Θάνατος στα σύνορα

Από τη δολοφονία του Άβελ μέχρι τις εκατόμβες της Λαμπεντούζα τα σύνορα αποτελούσαν παγίδες θανάτου για τους οικονομικά ασθενείς.

"Πρέπει να αποφασίσεις ποιος εκμεταλεύεται ποιόν. Δεν μπορείς να είσαι νταβατζής και πόρνη μαζί." Icky Thump – White Stripes

Η ιστορία του Κάιν και του Άβελ, όπως μας εξηγούσε ήδη από το 1707 ο Αλεσάντρο Σκαρλάτι στην όπερα «Il Primo Omicidio» ήταν «η πρώτη δολοφονία» της ανθρωπότητας. Και αν δεχθούμε μια από τις επικρατέστερες ερμηνείες του βιβλικού μύθου για τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, ο Κάιν δολοφόνησε τον Άβελ όταν αυτός πέρασε μια συνοριακή γραμμή – για την ακρίβεια όταν άφησε τα πρόβατά του να βοσκήσουν στην περιοχή που είχε οριοθετήσει ο Κάιν για τις καλλιέργειες του.

Ο Κάιν ως εκπρόσωπος του κυρίαρχου συστήματος παραγωγής της εποχής, δηλαδή της γεωργίας, επιβλήθηκε στον εκπρόσωπο της νομαδικής κτηνοτροφίας και ταυτόχρονα δημιούργησε τα πρώτα σύνορα για να προστατεύσει αυτό που ο ίδιος θεωρούσε ότι του ανήκει δικαιωματικά. Και η τιμωρία για την παραβίαση των συνόρων ισοδυναμούσε με θάνατο.

Έκτοτε η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς κάθε φορά όρους, όταν μετανάστες και πρόσφυγες ενός πιο αδύναμου οικονομικού συστήματος αναζητούν σωτηρία πίσω από τα σύνορα που έχουν θέσει οι ισχυροί. Οι εκατοντάδες νεκροί που ξεβράζει η θάλασσα στη Λαμπεντούζα είναι μια παραλλαγή της «αδελφοκτονίας» του Άβελ από τον Κάιν, μόνο που αυτή τη φορά στη θέση του παραβάτη βρίσκονται οι πρόσφυγες της Αφρικής και στη θέση του δολοφόνου-νοικοκυραίου η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελάχιστη σημασία έχει για την επίσημη ιστορία σε όλες αυτές τις περιπτώσεις εάν ο εκάστοτε Άβελ αναγκάστηκε να περάσει παράτυπα τα σύνορα λόγω των συνθηκών που προκάλεσε στη ζωή του ο Κάιν, όπως συνέβη στην περίπτωση των Αφρικανών με τους αιώνες αποικιοκρατίας και τις σύγχρονες μορφές οικονομικής καταλύστευσης της Μαύρης Ηπείρου. Η τιμωρία είναι πάντα θάνατος ακόμη και αν αυτός μπορεί να αποδοθεί σε κάποιο δυστύχημα.

Πριν από χρόνια ο Μπρους Σπρίνγκστιν τραγουδούσε για τα πτώματα που ξεβράζει κατά διαστήματα ο ποταμός Ριο Γκράντε κοντά στα σύνορα του Μεξικού με την πολιτεία του Τέξας. Ουσιαστικά πρόκειται για το σημείο που εφάπτεται η οικονομική αυτοκρατορία των ΗΠΑ με την ειδική οικονομική ζώνη στην πόλη του Ματαμόρος. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, οι λεγόμενοι Μακιλαδόρας, εργάζονται εκεί για λίγα δολάρια στα εργοστάσια της General Motors της Ford και της Chrysler. Χάρη στη Βορειο-Αμερικανική Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών (NAFTA) οι άμεσες επενδύσεις των αμερικανικών πολυεθνικών μπορούν να περνάνε για να καταλάβουν το Μεξικό. Κάθε χρόνο όμως τουλάχιστον 300 Μεξικανοί εργάτες βρίσκουν το θάνατο στην προσπάθειά τους να πραγματοποιήσουν την αντίστροφη διαδρομή.

Μια σχετική ιστορία διηγούνταν πριν από δεκαετίες και ο Γούντι Γκάθρι στο τραγούδι του Deportees. Το 1948 οικονομικοί μετανάστες από το Μεξικό, που είχαν εργαστεί σε αμερικανικές καλλιέργειες, επιστρέφονται με μεταγωγικά αεροσκάφη στην πατρίδα τους. Το αεροπλάνο όμως πήρε φωτιά, πιθανότατα λόγω κακής συντήρησης, καθώς πετούσε πάνω από το φαράγγι του Λος Γκάτος και τα θύματα εκτός από τη ζωή τους χάνουν και την ανθρώπινη υπόστασή τους. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης της εποχής παρουσίασαν ένα προς ένα τα ονόματα των αστυνομικών που συνόδευαν τους μετανάστες και σκοτώθηκαν στο δυστύχημα αλλά θεώρησαν περιττό να καταγράψουν και τα ονόματα των μεταναστών. Οι τελευταίοι πετάχτηκαν σε έναν ομαδικό τάφο κάπου στην Καλιφόρνια χωρίς κανένας να μπει στον κόπο να αναγνωρίσει τα πτώματα. Μόνο ο Γούντι Γκάθρι άρχισε να φαντάζεται μεξικανικά ονόματα για να αποχαιρετήσει τους νεκρούς εργάτες μετανάστες: «Αντίο Χουάν, αντίο Ροζαλίτα»

Αυτό που δεν θα μπορούσε να προβλέψει βέβαια στην εποχή του ο Γούντι Γκάθρι ήταν ότι πριν από μερικούς μήνες και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2013 ομάδα ερευνητών κατόρθωσε να ταυτοποιήσει τα πτώματα στον ομαδικό τάφο και έτσι στις αρχές Σεπτεμβρίου οικοδομήθηκε ένα μικρό μνημείο δίπλα στον ομαδικό τους τάφο.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι… έχει τόση σημασία να γνωρίζεις το όνομα ενός νεκρού μετανάστη; Εάν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης είχαν ενημερώσει την κοινή γνώμη ότι το πρώτο θύμα της Χρυσής Αυγής δεν ήταν απλώς ένας μετανάστης αλλά ένας άνθρωπος που άκουγε στο όνομα Σεχζάντ Λουκμάν, πιθανότατα ο Παύλος Φύσσας να ήταν σήμερα ζωντανός. Γιατί η αδελφοκτονία έχει πάντα πολλούς θύτες αλλά πάντα τα ίδια θύματα. Όλους εμάς που βρεθήκαμε στη μια μεριά των οικονομικών συνόρων.

Πηγή: Info-War άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου