Δύο άκρα συνήθως ονομάζουμε συνήθως και όχι στην οργουελική καθομιλουμένη, δύο πλευρές με αντιμαχόμενα συμφέροντα, δύο πλευρές που εκπροσωπούν διαφορετικούς κόσμους, οπτικές και φιλοσοφία. Στην
Ελλάδα τα νεοφιλελεύθερα think tanks έσπευσαν να προπαγανδίσουν πως
Αριστερά και Δεξιά είναι το ίδιο πράγμα, ότι οι πρακτικές τους
ταυτίζονται.
Μέχρι τώρα οι επιθέσεις των μπράβων και των ναζιστών έμπαιναν στην ζυγαριά με τις καταλήψεις και τις μάχες των κατοίκων στις Σκουριές, εξισώνοντας την ωμή βία και την κυνική πείνα του κεφαλαίου για περισσότερο κέρδος εις βάρος της ποιότητας ζωής, με την αντι-βία ανθρώπων που απλά αντιδρούν όταν απειλούνται, είτε ως άτομα, είτε ως ομάδες.
Αυτό το επικοινωνιακό τέχνασμα επιχειρεί να χαρακτηρίσει το ίδιο επικίνδυνες την επίθεση με την άμυνα, τον θύτη με το θύμα. Και ιστορικά να το δούμε, δεν γίνεται να βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι τους ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών, με τους αντάρτες. Και ποιο μπορεί να είναι το…άλλο άκρο που ευαγγελίζονται; Οι αναρχικοί ή ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ας αφήσουμε τους πρώτους, γιατί είναι ένα ετερόκλητο σύνολο ατόμων
χωρίς συγκεκριμένη δομή και που συνήθως μπαίνει στο πολιτικό περιθώριο. Ακόμα και για μη αποδείξιμα γεγονότα, όπως η τραγωδία στην Marfin.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πραγματικός στόχος αυτής της θεωρίας, όχι επειδή είναι πραγματικά επικίνδυνος για το σύστημα, εξάλλου ένα κεντρώο κόμμα είναι με κάποιους αριστερούς, αλλά για να ανακοπεί η πορεία του δημοσκοπικά. Επίσης στόχος είναι να καταπνίξουν τις κοινωνικές διαμαρτυρίες που προκαλούν οι πολιτικές λιτότητας. Άρα τι έχουμε εδώ; Την προβολή του μαχαιριού ως δίδυμο αδελφάκι της πολιτικής ανυπακοής. Αν δεν πληρώνεις διόδια ας πούμε σε εργολάβους που έκαναν τσιφλίκι τους αυτοκινητόδρομους, είσαι σαν αυτόν που τραμπουκίζει.
Η δικαιολογία των υποστηρικτών της θεωρίας των δύο άκρων είναι πως αντίδραση, η “βία” όπως την βαφτίζουν, απέναντι στην “νομιμότητα”,
προετοιμάζει το έδαφος και για την βία των μαχαιριών. Σαν να μην
έφτανε αυτό, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της θεωρίας, πιστεύουν πως μ’
αυτό τον τρόπο ενισχύεται το κράτος καταστολής, ως μόνη απάντηση απέναντι στην “δεξιά και αριστερή βία” (sic).
Βέβαια θα πρέπει να μας εξηγήσουν τι σχέση μπορεί να έχει η
διαμαρτυρία ως μόνο “όπλο” του πολίτη, με το πραγματικό όπλο που
“καθαρίζει” μετανάστες και μη αποδεκτούς. Η θεωρία των δύο άκρων λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο υπέρ του φασισμού, γιατί είναι φασιστική η οπτική της. Δεν είναι τυχαίο που ποτέ η Χρυσή Αυγή δεν διαμαρτυρήθηκε για τα δύο άκρα.
Επίσης, με το να θέσεις ως εξουσία δύο άκρα, έρχεσαι ως ο σοφός
κηδεμόνας που παρατηρεί δύο παιδιά που τσακώνονται κι έρχεται να τα
χωρίσει και να τα νουθετήσει. Έτσι θέλει να φαίνεται στα μάτια των νοικοκυραίων η κυβέρνηση. Για να τους πάρει πάλι στην αγκαλιά της και να παρέχει “τάξη και ασφάλεια” από τα “κακά παιδιά”. Έτσι παρουσιάζεται και ως εγγυητής ομαλότητας, αποκρύπτοντας τις πολιτικές επιλογές που γεννούν βία και περιθώριο. Φυσικά ουδετερότητα δεν υπάρχει πουθενά.
Η κυβέρνηση Σαμαρά πολλάκις υιοθέτησε εμφυλιοπολεμική ρητορική,
ενώ πρόσφατες δηλώσεις στελεχών της για την Αριστερά, ήρθαν να
προστεθούν στην δήλωση του πρωθυπουργού μετά τις συλλήψεις των
χρυσαυγιτών. Μίλησε για το “άλλο άκρο που θέλει έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ“. Η χώρα μπαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς, πολύ πιο σκοτεινές απ’ ότι ως τώρα. Και ναι πράγματι τα δύο άκρα υπάρχουν. Είναι ο άναρχος καπιταλισμός και το έκτρωμά του, ο φασισμός. Στην περίπτωσή μας, η ακροδεξιά του Σαμαρά θέλει να παίζει μόνη της στο πολιτικό παιχνίδι γι’ αυτό επιχειρεί την εξουδετέρωση των αντιπάλων της. Επιπροσθέτως τσακίζει τις λαϊκές αντιδράσεις (με τον λαό να μην είναι άμοιρος ευθυνών) δημιουργώντας κλίμα εμφυλίου όχι μόνο βάσει του ταξικού εγκλήματος που διαπράττει, αλλά στο δίπολο ομαλότητα-αταξία.
Πηγή: Strange Journal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου