Κακό παράδειγμα η εσωκομματική δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ για την αρχηγική Ν.Δ του Σαμαρά!

Είναι εντυπωσιακή η προσπάθεια των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, στα κόμματα των οποίων δεν λειτουργεί καμία…

συλλογικότητα και δεν υπάρχει ούτε καν η υποτυπώδης εσωκομματική δημοκρατία, να τον κατηγορούν, επειδή αποφασίζει συλλογικά. Επειδή τις αποφάσεις δεν τις παίρνει μόνος του ο «αρχηγός», αλλά όλοι.

Της Βασιλικής Σιούτη

Στη Νέα Δημοκρατία η στελέχωση των ψηφοδελτίων είναι αποκλειστικά υπόθεση του Αντώνη Σαμαρά και της παρέας του, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν. Τόσο δημοκρατικά. Το ίδιο συνέβαινε για χρόνια και στο ΠΑΣΟΚ, όπου άνθρωποι από το πουθενά μπορούσαν να εμφανιστούν όχι μόνο στα ψηφοδέλτια και στη Βουλή, αλλά και στα υπουργεία. Εξού και τα ανέκδοτα περί κηπουρών, που τόσο κόστισαν στη χώρα. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχουν κατακτήσει το δημοκρατικό δικαίωμα -που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο για όλα τα κόμματα- τις αποφάσεις να μην τις παίρνει μόνος του ο πρόεδρος, αλλά να αποφασίζουν από κοινού όλα τα μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής που έχει ψηφιστεί από το συνέδριο του κόμματος.
Είναι φυσικά κατανοητό ότι όσο πιο πολλοί αποφασίζουν, τόσο περισσότερες διαφωνίες εκφράζονται. Αλλά πού είναι το κακό σε αυτό; Και ποια είναι η εναλλακτική; Να μην υπάρχει εσωκομματική δημοκρατία, για να μην ακούγονται διαφορετικές φωνές;
Είναι κι αυτό μία άποψη- και συγκεκριμένα η άποψη που εφαρμόζουν όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα. Χωρίς έλεγχο και χωρίς λογοδοσία. Τα αποτελέσματα γνωστά. Αυτονόητο και το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η στάση για την εσωκομματική δημοκρατία, την οποία επί της ουσίας καταργεί.
Άλλη μια αντιστροφή της πραγματικότητας λοιπόν από τη Ν.Δ και τα ΜΜΕ που αναπαράγουν την προπαγάνδα της: Έχει πρόβλημα ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή λαμβάνει τις αποφάσεις δημοκρατικά και δεν γίνεται ότι διατάξει ο Α. Τσίπρας και δεν έχει πρόβλημα η Ν.Δ όπου ο Α.Σαμαράς αποφασίζει και διατάζει. Οι πρόθυμοι κολαούζοι αυτό υποστηρίζουν εδώ και δύο μέρες.
Είναι ιδανική η εσωκομματική δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν; Όχι, αλλά σίγουρα μοιάζει με όαση δημοκρατίας μπροστά στον ακραία αντιδημοκρατικό τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις στο κυβερνών κόμμα, που επιχειρεί για άλλη μια φορά να αντιστρέψει την πραγματικότητα παρουσιάζοντας ως μειονέκτημα ένα πλεονέκτημα του πολιτικού του αντιπάλου.