Κα(β)λή ανάσταση

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Μια κινέζικη παροιμία λέει, πως τυφλός δεν είναι εκείνος που δε βλέπει αλλά εκείνος που δε θέλει να δει. Σήμερα, που οι θεωρίες, οι θεολογίες και οι απαισιόδοξες προοπτικές, έχουν μπουκώσει τον κακόμοιρο μικροαστό και η ζωτική του ορμή ορρωδεί μπροστά στις σφαλιάρες που τρώει επαναληπτικώς από την άρχουσα τάξη,-η οποία σημειωτέον, του βάζει το μακρύ της παλούκι στον κώλο- ο σκοταδισμός και η πνευματική στειρότητα είναι το μεγάλο καθεστώς. Η μπουρζουαζία έχει καταφέρει να ρίξει ένα γερό κλάσιμο στον περήφανο ελληνικό λαό.

Με τη βοήθεια της ορθοδοξίας και της αρχαιολατρίας, που παπαγαλίζουν διάφορες ξεπουπουλιασμένες κότες της ακαδημίας, ο χάνος ένδοξος λαός, οδηγείται πότε στο σφαγείο της αγοράς και πότε στην οικόσιτη μισαλλοδοξία του. Ανάλογα πάντα με το που φυσά ο άνεμος των συμφερόντων του Κυρίου. Όταν ο Κύριος τον θέλει χουντικό τον κάνει χουντικό, όταν τον θέλει δημοκράτη τον κάνει δημοκράτη και πάει λέγοντας. Κράτος, βιομήχανοι, παπάδες, είναι μια σπουδαία φιλική εταιρία που οργανώνει μαζί με τα πουλημένα τσόλια της δημοσιογραφίας τον κοινωνικό πόλεμο.

Απ’ το άγιο φως που ταξιδεύει με αεροπλάνο ως πουτάνα πολυτελείας-βλέπε αρχηγό κράτους-μέχρι την άδεια του τελευταίου συνοικιακού μπουρδέλου έχουν λόγο μόνο η εκκλησιά, ο μητροπολίτης και ο άξεστος πολιτευτής. Οι ζωές όλων είναι στοιχισμένες στο κέρδος. Κάθε συστημική δράση έρχεται να προλάβει μια αντισυστημική αντίδραση. Δηλαδή έρχεται να προλάβει την καυλωμένη νεολαία. Αυτή τη νεολαία που έχει κλεισμένη σε κλουβιά, κάνοντάς της κλύσμα με ένα μείγμα από αγία τριάδα και θερμοδυναμική. Η μπουρζουαζία ξέρει, πως ο αληθινός κίνδυνος είναι ο νεολαίος που αν καταλάβει την αλήθεια θα τα γαμήσει όλα. Κι αυτήν μαζί. Η μπουρζουαζία διαχειρίζεται όλο το φάσμα της πρέζας. Η μπουρζουαζία δε φοβάται τη συστημική αριστερά, ούτε τους αναρχικούς του πεζοδρομίου.

Από την μουχλιασμένη Καθημερινή που αναμασά τον ψόφιο φιλελευθερισμό της Θάτσερ μέχρι τον τελευταίο ηλίθιο εισαγγελέα, το Κράτος-το οποίο δεν είναι κράτος του μαλάκα ψηφοφόρου, αλλά του καπιταλιστή-ελέγχει κάθε χιλιοστό πνευματικού ζωτικού χώρου. Οι ιδέες αγοράζονται και πουλιούνται. Ο σκοπός είναι να πουλήσουμε μαζί με τη διανόηση και λαστέξ και δάνεια και κάρτες και κινητά και σωτηρία της ψυχής και ψηφιακό μουνί.

Ο σκοπός είναι να κάνουμε ντόρο και να αποβλακώσουμε περισσότερο τον ήδη αποβλακωμένο νοικοκύρη. Γιατί πάντα το σύστημα φοβάται μη γίνει καμιά στραβή και ξυπνήσει το θηρίο. Μην καταλάβει ο νοικοκύρης, πως το άγιο ηλεκτρόνιο είναι αυτό που επιτρέπει στα όντα να γεννιούνται, να αναπτύσσονται, να τρέφονται, να κινούνται, να σκέπτονται, να χρησιμοποιούν τη μνήμη τους, να διακρίνουν τον εξωτερικό κόσμο αλλά κυρίως να χύνουν χωρίς το βούρδουλα της εγκράτειας. Να χύνουν όταν καυλώνουν και να χύνουν χωρίς ωράριο και χωρίς το κωλοδάχτυλο του σεξολόγου.

Φοβούνται αυτούς που θα κοιτάξουν κατάματα τη φτώχεια τους. Αυτούς που θα ξεκοιλιάσουν τις μπάκες των επισκόπων. Αυτούς που κοιτάζουν τις λασπωμένες μπότες τους και το πρόσωπο του παιδιού τους ενώ κοιμάται. Αυτούς που θα δουν στο μέλλον την εξουσία της αληθινής ζωής. Τους αποκλεισμένους και τους στειρωμένους με συσσίτια και άλλες πούστικες προσφορές κοινωνικών μερισμάτων.

Οι πεινασμένοι είναι πεινασμένοι και δε ζητούν τίποτε εκτός από ένα πιάτο φαί. Πάνω σ’ αυτούς τους πεινασμένους κάθονται οι μικροαστοί, το βιομηχανικό προλεταριάτο, οι κρατικοί υπάλληλοι. Και πάνω σ’ αυτούς ο καλοξυρισμένος κώλος του καπιταλιστή. Μια γυμνή αθλιότητα πλανάται πάνω απ’ τα μαζικά ένστιχτα. Το πιο στενόκαρδο ιδιωτικό συμφέρον γίνεται ο κανόνας όλων των κοινωνικών συναναστροφών.

Ο επονομαζόμενος πολιτικός βίος είναι ένας βόθρος. Και κανένας πραγματικά έντιμος άνθρωπος δεν βάζει τα χέρια του στα σκατά. Η δράση βρίσκεται εκτός του κοινοβουλευτικού στάβλου και της μακάβριας σκοτεινής σπηλιάς των μηχανισμών. Η δράση απαιτεί οργάνωση, κάτι που σιχαίνεται το οργανωμένο έγκλημα και οι μάφιες των κυβερνήσεων. Η μπουρζουαζία κατάλαβε νωρίς πως το ξεκώλιασμα των σωματείων και των συνδικάτων θα της δώσει χρόνο για να ανασυσταθεί και να επιτεθεί πιο σφοδρά στο προλεταριάτο που σήκωσε κεφάλι μετά τον πόλεμο.

Ο συγκεντρωτισμός των εξουσιών έχει οδηγήσει σήμερα σε μιαν απόλυτη Δικτατορία των αστών. Των αστών βεβαίως που κωλοτρίβονται στην εκκλησία, μιαν άλλη απόλυτη εξουσία της ψωροκώσταινας. Των αστών βεβαίως, που διστάζουν να κάνουν το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας γιατί φοβούνται μια πιθανή αποδυνάμωση του βαρβάτου αυτού μηχανισμού. Κι έπειτα εκτός απ’ την αστυνομία και το στρατό δεν θα έχουν άλλο μέσο καταστολής. Γιατί τότε θα εκλείψει ο στρατωνισμός του σχολείου και οι ύπουλες υπόγειες λογοκρισίες του παιδαγωγικού ινστιτούτου. Τότε θα μείνει εντελώς ξεβράκωτη, μόνο με τις κλούβες, τα γκλόμπ, τα δακρυγόνα, το βάναυσο ξυλοφόρτωμα των διαδηλωτών, το συστημικό σπάσιμο βιτρινών από χαφιέδες, τους μαυροντυμένους γελοίους μπάτσους με τις μάσκες, την κλασμένη διανόηση του protagon.gr και της Athens voice που λανσάρουν μαζί με το λάιφ-στάιλ της κωλοτρυπίδας και τον προτεσταντισμό της αγοράς.

Σήμερα που ευδοκιμεί η καλλιέργεια της μνησικακίας και της τυφλής εκδικητικότητας, της μιας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης και η γκάβλα είναι στο γύψο και οι πιστοί περιμένουν το άγιο φως, σκύβω να μυρίσω τα κρινάκια του αγρού και νομίζω πως αυτό είναι μέγιστη πράξη αντίστασης. Βγείτε λοιπόν στους αγρούς να μυρίσετε αυτά τα αγαθά κρινάκια, αυτά τα μουνάκια της Ανοίξεως που δε ζητούν την ψήφο σας.