ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Μάνος Χατζιδάκις: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία.
 Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. 
Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». 
Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
 Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους.
 Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο.
 Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. 
Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. 
Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. 
Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. 
Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. 
Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. 
Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

(*Κείμενο του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο  είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία)

tvxs

Eξάρχεια: χρόνια πολιορκία, «αρετή» και αστυνομική βία

Τα Εξάρχεια είναι μια από τις πιο ζωντανές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, όπου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας οι κάτοικοι και οι επισκέπτες κυκλοφορούν αμέριμνοι ακόμη και τις πιο προχωρημένες ώρες χωρίς να νιώθουν ότι κινδυνεύουν.

Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι ώρες που οι συνήθεις ρυθμοί της περιοχής παραβιάζονται από τους «εξωτερικούς εισβολείς» των ΜΑΤ της ΕΛ.ΑΣ. τα οποία αντιμετωπίζουν τους Εξαρχειώτες (γηγενείς και επισκέπτες), με πρότυπο τη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στη κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας, τότε τα Εξάρχεια χαρακτηρίζονται σαν «άβατο ανομίας και παράνομων πράξεων».
 

Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία…

Όσοι έχουν ασχοληθεί με την ιστορία της περιοχής, τονίζουν ένα πράγμα: τα Εξάρχεια συνιστούν μια ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη γειτονιά, δίπλα στο διοικητικό κέντρο της πρωτεύουσας και –το κυριότερο– σε μικρή απόσταση από τα τέσσερα ιστορικά πανεπιστημιακά συγκροτήματά της (Πολυτεχνείο, Νομική, Χημείο, ΑΣΟΕΕ). Εξού και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της, ως τόπου συγκέντρωσης φοιτητών, τυπογραφείων, εκδοτικών οίκων και μορφών διασκέδασης της νεολαίας.
Παλαιότερα η περιοχή ονομαζόταν Πιθαράδικα λόγω των εργαστηρίων που υπήρχαν στην περιοχή μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα και κατασκεύαζαν πιθάρια. Το νεώτερο όνομα της περιοχής προήλθε από έναν έμπορο ονόματι Έξαρχο, που διατηρούσε στην οδό Θεμιστοκλέους μεγάλο –για τα δεδομένα της εποχής– κατάστημα γενικού εμπορίου.

Στις αρχές του 19ου αιώνα τα Εξάρχεια, και συγκεκριμένα η οδός Τζαβέλα, θεωρούνταν το σύνορο της πόλης της Αθήνας.

Αρχικά στη συνοικία αυτή κατοικούσαν οικοδόμοι και τεχνίτες από τις Κυκλάδες, ενώ από το 1865 που εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης άρχισε σταδιακά να αναπτύσσεται. Η στέγαση εκεί των τμημάτων του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου της Αθήνας, προσέλκυσε από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και τις μέρες μας, διανοούμενους και φοιτητές. Στα Εξάρχεια έγινε η πρώτη εξέγερση φοιτητών, τα γνωστά «Σκιαδικά»***, αποτελώντας έτσι ήδη από τότε σημείο αγώνα των φοιτητών…

Η πρώτη συνάντηση ιδρυτών του ΕΑΜ έγινε στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 σε σπίτι της οδού Μαυρομιχάλη.

Πίσω από το Πολυτεχνείο, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα, διαδραματίστηκε στις 5/3/1943 πολύνεκρη σύγκρουση ένοπλων κατακτητών με άοπλους Αθηναίους, που διαδήλωναν διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια να σταλούν Έλληνες πολίτες για αναγκαστική εργασία στη Γερμανία… Στα Δεκεμβριανά του 1944, η περιοχή βρισκόταν ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα. Συγκεκριμένα οι Ελασίτες ήταν οχυρωμένοι στον λόφο του Στρέφη και τα γύρω κτίρια ενώ οι κυβερνητικοί στο Χημείο και Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών  σημειώθηκαν πολλές μάχες, ενώ για λίγο καιρό μέχρι και η περίφημη «μπλε πολυκατοικία» στη γωνία πλατείας Εξαρχείων και οδού Αραχώβης, είχε καταληφθεί από Ελασίτες για να εγκατασταθεί πολυβόλο.
Oι ΕΛΑΣίτες που είχαν στήσει το πολυβόλο στη μπλε πολυκατοικία ήταν ο… Λεωνίδας Κύρκος! 

Από το μπαλκόνι του πατρικού του πυροβολούσε το τανκ των βρετανών που ήθελε να μπει στο Πολυτεχνείο από την πύλη της Στουρνάρη. Το ίδιο, μάλλον, τανκ προσπάθησε να εξουδετερώσει ένας φοιτητής αρχιτεκτονικής από το λόχο Λόρδος Βύρων της ΕΠΟΝ (Πολυτεχνείου) με μία χειροβομβίδα αλλά αυτή έσκασε νωρίτερα και τον τραυμάτισε στο πρόσωπο χάνοντας το ένα του μάτι. Ήταν ο Ιωάννης Ξενάκης που μετά έφυγε για Γαλλία με το «Μαραρόα» κι έγινε γνωστός συνθέτης. Επίσης, στη Μπουμπουλίνας, σχεδόν γωνία με Στουρνάρη, στο πεζοδρόμιο του Πολυτεχνείου, υπήρχε παλιότερα το μνημείο ενός πρύτανη, που τον εκτέλεσε ο λόχος Λόρδος Βύρων επειδή συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. Τώρα το έχουν κρύψει μέσα σε ένα μυστήριο κουτί, στυλ ΚΑΦΑΟ.

Στην οδό Μπουμπουλίνας επί κατοχής λειτουργούσαν κρατητήρια των Γερμανών και αργότερα, επί χούντας, ήταν η Γενική Ασφάλεια. Στην ταράτσα της βασάνιζαν του Αντρέα (Λεντάκη) και τον έκανε τραγούδι ο Θεοδωράκης. Το κτίριο το αγόρασε το 1991 το ΚΚΕ και μετά το ξαναπούλησε στο κράτος όπου και εγκαταστάθηκε το Υπουργείο Πολιτισμού.

1974 -1981. Η Ελλάδα βγαίνει από το «γύψο» (τα Εξάρχεια θα παραμείνουν)

Από την αντίσταση και τα Δεκεμβριανά του ’44  ως τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 1-1-4 και τον αντιδικτατορικό αγώνα, τα Εξάρχεια είχαν ένα ξεχωριστό ρόλο στην ιστορία.
Στη μεταπολίτευση η περιοχή μετατράπηκε στο επίκεντρο των πολιτικοϊδεολογικών ζυμώσεων και διεργασιών της εποχής, στεγάζοντας γραφεία πολιτικών οργανώσεων και στέκια αντιεξουσιαστών.

Η κρίση των επίσημων σχηματισμών της αριστεράς και η υιοθέτηση πολιτικών ρευμάτων και συλλογικών στάσεων εκτός του γνωστού μπολσεβίκικου μοντέλου θα δώσουν στη συνοικία ένα ιδιαίτερο χρώμα, που από κάποιο σημείο και μετά σοκάρει τα παραδοσιακά συντηρητικά κοινωνικά στρώματα και πολιτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, οι “επιχειρήσεις αρετής” δεν ξεκίνησαν τέλη Σεπτέμβρη-αρχές Οκτώβρη του ’84 στα Εξάρχεια, αλλά 8 χρόνια νωρίτερα, την άνοιξη του 1976. Ήταν εκτεταμένες επιχειρήσεις αστυνομικής καταστολής σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, παρόμοιες με τις πρόσφατες “επιχειρήσεις πόλις”, κατά τις οποίες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι προσάγονταν χωρίς λόγο. Αν όμως στις πρόσφατες, ο “εσωτερικός εχθρός” ήταν κυρίως οι μετανάστες, στις παλιότερες ήταν αντίστοιχα η νεολαία. Ήταν ουσιαστικά επίδειξη μιας αναίτιας, αδιάκριτης (όσο και σκληρής) αστυνομικής βίας σε μαζικό επίπεδο.

Το 1978-80 από τα Εξάρχεια ξεκινούν οι πρώτες καταλήψεις στέγης στην Ελλάδα, οι οποίες θα κατασταλούν σαν «άντρα ανομίας και ναρκωτικών» πριν συμπληρώσουν ένα χρόνο λειτουργίας. Αποκαλυπτικότερα είναι κάποια δημοσιεύματα της εποχής στα έντυπα του ΚΚΕ όπου όποιος νέος είχε μακριά μαλλιά και άκουγε Rock μουσική συχνάζοντας στη περιοχή ήταν αλλοτριωμένος από τον «αμερικάνικο τρόπο ζωής» και «μόνιμος προβοκάτορας»:

«Πυρήνας “αναρχικών” η πλατεία Εξαρχείων.

Μαζεύτηκαν στα Εξάρχεια για να ‘ναι πιο κοντά στο Πανεπιστήμιο, τη Νομική, το Πολυτεχνείο, τη Φυσικομαθηματική. Να δρουν μέσα στις σχολές, παίζοντας το γνωστό ρόλο τους… Ειδικά στη μοναδική πλατεία της περιοχής έχουν κάνει κατοχή! Όποια ώρα κι αν περάσεις βλέπεις μακρυμάλληδες με κουρελιασμένα ρούχα να είναι ξαπλωμένοι ανενόχλητοι στο γρασίδι. Δεν φτάνουν τα τόσα και τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι, έρχεται να προστεθεί η διαφθορά με τους “αναρχικούς”, τα ναρκωτικά, τα φανερά πορνεία, τον αγοραίο έρωτα σε κρυφή μορφή στα ξενοδοχεία. Η κυβέρνηση φταίει γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Δεν παίρνει κανένα μέτρο. “Αναρχικοί”, ναρκομανείς κ.ά. δρουν ανενόχλητα με την ανοχή της αστυνομίας»
(Ριζοσπάστης 16/12/1980)

Η αστυνομία κάθε άλλο παρά έμενε φυσικά αδρανής. Παράδειγμα στις 8/4/1980. αστυνομικοί εισέβαλαν στην ταβέρνα «Τιπούκειτος» στα Εξάρχεια, διέκοψαν το μουσικό πρόγραμμα και προσήγαγαν τον τραγουδιστή κι όλους τους θαμώνες (κάπου 100 άτομα) για εξακρίβωση στοιχείων. Δεν κρατήθηκε κανείς, ανακρίθηκαν όμως όλοι τους ρωτώντας τους «τι δουλειά είχαν εκεί»!

1981 «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό…» (και κίτρινα προπαγανδιστικό)

Αν η δεκαετία του ’70 ήταν το πρόταγμα μιας επανάστασης, η δεκαετία του ’80 ήταν μια ζωντανή και διαρκώς ανανεούμενη διαδικασία εξέγερσης. Είναι η εποχή που η μαζική κουλτούρα αποικίζεται από ένα σαφώς αντιεξουσιαστικό πρόταγμα – όχι όμως με την έννοια μιας σαφώς ορισμένης πολιτικής ταυτότητας, αλλά ως μια διάχυτη άρνηση σχεδόν αποκλειστικά στη νεολαία. Τα Εξάρχεια ως το κεντρικό σημείο αναφοράς στον πόλεμο για το έδαφος που κήρυξε η εξουσία, γίνονται το σημείο εκείνο που οι αυτόνομες νεανικές ταυτότητες συντίθενται για να δημιουργήσουν τον σύγχρονο αντιεξουσιαστικό/αναρχικό χώρο. Το 1982-83 η ελληνική επαρχία θα γνωρίσει τα Εξάρχεια σαν «άβατο παρανομίας και διαφθοράς», μέσα από ένα σίριαλ στη κρατική τηλεόραση. Το σίριαλ «Κάθοδος» διαδραματιζόταν στη περιοχή και τη παρουσίαζε σαν περίπου γκέτο, όπου τα ναρκωτικά ήταν η κυρίαρχη κουλτούρα και οι νεανικοί έρωτες των «δεκαεξάχρονων φρικιών», παραβατική συμπεριφορά (οι οποίοι παρατούσαν οικογένειες και σχολείο για να μείνουν σε  κτήρια που παρέπιπταν σε καταλήψεις). Ουκ ολίγοι τρομοκρατημένοι γονείς θα εξόρκιζαν τα τέκνα τους (μαθητές ή επαρχιώτες φοιτητές), να μην πατήσουν ποτέ το πόδι τους στη περιοχή που η μικρή οθόνη εμφάνιζε σαν άντρο ακολασίας, χρήσης ναρκωτικών και εγκλήματος!

«Οι Πάνκς τα σπάνε!»
Το 1984, οι εφημερίδες της εποχής «ανακαλύπτουν» το «νέο εσωτερικό εχθρό»  τους πανκς. «Αφορμή» τα επεισόδια έξω από την ΑΣΟΕΕ για τη μη παραχώρηση της σχολής  για μια πανκ συναυλία αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους από φοιτητές της ΚΝΕ. Την επόμενη μέρα ενδεικτικά είναι τα ρεπορτάζ του τύπου τα οποία στην ουσία προανήγγειλαν τις «επιχειρήσεις αρετή». Στις 14 Σεπτεμβρίου 1984, σ’ένα τρομολαγνικό δισέλιδο του «Έθνους» που έφερε τον εύγλωττο τίτλο: «Και τώρα οι… “Σιού”.

Εξάρχεια: μετά τα ναρκωτικά και τους αναρχικούς, ήρθαν οι πανκς με τα ξυρισμένα κεφάλια», διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Καρίνας Λάμψα: «…με μαλλιά κομμένα σαν βούρτσα, βαμμένα συχνά σε διάφορα χρώματα, ζητιανεύουν, φοβίζουν τους ηλικιωμένους, παρατάνε μπουκάλια μπίρας εδώ κι εκεί και κατουράνε δημόσια όπου βρουν».

Όλα αυτά αφορούν μια παρέα 20 πιτσιρικάδων με το μεγαλύτερο να μην είναι πάνω από 17-18 χρονών. Πράγματα μάλλον αστεία σήμερα, φοβερά και τρομερά όμως τότε για μια κοινωνία που ταύτιζε τα «ευρωπαϊκά όνειρά» της με τον πιο συντηρητικό «ευπρεπισμό» και σοκαριζόταν αφάνταστα από κάθε ενδυματολογική ή κομωτική «ιδιαιτερότητα».

Κεντρική ιδέα του δημοσιεύματος ήταν η «ανάγκη εκκαθάρισης της περιοχής από τους 
περιθωριακούς». Τις ίδιες ακριβώς μέρες συγκροτούνταν η ΕΛ.ΑΣ., με την ενοποίηση Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής. Η «εκκαθάριση των Εξαρχείων» θα αποτελέσει έτσι κι ένα «test drive» για τη διαπίστωση (και επίδειξη) των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του νέου σώματος.
«Επιχείρηση Αρετή ή ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα…»

Η ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης πρώτη «επιχείρηση αρετή», με «αφορμή» τους πανκς, ξεκίνησε στις 28/9/1984 μετά από διαταγή του αστυνομικού διευθυντή Αττικής της ΕΛ.ΑΣ. Μποσινάκη με επιδρομή περίπου 100 ένστολων αστυνομικών, δεκάδων ασφαλιτών και ΜΕΑτζήδων (Μονάδες Ειδικών Αποστολών) με πολιτικά. Οι λιγοστοί πανκς  συνελήφθησαν στο άψε σβήσε και σύρθηκαν στις κλούβες με κλοτσιές, μαζί με δεκάδες άλλους νέους που το ντύσιμο ή τα μαλλιά τους δεν άρεσαν στα όργανα της τάξης. Το επόμενο διήμερο το σενάριο επαναλήφθηκε. Την 1η Οκτωβρίου 1984, τα πράγματα αγρίεψαν και ο κόσμος αντέδρασε. Τις πρώτες συλλήψεις ακολούθησε πετροπόλεμος, ενώ οι αστυνομικοί μπούκαραν μέχρι και στον κινηματογράφο «Βοξ» ξυλοκοπώντας τους θεατές!

Δεν ήταν παρά η αρχή.

Επί δύο ολόκληρα χρόνια, όποτε τα ΜΑΤ εμφανίζονται στην πλατεία ακολουθούν συγκρούσεις με σαφή κλιμάκωση της βίας, καθώς οι πέτρες παραχωρούν σταδιακά τη θέση τους στις μολότοφ και την παθητική άμυνα των θαμώνων διαδέχεται μια πιο επιθετική τακτική δυναμικών μικρών ομάδων, με  επιθέσεις στις κλούβες μόλις αυτές παρκάρουν στη Στουρνάρη ή στη Χαριλάου Τρικούπη. Όσο για τους πανκς, τα χρωματιστά μαλλιά των οποίων προσέφεραν το πρόσχημα για την καταστολή, ταχύτατα θα χάσουν τη θέση τους στα ΜΜΕ από το αυθεντικότερο «φόβητρο» του «αναρχικού».
Την Άνοιξη του 1985 οι επεμβάσεις της αστυνομίας στη πλατεία και τη περιοχή γίνονται σχεδόν καθημερινές με συλλήψεις χωρίς κανένα ενδυματολογικό κριτήριο πια. Πανκς, μακρυμάλληδες και κουστουμαρισμένοι μαζεύονται στο σωρό στις κλούβες με συνοδεία ανελέητου ξύλου.

Ενδεικτική στιγμή  τη νύχτα της 27/4/1985, η επιδρομή της ΕΛ.ΑΣ. στα Εξάρχεια αντιμετωπίστηκε από κάποιες δυναμικές ομάδες με βροχή από μολότοφ.

Μετά από διαδοχικές επιθέσεις, ΜΑΤ και ΜΕΑ επέλασαν στην πλατεία λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ενώ όσοι συγκρούστηκαν διέφυγαν μέσω Στρέφη. Ελλείψει συλληφθέντων, τα όργανα της τάξης ανέβηκαν τροχάδην την οδό Αραχώβης, όρμησαν στο πρώτο ουζερί που βρήκαν και μάζεψαν 14 θαμώνες. Οι αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν στις κλούβες μέσα από δυο σειρές αστυνομικών, που ανεβοκατέβαζαν στα κεφάλια τους κλομπς και παλούκια που είχαν ξεριζώσει απ’ τα δενδρύλλια της πλατείας. Η δίκη των συλληφθέντων έγινε δυο μέρες αργότερα στο αυτόφωρο. Παρ’ όλο που οι μπάτσοι μάρτυρες κατηγορίας δεν ήξεραν τι έλεγαν, 8 κατηγορούμενοι έφαγαν από 10 μήνες για περιύβριση αρχής. Η είδηση της καταδίκης και οι ποινές μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση τρεις ολόκληρες ώρες πριν βγει η (μεταμεσονύκτια) απόφαση!

“Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι…”

Αποκορύφωμα των καθημερινών επελάσεων της ΕΛ.ΑΣ. την Άνοιξη του 1985 είναι η κατάληψη του Χημείου (9-13/5/85) μετά την απαγόρευση πορείας που είχε καλέσει η αναρχική εφημερίδα «Σπάστης» στις 9 Μάη στο χώρο της πλατείας με αίτημα να φύγει η αστυνομία από τα Εξάρχεια.
Η συγκέντρωση περικυκλώνεται από πλήθος ΜΑΤ και ΜΕΑ και απαγορεύεται από τον εισαγγελέα και τον αστυνομικό διευθυντή Χοχτούλα με την εξής ανακοίνωση προς τους συγκεντρωμένους:

«Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας. Έχετε πέντε λεπτά καιρό να διαλυθείτε. Αν τολμήσετε να φωνάξτε συνθήματα όπως –μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι– τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε

Τα ΜΑΤ δε περιμένουν ούτε πέντε λεπτά. Η επίθεση είναι σφοδρή με ανελέητο ξύλο, δεκατέσσερα άτομα συλλαμβάνονται. Μια ομάδα  40 περίπου κυνηγημένων καταφεύγει στο κτήριο του χημείου όπου και το καταλαμβάνει. Για πέντε μέρες και νύχτες, δεκάδες κλούβες και χιλιάδες μπάτσοι έχουν αποκλείσει ολόκληρη την περιοχή γύρω από το Χημείο.

Οι συγκρούσεις στα οδοφράγματα του χημείου είναι συνεχείς μέρα και νύχτα. (Δεν είναι υπερβολή ότι οι καταληψίες κοιμόνταν με τα μάτια ανοικτά επάνω στα οδοφράγματα) «Από χθες το βράδυ μέχρι και σήμερα (την ώρα πού γράφεται αυτό)οι κατασταλτικές δυνάμεις τού “σοσιαλισμού”(ΜΑΤ καί ΜΕΑ)συνεχίζουν να μας δείχνουν την πραγματική τους μορφή. Αφήνοντας τελείως ελεύθερους τους φασίστες τής ΕΠΕΝ και της ΕΝΕΚ να μας βρίζουν και να μας απειλούν θέλουν να μας δείξουν πόσο δίκαιοι και αμερόληπτοι είναι νοσταλγοί της χούντας βλέπουν ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι ποτ δεν ξεχνούν την πραγματική μορφή της εξουσίας και συσπειρώνονται για να μας εκμηδενίσουν. Όμως δεν θα τους κάνουμε το χατήρι. Στηριζόμαστε στη δύναμή μας και σ’ όλους αυτούς που θα θελήσουν να μας βοηθήσουν απ’ έξω…»(από τη προκήρυξη που κυκλοφόρησε η ομάδα κατάληψης χημείου)

Η αναφορά στους φασίστες της ΕΠΕΝ και της ΕΝΕΚ  δεν είναι τυχαία. Όταν τα ΜΑΤ ξεκουράζονταν, το ρόλο τους αναλάμβαναν οι φασίστες (ενεργή η συμμετοχή του σημερινού βουλευτή του ΛΑΟΣ Μάκη Βορίδη) μαζί με τους εθνοπατριώτες της κεντρικής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, που από τις πρώτες ώρες συγκεντρωθήκαν σε μεγάλες ομάδες και χτυπούσαν βρίζοντας, με πέτρες, ξύλα κλπ  από την  Ιπποκράτους αλλά και από τη Χ. Τρικούπη.

Διάχυτη ήταν εκείνες τις μέρες και η φήμη ανάμεσα στους καταληψίες, ότι ένας από τους τραυματίες της κατάληψης  είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο νεκρός, πράγμα το οποίο ποτέ δε μάθαμε αν ήταν αλήθεια η έπεσε συγκάλυψη από τη κυβέρνηση η οποία  βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο για τις ευρωεκλογές. Με αφορμή τις εκλογές και παρά τις φήμες για εισβολή της αστυνομίας στο κτήριο, μια επιτροπή της βουλής με επικεφαλής τους Μανόλη Γλέζο, Λεωνίδα Κύρκο και τον υπηρεσιακό υπουργό Σταθόπουλο προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τους καταληψίες ώστε να μάθει τι ζητάνε και πώς μπορεί να σταματήσει η κατάληψη.
kyrkos3rs3ef.jpg

Τα αιτήματα προς αυτούς ήταν:
«να φύγουν οι μπάτσοι από την πλατεία, να απελευθερωθούν οι συλληφθέντες, να έλθει πορεία να μας παραλάβει και να αδειάσει η Αθήνα από αστυνομία», ενώ υπήρξε προειδοποίηση ότι σε περίπτωση εισβολής θα ανατιναζόταν το κτήριο μαζί με όσους μπάτσους τολμούσαν να μπουν. Από έναν απαλλοτριωμένο ασύρματο της αστυνομίας που ήταν και η μοναδική επαφή με τον «έξω» κόσμο μαθεύτηκε ότι τα αιτήματα έγιναν αποδεκτά, και οι συλληφθέντες απελευθερώθηκαν με βούλευμα.

Την επόμενη (13/5) μια μεγαλειώδη πορεία από περίπου 4.000 κόσμου ερχόταν προς το Χημείο μέσω της Ακαδημίας. Η επιτροπή που αποτελούνταν κι από ανθρώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και είχε αναλάβει τη πρωτοβουλία απεγκλωβισμού ήρθε στα οδοφράγματα. Οι καταληψίες βγήκαν έξω, οι της επιτροπής ρώτησαν: “που είναι οι άλλοι;”. Μόλις κατάλαβαν ότι ήταν μόνο 35 άτομα γούρλωσαν τα μάτια, πίστευαν ότι στο κτήριο βρίσκονταν τουλάχιστον 100 άτομα.
Με ένα πανώ μπροστά που έγραφε: Ε=mxc2 και το σύνθημα «είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι», ενώθηκαν με μια πορεία 5000 ανθρώπων. Γέροι, νέοι, μανάδες, σύντροφοι κι αλληλέγγυοι που φώναζαν το σύνθημα: «Μέσα στο Χημείο μια χούφτα αναρχικοί, ξεφτίλισαν το κράτος και τη καταστολή».

Το Νοέμβρη του 1985, στην επέτειο του πολυτεχνείου δολοφονείται ο 16 ετών Μιχάλης Καλτεζάς από τον αστυνομικό Θανάση Μελίστα.
Kaltezas_eletherotypia_1985.jpg

Το ΕΜΠ καταλαμβάνεται από κοντά 2.000 κόσμο (ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και αναρχικούς) ενώ το βράδυ της δολοφονίας καταλαμβάνεται  το χημείο, κατάληψη η οποία κατεστάλη άγρια τα ξημερώματα της 18/11 από δυνάμεις των ΕΚΑΜ, των ΜΑΤ και ΜΕΑ οι οποίες μπαίνουν από τη ταράτσα μέσω κλίμακας της πυροσβεστικής. ρίχνουν δεκάδες δακρυγόνα μέσα στο κτήριο και με τα αυτόματα στα χέρια με το δάχτυλο στη σκανδάλη οδηγούν 40 περίπου συντρόφους στις κλούβες κάτω από καταιγιστικό ξύλο. Στις μεγάλες συγκρούσεις που ακολουθούν την επόμενη μέρα  και νύχτα στην Πατησίων, τα ΜΑΤ για πρώτη φορά από το 1976 καταπνίγουν την Αθήνα με δακρυγόνα, ενώ κάνουν την εμφάνιση τους σε συνεργασία μαζί τους φασίστες και πρασινοφρουροί του ΠΑΣΟΚ τους οποίους ο τύπος ονομάζει την επόμενη μέρα για πρώτη φορά «αγανακτισμένους πολίτες».

Το «κράτος των Εξαρχείων», ο στρατηγός Δροσογιάννης και η «αρετή» που έγινε μόνιμη… κάτοικος.

Από τα τέλη του 1985 ο τότε δεξιός τύπος κυρίως θα αναλάβει να συνδράμει τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για το «κράτος των Εξαρχείων». Νέος υπουργός δημοσίας τάξης είναι  ο στρατηγός Αντώνης Δροσογιάννης  (πρώην αξιωματικός των ΛΟΚ στον εμφύλιο με τον εθνικό στρατό).«Κόκκινη Προβιά»

Υιοθετώντας  τον όρο περί «κράτους των Εξαρχείων» δηλώνει:
«Δεν πρόκειται να ανεχθώ να υπάρχει κράτος αναρχικών ή οποιωνδήποτε άλλων στα Εξάρχεια. Η πλατεία θα γίνει όπως όλες οι άλλες, και όλοι θα μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα» (Το Βήμα 18/5/86) και δημαγωγώντας ασύστολα συνεχίζει: «…έβαλαν στην πλατεία Εξαρχείων ένα στρώμα και εξέδιδαν εκεί έναντι πενήντα δραχμών δύο κοριτσάκια δεκαπέντε ετών», ή ότι «οι μισοί θαμώνες της πλατείας είναι παιδιά 10-12 χρόνων που δεν συνοδεύονται». Παράλληλα «υπενθυμίζει» πως: «ο αναρχισμός έχει γίνει μανδύας για ποικίλες παράνομες δραστηριότητες, όπως το εμπόριο ναρκωτικών». Όταν όμως, στις 17/2/1986 ομάδες αναρχικών έδιωξαν διά ροπάλου τους εμπόρους της ηρωίνης από την πλατεία, τα ΜΑΤ επενέβησαν για να οδηγήσουν στο δικαστήριο τους… αναρχικούς!

Η εμφάνιση της πρέζας στη περιοχή σε μαζικό επίπεδο ξαφνικά με ταυτόχρονη εμφάνιση πολλών χρηστών και εμπόρων ήταν μια παράλληλη καταστολή βάση σχεδίου με αυτή των ΜΑΤ.

Άλλη μια διαρκής, σχεδόν καθημερινή  επίθεση της ΕΛ.ΑΣ. θα ξεκινήσει στα μέσα Μαΐου 1986 με αφορμή τις  κινητοποιήσεις και τις συγκρούσεις για την πυρηνική καταστροφή στο Τσέρνομπιλ τον Μάη του1986, η οποία «αναγγέλθηκε» πρώτα μέσω των ΜΜΕ: «Νέα επεισόδια δημιούργησαν χθες οι αναρχικοί “υπήκοοι του κράτους” των Εξαρχείων» («Ακρόπολη», 14/5/86). Με πολυήμερες μαζικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κι εκατοντάδες προσαγωγές ανθρώπων κάθε ηλικίας: μεσήλικες, κουστουμαρισμένοι, περίοικοι, οδηγούνται στις κλούβες μαζί με πιτσιρικάδες, δημοσιογράφους, ακόμη κι έναν Κινέζο τουρίστα! Οι διαδηλώσεις απαγορεύονται, ο υπουργός Δροσογιάννης  υπερασπίζεται με πάθος τις «προληπτικές συλλήψεις» (20/5/86), ενώ ο αστυνομικός διευθυντής Τασιάκος ανακοινώνει ότι τα Προπύλαια «είναι χώρος περιπάτου κι όχι πολιτικών εκδηλώσεων» («Τα Νέα», 13/5/86). Τριάντα φεμινίστριες που επιχειρούν να οργανώσουν δημόσια συζήτηση στο χώρο της πλατείας συλλαμβάνονται κι αυτές (22/5/86). Ο υπουργός θα τις χαρακτηρίσει «παρδαλές διανοούμενες», ενώ το «Εθνος» σχολιάζει το συμβάν με τον τρόπο του: «Τα ΜΑΤ τις πήραν αγκαλιά»!

Η ανάπλαση και το σχέδιο μετατροπής των Εξαρχείων σε τουριστική ατραξιόν.

Το σχέδιο καταστολής μέσω της «ανάπλασης» στη περιοχή είναι αρκετά παλιό ,οι πρώτες αναφορές γίνονται στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Στα πλαίσια του κεντρικού πολεοδομικού ανασχεδιασμού, τρεις ιδιαίτερες περιοχές της Αθήνας μπαίνουν στο στόχαστρο: Πλάκα, Φωκίωνος Νέγρη, Εξάρχεια. Τί σύμπτωση! Κατά τύχη συμβαίνει να είναι εκείνες ακριβώς οι περιοχές που συγκεντρώνεται η νεολαία της εποχής – η ίδια εκείνη νεολαία που οι εφημερίδες χαρακτήριζαν ως  τεντυμπόϊδες, πανκς, καμικάζι, μαλλιάδες.

Στα τέλη Μαΐου 1985, ο τότε υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ  Β. Κουλουμπής δίνει στη δημοσιότητα ένα σχέδιο «ανάπλασης» των Εξαρχείων και μετατροπής  της συνοικίας, στα βήματα του Θησείου και της Πλάκας: πεζοδρομήσεις, απομάκρυνση σουβλατζίδικων και μπαρ, ανάπτυξη ήπιας τουριστικής υποδομής, γκαλερί κ.λπ.

Το σκεπτικό, όπως αναλυόταν στο σχετικό φυλλάδιο του ΥΠΕΧΩΔΕ, ήταν εύγλωττο: η «αποθάρρυνση των διαφόρων περιθωριακών κοινωνικών ομάδων στη μονοπώληση και υποβάθμιση του χώρου», μέσω της μετατροπής της συνοικίας σε «πόλο έλξης επισκεπτών και τουριστών» και της «τόνωσης της κατοικίας» ευπορότερων κοινωνικών στρωμάτων φυσικά.
Ο επικεφαλής αυτής της ομάδας (σύμβουλος του Κουλουμπή τότε), Σπύρος Τσαγκαράτος, αναφέρει σχετικά:

«Κατά την τελευταία συνάντηση πάνω στην πλατεία, συμφωνήσαμε με τους κατοίκους ότι θα απορρίψουμε το σχέδιο “Πλάκα”, να πεζοδρομήσουμε δηλαδή μία διαδρομή από την πλατεία μέχρι το Μουσείο, ώστε να ανεβάσουμε τουρίστες μέχρι τα Εξάρχεια, συμφωνήσαμε να καλέσουμε τον Τύπο την επόμενη και να αναγγείλουμε ένα σύνθετο “πακέτο” από πεζοδρομήσεις και κίνητρα για κατοικία με ανάπτυξη άλλων, ήπιων παρεμβάσεων. Ο Κουλουμπής ήταν έτοιμος να τα ανακοινώσει το ίδιο βράδυ, όταν έγινε ένα εντελώς αδικαιολόγητο “ντου” των MAT στην πλατεία. Κυριάρχησε στα μέσα ενημέρωσης, έγιναν καταστροφές, οπότε άντε μετά να βγεις και να μιλήσεις για επιστροφή κατοικίας και ήπιες παρεμβάσεις. Η επέμβαση στην πλατεία έγινε, διότι όπως μου εξήγησε αργότερα ο κ. Σταθάτος, υφιστάμενος του Νίκωνα Αρκουδέα (Ατικάρχη της ΕΛ.ΑΣ.), η αστυνομία χρειάζεται τα “πρεζάκια” και τα “βαποράκια” ως πηγές πληροφόρησης. Δεν ρισκάρουμε να τους χάσουμε με πεζοδρομήσεις και αναπλάσεις !»

Εξάρχεια Real estate
«Τα Εξάρχεια θα γίνουν σαν την Πλάκα» («Ελευθεροτυπία», 18/6/93). Αυτό εξήγγειλε αποτελούμενο από μεγαλεπήβολα (μεσιτικά) σχέδια ο τότε υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Βουλγαράκης, του οποίου δεν είχαμε ακόμη γνωρίσει τις επιδόσεις του ως υπουργού Δημόσιας Τάξης, και κυρίως τις «νόμιμες και ηθικές» δουλείες του στις αγοραπωλησίες ακινήτων.
Το 1986 κάποιοι από τους «αγανακτισμένους» κατοίκους «χαιρέτισαν» την «πρωτοβουλία Κουλουμπή»  με ενθουσιασμό (και ίσως έβγαλαν απ’ την όλη διαδικασία σεβαστή υπεραξία) με αποτέλεσμα οι τιμές των ακινήτων να εκτιναχθούν  προς τα πάνω: «Ξύπνιοι επενδυτές κερδοσκόπησαν σε βάρος των κατοίκων στα Εξάρχεια» («Ελευθεροτυπία», 25/5/86). Στα μισά της δεκαετίας του ’90 που η μεταφορά των δικαστηρίων στην Ευελπίδων προκάλεσε «μεγάλη ζήτηση» στη περιοχή επαγγελματικής στέγης (σχετικά φθηνής) από εκατοντάδες νέους δικηγόρους «ανέβασε το ενδιαφέρον της αγοράς», ενώ διαβάσαμε αυτές τις μέρες ότι σημαντικός αριθμός επενδυτών ακινήτων ζητούσαν προς αγορά κτήρια και διαμερίσματα στη περιοχή για τη μετατροπή τους σε γραφεία επιχειρήσεων, μέσω ενός σχεδίου «ανάπλασης» που περιλαμβάνει τη φυσική συνέχεια του Κολωνακίου προς τα Εξάρχεια. Και δες πώς τα έφερε ο καιρός, να διαβάσουμε επίσης σε μια πρόσφατη ανακοίνωση της Κοινής Δράσης Αλληλεγγύης για τα Εξάρχεια ότι ο κ. Βουλγαράκης φέρεται ως ιδιοκτήτης παλαιάς πολυκατοικίας σε κεντρικό σημείο της συνοικίας – άρα και υποψήφιος να προσπορισθεί (ο ίδιος ή κάποια υπεράκτια;) τα κέρδη από την άνοδο των αξιών ακινήτων εάν η περιοχή «καθαρίσει» από «ενοχλητικά στοιχεία».
Όπως σ’ όλα τα χρηματιστήρια, έτσι κι εδώ, προϋπόθεση μιας καλής επένδυσης αποτελεί φυσικά η «εσωτερική πληροφόρηση».

1990-1994. Τι ΠΑΣΟΚ τι Ν.Δ. ξύλο πέφτει από παντού…
Στην αυγή της δεκαετίας του 1990 ο πλανήτης βίωσε τεράστιες ιστορικές αλλαγές με προεξέχουσα τη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και της ΕΣΣΔ. Σε αυτή τη μικρή γειτονιά του πλανήτη που τη λένε Ελλάδα όμως, όπως ίσως γνωρίζετε οι παραδόσεις τιμούνται και ποτέ δε καταρρέουν. Γιορτάζοντας και τηρώντας τις παραδόσεις του έθνους, η «παραδοσιακή» καταστολή του Ελληνικού κράτους συνεχίστηκε με κάθε «επισημότητα». Οι επεμβάσεις του κράτους και κατά αυτή τη δεκαετία ήταν εξίσου σκληρές και διάχυτες. Τα Εξάρχεια δεν αποτελούν πλέον το «αποκλειστικό» πεδίο συγκρούσεων. Το 1989 γίνεται ένα «διάλλειμα» στη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και την ολιγόμηνη  οικουμενική κυβέρνηση του 1989, με τη ΝΔ να αναλαμβάνει την εξουσία υπό τη πρωθυπουργία του Κ. Μητσοτάκη.

Η καταστολή διαχέεται όχι μόνο στον πολεοδομικό ιστό της Αθήνας αλλά και σε άλλες πόλεις. Τέλη 1990 γίνονται εκατοντάδες καταλήψεις σχολείων σε όλη την Ελλάδα. Η κυβέρνηση και εν συνεχεία το παρακράτος τρομοκρατεί τους καταληψίες, πότε με εισαγγελικές παραγγελίες για λήξη των καταλήψεων και επεμβάσεις της αστυνομίας που συλλαμβάνουν παιδιά 14 και 15 ετών για να «συνετίσει» τους αγωνιστές μαθητές, και όταν δεν φτάνει το «μακρύ χέρι του κράτους», φτάνει αυτό του παρακράτους με την επιστράτευση  παρακρατικών-φασιστικών συμμοριών που απειλούν, δέρνουν και τρομοκρατούν τις νύχτες τους καταληψίες μαθητές. Αποκορύφωμα η δολοφονία του καθηγητή Λυκείου Νίκου Τεμπονέρα στη Πάτρα από τους παρακρατικούς νεοδημοκράτες Μαραγκό, Καλαμπόκα, στις 9 Γενάρη του 1991.

Στην εξέγερση που ακολούθησε με αφορμή τη δολοφονία τις δυο επόμενες μέρες στην Αθήνα μετά από πανελλαδικό συλλαλητήριο για τη δολοφονία το οποίο δέχτηκε επίθεση από εκατοντάδες ΜΑΤαδες, 5 άτομα εγκλωβίζονται και καίγονται ζωντανά στο κτήριο του «Κ. Μαρούση»  από φωτιά η οποία ξεκίνησε από δακρυγόνα που τα ΜΑΤ εκτόξευσαν μέσα στο κτήριο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κρατά 3 χρόνια και το βασικό της «έργο» είναι η άγρια καταστολή από τα ΜΑΤ όσων αγωνίζονται , «τιμώντας» την λιγοστή πια εργατική (και υποψήφια άνεργη) τάξη με άφθονο ξύλο.
kapa maroysi 91.jpg
Από τους απεργούς της «Ολυμπιακής», μέχρι αυτούς της «ΕΑΣ», της «Πειραϊκής-Πατραϊκής», της «Πιρέλλι», κλπ.

1994-2004. «σοσιαλιστική ανάπτυξη». Καταστολή με… στυλ κοινωνικό.
Τέλη του ’93 το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται στην εξουσία παρουσιάζοντας το «δημοκρατικό-σοσιαλιστικό» του προσωπείο για μια ακόμη φορά: Εισβολή στην ΑΣΟΕΕ, σύλληψη 52 αναρχικών και την καταδίκη τους σε 8 μήνες φυλάκιση τον Αύγουστο του ’94. Πολυάριθμες συλλήψεις αναρχικών έξω από το Πολυτεχνείο στις 17/11/1994 αφού προηγούμενα έγινε εισβολή σε τέσσερις καταλήψεις στέγης με συνολικό αριθμό συλλήψεων 96 ατόμων.

Το Χειμώνα του 1995 το άσυλο καταλύεται για δεύτερη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά.
Με αφορμή τη πολυήμερη εξέγερση στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών, γίνεται κατάληψη στο Πολυτεχνείο από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους φυλακισμένους. Το κράτος με εντολή των Πασοκικών διαχειριστών του, άρουν το άσυλο και οι σιδερόφρακτες ορδές των ΜΑΤ πανηγυρίζοντας  εισβάλουν στο χώρο του Πολυτεχνείου και συλλαμβάνουν 504 αναρχικούς.

Οι συλληφθέντες-αιχμάλωτοι στήνονται σε σειρές όπου κατά ομάδες οδηγούνται στις κλούβες έξω από τη κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, θυμίζοντας εικόνες από το γκέτο της Βαρσοβίας και το φόρτωμα των Εβραίων στα τραίνα προς το Άουσβιτς. Σημειολογική λεπτομέρεια: Ο «ένοπλος αγωνιστής» κατά της χούντας και υφυπουργός Δημοσίας Τάξης τότε, Σήφης Βαλυράκης είναι ο εμπνευστής της εισβολής όπως ο ίδιος επιβεβαίωσε σε μετέπειτα τηλεοπτική του συνέντευξη.
Η «σοσιαλιστική» καταστολή έχει ακόμη πολύ ξύλο να δώσει.

Ενδεικτικά: Οι συγκρούσεις για τον ΑΣΕΠ που έγιναν πανελλαδικά το καλοκαίρι του ’95. Οι συγκρούσεις στη «θερμή» υποδοχή Κλίντον το 1999. Το Μάη του 2002 με πρωτοφανή αγριότητα οι κατασταλτικοί μηχανισμοί επιτίθενται στο Λιμάνι του Πειραιά σε βάρος των απεργών ναυτεργατών. Τότε κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης Σημίτη χαρακτήριζαν τις κινητοποιήσεις ως «εκτροπή από τη νομιμότητα». Την ίδια χρονιά κτυπιούνται  αγρότες που προσπαθούν να φτάσουν στο μέγαρο Μαξίμου. Καταστολή από τα ΜΑΤ επίσης αγροτικών κινητοποιήσεων το 2002 με πλέον χαρακτηριστική την «επιχείρηση βουλκανιζατέρ» στη Θεσσαλία. Η βίαιη καταστολή της πορείας των συνταξιούχων έξω από το μέγαρο Μαξίμου,«το κοινωνικό πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ προς τη τρίτη ηλικία» σε όλη του τη «μεγαλοσύνη»! Παράλληλα, με την κατασταλτική τρομοκρατία, προχωρά και η λεηλασία των οικονομικών αποθεμάτων μέσω του «πάρτυ του χρηματιστηρίου» στο όνομα της ΠΑΣΟΚικής «ανάπτυξης», και η  εξαπάτηση του κόσμου.

Η ουσιαστική ενίσχυση του νεοπλουτισμού μερίδας του κοινωνικού ιστού, ο καταναλωτισμός, η πλήρης εφαρμογή των κρατικών σχεδιασμών και η ενίσχυση των κεφαλαιούχων, τους οποίους υποτίθεται πως θα πολεμούσε όταν θα γινόταν κυβέρνηση, το 1981, δεν άφησαν και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ψευδαισθήσεων για το τι πρόκειται να ακολουθήσει κατά τη νέα περίοδο της πρωθυπουργίας Σημίτη και  της Πασοκικής διαχείρισης με αποκορύφωμα το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Το «δημοκρατικό έργο» του ΠΑΣΟΚ  σφραγίζεται με την ψήφιση του νόμου «για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας», γνωστού και ως «αντιτρομοκρατικού νόμου» που εισηγήθηκε ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξης  Μ. Χρυσοχοϊδης.

2004-Σήμερα. Και τα Εξάρχεια; «το αυτόνομο κράτος» βρυχάται…
Το 2004, η ΝΔ με τον Κώστα Καραμανλή έρχεται στην εξουσία (για τη τυπική εναλλαγή διαχείρισης  του κράτους).

Τα Εξάρχεια ξαναβρίσκουν τη «χαμένη αίγλη» τους στα πρωτοσέλιδα των αστικών ΜΜΕ με αφορμή τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2007 και τον «στρατηγό άνεμο» Βύρωνα Πολύδωρα στην ηγεσία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης, ο οποίος θέλοντας να προσδώσει μια αρχαϊκή «αύρα» στα μαντρόσκυλα της ΕΛ.ΑΣ. τους ονομάζει χαϊδευτικά «πραίτορες». Ο Βύρων (γνωστός αρχαιολάτρης, διανοούμενος, και ποιητής) ομολογεί  σε μια στιγμή σπάνιας ειλικρινείας για πολιτικό, αυτό που όλος ο κόσμος ξέρει: «Μη χτυπάτε την αστυνομία. Οι αστυνομικοί οπλοφορούν, είναι και αυτοί άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να απολέσουν τη ψυχραιμία των». Την «απώλεια ψυχραιμίας» την διαπιστώσαμε το Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία του 15 ετών Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ. Επαμεινώνδα Κορκονέα.
alaxandros_534_355.jpg

«Ρητορεύοντας»  στη Βουλή ο Βύρων Πολύδωρας  χαρακτηρίζει επισήμως την περιοχή «άβατον» για την ΕΛ.ΑΣ. (27/4/07).

Ένα μήνα μετά τα μεγάλα φοιτητικά συλλαλητήρια, η κυβέρνηση Καραμανλή, οι υπηρεσίες ασφαλείας και οι επικοινωνιακοί συνοδοιπόροι τους (ΜΜΕ) ετοιμάζονται κατά τα φαινόμενα να πάρουν τη ρεβάνς για τον ξεσηκωμό των φοιτητών το ίδιο έτος. Εφημερίδες και κανάλια δεν άργησαν να εντοπίσουν την εστία του «κακού» των φοιτητικών συγκρούσεων για το άρθρο 16, στα οικοδομικά τετράγωνα μεταξύ Σόλωνος και Στρέφη:  Για «κράτος των Εξαρχείων» μιλά η «Espresso» (30/4/), «300 “αναρχοληστές” των Εξαρχείων» βλέπει η «Καθημερινή» (29/4/), «μετατροπή ολόκληρων περιοχών της πρωτεύουσας σε ανοχύρωτες γειτονιές» διαπιστώνει ο Πρετεντέρης στο «Βήμα» (29/4/), «”ανεξάρτητο κράτος” από τους κουκουλοφόρους των Εξαρχείων» ανακαλύπτει, τέλος, το «Πρώτο Θέμα» (29/4/), εξηγώντας πως: «αστυνομικοί μιλάνε πλέον ανοιχτά για αναβίωση της προ του 1990 ανεξέλεγκτης κατάστασης».

Το «αυτόνομο κράτος των Εξαρχείων» για μια ακόμη φορά, «απειλεί» να «καταλάβει την επικράτεια και να καταλύσει το κράτος». Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται οι περιγραφές των σχεδίων της ΕΛ.ΑΣ. Παρά τις διαφωνίες τους όσον αφορά την επιχειρησιακή ονομασία της επερχόμενης εκκαθάρισης («Τρίαινα», «Εξάρχεια» ή κάτι άλλο), τα ρεπορτάζ διακρίνονται κι εδώ από ενιαία ορολογία: «εισβολή» των ΜΑΤ στους «θυλάκους» της αναρχίας» («Ελ. Τύπος», 27/4), «εισβολή μακράς διαρκείας» στα Εξάρχεια» («Espresso», 29/4), «κατάλυση του “αβάτου” της πλατείας» («Βήμα», 29/4). Όπως ακριβώς αρμόζει, δηλαδή, σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον μιας εδαφικά καθορισμένης, κυρίαρχης επικράτειας. Το σχέδιο της «εισβολής», όπως αναλύεται στον φιλοκυβερνητικό «Ελεύθερο Τύπο» (27/4), αποτελεί άλλωστε αντιγραφή των κλασικών «μπλόκων» της Κατοχής: «Οι έφοδοι θα εκδηλωθούν μέσω των τριών βασικών οδών που καταλήγουν στην ομώνυμη πλατεία, προκειμένου να συμπιεστούν οι θαμώνες προς το κέντρο και να ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις».

Πρόλογος αντί επίλογου

Το παραπάνω κείμενο προσπαθεί να πληροφορήσει τον αναγνώστη μέσα από μια ιστορική αναδρομή. Εστιάζει λίγο παραπάνω στη δεκαετία του 1980-90 την οποία θεωρούμε σημαντική για τις μετέπειτα εξελίξεις, στις μεθόδους καταστολής του κράτους, που με οδηγό τα Εξάρχεια ασκήθηκαν όχι μόνο στον αστικό χώρο της Αθήνας, αλλά και των άλλων τριών μεγάλων αστικών κέντρων (Θεσ/νίκη-Πάτρα-Ηράκλειο), οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Τα Εξάρχεια και οι κάτοικοι του έχουν αποδείξει ότι όχι μόνο δεν υποτάσσονται στην επί 35 σχεδόν χρόνια μόνιμη καταστολή, αλλά συνεχίζουν δυναμικά να δημιουργούν μικρές «νησίδες ελευθερίας» όπως παράδειγμα το αυτοδιαχειριζόμενο πάρκο στη Ναυαρίνου, τα κοινωνικά-πολιτικά και αλληλέγγυα στέκια, τα εναλλακτικά καταστήματα-συλλογικότητες που βρίσκονται στη περιοχή κ.λπ. επιμένοντας ενάντια στη βαρβαρότητα του κράτους όχι μόνο να υπάρχουν αλλά να αντιστέκονται. Γιατί είναι ένα «ζωντανό» κομμάτι (ίσως το πιο ζωντανό) του πολεοδομικού ιστού της Αθήνας.

Και όπου υπάρχει ζωή: «ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία».

***
Με την ονομασία Σκιαδικά έμειναν στην ιστορία τα επεισόδια μεταξύ της μαθητιώσας νεολαίας και της Χωροφυλακής, που συνέβησαν στην Αθήνα στις 10 και 11 Μαΐου 1859. Ήταν ένα φαινομενικά άσχετο γεγονός, που οδήγησε τρία χρόνια αργότερα στην έξωση του βασιλιά Όθωνα.
Όλα ξεκίνησαν από μια διαπίστωση του Υπουργού Εξωτερικών, Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, ο οποίος σε συζητήσεις τόνιζε την ανάγκη στήριξης της εγχώριας παραγωγής. Και έφερνε ως παράδειγμα ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να δείχνουν την προτίμησή τους στα ντόπια ψάθινα καπέλα (σκιάδια) που κατασκευάζονταν στη Σίφνο και όχι στα εισαγόμενα από το εξωτερικό, που ήταν και ακριβότερα.
Την ιδέα του Ραγκαβή ενστερνίσθηκε ο γιος του, Κλέων, ο οποίος έπεισε τους συμμαθητές του να φορούν σιφνέικα σκιάδια, στολισμένα με γαλανόλευκες κορδέλες, στις κυριακάτικες εξόδους τους στο Πεδίο του Άρεως. Γρήγορα έγιναν μόδα και σήμα κατατεθέν της προοδευτικής νεολαίας της Αθήνας («Γαριβαλδινοί»), σε αντίθεση με τους καθεστωτικούς νεολαίους, που φορούσαν άσπρα ψηλά καπέλα και απεκαλούντο «Αυστριακοί».
Προ του κινδύνου να χάσουν την πελατεία τους, οι εισαγωγείς καπέλων έστειλαν υπαλλήλους τους στο Πεδίο του Άρεως με αστεία και κουρελιασμένα σκιάδια, προκειμένου να διακωμωδήσουν τους μαθητές (10 Μαΐου 1859). Οι άνθρωποι των εισαγωγέων προκάλεσαν τους νεαρούς, με αποτέλεσμα να επακολουθήσει συμπλοκή. Η Χωροφυλακή πήρε το μέρος τους και αφού ξυλοφόρτωσε μαθητές και φοιτητές, προέβη σε τρεις συλλήψεις.
Τα επεισόδια συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα. Σπουδαστές και πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και συγκρότησαν πορεία προς το Υπουργείο Εσωτερικών για να απαιτήσουν από τον υπουργό Κωνσταντίνο Προβελέγγιο την παύση του αστυνομικού διευθυντή Αθηνών Δημητριάδη και την απελευθέρωση των συλληφθέντων μαθητών. Ο Προβελέγγιος δεσμεύτηκε ότι θα εξετάσει το αίτημά τους, αλλά αυτό δεν άρεσε στους φοιτητές, που ζήτησαν ακρόαση από τον Όθωνα για το ίδιο θέμα. Ο βασιλιάς αρνήθηκε να τους δεχθεί, γεγονός που όξυνε τα πνεύματα.
Οι νέοι ξαναγύρισαν στα Προπύλαια, με άγριες διαθέσεις αυτή τη φορά. Τότε επενέβη ο φρούραρχος Αθηνών, Μιχαήλ Σούτσος, επικεφαλής μεγάλης στρατιωτικής δύναμης, και τους διέλυσε. Η ενέργειά του αυτή προκάλεσε αντιδράσεις. Ο γερουσιαστής Δημήτριος Χρηστίδης θεώρησε την έφοδο του στρατού στο Πανεπιστήμιο, πράξη «κατά του ασύλου των επιστημών» και ανέπτυξε την άποψη ότι το Πανεπιστήμιο «ως ναός του πνεύματος» πρέπει να απολαμβάνει το προνόμιο του απαραβίαστου για τους πάντες. Ήταν μία από τις πρώτες αναφορές στη χώρα μας για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Αργά το απόγευμα της 11ης Μαΐου 1859 συνεδρίασε το Υπουργικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Αθανάσιου Μιαούλη και απέπεμψε τον αστυνομικό διευθυντή Αθηνών Δημητριάδη, ενώ διέταξε την απελευθέρωση των τριών συλληφθέντων μαθητών. Τα «Σκιαδικά» ήταν η πρώτη δυναμική εκδήλωση κατά των απολυταρχικών μεθόδων του καθεστώτος και ενίσχυσε το αγωνιστικό φρόνημα των αντιπάλων του Όθωνα. Πρωτοστάτης της διαμαρτυρίας ήταν το Πανεπιστήμιο, επαληθεύοντας την προφητική ρήση του Γέρου του Μωριά, που όταν χτιζόταν είπε δείχνοντάς το: «Το σπίτι αυτό θα φάει το σπίτι εκείνο», εννοώντας το Παλάτι.


*Για τη συγγραφή του άρθρου χρησιμοποιήθηκαν εκτενή αποσπάσματα από:
Άρθρο της δημοσιογραφικής ομάδας Ιός:
ΕΞΑΡΧΕΙΑ 1984-2007. Η ιστορία ενός ψευδοκράτους
http://archive.enet.gr/online/online_print?id=42797740
Εξάρχεια reloaded… Η καταστολή ως έργο τέχνης (αντιεξουσιαστική περιοδική έκδοση Black Out. Θεσσαλονίκη 2007, τεύχος#9)
Το ΠΑΣΟΚ είναι πάλι εδώ!
(Ε. από συλλογικότητα anarchypress και Συσπείρωση Αναρχικών. 23/10/09)
http://www.anarchypress.gr/
eagainst.com

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Ποιος σκέφτεται πια το Καρναβάλι;

Φοίβος Γκικόπουλος


Ποιος σκέφτεται πια το Καρναβάλι; Σήμερα, στη σημερινή ζωή, πιστεύω πως όλο και λιγότεροι άνθρωποι θυμούνται ή καταλαβαίνουν αν έχουμε Καρναβάλι ή Σαρακοστή. Αντίθετα, στα βιβλία συχνά συναντάμε αναφορές στο Καρναβάλι, σαν να φορτίζεται αυτή μας η εμπειρία με όλη της την έννοια, σαν να γίνεται αναγκαίο στοιχείο για να κατανοήσουμε τα εθνολογικά δεδομένα της κουλτούρας μας.

«Το Καρναβάλι είναι ένα θέαμα χωρίς πάλκο και διαχωρισμούς ανάμεσα σε εκτελεστές και θεατές. Στο Καρναβάλι όλοι είναι δραστήριοι, όλοι συμμετέχουν στην καρναβαλική πράξη. Το Καρναβάλι το ζεις: ζεις σύμφωνα με τους κανόνες του. Όμως η καρναβαλική ζωή είναι μια ζωή που έχει απομακρυνθεί από τη φυσιολογική της τροχιά, είναι κατά κάποιο τρόπο, μια «ζωή αντίστροφη», ένας «κόσμος αντίστροφος».

Αυτή η ερμηνεία του Καρναβαλιού βρίσκεται σ’ ένα βιβλίο που μπορεί να μας ξενίσει λίγο. Μια μελέτη πάνω στο ύφος του Ντοστογιέφσκι που κυκλοφόρησε εδώ και πολλά χρόνια στη Μόσχα (Μιχαήλ Μπάχτιν, Ντοστογιέφσκι, ποιητική και υφολογία, 1968). Ο Μπάχτιν υπογραμμίζει το γεγονός ότι «οι νόμοι, οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί που καθορίζουν το καθεστώς και την τάξη της φυσιολογικής ζωής, κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού καθαιρούνται. Και, κυρίως, καθαιρούνται οι ιεραρχίες και όλες οι φόρμες που συνδέονται μαζί τους: τρόμος, αφοσίωση, οίκτος, ετικέτα κλπ. δηλαδή κάθε τι που ορίζεται από μια κοινωνική ή άλλου τύπου ανισότητα (συμπεριλαμβανομένης και της ηλικιακής). Καθαιρείται κάθε απόσταση ανάμεσα στα άτομα και εφαρμόζεται μια ειδικά καρναβαλική κατηγορία, η ελεύθερη, οικεία επαφή μεταξύ των ανθρώπων. Αυτή η κατηγορία επαφής καθορίζει ακόμη τον ιδιαίτερο χαρακτήρα οργάνωσης μαζικών εκδηλώσεων, την ελεύθερη καρναβαλική χειρονομία και τον ευθύ άμεσο καρναβαλικό λόγο.

Το καρναβάλι υπάγεται στα χαρακτηριστικά της γνώσης και της τρέλας, του θείου και του βέβηλου, της γιορτής και του θανάτου: συνδυασμοί οι τελευταίοι που πάντα υπήρξαν μεγάλα λογοτεχνικά θέματα. Το τελετουργικό του καρναβαλιού ήταν πάνω απ’ όλα η στέψη ενός βασιλιά και η επακόλουθη καθαίρεσή του. Το ευρωπαϊκό φολκλόρ μας δίνει αμέτρητες παραλλαγές αυτού του συμβολικού τελετουργικού της εναλλαγής του χρόνου, της σχετικότητας κάθε εξουσίας. Ο βασιλιάς του καρναβαλιού είναι αυτός που θα πέσει απ’ το θρόνο του και στο τέλος θα χλευαστεί, είναι βασιλιάς και δούλος ταυτόχρονα. Έτσι, στο καρναβαλικό φαγοπότι υπάρχει η σαρακοστιανή λιτότητα: Ο μύθος της αφθονίας, η ουτοπία της Γης της Επαγγελίας γεννιέται στο φόντο της αγροτικής κοινωνίας που πάντα απειλείται από τους λιμούς».

Ο Μπάχτιν βλέπει να πραγματοποιείται η λειτουργία του καρναβαλιού στην αρχαία Ρώμη και την πρώτη περίοδο του Μεσαίωνα. Αλλά, ακόμη και στην Αναγέννηση είναι ζωντανή, τόσο που η πιο σημαντική κληρονομιά του καρναβαλιού στη λογοτεχνία, η παρωδία, τότε μας προσφέρει τα αριστουργήματά της: Έρασμος, Ραμπελέ, Θερβάντες, που με το γλωσσικό τους πλούτο αναμιγνύουν μεγαλόπρεπες και πληβείες εκφράσεις.

Οι μεγάλες μεσαιωνικές πόλεις εμφανίζονται στο δοκίμιο του Μπάχτιν μέσα από ένα ανέλπιστο φως μιας καρναβαλικής κοινωνίας, γιατί το καρναβάλι διαδραματίζεται και στις μέρες γιορτής, των θείων παραστάσεων, του τρύγου, συνοδεύει σε ορισμένες περιπτώσεις τις μεγάλες εκκλησιαστικές εορτές. «Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο μεσαιωνικός άνθρωπος ζούσε δυο ζωές: μια επίσημη, μονολιθικά σοβαρή, κάτω από την καταπίεση μιας αυστηρής κυριαρχίας, γεμάτη φόβο, δογματισμό, οίκτο και αφοσίωση, και μια άλλη, καρναβαλική, της πιάτσας, ελεύθερη, γεμάτη διφορούμενο γέλιο, βέβηλη, ιερόσυλη με όλα και με όλους. Και οι δυο αυτές ζωές ήταν νόμιμες, αλλά διαχωρισμένες από αυστηρά χρονικά σύνορα».

Αυτό το παράδοξο μοντέλο κοινωνίας, που φτάνει σαν μήνυμα σ’ ένα μπουκάλι από τις όχθες ενός πολιτισμού «μονολιθικά σοβαρού», είναι όσο ποτέ επίκαιρο σ’ έναν κόσμο όπως ο δικός μας που κινείται ταυτόχρονα από δυνάμεις αυταρχικές, καταπιεστικές, αυτοματοποιημένες και που τείνουν να υποτάξουν κάθε αξία στις ανάγκες της παραγωγής. Στην εποχή των παλιών καρναβαλιών, η εναλλαγή ρυθμών ζωής και συμπεριφοράς υπαγορευόταν από τον εποχιακό-γεωργικό κύκλο. Σε μια μελλοντική κοινωνία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί κάτι ανάλογο, ακολουθώντας το ρυθμό των οικονομικών βιομηχανικών κύκλων, των πενταετών προγραμμάτων, της εναλλαγής ανάμεσα σε περιόδους κατανάλωσης, γιορτής, αμφισβήτησης της εξουσίας, απομυθοποίησης, σε όλα επίπεδα.

Για την ώρα το «μοντέλο» του Μπάχτιν για το Καρναβάλι λειτουργεί στη λογοτεχνική κριτική ως μοντέλο ποιητικής. Κι αυτό είναι τόσο έντονο στον Μπάχτιν, που υπογραμμίζει, για παράδειγμα, τη διπλή έννοια της φωτιάς στις γιορτές του Καρναβαλιού: καταστρέφει και ανανεώνει τον κόσμο. Και αναφέρει τον Γκαίτε που στο Ταξίδι στην Ιταλία περιγράφει το Καρναβάλι της Ρώμης με τη γιορτή των κεριών όπου ο καθένας κρατά το δικό του αναμμένο κερί και προσπαθεί να σβήσει τα κεριά των άλλων, φωνάζοντας: «Να σε φάει το σκοτάδι». Ο Γκαίτε αναφέρει το περιστατικό ενός παιδιού που σβήνει το κερί του πατέρα του κραυγάζοντας: «Να τον φάει το σκοτάδι, το σεβαστό μου πατέρα».

Η δύναμη του Καρναβαλιού βρίσκεται στο ότι δεν πρόκειται για «αφηρημένες ιδέες πάνω στη ισότητα και την ελευθερία, πάνω στον αμοιβαίο δεσμό των πάντων, πάνω στην ενότητα των αντιθέτων, κλπ. Όχι, είναι ιδέες συγκεκριμένες, αισθησιακές, λειτουργικές, θεαματικές, βιωμένες και ερμηνευμένες στη φόρμα της ίδιας της ζωής, που δημιουργήθηκαν και διατηρήθηκαν στη διάρκεια χιλιετιών στις πλατιές λαϊκές μάζες της ανθρωπότητας».

* Ο Φοίβος Γκικόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ

Πηγή: artinews.gr
 http://sioualtec.blogspot.gr

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Αποκριά: Η γιορτή της αντιστροφής

Γιώργος X. Παπασωτηρίου


Δεν θυμάμαι αν μασκαρεύτηκα ποτέ, αν έπαιξα ποτέ το παιγνίδι της αντιστροφής, εκεί όπου οι «κάτω» γίνονται ίσοι με τους «πάνω», έστω για μια στιγμή. Τώρα που θυμάμαι, συνήθως έπαιζα αυτό το παιγνίδι στα έσχατα όρια της «πολιτικής ουτοπίας» και μιας άνευ προηγουμένου εγκεφαλικότητας. Όλα στο κεφάλι. Ένα «γαϊτανάκι» από αλήθειες, ζωτικά ψεύδη, αυταπάτες, παραπλανήσεις σ’ έναν ελάχιστο, σκοτεινό χώρο. Ένα ατέλειωτο κυνήγι διανοητικών λύσεων, ένα παντοτινό «κυνήγι του θησαυρού», χωρίς να πάω, ακίνητος, χωρίς πραγματικό ταξίδι, χωρίς άγγιγμα, έτσι που κάποτε η φανταστική ζωή να συγχέεται με την πραγματική, στα όρια της τρέλας και του χαμού. Όλα στο κόκκινο και τα εγκεφαλικά κύτταρα να κοχλάζουν, προσπαθώντας να μεταβολίσουν το Εγώ, όχι με καταλύτη τη vita activa, την κοινωνική ζωή, αλλά με καταλύτη τη vita contemplativa, τη φανταστική ζωή.

Εκεί, σ’ αυτόν τον σκοτεινό εγκεφαλικό κόσμο, ο Εαυτός χάνει κάθε αίσθηση χιούμορ και αυτοσαρκασμού, χάνει κάθε δυνατότητα σχετίκευσης, κινδυνεύοντας να εκραγεί από υπερβολική διόγκωση, ή να τσαλαπατηθεί από τα άλογα της άμαξας του Νίτσε. Ναι, πεθαίνουμε από υπερβολικό Εαυτό, εκτός κι αν έχουμε τη δυνατότητα να νομιμοποιήσουμε την εκδήλωση της βίας πάνω στα κεφάλια των άλλων, μισώντας και σκοτώνοντας, όπως οι υπεράνθρωποι και τα μεγα-Εγώ. Είναι τότε που είμαστε έτοιμοι να γίνουμε ρατσιστές και φασίστες.

Κι όμως, απ’ αυτή την υπαρξιακή τραγωδία μας σώζει η «κάθ-αρση» και η αντιστροφή. Γι’ αυτό η γιορτή της αποκριάς δεν είναι μόνο θετική γιατί σώζει, τροφοδοτώντας την ελπίδα μέσα από την αρχαία ελληνική «άρση», είναι ευεργετική γιατί σώζει και από τη βία, καθώς μας ξαλαφρώνει από την πλησμονή του εαυτού, από το πολύ Εγώ, απ’ ό,τι κάνει την καρδιά βασάλτινη και το ναρκισσισμό μας αβάσταχτο. Για να συμβεί αυτό, τα συνήθη όρια πρέπει να πέσουν σε μια τελετουργική στιγμή, τη στιγμή της «κάθαρσης», που κυρώνεται από έναν θρησκευτικό –ειδωλολατρικό και χριστιανικό εν ταυτώ- καθαγιασμό. Έτσι, το διαχρονικό religious θα σημάνει την αναδέσμευση στην ισότητα, μα πιο πολύ στην εξισορρόπηση -έστω για μια στιγμή- των κοινωνικών αντιθέσεων και των διαχωρισμών.

Έτσι, σ’ αυτή την κορυφαία γιορτή της αντιστροφής οι «κάτω» τολμούν να διακωμωδήσουν τους «πάνω», αναζωογονώντας την ευνουχισμένη στην κανονικότητα επιθυμία τους, ενώ το Εγώ των «πάνω» για μια χαρούμενη εκατέρωθεν στιγμή κενώνεται αναίμακτα. Είναι η στιγμή που ο κουλάκος χουφτώνει την αρχόντισσα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αναθερμαίνεται η κοινωνική συνοχή αλλά και η ελπίδα ότι ο ελληνικός σωρείτης δεν ψεύδεται, ότι κάποια στιγμή «Θα γυρίσει ο τροχός…»!

Τι γίνεται όμως σήμερα; Στην εποχή του Homo festivus, της τεχνητής διαφάνειας, της ομοιογενοποίησης και της εικονικής άρσης των διαχωριστικών γραμμών, η αποκριά όπως κάθε «κάθ-αρση»(Καθαρή Δευτέρα) και αυτοκάθαρση, έχει απολέσει το νόημά της. Η γιορτή, που σώζει από τη βία της συσσώρευσης με τη θυσία του περίσσιου, στη σημερινή εποχή της νεοφιλελεύθερης υπερσυγκέντρωσης δεν υφίσταται. Η αντιστροφή δεν επισυμβαίνει κι έτσι δεν υπάρχει η βασική προϋπόθεση του χιούμορ και του λυτρωτικού αυτοσαρκασμού.

Ακόμα και οι μάσκες δεν σημαίνουν πλέον τίποτ’ άλλο ειμή μόνο την υποκρισία, δηλαδή κάτι πέρα και πάνω από το δημιουργικό ψέμα, που υποδηλώνει την αλήθεια. Σε ποια, όμως, αλήθεια, ή, ακόμα, σε ποιο ψέμα να πιστέψει ένας άνεργος, που δεν έχει να πάει γάλα στα παιδιά του; Μπορεί να πιστέψει στην αντιστροφή και να γεμίσει με ελπίδα μέσα στη γιορτή;

Μπορεί. Το ταξίδι στη συλλογική χαρά, αναθερμαίνει την προτίμηση στη μοιρασμένη χαρά του Εμείς σε βάρος της μαραγκιασμένης «χαράς» του εγωτικού τσιγκούνη. Γι’ αυτό λέω σήμερα να πάω εκεί όπου ο χρόνος, αυτός ο απαθής φονιάς, εξακολουθεί να καταργείται μέσα και μέσω της γιορτής, εκεί όπου ακόμα αυτή διατηρεί το στοιχείο της πραγματικής άρσης των αισθημάτων και του ηθικού των ανθρώπων, που δοκιμάζονται σκληρά…

Πηγή: artinews.gr

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Καπιταλιστικά και Αντικαπιταλιστικά Κοινά



Γιώργος Λιερός

“Χωρίς τα κοινά δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αστικό κράτος ούτε αγώνας για την ανατροπή του”.

Έχουμε ορίσει τα κοινά ως “πρακτικές αυτοοργανωμένων κοινωνικών ομάδων οι οποίες έχουν σαν βάση την απο κοινού χρήση (ή αξιώσεις χρήσης) τμημάτων του περιβάλλοντός τους στα οποία αποδίδουν συγκεκριμένες μορφές σεβασμού”. Στα κοινά ανήκουν συνεταιρισμοί, αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια, κοινωνικά κέντρα, οργανώσεις αλληλεγγύης, η κοινωνική οικονομία, κινήσεις πολιτών που διεκδικούν ή υπερασπίζονται τα δημόσια αγαθά, αθλητικοί σύλλογοι, θρησκευτικές οργανώσεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, θεωρητικοί όμιλοι, εκδοτικές ομάδες κλπ.

Με δυό λόγια, στα κοινά περιλαμβάνεται όλη η δημόσια και συλλογική ζωή, σε διάκριση από την πολιτική εξουσία και την αγορά. Δεν πρόκειται μόνο -η Έλινορ Όστρομ είναι πολύ σαφής επ’ αυτού- για τους “πόρους κοινής δεξαμενής” και την σχετική μ’ αυτούς οργάνωση της παραγωγής και της διανομής. Τα κοινά είναι όλος ο κοινωνικός ιστός ο οποίος, ξεκινώντας από τα κατώφλια των σπιτιών συνδέει ιδιωτικούς και πολιτειακούς θεσμούς, τους κάνει λειτουργικούς και δένει την κοινωνία σ’ένα όλο, ένα όλο που σπαράσσεται από ασυμφιλίωτες αντιθέσεις. Ο κόσμος των κοινών δεν είναι καθόλου ενιαίος.

Μια κοινωνία που χάνει τα κοινά της διολισθαίνει στην ανομική κατάρρευση, στον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Η αστική κοινωνία, η ηγεμονία της αστικής τάξης, για όσο υφίσταται, διατηρεί τα δικά της κοινά, τη δική της αντίληψη για το κοινό αγαθό. Οι αστοί έχουν τα κοινωνικά τους δίκτυα που οργανώνονται γύρω από τα καλά σχολεία, φιλανθρωπικά, καλλιτεχνικά και πολιτιστικά ιδρύματα, κοινωνικές εκδηλώσεις, λέσχες κι εξοχικά και, φυσικά, μέσα από την επιχειρηματική ζωή -χάρη σε αυτά τα δίκτυα, από πολλές μικρές συζητήσεις, διαμορφώνεται πολύ γρήγορα η συλλογική θέληση της αστικής τάξης. Προπάντων όμως τα κοινά της αστικής τάξης είναι ένας ολόκληρος πολιτισμός που διαποτίζει όλη την κοινωνία, ένας πλούτος μη αγοραίων και μη κυβερνητικών δραστηριοτήτων τις οποίες αναλαμβάνουν πολύ ευρύτερες μερίδες του πληθυσμού.

Επίσης -κι αυτό πρέπει να το πάρουν σοβαρά υπόψη τους τα λεγόμενα αντικαπιταλιστικά κοινά εάν θέλουν να υπάρξουν σαν τέτοια- η ηγεμονική δεξιότητα της αστικής τάξης μπορεί να εντάσσει στους αστερισμούς των κοινών της αστικής κοινωνίας, πολιτιστικά στοιχεία της πιο διαφορετικής προέλευσης προκειμένου να δημιουργήσει τις “τοπικές ιστορίες”  και τα “συγκεκριμένα πολιτισμικά πλαίσια” που χρειάζεται η νέα επανοργάνωση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Τα κοινά δίνουν στο αστικό κράτος το στρατηγικό του βάθος και κατά συνέπεια τη σταθερότητά του.

Τα αντικαπιταλιστικά κοινά είναι τα κοινά που αντιστρατεύονται τη συσσώρευση του κεφαλαίου, θεσμίζουν τις οιωνεί κομμουνιστικές σχέσεις που γενιούνται στο μοριακό επίπεδο από τις καπιταλιστικές αντιφάσεις, επαναφέρουν στο προσκήνιο τις παμπάλαιες ιδέες της κοινοκτημοσύνης, μιας παράδοσης τουλάχιστον 2500 χρόνων, και μας δίνουν την ευκαιρία να μιλήσουμε ξανά για τον κομμουνισμό και μάλιστα ερχόμενοι σε ρήξη με τον κρατισμό της Γ΄Διεθνούς και της σοσιαλδημοκρατίας. Τα αντικαπιταλιστικά κοινά είναι οι ανακτημένες αυτονομίες των λαϊκών τάξεων, αυτονομίες που τους στέρησε το κράτος, ιδιαίτερα το νεωτερικό κράτος.

Στο νεωτερικό κράτος, η σχέση της κοινωνίας μαζί του δεν είναι εξωτερική όπως στα περισσότερα προνεωτερικά κράτη, δεν έχουμε πολλές παράλληλες κοινωνίες: από τη μια αυτή της άρχουσας τάξης κι από την άλλη εκείνες των κατώτερων τάξεων. Αυτό το κράτος δεν αποτελεί, όπως συχνά το ευρωπαϊκό μεσαιωνικό κράτος, μια “ομοσπονδία κοινωνικών ομάδων με διαφορετικές και καθόλου υποτελείς λειτουργίες” (Γκράμσι). Αν η ιστορία του κράτους είναι η -μη γραμμική- ιστορία διαδοχικών ενσωματώσεων, σε όλο και μεγαλύτερο βάθος, της κοινωνίας στην κρατική τάξη, πλέον με το νεωτερικό κράτος η υπαγωγή της κοινωνίας στο κράτος γίνεται οργανική και αυτήν ακριβώς την συμπερίληψη της κοινωνίας στο κράτος αποδίδει το γραμσιανό  σχήμα κράτος = πολιτική κοινωνία + ιδιωτική κοινωνία.

Το εν λόγω σχήμα, αποτελεί τον πλήρη και ακριβή ορισμό του βιοπολιτικού κράτους. Αυτή η υπαγωγή στο κράτος συντελέστηκε κατά τη νεωτερικότητα, σε διαδοχικά και όλο και πιο αποφασιστικά βήματα, με την καταστροφή του προηγούμενου κοινοτιστικού τρόπου οργάνωσης, μια ευρεία καταστροφή των κοινών η οποία είναι η άλλη πλευρά της σύγχρονης κρατικής φροντίδας για τις ζωές των ανθρώπων.

Στην καπιταλιστική κοινωνία λοιπόν δεν έχουμε από τη μια τα κοινά των αστών και από την άλλη τα κοινά των εργατών, σα να είχαμε δύο παράλληλες κοινωνίες. Τα κοινά των εργατών αποτελούν μέρος, υπάγονται στα κοινά της ευρύτερης καπιταλιστικής κοινωνίας. Είναι αντικαπιταλιστικά στο μέτρο που έρχονται σε ρήξη με την αστική κοινωνία, ανακτούν αυτονομίες, πειραματίζονται με χειραφετήσεις και γίνονται μέρος του “κινήματος που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων”. Το ίδιο ισχύει και για τα κοινά πολλών άλλων κοινωνικών ομάδων.

Τα αντικαπιταλιστικά κοινά έχουν στην αφετηρία τους διάσπαρτες σε όλο το κοινωνικό πεδίο σχέσεις και θεσμούς δια των οποίων οργανώνεται η κοινωνική ζωή των λαϊκών τάξεων σε απόσταση από την πολιτεία και την αγορά. Συγκροτούνται, κατά βάση, μέσα από την προσπάθεια των λαϊκών τάξεων να καλύψουν με μια πολυεπίπεδη αυτοοργάνωση το κενό που αφήνει η σημερινή απόσυρση της πολιτείας (διάλυση κράτους πρόνοιας, ζώνες ανομίας). Η απόσυρση της πολιτείας όμως δεν απελευθερώνει εξωτερικές ως προς το κράτος ζώνες, αλλά ζώνες που συμπεριλαμβάνονται στην κρατική τάξη αποκλειόμενες από αυτή (ζώνες εξαίρεσης).

Οι ρωγμές, οι απελευθερωμένες ζώνες, αυτή η πολλά υποσχόμενη εξωτερικότητα -εμβόλιμα δίκτυα, “πηγές εμβόλιμης αλληλεπίδρασης”, ο τόπος κυοφορίας αποφασιστικών διεργασιών της κοινωνικής αλλαγής- είναι προσωρινή, ασταθής και αβέβαιη. Υπάρχουν πρακτικές εντός/εκτός, στα όρια, αλλά όχι “έξω” από το βιοπολιτικό κράτος, τα αντικαπιταλιστικά κοινά δεν μπορούν απλώς να στρέψουν τα νώτα τους, δεν υπάρχει “έξοδος” χωρίς την καταστροφή του βιοπολιτικού κράτους. Μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για αντικαπιταλιστικά κοινά χωρίς να κρατάμε ζωντανή την προοπτική της καταστροφής του κράτους; Ποια τύχη μπορούν να έχουν οι ζώνες αυτονομίας στις ρωγμές, όσο σημαντικές κι αν είναι, αν θεωρηθούν ως ο τελικός σκοπός; Ίσως το να μαραζώνουν υπό την προστασία μιας φιλικής κυβέρνησης της Αριστεράς.

Έτσι ή αλλιώς τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς τις χιλιάδες πρωτοβουλίες από την ίδια την κοινωνία, τον πολλαπλασιασμό και τη δικτύωση των εστιών αντίστασης, την αντικαπιταλιστική τους ριζοσπαστικοποίηση –καμία πρωτοπορία δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνία. Στο πλαίσιο που ορίζει αυτή η θεμελιώδης προϋπόθεση, μπορούμε να πούμε, όσον αφορά τις προοπτικές που ανοίγουν τα αντικαπιταλιστικά κοινά, ότι σήμερα είναι ζητούμενα:

– η αναγέννηση, μέσα από τις πρακτικές των κοινών, του “κινήματος το οποίο καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων”, αναγέννηση μέσα από προσπάθειες που για την ώρα παραμένουν άκαρπες, αντιφατικές και συχνά περιθωριακές.

– η διαμόρφωση πολιτικού σχεδίου -ή σχεδίων- εναντίον της ηγεμονίας του κράτους και του κεφαλαίου, δηλ. αντιηγεμονικού σχεδίου, η συγκρότηση των φορέων που είναι σε θέση να το αναλάβουν, που βρίσκονται σε μια οργανική σχέση μ’ ένα τέτοιο σχέδιο.

Μακροπρόθεσμα το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη μέσα από δομές βασικά κοινοτικού τύπου μιας ολόκληρης κοινωνίας ενάντια στο κράτος, της κοινωνίας που θα θέσει τα θεμέλια για να ιδρυθούν δια της επανάστασης οι πόλεις και οι ομοσπονδίες κοινοτήτων που θα πάρουν τη θέση του κράτους.

Ο απολογισμός των κινημάτων στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια είναι εξαιρετικά αντιφατικός: απελπιστικά φτωχές επιδόσεις στην αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία μαζί με αναβαθμισμένες εκφάνσεις των κοινών, όπως οι πλατείες και το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Η κατάσταση είναι εγγενώς μη προβλέψιμη και φαίνεται να μας διαφεύγουν εντελώς τα υπόγεια ρεύματα που την υποστρώνουν. Έτσι δεν μπορούμε να διατυπώσουμε τις απόψεις μας για τα πεπρωμένα των αντικαπιταλιστικών κοινών παρά στη μορφή του μύθου, δηλαδή “συγκεκριμένων δημιουργιών της φαντασίας” που προσπαθούν όμως να ανοίξουν τον δρόμο στην έλλογη κατανόηση και τη συνειδητή δράση. Αυτό είναι το πνεύμα με το οποίο αναφερόμαστε στις δημοκρατίες των συνεταιρισμένων παραγωγών για να περιγράψουμε μελλοντικές κοινωνίες με έναν τρόπο που προσπαθεί να φέρει στο σήμερα τις αξίες και τις πολιτικές αρετές που αποδίδει σε μια ελεύθερη ανθρωπότητα.

Με αυτό το “μύθο” θέλουμε:

– Να αποδώσουμε στο πολιτικό πράττειν μια κεντρικότητα ανθρωπολογικού χαρακτήρα. Η κομμουνιστική κοινωνία -μια κοινωνία χωρίς τάξεις αλλά όχι χωρίς συγκρούσεις- σκιαγραφείται με μια πλούσια κι έντονη πολιτική ζωή στο κέντρο. Γι΄αυτή την κοινωνία, η άμεση δημοκρατία δεν είναι ένα μεταβατικό πολίτευμα αλλά ένα αξιακό σύστημα, μια αντίληψη για τον άνθρωπο, ένας ολόκληρος πολιτισμός που την διέπει  -η αντίθεσή της με τη σύγχρονη μεταπολιτική (τη σκοπιά του ιδιώτη) είναι ριζική.

– Να διατρανώσουμε την πίστη μας σε ένα πολυκεντρικό κόσμο, μια πλουραλιστική οικουμένη, εκείνη των 10,000 λαών, των 10,000 πατρίδων, των 10,000 πολιτισμών. Χιλιάδες πολιτικά κυρίαρχες πόλεις και ομοσπονδίες κοινοτήτων σε μια ελεύθερη ανθρωπότητα, δεν θα είναι απλώς οι χιλιάδες παραλλαγές ενός πολιτειακού μοντέλου αλλά χιλιάδες διακριτοί πολιτισμοί οι οποίοι ολοκληρώνονται σ’ ένα πλήθος ανεξάρτητων και διαφορετικών μεταξύ τους δημοκρατιών. Τα σύγχρονα μεγα-κράτη -κι ακόμη περισσότερο μια ομοιογενής κι αδιαφοροποίητη παγκόσμια πολιτεία- είναι εντελώς ασύμβατα με τη δημόσια ελευθερία.

– Να δηλώσουμε τη σημασία που έχει για την ελευθερία μια ορισμένη σχέση δημόσιου-προσωπικού χώρου, μια σχέση που μόνο η πόλη μπορεί να προσφέρει, ούτε το χωριό, ούτε οι απρόσωπες μαζικές κοινωνίες μπορούν να το κάνουν. Στην πόλη τα μεγέθη δεν είναι τόσο μεγάλα ώστε να αποτρέπουν τον έλεγχο των πολιτών στην πολιτεία, είναι όμως αρκετά μεγάλα για να επιτρέπουν την αποκέντρωση επίσης και προς τα κάτω και την καλύτερη διασφάλιση του προσωπικού χώρου.

Όπως το έθνος-κράτος υπήρξε ο κατεξοχήν τόπος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έτσι και η πόλη είναι ο προνομιακός τόπος της άμεσης δημοκρατίας. Όπως στην αστική κοινωνία το κοινό αγαθό ήταν η φαντασιακή κοινότητα του έθνους και στην κλασική Ελλάδα, τη Σουμερία και τη μεσαιωνική Ιταλία ήταν η πόλη, έτσι και το κοινό αγαθό σε μια ελεύθερη ανθρωπότητα θα μπορούσε να είναι η δημοκρατία των συνεταιρισμένων παραγωγών (πόλη ή ομοσπονδία κοινοτήτων).

Με τις δημοκρατίες των συνεταιρισμένων παραγωγών -ένα μύθο, ένα παράδειγμα, μια υπόθεση εργασίας- όπως και γενικότερα με την έννοια των “κοινών της πόλεως” ερχόμαστε να επικεντρώσουμε τη συζήτηση για τις προοπτικές των αντικαπιταλιστικών κοινών, πρόσκαιρα ανακτημένων λαϊκών αυτονομιών σήμερα, στην πολιτική και την πόλη.

Για την Άρεντ τα κοινά είναι η δημόσια σφαίρα, στην καθομιλουμένη τα κοινά είναι τα πολιτικά, μια πολιτική ζωή ανοιχτή στη συμμετοχή. Χωρίς ένα πολιτικό σχέδιο εναντίον της ηγεμονίας του κράτους και του κεφαλαίου τα κοινά των λαϊκών τάξεων δεν είναι παρά μερικές -μεταξύ πολλών άλλων- υποθέσεις της ιδιωτικής κοινωνίας. Και το ζητούμενο δεν είναι απλώς ένα κάποιο πολιτικό σχέδιο αλλά μια πραγματική διαδικασία “αντιηγεμονίας” που υπερβαίνει την αστική πολιτική σε ένα αναβαθμισμένο πολιτικό πράττειν –που υπερβαίνει την αφηρημένη πολιτική, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία με την άμεση δημοκρατία. Μια διαδικασία που κορυφώνεται σ΄έναν αγώνα ζωής και θανάτου με την αστική πολιτεία.

Αναφέρθηκε ήδη η στενή σχέση, σχέση καταγωγής, της δημοκρατίας (και της πολιτικής) με την πόλη. Οι πόλεις, οι συνοικίες και οι γειτονιές τους είναι σήμερα ο κατεξοχήν τόπος στον οποίο συνυπάρχει σε φυσική εγγύτητα όλη η ποικιλία των δομών (οικονομικές, πολιτισμικές, πολιτικές) που συμπεριλάβαμε στα κοινά. Τόπος στον οποίο θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σχετικά ολοκληρωμένα όλες εκείνες οι κοινωνικές σχέσεις οι οποίες, ενθηκεύοντας τις οικονομικές δραστηριότητες, θα επέτρεπαν στους ανθρώπους να παράγουν ξανά με μη οικονομικά κίνητρα.

Από την άλλη μεριά όμως, με την παγκοσμιοποίηση και την βιοπολιτική παραγωγή σχηματίζεται και ισχυροποιείται ένα πλανητικό δίκτυο “οικουμενικών πόλεων” (μεγα-πόλεων) πολλές φορές σε βάρος της εξουσίας του εθνικού κράτους. Οι μεγα-πόλεις  “…ο τόπος ανάπτυξης και ανατροπής του νέου τρόπου της καπιταλιστικής παραγωγής… του νέου τρόπου της κρατικής εξουσίας” (Κωτσάκης) αποτελούν την άρνηση εκείνου του τόσο σημαντικού κοινού στο οποίο αναφερόταν το περίφημο “δικαίωμα στην πόλη”.  Έτσι ή αλλιώς οι πόλεις είναι ένα από τα πιο κρίσιμα πεδία για τις συγκρούσεις που έρχονται.

Υ.Γ.

Και τί γίνεται με την τοπική αυτοδιοίκηση; Μήπως η τόσο μεγάλη σημασία που αποδίδουμε στην πόλη τακτικά και στρατηγικά, κοντοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, θα έπρεπε να μας οδηγήσει σε μια συστηματική και οργανωμένη παρέμβαση στους δήμους και τις κοινότητες π.χ. μέσα από τη συγκρότηση δημοτικών κινήσεων με ελευθεριακά χαρακτηριστικά; Εάν το ξήλωμα της καπιταλιστικής οικονομίας μπορεί να αρχίσει με πρακτικές εντός/εκτός αγοράς όπως αυτές της αλληλέγυας και συνεργατικής οικονομίας, γιατί να μην ξεκινήσει “άμεσα” το ξήλωμα του αστικού κράτους μέσα από τα κινήματα πόλης, τα οποία στο μέτρο που κατάφερναν να αρθρώσουν ένα ολόκληρο κόσμο των κοινών θα μπορούσαν να αναλάβουν εδώ κι εκεί την δημοτική εξουσία με σκοπό να τη διαλύσουν σ’ ένα “ανοιχτό εργαστήριο συναινετικών παρεμβάσεων και πλουραλιστικών δημιουργιών νομοθετικών κανόνων” (Νέγκρι και Χαρντ);  Ξεκινώντας από προβληματισμούς σ’ αυτό το μήκος κύματος, μερικοί στοχαστές που εμφορούνται από ελευθεριακές ιδέες προτείνουν π.χ. την παρέμβαση στις δημοτικές εκλογές.

Πρόκειται για μια δύσκολη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση η οποία θα έπρεπε να ανοίξει άμεσα, καθώς μάλιστα η επικείμενη αναθεώρηση του Καλλικράτη και η σχετική δημόσια συζήτηση θα μπορούσε να μας δώσει μια ευκαιρία να εξηγήσουμε στον κόσμο τί είδους δήμους και κοινότητες θέλουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι δήμοι είναι μέρος της πολιτικής εξουσίας και μάλιστα ένα μέρος το οποίο σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης αναβαθμίζεται, ακριβώς τη στιγμή που ένας ολόκληρος πολιτικός πολιτισμός που συνδεόταν με το έθνος κράτος, σβήνει.

Η μεγάπολη, όπως είπαμε, δεν είναι η πόλη αλλά η άρνηση της πόλης, όχι ο τόπος της άμεσης δημοκρατίας αλλά εκείνος της σύγχρονης ολιγαρχίας. Φυσικά και δεν μπορεί να διοικηθεί με άμεση δημοκρατία ο δήμος της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης και πολύ περισσότερο εκείνος της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου ή της Σαγκάης. Ο απολογισμός κινήσεων πόλης οι οποίες μετά από δεκαετίες κινηματικής δράσης κατάφεραν να πάρουν τη δημοτική εξουσία, δυστυχώς δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικός. Ωστόσο η πρόκληση που αντιπροσωπεύουν αυτά τα ερωτήματα είναι μεγάλη και κάποιες πρώτες επεξεργασίες για να δοθούν κάποια στιγμή οι απαντήσεις πρέπει να αρχίσουν άμεσα.

– See more at: http://www.babylonia.gr

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

H Σερβία πρώτη σε καρκίνους στην Ευρώπη.Το ΝΑΤΟ σκοτώνει ακόμη παιδιά της Σερβίας.

H Σερβία πρώτη σε καρκίνους στην Ευρώπη.Το ΝΑΤΟ σκοτώνει ακόμη παιδιά της Σερβίας.
Έκθεση κόλαφος για την αμερικανική νατοική επιδρομή στην τ.Γιουγκοσλαβία.
Στη Σερβία κάθε μέρα διαγιγνώσκεται ότι ένα παιδί πάσχει από καρκίνο και κάθε εβδομάδα ένας πεθαίνει από αυτή την ασθένεια. Η Σερβία είναι η πρώτη στην Ευρώπη σύμφωνα με αυτά τα στατιστικά στοιχεία, και το μόνο ελπιδοφόρο γεγονός είναι ότι οι καρκίνοι στους νεότερους είναι ιάσιμοι σε αυξανόμενο ποσοστό (σχεδόν 80% των περιπτώσεων).
«Τα παιδιά υποφέρουν κυρίως από λευχαιμία, όγκους του εγκεφάλου και λέμφωμα. Αυτές οι 3 νόσοι αποτελούν το 50 τοις εκατό της κακοήθειας που εμφανίζεται στα παιδιά.Στη Σερβία υπάρχουν περί το 66 % νέες περιπτώσεις σε παιδιά ηλικίας έως και 15 ετών,” αναφέρει το Ινστιτούτο για τη Δημόσια Υγεία “Dr. Milan Jovanovic Batut”..
Σχόλιο Lefteria:μπορείτε να δείτε σχετική έκθεση εδώ 
registar-za-rak-u-centralnoj-srbiji-1999) αλλά και στη στό site Εθνικού κέντρου έρευνας (Cancer incidence and mortality in Central Serbia) χρονολογικά από το 1999 μέχρι και τό 2013
Τα δύο τρίτα των παιδιών που πέθαναν λόγω κακοήθους ασθένειας ήταν ηλικίας έως και 15 ετών, και η πιο κοινή αιτία θανάτου σε παιδιά ήταν η λευχαιμία, το λέμφωμα και οι όγκοι του εγκεφάλου.
Ετησίως στον κόσμο περισσότερα από 160.000 παιδιά διαγνώνονται με καρκίνο και πάνω από 90.000 πεθαίνουν από κάποια μορφή καρκίνου, που αποτελεί το 4% όλων των κακοηθειών. Το Ινστιτούτο αναφέρει ότι παρά τα καλά αποτελέσματα της θεραπείας, οι κακοήθεις νόσοι ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες εξακολουθούν να είναι η β΄ πιο συχνή αιτία θανάτου σε παιδιά ηλικίας έως 15 ετών.
 IMG_4992.jpg
 «Ο καρκίνος των παιδιών είναι λιγότερο συχνός από ό,τι στους ενήλικες, και το ποσοστό επιβίωσης είναι υψηλότερο. Στις ανεπτυγμένες χώρες το ποσοστό επιβίωσης είναι 84%, και στη Σερβία είναι περίπου 70%. » in serbia 19.2.17
Με τίτλο »Κληρονομιά του ΝΑΤΟ: εδώ το δημοσίευμα στά αγγλικά
(Serbia first in Europe by cancer mortality rate, main reason: NATO)
η Σερβία πρώτη στην Ευρώπη σε καρκινοπαθείς  25.03.2015  /5.500 περιπτώσεις καρκίνων καταγεγραμμένων για 1 εκατομμύριο κατοίκους η Σερβία είναι στην α΄ θέση στην Ευρώπη σε αριθμό θανάτων οφειλόμενων σε καρκίνο.Η στρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας επέφερε ως και 2.500 νεκρούς. Τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ επανδρωμένα με περίπου 15 τόννους απεμπλουτισμένου ουρανίου στο σέρβικο έδαφος.Η ραδιενεργή επίδραση του ουρανίου είναι 4,5 δις έτη. Από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ οι ειδικοί ανακάλυψαν στη Σερβία ίχνη πλουτωνίου του οποίου η « μακροβιότητα » ανέρχεται σε 24.000 έτη .
Δύο μήνες μετά τους βομβαρδισμούς οι Έλληνες ειδικοί  πιστοποίησαν μια αύξηση της ραδιενέργειας στην Ελλάδα κατά μέσο όρο από 20% ως 30%.Οι Σέρβοι ειδικοί υπενθυμίζουν ότι ακόμη και μια αδύναμη δόση ραδιενέργειας αρκεί για να προκαλέσει τη μετάλλαξη υγειών κυττάρων σε καρκινογόνα.

Ευρώ, ή δραχμή, ή μήπως μια κουβέντα για να περνάμε την ώρα μας;


Του Όθωνα Κουμαρέλλα
Πρόσφατα, είτε μέσω των τελευταίων εξελίξεων σε σχέση με την περίφημη «αξιολόγηση», είτε μέσω διαφόρων πρωτοβουλιών που αναλήφθηκαν από ορισμένες πλευρές που τάσσονται υπέρ του εθνικού νομίσματος, η κουβέντα άναψε για τα καλά. Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι βρήκαν για μια ακόμα φορά θέμα συζητήσεων και τρόπο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο.
Είναι λυπηρό όμως να διαπιστώνει κανείς, ότι αυτή η συζήτηση, τόσο στις εξάρσεις της, όσο και στα μεσοδιαστήματα, εξακολουθεί να γίνεται με έναν εντελώς επιφανειακό, παραπειστικό και κατ’ εξοχήν παραπλανητικό τρόπο.
Επτά χρόνια, η κοινωνία πλήττεται από μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή και κανείς δεν θέλει, ή δεν τολμά να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Διότι το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, εάν έχουμε, ευρώ, δραχμή, ή δολάριο, ή οβολό. Αλλά είναι ακριβώς στο ποιος ασκεί τον πλήρη έλεγχο πάνω σ’ αυτήν τη δύσμοιρη χώρα. Ποιος κάνει κουμάντο τελικά!
Φυσικά και δεν περιμένει κανείς από τους ευρωλάγνους, είτε μας παρουσιάζονται ως καθηγητές της οικονομολογίας, είτε ως παντογνώστες δημοσιογράφοι, είτε ως εκπρόσωποι των κομμάτων της....

δεξιάς και της ακροδεξιάς από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, το Λεβέντη, μέχρι τη Νέα Δημοκρατία και τη Χρυσή Αυγή, διαφορετική αντιμετώπιση, παρά αυτή ακριβώς την προσπάθεια κατατρομοκράτησης του κόσμου. Είναι τα συμφέροντα που υπηρετούν με σθένος, που δεν τους επιτρέπουν να δουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική και να κατανοήσουν τη ζημιά που κάνουν στην πατρίδα. Ή ακόμα χειρότερα, οι περισσότεροι από δαύτους, την κατανοούν πολύ καλά, αλλά δεν τους ενδιαφέρει! Οι ίδιοι ξεπουλήθηκαν, σιγά μην τους ενδιαφέρει τι θα απογίνει η πατρίδα!

Ούτε θα περιμένει κανείς από τους διάφορους τυχάρπαστους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες, που πλασάρονται ως διάττοντες νέοι σωτήρες, παπαγαλίζοντας, ότι αρπάξουν από δεξιά κι αριστερά, ανάλογα με το τι τους βολεύει κάθε φορά, για να ψαρέψουν στα θολά νερά της αγανάκτησης από τη μία, ή της ανασφάλειας, της άγνοιας και της φοβίας των πολιτών, απόρροια της απόγνωσης που έχουν βυθιστεί, από την άλλη.
Πολύ φοβάμαι όμως, ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε πλέον κι απ’ όλους αυτούς, που ενώ προσπαθούν, η ιδεοληψία δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν το απλό και αυτονόητο. Ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα;
Εάν αυτό το ερώτημα δεν απαντηθεί πρώτα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε ούτε βήμα παραπέρα!
Φυσικά για κάποιους φταίει ο καπιταλισμός και οι κυκλικές του κρίσεις. Συνεπώς τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, παρά να περιμένουμε καρτερικά το πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη «λαϊκή» εξουσία. Μερικές ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής αρκούν για να συντηρείται το «στράτευμα», ενώ ο κρατικός κορβανάς αρκεί για το βιοπορισμό των «στελεχών».
Για κάποιους άλλους «προοδευτικούς», «οραματιστές» κι «αριστερούς» ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι ο στόχος και η αλλαγή νομίσματος ένα ενδιάμεσο μέσο, ένα απλό χρήσιμο εργαλείο. Αλλά προς Θεού, μη θίξουμε στην ουσία τους τα ευρωπαϊκά και άλλα «κεκτημένα». Η Εθνική Ανεξαρτησία είναι δευτερεύον θέμα που θα λυθεί στην πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αλλά κι αν δεν λυθεί, τι τους ενοχλεί; Αυτοί να παραμένουν πιστοί στα νάματα της ιδεολογίας τους κι ας πάει και το παλιάμπελο.
Κανείς λοιπόν δεν μιλάει για το κυρίαρχο. Τη ξένη κατοχή και τον αγώνα του λαού για ανεξαρτησία.
Κανείς δεν σκέφτηκε, ότι το παράνομο χρέος πνίγει και θα πνίγει μέχρι τελευταίας τη χώρα, εάν δεν καταγγελθεί ως ληστρικό και δεν διαγραφεί οριστικά μέχρι και το τελευταίο ευρώ. Κανείς, από όλους αυτούς, δεν λέει την αλήθεια για το χρέος, είτε γιατί ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να ψάξει να μάθει, είτε διότι το θεωρεί φυσιολογικό.
Όλοι αρνούνται να δουν, ότι το χρέος είναι αυτό που μας οδήγησε μέσω της χρεοκοπίας στην ξένη κατοχή. Όλοι τους μένουν στο πως θα ανακτήσουμε την πιστοληπτική μας ικανότητα και μια «ανταγωνιστική» οικονομία.
Έτσι, ανταλλάσσουν μεταξύ τους επιχειρήματα διανθισμένα με τεχνικές αναλύσεις, πίνακες και διαγράμματα. Χρησιμοποιώντας βεβαίως κάθε φορά επιλεκτικά τα στοιχεία που εξυπηρετούν κάθε πλευρά. Συνήθως τα επιχειρήματα και οι μελέτες στηρίζονται σε θεωρητικά μοντέλα και σε σενάρια ευθείας προβολής στο μέλλον σημερινών καταστάσεων και δεδομένων. Έτσι καταλήγουν να δικαιολογούν κάθε αντιφατική προσέγγιση. Οι μεν θα καταστραφούμε, οι δε θα σωθούμε. Και οι δύο πλευρές μοιάζουν σαν εκείνους τους γαϊδάρους που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα!
Κάποιος ανυποψίαστος δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάζεται από την επιστημονική εμβρίθεια και των μεν, αλλά και των δε. Για να καταλήξει πλήρως μπερδεμένος και να αντιλαμβάνεται λιγότερα από πριν τους δει, ή τους ακούσει.
Και οι δύο πλευρές, τόσο οι «ευρωλάτρες», όσο και οι «δραχμολάγνοι» τον ίδιο σκοπό δείχνουν να επιδιώκουν. Πως θα γίνει η ελληνική οικονομία «ανταγωνιστική» για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να εξοφλεί τα χρέη της. Βεβαίως κάποιο από την πλευρά του εθνικού νομίσματος αναγνωρίζουν τη βαρύτητα του χρέους και μιλούν για μερική διαγραφή του, ή σε κάθε περίπτωση ρύθμισή του. Αλλά μέχρις εκεί.
Θα γίνει υποτίμηση και ο πληθωρισμός θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει οι μεν. Συνεπώς δεν μας μένει παρά παραμένοντας στο ευρώ να κάνουμε μεταρρυθμίσεις για να γίνουμε καλοί Ευρωπαίοι και ανταγωνιστικοί. Το γιατί θα γίνει υποτίμηση του νέου νομίσματος, παραλείπουν να μας το εξηγήσουν με επιχειρήματα. Είναι εντολή Θεού και αρκεί που -με στόμφο- μας το λένε αυτοί.
Κι έρχονται οι «απέναντι» να τους επιβεβαιώσουν. Ναι, θα γίνει υποτίμηση! Και μάλιστα την υπολόγισαν περίπου ακριβώς. 50%!!! Αλλά να μην ανησυχούμε, διότι έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί! Θα έχουμε και πληθωρισμό. 10% τον πρώτο χρόνο. Αλλά να μην ανησυχούμε!
Κι ο «ανθρωπάκος» μεσ’ τη μέση να μαδάει τη μαργαρίτα «να ανησυχώ, ή να μην ανησυχώ;»!
Να ανησυχείς φίλε μου, μ’ αυτούς που έχουμε μπλέξει!
Και το «γαϊτανάκι» συνεχίζεται. Δεν θα έχουμε να φάμε. Δεν θα έχουμε καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα. Μέχρι και το χαρτί υγείας μας είπαν οι μεν, ότι θα μας λείψει αν πάμε στη δραχμή!
Και τι απαντούν οι δε επιστημονικοφανώς αλλά καθόλου πειστικά; Μα οι εισαγωγές θα πληρώνονται με τα έσοδα από τις εξαγωγές, αφού το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών είναι πλεονασματικό. Πάρτε κι ένα διάγραμμα με ωραία χρώματα για να έχετε! Τρελαίνονται οι «οπαδοί» με την επιστημονικότατη αυτή απάντηση.
Μολονότι το θέμα του ισοζυγίου είναι αληθές, η ζωή και η οικονομία δεν λειτουργούν σε συνθήκες εργαστηρίου και μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες! Ούτε με μοντέλα και με ευθείς προβολές στο μέλλον.
Έτσι, αν κάποιος λίγο περισσότερο ανησυχών ρωτήσει: «Μα και καλά τώρα το ισοζύγιο είναι περίπου θετικό, τι μας βεβαιώνει και μας εγγυάται, ότι θα παραμείνει θετικό, ή έστω ισοσκελισμένο την περίοδο της μετάβασης, που έτσι κι αλλιώς θα είναι μια περίοδος δύσκολη, με τους δανειστές να αντιδρούν έντονα στις δικές μας πρωτοβουλίες;»
Εκεί «απορία ψάλτου βήξ»! Και αρχίζουν τα «δεν πιστεύω», «δεν νομίζω», «δεν υπάρχει λόγος», «δεν το προβλέπουν τα μοντέλα» και άλλα τόσο πειστικά που κάνει τους ευρωλάγνους να φαντάζουν… σοβαροί!
Ή τα εξ ίσου καθησυχαστικά. «Μα με τους δανειστές θα διαπραγματευτούμε. Δεν έχουν λόγο…..»
Κι εδώ έρχεται η πρώτη «κωλοτούμπα». Ήδη από τα σχέδια και τα χαρτιά! Τι άραγε θα διαπραγματευόμαστε με τους δανειστές που θα τους καθιστά ήσυχους και να μην αντιδρούν; Όταν με το πρώτο «σκέρτσο» Τσίπρα - Βαρουφάκη, μας φόρεσαν τα «capital controls»; Μα δεν θα έχουν τότε τα μέσα να μας εκβιάζουν, αφού θα πηγαίνουμε στο νέο δικό μας νόμισμα. Τόσο απλά; Καθόλου!
Και το «κουβεντολόι» συνεχίζεται κατά παρόμοιο τρόπο, με τον κόσμο να μην μπορεί να καταλάβει τι πρέπει να πιστέψει και τι όχι.
Κι αυτό συμβαίνει διότι αυτοί που αυτοπροβάλλονται -και τα μέσα έχουν κάθε λόγο να τους αναδεικνύουν- ως υπερασπιστές της «δραχμής» ξεκινούν από λάθος αφετηριακή βάση. Μια οικονομίστικη σχεδόν μονεταριστική βάση και αντίληψη, έστω και αν οι θιασώτες της ισχυρίζονται ότι είναι «μαρξιστές».
Αγνοώντας και προσπερνώντας χωρίς τη δέουσα απάντηση στο βασικό ερώτημα του «ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα», αφυδατώνουν και αποδυναμώνουν στο έπακρο τοεθνικοαπελευθερωτικό πρόταγμα. Το οποίο φυσικά δεν το πιστεύουν. Αυτοί είναι… διεθνιστές! Όμως, σκέτο το νόμισμα και μια διαδικασία που περιγράφεται για τη μετάβαση σε αυτό, δεν απαντά στο κυριαρχικό αυτό ερώτημα. Έτσι είναι αλήθεια ότι και με «δραχμή» και με «οβολό» και με ότι θέλει ο καθένας θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα, ωσάν να παραμένουμε στο ευρώ. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε το κυρίαρχο.
Σε αυτό έχουν δίκιο οι σοφιστές του «ευρώ» και οι απ’ εδώ αρνούνται να κατανοήσουν, όσο κι αν υπονοούν -σε δεύτερο και χαμηλότερο επίπεδο- την απάντηση στο ερώτημα. Όσο δεν την ονοματίζουν καθαρά, και δεν τη θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα, τόσο θα χάνουν σε επίπεδο ουσίας, όσο και σ’ αυτό της επικοινωνίας!
Διότι κάτω από αυτό το πρόταγμα -της Εθνικής Απελευθέρωσης- όλες οι τεχνικές αναλύσεις και τα οικονομοτεχνικά «μοντέλα» λαμβάνουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Παίρνουν υπ’ όψη τους εντελώς διαφορετικά δεδομένα και παραμέτρους και οδηγούν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα και στις αντίστοιχες πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν από μια δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση που θα κληθεί να φέρει σε πέρας με επιτυχία αυτό καθ’ αυτό το πρόταγμα, με μοναδικό στόχο την ευημερία του ελληνικού λαού. Τη δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία!
Το θέμα λοιπόν δεν είναι οικονομοτεχνικό, αλλά πρωτίστως Πολιτικό! Κοινωνικό και Εθνικό! Όμως η απάντηση των θιασωτών της «δραχμής» -όχι όλων, διότι υπάρχει και το Ε.ΠΑ.Μ.- πολιτικά είναι ασθενής και ευάλωτη, καθιστάμενη έτσι λαθεμένη και ευάλωτη και σε τεχνικό επίπεδο, αφού με τα οικονομετρικά «μοντέλα» και τις προβλέψεις τους, κανείς δεν βρίσκει άκρη και συνήθως πέφτουν έξω! Δυστυχώς η οικονομολογία έπαψε να είναι επιστήμη από τη στιγμή που απεκδύθηκε τα ανθρωπιστικά και κοινωνικά της χαρακτηριστικά. Από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται την ιστορία μονοσήμαντα και επίπεδα, αν δεν την κατήργησε εντελώς από τα ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις της.
Αυτό όμως ακριβώς σημαίνει υποταγή της επιστήμης στα προσωπικά, ή άλλα συμφέροντα και τις ιδεοληψίες όλων αυτών που ευθύνονται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο για την κατάστασή μας, μέσω της άμεσης, ή έμμεσης υποστήριξης του βάρβαρου καθεστώτος της κατοχής της πατρίδας μας.
Η απολύτως επιλεκτική χρήση ορισμένων μόνο στατιστικών, ή άλλων στοιχείων για την εξαγωγή συμπερασμάτων, αποσιωπώντας όλα τα άλλα πολύ κρισιμότερα στοιχεία.
Επικεντρώνονται όλοι στην «ανταγωνιστικότητα» και ερίζουν περί της υποτίμησης του νομίσματος, παραβλέποντας, ότι για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα πρέπει πρώτα να υπάρχει παραγωγικότητα στην οικονομία (κατά κεφαλή αύξηση του παραγόμενου προϊόντος ανά μονάδα χρόνου, με την εκμετάλλευση όλων των διαθέσιμων πόρων). Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με νομισματικά μέσα -πχ υποτίμηση. Για να υπάρχει όμως παραγωγικότητα προϋποτίθεται, ότι υπάρχει παραγωγή και αντίστοιχη προστασία από αθέμιτους ανταγωνισμούς!
Να ο λόγος του BREXIT και της στροφής της αμερικάνικης πολιτικής με τον Τράμπ, που όλοι οι παραφιλολογούντες αναλυτές αρνούνται να κατανοήσουν.
Για να υπάρξει όμως παραγωγή, θα πρέπει να υπάρξει ζήτηση, τουτέστιν τζίρος στην εσωτερική αγορά, δηλαδή εισόδημα στα νοικοκυριά και ταυτόχρονα πολιτικές προστασίας της παραγωγής. Δίχως ισχυροποίηση της εσωτερικής αγοράς καμιά σοβαρή επένδυση δεν μπορεί να γίνει. Μόνον αγοραπωλησίες περιουσιακών στοιχείων, που αυτοί που προσδοκούν αμοιβές διαμεσολάβησης (μεσιτικά και μίζες) τις βάφτισαν “επενδύσεις”. Και οι αποκαλούμενες μεταρρυθμίσεις εκεί αποσκοπούν. Στην πλήρη ασυδοσία και την ανεξέλεγκτη λεηλασία κάθε πολύτιμου πόρου με μεθόδους και λογική μαφίας.
Με την είσοδό μας στην ΕΟΚ, η χώρα έμεινε εντελώς εκτεθειμένη σε πολύ ισχυρότερες από τη δική μας οικονομίες, ενώ σταδιακά όλες οι πολιτικές προσαρμόστηκαν στο να ευνοούνται οι εισαγωγές σε βάρος των εγχωρίων προϊόντων και βέβαια οι “αρπαχτές” από τα όποια κοινοτικά κονδύλια. Ποτέ και πουθενά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Και αυτό συνέβη και συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνο, γι’ αυτό και η εκτίναξη του λεγόμενου “ευρωσκεπτικισμού”. Απλά εμείς ήμασταν ο πιο αδύναμος κρίκος, άρα πιο εύκολοι στην λεηλασία που θα ακολουθούσε. Έτσι σταδιακά αποπαραγωγικοποιήθηκε η ελληνική οικονομία και προσαρμόστηκε σε ένα μοντέλο παρασιτισμού, που προφανώς δεν θα μπορούσε να φτάσει πολύ μακριά.
Οι Έλληνες επιχειρηματίες -όντας αρκετά έξυπνοι και της πιάτσας- αντιλαμβανόμενοι το αναπόδραστο της πλήρους αποτυχίας της εισόδου μας στο “κλαμπ” των ισχυρών της Ευρώπης, και το “ξεβράκωμα” που θα ακολουθούσε, έβγαλαν έγκαιρα -τότε- τα λεφτά τους στο εξωτερικό (κυρίως στην Ελβετία) υπερχρεώνοντας της επιχειρήσεις τους με τα γνωστά θαλασσοδάνεια. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι γνωστές προβληματικές επιχειρήσεις για να γίνουν βορά στους κομματικούς στρατούς και να κλείσουν.
Ενώ το δεύτερο μεγάλο κύμα αποβιομηχάνισης και πλήρους αποπαραγωγικοποίησης, ήλθε εν όψει της ένταξης μας στην ΟΝΕ με το χρηματιστήριο. Περίπου 200 δις έκαναν φτερά από την ελληνική οικονομία εκείνη την περίοδο και εξήχθησαν στο εξωτερικό κυρίως, ή κατά πολύ μικρότερο ποσοστό καταναλώθηκαν στις αγορές ακινήτων. Η δε πορεία των παραγωγικών επιχειρήσεων είναι η γνωστή.
Απ’ εκεί και μετά, η συντήρηση μιας ψεύτικης ευμάρειας με δάνειο χρήμα, αφού πλέον είχαμε στερηθεί και το προνόμιο της έκδοσης του νομίσματος, ήταν μαθηματικά βέβαιο, ότι θα μας οδηγούσε στη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που οργανώθηκε επί τούτου για να επιβληθεί η κατοχή και μας οδηγεί σταδιακά στην πλήρη εξαθλίωση, εάν δεν αντιδράσουμε, όσο είναι καιρός ακόμα.
Και όλα αυτά δεν συνέβησαν επειδή έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, αλλά το δόγμα του «Ανήκομεν εις τη Δύση», που διάβρωσε γενιές Ελλήνων και ιδεοληπτικά κυριάρχησε επίσης στην αυτοαποκαλούμενη «αριστερά». Μια «αριστερά», η οποία τυφλωμένη από την αυταρέσκεια του δήθεν «ηθικού» της πλεονεκτήματος και τον υποτιθέμενο διεθνισμό της, μέσω της ακόμα πιο ουτοπικής θεώρησης της Ευρώπης των λαών, ούτε καν αντιλήφθηκε, ότι μια -τυπικά από λογιστική οπτική- ανακύκλωση χρεολυσίων, θα οδηγούσε στη χρεοκρατική σκλαβοποίηση, όπως αποδείξαμε εδώ.
Εάν επιζητούμε την ανάκτηση του εκδοτικού δικαιώματος του νομίσματος και την έξοδο από τον ζουρλομανδύα της Ε.Ε. δεν είναι για να αποκτήσουμε ανταγωνιστικότητα μέσω της υποτίμησης του νομίσματος. Εξ άλλου γι’ αυτό φρόντιζε τόσα χρόνια η εσωτερική υποτίμηση, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα σε αυτόν τον τομέα. Αντίθετα η καταστροφή της εσωτερικής αγοράς πλησιάζει στο να καταστεί ολοκληρωτική.
Χρειαζόμαστε την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, ως αφετηρία. Για να μπορέσουμε, αφού ήδη και ταυτόχρονα θα έχουμε απαλλαγεί από το χρέος, να χρηματοδοτήσουμε με υγιείς μη δανειακούς πόρους την ανοικοδόμηση της χώρας, που την κατέστρεψαν οι πολιτικές που εφαρμόζουν κτήνη της συνομοταξίας του στουρναριού.
Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι επίσης και πριν απ’ όλα, η μη αναγνώριση του χρέους. Η καταγγελία του ως παράνομο, απόρροια καταναγκασμού, εκβιασμών και σωρευτικής απάτης βάσει των άρθρων 48-52 της Σύμβασης της Βιέννης του ΟΗΕ, αναφορικά με το Δίκαιο των Συνθηκών, αλλά και το αγγλικό δίκαιο που ορίζει ως ληστρικό το χρέος, όταν απαιτείται από τον οφειλέτη να καταβάλει "κατάφωρα υπερβολικές" πληρωμές, ή η εξυπηρέτησή του καταπατά κατάφωρα τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών (Consumer Credit Act 1974, 2006).
Αλήθεια η επιβολή των μνημονίων και η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας συνάδουν με τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών;
Επιπρόσθετα, η οριστική παύση αποπληρωμής του χρέους, είναι σύμφωνη με τα διεθνώς ισχύοντα για τη δυνατότητα ενός κυρίαρχου κράτους να ρυθμίζει το ίδιο το χρέος του, όπως αναδεικνύει ο Δημήτρης Καζάκης σε πρόσφατο άρθρο του«….όταν ένα κράτος αποκηρύσσει, ή φιλοδοξεί να ακυρώσει το δημόσιο χρέος του, δεν μπορεί να υπάρξει ζήτημα διεθνούς ευθύνης, εκτός εάν το μέτρο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από λόγους δημοσίου συμφέροντος, ή αν κάνει διακρίσεις μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών εις βάρος των τελευταίων» (International responsibility. Second report by F. V. Garcia Amador, Special Rapporteur DOCUMENT A/CN.4/106, p. 119.).
Ποιο αλήθεια είναι το δημόσιο συμφέρον, που δεν μπορεί να αιτιολογηθεί στην περίπτωσή μας;
Δεν ισχύουν μόνο αυτά για το χρέος, αλλά και όλα εκείνα που έχουμε πολλάκις αναδείξει ως ΕΠΑΜ, όπως εδώ. Φυσικά οι οικονομολογούντες, ένθεν κακείθεν, περί άλλων τυρβάζουν μεταξύ πινάκων και διαγραμμάτων……
Όσον αφορά το νέο εθνικό νόμισμα και γιατί αυτό δεν πρέπει και δεν πρόκειται να υποτιμηθεί,έχουμε αναφερθεί επίσης εδώ.