Η Λιάνα, ο Λένιν κι ο Στάλιν…

Γράφει η Λιάνα σήμερα (19-20.4.2014, Πάσχα εκτός εμπορίου…) στο Ριζοσπάστη:
«Ο Γολγοθάς. Η προδοσία. Ο διωγμός. Το αίμα σε αντιδιαστολή με τα αργύρια. Το ιερατείο. Ο φαρισαϊσμός. Η δίκη θέαμα και άλλοθι. Η αλληλεγγύη του Σίμωνα που ξεπηδάει ως γενναιότητα μέσα απ’ το πλήθος. Το σχισμένο καταπέτασμα μιας οργισμένης φύσης.

by…oapatris2

Το βρώμικο φιλί, το ψωμί, το κρασί, οι μαθητές, το μύρο, ο έρωτας που αποφασίζει να μην είναι αγοραίος. Η εσωτερική ανέλιξη αγράμματων ψαράδων σε ανθρώπους με φωτισμένο πνεύμα και δράση, έξω και κόντρα στην εξουσία και τη βία της. Η Ανάσταση και το θαύμα του γιου του Ανθρώπου.

Το Πάσχα ως πέρασμα σε μιαν άλλη θεώρηση και βίωμα της εδώ ζωής και όχι μιας υπεσχημένης, αλλά της κατακτημένης με αγώνα άλλης. Αυτό το συνολικό θεώρημα του Έαρος, το πάτημα του θανάτου με το θυσιαστικό θάνατο υπέρ του άλλου, του καθενός που επαναστατεί και σώζεται γι’ αυτό, είναι το αντίκρισμα στη λαϊκή ψυχή.

»Έχει αντίκρισμα το άρωμα της πασχαλιάς και το κατακόκκινο των ημερών στη λαϊκή ζωή και δράση, στους αγώνες των απόκληρων και των ταξικά σταυρωμένων. Γι’ αυτό και το ζουν ή το θεώνται με σεβασμό θρησκευάμενοι και μη οι Έλληνες», εμού εξαιρουμένου.«Όσο και υποκειμενική, όσο και κριτική να είναι η στάση τους, οι λαϊκές οικογένειες σε τούτο δω τον τόπο έχουν συνειδητή και καθόλου απροσδιόριστη διαλεκτική σχέση με τη συμβολική δραματουργία της “θεανθρώπινης φύσης”, που οδηγεί στη νίκη της ζωής ως συλλογική εμπειρία μετά από δυσθεώρητο μόχθο και ανείπωτη θυσία.»

Ίσως για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, η πίστη της Λιάνας και ο θρησκευτικο-λυρικός, αν και κάπως θολός, τρόπος που την εκφράζει, αντάξιος μιας συγκινημένης νύφης του Κυρίου, να αποτελούν ατομική της υπόθεση. Αλλά, σύμφωνα με τον Λένιν (βλ.Σοσιαλισμός και Θρησκεία) «Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση [όπως θα έπρεπε να είναι για το Κράτος]. 

Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον τύπο μας, με το λόγο μας. Άλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωση μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε, ανάμεσα στ’ άλλα, έναν τέτοιο ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών.

Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.»

Κι όπως πάλι ο Λένιν υποστήριζε σε κάποιο άλλο κείμενό του (Σχετικά με τη στάση του εργατικού κόμματος απέναντι στη θρησκεία) «Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι’ αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού.

»(…) Η σοσιαλδημοκρατία βασίζει όλη την κοσμοθεωρία της στον επιστημονικό σοσιαλισμό, δηλ. στο μαρξισμό. Φιλοσοφική βάση του μαρξισμού, όπως δήλωσαν επανειλημμένα και ο Μαρξ και ο Ένγκελς, είναι ο διαλεκτικός υλισμός, που αφομοίωσε στο σύνολο του τις ιστορικές παραδόσεις του υλισμού του ΧVΙΙΙ αιώνα στη Γαλλία και του Φόϋερμπαχ (πρώτο μισό του ΧΙΧ αιώνα) στη Γερμανία, – ενός υλισμού απόλυτα αθεϊστικού, κατηγορηματικά εχθρικού απέναντι σε κάθε θρησκεία.

Υπενθυμίζουμε ότι ολόκληρο το “Αντι-Ντύρινγκ” του Ένγκελς, που το χειρόγραφο του το είχε διαβάσει ο Μαρξ, καταγγέλλει τον υλιστή και αθεϊστή Ντύρινγκ για ασυνέπεια στον υλισμό του, για το ότι αφήνει πορτίτσες για τη θρησκεία και τη θρησκευτική φιλοσοφία. Υπενθυμίζουμε ότι στο έργο του για το Λουδοβίκο Φόϋερμπαχ, ο Ένγκελς τον κατηγορεί ότι αγωνίστηκε κατά της θρησκείας με σκοπό όχι την εκμηδένιση της, μα την ανακαίνιση της, τη δημιουργία μιας νέας, “ανώτερης” θρησκείας κτλ.

Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, αυτό το απόφθεγμα του Μαρξ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλης της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού στο ζήτημα της θρησκείας. O μαρξισμός όλες τις σύγχρονες θρησκείες και εκκλησίες, όλες τις κάθε λογής θρησκευτικές οργανώσεις, τις βλέπει πάντα σαν όργανα της αστικής αντίδρασης, που χρησιμεύουν για την υπεράσπιση της εκμετάλλευσης και την αποχαύνωση της εργατικής τάξης.»

Και αν ενδιαφέρει το Κόμμα, νομίζω πως η άποψη του συντρόφου Στάλιν, όπως διατυπώνεται σ’ ένα κείμενό του για τη Θρησκεία, στο 10ο τόμο των απάντων του, είναι μάλλον πιο σκληρή: «Υπάρχουν περιπτώσεις που κάποιο από τα μέλη του κόμματος εμποδίζει καμιά φορά την ανάπτυξη της αντιθρησκευτικής προπαγάνδας με όλα τα μέσα. Αν τέτοια μέλη του κόμματος διαγράφονται, αυτό είναι πολύ καλό, γιατί στις γραμμές του κόμματός μας δεν υπάρχει θέση για τέτοιου είδους “κομμουνιστές”».

Δε νομίζω, όμως, πως η Λιάνα ασκεί κανενός είδους θρησκευτική προπαγάνδα που να εμποδίζει, μάλιστα, την αντιθρησκευτική προπαγάνδα του Κόμματος. Άλλωστε, το Κόμμα δεν ασκεί κανενός τέτοιου είδους προπαγάνδα κατά της οποιασδήποτε Θρησκείας. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι την αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Κι έτσι γεμίσαμε, μεταξύ άλλων, με πολλούς θρησκόληπτους κομμουνιστές…