Η πολιτική της ανισότητας που παράγει χρέος

του Αιρετικού.

Οι υπερχρεωμένοι της Νότιας Ευρώπης και κυρίως οι Έλληνες, τα τελευταία χρόνια διαπίστωσαν την προσπάθεια του νεοφιλευθερισμού να δώσει μία θρησκευτική εκδοχή της εκδοχής του χρέους. ΄Ετσι συστηματικά οι πολιτικές ηγεσίες των «πιστών» της οικονομικής ορθοδοξίας, εμφανίζουν τους  πιστωτές ως «αγίους» και τους οφειλέτες ως «αμαρτωλούς». Η αρετή είναι συνδεδεμένη με τους πρώτους (σύνεση, σκληρή δουλειά) και η κακία με τους δεύτερους (απερισκεψία, τεμπελιά). Αυτό το είδος της γλώσσας που  θέτει σε κίνδυνο την αξιοπρέπεια, την τιμή και τον αμοιβαίο σεβασμό, σε μία κοινωνία στην πραγματικότητα δημιουργεί το ηθικό άλλοθι για τον κολασμό των παραστρατημένων, ενώ ταυτόχρονα προσδίδει στους  «ενάρετους» χαρακτηριστικά ανάλογα με εκείνα των ιεραποστόλων.

Και όπως γίνεται σε όλες τις μεγάλες απάτες, προκειμένου να γίνει αποδεκτή αυτή η εκδοχή είτε αποσιωπούνται είτε υποβαθμίζονται πράξεις, επιλογές και πολιτικές, με τις οποίες κατασκευάστηκε αυτή η «εικονική πραγματικότητα». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η σχεδόν θρησκευτική προσέγγιση της οικονομίας δεν λαμβάνει υπόψη μία βασική παράμετρο: Την ανισότητα.

Αυτό που βιώνει τις τελευταίες δεκαετίες η παγκόσμια οικονομία είναι μία διευρυνόμενη ανισότητα τόσο σε εθνικό όσο και σε ιδιωτικό επίπεδο. Η ανισότητα σε επίπεδο εθνικών οικονομιών, ωθεί στη δημιουργία ελλείματος και χρέους. Σε επίπεδο ιδιωτικής οικονομίας οδηγεί στην υπερχρέωση. Και όλα αυτά, με την ανοχή και την υποστήριξη  των «ισχυρών», οι οποίοι κατέχουν τη δύναμη όχι μόνο επηρεάσουν, αλλά και να επιβάλλουν επιλογές.

Δεν έχει παρά να μελετήσει κανείς τα στοιχεία όλων των διεθνών οικονομικών οργανισμών, για να διαπιστώσει τη διευρυνόμενη ανισότητα. Υψηλά ποσοστά ανεργίας,ελαστικές μορφές εργασίας και μειωμένες αμοιβές, επηρεάζουν τη ζήτηση και επομένως την ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα με πρόσχημα την προσέλκυση επενδύσεων και τον ανταγωνισμό, κατασκευάζεται ένα εντελώς σαθρό φορολογικό πλαίσιο, με το οποίο οι  «ισχυροί» επιβραβεύονται με φορολογική ασυλία και οι «αδύνατοι» με υπερφορολόγηση και με ελλείμματα.  

Η διευρυνόμενη ανισότητα που τροφοδοτείται με τον άνοιγμα της "ψαλίδας" των υψηλών και των μεσαίων εισοδημάτων, ουσιαστικά μεταφέρεται και σε επίπεδο δημόσιων οικονομικών. Αυτό άλλωστε ουσιαστικά υπαινίχθηκε και ο κ. Στίγκλιτζ, ο οποίος επανειλημμένως έχει κατηγορήσει τις πλούσιες χώρες του πλανήτη, ότι επιδιώκουν να προστατεύσουν με κάθε κόστος τις μεγάλες επιχειρήσεις των χωρών τους που φοροδιαφεύγουν στις αναπτυσσόμενες χώρες:

«Οι Ευρωπαίοι και δυτικοί ηγέτες επικρίνουν την Ελλάδα για την αδυναμία της να εισπράξει φόρους. Την ίδια στιγμή, η Δύση έχει δημιουργήσει ένα σύστημα παγκόσμιας φοροδιαφυγής ... και οι ανεπτυγμένες χώρες προσπαθούν να βάλουν εμπόδια στην παγκόσμια προσπάθεια που γίνεται για να σταματήσει η φοροδιαφυγή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε υποκριτές».Σύμφωνα με εκτίμηση της βρετανικής ΜΚΟ Oxfam, οι αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν κάθε χρόνο 100 δισεκατομμύρια δολάρια σε φορολογικά έσοδα, εξαιτίας της φοροδιαφυγής των πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο έδαφός τους.

Τα στοιχεία των διεθνών οικονομικών οργανισμών είναι αδυσώπητα: Σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), οι υψηλόμισθοι στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες απολαμβάνουν σχεδόν δεκαπλάσιες αποδοχές από τους χαμηλόμισθους. Στις 34 βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, το εισόδημα του 10% των πιο πλούσιων πολιτών είναι 9,6 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του 10% των πιο φτωχών. Οι στατιστικές δείχνουν, ότι η ψαλίδα συνεχώς ανοίγει.

Στη δεκαετία του '80 τα εισοδήματα των πλουσίων ήταν επταπλάσια από εκείνα των φτωχών, στη δεκαετία του '90 οκταπλάσια, ενώ την επόμενη δεκαετία εννιά φορές περισσότερα. Την κατάσταση έρχονται να επιβαρύνουν οι νέες μορφές εργασίας, όπως οι θέσεις περιορισμένου χρόνου, ημιαπασχόλησης, καθώς και η εργασία ως ελεύθερος επαγγελματίας. Στη Γερμανία το 2013, οι εν λόγω άνθρωποι αποτελούσαν περίπου το 40% των εργαζομένων.

Αλλά και στις ΗΠΑ, η ανισότητα αποτελεί μία ωρολογιακή βόμβα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η διαφορά μεταξύ των εισοδημάτων του κορυφαίου 10% των μισθωτών (που συνήθως κατέχουν πανεπιστημιακά πτυχία) και εκείνων της μεσαίας ζώνης εισοδημάτων (οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν μόνο απολυτήριο λυκείου), έχει αυξηθεί σταθερά. Αντίθετα, η διαφορά μεταξύ των μέσων εισοδημάτων και των εισοδημάτων του χαμηλότερου 10%, έχει μεταβληθεί οριακά. Πιο ανησυχητικό όμως είναι, ότι τα τελευταία χρόνια τα παιδιά των πλούσιων γονέων έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πάρουν πτυχία κολλεγίων από τα παιδιά της ίδιας οικονομικής τάξης στο παρελθόν, ενώ τα ποσοστά ολοκλήρωσης του κολεγίου για τα παιδιά από φτωχά νοικοκυριά, έχουν μείνει σταθερά χαμηλά. Το χάσμα εισοδήματος που δημιουργείται από τον εκπαιδευτικό διαχωρισμό, αρχίζει να εδραιώνεται.

Τα στοιχεία αυτά επιβάλλουν μία νέα ανάγνωση για τη«θρησκευτική» προσέγγιση του χρέους, με τους πιστωτές να είναι οι «διάβολοι», οι οφειλέτες οι «μάρτυρες» και εκείνοι που σχεδιάζουν και επιβάλλουν αυτές τις πολιτικές, να συγκεντρώνουν όλη τη δολιότητα και την κακία του «σατανά».

πηγή:

www.paratiritis.gr