Φεγγαράκι μου λαμπρό

by antonis

Το σχολείο εξασφαλίσει στον πληθυσμό την απαραίτητη πνευματική στειρότητα ώστε να θριαμβεύσει σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής ο μικροαστικός ιδεαλισμός. Η θεάρεστη ιδιωτική τερατογένεση μικροσυμφερόντων διεκδικεί πεισματικά χώρο έκφρασης. Τοποθετείται στον πυρήνα του θεάματος. Μέσα στις άπειρες μεταμορφώσεις και στους δυνατούς πόνους ενός οδυνηρού τοκετού χτίζεται η παραμορφωμένη συνείδηση του κόσμου. Μια τεράστια αρένα καταναγκασμών ξεχειλίζει μέσα στον αδυσώπητο ωκεανό νόμων και ηθικών κανόνων. Η νοσταλγία εδώ έχει την τιμητική της. Η εικόνα είναι ο φρουρός κάθε αυταπάτης . Ο δαιμονισμένος ιεροκήρυκας θα πουλήσει επιθυμίες στους πιστούς. Ο θεός απ’ το θόλο του σκηνογραφεί τη φοβισμένη ματιά του πιστού. Μα ο θεός είναι ένας χάρτινος δράκος που αρπάζει φωτιά. Και η σμίκρυνση της αγάπης που προσφέρει είναι ιδεολόγημα και όχι ουσία. Καρικατούρα και όχι γαρούφαλλο ελπίδας στο πέτο ενός επίδοξου γυμνιστή. Ενός προφήτη αρνητή των προφητών και της σαβούρας κάθε θρησκόληπτης φαντασίωσης. Η αγάπη είναι το άνθος του κακού όταν τη φοράει κορόνα ο μονάρχης. Όταν έχει μια επίπεδη φυλετική χροιά κι ένα πικρόχολο λόγο για τις ιερές ερωτικές συλλαβές. Αυτές που ταΐζουν τους ήρωες και τους δαιμονισμένους. Αυτές που κάνουν το μισαλλόδοξο λόγο συντρίμμια και μπάζα της ανθρώπινης χωματερής των συμβόλων. Η αλήθεια δεν κάνει κουμπαριές με τους φονιάδες κι ούτε χρειάζεται τη Δευτέρα παρουσία για ν’ ανθίσει. Η αλήθεια είναι το βλέμμα κάθε ερωτικής διεκδίκησης ζωτικού χώρου. Γιατί, αλήθεια είναι ότι περιέχει ζωή. Ότι βρίσκεται έξω απ’ τη φασιστική πορεία της μικροαστικής ζωής. Τα φαντάσματα που ξερνούν ταχτοποίηση και πρωινή προσευχή και παραγγέλματα τρομάρας.
Πηγή:
http://dromos.wordpress.com