Άη-Γιώργηδες και μαύροι δράκοι στην έρημη χώρα !!!

Πώς να αξιολογήσουμε την πρόσφατη μεταβολή της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα; Είναι απότοκο της αντιφασιστικής δυναμικής ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Θα πρέπει επομένως να θεωρήσουμε ότι η νομική εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής είναι το σημείο σύγκλισης ενός αντιφασιστικού κοινωνικού ξεσπάσματος και μιας πολιτικής βούλησης να…παταχτεί αποφασιστικά ο φασισμός στην Ελλάδα;

Της Αναστασίας Τσουκαλά

Μια παρεμφερής ανάγνωση των μετασχηματισμών του πολιτικού πεδίου θα ήταν μεν ανακουφιστική αλλά θα αναπαρήγαγε δύο μύθους, κατασκευασμένους αντίστοιχα από την αντιπολίτευση και την κυβέρνηση για να συγκαλύψουν δύο ενοχλητικές πραγματικότητες: την κοινωνική απάθεια και την κυβερνητική επιείκεια απέναντι στη ραγδαία άνοδο του ρατσισμού και του φασισμού στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και, ιδίως, μετά τις εκλογές του 2012. Η πρώτη αντίθετη διαπίστωση είναι ότι η δολοφονία του Φύσσα δεν προκάλεσε τις μεγάλες διαδηλώσεις που υπαινίσσεται η αντιπολίτευση. Βέβαια, το γεγονός ότι αυτή τη φορά το θύμα των φασιστών δεν ήταν μετανάστης, ούτε ομοφυλόφιλος, ανάγκασε τους Έλληνες να βγουν από τον λήθαργό τους. Αλλά, μέχρι ποιού σημείου μπορούμε να αλληλοσυγχαιρόμαστε για την αγανάκτηση που προκλήθηκε από τη δολοφονία ενός Έλληνα, αριστερού ακτιβιστή και ράπερ, δηλαδή μέλους της φαντασιακής κοινότητας πολλών από τους διαδηλωτές, όταν οι δολοφονίες και επιθέσεις κατά των μεταναστών περνούσαν μέχρι πρότινος σχεδόν απαρατήρητες ή, στην καλύτερη περίπτωση, κινητοποιούσαν μετά βίας ορισμένους αριστερούς και αναρχικούς χώρους; Ακόμα και αν παρακάμψουμε αυτό το σημείο, παραμένει το γεγονός ότι το αντιφασιστικό κίνημα δεν ήταν επαρκώς ισχυρό για να θορυβήσει την κυβέρνηση. Διαδηλώσεις που κινητοποιούν λιγότερους από τριάντα χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως αναρχικούς και ενεργά μέλη αριστερών κομμάτων, δεν μπορούν επ’ ουδενί να περάσουν ένα ισχυρό μήνυμα σε μια κυβέρνηση που, ώς τότε, είχε τηρήσει μια σκανδαλωδώς αδρανή στάση απέναντι στα εγκλήματα των νεοναζί. Η τωρινή θριαμβευτική εικόνα μιας κυβέρνησης που αποκαθιστά τη Δημοκρατία και το Κράτος δικαίου είναι λίαν γοητευτική και προβάλλεται στο έπακρον από τα ΜΜΕ που, τις περισσότερες φορές, χρησιμοποιούν σωρεία επιχειρημάτων για να δικαιολογήσουν το αδικαιολόγητο: τη μακρόχρονη παθητικότητα του κρατικού μηχανισμού που, επιδεικνύοντας επιείκεια στους νεοναζί, τους μετέφερε ένα μήνυμα συνεχούς υποστήριξης ενόσω ταυτόχρονα καθιστούσε σαφές στους υπόλοιπους πολίτες ότι θα ήταν καλύτερα να μην εναντιωθούν στα τεκταινόμενα. Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή νομιμοποίησε περαιτέρω τους νεοναζί, που μπορούσαν πλέον να ισχυριστούν ότι δρουν στο όνομα του ελληνικού λαού. Έκτοτε η δράση τους έγινε ολοένα και πιο φανερή, σε καθεστώς απόλυτης ατιμωρησίας.
Σε τέτοιο βαθμό που να είναι αδύνατον να γίνει σήμερα ακριβής απολογισμός των φασιστικών επιθέσεων. Άλλοτε τα θύματα δεν υπέβαλαν μήνυση για να μην απελαθούν. Άλλοτε οι αστυνομικοί απέτρεπαν τα θύματα από την υποβολή μήνυσης ή απειλούσαν πως, αν υπέβαλαν μήνυση, θα έδιναν τα ονόματά τους στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Άλλοτε πάλι οι αστυνομικοί αρνούνταν να καταγράψουν τα εγκλήματα ως ρατσιστικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Συνήγορου του Πολίτη, από τον Γενάρη του 2012 ώς τον Απρίλη του 2013 το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας δεν κατέγραψε κανένα περιστατικό ρατσιστικής βίας. Φυσικά, η στάση αυτή αποθάρρυνε τα θύματα που, πολλές φορές, δεν υπέβαλαν μήνυση γιατί το θεωρούσαν άσκοπο. Παρόλες τις δυσκολίες καταμέτρησης, ο Συνήγορος του Πολίτη μνημονεύει 281 ρατσιστικές επιθέσεις, που έχουν διαπραχτεί κυρίως στην Αθήνα, συνήθως ομαδικά, εναντίον μεταναστών, ομοφυλόφιλων, Ρομά και μουσουλμάνων. Απολογισμός: τέσσερεις νεκροί, πάνω από 400 τραυματίες, δεκάδες εμπορικά καταστήματα κατεστραμμένα από πογκρόμ. Σε 71 περιπτώσεις εμπλέκονται μέλη της Χρυσής Αυγής. Σε 41 περιπτώσεις εμπλέκονται αστυνομικοί.
Υπάρχουν πολλές καταγγελίες ότι, αρκετές φορές, οι επιθέσεις αυτές γίνονταν ενώπιον αστυνομικών απρόθυμων να επέμβουν ή, έστω, να διεξάγουν έρευνα εκ των υστέρων. Οι καταγγελίες αυτές δεν συγκίνησαν ιδιαίτερα τον υπουργό Δημόσιας Τάξης που δεν επεδίωξε ποτέ να ασκηθεί πειθαρχική δίωξη σε βάρος αυτών των επίορκων αστυνομικών. Πρόκειται άραγε για ιδεολογική σύμπλευση των φασιστών με έναν υπουργό που διόρισε ως γενικό γραμματέα του υπουργείου του έναν χουντικό Βασιλικό Επίτροπο; Πρόκειται άραγε για μια στρατηγική νοσηρής διαχείρισης ενός αστυνομικού σώματος του οποίου τα μισά σχεδόν μέλη ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις τελευταίες εκλογές; Πρόκειται άραγε για μια πολιτική απομάκρυνσης της προσοχής των ψηφοφόρων από τις καταστροφικές συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής μέσω της κατασκευής εσωτερικών εχθρών; Θα πρέπει επομένως να θεωρήσουμε ότι υπάρχει στρατηγική συνάφεια μεταξύ της έκδηλης ανοχής στους φασίστες, της επονείδιστης επιχείρησης Ξένιος Ζευς, της κυβερνητικής ρητορικής εξίσωσης των δύο άκρων, της βίαιης καταστολής των διαδηλωτών, και των αστυνομικών επιθέσεων κατά των φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφων προκειμένου να πάψουν να καταγράφουν την αστυνομική βία και αυθαιρεσία; Δεν αποκλείεται. Εν πάση περιπτώσει, όταν η Guardian κατήγγειλε ότι συλληφθέντες αντιφασίστες βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ, ο υπουργός διέψευσε κατηγορηματικά το δημοσίευμα και, παραβλέποντας τα ενοχοποιητικά πορίσματα των ιατροδικαστικών εκθέσεων, απείλησε με μήνυση τη Guardian.
Τα μέλη της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίζονται με επιείκεια και από την ελληνική Δικαιοσύνη. Οι σπάνιες δίκες με κατηγορούμενους φασίστες αναβάλλονται τόσο συστηματικά που, έως σήμερα, δεν έχει καταδικαστεί κανείς τους. Αντίθετα μάλιστα από τη μεγάλη αυστηρότητα που επιδεικνύεται στους ύποπτους σε υποθέσεις ακροαριστερής τρομοκρατίας, το μόνο άτομο που έχει ποτέ συλληφθεί για συνενοχή σε μια πιθανότατα σοβαρή υπόθεση ακροδεξιάς τρομοκρατίας δεν εκρίθη καν προφυλακιστέο.
Εξίσου αμφίσημη ήταν και η συνολικότερη στάση της κυβέρνησης που, τον Ιούνη του 2013, απέρριψε ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο θεωρώντας ότι δεν ήταν αναγκαίο για την καταπολέμηση του ρατσισμού. Ύστερα από τα τελευταία γεγονότα, η ίδια κυβέρνηση επανέφερε στην ατζέντα τη ψήφιση ενός αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.
Αυτό συνεπάγεται ότι η δολοφονία του Φύσσα σηματοδοτεί μια καμπή στον αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό αγώνα; Μάλλον όχι. Το γεγονός ότι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης διαβίβασε μεμιάς τριάντα δύο δικογραφίες στον Άρειο Πάγο με στοιχεία εναντίον πολλών στελεχών της Χρυσής Αυγής, ενόσω τα ΜΜΕ κατακλύζονταν από βίντεο, φωτογραφίες και ενοχοποιητικές μαρτυρίες ανώνυμων μετανοημένων φασιστών, και ενόσω ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεχόταν καταθέσεις ανώνυμων μετανοημένων φασιστών, είναι ίσως καθησυχαστικό για την αποτελεσματικότητα των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών αλλά, ουσιαστικά, κλονίζει ακόμα περισσότερο τα ήδη αποδυναμωμένα από την κρίση δημοκρατικά θεμέλια της χώρας. Όχι μόνο καθιστά σαφές ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε αναχαιτίσει από καιρό την άνοδο του φασισμού, πράγμα που εγείρει το θέμα της ηθικής ευθύνης των κυβερνώντων ως προς τα θύματα των νεοναζί, αλλά θέτει επίσης υπό αμφισβήτηση την ειλικρίνεια των σημερινών αντιφασιστικών πρωτοβουλιών.
Ενδέχεται επομένως η δολοφονία του Φύσσα να χρησιμέψει κυρίως στο στήσιμο ενός πολιτικού θεάματος προκειμένου η πολιτική ατζέντα, που τώρα είναι επικεντρωμένη στη διαχείριση της κρίσης, να τεθεί υπό την απειλή της πολιτικής αστάθειας, αν όχι ενός επικείμενου πραξικοπήματος, ή προκειμένου να ανακτηθεί ένα μέρος των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής για να ενισχυθεί η εκλογική βάση της κυβέρνησης σε περίπτωση πρόωρων εκλογών. Εν πάση περιπτώσει, ακόμα και αν δεν ξαναδούμε ποτέ την εξοργιστική εικόνα της συνέργειας φασιστών-ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, ακόμα και αν η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής εξαλείψει τον διάχυτο φόβο που βάραινε κάθε δημοκράτη πολίτη, η δυναμική που έχει πυροδοτηθεί από την παρουσία των νεοναζί στο πολιτικό προσκήνιο – δυναμική εν πολλοίς τροφοδοτημένη από την ανοχή του κρατικού μηχανισμού – δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αμέσως. Η άρση των αναστολών ενός μέρους της κοινωνίας που, σύμφωνα με μη δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών, ανέβαζε σχεδόν στο 18% τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, θα κάνει να πλανιέται για καιρό πάνω από τη χώρα η φασιστική απειλή.

Το κείμενο στηρίζεται στην ομιλία της Αναστασίας Τσουκαλά κατά την ακρόαση της Υποεπιτροπής για τον ρατσισμό και τη ξενοφοβία του Συμβουλίου της Ευρώπης (1.10.2013).

paganeli