ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Κούβα, μια Χώρα Ελεύθερη – Εξαιρετικά Ελεύθερη

Η χώρα μου, το μικρό αυτό αλλά ηρωικό νησί που δεν παραδίνεται στα πόδια της αυτοκρατορίας, είναι ένα παράδειγμα στην υπεράσπιση των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της.

Παρά τα αδιαμφισβήτητα λάθη, τις γκάφες, τις αμέλειες που διαπράχθηκαν σε όλα αυτά τα χρόνια, η Κουβανική Κυβέρνηση έχει τον άνθρωπο στο επίκεντρο των πολιτικών της.
Η Κούβα επιδεικνύει περήφανα κοινωνικά πρότυπα που πολλές χώρες στον κόσμο, ακόμη και του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου, θα ζήλευαν για τους ανθρώπους τους. Μια χώρα φτωχή, του Τρίτου Κόσμου, και πάνω απ’ όλα εγκληματικά αποκλεισμένη από τη μεγαλύτερη δύναμη στον πλανήτη για περισσότερα από 50 χρόνια, δεν εγκατέλειψε ποτέ τους άνδρες, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους της.
Στη χώρα μου δεν υπάρχουν ζητιάνοι παιδιά ή πεινασμένα, απαιτείται από το νόμο να σπουδάσουν δωρεάν.

Στη χώρα μου, μπορεί κανείς να αποφοιτήσει δωρεάν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς να του ζητηθεί η καταγωγή ή η φυλή του ή οι πολιτικές του πεποιθήσεις. (Ρωτήστε την φιλόλογο Yoani Sánchez, που παρά του ότι επιτίθεται με ψέματα τις τοπικές πολιτικές, ο γιος της ωφελείται από το δικαίωμα όλων.)
Στη χώρα μου, κανείς δεν χρειάζεται να πληρώσει ούτε μια δεκάρα για να εξεταστεί από γιατρό, ούτε για να λάβει πιο εξειδικευμένες θεραπείες, όπως γίνεται στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Η χώρα μου έχει περισσότερους από 50.000 γιατρούς στον κόσμο όλο, που φέρνουν την ελπίδα για ζωή ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές, όπου πολλές κυβερνήσεις δεν μεριμνούν ποτέ για να παρέχουν υγειονομική περίθαλψη στους ίδιους τους πολίτες τους.
Στη χώρα μου, μπορεί κανείς να περπατήσει οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς τον κίνδυνο της απαγωγής ή επίθεσης από συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών.
Στη χώρα μου, μπορεί κανείς να ονειρευτεί για ένα τελειοποιήσιμο μέλλον.

Εκείνοι που κατηγορούν και δαιμονοποιούν την Κουβανική Κυβέρνηση, είναι οι ίδιοι που εμποδίζουν την Κούβα από το να αποκτήσει το πράσινο λέιζερ ή το πράσινο φως ΚΤΡ, για τη θεραπεία των ασθενών με υπερπλασία του προστάτη.

Είναι οι ίδιοι που απειλούν με βαριά πρόστιμα τους παραγωγούς της επιστημονικής προόδου που προσπαθούν να πωλήσουν στην Κούβα.

Είναι οι ίδιοι που απειλούν τα εργαστήρια της Αμερικής, της Ευρώπης ή και της Ιαπωνίας που κατασκευάζουν ρετροϊκά, όπως το Τenofovir, (θεραπεία της ηπατίτιδας Β) και Telaprevir (θεραπεία της ηπατίτιδας C), με αποτέλεσμα αυτά να φοβούνται τις κυρώσεις των ΗΠΑ, εάν κάνουν εμπόριο με την Κούβα.

Εκείνοι που μας κατηγορούν για καταπατητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι εκείνοι που δεν επιτρέπουν το Ινστιτούτο Καρδιολογίας και Καρδιοχειρουργικής στην Κούβα να μην έχει διαθέσιμο έναν εξοπλισμό για την ανατομική μη-φθοροσκοπική τρισδιάστατη χαρτογράφηση, ο οποίος παράγεται από τις εταιρείες των ΗΠΑ Carto-Biosense και Saint-Jude.
Είναι οι ίδιοι που μας απαγορεύουν την αγορά και την χρήση του τροποποιημένου με πολυαιθυλενογλυκόλη ενζύμου (πεγκυλιωμένη μορφή) ή τη λήψη του βακτηρίου Erwinia carotovora, για την καταπολέμηση της λευχαιμίας στα παιδιά, και για πάνω από 10 χρόνια, απαγορεύονται στην Κούβα γιατί είναι αμερικανικής προέλευσης.

Εκείνοι που μας ζητούν, με τη σειρά μας θα τους αρνηθούμε να αποκτήσουν μεγαλύτερη ποιότητα θρεπτικών συστατικών, όπως το aminosteryl, ιδιαίτερα σημαντικό σε προ- και μετεγχειρητικά υποσιτιζόμενους ασθενείς με πολύπλοκες και κριτικές ανωμαλίες της καρδιάς, επειδή δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτό, μόνο και μόνο επειδή παράγεται από τα εργαστήρια Abbot, αμερικανικής προέλευσης.

Οι κατήγοροι μας, εμποδίζουν το Ινστιτούτο Ογκολογίας και Ραδιοβιολογίας να αγοράσει πλάκες ραδιενεργού ιωδίου για χρήση στη θεραπεία των παιδιών και ενηλίκων που πάσχουν από όγκο ρετινοβλαστώματος (συγγενής όγκος που αναπτύσσεται στον αμφιβληστροειδή), οι οποίες μπορούν να αγοραστούν μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι επικριτές μας απαγορεύουν στην Κούβα την αγορά των φαρμάκων Temozolamide (Temodar), κυτταροστατικό ειδικό για χρήση σε όγκους του κεντρικού νευρικού συστήματος (γλοιώματα και αστροκυτώματα), τα οποία θα αυξήσουν σημαντικά την επιβίωση και την ποιότητα ζωής των ασθενών, δεδομένου ότι έχει λίγες ανεπιθύμητες ενέργειες και είναι σχετικά εύκολο σε σύγκριση με χορήγηση άλλων φαρμάκων.

Εκείνοι που λένε ότι η Κούβα παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρνούνται στα παιδιά της Κούβας να χρησιμοποιήσουν την αμερικανικής κατασκευής συσκευή AMPLATZER, κατασκευασμένη από ειδικά υλικά για την αποφυγή οργανικής απόρριψης. Αυτή η συσκευή χρησιμοποιείται για το διαδερμικό κλείσιμο του διαφραγματικού ελαττώματος, (κλείνει το ελαττωματικό άνοιγμα μεταξύ της αορτής και των πνευμονικών αρτηριών, μια διαδικασία γνωστή ως επεμβατικός καθετηριασμός) που αποτρέπει τη χειρουργική επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, παρέμβαση επίσης επικίνδυνη, που απαιτεί εντατική φροντίδα και τρεις εβδομάδες αποκατάστασης.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επεδίωξαν για περισσότερο από μισό αιώνα, να σκοτώσουν τους ανθρώπους μας από πείνα, και παρά τις επιθέσεις, αυτοί ακόμη στέκονται όρθιοι και αγωνίζονται για το μέλλον τους.

Αν κάτι, λοιπόν, έχει απομείνει στην Κούβα, είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…

Του Miguel Fernández Martínez, cubalaislainfinita
(Μετάφραση στα Ελληνικά: Μυρσίνη Τσακίρη για το Sierra Maestra)

Aleida Guevara: «Η Κούβα δικτατορία; Ποια δικτατορία εκπαιδεύει τον λαό της να είναι αλληλέγγυος προς άλλους λαούς;»

H Aleida, κόρη του θρυλικού επαναστάτη Ernesto Guevara, η οποία είναι γιατρός και ειδικεύεται στην παιδιατρική, σε πρόσφατη συνέντευξη της στο RT, δήλωσε ότι οι δυτικές χώρες, οι οποίες συνδέουν την Κούβα με μια δικτατορία, δεν έχουν ιδέα τι είναι μια δικτατορία.
«Ποιος δικτάτορας ενδεχομένως θα ενδιαφερόταν για μια χώρα υγιή, η οποία θα παρείχε εντελώς δωρεάν σε όλους τους κατοίκους της ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλα τα επίπεδα;», είπε η Aleida.

Ποια δικτάτορα ανησύχησε ποτέ για την εκπαίδευση των ανθρώπων της;
Ποιος δικτάτορας θα ήθελε τον λαό του μορφωμένο και θα επέτρεπε την δωρεάν παροχή εκπαίδευσης στην χώρα του; Γιατί όσο πιο μορφωμένος είναι ο λαός, τόσο πιο ελεύθερος. Όλη την ώρα – όλα αυτά τα χρόνια, η κυβέρνησή μας, το κράτος μας προσπαθεί να αυξήσει το μορφωτικό επίπεδο του λαού. Μην συνδυάζετε λοιπόν αυτή την επιθυμία του να ανεβεί το πολιτιστικό επίπεδο του λαού μας με την απλή σκέψη του ότι είναι μια δικτατορία.
«Αλλά υπάρχουν και αλλά», πρόσθεσε. «Ποιος δικτάτορας θα εκπαίδευε τους άνδρες και τις γυναίκες της χώρας του να είναι αλληλέγγυοι προς άλλους λαούς του κόσμου; Πώς οι δυτικές χώρες μπορούν να συσχετίζουν αυτό με μια δικτατορία; Για μένα είναι αδύνατο, δεν μπορώ να το καταλάβω.»
Είναι αλήθεια πως η κουβανική πραγματικότητα είναι αυτή. Ο λαός της Κούβας, κάθε πολίτης του νησιού – μηδενός εξαιρουμένου -, έχει δωρεάν πρόσβαση στην υγεία, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην εκπαίδευση. Δεν υπάρχει ο όρος ‘ανεργία’ στο νησί και η λέξη ‘άστεγος’ είναι άγνωστη σε όλους τους κατοίκους του. 
Ο λαός της Κούβας είναι εκπαιδευμένος να έχει αλληλεγγύη, σεβασμό και αγάπη για τους άλλους ανθρώπους.
Η προθυμία και η ικανότητα του να βοηθήσει στη βελτίωση της ζωής άλλων ανθρώπων, παρά τις δυσκολίες που ο ίδιος μπορεί να αντιμετωπίζει, έχει περίτρανα αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ακόμα και στο πιο πρόσφατο. 
Τα επιτεύγματα της Κυβέρνησης του πολλά και σε διάφορους τομείς, δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν. Η πρόοδος του νησιού, ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, είναι αξιοσημείωτη. 
Γι’ αυτό καλύτερα κάποιοι να ανατρέξουν σε λεξικά για να βρουν την έννοια της λέξης ‘δικτατορία’, πριν προλάβουν να χαρακτηρίσουν λανθασμένα μια Κυβέρνηση, η οποία από τη μόνη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί είναι αυτή της «Επανάστασης».
Μυρσίνη Τσακίρη, Sierra Maestra

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Οι Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι που διαδίδουν «πειραγμένες» ειδήσεις για την Κούβα

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Κύπρου, Γιώργος Σμυρλής και το ίνδαλμα των Ελλήνων νεοφιλελεύθερων Θάνος Τζήμερος, ήταν δυο από τους πρώτους δράστες της επιχείρησης διασποράς ψευδών ειδήσεων σχετικά με τον Κάστρο.

Χρησιμοποιώντας τους λογαριασμούς του στο Twitter και το Facebook παρουσίαζαν εικόνες από την επιδημία χολέρας στην Αϊτή, αναφέροντας ότι ανήκουν σε νοσοκομεία της Κούβας.

Πέρα από την προφανή απάτη το εγχείρημά τους παρουσίαζε και μερικά ακόμη σημαντικά προβλήματα: Καταρχήν για την εξάπλωση της χολέρας στην Αϊτή έχουν κατηγορηθεί άμεσα και έμμεσα δυτικές ΜΚΟ και ο ίδιος ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.

Κατά δεύτερον οι πλαστογράφοι της πραγματικότητας δεν γνώριζαν προφανώς ότι η Κούβα έστειλε στην Αϊτή χιλιάδες γιατρούς οι οποίοι περιέθαλψαν δωρεάν το 40% των ασθενών μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2010.

Η διάδοση της προπαγάνδας, που συνήθως προέρχεται από ακροδεξιές ιστοσελίδες στο Μαϊάμι έφτασε όμως και σε μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ και συγκεκριμένα στο Πρώτο Θέμα και την iefimerida.

Αντιγράφουμε για το λόγο αυτό σχετικό κείμενο από το site Αγώνας της Κρήτης, που αποκαλύπτει την ύποπτη είδηση για την υποτιθέμενη περιουσία των 900 εκατομμυρίων του Φιντέλ Κάστρο.

«Με τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο γίνεται μία μάχη για τις εντυπώσεις και στο διαδίκτυο, και, δυστυχώς, οι πλαστές ειδήσεις που κυκλοφορούν δεν είναι λίγες.

Μία από τις πιο διαδεδομένες των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα σχετίζεται με τον γιο του Φιντέλ Κάστρο, Αντόνιο, ο οποίος σύμφωνα με την είδηση έχει 900 εκατομμύρια δολλάρια ενώ οι κάτοικοι της Κούβας ζουν με 20 δολλάρια το μήνα. Την είδηση διέδωσε στην Ελλάδα το protothema.gr συμφερόντων Θέμου Αναστασιάδη και το iefimerida.gr για να διαδοθεί μετά από εκεί σε μία σειρά άλλες ιστοσελίδες.

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πολύ διαφορετική.

Η “είδηση” ξαναήλθε στη δημοσιότητα μέσω ιστοσελίδων “αντικαθεστωτικών” ΜΜΕ από τις ΗΠΑ, όπως το therealcuba που ειδικεύονται στην προπαγάνδα ενάντια στο καστρικό καθεστώς. Εκεί, ξαναειπώθηκε ότι ο Κάστρο έχει περιουσία 900 εκατομμυρίων δολλαρίων ενώ επαναδημοσιεύτηκαν φωτογραφίες από τις διακοπές του γιου του στη Μεσόγειο. Από εκεί πήραν την “είδηση” τα ελληνικά ΜΜΕ, και είπαν ότι η περιουσία των 900 εκατομμυρίων ανήκει στον γιο του Φιντέλ, Αντόνιο.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη είδηση είχε πρωτοέλθει στη δημοσιότητα το μακρινό 2006 από το περιοδικό Forbes. Η είδηση ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Ουσιαστικά, το περιοδικό υπολόγισε όλες τις κρατικές υποδομές σα να ανήκουν στο Κάστρο. Κι έτσι, ο Φιντέλ Κάστρο έγινε ξαφνικά πολυεκατομμυριούχος.

Ήταν τόσο χονδροειδέστατο το ψέμμα ώστε ούτε η κυβέρνηση Μπους, ούτε η CIA προάσπισαν το δημοσίευμα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι και η Miami Herald, μία δεξιόστροφη εφημερίδα που έχει διασυνδέσεις με την κουβανο-αμερικάνικη μαφία η οποία είναι παραδοσιακά εχθρική προς το καθεστώς της Κουβανικής Επανάστασης έχει παραδεχτεί σε ανύποπτο χρόνο ότι ο Φιντέλ Κάστρο ζούσε μεν πάνω από τον μέσο όρο του λαού της Κούβας, όχι όμως πλουσιοπάροχα.

Γράφει η εφημερίδα από τις 8 Οκτωβρίου του 2000:

Τα σπίτια τον Φιντέλ και Ραούλ είναι μεγάλα αλλά απλά διακοσμημένα… το καθιστικό του Φιντέλ είναι επιπλωμένο με απλά έπιπλε και δερμάτινους καναπέδες… η πιο μεγάλη πολυτέλεια στο σπίτι είναι μία μεγάλη τηλεόραση”

Ακόμα και το CBS παραδέχτηκε ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε το Forbes για να υπολογίσει την περιουσία του Κάστρο ήταν πλαστοί.

Όσον αφορά για το γιο του Φιντέλ, Αντόνιο Κάστρο, ένα από τα 10 παιδιά του Κάστρο από δύο διαφορετικούς γάμους και δύο εξωσυζυγικές σχέσεις, δεν ασχολήθηκε ποτέ με την πολιτική ενώ είναι ένας καταξιωμένος χειρούργος γιατρός που διατελεί υπεύθυνος της Κουβανικής και Ελβετικής Ομάδας μπέιζμπολ.

Πηγή:

«Η Ιστορία θα με δικαιώσει»...

Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν το τελευταίο σύμβολο μιας επικής εποχής που δεν τελείωσε μαζί του την Παρασκευή. Είχε τελειώσει με τις...
αλλαγές που σφράγισαν τον κόσμο τα χρόνια 1989-1991. Οσο, όμως, εκείνος ζούσε την κρατούσε ζωντανή.

Ο υλικός κόσμος των παλιών ιδανικών, δηλαδή οι φορείς τους, είχε συρρικνωθεί απελπιστικά, αλλά μια χώρα και ένας ηγέτης συνέχιζαν να μένουν πιστοί στο ιδανικό της κοινωνικής επανάστασης, υπερασπίζοντας μόνοι εναντίον σχεδόν όλων αυτά που είχαν πετύχει. Δεν ήταν λίγο. Ηταν ένα παράδειγμα που απέπνεε την αίσθηση της αξιοπρέπειας και ενέπνεε τον σεβασμό και τον θαυμασμό ακόμη και των αντιπάλων τους.

Ο Φιντέλ έζησε ώς το τέλος της ζωής του με την αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη και με το μίσος που έτρεφαν εναντίον του οι κάθε είδους ιμπεριαλιστές και εκμεταλλευτές χωρών και ανθρώπων.

Η επανάστασή του μπορεί να μη μετέτρεψε την Κούβα σε παράδεισο -πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί αυτό σε μία μόνο χώρα περικυκλωμένη και αποκλεισμένη από ένα πολύχρονο και βάρβαρο εμπάργκο-, αλλά σίγουρα άλλαξε ριζικά τη ζωή των πολιτών της προς το καλύτερο.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι ήταν η Κούβα πριν από τη νικηφόρα επανάσταση που έφερε στην εξουσία τούς γενειοφόρους επαναστάτες.

Ο θάνατος του Φιντέλ σηματοδοτεί και τυπικά το τέλος της εποχής των οραμάτων και των ιδανικών για μια καλύτερη κοινωνία, όπως μορφοποιήθηκαν, γιγαντώθηκαν και επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Της εποχής των λαϊκών επαναστάσεων που προμήνυαν ότι το τέλος του καπιταλισμού δεν θα αργήσει. Της εποχής των μεγάλων επαναστατών ηγετών παγκόσμιας ακτινοβολίας.

Το τέλος αυτής της εποχής δεν σημαίνει και το τέλος της Ιστορίας, όπως λίγο-πολύ πιστεύουν όσοι ανακουφίστηκαν με τον θάνατο του Φιντέλ. Οι άνθρωποι δεν θα πάψουν να πιστεύουν σε ιδανικά και δεν θα σταματήσουν να αγωνίζονται για μια δικαιότερη κοινωνία.

Θα βρουν τους δρόμους για να το επιδιώξουν και να πετύχουν. Και είναι σίγουρο ότι στις αναζητήσεις τους ο Φιντέλ θα είναι ένα ισχυρό σημείο αναφοράς για να ξαναφωνάξει ακόμα μία φορά στους δικαστές του: «Καταδικάστε με! Η Ιστορία θα με δικαιώσει»...



efsyn.gr  nonews

Σε ευχαριστούμε Φιντέλ

fidel-castro
Αισθάνομαι πολύ λίγος για να γράψω για τον Φιντέλ Κάστρο. Υπάρχουν οι άνθρωποι, υπάρχουν και οι θρύλοι. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν -και θα είναι πάντα- θρύλος.

Το να ξεκινάς με 82 ανθρώπους για να ανατρέψεις το καθεστώς που έχει διαλύσει την πατρίδα σου, να σκοτώνονται μετά την πρώτη μάχη σχεδόν όλοι, να μην μένουν ούτε είκοσι, κι εσύ να καταφέρνεις να μπαίνεις νικητής στην Αβάνα, ως ηγέτης πια μιας λαϊκής επανάστασης, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο ή επόμενο στην παγκόσμια ιστορία.

Αυτό έκανε ο Φιντέλ Κάστρο, έχοντας στο πλευρό του τον Τσε Γκεβάρα.

Και μετά, ο Φιντέλ Κάστρο και οι σύντροφοί του βρέθηκαν μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα «Τι κάνουμε μετά από μια νικηφόρα επανάσταση;».

Την πετάμε, επιστρέφουμε στο παλιό καθεστώς και περιμένουμε «να ωριμάσουν οι συνθήκες»;

Περιμένουμε να επαναστατήσουν και οι άλλοι λαοί;

Κι αν δεν επαναστατήσουν ποτέ;

Το ίδιο ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν ο Λένιν -όσο πρόλαβε γιατί πέθανε- και οι δικοί του σύντροφοι.

Διαρκής επανάσταση έλεγε ο Τρότσκι.

Ναι, αλλά πρέπει να νικάει η επανάσταση.

Όλα θα ήταν διαφορετικά στον πλανήτη αν και οι Γερμανοί κομμουνιστές είχαν νικήσει.

Αλλά δεν νίκησαν. Ήττήθηκαν.

Όλα θα ήταν διαφορετικά, αν ο Τσε Γκεβάρα -που προσπάθησε να συνεχίσει την επανάσταση στη Λατινική Αμερική- δεν είχε δολοφονηθεί στη Βολιβία.

Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ο ηγέτης μιας νικηφόρας επανάστασης σε εποχή Ψυχρού Πολέμου.

Το βλακώδες εμπάργκο των ΗΠΑ, που συνεχίζεται 56 χρόνια μετά, στέλνει τον Φιντέλ Κάστρο στην παρέα της Σοβιετικής Ένωσης -ο Κάστρο δεν ήταν κομμουνιστής όταν έμπαινε νικητής στην Αβάνα το 1959, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας ιδρύεται το 1965- και την Κούβα να προσπαθεί να κρατήσει τις σωστές αποστάσεις και να βρει τον δικό της δρόμο για τον σοσιαλισμό.

Δύσκολα πράγματα αυτά. Ειδικά, για μια μικρή χώρα που βρίσκεται δίπλα στην πιο ισχυρή χώρα του κόσμου και την πιο καπιταλιστική.

Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή, όπως έγραψε ο Μαρξ.

Σοσιαλισμός, ή παντού, ή πουθενά.

Για την ώρα, πουθενά. Η σοσιαλδημοκρατία έγινε κι αυτή νεοφιλελέ.

Δεν πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Φιντέλ Κάστρο έζησε. Στα όρια.

Εμείς είμαστε πεθαμένοι και δεν το ξέρουμε.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εντελώς γελοίο να ζει κάποιος σε ένα προτεκτοράτο, όπως είναι η Ελλάδα, και να κάνει κριτική στον Φιντέλ Κάστρο.

Ο Κάστρο δεν έκανε εκλογές λένε κάποιοι.

Γιατί, εσύ που έκανες εκλογές, τι κατάλαβες;

Άλλα ψηφίζεις, άλλα γίνονται. Τα αντίθετα ακριβώς.

Ένα δημοψήφισμα το θυμάσαι; Ή το ξέχασες κι αυτό;

Καλό είναι σε αυτή τη ζωή να έχεις λίγη αυτογνωσία.

Καλό είναι να μπορείς να αντιληφθείς ποιος είσαι εσύ και ποιος είναι ο άλλος.

Όσο δύσκολο και επώδυνο κι αν σου είναι αυτό.

Αντίο Φιντέλ.

Ας είναι ελαφρύς ο βούρκος που μας πλακώνει.

Οι γιατροί της Κούβας που ταπείνωσαν τον καπιταλισμό


Από τα δεκάδες σχόλια που έκανε το ελληνικό και διεθνές φιλελευθεριάτο με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο έλειπε πάντα μια λέξη – η λέξη εμπάργκο.

Φαντάζει αδιανόητο πως μπορούν να μιλούν για μια χώρα, που επιβίωσε κάτω από το σκληρότερο και πιο μακροχρόνιο οικονομικό αποκλεισμό που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες, και να ξεχνούν το στοιχείο που καθορίζει την ύπαρξή της.

Ο λόγος για τον οποίο νοιώθουν τα πόδια τους να τρέμουν όταν σκέφτονται το εμπάργκο είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει ένας κλάδος ο οποίος καταρρίπτει την κοσμοθεωρία τους για την ελεύθερη αγορά. Είναι ο κλάδος της υγείας.

Μόνο το γεγονός ότι η Κούβα έχει εδώ και δεκαετίες χαμηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας από την αμερικανική υπερδύναμη είναι αρκετό για να τινάξει στον αέρα κάθε επιχείρημα για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Η Κούβα βρίσκεται σήμερα στην παγκόσμια πρωτοπορεία σε αρκετούς τομείς της ιατρικής έρευνας.
Τη στιγμή που στις ΗΠΑ χιλιάδες άποροι πολίτες σχηματίζουν ουρές χιλιομέτρωνστις 5 το πρωί για να δουν έναν οφθαλμίατρο, Κουβανοί γιατροί έχουν πραγματοποιήσει τρία εκατομμύρια δωρεάν οφθαλμολογικές εγχειρήσεις σε 33 χώρες – κυρίως του Τρίτου Κόσμου.

Η Κούβα είχε εξάγει 50.000 γιατρούς που προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους – χρηματοδοτούμενοι παλαιότερα από την κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Όταν ο (εμμέσως ιδιωτικοποιημένος ΠΟΕ) προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του για να αντιμετωπίσει τον ιό έμπολα, η Αβάνα είχε στήσει ήδη δωρεάν κλινικές σε χώρες της Αφρικής για να προλάβει την εξάπλωση του ιού και να βοηθήσει τους κατοίκους χωρών που λόγω της αποικιοκρατίας δεν είχαν τα μέσα να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Πως αντέδρασαν οι ΗΠΑ σε αυτή την κινητοποίηση; Προσπαθούσαν να πείσουν τους Κουβανούς γιατρούς να εγκαταλείψουν τους ασθενείς τους και να ζητήσουν άσυλο στην πλησιέστερη αμερικανική πρεσβεία.

Την ίδια ακριβώς πρακτική εφάρμοζαν και όταν η Κούβα έστειλε γιατρούς στην Αϊτή, οι οποίοι ανέλαβαν το 40% των θυμάτων ή όταν έστειλαν 2.400 γιατρούς για το σεισμό στο Κασμίρ το 2005 (οι οποίοι παρεμπιπτόντως άφησαν πίσω τους τουλάχιστον 30 νέες κλινικές). Οι αμερικανικές πρεσβείες προσπαθούσαν να τους απομακρύνουν από τους ασθενείς για να πετύχουν τα προπαγανδιστικά τους παιχνίδια.

Προσπαθώντας να ταπεινώσουν βέβαια την Αβάνα οι Αμερικανοί διπλωμάτες εξευτέλιζαν απλώς τη χώρα τους και το οικονομικό της σύστημα.

Ήταν φυσικά αναμενόμενο ότι μια χώρα που ζεί για δεκαετίες με ένα από τα χειρότερα εμπάργκο της ιστορίας θα είχε σημαντικές στρεβλώσεις στην οικονομία, την πολιτική αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το γεγονός όμως ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα δημιουργούσε τομείς που θα ξεπερνούσαν σε αποτελεσατικότητα το αμερικανικό σύστημα είναι κάτι που ο μέσος φιλελές δεν θα μπορέσει να συγχωρέσει ποτέ στον Φιντέλ Κάστρο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ‘η εποχή των τεράτων’

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslesdemocracy@gmail.com,
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com/,


«Ένας Αρχηγός πρέπει πάντα να μιλάει σαν ποιητής. Πρέπει να μιλά

στο όνομα των θεών, των πνευμάτων και της ψυχής των νεκρών»

Pier Senterfer


«Όταν το παλιό αρνείται να πεθάνει και το καινούργιο αργεί

να γεννηθεί, τότε ζούμε στην εποχή των τεράτων»

Antonio Gramsci


«Τα όνειρα για μεγάλες αυτοκρατορίες έχουν πάντα κακό τέλος»

Marc Roche


«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»

Ρήγας Φεραίος
Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αποτελεί την προσπάθεια του σκληρού πυρήνα του, για τη συσσωμάτωση όλων των ανταγωνιζόμενων εθνικών και τομεακών τμημάτων του υπό ενιαία καθοδήγηση και με ενιαίο στρατηγικό σχέδιο για την αποτροπή των μεταξύ τους ανταγωνισμών και αντιθέσεων με κύριο στόχο την απόλυτη καθυπόταξη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του πολιτισμού. Πρωταγωνιστής αυτής της πρωτοβουλίας είναι οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, πράγμα που στη τρέχουσα περίοδο ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με τον αμερικανισμό[1], με την στρατηγική για την παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ.

Η προώθηση αυτού του σχεδίου σκόνταφτε στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και στον ανταγωνισμό μεταξύ των τριών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Για να αποδυναμώσουν την Σοβιετική Ένωση οι ΕΠΑ ενθάρρυναν τις ευρωπαϊκές χώρες να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να προχωρήσουν στην στενότερη οικονομική συνεργασία που θα τις κάνει ανθεκτικότερες απέναντι στη σοβιετική οικονομική και πολιτική επιρροή. Παράλληλα εκμεταλλεύτηκαν την υποτιθέμενη ιδεολογική αντίθεση μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Κίνας και βοήθησαν την Κίνα να απομακρυνθεί από την σοβιετική επιρροή με μαζικές επενδύσεις αμερικανικών κεφαλαίων στην Κίνα. Με αυτές τις κινήσεις οι ΕΠΑ και οι σύμμαχοί της κατάφεραν να οδηγήσουν την Σοβιετική Ένωση να κάνει το ειρηνικό πέρασμά της από τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στον ιδιωτικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, αντί να κάνει ένα βήμα μπροστά από την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου προς τον σοσιαλισμό της δημοκρατίας του προλεταριάτου.

Αυτή η εξέλιξη καταγράφτηκε ως ‘ο θάνατος του σοσιαλισμού’ και φούσκωσε τα πανιά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά πριν καλά-καλά τελειώσουν οι θριαμβευτικές ιαχές του αμερικανισμού, οι αρχιτέκτονές του κατάλαβαν ότι αντί να ανοίξει ο δρόμος τώρα που έφυγε από μπροστά τους το εμπόδιο, η Σοβιετική Ένωση, βρίσκονται μπροστά τους τρία σοβαρότερα εμπόδια, δηλαδή:

1. η Κίνα που χάρη στα αμερικανικά δολάρια αναδείχτηκε σε μεγάλη οικονομική δύναμη και σε νέο επίδοξο παγκόσμιο ηγεμόνα,

2. η Ρωσία που συνήλθε γρήγορα και ως μεγάλη και πλούσια χώρα ξαναμπήκε δυναμικά στο παιχνίδι των διεθνών εξελίξεων διεκδικώντας ρόλο αντίστοιχο των γεωπολιτικών της συμφερόντων και

3. η Ευρωπαϊκή Ένωση που κάτω από την πίεση των λαών των χωρών-μελών της χτίζει σταδιακά, αν και με πολλά ζικ-ζακ και πισωγυρίσματα, μια νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα προς την κατεύθυνση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και πασχίζει να σταθεί στα δικά της πόδια και ανεξάρτητη τόσο από την αμερικανοΝΑΤΟϊκή κηδεμονία, όσο και από την γειτονική νεοτσαρική Ρωσία από την οποία όμως προμηθεύεται το 30-40% της αναγκαίας για την οικονομία της ενέργειας.

Μπροστά σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα το σχέδιο για την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού παραπατάει και οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, με τα δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια δημόσιο χρέος, κινδυνεύουν, χάρη και στην υπεροπτική πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων έναντι και των ίδιων των συμμάχων της, να χάσουν την εμπιστοσύνη των συμμάχων τους και συνεπώς και την πρωτοκαθεδρία για την παγκοσμιοποίηση. Ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου και οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης αποφάσισαν να δράσουν γρήγορα για να ρετουσάρουν το χλωμό πρόσωπο του ηγεμόνα που ξεθωριάζει και να ξαναδώσουν λάμψη στον αμερικανισμό. Γι αυτό επέλεξαν να προωθήσουν στην προεδρεία τον αφροαμερικανό Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα με την υπόσχεση: «Πρέπει να νικήσουμε στις εκλογές για να θεραπεύσουμε το αμερικανικό έθνος και να σώσουμε τον κόσμο»[2].

Είναι σαφές ότι ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ με αυτές τις δηλώσεις του αναγνωρίζει ότι το αμερικανικό έθνος είναι άρρωστο, προφανώς επειδή βάλθηκε να υποδουλώσει με τη βία των καταστροφικών πολέμων ολόκληρη την ανθρωπότητα και συνεπώς χρειάζεται θεραπεία και το σημαντικότερο είναι ότι ομολογεί ότι πρέπει να σώσει τον κόσμο από το άρρωστο αμερικανικό έθνος. Για όποιον γνωρίζει ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί, στο λεγόμενο κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του κεφαλαίου, δεν ασκούν πραγματική εξουσία, αλλά λειτουργούν ως εκτελεστικά όργανα της πραγματικής εξουσίας η οποία βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας και κατοχυρώνεται με θεσμούς, συντάγματα, νόμους και παρασυντάγματα τις θεμελιακές διατάξεις των οποίων δεν μπορεί να τα αγγίξει η δοτή πολιτική εξουσία, δεν είχε και δεν έχει ψευδαισθήσεις ούτε και για τις διακηρύξεις του όποιου αμερικανού προέδρου, που για να φτάσει στον λευκό οίκο έχει αποδεχτεί τους όρους του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και των πέντε-δέκα οικονομικών συμμοριών που ελέγχουν την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία. Γι αυτό γράφαμε τότε: «Εμείς της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, αλλά θα ήμασταν οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων να μας διαψεύσει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό λέμε με παρρησία τη γνώμη μας, τώρα, όταν άλλοι, αμερικανολάτρες και «αμερικανοαφοριστές» το έχουν ρίξει στις κατάρες, στο γλείψιμο και στο λιβάνισμα, και προωθούμε τώρα το διάλογο και λέμε παρών στον αγώνα για μια άλλη Αμερική και για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς καπιταλισμό και φτώχια, χωρίς ιμπεριαλισμό και πόλεμο. Για ένα κόσμο της Ισότητας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης και της Ανθρωπιάς. Για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό»[3].
Δυστυχώς δεν διαψευστήκαμε. Ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ, ο Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα, συνέχισε με συνέπεια την απάνθρωπη και καταστροφική πολεμική πολιτική των προκατόχων του στην Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Ασία και προώθησε αποφασιστικότερα τα σχέδια για την παγκοσμιοποίηση κάνοντας δυό σημαντικές για τα σχέδια του αμερικανισμού τακτικές κινήσεις. Η πρώτη είναι η ενίσχυση του νεογερμανισμού[4] που απομακρύνει, την Ευρωπαϊκή Ένωση από τον δρόμο της σύγκλισης των οικονομιών και των λαών των χωρών-μελών της και της προσέγγισης του οράματος για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι τη διάλυση της Ε.Ε και η δεύτερη είναι η απόπειρα της ασφυκτικής ΝΑΤΟϊκής περικύκλωσης της Ρωσίας που φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας νέας και πιο καταστροφικής πολεμικής περιπέτειας της Ευρώπης και του πλανήτη ολόκληρου, γιατί στην περίπτωση αυτή μπαίνουν στο πολεμικό θέατρο και η Κίνα και η Ινδία, στενοί σύμμαχοι της Ρωσίας στο Σύμφωνο της Σαγκάης.

Μπροστά σ’ αυτήν την εκδοχή, φαίνεται πως κάποια μερίδα του αμερικανικού κεφαλαίου αποφάσισε να αναθεωρήσει αυτή την επικίνδυνη και αδιέξοδη τακτική του αμερικανισμού και να προσπαθήσει προωθώντας μια πολιτική συνεργασίας με τη Ρωσία να την αποκόψει από τους ασιατικούς συμμάχους της για να την αναγκάσει, με το καλό ή με το ζόρι, να ενταχθεί στα σχέδια της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την σημαία του αμερικανισμού. Αυτή η δουλειά ανατέθηκε με τις πρόσφατες εκλογές στο όργανο του νεοχριστιανικού πολιτικού νεοπλάσματος, στον ‘έξυπνο φοροφυγά’, κατά δική του ομολογία, και πολυεκατομμυριούχο ρατσιστή και σύμμαχο της Κου-Κλουξ-Κλαν Donald Trump με μια ακόμα σοβαρή αποστολή που αποσκοπεί στην αναζωπύρωση του εθνικισμού σε πλανητική κλίμακα με την οποία ο καπιταλισμός θα απαλλαχθεί από την αναποτελεσματική πια αστική δημοκρατία, θα επαναφέρει ακόμα πιο αυταρχικά μοντέλα διακυβέρνησης, θα δουλοποιήσει τους εργαζόμενους και θα καταφύγει σε μια άλλου τύπου παγκοσμιοποίηση και στην Παγκόσμια Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.

Αυτή η εκδοχή θορύβησε πολύ την παγκόσμια πολιτική γραφειοκρατία, η οποία αισθάνεται προδομένη από τα αφεντικά της, γιατί όπως ήδη διαφαίνεται, από τις λεγόμενες διειρηνικές και διατλαντικές συμφωνίες συνεργασίας[5], (Transpacific Partnership TPP, Transatlantic Trade and Investment Partnership TTIP, CiSA, CETA κ.λπ., κ.λπ.) το σχέδιο είναι ένας κορπορατισμός, όπου οι πολιτικές αρμοδιότητες θα ασκούνται από τις πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες θα μοιραστούν ως περιουσιακά στοιχεία του ενεργητικού τους τις χώρες του πλανήτη και θα τις διαχειρίζονται ως υποκαταστήματα και θυγατρικές επιχειρήσεις τους με υπαλλήλους και με ιδιωτικούς πολιτικοστρατιωτικούς κομισάριους με τη βοήθεια τοπικών χαφιέδων και κουκουλοφόρων.

Ως αποτέλεσμα αυτού του πανικού της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ και της υπόλοιπης διαμεσολαβητικής γραφειοκρατίας θα πρέπει να κατανοηθεί το τελευταίο ταξίδι του 44ου προέδρου των ΕΠΑ, του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, το οποίο σκηνοθετήθηκε με τρόπο που να εντυπωσιάσει τον παγκόσμιο πληθυσμό για τα πλεονεκτήματα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την οποία κατά έναν ανιστόρητο τρόπο την εμφάνισε ως συνέχεια της αρχαίας Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας της Εκκλησίας του Δήμου, αποσιωπώντας ότι η αστική δημοκρατία εμφανίστηκε κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, με τη Γαλλική επανάσταση το 1789, ως πολιτική έκφραση του ανερχόμενου κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και φυσικά ως καρικατούρα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Το πέρασμα του Ομπάμα από την Ελλάδα, η επίσκεψή του στον Παρθενώνα και στο Μουσείο της Ακρόπολης και η ομιλία του στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που αποκλήθηκε και ‘ύμνος στη Δημοκρατία’, με αντάλλαγμα υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για βοήθεια για τη μείωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και την υποκριτική έκφραση ευγνωμοσύνης προς την λεηλατημένη από Οθωμανούς, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Αμερικάνους, Ελλάδα για τα όσα πρόσφερε στην ανθρωπότητα. Το ‘μανιφέστο του πλανητάρχη’ ήταν το εκθαμβωτικό περιτύλιγμα του πραγματικού σκοπού του ταξιδιού του στη Γερμανία όπου συναντήθηκε με την Άγγελα Μέρκελ και στη συνέχειά με τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολλάντ, και τους πρωθυπουργούς του Ενωμένου Βασιλείου Τερέζα Μέι, της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι και της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, για να τους διαβεβαιώσει ότι οι ΕΠΑ θα συνεχίσουν να προσφέρουν τη ΝΑΤΟϊκή προστασία, την οποία προεκλογικά αμφισβήτησε ο Trump, αλλά και για να απευθύνει την δραματική έκκληση προς τους Αμερικανούς και τους πολίτες όλου του κόσμου: «σώστε την Αμερική από τον εαυτό της», προφανώς εννοεί τη σωτηρία της Αμερικής από τη χίμαιρα του αμερικανισμού, τον οποίο ο ίδιος πιστά υπηρέτησε προς μεγάλη λύπη της Μαύρης Αφρικής και της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Είναι βέβαιο ότι το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ομπάμα προσπαθεί να χτίσει ένα τείχος ενάντια σ’ αυτό που έρχεται σημαίνει ότι γνωρίζει περισσότερο την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έφερε τις ΕΠΑ και την ανθρωπότητα η πολιτική του για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης. Και προφανώς γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τι σχεδιάζει ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου με τη νέα κυβέρνηση, αλλά τελικά φαίνεται ότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να σωθεί η Αμερική όπως αυτός και τα πραγματικά αφεντικά του την αντιλαμβάνονται και να μην ματαιωθεί η εκδοχή της παγκοσμιοποίησης την οποία ο ίδιος πιστά υπηρέτησε.

Αυτό μαρτυρούν, το κοινό άρθρο Ομπάμα και Μέρκελ στο γερμανικό περιοδικό WIRTSCHAFTSWOCE (17.11.2016), που δημοσιεύτηκε την πρώτη μέρα της επίσκεψης Ομπάμα στο Βερολίνο καθώς και οι κοινές δηλώσεις τους. Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές από αυτές τις δηλώσεις τους με ένα σύντομο, αποκαλυπτικό της υποκρισίας τους, σχολιασμό τους:

· «Είναι αναγκαία η συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά […] την διατλαντική εμπορική συμφωνία TTIP».[..] «Η διατλαντική συμφωνία εμπορίου TTIP χωρίς αμφιβολία θα ωφελήσει τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς εργοδότες, εργαζόμενους, καταναλωτές καθώς και τους γεωργούς». Ο υποτιθέμενος αντιλαϊκιστής Ομπάμα λαϊκίζει ξεδιάντροπα υποστηρίζοντας ότι οι διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες δεν θα ωφελήσουν μόνο το κεφάλαιο, αλλά και τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και τους αγρότες, πράγμα που σε συνθήκες καπιταλισμού δεν επιβεβαιώνεται ποτέ, πουθενά και με καμιά αλχημεία. Εδώ ο λόγος είναι για τους γνωστούς δούρειους ίππους του αμερικανισμού, ενάντια στους οποίους έχουν ξεσηκωθεί όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, ακόμα και το περιβόητο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο (Verfassungsschutz) διατύπωσε δημόσια τις αντιρρήσεις του γι’ αυτές τις συνεργασίες, με τις οποίες οι ΕΠΑ επιδιώκουν να προσαρτήσουν ως οικονομική ενδοχώρα την Ευρώπη και να την χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά ενάντια στην Ρωσία που για τους δικούς της λόγους ασφαλείας εμποδίζει την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.

· «Το μέλλον ήδη συμβαίνει, η παγκοσμιοποίηση δεν γυρίζει πίσω και δεν θα υπάρξει επιστροφή στον κόσμο πριν από την παγκοσμιοποίηση». Αυτή η έκφραση ακούγεται ως απειλή ενάντια στην ανθρωπότητα η οποία τάχα έχει να επιλέξει μόνο μεταξύ της εποχής των ενδοϊμπεριαλιστικών καπιταλιστικών συγκρούσεων του 19ου και του 20ου αιώνα και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της μονολιθικής φασιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτή η άποψη παραγνωρίζει ότι η εργαζόμενη ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού αρνούνται την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και κινούνται διαχρονικά στη Μεγάλη Πορεία τους προς μια μη-καπιταλιστική εποχή με στρατηγικό στόχο την κοινωνική ισότητα που θα στηρίζεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και θα πάρει τη μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας με περιεχόμενο την Αταξική Κοινωνία σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.

· «Οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί πρέπει να αδράξουν την ευκαιρία να φτιάξουν την παγκοσμιοποίηση βάσει των αξιών και των ιδεών τους». Εδώ αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις τους σύμφωνα με τις οποίες ‘οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί’ και όχι λ. χ. ο ΟΗΕ, ή έστω οι G20 θα φτιάξουν την παγκοσμιοποίηση βάσει των δικών του συμφερόντων. Η ιεράρχηση μάλιστα που θέλει πρώτα τους Γερμανούς και μετά τους Αμερικανούς θα μπορούσε να υποδηλώνει την αδυναμία των ΕΠΑ να προχωρήσουν μόνες τους την παγκοσμιοποίηση πράγμα που τους αναγκάζει να ζητήσουν τη βοήθεια του νεογερμανισμού. Ο υποτιθέμενος σοσιαλδημοκράτης, έστω και αμερικάνικης κοπής, Ομπάμα, προβοκάροντας άγρια τον διάδοχό του τον Τραμπ, παρουσίασε την Μέρκελ ως την διαδοχό του και ιδεώδη ηγέτιδα του ελεύθερου κόσμου, όπως έγραφε την ίδια μέρα και η εφημερίδα New York Times.

· «Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και τους πολίτες μας, ακόμη και σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα, να διευρύνουμε και να εμβαθύνουμε την συνεργασία μας». Ο Ομπάμα που στην Αθήνα διακηρύσσει ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι το να είναι κανείς Πολίτης, στο Βερολίνο δίνει προτεραιότητα ‘στις επιχειρήσεις’ χωρίς το μας και σε δεύτερη μοίρα για να μην φανεί κυνικός και για διακοσμητικούς λόγους αναφέρει ‘τους πολίτες μας’ και την ‘παγκόσμια κοινότητα’, έκφραση που υποδηλώνει ότι στην αστική-αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου διαπλέκονται το κεφάλαιο και τα πολιτικά κόμματα, στο κεφάλαιο ανήκουν οι επιχειρήσεις και στους επαγγελματίες πολιτικούς οι πολίτες ως ψηφοφόροι οι οποίοι με τις επιλογές τους νομιμοποιούν τα εγκλήματα του κεφαλαίου ενάντια στους ίδιους, στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό της.

· «Η συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας έχει επίσης διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην επίτευξη της συμφωνίας του Παρισιού. Υπάρχει χώρος στον κόσμο μας για την κοινή προστασία του πλανήτη μας». Ο Ομπάμα και η Μέρκελ υποκρίνονται όταν μιλούν για την προστασία του πλανήτη, γιατί γνωρίζουν ότι ο καταστροφικός καπιταλισμός που στηρίζεται στα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα κερδοσκοπεί καταστρέφοντας το περιβάλλον και γι αυτό άλλωστε αρνείται πεισματικά το πέρασμα στην καθαρή, ανανεώσιμη, φτηνή, δημοκρατική και αποκεντρωτική υδρογονοενέργεια που ακυρώνει τα ορυκτά καύσιμα, τις μηχανές εσωτερικής καύσης, το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα και τον καπιταλισμό τον ίδιο[6].

· «Είναι βαθιά η πεποίθησή μας ότι η συνεργασία μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας είναι σημαντική για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας». Δεν μας είπαν όμως ποιος δημιούργησε και συντηρεί την κρατική και την διεθνή τρομοκρατία όλων των ειδών και μορφών για να τη χρησιμοποιεί ως άλλοθι για τους ‘προληπτικούς πολέμους’ και για τη λεηλασία του κόσμου. Και φυσικά δεν θα μας πουν ποτέ για την καθημερινή τρομοκρατία που ασκεί το κεφάλαιο πάνω στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για τη μεγιστοποίηση του κέρδους και για την διατήρηση της ‘κοινωνίας νεκροταφείο’.

· «Ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας δεσμεύει να προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια σε πολλά εκατομμύρια πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, διότι γνωρίζουμε ότι η πραγματική ισχύς των αξιών μας μετράται από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους πιο αδύναμους και τους πιο ευάλωτους», δηλώνουν τέλος ο Ομπάμα και η Μερκελ αποκαλύπτοντας την απύθμενη υποκρισία τους απέναντι στα εκατομμύρια των προσφύγων και των μεταναστών που τους ξεριζώνουν βίαια από τις εστίες τους για να λεηλατήσουν τις πατρίδες τους με τους απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους που οι ίδιοι σχεδιάζουν και διενεργούν για λογαριασμό του κεφαλαίου που υπηρετούν με σκοπό τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και του παγκόσμιου πλούτου.

Όλα αυτά δείχνουν τελικά ότι ο Ηγεμόνας, ως αμερικανισμός, παραπατάει και ζητάει βοήθεια από τον νεογερμανισμό που είναι έτοιμος να σωριαστεί μόλις οι ευρωπαϊκοί λαοί εγκαταλείψουν τους καναπέδες και ξαναβγούν στις πλατείες και τούτη τη φορά όχι για να φωνάξουν, αλλά για να πραγματοποιήσουν την μοναδική real democracy, την άμεση, την αταξική δημοκρατία[7].

Μετά από αυτή τη σύντομη ανάλυση ο καθένας μας οφείλει να σκεφτεί και να ξανασκεφτεί τη θέση του και το χρέος του και να πράξει ανάλογα. Πάντως η Λογική των αιώνων, των Λαών και των αγόνων δείχνει ότι το φωτεινό μονοπάτι της ανθρώπινης ιστορίας που οδηγεί στην κοινωνική ισότητα, στην αταξική δημοκρατία και σε έναν οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό[8], δημιουργείται με τους αγώνες των διαχρονικών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και όχι με τα ξόρκια των σκοταδιστικών και τις ιδεολογίες των εξουσιαστικών ιερατείων και σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργείται από τα καμώματα των επαγγελματιών πολιτικών, των αχυρανθρώπων του κεφαλαίου. Γι αυτό ας πάψουμε να είμαστε ποίμνια αγυρτών[9] και οπαδοί πατριδεμπόρων και πολιτικών απατεώνων, κι ας συμπεριφερθούμε ως συνειδητοί Πολίτες αυτοδιαχειριστές της ζωής μας και της μικρής πατρίδας μας, ως εγγυητές του μέλλοντος των παιδιών των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών των παιδιών τους, αλλά και της μιας και μοναδικής μεγάλη και κοινής μας πατρίδας, του διαστημόπλοιου Γη.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να βάλουμε τέλος στην εποχή των τεράτων και όλοι μαζί να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο της κοινωνικής ισότητας και αυτός δεν είναι άλλος από την δημιουργική οργή μας για βαθιά και ριζική ουμανιστική αποκαπιταλιστικοποίηση του μυαλού μας, του θεσμικού μας συστήματος, της οικονομίας μας, της κοινωνίας μας, του πολιτισμού μας, του πλανήτη μας. Καιρός για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει.


[1] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[2] Λάμπος Κώστας, Barack Obama. Ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ: Η εκδίκηση της Αφρικής; https://tolimeri.wordpress.com/2008/11/04/barack-obama-%ce%bf-44%ce%bf%cf%,

[3] Λάμπος Κώστας, Η εκδίκηση της μαύρης Αφρικής ή το τέλος του ‘American Dream’; http://deltio11.blogspot.gr/2009/01/american-dream.html,

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1225116,

[5] Βλέπε Λάμπος Κώστας Διατλαντικές Συμφωνίες. Δούρειοι ίπποι του Αμερικανισμού, http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/diatlantikes-symfonies-doyreioi-ippoi-toy-amerikanismoy,

[6] Για μια διεξοδική ανάλυση του ενεργειακού προβλήματος, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

[7] Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας την ουσία πέρα από ιδεολογίες και μύθους, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2013.

[8] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[9] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο, Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015 και 2016.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016

Μια «μαύρη» ερώτηση

Η παγκοσμιοποίηση προχωράει με γρήγορους ρυθμούς. Και οι σύγχρονοι σκλάβοι σε ολόκληρο τον κόσμο -πανευτυχείς- περιμένουν υπομονετικά στις ουρές για να αγοράσουν «φθηνά» τις κινέζικες μπακατέλες, την ημέρα της γιορτής τους.

Άρτι αφιχθείσες οι «μαύρες Παρασκευές» έγιναν άμεσα δεκτές από τα αμερικανάκια του Ελλαδιστάν, τα οποία απέδειξαν ότι αμερικανοποιήθηκαν πλήρως. Θα πρότεινα του Τσίπρα να ζητήσει από τον Τράμπ να γίνουμε η πεντηκοστή πρώτη πολιτεία των ΗΠΑ. Το αξίζουμε εξάλλου.

Και τώρα η ερώτηση:

Οι «μαύρες» εκπτώσεις φτάνουν ακόμα και το 80%, τουλάχιστον από τους τίμιους εμπόρους.

Και αφού οι καταστηματάρχες «είναι ευχαριστημένοι» με τον μεγάλο τζίρο, σημαίνει ότι παρά την τεράστια έκπτωση, βγαίνει κέρδος.

Που σημαίνει ότι η τεράστια έκπτωση δεν είναι παρά ΥΠΕΡΚΕΡΔΟΣ.

Και εκτός από την αισχροκέρδεια ολόκληρου του χρόνου, γιατί όλοι παραπονιούνται ότι ο κόσμος δεν ψωνίζει; Γιατί δεν κρατάνε μόνιμα τις τιμές σε αυτά τα επίπεδα ώστε όλοι να αγοράζουν ολόκληρο τον χρόνο αυτό που χρειάζονται;

Γιατί το κράτος απαγορεύει τις μόνιμες εκπτώσεις ή μάλλον γιατί επιτρέπει τις τεράστιες τιμές;
Κατά την γνώμη μου είναι απλό. Μία φορά τον χρόνο, οι πειναλέοι σκλάβοι θα πρέπει να αισθάνονται πλούσιοι και τρομεροί. Διαφορετικά μπορεί να αρχίσουν να σκέφτονται. Κάπως έτσι συμβαίνει με το καρναβάλι του Ρίο οπότε κάθε χρόνο οι εξαθλιωμένοι Βραζιλιάνοι ξεθυμαίνουν.

Το ίδιο συνέβαινε και με την γιορτή των σκλάβων στην αρχαία Ρώμη.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ίδια αφεντικά, ίδιοι σκλάβοι, ίδιος σκοπός. Μόνο η μέθοδος διαφέρει.

 aienaristeyein.com

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Αντίο Φιντέλ...


Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο απεβίωσε χθες Παρασκευή το βράδυ στην Αβάνα σε ηλικία 90 ετών, ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Κούβας και αδελφός του Ραούλ Κάστρο, ο οποίος τον διαδέχθηκε στην εξουσία το 2006.
«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ», (05:29 σήμερα Σάββατο ώρα Ελλάδας) είπε ο Ραούλ Κάστρο σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.
«Οι λεπτομέρειες της επικήδειας τελετής θα ανακοινωθούν» αργότερα, πρόσθεσε σε αυτό το σύντομο διάγγελμα που καταλήγει με ένα βροντερό: "Hasta la victoria siempre!" ("Μέχρι τη νίκη" ) τη γνωστή φράση-ορόσημο του κομαντάντε.
Ο «Λίδερ Μάξιμο», που κυβέρνησε τη χώρα του με σιδηρά πυγμή από την επανάσταση του 1959 και είχε αψηφήσει την αμερικανική υπερδύναμη για περισσότερο από μισό αιώνα, παραχώρησε την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ από το 2006 έπειτα από εντερική αιμορραγία.

Το 2011 εγκατάλειψε και τις τελευταίες επίσημες αρμοδιότητές του, παραχωρώντας το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (PCC) στον Ραούλ, ο οποίος ήταν δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος από την ίδρυσή του το 1965.

Ο τέως πρόεδρος της Κούβας είχε εξαφανιστεί εντελώς από τις κουβανικές τηλεοράσεις μεταξύ Φεβρουαρίου 2014 και Απριλίου 2015, κάτι που είχε τροφοδοτήσει πολλές φήμες για την κατάσταση της υγείας του.

Όμως εδώ και ενάμισι χρόνο, αν και οι μετακινήσεις του παρέμεναν περιορισμένες, είχε ξαναρχίσει να δημοσιεύει τις «σκέψεις» του και είχε ξαναρχίσει να δέχεται στην κατοικία του προσωπικότητες και ηγέτες από το εξωτερικό.

Ο θάνατός του, δύο χρόνια μετά την ιστορική ανακοίνωση της προσέγγισης ανάμεσα στην Κούβα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, έρχεται να κλείσει οριστικά τη σελίδα του Ψυχρού Πολέμου που οδήγησε τον κόσμο στο χείλος της πυρηνικής σύγκρουσης στη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων τον Οκτώβριο του 1962.

"Σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιδέλ, η σορός του θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες" του Σαββάτου, ανακοίνωσε ο κουβανός πρόεδρος από την τηλεόραση.

 Μια σύντομη βιογραφία
Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στην Κούβα. Είχε αποκτήσει έναν γιο από τον γάμο του με τη Μίρτα Ντίας-Μπίλαρτ, από την οποία χώρισε το 1955.

 Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας. Από το 1953 εντάσσεται στο ενεργό αντιστασιακό κίνημα εναντίον του καθεστώτος Μπατίστα. Την ίδια χρονιά συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με ποινή 15ετούς κάθειρξης. Το 1956 αμνηστεύεται και πηγαίνει στο Μεξικό όπου οργανώνει ένοπλο αγώνα. Τον Δεκέμβριο του 1956, επιστρέφει στην Κούβα με μικρή στρατιωτική δύναμη. Από το 1956-59 ξεκινά ο ένοπλος αγώνας εναντίον του Μπατίστα έως ότου ανατρέπεται και φεύγει. Από 1959 γίνεται Πρωθυπουργός της χώρας. Στο αξίωμα αυτό παραμένει έως το 1976.

1963-1965: Πρώτος Γραμματέας του "Partido Unido De La Revolucion Socialista" (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης).
Από το 1965: Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Από το 1976: Μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Από το 1976: Αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.
Από το 1976: Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών.
15/10/1991: Επανεκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.
Από το 1992: Επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.
24/2/1993: Εκλέγεται βουλευτής στις πρώτες άμεσες μονοκομματικές εκλογές στη
χώρα, στις οποίες ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών αντιστοιχεί ακριβώς σε
αυτόν των κοινοβουλευτικών εδρών.
25/2/1998: Επανεκλέγεται από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.
6/1/1999: Γάλλος δικηγόρος, που εκπροσωπεί δύο καταδικασθέντες στην Κούβα διανοούμενους και την κόρη ενός εκτελεσθέντος συνταγματάρχη, καταθέτει τρεις μηνύσεις εναντίον του, δύο για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και μία για «ανάμιξη σε διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών».
17/11/2000: Δηλώνει ότι οργανώσεις αντικαθεστωτικών έχουν ετοιμάσει σχέδιο δολοφονίας του κατά τη διάρκεια της ιβηρο-αμερικανικής διάσκεψης κορυφής στον Παναμά. Την επομένη, οι αρχές του Παναμά ανακοινώνουν τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων ανάμεσα στους οποίους και ο κουβανός εξόριστος, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον οποίο είχε κατονομάσει ως εγκέφαλο της συνωμοσίας ο Κάστρο. Στις 30/11 η Κούβα ζητεί επισήμως την έκδοση των τεσσάρων υπόπτων.
27/8/2004: Η Κούβα διακόπτει επ΄αόριστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Παναμά μετά την αμνηστία που έδωσε η απερχόμενη πρόεδρος Μισκόσο σε τέσσερις Κουβανούς που κατηγορούνται για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του.
31/7/2006: Μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο.
19/2/2008: Ανακοινώνει επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στις 24/2, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέγεται από το κοινοβούλιο νέος πρόεδρος της χώρας.Ο Φιδέλ Κάστρο βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν (1961) ενώ στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται:
1964: Ten years of Revolution
1968: History will absolve me
1987: Fidel (από κοινού με τον Φρέι Μπέτο).
1991: How Far We Slaves Have Come: South Africa and Cuba in Today΄s World (από κοινού με τον Νέλσον Μαντέλα).
2/8/2010: Παρουσιάζει σε επιλεγμένο ακροατήριο τα απομνημονεύματά του, με τον τίτλο «Στρατηγική Νίκη», για τη νίκη των ανταρτών εναντίον του κουβανικού στρατού, η οποία οδήγησε στην πτώση του δικτάτορα Μπατίστα.

 ThePressProject

Ποιος ήταν ο Φιντέλ Κάστρο...

Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της Κούβας στις 13 Αυγούστου 1926, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το...
επάγγελμα του δικηγόρου.

Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα.

Στην εξέγερση του Σαντιάγκο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς στην επίθεση κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών. Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από εκεί, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά. Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιντέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε ως το 1976.

Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας - Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας:

"Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σε όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου... Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριντα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας και έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου, αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου".

Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή του στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο.

Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο.

Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη.

Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.

Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων.

Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία.

Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες. Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας.

Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972. Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι η Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιντέλ (1987).

Ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.

Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.

Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του

1926: Στις 13 Αυγούστου γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικό της Κούβας)

1931-1945: Μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών

1945: Εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας
1946: Εκφωνεί τον πρώτο του λόγο ως πολιτικός ηγέτης για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
1948: Στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ
1950: Παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό Δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και Προξενικό Δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας
1952: Στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα
1953: Στις 26 Ιουλίου ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ
1955: Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιδέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα
1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα
1959: Την 1η Ιανουαρίου ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα
1960: Εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα.
1961: Στις 3 Ιανουαρίου διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης
1961: Στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.400 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων
1962: Στις 22 ως τις 28 Οκτωβρίου η «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση
1965: Στις 2 Οκτωβρίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας
1980: Τον Μάιο, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι
1989: Στις 13 Ιουλίου ο ήρωας του πολέμου της Ανγκόλα, στρατηγός Αρνάλντο Οτσόα, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών και εκτελέστηκε
1990: Η οικονομία της Κούβας κατέρρευσε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
1994: Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η πρώτη εξέγερση μετά την επανάσταση. Υπολογίζεται ότι 40.000 Κουβανοί διέφυγαν στις ΗΠΑ
1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'
2003: 75 αντικαθεστωτικοί συνελήφθησαν τον Μάρτιο
2006: Ο Φιντέλ Κάστρο μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στο νεότερο αδελφό του Ραούλ Κάστρο
2008: Ανακοινώνει την επίσημη αποχώρησή του από την ηγεσία της Κούβας...

enikos.gr

Η φράξια της εσωτερικής τρόικας σε απόλυτη ευθυγράμμιση με την μαφία του ΔΝΤ

Σε απόλυτη ταύτιση με τη «συνταγή» του ΔΝΤ φαίνεται να οδεύει ο ΣΕΒ, ο οποίος ξαναχτυπά ζητώντας μείωση του αφορολόγητου ορίου.

Η νέα παρέμβαση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων έρχεται αμέσως μετά την δημόσια τοποθέτησή του υπέρ της ανάγκης υπερίσχυσης των επιχειρηματικών συμβάσεων έναντι των κλαδικών - μια τοποθέτηση, που επίσης κινείται στον ίδια γραμμή με το ΔΝΤ και βρίσκεται κόντρα στην θέση των υπολοίπων κοινωνικών εταίρων και εργοδοτικών ενώσεων.

Το αίτημα για μείωση του αφορολόγητου ορίου περιλαμβάνεται στο εβδομαδιαίο δελτίο του ΣΕΒ που δημοσιοποιήθηκε σήμερα και αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η αυξανόμενη υπερφορολόγηση της οικονομίας έχει ήδη προσεγγίσει την επικίνδυνη ζώνη. Ένα διογκούμενο κύμα πολιτών και επιχειρήσεων, μπορεί ανά πάσα στιγμή, ιδίως το 2017, να αντιμετωπίσουν αδυναμία εκπλήρωσης των υποχρεώσεών τους, με δυσάρεστες επιπτώσεις για τη σταθερότητα και τη συνοχή της κοινωνίας. Η διάρθρωση της φορολογίας πρέπει να αναθεωρηθεί με το φορολογικό βάρος να κατανέμεται σε περισσότερους ώμους, παίρνοντας λίγα από πολλούς και όχι πολλά από λίγους. Προς αυτή την κατεύθυνση, επιβάλλεται η μείωση του αφορολόγητου, των φορολογικών συντελεστών στον φόρο νομικών προσώπων και του μη μισθολογικού κόστους, ώστε να δοθεί ώθηση στη δημιουργία εισοδημάτων και θέσεων εργασίας και να ανατραπεί η μη ισόρροπη κατανομή βαρών που δρα ανασταλτικά στην υγιή αύξηση των φορολογικών εσόδων».

Την περαιτέρω μείωση του αφορολογήτου ορίου - με στόχο επίσης τη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» - έχει ζητήσει επανειλημμένα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, παρ' ότι πρόκειται για αίτημα που απορρίπτεται από την κυβέρνηση.


Πλήρης επιβεβαίωση:


Όταν ο πρόεδρος της βουλής επιβεβαιώνει ότι η μαφία της εσωτερικής τρόικας κυβερνάει τη χώρα


Οι νεοφιλελέ παπαγάλοι στα τηλεπαράθυρα και στα διάφορα ιντερνετικά sites, αναπαρήγαγαν με θρησκευτική ευλάβεια την καραμέλα της βαριάς φορολογίας του ιδιωτικού τομέα, ανάμεσά τους και στελέχη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Και ακριβώς επειδή το σύστημα φρόντισε προηγουμένως να τσουβαλιάσει όσους δεν ανήκουν στο δημόσιο, κάτω από την ταμπέλα του ιδιωτικού τομέα (ακόμα και τους αγρότες που η νέα εποχή τους θέλει επιχειρηματίες), οι παπαγάλοι δεν μπήκαν στον κόπο να διευκρινίσουν, ότι όταν μιλούν για φοροαπαλλαγές, εννοούν τις μεγάλες εταιρίες και πολυεθνικές.

Π. Παπακωνσταντίνου: Ο αργός θάνατος της "νέας τάξης"

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η υπό αμερικανική ηγεμονία παγκοσμιοποίηση είναι μονόδρομος, μόνο που χρειάζεται κάποια «διόρθωση πορείας», ήταν το κεντρικό μήνυμα της αποχαιρετιστήριας περιοδείας Ομπάμα στην Ευρώπη. Η ΕΕ, δηλαδή η περιφερειακή υποστασιοποίηση της παγκοσμιοποίησης, είναι μονόδρομος, μόνο που χρειάζεται κι αυτή κάποιες διορθώσεις, υποστήριξαν στο ίδιο μήκος κύματος οι Ευρωπαίοι αμφιτρύονες του Αμερικανού προέδρου. «Δεν μας φτύνουν, απλώς ψιχαλίζει» ήταν σαν να έλεγαν και ο μεν και οι δε, κλείνοντας τ’ αυτιά τους στα εκκωφαντικά μηνύματα του βρετανικού δημοψηφίσματος και των αμερικανικών εκλογών.

Στην πραγματικότητα, τόσο η ψήφος των Βρετανών υπέρ του Brexit όσο και η απροσδόκητη ήττα της Κλίντον υποδηλώνουν όχι κάποιες παροδικές αρρυθμίες, αλλά την πλήρη αποσταθεροποίηση του κόσμου που υπερασπίζονται ο Ομπάμα, η Μέρκελ και οι ελάσσονες υποτελείς τους, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Τσίπρα. Αυτά τα δύο εξαιρετικής βαρύτητας γεγονότα διαμηνύουν την είσοδο- πρωτίστως της Δύσης και στη συνέχεια όλης της ανθρωπότητας- σε μια καινούργια, πιο σκοτεινή φάση της μακρόσυρτης κρίσης που αντιμετωπίζει ο «κόσμος του 1990»: ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός με εγγυητή τις ΗΠΑ, αδιαφιλονίκητο ηγεμόνα του πλανήτη μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Τα πρώτα σημάδια αποσταθεροποίησης ήρθαν το 2000-2002 με την κατάρρευση του NASDAQ, δηλαδή της χρηματιστηριακής αξίας των αμερικανικών επιχειρήσεων υψηλής τεχνολογίας. Η περίφημη «Νέα Οικονομία», το πιο δυναμικό στοιχείο του ύστερου καπιταλισμού, είχε αρχίσει να λαχανιάζει, κάτι που έθρεψε τις φούσκες στην αγορά ακινήτων και στη Wall Street, επωάζοντας τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση, που θα ξεσπούσε το 2008. Ενδιάμεσα, οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και κυρίως στο Ιράκ, όπως και ο βραχύς πόλεμος Ρωσίας- Γεωργίας διεμήνυαν το τέλος της Pax Americana. Αργά αλλά σταθερά, ο «κόσμος του 1990» διαβρωνόταν εκ θεμελίων.

Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008 σηματοδοτούσε την προσπάθεια να σωθεί το υπάρχον μοντέλο με διορθώσεις που δεν αμφισβητούν τα θεμέλιά του. Ο Ομπάμα μείωσε την αμερικανική εμπλοκή σε Ιράκ και Αφγανιστάν και έκλεισε το επικίνδυνο ρήγμα που είχε ανοίξει ο Μπους με τη γαλλογερμανική Ευρώπη, αποτρέποντας μια επικίνδυνη για τα αμερικανικά συμφέροντα προσέγγισή της με τη Ρωσία. Εκμεταλλεύθηκε την πτώση των τιμών του πετρελαίου, που είχαν εκτοξευθεί στα ουράνια επί «πετρελαιά» Μπους, για να πλήξει τις ανταγωνιστικές χώρες που στηρίζονται κυρίως στους υδρογονάνθρακες (Ρωσία, Ιράν, Βενεζουέλα). Η ανατροπή του φιλορώσου Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία, η πειθάρχηση του Ιράν με καταλύτη τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα και η υπονόμευση αριστερών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική διευκολύνθηκαν από αυτή την εξέλιξη. Στο εσωτερικό, κατάφερε να εκτονώσει την κρίση με την προσφορά φτηνού χρήματος από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα και περιορισμένες μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των πιο κραυγαλέων εκδηλώσεων της «χρηματοποίησης» (βλ. νόμος Ντοντ- Φρανκ).

Ωστόσο, οι τακτικές διορθώσεις του Ομπάμα δεν ήταν δυνατό να αντιμετωπίσουν τα δομικά προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας και γεωστρατηγικής. Η παραγωγικότητα παραμένει σχεδόν στάσιμη και η όποια ποσοτική ανάπτυξη στηρίζεται και πάλι σε χρηματοπιστωτικές φούσκες, που δεν θα αργήσουν να σκάσουν. (Το ίδιο ισχύει βέβαια και στην Ευρώπη, όπου οι συστημικές τράπεζες, με πρώτη και χειρότερη την Deutsche Bank, αποτελούν τον μεγαλύτερο παράγοντα συστημικής αστάθειας). Το φτωχότερο 50% του πληθυσμού εξακολουθεί να βλέπει τα εισοδήματά του στα επίπεδα της δεκαετίας του 1970, ενώ οι εισοδηματικές και περιουσιακές ανισότητες βρίσκονται στα ύψη της σκανδαλώδους Επίχρυσης Εποχής, της δεκαετίας του 1920 που γέννησε το κραχ του 1929 και τη συνακόλουθη Μεγάλη Ύφεση. Η επιθετική πολιτική Ομπάμα σε Ουκρανία και Συρία ναι μεν απέτρεψε μια γαλλογερμανορωσική «Αντάντ», αλλά έφερε πολύ πιο κοντά Ρωσία και Κίνα. Η βαθμιαία υποβάθμιση της διεθνούς οικονομικής θέσης της Αμερικής συνεχίζεται, καθώς η στρατιωτική υπερδύναμη έχει εμπορικά ελλείμματα έναντι και των τριών βασικότερων εταίρων της- Κίνα, Γερμανία, Ιαπωνία- ενώ το χρέος της έχει εκτοξευθεί στο αστρονομικό ύψος των 19 τρισ δολαρίων.

Κατά κάποιο τρόπο, η Αμερική και ο κόσμος όλος βρίσκονται σήμερα σε μια κατάσταση ανάλογη με εκείνη του τέλους της δεκαετίας του 1960- αρχών της δεκατίας του 1970. Εκείνη την εποχή είχαν αρχίσει να πυκνώνουν στον ουρανό της διεθνούς, καπιταλιστικής οικονομίας τα σημάδια της γενικευμένης κρίσης υπερσυσσώρευσης, που θα επισφράγιζε το τέλος των «Τριών Ένδοξων Δεκαετιών» της δυναμικής μεταπολεμικής ανάπτυξης, όπως και του κυρίαρχου υποδείγματος, του Κεϋνσιανισμού. Οι ηγετικές ελίτ της Αμερικής διαπίστωσαν ότι η μεταπολεμική, νομισματική «παγκοσμιοποίηση», που οι ίδιες είχαν θεμελιώσει το 1944 στο Μπρέτον- Γουντς, είχε καταλήξει να λειτουργεί όχι προς όφελός της, αλλά υπέρ των ανταγωνιστών της (κυρίως Γερμανίας και Ιαπωνίας). Γι αυτό και αποφάσισαν, μετά από πολλές ταλαντεύσεις, να γκρεμίσουν αυτό το σύστημα, με την ιστορική απόφαση του Νίξον, το καλοκαίρι του 1971, για την κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό.

Η απόφαση αυτή είχε μακροπρόθεσμες συνέπειες, αλλά δεν συνοδευόταν, ακόμη, από μια γενικότερη αλλαγή υποδείγματος. Αντίθετα, ο Ρεπουμπλικανός Νίξον και το επιτελείο του είδαν αυτή την αλλαγή ως τακτική διόρθωση για να διασώσουν το Κεϋνσιανό μοντέλο συσσώρευσης, που κλονιζόταν- δική του είναι, άλλωστε, η φράση «σήμερα, είμαστε όλοι Κεϋνσιανοί». Θα χρειάζονταν δέκα ακόμη χρόνια- μέχρι να αναλάβει πρόεδρος ο Ρίγκαν και να εξαπολύσει ο διοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας το λεγόμενο «Σοκ Βόλκερ»- για να ωριμάσει η στροφή στο νέο υπόδειγμα του νεοφιλελευθερισμού, της χρηματοποίησης και των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών, στο πλαίσιο της γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αντεπίθεσης.

Σήμερα, αυτό που κλονίζεται είναι ακριβώς το υπόδειγμα που κυριάρχησε την τελευταία τριακονταετία και δείχνει να έχει φάει τα ψωμιά του. Ο Τραμπ και το Brexit είναι μόνο συμπτώματα μιας βαριάς παθολογίας που προϋπήρχε και η οποία εκδηλωνόταν, καιρό τώρα, με τη διάδοση του πνεύματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», της εξαγωγής της κρίσης στον διπλανό, των ακήρυκτων οικονομικών πολέμων και εθνικών ανταγωνισμών στο εσωτερικό του ίδιου του Δυτικού κόσμου. Ο Κάμερον δεν θα είχε προκηρύξει το δημοψήφισμα αν ισχυρά τμήματα της βρετανικής ολιγαρχίας δεν δυσφορούσαν με την προοπτική να γίνουν ελάσσονες εταίροι μιας γερμανικής Ευρώπης. Ομπάμα και Μέρκελ μπορεί ναχασκογελάνε μπροστά στις κάμερες στο Βερολίνο, αλλά η Γερμανίδα καγκελάριος ξέρει ότι το κινητό της δεν το παρακολουθούσε ο Πούτιν, αλλά ο Αμερικανός σύμμαχός της. Όσοι φοβούνται ότι επί Τραμπ θα διαρραγούν οι άριστες, υποτίθεται, οικονομικές σχέσεις ΗΠΑ- Ευρώπης και θα διολισθήσουμε στον προστατευτισμό, ή είναι ανίδεοι, ή μας πουλάνε σανό: οι εμπορικοί πόλεμοι ΗΠΑ- ΕΕ ήταν ήδη γεγονός επί εποχής Ομπάμα, όπως διαλαλούν τα αστρονομικά πρόστιμα των ΗΠΑ στη Deutsche Bank και στην Volkswagen και των Βρυξελλών στην Apple και τη Google.

Σ’αυτό το φόντο, τίποτα δεν δείχνει ότι η εκλογή Τραμπ θα λύσει τις αντιφάσεις της Αμερικής και του διεθνούς καπιταλισμού, με μια καθαρτήρια επιβολή ενός νέου μοντέλου συσσώρευσης και διεθνών συμμαχιών. Μάλλον θα πρόκειται για ένα ακόμη επεισόδιο στον αργό θάνατο του «κόσμου του 1990», για μια νέα (σε πολλά σημεία ανάστροφη) «διόρθωση πορείας» μετά τη διόρθωση του Ομπάμα, κατά το βλέποντας και κάνοντας, με έντονες αντιφάσεις και ταλαντεύσεις, χωρίς συνεκτική στρατηγική.

Στο γεωστρατηγικό πεδίο, τα ένστικτα του Τραμπ και του επιτελείου του καταδεικνύουν ως απειλητικότερο δυνητικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ στον 21ο αιώνα την ανερχόμενη Κίνα και όχι τη Ρωσία, που είναι μεν πυρηνική υπερδύναμη, αλλά με μια οικονομία μικρότερη της Καλιφόρνιας. Υπό αυτό το πρίσμα δελεάζονται να κάνουν ό,τι έκαναν οι Νίξον- Κίσινγκερ, αλλά από την ανάποδη: να εξασφαλίσουν μια κάποια ειρηνική συνύπαρξη με τη Ρωσία εναντίον της Κίνας, σπάζοντας τον μεγάλο ευρασιατικό άξονα που πάει να διαμορφωθεί, με ελάσσονες παραχωρήσεις σε Συρία και Κριμαία. Προτεραιότητα της ομάδας Τραμπ φαίνεται να είναι και η ταχεία ενοποίηση της «Αγγλόσφαιρας»- ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία- με την ακρωτηριασμένη ΕΕ να επαφίεται στη γερμανογαλλική ηγεμονία. Ασφαλώς, μια παρόμοια στροφή δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα γίνει πραγματικότητα, καθώς οι δυνάμεις αδράνειας στο «βαθύ κράτος» της υπερδύναμης είναι ισχυρότατες και οι ασταθείς συμβιβασμοί με την ομάδα Τραμπ βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Στο οικονομικό πεδίο, ο Τραμπ δεν εννοεί να γίνει ο ανατροπέας της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού και της χρηματοποίησης, αλλά εκείνος που θα επιφέρει διορθώσεις, βελτιώνοντας τη θέση της Αμερικής. Είναι πιθανό ότι θα ευνοήσει τμήματα του αμερικανικού κεφαλαίου που δρουν κυρίως στην εσωτερική αγορά, από τα οποία άλλωστε προέρχεται και ο ίδιος. Θα επιχειρήσει, ενδεχομένως, μια ορισμένη επαναβιομηχάνιση της Αμερικής, με επιλεκτικό προστατευτισμό και αναπόφευκτο περιορισμό των εξαγωγών και των εισαγωγών. Θα ήταν αφελές, όμως, να περιμένει κανείς από την κυβέρνηση Τραμπ μια επιστροφή στον Κεϋνσιανισμό. Αντίθετα, αποζημιώνει προκαταβολικά το κεφάλαιο για τις όποιες απώλειές του στο εξωτερικό με λιγότερους φόρους στο εσωτερικό, μεγαλύτερη απελευθέρωση των αγορών (ακόμη και τον νόμο Ντοντ- Φρανκ έχει υποσχεθεί ότι θα καταργήσει, δίνοντας μεγαλύτερη ασυδοσία στη Γουόλ Στριτ), ισχυρότερη αντισυνδικαλιστική νομοθεσία, καταπίεση της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης και πάει λέγοντας.

Το διπλό σοκ του Brexit και της πολιτικής αλλαγής στις ΗΠΑ εντείνει τους προβληματισμούς, που φτάνουν στα όρια της υπαρξιακής αγωνίας, στην ΕΕ των 27. Ισχυροί κύκλοι της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας φαίνεται να ρέπουν προς μια «φυγή προς τα εμπρός», ένα άλμα στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ιδιαίτερα στο πεδίο της άμυνας και της ασφάλειας. Πρόκειται όμως για εγχείρημα μεγάλου πολιτικού ρίσκου, καθώς η απόρριψη της ΕΕ κερδίζει έδαφος με ταχείς ρυθμούς στους λαούς πολλών κρατών- μελών, συμπεριλαμβανομένων της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας. Μια πιο συγκεντρωτική, πιο γραφειοκρατική και πιο στρατιωτικοποιημένη ΕΕ θα ήταν λάδι στη φωτιά, σε μια εποχή όπου το αίτημα για ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας απέναντι στις απρόσωπες δυνάμεις του υπερεθνικού κεφαλαίου αναδεικνύεται σε βασικό μοχλό πολιτικών ανατροπών.

Στους κόλπους της Αριστεράς, όχι μόνο στην Ελλάδα, υπάρχει μια τάση να αντιμετωπίζει κανείς την αλλαγή σκηνικού στις ΗΠΑ και την Ευρώπη με απαισιοδοξία στα όρια της κατάθλιψης, ωσάν η Δύση να είχε προσβληθεί ξαφνικά από τη μεταδοτική “Πανούκλα” του Καμύ και ο φασισμός να ήταν προ των πυλών. Φυσικά, ο κίνδυνος από την άνοδο ανοιχτά αντιδραστικών, εθνικιστικών, ξενοφοβικών ρευμάτων, στην Ελλάδα και διεθνώς, θα ήταν ανεπίτρεπτο να υποτιμηθεί. Ωστόσο μια παρόμοια, μονόπλευρη θεώρηση των πραγμάτων θα καταδίκαζε τη ριζοσπαστική Αριστερά να γίνει ουρά των νεοταξικών, ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που κλονίζονται και θα περιόριζε τον ορίζοντά της σε μάχες οπισθοφυλακών για τη διάσωση όσων δικαιωμάτων μπορούν ακόμα να διασωθούν, στο εσωτερικό ενός αστικού ορίζοντα που διαρκώς στενεύει.

Τίποτα απ΄ό,τι συνέβη και απ’ ό,τι θα συμβεί δεν καθορίζεται αποκλειστικά από τους κυρίαρχους κύκλους, ερήμην της πάλης των τάξεων. Αν κάτι μαρτυρούν οι ανατροπές που συντελέστηκαν ή κυοφορούνται σε Αμερική και Ευρώπη, είναι η βαθύτατη κρίση της αστικής ηγεμονίας, η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να ενσωματώσουν με στοιχειωδώς σταθερό τρόπο τις εκμεταλλευόμενες. Γιαυτό και το φάντασμα του “λαϊκισμού” στοιχειώνει τις διευθύνουσες ελίτ σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Τίποτα δεν έχει οριστικά χαθεί. Τα λαϊκά στρώματα που συνθλίβονται από τις μυλόπτερες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης αναζητούν μια λυτρωτική Έξοδο κι όταν δεν τη βρίσκουν, επιλέγουν τη λύση που τους φαίνεται πιο εύκολη και πιο κοντινή, έστω κι αν δεν την πολυπιστεύουν.

Μπορεί ο Τραμπ να κέρδισε τις εκλογές (με 1,7 εκατομμύρια ψήφους ή 1,3% λιγότερο της Κλίντον) αλλά ένα μεγάλο μέρος της βάσης του θα ψήφιζε ακόμη και Σάντερς, αν είχε τη δυνατότητα. Το ίδιο συμβαίνει στη Βρετανία του Φάρατζ αλλά και του Κόρμπιν, όπως συνέβαινε χθες στην Ελλάδα της αριστερής παλίρροιας, αλλά και της Χρυσής Αυγής. Όλα είναι ανοιχτά, όλα θα παιχτούν ξανά κι όλα είναι δυνατά, αρκεί η Αριστερά που είναι ακόμη ζωντανή να δώσει πειστικές προγραμματικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που ήδη θέτει η κρίση του παλιού κόσμου, συνδέοντας τον πρωταρχικό στόχο της κοινωνικής ανατροπής με την απαίτηση για ανάκτηση της εθνικής, λαϊκής κυριαρχίας, απέναντι στη γερασμένη Αυτοκρατορία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

 aristeri-diexodos.blogspot.gr

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

"The Choice is Ours" Η επιλογή είναι δική μας(ταινία,ελληνικοί υπότιτλοι)

Η ταινία "The Choice is Ours" διερευνά πολλές πτυχές της κοινωνίας μας. Μας προκαλεί να επανεξετάσουμε σε τι είδους κόσμο θέλουμε να ζούμε. Ερευνά τους παράγοντες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και διαλύει τον μύθο της «ανθρώπινης φύσης», αποδεικνύοντας πώς το περιβάλλον
διαμορφώνει τις αξίες μας, την "ταυτότητα" μας και "γεννά" την συμπεριφορά μας.

Δείχνει πώς το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα είναι ξεπερασμένο και δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες των περισσότερων ανθρώπων. Εξηγεί τις δυνατότητες της επιστήμης, και προτείνει λύσεις που μπορούμε να εφαρμόσουμε για να σταματήσουμε τη χρήση των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Οραματίζεται ένα «επανασχεδιασμό του πολιτισμού», όπου όλοι απολαμβάνουν ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, χωρίς δουλεία και χρέος, ενώ ταυτόχρονα προστατεύεται το περιβάλλον. 


 http://www.apenantioxthi.com

Deutschland über alles (Γερμανία υπεράνω όλων)



Πριν από πέντε χρόνια (και συγκεκριμένα στις 11.11.2011) είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Εξπρές» (που ανέστειλε την κυκλοφορία της, θύμα και αυτή της κρίσης) ένα άρθρο με τον παραπάνω τίτλο. [Deutschland über alles (Γερμανία υπεράνω όλων)].

Το άρθρο εκείνο είχε γραφτεί με αφορμή την ταπείνωση της χώρας στις Κάνες από το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί με την κατηγορηματική απόρριψη του δημοψηφίσματος που πρότεινε ο τότε πρωθυπουργός για τη συμφωνία της 26/27 Οκτωβρίου, και ζητώντας [το δίδυμο], αντί γι’ αυτό το θέμα, να διεξαχθεί δημοψήφισμα στις 4.12.2011 με το ερώτημα «ναι ή όχι στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη».

Είναι γνωστά τα όσα ακολούθησαν. Αντιμετωπίζοντας την απόρριψη -όχι μόνο από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και από την κοινή γνώμη- της πρότασης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το ερώτημα που ζήτησαν οι Μέρκελ-Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να σχηματιστεί η κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. που επέβαλαν στη χώρα οι δανειστές.
Και είναι επίσης γνωστά τα όσα διέπραξε εκείνη η κυβέρνηση και εκείνες που ακολούθησαν από την εφαρμογή των μέτρων των Μνημονίων.

Ολόκληρη την πενταετία που πέρασε από τότε που γράφτηκε το άρθρο εκείνο, η υπεροπτική και αλαζονική αυτή συμπεριφορά της Γερμανίας, διά του υπουργού της Οικονομικών Β. Σόιμπλε, συνεχίστηκε με τις κατά καιρούς επικρίσεις του σε οποιαδήποτε παρέμβαση των ΗΠΑ για αλλαγή πολιτικής.

Κορύφωμα της στάσης αυτής ήταν οι συνεχείς δηλώσεις-απαντήσεις του στα όσα είπε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα στη διήμερη επίσκεψή του στη χώρα μας τόσο για την αναγκαιότητα ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους όσο και για την ανάγκη αλλαγής της πολιτικής λιτότητας που έχει επιβάλει η Γερμανία σε ολόκληρη την Ε.Ε. με τις καταστροφικές συνέπειες της.

Πιο συγκεκριμένα, για τη χώρα μας ο Β. Σόιμπλε δήλωσε:

Στις 16.11.16: «Θα κάναμε κακό στην Ελλάδα αν της προσφέραμε ελάφρυνση χρέους. Οποιος λέει “θα σας απαλλάξουμε από τα χρέη σας”, προσφέρει κακή υπηρεσία στην Ελλάδα».

Στις 18.11.16: «Η Ελλάδα δεν θα έχει προβλήματα με την εξυπηρέτηση του χρέους την επόμενη δεκαετία. Σε περίπτωση ελάφρυνσης του χρέους, η Ελλάδα δεν θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις. Θα συμβεί το αντίθετο από το επιδιωκόμενο».

Στις 19.11.16: «Οι Ελληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Εχουν, σε σχέση με το ΑΕΠ τους, σημαντικά υψηλότερες κοινωνικές παροχές και συντάξεις απ' ό,τι για παράδειγμα οι Γερμανοί πολίτες. Αυτό δε το επίπεδο ζωής δεν θα μπορούσε να το εξασφαλίσει η Ελλάδα με τις δικές της δυνάμεις στο ορατό μέλλον».

Η τελευταία αυτή δήλωση είναι προκλητική ύβρις για τα 4.000.000 κατοίκων της χώρας που ζουν στο όριο της φτώχειας, τα 2.000.000 που ζουν κάτω από αυτό, το 1.130.000 ανέργων και εκείνων που αυτοκτόνησαν εξαιτίας των συνεπειών της εφαρμογής της πολιτικής που με τόσο πείσμα υποστηρίζει ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Δυστυχώς, ο Μπαράκ Ομπάμα, στην αμέσως μετά την Ελλάδα επίσκεψή του στη Γερμανία, στην κοινή συνέντευξή του με την Ανγκελα Μέρκελ, αφού της έπλεξε το εγκώμιο και την ανακήρυξε ηγέτιδα του Δυτικού κόσμου, δεν είπε λέξη τόσο για την ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της χώρας μας όσο και για την πολιτική που επιβάλλει η Γερμανία στην Ε.Ε., προφανώς για να μη δυσαρεστήσει την πιστή σύμμαχό του Γερμανία.

Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Γερμανία επιμένει στην εφαρμογή της καταστροφικής για την Ε.Ε. πολιτικής λιτότητας είναι ότι δέχτηκε να εγκαταλείψει το μάρκο μόνο - και το δέχτηκε μόνο επειδή έγιναν δεκτοί οι όροι για ένα ανώτατο όριο για το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, που η ίδια έκρινε ορθό, και μια αυστηρή νομισματική πολιτική διατήρησης του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα.

Η Γερμανία επιμένει στην επίτευξή τους με την εφαρμογή μιας εξοντωτικής πολιτικής λιτότητας, ιδιαίτερα στις αδύναμες και εξαρτημένες από αυτήν χώρες, όπως η Ελλάδα, και ταυτόχρονα έχει δρέψει μερίδα λέοντος από τη λειτουργία της ευρωζώνης.
Και όχι μόνο επιμένει σ’ αυτήν την πολιτική, αλλά δεν δέχεται καμιά συζήτηση για δύο δομικά προβλήματα:
  • (α) της Ε.Ε., για έναν ουσιαστικό και αναδιανεμητικό κοινοτικό προϋπολογισμό ανάλογο με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό των ΗΠΑ (αντί του σημερινού γλίσχρου 1% του κοινοτικού ΑΕΠ) ώστε να ενισχύονται ουσιαστικά τα αδύνατα κράτη-μέλη της, και
  • (β) της ευρωζώνης, για τη δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να δανείζει απευθείας τα κράτη-μέλη της ώστε να πάψει η εκμετάλλευσή τους από τις «αγορές».
Για όσο, όμως, διάστημα η Γερμανία τηρεί την άτεγκτη αυτή στάση στα παραπάνω δομικά προβλήματα της Ε.Ε. και της ευρωζώνης και την εφαρμογή της πολιτικής σκληρής λιτότητας, η ανάπτυξη της Ε.Ε. ως συνόλου θα κινείται σε χαμηλά επίπεδα, οι ανισότητες ανάμεσα στα κράτη-μέλη της θα αυξάνονται, και ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων τους θα ζει στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό, με αποτέλεσμα να ενισχύονται τα ακροδεξιά κόμματα, οι τάσεις φυγής ορισμένων κρατών από αυτή και να κλονίζεται το όλο οικοδόμημα θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξή της.

Δυστυχώς η Γερμανία δεν φαίνεται να έχει διδαχτεί τίποτε από τα όσα δεινά προκάλεσε στην ανθρωπότητα στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους και ειδικότερα στη χώρα μας στη διάρκεια της Κατοχής.

* τέως: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
https://www.efsyn.gr

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΓΓΛΙΑΣ: ΕΛΛΑΔΑ, Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΗ ΟΦΕΙΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΜΦΤΩΧΩΝ

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ
ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ Ο ΤΖΑΣΤΙΝ ΟΥΕΛΜΠΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ
Την ώρα που οι προκαθήμενοι της Ελληνικής εκκλησίας έχουν καταπιεί αμάσητα τρία ολόκληρα μνημόνια και ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση των προνομίων που απολαμβάνουν και της διαφύλαξης εκκλησιαστικής περιουσίας, ο Αρχιεπίσκοπος της Αγγλίας, Τζάστιν Ουέλμπι, άστραψε και βρόντηξε καταγγέλλοντας τους ξένους τοκογλύφους για το έγκλημα που διαπράττουν εδώ και επτά χρόνια σε βάρος της Ελλάδας.
Μιλώντας στο Καθολικό Ινστιτούτο στο Παρίσι όπου ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτωρυπερασπίστηκε με πύρινα λόγια της Ελλάδα, καταγγέλλοντας παράλληλα αυτούς που οδήγησαν τον Ελληνικό λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Αναφέρθηκε στις τεράστιες ευθύνες των ευρωπαϊκών ηγετών, οι οποίοι δρομολόγησαν την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες για την οικονομία και στο τέλος μετέτρεψαν τη χώρα ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΗ ΟΦΕΙΛΕΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης κρατούν σε απελπισία ολόκληρες χώρες εξαθλιώνοντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα, είπε ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι Τζάστιν Ουέλμπι. Η ανισότητα σημαίνει ότι ορισμένοι Ευρωπαίοι απολαμβάνουν πρωτοφανή επίπεδα διαβίωσης, ενώ για του άλλους τους πολλούς έχουν γίνει τα πράγματα χειρότερα εξαιτίας του συγκεντρωτισμού, της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας και της φοβερής λιτότητας που έχει επιβληθεί από την Μέρκελ σε όλη την Ευρώπη.

Η Ελλάδα, είπε, παροτρύνθηκε να εισέλθει στην Ευρωζώνη με ουσιαστικά ψεύτικα στοιχεία, με επίσημο χρέος πολύ πάνω από την πραγματικότητα και χωρίς να πληρεί τα κριτήρια για ένταξη στο ευρώ. Υπήρξε μια συνωμοσία απ' όλους τους ενδιαφερόμενους που ήθελαν περισσότερες χώρες στην ευρωζώνη εννοώντας ξεκάθαρα ότι όλοι γνώριζαν ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει στο ευρώ αλλά την έβαλαν για να εξυπηρετήσουν στόχους άσχετους με την ευημερία του Ελληνικού λαού.

Υιοθετώντας το ευρώ που είναι ουσιαστικά ένα ξένο νόμισμα μια χώρα χάνει την ικανότητα να εξυπηρετήσει το χρέος της με την εκτύπωση χρήματος για να βρει διέξοδο από τα προβλήματα της”, είπε ο αρχηγός της Αγγλικανικής εκκλησίας. “Όταν έφτασε η μεγάλη ύφεση του 2008 δεν μας έκανε έκπληξη που η Ελλάδα δεν μπόρεσε να πληρώσει το λογαριασμό. Και εξαιτίας της προηγούμενης κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς από μια ελιτ, οι φτωχοί ενός ολόκληρου έθνους έχουν τεθεί ουσιαστικά σε ακούσια πτώχευση.

Τα βάρη έπεσαν σε εκείνους που είχαν τα λιγότερα για να επιβιώσουν και όταν τα βάσανα τους επιδεινώθηκαν από την απελπιστική κατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και τώρα εκατομμυρίων, ελάχιστη βοήθεια τους δόθηκε”, κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι.

Δεν γνωρίζουμε καλά την ιστορία και τις ιδιαίτερες πολιτικές πεποιθήσεις του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι Τζάστιν Ουέλμπι.

Τα λεγόμενά του, όμως, όπως τα συλλέξαμε από την Kontra News (22/11) είναι εντυπωσιακά στην ακρίβεια και το βάθος τους και δείχνουν προοδευτική προσωπικότητα που είναι πολύ ενημερωμένη και παρακολουθεί σε βάθος τις εξελίξεις.

Η αντίθεση με τη δική μας ηγεσία στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία ακολουθεί μια «προσκυνηματική» τακτική απέναντι στους πιστωτές και τους εγχώριους πολιτικούς υπαλλήλους τους, ενώ για τα μόνα που ενδιαφέρεται είναι τα συντεχνιακά προνόμιά της, είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη και άκρως προκλητική.

The richest 10% now control 89% of the world’s wealth

Meanwhile, the top 1 percent have more wealth than the poorest half of the world’s adults.

As global crises of climate change, forced migration and conflict continue to heat up, battering the planet’s most vulnerable, the age-old story remains true: the world’s rich keep getting richer, and the poor keep getting poorer, and the trend is only expected to continue, according to a new report released Tuesday.

The Global Wealth Report 2016 from the Credit Suisse Research Institute finds that wealth inequality is on the rise, with the bottom poorest half of the world’s adults in control of less wealth than the top 1 percent. Meanwhile, the richest 10 percent of the world enjoyed a boost from the 2008 financial crisis and now own a whopping 89 percent of all assets.

Vast wealth inequality is a familiar story, but the levels of economic disparity in 2016 remain shocking.

This huge gap between rich and poor is undermining economies, destabilizing societies and holding back the fight against poverty,” Oxfam’s head of inequality policy, Max Lawson, said in a statement in response to the new report.

The report also details how wealth distribution affects different regions, with unsurprising concentrations of lower income people in India and Africa. The wealthiest 10 percent of adults are mostly in North America, Europe and the Asia-Pacific.

Data on China shows great inequality as home to both 9 percent of the world’s wealthiest top 1 percent — a higher percentage than France, Germany, Italy or the United Kingdom — and over 10 percent of the poorest tenth of the population. Meanwhile, in Latin America, adults are fairly evenly spread across the wealth spectrum.

The report comes as global wealth inequality is increasingly in the spotlight with economic factors like debt crises in countries like Greece and Spain, recessions in countries such as Brazil, and a global slump in commodity prices putting pressure on economies and showing cracks in the system as the most vulnerable suffer most. The issue increasingly finds its way into political rhetoric, but concrete solutions remain evasive.

Political concerns about inequality are not being translated into the action needed to give hope and opportunities to the millions who have been left behind,” Lawson continued. “Governments must act now by cracking down on tax dodging, increasing investment in public services and boosting the income of the lowest paid.

And it’s not just an issue to be on the agenda in the Global South — some of the world’s poorest are increasingly found in high income countries. The bottom 20 percent of adults, currently sitting around 1 billion people, own no more than US$248, while the poorest half of the world, about 2.4 billion adults, own less than US$2,222. The majority of these group are concentrated in Africa and India, followed by the Asia-Pacific region, together making up 70 percent of the poorest half of the world. The remaining 30 percent of spread out across China, Europe, Latin America and North America.

The report predicts that the number of millionaires in the world will hit a record high of 45.1 million in the next five years, while the number of billionaires will increase by 945 for a total of 3,000 around the world. The middle class will be the fastest-growing income group.

Source: