κι έχει η πλάση… πορτοκαλίσει !!!

Μαύρα πιόνια ή άσπρα πιόνια, το μόνο βέβαιο είναι ότι “τρώγονται” και τα δύο, ώσπου να γίνει η τελική μονομαχία των βασιλιάδων, των βασιλισσών, των πύργων, των αλόγων και των αξιωματικών στο σκάκι.
Είτε κερδίσει ο μαύρος είτε ο άσπρος βασιλιάς, τα πιόνια συνήθως…έχουν εξοντωθεί όλα, και τα άσπρα και τα μαύρα.
Κι όσα -λίγα- δεν εξοντωθούν, μετά το ρουά-ματ, πιάνονται αιχμάλωτα απ’ το νικητή.

Από τον Μαζεστίξ στο toixo-toixo

Κάπως έτσι νιώθω καθώς ενημερώνομαι αυτές τις μέρες για τις εξεγέρσεις στην Ουκρανία και τη Βενεζουέλα.
Όπως περίπου ένιωθα και για τη Συρία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη.

Στην Ουκρανία το καθεστώς είναι ακραίο, σκληρό ολιγαρχικό, ελέγχεται από κάτι μαφιόζους συνεργάτες του Πούτιν.
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν με το που ελήφθη η απόφαση για μονομερή διακοπή της ενταξιακής πορείας της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αμέσως ξεχύθηκαν στους δρόμους χιλιάδες πολίτες που βλέπουνσ το πρόσωπο του καθεστώτος μια απάνθρωπη εξουσία και εναποθέτουν τις ελπίδες τους (και πού να ‘ξεραν…) στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ε.Ε. και οι Η.Π.Α σιγοντάρουν, με όποιον τρόπο μπορούν, το ξέσπασμα εμφυλίου πολέμου στη χώρα.
Και το ουκρανικό καθεστώς ανταποκρίθηκε τάχιστα με σφαίρες στο ψαχνό. Και να σου ο εμφύλιος!
Σωρός οι νεκροί κι οι τραυματίες μέχρι στιγμής. Και έπεται συνέχεια.

Δυο ολιγαρχίες συγκρούονται μεταξύ τους: η μία βλέπει το συμφέρον της στην πρόσδεση της χώρας στο άρμα της Ρωσίας και η άλλη διαβλέπει το δικό της συμφέρον στην πρόσδεση της χώρας στο άρμα της Ε.Ε. και των Η.Π.Α.
Ποια είναι καλύτερη; Απλούστατα, καμία.
Είναι ένα σκάκι με έναν άσπρο κι έναν μαύρο βασιλιά, που παίζουν για τη νίκη με κάθε κόστος.
Και θυσιάζουν τα πιόνια τους.
Και τα πιόνια νομίζουν πως αγωνίζονται για τη δική τους ευημερία.
Παπάρια.
Όλα γίνονται για τη διευθέτηση συμφερόντων μεταξύ των ολιγαρχών.

Και μάλιστα, να που φαίνεται να τα ψιλοβρίσκουν κιόλας μεταξύ τους οι “μεγάλοι”.
Ενόσω ακόμη χάνεται τζάμπα κόσμος στους δρόμους, η…. “ομόδοξη Ρωσία” του Πούτιν (να μην ξεχάσουμε να στηριχτούμε κι εμείς πάνω της) δείχνει να “πουλάει” τον Ουκρανό πρόεδρο και να τα βρίσκει σιγά-σιγά με την Ε.Ε. και τις Η.Π.Α. για την επόμενη μέρα, με μια… “δίκαιη μοιρασιά”.

Και τα πιόνια που σκοτώνονται, αγωνιζόμενα για καλύτερες μέρες;Εντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα.
Τα πιόνια γι αυτό υπάρχουν άλλωστε, αυτός είναι ο ρόλος τους: για να λειτουργούν ως πρώτη γραμμή άμυνας των “μεγάλων”, να σκοτώνονται και να ανοίγουν δρόμο για τα ρουά-ματ των βασιλιάδων.
Και στο τέλος ξεπληρώνονται με ένα μνημείο “Στον άνγωστο στρατιώτη”!

Και τι νόημα έχουν τελικά όλα αυτά που λέμε, φωνάζουμε, κάνουμε και σχεδιάζουμε;
Τι ρόλο παίζουμε εμείς στην ιστορία;
Τι μπορούμε να κάνουμε ως χώρα, ως λαός;
Με ποιον να τα βάλουμε και πώς; Και με τι προσδοκίες;
Οι “πορτοκαλί επαναστάσεις” ξεσπούν μέχρι να πεις κύμινο.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις ένα καθεστώς μη αρεστό στις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Μπορέι να ‘ναι καλύτερο ή και χειρότερο απ’ τα δυτικά καθεστώτα.
Αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία. Οι αφορμές θα δοθούν, δυσαρεστημένοι πάντα και παντού θα υπάρχουν.
Και φυσικά, θα βρεθούν οι κατάλληλοι για να χρησιμοποιηθούν απ’ τους δυτικούς γι’ αυτό το σκοπό.
Οι Ουκρανοί νεοναζί π.χ. είναι πρώτοι στη γραμμή της σημερινής εξέγερσης.
Όπως, με τον ίδιο τρόπο προετοιμάζονται απ’ τους δυτικούς, για να λειτουργήσουν και τα εξοπλισμένα, χρηματοδοτημένα και εκπαιδευμένα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής αύριο-μεθαύριο.

Το σίγουρο είναι πως , όπου υπάρχουν προβλήματα -ή κι εκεί που δεν υπάρχουν- η πλάση αντί να κοκκινίσει (που έγραφε κι ο Βάρναλης), τελικά “πορτοκαλίζει”…
Πορτοκαλί, ξε-πορτοκαλί πάντως, το αποτέλεσμα είναι πάντοτε ίδιο: κόκκινο.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να ‘ναι κι από αίμα,
όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα.
Έτσι έγραφε ο Ρίτσος.
Και φαίνεται πως οι προτοκαλί επαναστάσεις είναι κατακόκκινες.
Και, παρά την πορτοκαλί επίστρωση, τελικά η γη γίνεται κόκκινη. Απ’ άκρη σ’ άκρη.
Όχι κόκκινη από ζωή όμως, που ‘λεγε κι η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αλλά κόκκινη από θάνατο.
Θάνατο πιονιών, που εν αγνοία τους σκοτώνονται στο όνομα κάλπικων ιδεών και οραμάτων.
Θάνατο πιονιών για το συμφέρον και τη λόξα βασιλιάδων.

Ελπίδα για το μέλλον;

Δεν ξέρω, πάντως, αν δεν κάνω λάθος, στο σκάκι είναι αδύνατο να κάνεις ρουά-ματ μόνο με πιόνια.
Άρα τα πιόνια είναι καταδικασμένα να σέρνονται αιωνίως πίσω από αδίστακτους αξιωματούχους, που θα τα θυσιάζουν σε κάθε περίπτωση για τα δικά τους ρουά-ματ…

Τι ελπίδα έχουμε;
Με ποιον να τα βάλουμε και πώς;
Και τελικά ποιος είναι ο εχθρός;
Μήπως το σύστημα έχει γίνει πια τόσο δυνατό, ώστε είναι αδύνατο να το χτυπήσουμε;
Μοιρολατρία; Ίσως.
Και τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς, όταν γύρω συμβαίνουν όλα αυτά;

Κι αν αύριο η “Πλατεία Ανεξαρτησίας” του Κιέβου δώσει τη θέση της στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας;
Κι αν αύριο χύνεται το δικό μας κόκκινο αίμα, για μια άλλη πορτοκαλί επανάσταση;
Για ποιον και γιατί;
Για να πετύχουμε τι;
Τι άλλο, πέρα απ’ το θάνατο;