Εδώ και δύο χρόνια περίπου, το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης υφαίνει
στρατηγικά ένα διπλό δεσμό με τους δύο κρισιμότερους στη συγκυρία -γιατί
και οι δύο είναι υποδοχείς των αρνητικών πολιτικών συναισθημάτων των
υποτελών: της αγανάκτησης, της οργής, της απογοήτευσης, της απαξίωσης
του πολιτικού συστήματος- πολιτικούς παίχτες, τη Χ.Α. και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αιχμή αυτής της στρατηγικής είναι το εξής: και «θεωρία των δύο άκρων»
από τους «ακροδεξιούς» της κυβέρνησης και υιοθέτηση της πρότασης των
«φιλελεύθερων» ως προς την αντιμετώπιση της Χ.Α. Οι δύο σύμβουλοί του
είναι διόλου τυχαία πρώην αριστεροί: o Χ. Λαζαρίδης και ο Ν. Αλιβιζάτος,
συνταγματολόγος*. Ο πρώτος κλείνει το μάτι στον ακροδεξιό εξτρεμισμό, ο
δεύτερος στην πολιτικά φιλελεύθερη και κρατικιστική αριστερά. Το Κράτος
ενσωματώνει τους ιδεολογικά αντιδιαμετρικούς πολιτικούς παίχτες και
τους διαχειρίζεται με γνώμονα τη δική του ισχυροποίηση.
Για την αξιοποίηση – διαχείριση της Χ.Α. (είτε αυτή αφορούσε τη δράση της είτε αφορά το άδειασμά της) έχουν ήδη γραφτεί πολλά σε προηγούμενα κείμενά μας, οπότε εδώ θα περιοριστούμε στη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ως παίχτης του πολιτικού συστήματος και όχι ως κίνημα, είναι βέβαια κόμμα του Κράτους και του Κεφαλαίου. Αν τυχόν κυβερνήσει, θα προσπαθήσει να λειάνει τις γωνίες του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης και να εφαρμόσει μια πιο ήπια διαχείριση της κρίσης, θα χρησιμοποιήσει το κράτος ως μοχλό μερικής και προσωρινής αναδιανομής και θα ενσωματώσει τα παραγωγικά κοινά (commons). Επ΄ουδενί δεν θα αμφισβητήσει το Κρατικό Συμφέρον και την Εμπορευματική Οικονομία. Η διακυβέρνησή του θα είναι κατά πάσα πιθανότητα σύντομη όμως, γιατί δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τις αντιφάσεις, δεν θα καταφέρει να δώσει μακροπρόθεσμες λύσεις στα προβλήματα της ανάπτυξης και της ανεργίας.
Το Κράτος (οι μηχανισμοί και τα think tanks του) τα γνωρίζει αυτά. Προφανώς προκρίνει μια άλλου τύπου διακυβέρνηση, αλλά αν οι ψηφοφόροι στη «γιορτή της Δημοκρατίας» ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα κατεβάσει τα τανκς στους δρόμους· κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως αντιπαραγωγικό και ταυτόχρονα θα έπληττε ανεπανόρθωτα το κύρος του στις συνειδήσεις των υποτελών. Πρέπει λοιπόν να είναι ήδη έτοιμο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γι΄αυτό και η στρατηγική του, που ίσως έχει ξενίσει πολλούς, είναι άλλοτε να εγκαλεί και να λοιδορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοτε να τον προσεταιρίζεται, μια να τον εξαιρεί από το «συνταγματικό τόξο» και μια να τον εντάσσει σ’ αυτό. Η στάση του απέναντι στη Χ.Α. είναι ανάμεσα στα άλλα μια τέτοια κίνηση προσεταιρισμού του ΣΥΡΙΖΑ -ουσιαστικά τού «έκανε το χατήρι»-, αφού αυτός είχε λυσσάξει με τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης**. Για να το θέσουμε αλλιώς: ενώ αδειάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό περιεχόμενο (γιατί ο αντιναζισμός βρισκόταν σε περίοπτη θέση στην αντζέντα του), ταυτόχρονα τον εναγκαλίζεται ως κόμμα του Κράτους, ως κοινοβουλευτική μορφή, ως ισότιμο συνομιλητή στην κεντρική πολιτική σκηνή (μακριά δηλαδή από τα κινήματα) και, γιατί όχι, ως μελλοντικό εναλλακτικό διαχειριστή της κρίσης· ενώ του κλείνει το στόμα (γιατί δεν μπορεί πια να ισχυρίζεται ότι η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στο ζήτημα της Χ.Α.), ταυτόχρονα τον ανατιμά στα μάτια της κοινωνίας (γιατί τα Μ.Μ.Ε. μας υποδεικνύουν ότι ήταν αυτός -και προσοχή: μόνο αυτός· το διάχυτο, πολύμορφο, από τα κάτω αντιφασιστικό κίνημα δεν έχει καμία θέση εδώ- που «τόσο καιρό τα έλεγε»).
* Δυο λόγια μόνο για τον Ν. Αλιβιζάτο. Θιασώτης ενός αυταρχικού (νεο)φιλελευθερισμού, βρίσκεται πίσω από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την εξυγίανση της ΕΡΤ και έχει προτείνει την περιστολή των διαδηλώσεων στο δήμο της Αθήνας, καθώς και την καθιέρωση ασυμβίβαστου μεταξύ υπουργού και βουλευτή και την μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 που θα έχουν ως συνέπεια την περαιτέρω ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, είναι το think tank πίσω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης, που αθωώνουν το Κράτος – Έγκλημα και δημιουργούν το Θέαμα του Κράτος – Προστάτη. Η άποψή του για την αντιμετώπιση της Χ.Α. υιοθετήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ -την ώρα που κάποιοι αριστεροί (π.χ. Δ. Ψαρράς) ζητούσαν να τεθεί εκτός νόμου-, και κατόπιν και από την κυβέρνηση. Επιπλέον, γνωμοδότησε υπέρ της συνταγματικότητας – νομιμότητας του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης. Είναι με άλλα λόγια υπέρ ενός πανίσχυρου Κράτους που προσπερνά τις νομικίστικες κρατικοδικαϊκές ενστάσεις, με την έννοια ότι στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία προκρίνει τη σκοπιμότητα και τον ντεσιζιονισμό, ήτοι το ποιος αποφασίζει, ποιος έχει την ισχύ να επιβάλει την πολιτική απόφαση στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδας». Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας (salus patriae suprema lex), έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Στα σημερινά συμφραζόμενα, υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της κρατικής – καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, η προληπτική αντεπανάσταση, και όλα καθαγιάζονται στο βωμό της.
Θα τολμούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο Ν. Αλιβιζάτος είναι ο αντι-ναζί Καρλ Σμιτ της ελληνικής μορφής του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, ο ιδεολόγος του αντι-ολοκληρωτισμού που στην πράξη φλερτάρει με τον νέο ολοκληρωτισμό.
** Η Χ.Α. είναι de facto και εγκληματική οργάνωση, δηλαδή μια οργάνωση που διαπράττει εγκλήματα. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Οι Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν λοιπόν κάλλιστα να προκρίνουν την εφαρμογή των κλασικών άρθρων του Π.Κ. περί ηθικής αυτουργίας ως προς την ηγεσία της Χ.Α. και περί φυσικής αυτουργίας και συνέργειας ως προς τα μέλη της. Αντ’ αυτού, πρότειναν και επιδοκίμασαν τη δίωξη και την τιμωρία της με βάση το άρθρο 187 του ποινικού κώδικα περί «σύστασης και δράσης εγκληματικής οργάνωσης», μια ολοκληρωτική -με την έννοια της κατάργησης των εγγυήσεων του φιλελεύθερου κράτους δικαίου- νομική ρύθμιση και ένα υπερόπλο του υποτιθέμενου πολιτικού αντιπάλου τους, αφού προστέθηκε στον Π.Κ. με νόμο το 2001, στο πλαίσιο του παγκόσμιου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος». Από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σ΄αυτό το ζήτημα και μόνο, ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θα καταλάβαινε ότι αυτοί οι τύποι είναι, για να το πούμε λαϊκά, απατεώνες.
λάμπε ρατ
egainstcom
Για την αξιοποίηση – διαχείριση της Χ.Α. (είτε αυτή αφορούσε τη δράση της είτε αφορά το άδειασμά της) έχουν ήδη γραφτεί πολλά σε προηγούμενα κείμενά μας, οπότε εδώ θα περιοριστούμε στη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ως παίχτης του πολιτικού συστήματος και όχι ως κίνημα, είναι βέβαια κόμμα του Κράτους και του Κεφαλαίου. Αν τυχόν κυβερνήσει, θα προσπαθήσει να λειάνει τις γωνίες του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης και να εφαρμόσει μια πιο ήπια διαχείριση της κρίσης, θα χρησιμοποιήσει το κράτος ως μοχλό μερικής και προσωρινής αναδιανομής και θα ενσωματώσει τα παραγωγικά κοινά (commons). Επ΄ουδενί δεν θα αμφισβητήσει το Κρατικό Συμφέρον και την Εμπορευματική Οικονομία. Η διακυβέρνησή του θα είναι κατά πάσα πιθανότητα σύντομη όμως, γιατί δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τις αντιφάσεις, δεν θα καταφέρει να δώσει μακροπρόθεσμες λύσεις στα προβλήματα της ανάπτυξης και της ανεργίας.
Το Κράτος (οι μηχανισμοί και τα think tanks του) τα γνωρίζει αυτά. Προφανώς προκρίνει μια άλλου τύπου διακυβέρνηση, αλλά αν οι ψηφοφόροι στη «γιορτή της Δημοκρατίας» ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα κατεβάσει τα τανκς στους δρόμους· κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως αντιπαραγωγικό και ταυτόχρονα θα έπληττε ανεπανόρθωτα το κύρος του στις συνειδήσεις των υποτελών. Πρέπει λοιπόν να είναι ήδη έτοιμο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γι΄αυτό και η στρατηγική του, που ίσως έχει ξενίσει πολλούς, είναι άλλοτε να εγκαλεί και να λοιδορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοτε να τον προσεταιρίζεται, μια να τον εξαιρεί από το «συνταγματικό τόξο» και μια να τον εντάσσει σ’ αυτό. Η στάση του απέναντι στη Χ.Α. είναι ανάμεσα στα άλλα μια τέτοια κίνηση προσεταιρισμού του ΣΥΡΙΖΑ -ουσιαστικά τού «έκανε το χατήρι»-, αφού αυτός είχε λυσσάξει με τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης**. Για να το θέσουμε αλλιώς: ενώ αδειάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό περιεχόμενο (γιατί ο αντιναζισμός βρισκόταν σε περίοπτη θέση στην αντζέντα του), ταυτόχρονα τον εναγκαλίζεται ως κόμμα του Κράτους, ως κοινοβουλευτική μορφή, ως ισότιμο συνομιλητή στην κεντρική πολιτική σκηνή (μακριά δηλαδή από τα κινήματα) και, γιατί όχι, ως μελλοντικό εναλλακτικό διαχειριστή της κρίσης· ενώ του κλείνει το στόμα (γιατί δεν μπορεί πια να ισχυρίζεται ότι η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στο ζήτημα της Χ.Α.), ταυτόχρονα τον ανατιμά στα μάτια της κοινωνίας (γιατί τα Μ.Μ.Ε. μας υποδεικνύουν ότι ήταν αυτός -και προσοχή: μόνο αυτός· το διάχυτο, πολύμορφο, από τα κάτω αντιφασιστικό κίνημα δεν έχει καμία θέση εδώ- που «τόσο καιρό τα έλεγε»).
* Δυο λόγια μόνο για τον Ν. Αλιβιζάτο. Θιασώτης ενός αυταρχικού (νεο)φιλελευθερισμού, βρίσκεται πίσω από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την εξυγίανση της ΕΡΤ και έχει προτείνει την περιστολή των διαδηλώσεων στο δήμο της Αθήνας, καθώς και την καθιέρωση ασυμβίβαστου μεταξύ υπουργού και βουλευτή και την μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 που θα έχουν ως συνέπεια την περαιτέρω ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, είναι το think tank πίσω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης, που αθωώνουν το Κράτος – Έγκλημα και δημιουργούν το Θέαμα του Κράτος – Προστάτη. Η άποψή του για την αντιμετώπιση της Χ.Α. υιοθετήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ -την ώρα που κάποιοι αριστεροί (π.χ. Δ. Ψαρράς) ζητούσαν να τεθεί εκτός νόμου-, και κατόπιν και από την κυβέρνηση. Επιπλέον, γνωμοδότησε υπέρ της συνταγματικότητας – νομιμότητας του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης. Είναι με άλλα λόγια υπέρ ενός πανίσχυρου Κράτους που προσπερνά τις νομικίστικες κρατικοδικαϊκές ενστάσεις, με την έννοια ότι στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία προκρίνει τη σκοπιμότητα και τον ντεσιζιονισμό, ήτοι το ποιος αποφασίζει, ποιος έχει την ισχύ να επιβάλει την πολιτική απόφαση στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδας». Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας (salus patriae suprema lex), έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Στα σημερινά συμφραζόμενα, υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της κρατικής – καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, η προληπτική αντεπανάσταση, και όλα καθαγιάζονται στο βωμό της.
Θα τολμούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο Ν. Αλιβιζάτος είναι ο αντι-ναζί Καρλ Σμιτ της ελληνικής μορφής του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, ο ιδεολόγος του αντι-ολοκληρωτισμού που στην πράξη φλερτάρει με τον νέο ολοκληρωτισμό.
** Η Χ.Α. είναι de facto και εγκληματική οργάνωση, δηλαδή μια οργάνωση που διαπράττει εγκλήματα. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Οι Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν λοιπόν κάλλιστα να προκρίνουν την εφαρμογή των κλασικών άρθρων του Π.Κ. περί ηθικής αυτουργίας ως προς την ηγεσία της Χ.Α. και περί φυσικής αυτουργίας και συνέργειας ως προς τα μέλη της. Αντ’ αυτού, πρότειναν και επιδοκίμασαν τη δίωξη και την τιμωρία της με βάση το άρθρο 187 του ποινικού κώδικα περί «σύστασης και δράσης εγκληματικής οργάνωσης», μια ολοκληρωτική -με την έννοια της κατάργησης των εγγυήσεων του φιλελεύθερου κράτους δικαίου- νομική ρύθμιση και ένα υπερόπλο του υποτιθέμενου πολιτικού αντιπάλου τους, αφού προστέθηκε στον Π.Κ. με νόμο το 2001, στο πλαίσιο του παγκόσμιου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος». Από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σ΄αυτό το ζήτημα και μόνο, ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θα καταλάβαινε ότι αυτοί οι τύποι είναι, για να το πούμε λαϊκά, απατεώνες.
λάμπε ρατ
egainstcom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου