όταν η τελευταία porsche cayenneκαι το τελευταίο suv…

Οπαδοί ή φίλοι του κράτους δεν είμαστε. Ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα. Ούτε πάνω στο τραπέζι, ούτε από κάτω. Επιπλέον (μελαγχολικά…) σκεφτόμαστε ότι μόλις η “ανατροπή” που ευαγγελίζονται όλες οι φράξιες της αριστεράς ολοκληρωθεί (σε κανά δυο βδομάδες δηλαδή) και γίνει η πρώτη πανηγυρική συνάντηση των αντιπροσώπων του λαού και των κομμισάριων της επανάστασης στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία της ελλάδας, το ζήτημα των εσόδων της επαναστατικής διοίκησης [1] οπωσδήποτε θα είναι ένα απ’ τα φλέγοντα. Κι εκεί δύο εκδοχές θα υπάρχουν. Είτε να κρεμαστούν όλοι οι πλούσιοι (που θα έχουν γλυτώσει ως τότε το μαχαίρι) και να κατασχεθούν οι περιουσίες τους (με έμφαση στο χρυσάφι και στα μετρητά), είτε – αν η νεαρή σοβιετική δημοκρατία της ελλάδας είναι ανθρωπιστική – να φορολογηθούν. Αποτελεσματικά – όχι στα λόγια. Μοιάζει σαν ένα είδος κατάρας, απ’ το οποίο ούτε η επόμενη ημέρα της επανάστασης (σε κανά δυο βδομάδες είπαμε, μην την χάσετε) στην ελλάδα δεν μπορεί να γλυτώσει: σε αίμα ή σε χρήμα ή και στα δύο, μια κάποια φορολόγηση του πλούτου θα πρέπει να υπάρχει, μέχρις ότου φυσικά επιτευχθεί η πολυπόθητη ισότητα ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

Αυτή είναι μια επική εισαγωγή για ένα ταπεινό θέμα. Τρεις πανεπιστημιακοί στο αμέρικα, δουλειά δεν είχαν κι έκαναν μια έρευνα για την φοροδιαφυγή στην ελλάδα. Το “φοροδιαφυγή” ακούγεται κοινότυπο, mainstream, καθεστωτικό: θα μπορούσε να ονομαστεί “διαρκής υπόγεια ανταρσία των πλουσίων κατά των φτωχών με τη μεσολάβηση του κράτους των πρώτων” – όνομα που δεν μας αρέσει 100%, ειδικά αυτά τα “πλούσιοι” και “φτωχοί”. Οι αμερικάνοι καθηγητάδες έκαναν πάντως “εξόρυξη στοιχείων”, ένα ενδιαφέρον από μεθοδολογική άποψη πράγμα, συγκρίνοντας απ’ την μια τις φορολογικές δηλώσεις των καθωσπρέπει ελλήνων, κι απ’ την άλλη τα δάνεια (όλων των ειδών) και τις πιστωτικές κάρτες τους. Σκέφτηκαν (οι πονηρούληδες) ότι αποκλείεται κάποιος να παίρνει δάνειο του οποίου οι δόσεις χρειάζονται το 70% ή το 80% του (δηλωμένου) εισοδήματος. Σκέφτηκαν επίσης (εδώ: οι μπαγάσηδες) πως οι ελληνικές τράπεζες αποκλείεται να έδιναν τέτοια δάνεια και τέτοια πιστωτικά όρια (προκειμένου για κάρτες) στους πελάτες τους παίρνοντας στα σοβαρά τις φορολογικές τους δηλώσεις. Προφανώς είχαν (οι τράπεζες) υπ’ όψη τους ότι “καλά μωρέ, κι αν δηλώνει 100 βγάζει 300 και 400). 
Μ’ αυτή τη μέθοδο, και έχοντας σαν target group μελέτης τους ελεύθερους επαγγελματίες (μόνο), δηλαδή την σφριγηλή “μεσαία τάξη” αυτής εδώ της καπιταλιστικής κοινωνίας και μόνο για το 2009, οι τρεις αμερικάνοι καθηγητές κατέληξαν στο (κατ’ εκτίμηση) συμπέρασμα ότι εκείνη τη χρονιά οι διαφυγόντες φόροι ήταν το ταπεινό ποσό των “τουλάχιστον 11καικάτι δισ. ευρώ”. Ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό “δημοσίων εσόδων”, indeed, το 1/3 του “δημόσιου ελλείματος” εκείνης της χρονιάς (μόνο από ελεύθερους επαγγελματίες, ε – που να έμπαιναν μέσα και οι α.ε.) για την διαφυγή του οποίου (όχι σε επίπεδο ελληνικής εφευρετικότητας αλλά ελληνικής νομοθεσίας) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “το πολιτικό σύστημα εμφανίζεται να μην διαθέτει την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, λόγω προσωπικών κινήτρων που σχετίζονται με τα επαγγέλματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο και τις ισχυρές επαγγελματικές τους ενώσεις. [2]
Παρότι δεν θα ήταν απαραίτητοι αμερικάνοι πανεπιστημιακοί για κάτι που είναι το πασίγνωστο ένοχο μυστικό της ελληνικής κοινωνίας, βοηθούν με την προτεσταντική τους ηθική στο μέτρημα. Αντίστοιχα προτεσταντικής ηθικής και αφέλειας ήταν οι τεχνικοί της περιβόητης “τρόικας”, για τους οποίους ψιθυρίζεται ότι το πρώτο πράγμα που είπαν ερχόμενοι στην Αθήνα ήταν “γιατί δεν μαζεύετε τους φόρους – αν τους μαζεύατε δεν θα είχατε πρόβλημα.” “Δεν μπορούμε” ήταν η απάντηση των πολιτικών εκπροσώπων των ελληνικών αφεντικών (των εκπροσώπων και των “ισχυρών επαγγελματικών ενώσεων με ισχυρή παρουσία στο κοινοβούλιο”) – πράγμα που έκανε απόλυτα απαραίτητο το plan B, δηλαδή τη λεηλασία της εργασίας (εκείνης, τουλάχιστον, που δεν έχει άκρες στην πολιτική και διοικητική εξουσία). Στιχομυθία και απάντηση που ενδεχομένως να αποδεικνυόταν urban legent, μέχρι την στιγμή που ο τότε κοτζάμ υπ.οικ. Βενιζέλος την ξεστόμισε on line, σ’ εκείνη την συνέντευξη στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης (2011) όπου ανακοίνωσε την πληρωμή του φόρου ακίνητης περιουσίας (“χαράτσι” έμεινε τ’ όνομα στην ιστορία) μέσω των λογαριασμών του ρεύματος. Και γιατί δεν τον μαζεύουμε αυτόν τον φόρο μέσω της εφορίας; αναρωτήθηκε ρητορικά ο τετραπέρατος υπουργός. Επειδή δεν μπορούμε απάντησε μόνος του, ανοίγοντας νέους δρόμους στην κρατική / καπιταλιστική αυτοκριτική.   
Συνεπώς, χάρη στους αμερικάνους πανεπιστημιακούς (και μάλλον χάρη σε μερικούς δωρεάν εργαζόμενους μεταπτυχιακούς τους) μάθαμε ότι το 2009 οι έλληνες γιατροί έκρυψαν κατά μέσο όρο κεφαλής σχεδόν 29.500 χιλιάρικα ετήσιο εισόδημα, οι μηχανικοί κάτι πιο πάνω από 28.500, οι εκπαιδευτικοί (αυτοί οι”λειτουργοί” της δευτεροβάθμιας που ξεσκίζονται στα ιδιαίτερα, με πρώτη επιλογή τους ίδιους τους μαθητές τους – “απαγορεύεται” φυσικά…) κάτι πάνω από 24.500, οι λογιστές γύρω στα 24.500, οι δικηγόροι (ιδρωμένοι, στην 5η θέση) 24.000, και πάει λέγοντας. Για τους εφοριακούς η λίστα της συγκεκριμένης έρευνας δεν έγραφε τίποτα…

“Με γειά τους – με χαρά τους” θα πουν κάποιοι. “Κάτω το κράτος” θα πουν άλλοι. Εκείνον τον (έμμεσο) φόρο καπνού όμως εμείς τα χαρμάνια δεν μπορούμε να τον γλυτώσουμε, ούτε φυσικά τον φπα παντού. Το ύψος των έμμεσων φόρων επικοινωνεί με το βάθος των άμεσων, είτε είναι επίσημα πεσμένοι αυτοί οι τελευταίοι (χαμηλή φορολογία υψηλών εισοδημάτων) είτε ανεπίσημα (“δεν πληρώνω – δεν πληρώνω” σαν φοροδιαφυγή). Η δε κουβέντα “πάλι τα συνηθισμένα υποζύγια πληρώνουν, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι” μας προσβάλει, και επειδή είναι αναληθής (όχι όλοι οι μισθωτοί, ούτε όλοι οι συνταξιούχοι), και επειδή είναι της κακομοιριάς. Έχουμε, απλά, να κάνουμε με μια ταξική, ταξικότατη κοινωνία· ένα ταξικό, ταξικότατο κράτος· και: ο εχθρός είναι εδώ. 
Δεν γκρινιάζουμε. Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι ένα καλό ποσοστό των περιβόητων και δοξασμένων “αγανακτισμένων” ήταν ακριβώς τέτοιοι τύποι. Τύποι, δηλαδή, για τους οποίους σχολίασε κάποτε με θυμό ένας απλό λαϊκόςαυτοί ρε συ, μέσα στις αμαξάρες τους, πέφτουν στη λούμπα του δρόμου, σε κάνουν σκατά με τα λασπόνερα εσένα που περπατάς δίπλα, κι άμα πεις και κουβέντα σου απαντάνε “τι θες ρε; να κατέβω να σε γαμήσω;” Ειπωμένο αλλιώς, τα μεσοστρώματα (και οι μικροαστοί θαυμαστές τους από κοντά) στη μεγάλη πλειονότητά τους, είναι αυτοί που ευχαρίστως σου σκάβουν το λάκο (για “αντικρατικούς” λόγους πάντα!) άμα είσαι εργάτης, κι ύστερα δείχνουν τα ροζ χεράκια τους πόσο καθαρά είναι.

Πιπέρι στο στόμα μας! Τι λέμε οι ανόητοι; Ότι η ελληνική κοινωνία είναι ταξική; Ότι το ελληνικό κράτος είναι ταξικό; Ότι ο εχθρός (μας) είναι εδώ, και είναι όλο αυτό φάσμα απ’ τα “μικρο” ως τα “μεσαιο” και τα “μεγαλο” αφεντικά, μαζί με τους λακέδες τους; Έλεος!!! Έλεος πια μ’ αυτές τις εμμονές (μας)!!! Όχι! Εχθρός είναι η Μέρκελ. Ή, αν δεν είναι αυτή, είναι τα “μονοπώλια” – τι; Μπορεί και οι δύο μαζί. Τα μονοπώλια!!! Αυτά, πάντως, οι αμερικάνοι καθηγητάδες δεν τα μελέτησαν – προφανές το γιατί… Οι άλλοι, οι μηχανικοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι διάφορων μεγεθών εργοδότες, αυτοί είναι “φίλοι” μας. Και φυσικά δάκτυλος της cia η δυσφήμιση των ντόπιων μεσοστρωμάτων!!! Είναι η ραχοκοκκαλιά του έθνους, και θέλουν οι παλιογιάνκηδες να τη σπάσουν… [3] 
Απ’ την άλλη αυτή η φοροδιαφυγή είναι συστατικό της συγκρότησης του ελληνικού έθνους / κράτους. Κι αυτό, με τη σειρά του, είναι απεικόνιση της ταξικής διαστρωμάτωσης και της ταξικής κουλτούρας. Προφανώς και με τους φόρους πληρωμένους δεν θα υπήρχε ούτε σωστότερη δημόσια υγεία, ούτε καλύτερα προγράμματα ψυχιατρικής υποστήριξης σ’ όσους έχουν ανάγκη, ούτε μεγαλύτερα επιδόματα ανεργίας, ούτε μεγαλύτερη φροντίδα για τις ανύπαντρες μητέρες, ούτε καλύτερη αντιμετώπιση των μεταναστών, ούτε “διαχωρισμός κράτους εκκλησίας”… Κάποιοι θα έτρωγαν περισσότερα – έτσι δεν πάει; Οπότε;
Προφανώς δεν είμαστε αφελείς να προτείνουμε (και να φαντασιώνουμε) “λύσεις”. Αν είμασταν τέτοιοι, θα ψηφίζαμε συ.ριζ.α. ή κ(ορ)κ(ον)ε ή αντ.αρ.συ.α. Πως γίνεται όμως να ξεχάσουμε ότι ο εχθρός είναι εδώ; Πως γίνεται να ξεχάσουμε ότι ο εχθρός είναι ταξικά προσδιορισμένος, μαζί με την ιδεολογία του, η οποία είναι ηγεμονική και μεταξύ των εργατών; Πώς γίνεται να ξεχάσουμε ότι τα ακριβά αμάξια (και τα κότερα, και τα ιδιωτικά αεροπλάνα, και τα ιδιωτικά ελικόπτερα) κυκλοφορούν “ανάμεσά μας”; Πώς γίνεται να ξεχάσουμε τους τόνους καπνού και ομίχλης που απλώνονται παντού για να μη βλέπουμε την τύφλα μας;
Σκάσε και σκάβε – γνωστή η συμβουλή… Αλλιώς; Ο κόσμος δεν θα ησυχάσει πριν το τελευταίο suv γίνει…

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 – Βλέπετε; Τη λέξη “κράτος” δεν τη χρησιμοποιούμε ούτε για μετά την “ανατροπή”!

2 – Αυτό κατά λέξη έγραψε η καθεστωτική “καθημερινή” στις 22/8. Ξέρετε, του Αλαφούζου, που έβαλε στο χέρι “σε μια νύχτα” τον (πρώην) κρατικό στόλο της ρουμανίας, μετά που έπεσε (κι) εκεί ο “σοσιαλισμός” – με εντελώς διαφανή τρόπο…

3 – Η ανάλυση των αποτελεσμάτων των τελευταίων εκλογών δείχνει ότι το 1 στα 5 ελληνικά αφεντικά ψήφισε βοθρολύματα. Εννοείται πως ότι και να ψήφιζαν τ’ αφεντικά αφεντικά θα έμεναν· όμως οι εργοδότες είναι απ’ τους (αναλογικά) πιο “ψηλά” ψηφοφόρους της συγκεκριμένης παρακρατικής συμμορίας. Επιπλέον ξέρουν επακριβώς που και γιατί τους χρειάζονται τα καθάρματα του κράτους, του παρακράτους και του οργανωμένου εγκλήματος· δεν είναι “ευκαιριακοί” ή “κατά λάθος” αλλά συνειδητοί υποστηρικτές του πράγματος.
Αυτό σαν σημειωσούλα προς χάρη διάφορων που λανσάρουν (στις μεταξύ τους συζητήσεις) την σοφή διαπίστωση ότι οι εργάτες είναι ρατσιστές ενώ τα μεσοστρώματα όχι…

Πηγή:

http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_65/i65_p15_suv.html