Βαρβαρότητα επ’ αόριστον

Η ελληνική αστική δημοκρατία καθαρίζει τις παρτίδες της με τη Χρυσή Αυγή. Με τη συγκεκριμένη συμμορία, η οποία παραπήρε αέρα και τους έκανε ζημιά, και όχι με το φασισμό. Διότι ο φασισμός όχι μόνο ξεπηδά από κάθε πόρο ενός καπιταλισμού σε κρίση, αλλά και είναι απαραίτητος σ’ έναν καπιταλισμό σε κρίση. Ως δύναμη κρούσης (ελεγχόμενη όμως) και ως δύναμη αποπροσανατολισμού και ανάσχεσης της ταξικής συνειδητοποίησης.

Πίσω από το «αντιφασιστικό» ντεκόρ που στήθηκε τις τελευταίες δύο εβδομάδες και αναμένεται να «διακοσμείται» για καιρό ακόμη, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τη μνημονιακή βαρβαρότητα, την εμμονή στη στρατηγική της κινεζοποίησης του προλεταριάτου, την προετοιμασία για την επ’ αόριστο παράταση του καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» που έχει εγκαθιδρυθεί από το Μάη του 2010.

Το ΔΝΤ σε έκθεσή του κάνει λόγο για πρόσθετα μέτρα ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2016. Η Επιτροπή Προϋπολογισμού της Βουλής αποφαίνεται ότι το χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και πρέπει να βρεθεί τρόπος να μειωθεί. Το ΔΝΤ διαμηνύει, με τη μέθοδο των διαρροών: αν δεν μπορείτε να πάρετε πρόσθετα μέτρα, τότε ζητήστε μείωση του χρέους. Ο Προβόπουλος μιλάει για δυο ακόμα χρόνια ύφεσης, έστω και υπό τη μορφή του «δυσμενούς σεναρίου» που χρησιμοποιούν τα στελέχη της Blackrock, που ελέγχουν τις αντοχές των ανακεφαλαιωμένων ελληνικών τραπεζών.

Ολ’ αυτά –τοποθετημένα πάνω στο ψεύτικο αντιφασιστικό φόντο των ημερών– αποτελούν την προετοιμασία για το νέο Μνημόνιο (ή όπως αλλιώς ονομαστεί), για τη συνέχιση της σκληρής επιτήρησης (με τρόικα ή με κάποιον εκσυγχρονισμό του συστήματος επιτήρησης), για τη διατήρηση του καθεστώτος της βαρβαρότητας και της κινεζοποίησης για πολλά χρόνια ακόμη. Και σε συνθήκες σχετικής ανάπτυξης, η οποία κάποια στιγμή θα υπάρξει.

Τους λογαριασμούς με το φασισμό πρέπει να τους ξεκαθαρίσει ο ελληνικός λαός. Η αστική τάξη δε θέλει (και δεν μπορεί) να το κάνει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι δεν κυβερνά ο φασισμός, αλλά η αστική δημοκρατία. Δεν πρέπει, προπαντός, να ξεχνάμε, ότι κοινή μήτρα του φασισμού και της αστικής δημοκρατίας είναι ο καπιταλισμός.

Γι’ αυτό και ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι και αντικαπιταλιστικός. Πιο σωστά: πολεμάμε το φασισμό ως την πιο βίαιη, την πιο σκοταδιστική, την πιο μαύρη μορφή διαχείρισης της δικτατορίας του κεφαλαίου. Επαθλο αυτού του πολέμου δεν μπορεί να είναι η κοινοβουλευτικά καθαγιασμένη βαρβαρότητα, αλλά μια άλλη Ελλάδα, στην οποία οι εργαζόμενοι θα είναι κύριοι του προϊόντος της εργασίας τους κι ο λαός αφεντικό στον τόπο του.

 dithen2010