεις … Η οικονομία ήταν τόσο διαλυμένη που η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις δαπάνες της, χωρίς τη λεηλασία των ξένων χωρών. Αν γινόταν ειρήνη, οι στρατοί θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους και οι διευθυντές θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν την οργή των στρατιωτών που είχαν χάσει τα προς το ζην, καθώς και τη φιλοδοξία των στρατηγών, οι οποίοι θα μπορούσαν, σε μια στιγμή, να τους παραγκωνίσουν.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ο Ναπολέων. Όταν η κυβέρνηση τηε Βαϊμάρης κατέρρευσε (Μεσοπόλεμος), το τελικό αποτέλεσμα ήταν ο Χίτλερ, όταν η Γερμανία τελικά χρεοκόπησε. Δεδομένου ότι ο στρατός απορροφά ένα τεράστια μεγάλο κομμάτι του προϋπολογισμού μας, αν αυτό είναι σε κίνδυνο και οι μισθοί των στρατιωτικών δεν πληρώνονται στην ώρα τους, θα αναλάβουν την κυβέρνηση όπως ακριβώς είδαμε στην Αίγυπτο. Αυτό δε θα επιλύσει τίποτα, καθώς η στρατιωτική ηγεσία θέλει περισσότερους πολέμους – και αυτό είναι που συνέβη όταν ο Χίτλερ και ο Ναπολέων ανέλαβαν την εξουσία σε χρεωκοπημένες αυτοκρατορίες που είχαν ακόμα τα στρατιωτικά συστήματα τους σχεδόν άθικτα.
Τόσο ο Χίτλερ, όσο και ο Ναπολέων υποσχέθηκαν «όπλα και βούτυρο» και τα έφεραν με πολλά λάφυρα για ένα διάστημα, οι μέχρι στρατιωτικές ήττες να το αντιστρέψουν αυτό […]. Στις ΗΠΑ, έχουμε μια πολύ επικίνδυνη στρατιωτική μηχανή που βρίσκεται κατά κύριο λόγο στο εξωτερικό. Αν το Κογκρέσο δεν τους πληρώσει, ή εάν το χρέος των ΗΠΑ υποβαθμιστεί και ως εκ τούτου, γίνει λιγότερο επιθυμητό, θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες για ένα πραξικόπημα παρά για εκλογές. Ο στρατός επίσης δεν θα ανεχθεί να ανεβαίνουν οι κοινωνικές δαπάνες αν μειωθούν οι στρατιωτικές. Ο τερματισμός των πολλών πολέμων πηγαίνει ενάντια στα συμφέροντα τους, γιατί οι στρατιωτικοί θέλουν περισσότερους από αυτούς τους πολέμους για να αυξάνουν τη δύναμή τους.
Ακόμα κι αν οι στρατιώτες δεν θέλουν περισσότερο πολέμους, τους θέλουν οι στρατηγοί στην κορυφή. Και μέχρι να εξεγερθούν οι στρατιώτες (και σίγουρα εξεγέρθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ!), οι στρατηγοί θα επεκτείνουν με χαρά τους πολέμους στο άπειρο. Αυτό είναι ένα μεγάλο μπέρδεμα που οι ΗΠΑ πρέπει να συζητήσουν. Θέλουμε αιώνιους, και όλο και πιο ακριβούς πολέμους φθοράς που διευθύνονται από δολοφόνους; Ή μήπως θέλουμε «ειρήνη και αφθονία»; Οι πλούσιοι θέλουν το πρώτο, το μεγαλύτερο μέρος των Αμερικανών το δεύτερο.
Αλλά αρκετοί Αμερικανοί θέλουν να γείρουν τη ζυγαριά υπέρ της ελίτ που θέλουν τους πολέμους για να πλουτίσουν (σ.σ. εννοεί πχ το «Tea Party», κτλ, με μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού να υποστηρίζει λόγω ψευδαισθήσεων την άρχουσα τάξη, έχοντας καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα της). Αυτή είναι μια τραγωδία που συναντούμε συχνά στην ιστορία, και γίνεται κουραστικό να αναφέρουμε τα πολλά παραδείγματα αυτής της κατάστασης και πόσο ανόητη είναι, δεδομένου ότι όλοι γνωρίζουμε την τελικά αποτελέσματα. Η ιστορία είναι εντελώς σαφής σχετικά με το θέμα. Θανάσιμα σαφής.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Η φορολογική περιθωριοποίηση της κοινωνίας




 
Η απόφαση για τον φόρο ακινήτων λήφθηκε πρόχειρα και στο πόδι και ο σχεδιασμός και η εκτέλεση αυτής της απόφασης δεν μελετήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Όταν οι Έλληνες γραφειοκράτες βλέπουν φορολογικά έσοδα, δεν λογαριάζουν τίποτα. Μου θυμίζει τα κινούμενα σχέδια, που ξαφνικά ο Σκρουτζ έχει κάποια ιδέα για να βγάλει λεφτά και βλέπεις δολάρια στα μάτια του.
Όχι μόνο ο φόρος ακινήτων είναι συνυπεύθυνος για την εξαφάνιση 100.000 θέσεων εργασίας στον κλάδο της οικοδομής (και λέω συνυπεύθυνος διότι η κατασκευαστική δραστηριότητα θα είχε μειωθεί μεν, απλά όχι τόσο πολύ), όχι μόνο έχουν χαθεί ολόκληρες περιουσίες από την πτώση των ακινήτων, όχι μόνο η πτώση αυτή έχει δημιουργήσει πολλά από τα σημερινά προβληματικά δάνεια και τρύπες στους τραπεζικούς ισολογισμούς, αλλά θα κάνει και κάτι ακόμα.
Η αδυναμία πληρωμής όλων αυτών των φόρων θα περιθωριοποιήσει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, όπως έγραψα πριν μερικές μέρες.
Πάρα πολλοί συμπολίτες μας δεν θα μπορούν να πάρουν φορολογική ενημερότητα, να ανοίξουν έναν τραπεζικό λογαριασμό και γενικά να συνεχίσουν την ζωή τους. Θα είναι σχεδόν αδύνατον (το σχεδόν τι το ήθελα) κάποιος κάτω από τέτοιο ψυχολογικό φόρτο να μπορεί να σκεφτεί και να κάνει το οτιδήποτε. Μάλιστα, ήδη πάρα πολλοί έχουν ορκιστεί (στο βαθμό που είναι δυνατόν) να μην πληρώσουν ξανά ευρώ τσακιστό στο ελληνικό κράτος.
Επίσης, μην σας φανεί παράξενο ότι όλο και περισσότεροι θα καταφεύγουν στην επαρχεία, όχι τόσο για να βρουν εργασία, αλλά για να μην μπορούν να τους βρουν οι πιστωτές τους και το ίδιο το κράτος.
Ο κίνδυνος να βρεθεί offline ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στο μέλλον είναι πολύ μεγάλο για να το ρισκάρουμε. Αν δεν θα μπορεί το κράτος στο μέλλον να βρει τρόπους να απαλλαχτούν οι πολίτες από όλα αυτά τα φορολογικά βάρη, που σήμερα αδυνατούν να πληρώσουν, θα έχουμε μια εθνική τραγωδία στα χέρια μας, ισάξια μόνο της καταστροφής της Πελοποννήσου επί τουρκοκρατίας.
Και για όσους νομίζουν ότι θα μπορεί αυτή η οικονομία να αναπτυχθεί με το 30% του πληθυσμού στο περιθώριο, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Βέβαια όπως όλα τα άλλα, η ελληνική πολιτεία σχεδιάζει με γνώμονα μόνο το σήμερα, μη λογαριάζοντας τις πιο μακροχρόνιες επιπτώσεις των πράξεών της. Διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαμε βρεθεί εδώ που είμαστε σήμερα.
Αλλά όταν οι πολιτικοί και όλοι μας, θα δουν και θα διαπιστώσουν αυτή την κοινωνική περιθωριοποίηση στην πράξη, θα είναι πολύ αργά για κλάματα, όπως είναι σήμερα πολύ αργά με το συνταξιοδοτικό και το χρέος. Διότι όπως ελάχιστα μπορούν να γίνουν σήμερα στο θέμα των συντάξεων (ακόμα και αν απολυθούν 400.000 εκ του δημοσίου λέω εγώ), άλλο τόσο θα είναι αδύνατον να ξεδιπλώσουν οι σημερινοί πολιτικοί και φορολογικοί σχεδιασμοί.
Διότι ενώ ένα μέρος του πληθυσμού πληρώνει αυτά που τους λένε (στον αγώνα χωρίς αιτία), θα είναι αδύνατον (κυρίως λόγω της υποκρισίας της πολιτικής ηγεσίας αλλά και της μη ικανότητας επεξεργασίας της λογικής από ένα πολύ μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας), ξαφνικά να χαριστούν όλα αυτά τα χρέη, στο όνομα του ότι κάποτε η πολιτεία έκανε λάθος.
Εν ολίγοις, θα βρεθούμε μπροστά σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο παρόμοιο με τον γόρδιο δεσμό.
Μην πάει ο νους σας σε επαναστάσεις και κρεμάλες κτλ. Δεν θα γίνουν τίποτα από αυτά (και δεν πρέπει να γίνει), διότι οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν τάσεις αυτοκτονίας. Το θέμα είναι όμως ότι δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την περιθωριοποίηση των συμπολιτών να συνεχιστεί λόγω της αδυναμίας τους να πληρώσουν, διότι στο μέλλον θα είναι αργά και για αυτούς και για εμάς τους υπόλοιπους.
www.inprecor.gr