Η επικίνδυνη πολιτική κυριαρχία της ΠΟΛ.ΑΝ και οι δυο συνιστώσες της… ΝΔ και ΠΑΣΟΚ

Του Δημήτρη Κλαράκη

Ο σοφός λαός μας λέει: «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Στην περίπτωση του Α. Σαμαρά μια ματιά στο φιλικό του περιβάλλον και το περιβάλλον των στενών συνεργατών του αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Ο πρωθυπουργός της χώρας διατηρεί μακροχρόνια κάποιες επιλεκτικές φιλίες, συνεργασίες, οι οποίες αποκαλύπτουν με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο μια εμμονική σχέση, τάση, ροπή προς την ακροδεξιά και σε πρακτικές παρακράτους.

Το συντετμημένο βίντεο που έδωσε πρόσφατα ο χρυσαυγίτης Η. Κασιδιάρης στη δημοσιότητα για να εξυπηρετήσει τους δικούς του προφανώς σκοπούς και όχι για το καλό της χώρας και της δημοκρατίας,  ταρακούνησε για τα καλά  ακόμα και τα συστημικά ΜΜΕ γεννώντας στην κοινή γνώμη πολλά εύλογα ερωτήματα, ανασύροντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας ερωτήματα που μεταδικτατορικά δεν μας είχαν απασχολήσει όπως το «ποιος κυβερνά τελικά αυτό τον τόπο». Ερωτήματα όχι τόσο για το πολιτικό ποιόν του κινηματογραφιστή, (παρά την απέλπιδα προσπάθεια των ΜΜΕ να περιορίσουν το θέμα σε αυτό και μόνο), το οποίο είναι γνωστό εδώ και χρόνια και απλά κάποιοι κώφευαν γιατί βολεύονταν οι πολιτικοί τους σχεδιασμοί, αλλά πρώτιστα για το ποιόν των ανθρώπων που ασκούν κυβερνητική εξουσία, που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, για τον ίδιο τελικά τον πρωθυπουργό και τους στενούς συνεργάτες του.

Για να ξεδιπλώσουμε όμως λίγο καλύτερα την πολιτική σκέψη, τοποθέτηση και πρακτική του σημερινού ανθρώπου που πρωθυπουργεύει πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στην πολιτική του διαδρομή ως τα σήμερα ξεκινώντας από το όχι και τόσο μακρινό 1993 και την Πολιτική Άνοιξη.

Για όσους τυχόν δεν θυμάστε η ΠΟΛΑΝ είναι το εθνικιστικό λαϊκιστικό κόμμα, κάτι σαν πρόπλασμα του ΛΑΟΣ, που κατασκευάστηκε στη μεταπολίτευση από τον Α. Σαμαρά, το 1993, αφού προηγουμένως ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη με αφορμή το Μακεδονικό, υπό τις ευλογίες, αρωγή και αγαστή συνεργασία των μεγαλοεκδοτών και εργολάβων εκείνης της εποχής. Το εγχείρημα εν τέλει καταδικάστηκε σε αποτυχία και ο Σαμαράς σε πολιτική απομόνωση μαζί με τις όποιες ακραίες και έωλες ιδέες πρέσβευε για τον εθνικοπατριωτισμό.

Η καταβαράθρωση όμως της ΝΔ στις εκλογές του 2009, που επανέφερε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου στην εξουσία, με το ιστορικά χαμηλό ποσοστό του 33.47 % οδήγησε στην πόρτα εξόδου τον Κ. Καραμανλή το νεότερο, και έφερε ένα βήμα πριν την προεδρία του κόμματος τη Ντόρα Μπακογιάννη. Ο διάχυτος όμως αντιμητσοτακισμός πολλών στελεχών της ΝΔ, η στάση των καραμανλικών βουλευτών και η εκλογή του προέδρου από τη βάση έφεραν τελικά την ανατροπή του φαβορί και εν τέλει οδήγησαν, ουσιαστικά από το πουθενά, στην προεδρία τον Α. Σαμαρά, περισσότερο ως ψήφο άρνησης στη Ντόρα και λιγότερο ως συνειδητή επιλογή.

Ο Σαμαράς έτυχε μιας ιστορικής δεύτερης ευκαιρίας στην πολιτική του καριέρα να επιτύχει το όνειρο του, να γίνει πρωθυπουργός. Ακολουθώντας την πάγια τακτική σε όλη την πολιτική του διαδρομή στις περίφημες συναντήσεις στο Ζάππειο, υποσχέθηκε όσα ήθελε να ακούσει ο φοβισμένος κόσμος με την ελπίδα να αλιεύσει την ψήφο του. Μετέχοντας όμως στην μνημονιακή κυβέρνηση Παπαδήμου, έκανε την πρώτη πολιτική “κωλοτούμπα”  και το Μάιο του 2012 πολλά είχαν αλλάξει. Ο κόσμος, δεν ξέχασε το πολιτικό ατόπημα Σαμαρά, του έδωσε μόλις το 19% και σε απόσταση αναπνοής έβαλε  το ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα να ζητά εντολή διακυβέρνησης του τόπου από μια κυβέρνηση της αριστεράς.

Τότε ο Σαμαράς, φοβούμενος την ορατή πιθανότητα το παιδικό του όνειρο να γίνει ένοικος του Μαξίμου να μετατρεπόταν σε εφιάλτη, κατανόησε πως στην παρούσα συγκυρία επικοινωνιακά απέδιδε καλύτερα ο φόβος παρά η ελπίδα και κάπως έτσι η θεωρία της ήσσονος (μικρότερης) ζημιάς μπήκε για τα καλά στο κάδρο της πολιτικής ζωής μας. Πολύ απλά ζήτησε την ψήφο του λαού γιατί αν ερχόταν ο Τσίπρας με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα θα ταν χειρότερα για το μέσο Έλληνα, οι κομμουνιστές θα μας έπαιρναν τα σπίτια, θα δήμευαν περιουσίες- καταθέσεις, θα ξανάβγαιναν κονσερβοκούτια σκουριασμένα, θα καταλυόταν η κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, οι θεσμοί  κοκ.

Χρειάστηκε μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία εκφοβισμού, προπαγάνδας μέσα και έξω από τη χώρα για να κατορθώσει η ΝΔ να παραμείνει πρώτη και στις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου του 2012, προκειμένου να δημιουργήσει μια κυβέρνηση συνεργασίας των προθύμων, για να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που έδωσε ο Σαμαράς προς ντόπια και διεθνή κέντρα εξουσίας και συμφέροντα, προκειμένου να ανελιχθεί στην πολυπόθητη για τον ίδιο καρέκλα του Μαξίμου.

Εννοείται βέβαια πως μετά την ορκωμοσία η επαναδιαπραγμάτευση και τα λοιπά παραμυθάκια πήγαν περίπατο και άρχισε το έργο της η σκληρότερη μνημονιακή κυβέρνηση όλης της τριετίας, με τον πιο πρόθυμο πρωθυπουργό σε ρόλο μαέστρου. Με την ποθούμενη εξουσία στα χέρια του ο Σαμαράς, πολιτικό τέκνο του Αβέρωφ,  υμνητής των εορτών μίσους του Μελιγαλά από το μακρινό 1981, απέβαλε κάθε ενδοιασμό και απεκάλυψε το αληθινό του πρόσωπο.

Κάθε έννοια αστικής σύγχρονης κεντροδεξιάς παράταξης εξοβελίστηκε και εφεξής μιλούσε για δεξιά, μια δεξιά βγαλμένη από τις πιο μαύρες σελίδες της δεκαετίας του 50, 60. Ρητορεία, πρακτική, προπαγάνδα, αισθητική, δογματισμός μετεμφυλιακής εποχής, σε σύγχρονη έκδοση με τη συνεπικουρία ομοιδεατών συνεργατών του, βλπ Φαήλο Κρανιδιώτη, Μπαλτάκο και Λαζαρίδη και την αγαστή συμπαράσταση των μεγάλων Αθηναϊκών ΜΜΕ. Ξαφνικά επανήλθε ο κομμουνιστικός κίνδυνος στους τηλεοπτικούς μας δέκτες προκειμένου να ξεχάσουμε τον κίνδυνο από την ίδια την κυβέρνηση. Τι φοβόμαστε άραγε περισσότερο, την κυβέρνηση ή τους κομμουνιστές? και για να γίνει πιο πειστικό μπήκε στο παιχνίδι και η Χ.Α και καταλήξαμε στο δόγμα” Σαμαράς ή χάος¨, ενώ η μόνη πραγματική γενεσιουργός δύναμη και επίκεντρο του χάους είναι η ομάδα του Μαξίμου.

Η κυβέρνηση επιβιώνει γιατί πολύ απλά μας έθισε στο φόβο, για να εγκλωβιστούμε στο μικρόκοσμο των προβλημάτων της καθημερινότητας και να είμαστε αδύναμοι να συγκροτήσουμε ενιαία μαζική αντίδραση, ένα ποτάμι λαϊκής οργής ως δύναμη ανατροπής. Φοβόμαστε πλέον τα πάντα: τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τη δραχμή, τους ξένους, την αστυνομία, την εφορία, το κράτος, το γείτονα, τον προϊστάμενο, την εφεδρεία, την ανεργία, τις απολύσεις, τους δανειστές, το χρέος, την τρόικα, την Ευρώπη, τη σκιά μας.. το αύριο.

Σταδιακά η ίδια η ΝΔ από ευρωπαϊκό αστικό κοινοβουλευτικό κόμμα έχει μετεξελιχθεί υπό τη φωτισμένη ηγεσία του Α. Σαμαρά σε συνιστώσα της ΠΟΛΑΝ. Με μεταγραφές και υπουργοποιήσεις στελεχών όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης η ακροδεξιά στροφή δεν πρέπει να θεωρείται ούτε τυχαία ούτε να περιορίζεται μόνο στο πρόσωπο του Μπαλτάκου. Θυμηθείτε ένα άλλο κολλητό φίλο του πρωθυπουργού το Φαήλο Κρανιδιώτη.. ένα ακόμα μπουμπούκι της ακροδεξιάς, το δίκτυο 21..   Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που με περισσή υποκρισία όταν οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προβεί σε μια αμφιλεγόμενη ή περίεργη δήλωση, αν κάποιος ντυθεί ιερωμένος σε καρναβάλι αφορίζουν εν οργάνοις  όλο το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα αλλά σήμερα διατείνονται ότι ο κολλητός του Α. Σαμαρά και ταυτόχρονα γενικός γραμματέας της κυβέρνησης δρούσε μεμονωμένα στις συναντήσεις του με τα μέλη του ναζιστικού μορφώματος της Χ.Α. Δεν πείθουν όμως πια κανένα, δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν και να μας φοβίσουν με επικοινωνιακά κόλπα.

Η ίδια η κυβέρνηση έπαψε να είναι συνεργασίας και μετατράπηκε σε ένα ετερόκλητο αμάλγαμα, με μόνο συνεκτικό κρίκο τον κυβερνητισμό και την πολιτική διάσωση Βενιζέλου και κάποιων συνεργατών του, αποτελούμενη από δύο συνιστώσες, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Πλανώνται λοιπόν όσοι νομίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι κυβέρνηση της ΝΔ, με συνεταίρο το ΠΑΣΟΚ, είναι κυβέρνηση της ΠΟΛΑΝ που έχει δυο επιμέρους συνιστώσες, μια μικρή το ΠΑΣΟΚ- και τη μεγάλη ΝΔ και πλείστες όσες τάσεις.

Όλος ο δημοκρατικός κόσμος, αριστερός, κεντρώος, δεξιός οφείλει να αντιδράσει και να βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τέτοιους ανθρώπους και τέτοιες πρακτικές, να ορθώσει ανάστημα και να αποτελέσει ανάχωμα σε αυτό το φρανκεστανικό τερατούργημα που απειλεί τον τόπο, την δημοκρατία, τις ζωές μας. Η ΠΟΛ.ΑΝ νεκραναστήθηκε, ενδύθηκε το μανδύα της αστικής ΝΔ προκειμένου να επανακάμψει για να εκδικηθεί την κοινοβουλευτική  δημοκρατία που την είχε στο περιθώριο.

candianews.gr