Για ν’αρχίσει να υποχωρεί το μεγάλο ψέμα χρειάζεται να υπερασπιστεί ο καθένας την ψυχή του. Την ψυχή του Κόσμου!

Πώς είναι δυνατόν παιδάκια από 6-7 χρονών να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο σε λατομεία της Ινδίας κι όχι μόνο; Σε ασιατικές κι όχι μόνο χώρες, αντί εξευτελιστικών “αμοιβών” σε άθλιων συνθηκών φάμπρικες φανταχτερών φιρμών ένδυσης και υπόδησης; Σαν σκλαβάκια που δεν έχουν το δικαίωμα ούτε να ασθενήσουν, αλλά θεωρείται απλώς “ατυχές” να λαμπαδιάσουν -λόγω ανύπαρκτης πυρασφάλειας σε αυτές τις τρισάθλιες φάμπρικες- σαν προσάναμμα στα τζάκια του lifestyle μιας πολιτισμένα βουτηγμένης στο ψέμα Εδέμ καταναλωτικού κρετινισμού. Και με τι κουράγιο να μιλήσω για την σεξουαλική και κάθε αισχρού είδους δουλική εκμετάλλευση μικρών παιδιών στο βωμό του θεού “Κέρδους” των ανθρωποθυσιών που ποτέ δεν εξαλείφθηκαν.. Ως πότε η συνείδηση των “πολιτών” θα είναι ένα γεμάτο πόρους σφουγγάρι που πλένεται και ξεπλένεται με μαεστρία από τους χειραγωγούς τους; Ένα σφουγγάρι που απορροφά όλη τη διαστροφή και τη χυδαιότητα και την ερμηνεύει ως αναπόφευκτη πραγματικότητα; Όλο το ψέμα και την τιποτοσύνη ως αναγκαιότητα κι ως νοικοκυροσύνη; Όλη τη μισαλλοδοξία και τη μικροψυχία και τη δειλία ως περιφρούρηση αξιών ή πατρώων ιδανικών, ως εξυπνάδα, ως ρεαλισμό, έως και δείγμα πολιτισμού;
ΟΧΙ! Όχι! Αυτή είναι μια κοινωνία “serial killer”, ένας φαντασιόπληκτος πολιτισμός, μια αρρώστια που πληγιάζει την ψυχή. Ένα ψέμα. Και τα ψέματα είναι η διάλυση, είναι οι πληγές της ψυχής και ο αργός θάνατός της.
Αν, λοιπόν, με ρωτήσεις ποια είναι η δική μου πατρίδα και ο πολιτισμός της, μόνο μια απάντηση μου ταιριάζει: Η ακεραιότητα του εδάφους της ψυχής μου κι όλα εκείνα που τη δονούν και τη μεγενθύνουν-όχι τ’αντίθετο.
Αν με ρωτήσεις ποιος είναι ο μεγαλύτερος πόθος μου, ένα μόνο μπορώ να σκεφτώ χωρίς να χάσω δευτερόλεπτο: Το να παραμείνω αγνός! Μέσα σ’ένα τεράστιο κι αποκαρδιωτικό πορνείο στραγγίσματος της ψυχής από κάθε ίχνος ζώσας πνοής.
Κι αν αναρωτηθείς για το τι μπορεί να κάνει ο καθένας, που θέλει να διατηρεί την κυριότητα της ψυχής του, για να αφαιρέσει, να βγάλει κι από ένα λιθαράκι απ’τη σαδιστική φυλακή της πνοής κάθε παρόντος και μέλλοντος -τα παιδιά- του κόσμου, έχω να προτείνω πρώτιστα αυτό:
Να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της ακεραιότητας της ψυχής του! Που δεν δύναται να υπάρξει αποκομμένη απ’την ορμή και τους ανέμους της ζωής, ούτε να τοποθετηθεί μέσα σε μια γυάλα για να διατηρηθεί αμόλυντη. Αλλά συνδέεται μ’ένα μαγικά μυστικό και συγχρόνως διάφανο λώρο με τις ψυχές όλου του κόσμου!

Ότι δεν φταίει σε τίποτα για τη δίχως τέλος πτώση της κοινωνίας μέσα στους κόλπους της οποίας ζει ως μέλος της.Αλλά κι ευρύτερα, πέρα από τον ίδιο τον κοινωνικό του μικρόκοσμο, σε ένα σύστημα όπου όλοι οι μικρόκοσμοι συνδέονται, αλληλεπιδρούν και συνθέτουν τον μακρόκοσμο:
Ότι δεν έχει μερίδιο ευθύνης ή ανησυχίας για ό,τι συμβαίνει σε αυτή τη μικρή γειτονιά, που δεν το βάζει κάτω κι εξακολουθεί να…περιστρέφεται μέσα στους αιθέρες του κοσμικού γίγνεσθαι.

Το χειρότερο είδος ψεύτη είναι εκείνο που προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι ψεύτης.

Ο Ένοικος…

Ότι δεν είναι στο χέρι του να εμποδίσει να πνίγονται -κι όχι μόνο από την τρικυμία ή την ακαταλληλότητα πλωτών μέσων- στα παγωμένα κύματα θαλάσσιων συνόρων ακόμα και παιδάκια. Που ακολουθούν τη λαθραία προσπάθεια των πεινασμένων γονιών τους για λίγα ψίχουλα ευκαιρίας. Ευκαιρίας προσέγγισης στο άνοιγμα προς μια ανθρώπινη ζωή, μέσα από τις συμπληγάδες τις στοιχειωμένες από το τέρας της κακότητας. Κι από τα παιχνίδια της υποκριτικής εκμετάλλευσης διάφορων παλιάτσων, μέσω της δήθεν ιδεολογικοποιημένης καταγγελίας του τέρατος. Το οποίο ωστόσο νομιμοποιούν μια χαρά με τη συμμετοχή τους στις σημαδεμένες σαν τράπουλα πολιτικές διαδικασίες και υπόγειες διαδρομές ενός γενικότερου δολιότατου μηχανισμού εκτροφής και διάπλασης κάθε λογής τεράτων κι εκτρωμάτων. Ότι δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να υπάρχουν τόσα παιδιά μέσα στη δική του κι ατιμωτικά αποδεχτή απ’τον ίδιο κοινωνία -αυτό φανερώνει η έλλειψη ουσιαστικής και γενναίας γενικευμένης αντίδρασης- τα οποία υποφέρουν και λιγοθυμούν από ασιτία. Που τρέμει το κορμί τους έως τα σώψυχά του απ’το ψύχος και τις κακουχίες. Που ζούνε σαν αδέσποτα ζωάκια στο δρόμο μαζί με τους αδέσποτους γονείς τους, χωρίς σπίτι κι όνειρα πέρα από εκείνο του να επιβιώσουν άλλη μια ημέρα.
Ποια οικονομική ανάπτυξη και ποια ανοδική τάση χρηματιστηριακών δεικτών απαιτεί ανθρωποθυσίες; Πόσο αυτό διαφέρει από ανάλογες ανθρωποθυσίες παλαιότερων λαών με κτηνώδη τελετουργικά προς τιμή κι εξευμενισμό καθόλου σπλαχνικών θεοτήτων;
Καθημερινές σύγχρονες ιστορίες ωμότητας και ποταμών οδύνης και απαίσιας δυστυχίας. Τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας. Ή μήπως τα παιδιά του άλλου δεν μας αφορούν; Μέχρι το κακό να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, ν’απειλήσει με θράσος και μίσος και την ασφάλεια κι ευημερία και των δικών μας τέκνων.