Αυταπάτη

Τέσσερα χρόνια μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης, συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι κακές οι αυταπάτες, αρκεί να ξέρεις ότι αυταπατάσαι. Αλλά ακόμα και οι αυταπάτες κάποια στιγμή τελειώνουν και προβάλλει η πραγματικότητα.

Σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, πρέπει να πανηγυρίζουμε για το νέο δάνειο που θα αποπληρώσουμε στο μέλλον και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα.

Στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος από 120% πλησιάζει το 180%, ΑΕΠ και επενδύσεις καταποντίστηκαν, οι τραπεζικές καταθέσεις μειώνονται διαρκώς, η ανεργία έφτασε το 26,7%, η ανεργία των νέων ξεπέρασε το 60%, οι άνεργοι που δικαιούνται επίδομα ανεργίας είναι ελάχιστοι, το ένα στα δυο νοικοκυριά συντηρείται από συντάξεις, τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους τους, τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν διαλυθεί, Παιδεία και Υγεία έχουν βαρέσει κανόνι, και άλλα πολλά που μάλλον δεν είναι για πανηγυρισμούς.

Και τώρα τι κάνουμε;

Τώρα νηστεία και προσευχή.

Πάντως, μετά το Πάσχα, θα πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες αν θέλουν να συνεχίσουν τις αυταπάτες ή αν θα αποφασίσουν να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Οι ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας δεν έχουν αποδοθεί ακόμα.

Το να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών και η επιστροφή στην δραχμή μοιάζουν σαν η μόνη βιώσιμη λύση για την χώρα.

Βέβαια, μπορούμε να συνεχίσουμε τις αυταπάτες. Σαν τους ξεπεσμένους αριστοκράτες, που προσποιούνταν πως δεν τα είχαν χάσει όλα και πως όλα ήταν όπως πριν.

Πάντως, ακόμα κι αυτοί, μια μέρα πείνασαν.

Έχουν και οι αυταπάτες τα όριά τους.

pitsirikos