Η Ευρώπη έχει πλάκα

Ποτέ κανείς δεν περίμενε ότι οι ηγεσίες των ισχυρότερων χωρών της ΕΕ και της ευρωζώνης θα έκαναν τόσα πολλά για να καταστρέψουν τις πολυεθνικές αυτές ενώσεις, με αντάλλαγμα την παραμονή τους στην εξουσία.

Στη Βρετανία συνέβη γιατί ο Κάμερον ήθελε να είναι με το ζόρι πρωθυπουργός. Ο ίδιος, πριν το δημοψήφισμα, είχε επαναλάβει παρόμοιες τακτικές και στο εσωτερικό της χώρας για να γίνει αρχηγός του κόμματός του, αλλά και στο ευρωκοινοβούλιο για να γίνει αρχηγός της ευρω-παράταξής του.

Στη Γερμανία ο Σόιμπλε και η Μέρκελ έκαναν το ίδιο στις περασμένες εκλογές τους, κι επαναλαμβάνουν τα πάντα φέτος. Η Ολλανδία παίζει τον ίδιο ακριβώς ρόλο μέσω του αστείου υπουργού Οικονομικών της, ο οποίος δεν ντρέπεται να ρεζιλεύεται κάθε τρεις και λίγο αναιρώντας ακόμη και τον εαυτό του όποτε πετάει κατά λάθος καμιά κακία για τους χειρισμούς των Γερμανών.

Και μέσα σε όλα υπάρχει και το ΔΝΤ. Το οποίο δηλώνει περήφανο γιατί αποφάσισε επιτέλους να πει τη «σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια», η οποία όμως ούτε σκληρή ήταν, ούτε αδυσώπητη, όταν ομολογούσε ότι τα απανωτά του «λάθη» στους συντελεστές διέλυσαν εκατομμύρια πολίτες και υποθήκευσαν το μέλλον ολόκληρων γενεών.

Τώρα το ΔΝΤ δείχνει έτοιμο να φύγει από την Ελλάδα, όμως οι ισχυροί της Ευρώπης δηλώνουν ότι χωρίς το Ταμείο το μνημόνιο ακυρώνεται, η Ελλάδα μένει στον αέρα, και στο τέλος θα αναγκαστεί να φύγει από το ευρώ.

Σε αυτήν την ιστορία, όμως, υπάρχει κάτι καινούριο. Ενώ τις προηγούμενες φορές που γίναμε μάρτυρες του ίδιου σκηνικού το μπλοκ της απειλής φαινόταν συμπαγές, τώρα η Ευρώπη δηλώνει μέσω Σόιμπλε σαφέστατα ότι η ευθύνη της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα βαρύνει αποκλειστικά το ΔΝΤ και την Αθήνα. Διότι οι πρώτοι δεν έκαναν ξανά τουμπεκί μπροστά στα αιτήματα για παλαβά πλεονάσματα, και οι δεύτεροι γιατί δεν υπογράφουν προληπτικά μέτρα για την επόμενη δεκαετία.

Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με τη Βρετανία. Οι μόνοι που φταίνε ήταν όσοι ψήφισαν Brexit. Οι Βρυξέλλες ήταν άγιες, κι έκαναν τα πάντα εντελώς σωστά.

Κανείς δεν αποκλείει ότι και το ΔΝΤ αλλά και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα κάνουν στο τέλος πίσω, συμφωνώντας στα πάντα – ή τουλάχιστον σε όσα ζητά ο Σόιμπλε. Άλλωστε, οι εκλογές της Γερμανίας έχουν μερικούς μήνες μπροστά, και το καλοκαίρι η Αθήνα δεν θα έχει να πληρώσει τα δισεκατομμύρια που θα της ζητήσουν.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι πως ακόμη κι αν ο Τσίπρας δεχτεί τα πάντα και οι βουλευτές του τα ψηφίσουν, πάλι το μνημόνιο θα αποτύχει και σε μερικούς μήνες θα συζητάμε ξανά τα ίδια. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία ή ανώτατες ακαδημαϊκές γνώσεις για να δει κανείς πού πάει το πράγμα: Στον εξαναγκασμό και την πλήρη ταπείνωση.

Θεωρώ ότι καμία ελληνική κυβέρνηση, όσο φιλο-τροϊκανή κι αν είναι, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτήν την κατάσταση. Τα επτά τελευταία χρόνια απέδειξαν ότι όποιο κυβερνητικό σχήμα κι αν δοκιμάστηκε, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Είτε με εκλεγμένους, είτε με διορισμένους, είτε με λαθρεπιβάτες.

Η μόνη λύση θα έρθει από τους λαούς. Της Ελλάδας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας κ.ο.κ. Μόνον εκείνοι είναι ικανοί να δείξουν πού θέλουν να πάει αυτό το πράγμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση ή ευρωζώνη. Δυστυχώς, στο πλαίσιο της αστικοδημοκρατίας, οι μόνοι που στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για το μέλλον αυτών των κατασκευασμάτων είναι οι φασίστες. Λε Πεν, Ολλανδοί Εθνικιστές, Γερμανοί Εθνικιστές κλπ. Οι πιο πιστοί από τους πιστούς υπαλλήλους όσων πολλαπλασίασαν τις περιουσίες τους μέσα στην κρίση. Αυτοί πουλάνε το παραμύθι της εθνικής ανεξαρτησίας και της ξενοφοβίας και παίζουν μπάλα εντελώς μόνοι. Η ανυπαρξία επιχειρημάτων ή οράματος όσων αυτοχαρακτηρίζονται «φιλοευρωπαίοι», και το ειλικρινές και αμετάκλητο ξεπούλημα εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους «αριστερούς», άνοιξε το δρόμο στον λεγόμενο «σοβαρό φασισμό», ο οποίος έβαλε γραβάτα κι έγινε μέινστριμ από τα Μέσα Ενημέρωσης των αφεντικών του.

Η απάντηση σε αυτά πρέπει να ξεκινήσει από τη συνειδητή αδιαφορία σε κάθε είδους αστικο – «δημοκρατική» διαδικασία. Η αποχή οφείλει να είναι η αρχή της απονομιμοποίησης των υποψήφιων κυβερνώντων και η μετατροπή τους σε μια αστικοδημοκρατική μειοψηφία. Οι πράξεις εξ ονόματος του «λαού», που τόσο πολύ τους αρέσει να επικαλούνται, πρέπει να ακούγονται σαν ανέκδοτο στα αυτιά των πολλών. Κι όταν γίνει αυτό, τότε οι αντιδράσεις εναντίον της, κατ’ ουσίαν, αντιδημοκρατικής πρακτικής, θα περάσουν από το σημερινό στενό κοινωνικό κύκλο σε μεγαλύτερες μάζες. Για το καλό όλων μας. Ακόμη κι αυτού που κάποιοι ονομάζουν «ενωμένη Ευρώπη».

https://polyfimoss.wordpress.com