Μπουκάρουν ιδιώτες στα ΑΕΙ, προς γκρέμισμα ο τελευταίος ΟΡΘΙΟΣ Θεσμός της χώρας

Έγιναν οι πρώτες κινήσεις για την εισχώρηση ιδιωτικών συμφερόντων στη δημόσια Παιδεία
Η διαθεσιμότητα των 1.349 διοικητικών υπαλλήλων οκτώ πανεπιστημίων είναι το πρώτο ουσιαστικό βήμα για την ιδιότυπη ιδιωτικοποίησή τους, για την επίσημη εισχώρηση ιδιωτικών συμφερόντων στη Δημόσια Παιδεία, επισημαίνουν πανεπιστημιακοί στο «Ποντίκι», υπογραμμίζοντας ότι η μεθόδευση άρχισε με τον οριζόντιο «ακρωτηριασμό» ιδιαίτερα κρίσιμων τομέων των πανεπιστημιακών σχολών.
Όπως επισημαίνουν, μάλιστα, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια τα μεταπτυχιακά γίνονται, πλέον, επί πληρωμή, ενώ πρώτη φορά εταιρεία κινητής τηλεφωνίας είναι χορηγός σε σεμινάριο - εργαστήριο!

Σε ιδιώτες η φύλαξη

Αρχικά, με την κατάργηση των θέσεων των φυλάκων στα οκτώ πανεπιστήμια, σε ορισμένα εκ των οποίων καταργήθηκαν όλες οι θέσεις, επιχειρείται η διείσδυση ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης (security). Κάτι τέτοιο αναμένεται να γίνει άμεσα, εφόσον υλοποιηθεί τελικώς η διαθεσιμότητα και μπουν στο... ψυγείο οι διοικητικοί υπάλληλοι.
«Μία σχολή με 500 φοιτητές και 50 καθηγητές είναι δύσκολο να φυλαχθεί. Ανοίγουν και κλείνουν 15 με 20 αμφιθέατρα, εργαστήρια και γραφεία της διοίκησης. Η βιβλιοθήκη και τα τρία συγκροτήματα έχουν τέσσερις εξωτερικές πύλες, π.χ. στην Πανεπιστημιούπολη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας ο κόσμος μπαινοβγαίνει, ανοιγοκλείνουν τα αμφιθέατρα, οι φύλακες ελέγχουν τα μηχανήματα, σβήνουν τα φώτα. Είναι μία δημόσια εταιρεία. Αυτό γίνεται όλη μέρα», δήλωσε στο «Π» ο επίκουρος καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ Νίκος Μπελαβίλας, για να προσθέσει ότι «είναι φυσικό επακόλουθο να προσληφθούν άμεσα εταιρείες security προκειμένου να προστατευτεί η δημόσια περιουσία».
Παρομοίως τοποθετείται και ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πάτρας Γιώργος Παναγιωτάκης, ο οποίος ξεκαθαρίζει πως «δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ελέγχονται και να φυλάσσονται τα πανεπιστήμια πέραν των ιδιωτικών εταιρειών φύλαξης, που θα υπεισέλθουν άμεσα σε όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας».
Με τους προϋπολογισμούς των πανεπιστημίων να περικόπτονται συνεχώς χρόνο με τον χρόνο, τα πανεπιστήμια για να επιβιώσουν είναι αρκετά πιθανό να αναζητήσουν χορηγούς. Βέβαια, μπορεί κάποια χορηγία να είναι «καλοπροαίρετη», αλλά τι συμβαίνει όταν δεν είναι;

Κατευθυνόμενη έρευνα
«Αν επεμβαίνουν, θα μπορούν να επηρεάζουν τη διοίκηση. Παράδειγμα: Θέλω ένα μεταπτυχιακό πάνω στις ανάγκες μου. Καταλαβαίνετε γενικά πως υπάρχει ώθηση στην αγκαλιά των ιδιωτικών συμφερόντων». Πρακτική που ακολουθείται σε πολλές χώρες του εξωτερικού, όπου μεταπτυχιακά προγράμματα είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες των εταιρειών που τα χρηματοδοτούν. Ταυτόχρονα, επισημαίνει ο Γ. Παναγιωτάκης, «εάν αύριο αναδυθούν και υπάρξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, διευκολύνεται ο ρόλος τους, καθώς θα έχουν απέναντί τους να ανταγωνιστούν ένα αποδυναμωμένο δημόσιο πανεπιστήμιο, όπου μάλιστα θα υπηρετούν εργαζόμενοι και καθηγητές με δύσκολες συνθήκες εργασίας και βέβαια έναν πενιχρό μισθό. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πολύ εύκολα θα μπορούν να αναζητήσουν προσωπικό και ιδιαίτερα καθηγητικό από τον χώρο του Δημοσίου δίνοντάς του έναν μεγαλύτερο μισθό».

Πρώτο «κρούσμα»... ιδιωτικοποίησης ήταν το Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο οποίο μέχρι πρότινος ήταν δωρεάν τα μεταπτυχιακά, αλλά τώρα επιβλήθηκαν δίδακτρα με απόφαση της Συγκλήτου, ενώ σε ένα σεμιναριακού τύπου εργαστήριο της σχολής, που θα λειτουργήσει για 15 μέρες, υπήρξε χορηγία εταιρείας κινητής τηλεφωνίας. Ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το Πάντειο Πανεπιστήμιο εξαιρείται από τη διαθεσιμότητα...

Στο Πολυτεχνείο, παράλληλα, υπάρχουν θέσεις που δεν γίνεται να αναπληρωθούν. Συγκεκριμένα τα εργαστήρια, τα οποία στήριξαν ολόκληρο το κατασκεύασμα της κοινωνίας της πληροφορικής και τις ψηφιακές δομές.

«Το ΕΜΠ είναι παραγωγός γνώσης. Εταιρείες μαθαίνουν από εμάς τι να κάνουν στους υπολογιστές. Και τώρα έρχονται και καταργούν τα κέντρα δικτύων. Άρα θα έρθουν αυτοί που τους παρέχουμε γνώση να κάνουν τη δουλειά που τους μάθαιναν οι δικοί μας διοικητικοί», λέει χαρακτηριστικά ο Ν. Μπελαβίλας. Επομένως, με την κατάργηση των θέσεων είναι αρκετά πιθανό να εμφανιστεί μία εταιρεία που θα μπορεί να «καλύψει» τις συγκεκριμένες ανάγκες για το ίδρυμα.

Δυο άλλους σοβαρότατους κινδύνους επισημαίνει στο «Π» ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών. Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να υποχρεωθούν από τα πράγματα είτε να απαιτήσουν τη δραστική μείωση του αριθμού των εισακτέων είτε ακόμη και την επιβολή διδάκτρων. Όπως υπογραμμίζει ο Γ. Παναγιωτάκης, αυτή την περίοδο υπάρχει το εξής δίλημμα: Ή θα κλείσεις το πανεπιστήμιο ή θα αναγκαστείς να κάνεις μία σειρά από... εκπτώσεις, «κόψε - ράψε» στο προσωπικό και «αλχημείες» στον ήδη... τσαλακωμένο προϋπολογισμό.

«Με την υπάρχουσα κατάσταση θα πρέπει να απαιτήσεις πολύ πιο δυνατά μειωμένο αριθμό εισακτέων. Αυτό θα αποκτήσει νέα διάσταση. Δεύτερον, θα πρέπει να βρεις νέους τρόπους χρηματοδοτήσεων. Η επιβολή διδάκτρων υπάρχει ως βασική προτεραιότητα. Στο δικό μας πανεπιστήμιο δεν έχει προταθεί ακόμη κάτι τέτοιο, ωστόσο υπάρχουν αρκετές σκέψεις, καθώς δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε», κατέληξε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών.

Θατσερική έμπνευση

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανάδυσης ιδιωτικών συμφερόντων μέσα στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια αποτελούν τα αγγλικά «polytechnics», τα οποία είναι «θατσερική» δημιουργία. Αντίστοιχα με τα δικά μας Τεχνολογικά Ιδρύματα, παρείχαν και εξακολουθούν να παρέχουν δημόσιο έργο στη χώρα τους, αλλά δημιουργούν Ανώνυμες Εταιρείες που ιδρύουν στις χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα, τεχνικές σχολές χαμηλής ποιότητας, οι οποίες προσφέρουν πτυχία που δεν αναγνωρίζονται.

Έτσι επί της ουσίας δημιουργείται μία εταιρεία που έχει στόχο μόνο το κέρδος από αυτή τη δραστηριότητα, αλλά δεν επιδιώκει ούτε εμβάθυνση στην εκπαίδευση ούτε στην έρευνα. Τα αγγλικά «polytechnics» μπορεί κάλλιστα να τα συναντήσει κανείς υπό τη μορφή των σημερινών ιδιωτικών κολεγίων, καθώς, όπως αναφέρουν πληροφορίες του «Π», κανένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού δεν έχει κανονικό παράρτημα στη χώρα μας, καθώς όλα είναι... θυγατρικές που αποσκοπούν στο κέρδος.

«Είναι παραλλαγές που προβάλλουν πανεπιστημιακή δομή, ενώ στην ουσία δεν έχουν. Όσο πιο κακής ποιότητας είναι, τόσο υψηλότερης έντασης προβολή επιδιώκουν. Παραδείγματος χάρη καλούν μεγάλα ονόματα, όπως δικούς μας πρυτάνεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κ. Γέμτος, παλαιός πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος κάποτε μας εγκαλούσε να ανοίξουμε τα πανεπιστήμια», μας είπε ο Νίκος Μπελαβίλας.

Πιο ακριβές οι εταιρείες καθαρισμού
Η πρώτη εφαρμογή της ιδιότυπης ιδιωτικοποίησης έγινε στα πανεπιστήμια με την ανάληψη της καθαριότητας από ιδιωτικές εταιρείες και την απόλυση των υπαλλήλων που είχαν προσληφθεί ως μόνιμες καθαρίστριες. Η πρακτική έδειξε ότι στον τομέα αυτόν το αποτέλεσμα ήταν να ανέβει το κόστος. Λόγου χάρη στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ο καθαρισμός κοστίζει γύρω στα 13.000 ευρώ τον μήνα, ποσό πολύ μεγαλύτερο από αυτό που κατέβαλλε το Δημόσιο. Και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο το κόστος καθαρισμού ανήλθε σε ασύλληπτα επίπεδα με την ιδιωτικοποίηση της υπηρεσίας καθαριότητας.

Επισημαίνεται ότι οι λεγόμενοι «εργολάβοι» προσλαμβάνουν ως επί το πλείστον εργαζομένους με πενιχρό μεροκάματο, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι μετανάστες που ζουν στην εξαθλίωση με μισθούς κάτω και από αυτούς που ονομάζουμε «πείνας».

(ΠΗΓΗ: http://www.topontiki.gr/)