ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ | ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

«…Απ’ τη μια μερια, ολο το ιστορικο ρευμα της συγχρονης κοινωνιας οδηγει τους ανθρωπους σ’αυτη την αποχαυνωση, σε αυτο τον ατομικισμο, σ’αυτο τον καταναλωτικο και τηλεοπτικο αυνανισμο. Απο την αλλη… η διεισδυση μεσα στον πληθυσμο μιας κεντρικης καπιταλιστικης σημασιας, του μυθου της γνωσης, της επιστημης, των ειδικων, των επαϊοντων, αυτων που ξερουν. Εκει στηριζεται η κεντρικη δομη της συγχρονης κοινωνιας, τελειως ασυμβιβαστη με καθε δημοκρατικη θεσμιση, δηλ. η ιεραρχια. Γιατι ο ταδε ειναι στην κορυφη και οι αλλοι ειναι κατω; Διοτι ειναι σπουδασμενος, διοτι ειναι επαϊων, διοτι ξερει καλυτερα, διοτι ειναι ειδικος, κλπ… Αυτος ο μυθος εχει βαθια διεισδυσει μεσα στη ζωη των ατομων [...]

Το ιδιο και μεσα στο εργατικο κινημα. Υπαρχουν οι αρχηγοι που ξερουν, οι γενικοι γραμματεις, οι Ζαχαριαδηδες, κλπ… Yπαρχει η μαρξιστικη θεωρια που λεει την αληθεια για την κοινωνια… Ολα αυτα ειναι μελετημενα και λυμενα στους τομους του Κεφαλαιου ή στους 60 τομους των Απαντων του Λενιν. Τα εχουν μελετησει οι ειδικοι, οι οποιοι ξερουν. Εσυ πηγαινε να κολλησεις αφισες, γιατι μονο αυτο μπορεις να κανεις…» {*}

«…Οι σημερινοι πολιτικοι θεσμοι δεν εχουν μηπως ως τελικοτητα να απομακρυνουν τους πολιτες απο τις δημοσιες υποθεσεις και να τους πεισουν οτι ειναι ανικανοι να ασχολουνται μ’αυτες; Καμια σοβαρη αναλυση δεν μπορει να αμφισβητησει οτι τα καθεστωτα που αυτοανακυρησσονται δημοκρατικα ειναι στην πραγματικοτητα αυτο που καθε κλασικος πολιτικος φιλοσοφος θα ονομαζε καθεστωτα ολιγαρχιας.
Ενα ισχνοτατο στρωμα της κοινωνιας κυριαρχει και κυβερνα. Διαλεγει τους διαδοχους του. Ασφαλως ειναι φιλελευθερο (περισσοτερο ή λιγοτερο…) και επικυρωνεται καθε πεντε ή επτα χρονια απο την ψηφο του λαου. Αν το κυβερνων κλασμα αυτης της ολιγαρχιας υπερβαλλει πολυ, θα αντικατασταθει― απο το αλλο κλασμα της ολιγαρχιας, που ειναι ολοενα και περισσοτερο ομοιο με το πρωτο. Εξ ου και η εξαφανιση καθε πραγματικου περιεχομενου μεσα στην αντιθεση της ‘αριστερας’ και της ‘δεξιας’. Το απιστευτο κενο των σημερινων πολιτικων λογων αντικατοπτριζει αυτην την κατασταση, οχι γενετικες μεταλλαγες…»[Ο ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ /σ.136-9]

* * *

«…Ελευθερη κοινωνια ειναι μια κοινωνια στην οποια η εξουσια ασκειται αποτελεσματικα απο τη συλλογικοτητα… στην οποια ολοι συμμετεχουν πραγματικα με ισοτητα. Αυτη η ισοτητα πραγματικης συμμετοχης… πρεπει να διασφαλιζεται, οσο περισσοτερο γινεται, απο αποτελεσματικους θεσμους.(…) Πραττω μαζι με τους αλλους σημαινει συμμετεχω, δεσμευομαι, ενωνομαι σε μια κοινη δραστηριοτητα― και αποδεχομαι μια οργανωμενη συνυπαρξη και συλλογικες επιχειρησεις στις οποιες οι αποφασεις παιρνονται απο κοινου και εκτελουνται απ’οσους συμμετεχουν στη διαμορφωση τους. (…)

Επειδη αναγκαστικα υπαρχει εξουσια στην κοινωνια, οσοι δεν συμμετεχουν σ’αυτη την εξουσια στη βαση της ισοτητας κυριαρχουνται απ’αυτους που συμμετεχουν στην εξουσια και την ασκουν, ―συνεπως δεν ειναι ελευθεροι, ακομα κι αν εχουν την ηλιθια αυταπατη οτι ειναι, επειδη υποτιθεται πως αποφασισαν να ζησουν και να πεθανουν σαν ηλιθιοι (idiots), δηλαδη σαν απλοι ιδιωτες (ιδιωτευειν). (…)

Χωρις τη δραστηριοτητα των πολιτων ολοι οι νομοι ειναι χαρτια διχως αξια. Οι δικαστες και τα δικαστηρια δεν ειναι δυνατον να μενουν αδεκαστοι και αδιαφθοροι σε μια κοινωνια ‘‘ατομικιστικων’’ προβατων που δεν ενδιαφερονται τι κανει η εξουσια. Η ελευθερια και η αυτονομια συνεπαγονται αναγκαστικα την ενεργο και στη βαση της ισοτητας συμμετοχη σε καθε κοινωνικη εξουσια που αποφασιζει για κοινες υποθεσεις.

Ο φιλελευθερος- ιδιωτης διανοουμενος μπορει, αν ειναι αρκετα βλακας, να φανταζεται τον εαυτο του ελευθερο απολαμβανοντας τα προνομια που του εξασφαλιζει η θεσμισμενη κοινωνικη ταξη και λησμονωντας πως δεν εχει αποφασισει αυτος ουτε για τα μπιχλιμπιδια που του πουλανε, ουτε για τις ειδησεις που του παρουσιαζουν, ουτε για την ποιοτητα του αερα που αναπνεει…»

«…Συμμετοχη στην εξουσια ειναι συμμετοχη στη θεσμιζουσα εξουσια. Σημαινει οτι καποιος μετεχει ισοτιμα με τους αλλους σε μια συλλογικοτητα που αυτοθεσμιζεται ρητα. Η ελευθερια σε μια κοινωνια εκφραζεται στους εξης δυο θεμελιωδεις νομους: δεν υπαρχει εκτελεση χωρις ισοτιμη συμμετοχη στη ληψη αποφασεων· δεν υπαρχει νομος χωρις ισοτιμη συμμετοχη στη θεσπιση του νομου. Μια αυτονομη συλλογικοτητα εχει εμβλημα και αυτοκαθορισμο: ειμαστε εκεινοι που εχουμε νομο να οριζουμε εμεις τους νομους μας.(…)» [Το Περιεχομενο του Σοσιαλισμου/Υψιλον/ σ. 14-20]

«…εδω και χιλιαδες χρονια, η θεσμιση των ‘‘ιστορικων’’ κοινωνιων στον τομεα της πολιτικης (καθως επισης και το πυρηνικο σχημα της θεσμισης των κοινωνικων σχεσεων σε ολους τους αλλους τομεις) υπηρξε η θεσμιση μιας ιεραρχιας αναμεσα στους ανθρωπους[...] οι ανθρωποι οριζονται, νοουνται και ‘‘δρουν’’ αμοιβαιως και για τον εαυτο τους, ως ‘‘ανωτεροι’’ και ‘‘κατωτεροι’’ συμφωνα με μια ή περισσοτερες σχεσεις καταταξης κοινωνικα θεσμισμενες. Η εσωτερικη παραδοχη [εσωτερικευση] απο τον καθεναν χωριστα και απο ολους, αυτου του διατακτικου ιεραρχιας, ακομα περισσοτερο η αδυναμια σχεδον καθε ατομου να σκεφτει τον εαυτο του και τους αλλους, ητοι να υπαρξει κοινωνικα και ψυχολογικα, χωρις να τοποθετησει τον εαυτο του σ’ ενα οποιοδηποτε σημειο (εστω και το κατωτερο) αυτης της ιεραρχιας, υπηρξε και παραμενει ακρογωνιαιος λιθος της θεσμισης των ‘‘ιστορικων’’ κοινωνιων…» [Η Ουγγρικη Επανασταση]

«…Μπορουν να υπαρξουν, εχουν υπαρξει, και ελπιζουμε πως θα υπαρξουν παλι κοινωνιες διχως Κρατος, διχως δηλαδη ιεραρχικα οργανωμενο γραφειοκρατικο μηχανισμο, διαχωρισμενο απο την κοινωνια και κυριαρχο. Το Κρατος ειναι ενα ιστορικο δημιουργημα που μπορουμε να το εντοπισουμε μεσα στο χρονο και στο χωρο: Μεσοποταμια, Ανατολικη και ΝΑ Ασια, προκολομβιανη Μεσοαμερικη. Μια κοινωνια διχος τετοιο Κρατος ειναι δυνατη, νοητη, ευκταια. Μια κοινωνια ομως διχως ρητους θεσμους εξουσιας [ληψης αποφασεων] ειναι σκετος παραλογισμος, στον οποιο υπεπεσαν τοσο ο Μαρξ οσο και ο αναρχισμος…» [Η Ανοδος της Ασημαντοτητας -Υψιλον- σ.262]

ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ

«…Μια απο τις σημαντικοτερες λειτουργιες της σημερινης ιεραρχιας ειναι η οργανωση του καταναγκασμου… Στη δουλεια πχ, ειτε προκειται για εργαστηρια ή για γραφεια, ενα ουσιαστικο μερος της ‘‘δραστηριοτητας’’ του ιεραρχικου οργανου (απο τους αρχιεργατες μεχρι τη διευθυνση) ειναι η επιτηρηση, ο ελεγχος, η επιβολη ποινων, η μεση ή εμμεση επιβολη της ‘‘πειθαρχιας’’ και η αψογη εκτελεση των εντολων της διευθυνσης…

Γιατι ομως χρειαζεται να υπαρχει καταναγκασμος; Διοτι σε γενικες γραμμες οι εργαζομενοι δεν ριχνονται με αυθορμητο ενθουσιασμο να εκτελεσουν αυτα που η διευθυνση θελει να κανουν. Γιατι αυτο; Διοτι ουτε η εργασια τους ουτε το προϊον της τους ανηκουν, διοτι νιωθουν οτι τους ξενωνουν και τους εκμεταλλευονται, διοτι δεν αποφασιζουν οι ιδιοι αυτο που κανουν και τον τροπο που θα το κανουν, ουτε τι θα γινει αυτο που κανουν.

Με λιγα λογια, επειδη υπαρχει διαρκης συγκρουση μεταξυ εκεινων που εργαζονται και εκεινων που διευθυνουν την εργασια των αλλων και την καρπωνονται. Συνεπως… η ιεραρχια χρειαζεται για να οργανωνει τον καταναγκασμο, και ο καταναγκασμος χρειαζεται επειδη υπαρχει διαιρεση και συγκρουση, δηλαδη επειδη υπαρχει ιεραρχια [και εκμεταλλευση].

Πιο γενικα, παρουσιαζουν την ιεραρχια απαραιτητη για τη ρυθμιση των συγκρουσεων, κρυβοντας το οτι η ιδια η υπαρξη της ιεραρχιας ειναι η πηγη της διαρκους συγκρουσης. Διοτι, οσο θα υπαρχει ενα ιεραρχικο συστημα, θα υπαρχει αναγκαστικα διαρκης αναζωπυρωση μιας ριζικης συγκρουσης μεταξυ ενος διευθυντικου και προνομιουχου στρωματος, και των υπολοιπων κατηγοριων που περιοριζονται σε ρολους εκτελεστη.»

«Λεγεται οτι, αν δεν υπαρχει καταναγκασμος, δεν θα υπαρχει πειθαρχια, πως ο καθενας θα κανει ο,τι του καπνισει, πως θα βυθιστουμε στο χαος. Ολα αυτα ειναι μια ακομα σοφιστεια. Το ζητημα δεν ειναι να μαθουμε αν η πειθαρχια, ή καμια φορα και ο καταναγκασμος, χρειαζονται. Το ζητημα ειναι ποια πειθαρχια, ποιοι την εχουν αποφασισει, ποιοι την ελεγχουν, με ποιες μορφες και ποιους στοχους. [Πειθαρχια προς οφελος ποιών;]

Οσο περισσοτερο οι στοχοι της πειθαρχιας ειναι ξενοι προς τις επιθυμιες εκεινων που οφειλουν να τους πραγματοποιησουν, τοσο πιο ξενες τους ειναι οι μορφες της πειθαρχιας και οι αποφασεις που αφορουν αυτους τους στοχους, και τοσο μεγαλυτερη αναγκη καταναγκασμου υπαρχει για να τις σεβαστουν.

Αυτοδιαχειριζομενο συνολο δεν ειναι ενα συνολο χωρις πειθαρχια αλλα ενα συνολο που αποφασιζει το ιδιο την πειθαρχια του, και σε οριακες περιπτωσεις, τις ποινες που πρεπει να υποστουν εκεινοι που την παραβιαζουν αυθαιρετα.(…)» [Το Περιεχομενο του Σοσιαλισμου /Υψιλον/ σ.223-4]
 http://equalityfiles.wordpress.com