του Μόδεστου Σιώτου
Μία
από τις πιο βίαιες πτυχές της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης που βιώνει η
χώρα μας, είναι εκείνη του laisser mourir: η φράση αυτή περιγράφει τη
συνειδητή επιλογή εκ μέρος των κυβερνόντων και τη-μάλλον ασυνείδητη-
αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας, να αφήνονται οι πολίτες έρμαιοι και
απροστάτευτοι στις ορέξεις του ...Χάρου.
Όταν
πρωτοξέσπασε η κρίση, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας
αποδέχθηκε την κυρίαρχη αφήγηση της ευρωπαϊκής και ντόπιας ελίτ, ότι για
να επανέλθουν τα πράγματα στο φυσιολογικό, πρέπει να σφίξουμε -όλοι- το
ζωνάρι. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, αλλά ταυτόχρονα και τίποτα. Η
πλειοψηφία της κοινωνίας, αν και εξοργισμένη με τις διεφθαρμένες
πολιτικές ελίτ, εξακολουθεί να αποδέχεται σιωπηλά την αποσύνθεση του
εθνικού συστήματος υγείας, την συρρίκνωση των ασφαλιστικών ταμείων, τις
απολύσεις, τις μειώσεις των μισθών, την ανεργίακαι τον περιορισμό των
ελευθεριών κλπ. Όλοι αναγνωρίζουν τη βιαιότητα των επιβαλλόμενων
πολιτικών, αλλά σκύβουν το κεφάλι ελπίζοντας σε μια μελλοντική
-μεσσιανικού τύπου- σωτηρία.
Εν τω
μεταξύ, οι βιοπολιτικές συνέπειες των εφαρμοζόμενων πολιτικών, είναι ήδη
ορατές. Για όσους δεν είναι εξοικιωμένοι με τον όρο “βιοπολιτική”, θα
πρέπει να επισημάνουμε ότι με τον όρο αυτό αναφερόμαστε στην έννοια που
πρώτος ανέπτυξε ο γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ σύμφωνα με την οποία, η
πολιτική διαμορφώνει και μορφοποιεί τη ζωή του ανθρώπινου είδους στο
σύνολο του. Η βιοπολιτική δεν επηρεάζει απλά τις ζωές των ανθρώπων
μεμονωμένα, αλλά αντιθέτως μέσω της πολιτικής παίρνει στα χέρια της την
ίδια τη ζωή.
Στην
πραγματικότητα, όπως έχουν επισημάνει κι'άλλοι θεωρητικοί, όπως ο Ινδός
οικονομολόγος Amartya Sen, η βιοπολιτική στοχεύει στην απλή διατήρηση
της ζωής δηλαδή , στην απλή επιβίωση του ανθρώπινου είδους, προκειμένου
να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων.
Οι
πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ελλάδα και στις χώρες του
Ευρωπαϊκού νότου αποτελούν δείγμα της βιοπολιτικής της νέας Ευρώπης.
Μέσω σύνθετων, αλλά και ταυτόχρονα εξαιρετικά απλών στρατηγικών ελέγχου
των λαών , αλλά και των ντόπιων ελίτ που τις κυβερνούν, αναπτύσσεται
ένα σχέδιο κυριαρχίας επί των αυτόχθονων νοτιοευρωπαϊκών πληθυσμών, που
“προτιμούν να λιάζονται στον ήλιο”, παρά να ενταχθούν στους
“βιοπολιτικούς” σχεδιασμούς που έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία, σε
διάφορες “αναπτυσσόμενες” περιοχές του πλανήτη εδώ και τρεις δεκαετίας.
Φυσικά,
όπως ξέρουμε από την ιστορία, όταν μία ή περισσότερες ομάδες ελίτ
προσπαθούν να κυριαρχήσουν πάνω σε σχετικά ανίσχυρες μάζες, θα
χρησιμοποιήσουν διάφορες στρατηγικές, οι οποίες έχουν διττό στόχο: το
φόβο και το θάνατο. Το laisser mourir της τρόϊκας και των ευρωπαϊκών
θεσμικών κέντρων, πέραν των αυτοκτονιών που έχουν προκαλέσει, έχουν
ριζώσει το φόβο στις καρδιές των λαών του Νότου. Η νέα ζωή που
διαμορφώνεται είναι μπολιασμένη με φόβο και θάνατο.
Η
ανατροπή της ασκούμενης βιοπολιτικής, δεν θα επιτευχθεί απλά και μόνο με
την εκλογή μιας “φιλολαϊκής” κυβέρνησης (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μια
τέτοια εξέλιξη δεν είναι σημαντική). Όπως έχει επισημάνει και ο Φουκώ,
στο νεοφιλελευθερισμό υπάρχει διακυβέρνηση και όχι κυβέρνηση. Η πολιτική
σκύβει το κεφάλι στην αγορά – στην παγκόσμια αγορά, που καλείται να τη
διαχειριστεί. Η πολιτική είναι ο Φαρισαίος και η αγορά η Αυτοκρατορία.
Δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση, όχι μόνο στην Ελλάδα ή τη Νότια Ευρώπη,
αλλά στον κόσμο ολόκληρο, που μπορεί να ανατρέψει συνολικά το laisser
mourir των αγορών. Δεν υπάρχει καμία κυβέρνηση πουθενά, που να μπορεί να
“διαμορφώσει” τη “ζωή”, έξω από τους νόμους της αγοράς και της
οικονομίας.
Προς
το παρόν δεν υπάρχει κάποια στρατηγική, ένα blueprint, το οποίο θα
μπορούσαμε να ακολουθήσουμε συλλογικά ή μεμονωμένα, για να
δημιουργήσουμε μία νέα “ζωή” συνολικά ως ανθρωπότητα. Οι πολιτικοί και
κοινωνικοί αγώνες του αύριο, δεν θα είναι απλά αγώνες ταξικής πάλης.
Είναι αγώνες των οποίων τη ταυτότητα δεν έχουμε προσδιορίσει ακόμα.
πηγή:
http://www.paratiritis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου