Μήπως η καύλα έχει σχέση με την Ανάσταση;

Περικλής Κοροβέσης 

Aς αρχίσουμε με μια κακιά λέξη. Την «καύλα». Είναι από ns λέξεις που δεν πρέπει να λέγονται γιατί θεωρούνται χυδαίες, πρόστυχες και υβριστικές. Και opcos, ελάχιστοι γνωρίζουν την αρχική σημασία αυτής της λέξης, που αναφέρεται στην αρχαιοελληνική γραμματεία. Καυλός σημαίνει βλαστός. Και για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις. Η μεγάλη οικογένεια των Βλαστών, αν ήταν καθαρευουσιάνοι, θα την έλεγαν οικογένεια Καυλών.

Αυτή η λέξη πέρασε στα λατινικά και έγινε CAULIS, που έχει παρεμφερή σημασία (κοτσάνι). Από αυτή τη ρίζα βγήκαν δεκάδες λέξεις, όπως το ρήμα καυλώ που σημαίνει σχηματίζω βλαστό, το επάγγελμα καυλοπώλης που σημαίνει μανάβης, και ακόμα έγινε χειρουργικό εργαλείο με το όνομα καυλοκλυστήρ. Για περισσότερα, ανοίξτε ένα οποιοδήποτε λεξικό.
Εκ μεταφοράς αυτή η λέξη που ανήκε στη φύση, πέρασε στον άνθρωπο και υποδηλώνει ερωτική επιθυμία. Και από εδώ ενοχοποιήθηκε από τους πουριτανούς που είναι κατά της ζωής. Αυτοί οι εραστές του θανάτου δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως, έστω και λεκτικά, ο άνθρωπος ξαναγύρισε στη φύση και έγινε μέλος του οικοσυστήματος. Αυτή η κακιά λέξη επανέρχεται και γίνεται αξιοπρεπής με το LIBIDO του Φρόιντ. Αν ο Φρόιντ ήξερε καλύτερα αρχαία ελληνικά, θα είχε επινοήσει τον όρο «CAULA» και θα πηγαίναμε όλοι για ψυχανάλυση, πληρώνονταε βέβαια για να ξαναβρούμε τη χαμένη μας καύλα. Δηλαδή την επιθυμία ζωής.

Xρονιάρες μέρες. Εβδομάδα των παθών. Και μπροστά μας η Ανάσταση. Μήπως η καύλα έχει σχέση με την Ανάσταση; Μοιάζει σαν προβοκάτσια. Για να δούμε, είναι έτσι; Μήπως υπάρχουν δύο χριστιανισμοί; Evας των αυτοκρατόρων και έναε άλλος του λαού; Εννοώ αυτόν της αδελφότητας και όχι αυτόν της εξουσίας. Οταν ο Συμεών ο νέος θεολόγος μιλάει για τον φαλλό Χριστού, μήπως εννοεί μια ανάσταση της ζωής; Μην τυχόν η ζωή είναι αθάνατη; Εμείς μπορεί σαν κύτταρα της ζωής να πεθαίνουμε. Αλλά τα ζωντανά κύτταρα πολλαπλασιάζονται με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτά που πεθαίνουν.

Στο ινδικό έπος «Μαχαμπαράτα» υπάρχει το αθάνατο παιδί, που εξηγεί πως δεν υπάρχει θάνατος. Αν πεθάνει το δέντρο, δεν χάνεται το δάσos. Και στη θέση του θα βγει ένας άλλος βλαστός. Απλά όλοι κάνουμε μια διαδρομή, που κάποτε θα τελειώσει. Αλλά πίσω μας ακολουθούν πολλοί άλλοι. Η ζωή είναι η μόνη δύναμη που έχουμε. Aυτός που λέει πως δεν γίνεται τίποτα, μας παίρνει το οξυγόνο μας.

Η Ανάσταση και η Επανάσταση είναι συγγενικέε έννοιες. As φανταστούμε ένα Πάσχα που θα γιορτάζουμε την αιώνια ζωή και θα τη διεκδικούμε για μας, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Να γιορτάζουμε το Πάσχα, σαν μέρα απελευθέρωσης από τη μικρή μας ζωή, μια υπέρβαση του ασήμαντου και του φθαρτού προς την αιωνιότητα. Αλλά οι παπάδες είναι όργανα «του κράτους και της βίας», κατά την έκφραση του Αισχύλου, στον Προμηθέα Δεσμώτη.

Είδαμε ποτέ καμιά διαμαρτυρία της Εκκλησίας για τα βασανιστήρια που είναι μια καθιερωμένη και επίσημη πρακτική του ελληνικού κράτους; Από τον Παπαδόπουλο μέχρι τους Σαμαρά και Βενιζέλο η καρδιά «της τάξης και του νόμου» σε κάποιους δύσκολους τομείς χτυπάει στον ίδιο ρυθμό. Και σκοτώνει.

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι παπάδες, οι αστυνομικοί ή οι στρατιωτικοί είναι ίδιοι. Πάνω-κάτω είναι στην ίδια αναλογία που είναι όλη η ελληνική κοινωνία. Η διαφορά οφείλεται στην ιεραρχία. Αν κάποιος αστυνομικός μιλήσει, όπως μιλάμε εδώ στην «Εφ.Συν.», δεν είναι σίγουρο πως την άλλη μέρα θα έχει τη δουλειά του. «Γιατί τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Και σε αυτό το πνεύμα, δεν αποκλείεται να δούμε κάποια μέρα στα Εξάρχεια ένα σύνθημα που να λέει: «Μπάτσοι όλου του κόσμου, βρείτε το χωριό που γεννηθήκατε. Μη χτυπάτε τους δικούς σας».

Αυτές οι σκέψεις ήταν σημειώσεις για μια εκδήλωση στο Κιάτο, τη Μεγάλη Τρίτη, με αφορμή το τροπάριο της Κασιανής. Αλλά ο παναγιότατος Μητροπολίτη Κορίνθου δεν βρήκε την εκδήλωση του γούστου του και έτσι ματαιώθηκε. As είναι καλά ο άνθρωπος.
Μου έδωσε ένα θέμα για τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Βαθυ Κοκκινο

“Εφημερίδα Συντακτών”

σχόλιο:” καύλα” ή ”κάβλα” είναι  ένα και το αυτό….