Πως εξαφανίζεται ένα κράτος…

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά όσο κι αν περάσει ο καιρός, όσο κι αν οι εξουσιαζόμενοι αντιταχθούν μέσα στα πλαίσια που ορίζει το σύστημα που τους διατηρεί υποδουλωμένους, στο τέλος αυτό που θα εκπληρωθεί θα είναι η θέληση των εξουσιαστών. Αργά ή γρήγορα…

Εκεί που βρίσκεται η διαφορά είναι πως με την δημοκρατική εξουσιαστική μέθοδο χρειάζεται να παρέλθει κάποιο χρονικό διάστημα για να γίνει το απαραίτητο «ψήσιμο» συνειδήσεων, να κατοχυρωθούν μέσω των κατάλληλων διαδικασιών (εκλογές ή πλύση εγκεφάλου από τα διάφορα μέσα προπαγάνδας) οι υποστηρικτές ή τα πειθήνια όργανα της συγκροτημένης υπερεθνικής εξουσίας (κυριαρχίας) που θα φέρουν σε πέρας το σχέδιο που θα εκπληρώνει τις θελήσεις των κρατούντων.

Απ’ ότι φαίνεται «ήγγικεν η ώρα», για την «λύση» του Κυπριακού προβλήματος.

Στο τιμόνι της διαχειρίσεων των υποθέσεων της κυριαρχίας με την οποία συμπορεύεται και η επικρατούσα μερίδα των κρατούντων βρίσκονται οι εξέχοντες σφογγοκωλάριοι της Κυριαρχίας Σαμαράς-Βενιζέλος και Αναστασιάδης που πρόσφατα επιδαψίλευσαν τα επιζητούμενα, εδώ και σαράντα χρόνια, από το αδελφό τους τουρκικό κράτος.

Είναι φανερό ότι η εκλογή του Αναστασιάδη στην προεδρία άνοιξε το δρόμο για την επαναφορά του σχεδίου Ανάν που απορρίφθηκε πριν από δέκα χρόνια. Άλλωστε, οι προωθήσεις των τουρκικών στρατευμάτων στην «νεκρή ζώνη» και η προσάρτηση 24 τετραγωνικών χιλιομέτρων –πριν από τρεις μήνες– χωρίς την παραμικρή αντίδραση εκ μέρους των εξουσιαστών που λυμαίνονται την νήσο είναι έμπρακτη επιβεβαίωση πως έχουν προηγηθεί συνεννοήσεις.

Οι συνομιλίες ανάμεσα στις «δύο κοινότητες», που συμφωνήθηκαν μετά από τις επιταγές της υπερατλαντικής και της ευρωπαϊκής κυριαρχίας, εμφανίζουν δύο βασικούς «νεωτερισμούς».

Ο πρώτος είναι η αποδοχή και νομιμοποίηση της εισβολής, το 1974, των στρατευμάτων του τουρκικού κράτους στην Β. Κύπρο και της κατάληψης του 36% της νήσου, η οποία ολοκληρώθηκε με τον Αττίλα ΙΙ, επί των ημερών της δημοκρατίας που επανέκαμψε. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να παραχωρηθεί στον Αττίλα Ι αρχικά το 3% των Κυπριακών εδαφών, αφού η μερίδα των εξουσιαστών που αποσκοπούσε να επανέλθει στην διαχείριση των υποθέσεων με εκπροσώπους της τους Καραμανλή στον ελλαδικό χώρο και τον Μακάριο στον Κυπριακό, άφησε –χωρίς τον παραμικρό δισταγμό– ανυπεράσπιστους τόσο τους ανθρώπους όσο και τα εδάφη της νήσου. Επετράπη κατ’ αυτόν τον τρόπον στις στρατιωτικές δυνάμεις άλλου κράτους –εν προκειμένω του τουρκικού– να καταλάβουν μέρος των εδαφών της, να συλλάβουν άμαχους και να τους δολοφονήσουν μαζί με αιχμάλωτους στρατιώτες (σύμφωνα με τα ισχύοντα, η πράξη αυτή χαρακτηρίζεται ως προδοσία). Αυτό έγινε στη βάση μιας συνωμοσίας στην οποία συμμετείχε και η ηγεσία του στρατεύματος της εποχής εκείνης (Μπονάνος, Αραπάκης, Ντάβος, Παπανικολάου, Γαλατσάνος κ.λπ.) και στην οποία συνομωσία –και τότε– υπήρξαν καθοριστικές οι ενέργειες του μπλοκ της υπερατλαντικής κυριαρχίας.

Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι, δηλαδή, οι εξουσιαστές είναι αδίστακτοι ακόμα και στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις. Ας υπενθυμίσουμε, επίσης, πως οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Αττίλα Ι και ΙΙ προκάλεσαν περίπου 6.000 νεκρούς και τραυματίες και 3.000 αγνοούμενους στην ελληνική πλευρά και 1.500 νεκρούς και 2.000 τραυματίες στην τουρκική. Ακόμη, 200.000 κάτοικοι των κατεχομένων τα εγκατέλειψαν, ενώ η περιοχή εποικίστηκε από 120.000 τούρκους που μεταφέρθηκαν από το εσωτερικό του τουρκικού κράτους. Πολλές χιλιάδες από τους Τουρκοκύπριους βρέθηκαν στο βόρειο τμήμα της νήσου μετά την μετακίνηση τους από τους τόπους καταγωγής τους κατά την τουρκική εισβολή. Αυτό είναι το τίμημα που πλήρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.

Το τουρκοκυπριακό κράτος που μέχρι πριν από λίγον καιρό χαρακτηριζόταν ως ψευδοκράτος τώρα αναγνωρίζεται πανηγυρικά. Τι άλμα κι αυτό!

Ο δεύτερος είναι συνυφασμένος με την αναγνώριση που προαναφέρθηκε. Ανήκει σε εκείνες τις «μαγικές» κινήσεις που πραγματοποιούν οι εξουσιαστές. Με μία και μόνη υπογραφή του κοινού ανακοινωθέντος των Αναστασιάδη-Έρογλου εξαφανίζεται ένα κράτος: το «επίσημα» Κυπριακό.

Αυτές είναι οι πραγματικότητες που επιβάλλει η ενοποιημένη κυριαρχία. Όχι πως αντίστοιχα συμβάντα δεν έχουν υπάρξει στο παρελθόν. Απλά, η εποχή στην οποία βρισκόμαστε αναδεικνύει τις αναβαθμισμένες δυνατότητες της κυριαρχίας. Νέα ήθη, άλλοι τρόποι! Γι’ αυτό δείχνουν μάταιες οι επικλήσεις για την κατάργηση του κράτους, των συνόρων και άλλων συναφών εάν δεν συνδυάζονται με την ουσιαστική, την ολική απελευθέρωση.

Ρομφαίος

[Το κείμενο, που ακολουθεί και το χρονικό, έχουν δημοσιευθεί στην Αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. φ. 25, Μάιος 2004]

 ΚΥΠΡΟΣ – ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ

«We have just found the missing link!» (Μόλις βρήκαμε το συνδετικό κρίκο που μας έλειπε!)

Ντισραέλι, 1878, αμέσως μετά την πώληση της Κύπρου από τους Οθωμανούς στη Βρεττανική αυτοκρατορία

«In case British existence is weaken in Cyprus, we have to withdraw from our plans in the Middle East, Iraq oil included, which is one of the most imperative privileges»

(Στην περίπτωση που η ύπαρξη της Βρετανίας στην Κύπρο θα μειωθεί, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τα σχέδιά μας για τη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων και των Ιρακινών πετρελαίων, στα οποία έχουμε τα πλέον αποκλειστικά κυριαρχικά δικαιώματα).

Έρνεστ Μπέβιν, 1946, υπουργός εξωτερικών της Μ. Βρετανίας

Σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί μονότονη επανάληψη να ειπωθεί για μιαν ακόμη φορά ότι η ιστορία δεν γράφεται από το τέλος, ούτε και από τη μέση.

Όμως, επίσης, μονότονα όλοι εκείνοι που διαμορφώνουν την επίσημη ιστορία ακρωτηριάζουν ακόμη και προηγούμενες κατασκευές τους, όταν κάτι τέτοιο επιτάσσουν οι σχεδιασμοί της κυριαρχίας.

Και αυτή η φορά είναι τόσο χαρακτηριστική. Τόσες σελίδες στις ημερήσιες εφημερίδες, τόσες εκπομπές, τόση ένταση ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι». Και όμως η παραμικρή ιστορική αναφορά, η παραμικρή, έστω και μεροληπτική, βουτιά στο παρελθόν. Και η σιωπηρή συμφωνία δεν είχε καν εξαιρέσεις.

Ολοκληρωτισμός και ολοκλήρωση, ολοκληρωτισμός και «επανένωση»…

«Οι Ελληνοκύπριοι είπαν «όχι» στο γκρέμισμα του τελευταίου διαχωριστικού τείχους της Ευρώπης. Ένας πολιτικός αναχρονισμός που παραπέμπει στις χειρότερες μέρες του Ψυχρού Πολέμου», ήταν το σχόλιο σε ενημερωτική εκπομπή του γερμανικού δικτύου ARD λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα. Η επιστροφή, έστω και σε μια ακρωτηριασμένη ιστορική «αλήθεια». Αλλά πάντα εκ των υστέρων. Όπως και τότε, στις 19 Αυγούστου 1974, όταν το γερμανικό περιοδικό Σπήγκελ έγραφε: «Ήδη πριν από δύο χρόνια κυκλοφορούσαν, εν όψει της εντάσεως στην Μεσόγειο, ένα σχέδιο που προέβλεπε την δημιουργία ενός στρατηγικού τριγώνου Ελλάδας, Κύπρου, και Ισραήλ… Οι Ισραηλινοί, επίεζαν τον Κίσσινγκερ από καιρό να τους απαλλάξη από τον αραβόφιλο Μακάριο. Ένδειξη γι’ αυτό δεν είναι μόνο η αγαλλίαση του ισραηλινού τύπου μετά την ανατροπή του Μακαρίου, αλλά επίσης και οι αυστηρά μυστικές επαφές τις οποίες διατηρούσε ο Ιωαννίδης με τους Ισραηλινούς».

«Eπανένωση», λοιπόν «παγκοσμιοποίηση», η «μία» και η «άλλη πλευρά» του τείχους, μυστικές και φανερές συμφωνίες που έπονται ή ακολουθούν από πολέμους και προσφυγιές, με νεκρούς και τους ζωντανούς να θυμούνται ότι πρέπει να ξεχάσουν.

Τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους, του τουρκικού, της Ε.Ε., των ΗΠΑ, των Βρετανών, του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ, οι συσχετισμοί με τη Μέση Ανατολή, με το Παλαιστινιακό και το Ιράκ, η χούντα του Ιωαννίδη και οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της ΕΟΚΑ Β΄ του Γρίβα σε τουρκόφωνα χωριά, το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και οι μυστικές συμφωνίες μεγάλων και μικρών. Τίποτα καινούργιο σ’ όλα αυτά.

Οι «εθνικές πλειοδοσίες» και «μειοδοσίες» ανήκουν αποκλειστικά στη σφαίρα της φαντασίας. Έκανε μια μυστική συμφωνία ο Σημίτης, ή ο Γ. Παπανδρέου και ο Κληρίδης για να περάσει το σχέδιο Ανάν; Ε, και σε ποιον μπορεί να κάνει εντύπωση κάτι τέτοιο πια;

Τι διαφορά μπορεί να υπάρχει με την εποχή που ο Μακάριος διαβεβαίωνε: «Ναι, θα εγίνετο διπλή εισβολή εις την Κύπρον. Μια τουρκική και μία ελληνική. Και θα επακολουθούσε διπλή ένωσις. Εκεί υπελόγιζον να φθάσουν τα πράγματα. Επρόκειτο, όμως, περί σχεδίων άφρονων. Οι Τούρκοι δεν θα σταματούσαν εκεί όπου θα επεθυμούσαν οι πραξικοπηματίες να σταματήσουν. Και οπωσδήποτε, είδατε τελικώς, τι συνέβη, το οποίον δεν ήτο δύσκολο να προβλεφθή». Άκρως διδακτικό απόσπασμα και ειδικά για τη συνέχεια μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Διδακτικό και επίκαιρο γιατί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και το μικρό το μικρότερο. Αυτή είναι η ουσία της ύπαρξης των κρατών. Το ελληνικό κράτος είχε και έχει και αυτό συμφέροντα στην Κύπρο. Όσο και να ενοχλεί αυτό κάποιους ελληνάρες.

Είτε την περίοδο της χούντας, όταν υποκινήθηκε το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, είτε στην περίοδο της μεταπολίτευσης είτε τώρα, είτε με τον Ιωαννίδη και τον Γκιζίκη, δηλαδή είτε με τους δημοκράτες πολιτικούς, που και αυτοί ήξεραν τότε και αυτοί ξέρουν και τώρα. Καραμανλής, Αβέρωφ, Σημίτης, Giorgakis Παπαντρέου.

Για να μη θυμηθούμε εκείνους τους έρημους τους φακέλους της «Κύπρου», που όλο άνοιγαν και όλο πιο επτασφράγιστοι γίνονταν, ώσπου μούχλιασαν στα συρτάρια της επίσημης ιστορίας για να κυλήσει ομαλά η πολιτική ζωή, και να στηριχθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Το σχέδιο Ανάν

Και ήρθε τελικά το σχέδιο Ανάν, το πολυδιαφημισμένο «ελβετικό μοντέλο», της χαλαρής συνομοσπονδίας στην κορυφή από τα δύο συνιστώντα κρατίδια με τους έξι στρατούς (ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, κυπριακός, ελληνικός, τουρκικός, βρετανικός και προσεχώς αμερικάνικος), τις τρεις σημαίες, τους τρεις εθνικούς ύμνους, τις δύο οικονομίες.

Για να προβληθεί σαν η τελική και ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να πέσει το τελευταίο τείχος της ντροπής στον «ελεύθερο» κόσμο και να σφραγίσει όλα αυτά που στην αβρή διπλωματική διάλεκτο ονομάζονται «τα τραγικά γεγονότα του παρελθόντος…».

Και έτσι άρχισε μια πρωτοφανής σε μέγεθος και ύφος ενορχηστρωμένη εκστρατεία για την αποδοχή του σχεδίου Αυνάν, με φόντο τα δύο δημοψηφίσματα της 24 Απριλίου.

Απειλητικά δημοσιεύματα και δηλώσεις-τελεσίγραφα διπλωματών για «διευθέτηση εδώ και τώρα», όπως χαρακτηριστικά ονόμαζαν την λύση, «ή αυτή η λύση ή καμία λύση», για αναγνωρίσεις του δήθεν αντίπαλου δέους και «άρση του εμπάργκο, με επακόλουθο πλήγμα στον τουρισμό, και πιθανές πολιτικές εξελίξεις» στην Κύπρο, (έτσι λέγεται στην διπλωματική αργκό το βελούδινο πραξικόπημα), και ακόμα σενάρια για αναβολή ή επανάληψη του δημοψηφίσματος, εναλλάσσονταν με προσφορές τεράστιων χρηματικών ποσών –800 εκ. δολλάρια έταξε ο Πάουελ– κατά την προσφιλή μέθοδο της εναλλαγής του μαστίγιου με το καρότο.

Πράγματι και τι δεν ακούστηκε αυτό το διάστημα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος. Άλλος έλεγε ότι ο Ερντογάν είναι μετριοπαθής και πρέπει να ενισχυθεί απέναντι στους σκληρούς στρατιωτικούς και τον Ντενκτάς, λες και δεν είναι πάγια πολιτική τακτική των διάφορων δικτατορικών καθεστώτων η συνεχής εναλλαγή της καραμέλας και του ρόπαλου, που εκφράζεται συγκεκριμένα με τα παράλληλα χαμόγελα του Ερντογάν και τις σκληρές δηλώσεις άλλων υπουργών. Βάλτε στην θέση του Ερντογάν τον Οζάλ και θα έχετε το Νταβός.

Άλλος, πάλι, ότι οι αδυναμίες του σχεδίου Ανάν θα απαλειφθούν μέσα στην Ε.Ε., έχοντας ίσως υπ’ όψη του την συμφωνία του Ντέιτον, που κατέληξε στο Ραμπουγιέ και στις 78 ημέρες βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας και την συμφωνία του Όσλο, που τόσο «ωφέλησε» τους Παλαιστίνιους… Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι την επομένη της υπογραφής του Ντέιτον, οι Times του Λονδίνου είχαν εξώφυλλο μια ολοσέλιδη φωτογραφία του Μιλόσεβιτς με τον τίτλο: «Μιλόσεβιτς, ο μεγάλος δημοκράτης». Και εδώ την συνέχεια την ξέρουμε…

Άλλος («ρεαλιστής») υποστήριζε ότι: πώς είναι δυνατόν να πάμε ενάντια στην θέληση της Ε.Ε. και των αμερικανών και να φέρουμε σε δύσκολη θέση τους συμμάχους μας με μία απόρριψη του σχεδίου, θα απομονωθούμε διπλωματικά κ.τ.λ., κ.τ.λ..

Άλλος («διεθνιστής»), διαβεβαίωνε ότι η Τουρκία είχε περίπου το δικαίωμα να επέμβει, αφού κινδύνευε η τουρκική μειονότητα μετά απ’ το χουντικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη, λες και υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία κατακτητών που να μην είχαν προετοιμασμένη την πρόφαση που θα χρησιμοποιήσουν, όπως άλλωστε την είχαν και οι Έλληνες κατακτητές της Μικράς Ασίας το ’20.

Άλλος («ο πονηρός Γιαννίτσης»), μας έκλεινε με νόημα το μάτι λέγοντας ότι αν δεν πάει καλά η λύση Ανάν, «θα πάρουμε ένα βελούδινο διαζύγιο και εμείς θα πάρουμε τα εδάφη… Αν ο μη γένοιτο δεν πάει καλά η λύση, τότε εμείς θα πάρουμε την Μόρφου, την Αμμόχωστο, θα έχουν γυρίσει χιλιάδες πρόσφυγες και θα είμαστε επιτυχημένοι…»

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να συμπεριλάβουμε τις δηλώσεις του Πάγκαλου, τωρινού υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, ο οποίος λίγες ώρες μετά την ενημέρωσή του για το σχέδιο Ανάν, πριν από ενάμιση χρόνο, είχε πει: «Νομίζω ότι είναι έτοιμοι (σ.σ.: οι της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ) να δεχτούν τα πάντα και για οποιοδήποτε λόγο. Η ομοβροντία των συνηθισμένων υποστηρικτών, των συνήθων υπόπτων δια την κυβερνητική αποθέωση και χειροκροτητών της κυβέρνησης είναι τέτοια, που δείχνει ότι το πράγμα είχε προετοιμαστεί… (..) Όχι, δεν είναι υπαρκτό το δίλημμα ή ντε φάκτο διχοτόμηση ή ντε γιούρε οδυνηρή λύση. Είναι απλώς «μπαμπούλας»… Είναι η άποψη που προβάλλουν αυτοί, οι οποίοι θέλουν μια οποιαδήποτε λύση για άλλους λόγους, τους οποίους δεν τολμούν να πουν ανοιχτά. Να πουν ότι δεν μπορούμε να είμαστε σε αντίθεση με τις ΗΠΑ… Το όλο θέμα το δημιουργεί η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και δευτερευόντως των Εγγλέζων, που παίζουν το ρόλο που έπαιζαν πάντοτε στο Κυπριακό: Το ρόλο του υπονομευτή και του δημιουργού προβλημάτων για το μέλλον».

Ένα δυνατό YES φυσικά ήταν και η θέση του Giorgos Papandreou, ο οποίος έκανε για μιαν ακόμα φορά πράξη το όραμα της συμμετοχικής δημοκρατίας, αφού την απόφαση την πήρε με τους συμβούλους του, (Alex Rontos, Παμπούκης, κ.τ.λ.), τον βραβευμένο γραμματέα της 4ης Ιουλίου ( η 4-7-2003 είναι «συμπτωματικά» η πρώτη μέρα του Χρυσοχοΐδη ως γραμματέα του ΠΑΣΟΚ!), και ορισμένα μέλη του εκτελεστικού…

Ο Καραμανλής, πολύ πιο περίτεχνος, θύμισε κάτι γραικούς βεζύρηδες της Υψηλής Πύλης με αυτή την δήλωση-αραβούργημα, που προσπάθησε να μην δυσαρεστήσει κανέναν, ούτε τον Σουλτάνο, ούτε τους ραγιάδες, ούτε και τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Στην ίδια συχνότητα βρέθηκαν, από το Μητσοτάκη και το σόι του, μέχρι το πρώην «ισχυρό χαρτί λέγε με Σημίτη» και το «λαοπρόβλητο» Μάνο, για να ενώσουν τις φωνές τους με το Κληρίδη και το Βασιλείου που μετέτρεψε την Κύπρο σε παράδεισο των off-shore εταιρειών.

Το διεθνιστικό χαρτί

Κυρίαρχο ρόλο σε όλη αυτή την παραπληροφόρηση των τελευταίων ημερών έπαιξε και η ψευδεπίγραφη προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στον εθνικισμό, στην οποία επιδόθηκε με ιδιαίτερο ζήλο το εκτροφείο των μπιστο-κουναλάκηδων που ξεσπαθώνει κατά των «εθνικιστών και των υπερπατριωτών» στα πλαίσια ενός «διεθνισμού» του τύπου Γιωργάκη- Πρόντι. Το συγκρότημα έχει εξάρει από νωρίς αυτή την «υπεύθυνη» στάση-εξόφληση των γραμματίων για την είσοδο στην βουλή. Χωρίς να υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχουν εθνικιστές που θέλουν να πετάξουν τους τ/κ στην θάλασσα, εν τούτοις με αυτές τις δήθεν προοδευτικές κορώνες επιχειρήθηκε να αποσιωπηθεί έντεχνα ένας άλλος ανελέητος εθνικισμός,

Αδύναμη όπως πάντα η μνήμη των «διεθνιστών» μας, τους υποχρεώνει να αποσιωπούν επιμελώς το γεγονός, ότι η κύρια συνιστώσα του εθνικισμού των Δυτικών μεγάλων δυνάμεων είναι οι ρατσιστικές θεωρίες, στις οποίες βασίστηκε η αποικιοκρατία και τα μετέπειτα ιδεολογήματα της κυριαρχίας. Tόσο η βρετανική, όσο και η γαλλική αποικιοκρατία, θεμελιώθηκαν θεωρητικά με την εφαρμογή της Δαρβινικής Θεωρίας της φύσης στα έθνη και στις κοινωνίες: H εξάλειψη των «καθυστερημένων» λαών από τους προηγμένους είναι «αναγκαία» και «προς το συμφέρον της ανθρωπότητας».

Ειδικά για τις σημερινές HΠA, η παγκόσμια στρατηγική τους εντάσσεται απόλυτα στα πλαίσια των κλασικών δυτικών ρατσιστικών εθνικισμών που αναφέραμε. Η μόνη διαφορά είναι τύπου κι όχι ουσίας, έγκειται στον πάγιο εμπειρικό και μη θεωρητικό χαρακτήρα του αμερικάνικου λόγου. Έτσι, όλες οι δηλώσεις των αμερικανών ηγετών αναφέρονται, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, σε έθνος μεσσία, προορισμένο να κυριαρχήσει στον πλανήτη, να προσφέρει την πρόοδο και την τάξη, που έχει συνεπώς δικαίωμα στην στρατιωτική επέμβαση και τη σφαγή στο Iράκ ή αλλού.

Το ρατσιστικό χαρακτήρα άλλωστε τον δείχνει καθαρά η επίσημη αμερικάνικη θεωρία του rogue states (κράτη αλήτες) που δεν είναι παρά απλοϊκή παραλλαγή της αποικιοκρατικής θεωρίας του Έθνους-άρχοντα.

Το δημοψήφισμα στην περίπτωση της «Τελικής διευθέτησης», ήρθε να επικυρώσει την «λύση» και να της προσφέρει την ομπρέλα των δημοκρατικών διαδικασιών και το αδιάβροχο της κοινωνικής συναίνεσης.

Όμως στις ίδιες ακριβώς δημοκρατικές διαδικασίες εντάσσονται και οι ωμοί εκβιασμοί από τις Μεγάλες Δυνάμεις και τους ντόπιους κολαούζους, αλλά και οι δηλώσεις του Φερχόιγκεν ότι εξαπατήθηκε, σχετικά με την θετική έκβαση του, αποκαλύπτοντας έμμεσα ότι είχε διαβεβαιώσεις από τους έλληνες και κύπριους εξουσιαστές, ότι θα είναι εύκολη η χειραγώγηση της κοινής γνώμης προς την αποδοχή ενός σχεδίου 9000 σελίδων που δεν προλάβαιναν φυσικά καν να διαβάσουν.

Είπε καθαρά, ένας Άγγλος βουλευτής, ότι «το σχέδιο είναι πολύ καλό, είναι μια μοναδική ευκαιρία…», όλα αυτά τα γνωστά, «…και ελπίζω αυτή την στιγμή οι διάφοροι φίλοι μας στην Κύπρο, να πείσουν τον λαό για την ορθότητα αυτής της πολιτικής».

Ένα περιζήτητο αεροπλανοφόρο

Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς με ποιον τρόπο θα εξυπηρετούνταν σημαντικά κομμάτια της κυριαρχίας από το σχέδιο, που φέρει το όνομα του μπάτλερ των συμφερόντων τους ονόματι Κόφι Ανάν, και μάλιστα πριν από την 1η Μάη.

Η Κύπρος εξακολουθεί άλλωστε να παραμένει το Νο3 αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου από τους αγγλοαμερικάνους και την ΕΕ, μετά την Σικελία και την Κρήτη και με ντόπιο χωροφύλακα την Τουρκία.

Απέχει 44 ναυτικά μίλια από την Τουρκία και μόλις 64 ναυτικά μίλια από τη Συρία, ενώ βρίσκεται πάνω στους δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της Κασπίας και του Ιράκ.

Επί πλέον, στο έδαφος της βρίσκονται οι επτά κυρίαρχες αγγλικές βάσεις (έδαφος της Αγγλίας, με δικό τους FIR και υφαλοκρηπίδα) στο νότιο τμήμα της Κύπρου, ενώ στο βόρειο τμήμα της έχει κατασκευαστεί, μετά την εισβολή, από τα τουρκικά στρατεύματα μεγάλη ΝΑΤΟική βάση. Επίσης υπάρχει συμφωνία των ΗΠΑ και της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την οποία προβλέπεται η ίδρυση αμερικανικής βάσης για την παροχή αεροπορικών και άλλων διευκολύνσεων.

Γι’ αυτά τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα επιθυμούσε να την έχει υπό την κατοχή της η πάλαι ποτέ βρετανική αυτοκρατορία, όπως ομολογεί κυνικά ο Ernest Bevin.

Για τους ίδιους λόγους, άλλωστε, από τις 4 Φλεβάρη του 2003, η Κύπρος είναι το κέντρο περιφερειακού ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την ασφάλεια της εναέριας κυκλοφορίας, «Γιουροκοντρόλ».

Οι ΗΠΑ πάλι, εκτός από την τεράστια βάση ανεφοδιασμού για τις δυνάμεις τους στο Ιράκ, σχεδιάζουν την εγκατάσταση γιγαντιαίων κατασκοπευτικών συστημάτων υπερυψηλής τεχνολογίας στο όρος Τρόοδος, που συνολικά θα καλύπτουν το 3% του νησιού!

Το μακροπρόθεσμο στοίχημα για τους κυρίαρχους είναι η επιβολή δια πυρός και σιδήρου στην Μέση Ανατολή και με δεδομένη την κατάσταση στο Ιράκ. Κάθε καθυστέρηση γι’ αυτούς μπορεί να αποβεί μοιραία. Θα τα καταφέρουν; Γιατί δεν πρέπει να έχει αμφιβολία κανείς ότι στους υπολογισμούς τους υπήρχε φυσικά και το ενδεχόμενο της απόρριψης του σχεδίου Ανάν. Και φυσικά έχουν πάρει τα μέτρα τους, παρ’ ότι θα προτιμούσαν να τρέξουν λίγο παραπάνω τα πράγματα…

Λεόν

 ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

441 π.χ. Επανάσταση των Κυπρίων εναντίον της Περσικής και Φοινικικής κυριαρχίας.

57 π.χ. – 333 μ.χ. Η νήσος βρίσκεται κάτω από τη ρωμαϊκή κυριαρχία.

333 μ.χ. Η Κύπρος περνά στη βυζαντινή αυτοκρατορία.

1191-1489 μ.χ. Κάτω από την κυριαρχία των Σταυροφόρων.

1489-1570 μ.χ. Το νησί βρίσκεται κάτω από την Ενετική κυριαρχία.

1 Ιουλίου 1570 μ.χ. Καταλαμβάνεται η Λεμεσός από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ξεκινά η περίοδος της τουρκοκρατίας, η οποία διαρκεί μέχρι τις 29 Ιουνίου 1878.

Με την Αγγλοτουρκική συμφωνία, που υπογράφεται στις 4 Ιουνίου του 1878, το νησί παραχωρείται (στην ουσία νοικιάζεται) στην Αγγλία, με αντάλλαγμα την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία απειλείτο από την Ρωσική. Η Αγγλία αγοράζει την Κύπρο με ετήσιο ενοίκιο, προς την Υψηλή Πύλη, 92.799 λιρών.

Στις 29 Ιουνίου 1878 καταλαμβάνεται από τον Αγγλικό στόλο του ναύαρχου John Hay.

Στις 12 Ιουλίου 1878 υψώνεται στη νήσο η Αγγλική σημαία. Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Σωφρόνιος Β΄ δηλώνει στον ύπατο αρμοστή Sir Garnet Walseley: «Αποδεχόμεθα την αλλαγή στην Κυβέρνηση γιατί πιστεύουμε ότι η Μ. Βρετανία θα βοηθήσει την Κύπρο όπως εβοήθησε τα Επτάνησα, στην επαναπροσάρτησή της στην Ελληνική μητρική χώρα με την οποία συνδέεται εθνικώς».

Στην Ελλάδα, την ίδια χρονιά, γίνεται πρωθυπουργός ο Τρικούπης. Χαράσσεται πολιτική φιλίας με τον σουλτάνο.

1903: Οι Εγγλέζοι, εφαρμόζοντας τη πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», πιέζουν τους τουρκοκύπριους να ζητήσουν διχοτόμηση του νησιού.

5 Νοεμβρίου 1914, η Αγγλία καταργεί τα δικαιώματα επικυριαρχίας του σουλτάνου στο νησί, ακυρώνοντας την συνθήκη της 4 Ιουνίου του 1878 και προσαρτά την Κύπρο στην Αγγλική Αυτοκρατορία. Αφορμή είναι η είσοδος της Τουρκίας, κατά την Πρώτη παγκόσμια ανθρωποσφαγή, στο πλευρό της Γερμανίας.

1923-25: Υπογράφεται η συνθήκη της Λωζάννης. Η Τουρκία παραιτείται από κάθε δικαίωμα πάνω στη Κύπρο και η Αγγλία καθιστά το νησί αποικία του στέμματος. Ο Άγγλος υπουργός αποικιών δηλώνει: «Οφείλετε να εννοήσετε ότι το ζήτημα της ενώσεως έκλεισε οριστικώς». Ο Βενιζέλος συνιστά στους κύπριους «να έχουν εμπιστοσύνη στο αγγλικό υπουργείο αποικιών».

1926: Ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου.

1928: Οι Άγγλοι καλούν το λαό στη Λευκωσία να γιορτάσει τα 50χρονα από την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας τους στο νησί. Ο κόσμος κατεβαίνει στη συγκέντρωση με ελληνικές σημαίες και σκίζει την αγγλική, τραγουδώντας κλέφτικα τραγούδια. Η αστυνομία χτυπά το λαό και διαμαρτύρεται στον αρχιεπίσκοπο για την «αχαριστία» των Κυπρίων

1929-30: Η Αγγλία αρνείται ολοκληρωτικά ακόμα και την σκέψη για ένωση. Δημοσιεύει ένα εκπαιδευτικό νόμο που προβλέπει ότι οι δάσκαλοι θα διορίζονται από τον Άγγλο κυβερνήτη. Τα νέα εκπαιδευτικά μέτρα προκαλούν ένταση. Γίνονται διαδηλώσεις και οι Άγγλοι απαντούν με αύξηση των καταπιεστικών μέτρων.

1931: Στις 21 Οκτωβρίου γίνονται συλλαλητήρια σ’ όλη τη Κύπρο που εξελίσσονται σε μια μεγάλη ΕΞΕΓΕΡΣΗ. Στη Λευκωσία χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονται με την αστυνομία και ρίχνουν στο Αγγλικό κυβερνείο πέτρες και αναμμένα ξύλα. Οι αστυνομικοί πυροβολούν στο ψαχνό. Οι διαδηλωτές μπαίνουν στο κυβερνείο, το πυρπολούν και κηρύσσουν την ένωση με την Ελλάδα. Οι συγκρούσεις επεκτείνονται σε όλη τη Κύπρο. Ο απολογισμός είναι 15 διαδηλωτές νεκροί και 60 τραυματίες. Η εξέγερση κρατά συνολικά 5 μέρες. Η ένταση μεταφέρεται στον ελλαδικό χώρο. Ο Βενιζέλος την ίδια μέρα δηλώνει: «Ζήτημα κυπριακόν δεν υφίσταται μεταξύ της ελληνικής κυβερνήσεως και της αγγλικής. Υφίσταται μεταξύ της τελευταίας ταύτης και των κυπρίων. Δυστυχώς σήμερον εσημειώθησαν εγκληματικαί παρεκτροπαί, όπως επιθέσεις κατά του στρατού και της αστυνομίας και εμπρησμός του διοικητηρίου Λευκωσίας. Ενώπιον δε τοιούτων παρεκτροπών η φιλοσοφική ανοχή των Άγγλων σταματά και αρχίζει η αυστηρά πλέον εφαρμογή των νόμων».

Στη Κύπρο η «φιλοσοφική ανοχή» των Εγγλέζων γίνεται πράξη. Φυλακίζονται 1000 κύπριοι. Το ΚΚΚ κηρύσσεται παράνομο και πολλά μέλη του εκτοπίζονται.

1932-37: Παλμερική δικτατορία. Είναι το αποκορύφωμα της αγγλικής τυραννίας. Τα καταπιεστικά μέτρα εντείνονται. Φυλακίσεις και εκτοπίσεις. Στα σχολεία παύει να διδάσκεται η ελληνική γλώσσα. Η εξαθλίωση οδηγεί πολλούς κύπριους σε μετανάστευση.

1940-45: Στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο 33.000 (απ’ αυτούς σκοτώνονται 2.256) κύπριοι πολεμούν το ναζισμό κάτω από τη συμμαχική σημαία. Οι Άγγλοι υπόσχονται ότι μετά τον πόλεμο θα δώσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του.

Το 1941 το ΚΚΚ ιδρύει το ΑΚΕΛ που νομιμοποιείται. Οι Άγγλοι επιτρέπουν την ανάπτυξη του εργατοαγροτικού συνδικαλισμού. Ιδρύεται η Παγκύπρια Συντεχνιακή Ομοσπονδία, μετέπειτα ΠΕΟ. Συγχρόνως εγκαινιάζεται μια περίοδος στενής συνεργασίας ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.

Τον Οκτώβρη του ’44 ο Γ. Παπανδρέου, σε πανηγυρικό του λόγο προς το λαό της Αθήνας, αναφέρει: «Σκοπός μας δεν είναι μόνο η εθνική απελευθέρωση αλλά και η εθνική ολοκλήρωση. Η Β. Ήπειρος αποτελεί αναπόσπαστον τμήμα της Ελλάδος. Τα Δωδεκάνησα θα επανέλθουν στην Ελλάδα». Ούτε λέξη για τη Κύπρο.

1946-48: Μεγάλες κινητοποιήσεις. Απεργίες κτυπιούνται από την αστυνομία. Επαναφέρεται ο θεσμός του αρχιεπίσκοπου, που καταργήθηκε το ’31, σαν Εθνάρχη. Το ΑΚΕΛ συμμετέχει στις αρχιεπισκοπικές εκλογές.

Στο Παρίσι ο πρωθυπουργός Τσαλδάρης δηλώνει: «Η Κύπρος δεν αποτελεί εθνική διεκδίκηση της Ελλάδας».

Το 1947 με το δόγμα Τρούμαν αρχίζει η περίοδος της αμερικανοκρατίας στον ελλαδικό χώρο. Οι άγγλοι συγκαλούν τη λεγόμενη διασκεπτική με θέμα την αυτοδιοίκηση. Το ΑΚΕΛ ύστερα από έντονη πάλη στην ΚΕ συμμετέχει με την υποστήριξη του ΚΚ Αγγλίας. Αργότερα, κάνει αυτοκριτική και αποχωρεί.

1949: Το ΑΚΕΛ ζητά τη γνώμη του ΚΚΕ που βρίσκεται στα βουνά, για το ζήτημα της ένωσης. Ο Ζαχαριάδης ρίχνει το σύνθημα «Ένωση και μόνο ένωση, σήμερα και όχι αύριο». Δημιουργείται διάσταση ανάμεσα σε ΑΚΕΛ-ΚΚΕ. Ο γραμματέας του ΑΚΕΛ Φ. Ιωάννου πηγαίνει στο Βελιγράδι για να θέσει το θέμα στην Κομιτέρν. Ο Ζιαρτίδης πηγαίνει στο Λονδίνο να συμβουλευτεί το ΚΚ Αγγλίας. Γίνεται πάλη ανάμεσα στις δύο φράξιες και απομακρύνεται ο Φ. Ιωάννου. Γραμματέας αναλαμβάνει ο Εζεκίας Παπαϊωάννου. Πίσω του βρίσκεται ο Ζιαρτίδης.

1950: Διεξάγεται δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση του Κυπριακού λαού. 96% των ελλήνων ψηφίζουν ένωση. Οι Άγγλοι είχαν απαγορεύσει στους δημόσιους υπάλληλους να ψηφίσουν.

Η Ελληνική κυβέρνηση αρνείται να παραλάβει τα πραχτικά του δημοψηφίσματος ενώ ο Γ. Παπαντρέου δηλώνει: «Η Ελλάς αναπνέει σήμερον με δύο πνεύμονας, τον μεν αγγλικόν τον δε αμερικανικόν και δεν ημπορεί λόγω του κυπριακού να πάθει ασφυξία».

Τον ίδιο χρόνο με πρωτοβουλία του ΑΚΕΛ ιδρύεται ο Εθνικός Απελευθερωτικός Συνασπισμός που προπαγανδίζει την ένταξη του κυπριακού στον ΟΗΕ.

1954: Γίνεται η πρώτη επίσημη προσφυγή στον ΟΗΕ για εφαρμογή του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης.

1955-59: Ο Γρίβας, ιδρυτής της οργάνωσης Χ που έδρασε στον εμφύλιο, με αποκλειστικό στόχο τους κομμουνιστές, μαζί με τον Μακάριο, καπηλεύονται την επιθυμία και τους αγώνες του κυπριακού λαού για ένωση. Ιδρύουν την ΕΟΚΑ και ξεκινούν τον ένοπλο αγώνα. Αξιοσημείωτο πάντως παραμένει πως, στον όρκο της ΕΟΚΑ, δεν γίνεται καμιά αναφορά για ένωση.

Το ΑΚΕΛ δε συμμετέχει στον αγώνα και προπαγανδίζει ειρηνική λύση του προβλήματος. Ονομάζει τις ανατινάξεις βαρελότα και τρακατρούκες. Αρχικά συμφωνούσε με το ΑΚΕΛ και ο Ζαχαριάδης. Αργότερα όμως αναθεωρεί τη θέση του και κριτικάρει το ΑΚΕΛ.

Τα συνδικάτα που ελέγχονται από το ΑΚΕΛ, ξεκινούν έναν, καθαρά οικονομίστικο αγώνα για καλύτερα μεροκάματα. Πρόκειται για πρακτική που εξυπηρετούσε την πολιτική της άμβλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων που ακολούθησαν και οι Άγγλοι, ικανοποιώντας σχεδόν όλα τα αιτήματα.

Στην Ελλάδα στις πρώτες διαδηλώσεις υπέρ της ένωσης σκοτώνονται δύο διαδηλωτές και πολλοί τραυματίζονται..

1956: Ο Γρίβας κηρύσσει μονομερή ανακωχή τη στιγμή που οι Άγγλο-Γάλλοι εισβάλλουν στην Αίγυπτο με ορμητήριο την Κύπρο. Ο Αβέρωφ συζητά για πρώτη φορά διχοτόμηση του νησιού αλλά όχι «επί της βάσεως εξ ημισείας». Αρχίζει στην Κύπρο παράλληλα να προωθείται η ιδέα της ανεξαρτησίας.

Στις 10 του Μάρτη οι εγγλέζοι απαγχονίζουν τον Καραολή και τον Δημητρίου για ανατρεπτική δράση. Την ίδια μέρα στην Αθήνα σε διαδηλώσεις συμπαράστασης προς τους κύπριους, σκοτώνονται τρεις διαδηλωτές και ένας αστυνομικός και τραυματίζονται 113. Διαδηλώσεις γίνονται στην Κρήτη, Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Στην Πάτρα ο απολογισμός των συγκρούσεων με την αστυνομία είναι ένας νεκρός και 110 τραυματίες.

1958: Στην Ελλάδα γίνονται εκλογές, σε συνθήκες τρομοκρατίας. Η ΕΔΑ (το μόνο κόμμα που υποστήριζε την ένωση) παίρνει 79 έδρες.

1959-60: Υπογράφεται από την Αγγλία, Τουρκία και Ελλάδα η συμφωνία της Ζυρίχης. Για την Ελλάδα υπόγραψε ο Καραμανλής για την Κύπρο ο Μακάριος.

Η Τουρκία επιστρέφει στο νησί, οι εγγλέζοι διατηρούν κυρίαρχες βάσεις, ο αμερικάνοι βάζουν έμμεσα πόδι μέσω των τουρκικών και ελληνικών στρατευμάτων, καθώς και με τις εγγυήσεις που έδιναν το δικαίωμα στην Ελλάδα και την Τουρκία να επέμβουν στρατιωτικά. Το νέο σύνταγμα αποκλείει οριστικά την ένωση.

Όλα αυτά γίνονται τη στιγμή που η ΕΟΚΑ βρίσκεται στο ζενίθ της δύναμής της. Ο Γρίβας καλεί τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα. Πολλά στελέχη της ΕΟΚΑ που θεωρήθηκαν αντίθετοι στις συμφωνίες της Ζυρίχης εξορίστηκαν στη Ρόδο. Το ΑΚΕΛ ουσιαστικά αποδέχεται τις συμφωνίες. Στην Ελλάδα οι νεολαίες της ΕΔΑ, της Δημοκρατικής Ένωσης, του κόμματος των προοδευτικών και της Νέας Αγροτικής Κίνησης σε κοινή τους προκήρυξη διακηρύσσουν: «Ας απαντά η κυβέρνησις με την κραυγήν αίσχος στην ιαχήν, ζήτω η ένωσις. Ουδένα θα πτοήσει και ουδέν, θα επιτύχη. Ο κυπριακός λαός θα συνεχίση τον δρόμον της ενώσεως».

1960-63: Το κυπριακό κράτος οργανώνεται. Γίνεται μέλος του ΟΗΕ, της βρετανικής κοινοπολιτείας και συνδέεται με την ΕΟΚ. Ενώ το ΑΚΕΛ στις προεδρικές εκλογές τάσσεται ενάντια στον Μακάριο, λέγοντας ότι καμία συνεργασία δεν μπορεί να γίνει με τους παπάδες, στη συνέχεια δέχεται τις 5 βουλευτικές έδρες που του δίνει ο Μακάριος και τον ακολουθεί πιστά μέχρι το θάνατό του.

Η ήττα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και οι άθλιες συνθήκες που επικρατούν ακόμα, οδηγούν τον λαό σε μεγάλη μετανάστευση.

1963: Τον Δεκέμβρη ο Μακάριος προτείνει 13 σημεία του συντάγματος για αναθεώρηση. Ξεσπούν ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων. Καλλιεργείται η όξυνση της διαμάχης ανάμεσα σε τουρκοκυπρίους και ελληνοκυπρίους. Οι κρατούντες μαζί με το ΑΚΕΛ ακολουθούν πολιτική οικονομικής ανάπτυξης με δάνεια. Στον ελλαδικό χώρο επικρατεί αστάθεια με αφορμή ΚΑΙ το κυπριακό. Οι κυβερνήσεις πέφτουν η μία μετά την άλλη.

1964: Μετά από επίθεση της εθνοφρουράς σε τουρκοκυπριακό θύλακα, η Τουρκία βομβαρδίζει την Κύπρο. Δημιουργούνται ξεχωριστές τουρκοκυπριακές ζώνες. Ο ΟΗΕ στέλνει στρατό που παρατάσσεται μεταξύ ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων.

Ακολουθούν διάφορα σχέδια που αποσκοπούν στο διαμελισμό του νησιού (Σάντυς – Μπωλ-Άτσεσον). Η Σ. Ένωση μέσω του Γκρομύκο είναι η πρώτη που μιλά για ομοσπονδία.

1967: Ο Μακάριος είναι ο πρώτος αρχηγός κράτους που αναγνωρίζει την ελληνική χούντα. Τον Δεκέμβρη ξεσπά νέα ελληνοτουρκική κρίση. Η χούντα ανακαλεί τον ελληνικό στρατό από την Κύπρο.

1968-73: Ενώ η τουρκοκυπριακή ηγεσία και η Άγκυρα μιλούν ξεκάθαρα για διχοτόμηση του νησιού, σ’ αυτό αναπτύσσεται η ένταση ανάμεσα σε «μακαριακούς» και «γριβικούς». Η χούντα, και η κυπριακή εθνοφρουρά ετοιμάζονται για πραξικόπημα. Ο Μακάριος διαψεύδει τις φήμες και μιλά για σύμπνοια με το «εθνικό κέντρο».

1974: Πραξικόπημα υπό τον Σαμψών. Ο Μακάριος φεύγει στην Αγγλία. Εισβολή των τούρκικων στρατευμάτων και κατάληψη του βόρειου τμήματος του νησιού (36%) με τους Αττίλα 1 (Ιούλιο) και 2 (Αύγουστο).

Μετά τα γεγονότα ο Σαμψών παραδίδει την προεδρία στον Κληρίδη, που υποστηρίζεται από το ΑΚΕΛ σαν «νόμιμος συνταγματικά».

Στην Ελλάδα η δικτατορία εξαναγκασμένη παραδίνει τα ηνία στους πολιτικούς. Έρχεται ο Καραμανλής.

1975-77: Οι κρατούντες μαζί με το ΑΚΕΛ και το ΕΔΕΚ, ακολουθούν την πολιτική της «αναζωογόνησης», της οικονομίας. Το Φλεβάρη του ’77, Μακάριος και Ντενκτάς συμφωνούν, σε τέσσερα σημεία, τη διζωνική ομοσπονδία.

2002: Το Νοέμβριο κατατίθεται το πρώτο σχέδιο Ανάν.

2003: Οριστικοποιείται η διεύρυνση της Ε.Ε. Η Κύπρος πρόκειται να ενταχθεί τον Μάϊο του 2004.

2004: Τον Ιανουάριο γίνονται εκλογές στα κατεχόμενα. Στο δημοψήφισμα απορρίπτεται από την Ελληνοκυπριακή πλευρά το σχέδιο Ανάν.

Συσπείρωση Αναρχικών