Σπρώχνοντας για ένα μαρούλι…

 

Η Ελλάδα επιστρέφει. Όχι στην ανάπτυξη, αλλά στο σκοτεινό παρελθόν της το οποίο νόμιζε ότι είχε αφήσει οριστικά πίσω.

Το κακό με την...
πραγματικότητα είναι ότι είναι επίμονη. Τόσο επίμονη που εντέλει ξεσκεπάζει τα ψέματα, όσο περίτεχνα και αν αυτά είναι, όσο ηχηρά και αν εκφέρονται. Όσο ισχυρή κι αν είναι η προπαγάνδα, η πραγματικότητα αποδεικνύεται ισχυρότερη.

Οι σημερινές εικόνες των χιλιάδων ανθρώπων που περίμεναν στις ουρές και σε κάποιες περιπτώσεις διαγκωνίστηκαν για μια σακούλα δωρεάν λαχανικά, γελοιοποίησαν πλήρως την προπαγανδιστική εκστρατεία κυβέρνησης και Διαπλοκής. Δεν χρειάστηκε παρά η απόφαση των παραγωγών λαϊκών αγορών να μοιράσουν δωρεάν φρούτα και λαχανικά για να κονιορτοποιηθεί το κυβερνητικό success story και να αναδειχτεί η τραγωδία που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που αρχίζει να ελπίζει, αλλά μια χώρα που βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στην απόγνωση.

Οι σκηνές στο κέντρο της Αθήνας θα ήταν αδιανόητες, για μία ακόμη φορά, για οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ πριν από τρία-τέσσερα χρόνια. Όσο άδικη κι αν ήταν πάντοτε η κατανομή του πλούτου, το μεγάλο επίτευγμα της μεταπολεμικής Δυτικής Ευρώπης ήταν η εξάλειψη της απόλυτης ανέχειας και η εξασφάλιση ενός επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης για τους περισσότερους. Η αδυναμία εξεύρεσης των βασικών αγαθών για την επιβίωση θεωρούταν πρόβλημα αποκλειστικά του «Τρίτου Κόσμου».

Και να που χάρη στη μνημονιακή «σωτηρία» ξαναβλέπουμε στην Αθήνα τις ξεχασμένες εικόνες της δεκαετίας του σαράντα: ανθρώπους να σπρώχνονται για ένα τζάμπα μαρούλι… Κάπου εδώ πέφτει η αυλαία της πρωτογενούς πλεονάσματος, της «εξόδους στις αγορές», της Ελλάδας που επιστρέφει. Για την ακρίβεια, αυτό το τελευταίο είναι ορθό: Η Ελλάδα επιστρέφει. Όχι στην ανάπτυξη, αλλά στο σκοτεινό παρελθόν της το οποίο νόμιζε ότι είχε αφήσει οριστικά πίσω.

Οι σημερινές εικόνες από το κέντρο της Αθήνας αποτελούν τα τεκμήρια του πρωτοφανούς εγκλήματος που έχει συντελεστεί σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.

left.gr

Νέα επιτυχημένη έξοδος στις αγορές !!!

Νέα επιτυχημένη έξοδο στις αγορές πραγματοποίησε σήμερα η χώρα μας. Η νέα έξοδος στις αγορές ήταν μαζική, αφού χιλιάδες πολίτες στήθηκαν στην ουρά, σπρώχτηκαν και…

έπαιξαν ξύλο για να πάρουν δωρεάν λίγα φρούτα και λαχανικά.

by…pitsirikos

Τα προϊόντα μοίρασαν οι παραγωγοί των λαϊκών αγορών που έχουν γίνει κροίσοι, οπότε δεν χρειάζονται χρήματα και μοιράζουν τα προϊόντα τους τζάμπα.

Οι πολίτες δήλωσαν πως θέλουν δωρεάν φρούτα και λαχανικά, γιατί το μερίδιό τους από το πρωτογενές πλεόνασμα το κατέθεσαν στην Ελβετία.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά «σατιρικά» σχόλια για αυτό το θέμα αλλά δεν πάει άλλο.

Δεν πάει άλλο να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει στις ζωές μας και στις ζωές των συνανθρώπων μας.

Δεν πάει άλλο να κάνουμε πως δεν βλέπουμε τους απελπισμένους ανθρώπους που δεν έχουν από πού να κρατηθούν.

Δεν πάει άλλο να υπάρχει μια πραγματικότητα στις ζωές μας και μια άλλη -πολύ χαρωπή και ανέμελη- πραγματικότητα στα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Φτάνει μια στιγμή που πρέπει επιτέλους να πάρεις θέση.

(Στις 24 Μαρτίου έγραφα πως είναι πια μόνο θέμα αξιοπρέπειας:

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΡΕΕΕΕ

Anus mundi

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Είναι πολλά πράγματα που πρέπει να θυμόμαστε και πολλά που πρέπει να ξαναπούμε. Βεβαίως, πρωτίστως, είναι εκείνο το σπουδαίο και σκατένιο εθνικό όραμα των άθλιων ολυμπιακών αγώνων που άφησαν τα σάλια τους πάνω στο δέρμα του νεοέλληνα. Αν πιστέψουμε μάλιστα και την κοσμική Ουάσινγκτον πόστ, πως, η ανθρωπότητα οφείλει στους Έλληνες πολλά, γιατί χάρισαν σ’ αυτή τους ολυμπιακούς αγώνες, ε τότε θα σκίσουμε τις κιλότες και τα σώβρακά μας. Φυσικά ότι έμεινε να σκίσουμε, αφού ο πατριωτισμός του πολιτικού συστήματος υποκλίθηκε μπροστά στην πολυεθνική μαφία της κεντρικής τράπεζας και του ΔΝΤ αλλά και του ντόπιου μεγαλοϊδεατισμού της αστικής τάξης. Κάθε ξέκωλης κυρίας μεγαλοβιομήχανου ή εφοπλιστή, που ως ιέρεια αυτής της ένδοξης και πανανθρώπινης ιδέας, δούλεψε με πατριωτικό σθένος για να γίνει η χώρα και πάλι το κέντρο της ανθρωπότητας. Δηλαδή το μπουρδέλο στο οποίο ξαμολιούνται κάθε τόσο τουρίστες για να γαμήσουν. Άντε να χαζέψουν και τα αρχαία. Άντε να φάνε και σουβλάκι κάτω απ’ τον ιερό βράχο. Σ’ αυτή τη χώρα που τα φαραωνικά έργα και η γιουροβιζιονική μαλακία κάνει τον έγκλειστο άνεργο ή ενεργό δουλοπάροικο, να φουσκώνει σαν παγώνι από εθνική υπερηφάνεια. Τώρα ακριβώς που το σύστημα περνά την κρίση του και καλεί τα θύματά του, τους πατριώτες δηλαδή, να δώσουν αίμα, τουτέστιν φόρους, να πουλήσουν τα σπουδαγμένα τους παιδιά κοψοχρονιά στο εξωτερικό ως κρέατα, να στήσουν κώλο στην εξουσία που αποφάσισε να βάλει σειρά, να στηθούν στα συσσίτια περιμένοντας ένα πιάτο φαΐ-γιατί δε μαγειρεύεις εσύ καλά και θα σου ετοιμάζουμε εμείς το φαγητό μαλάκα, αρχιεπίσκοποι, δεσποτάδες, δήμαρχοι, υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, που ξέρουμε καλά από ανθρώπινη μαγειρική και πορνογραφία του πόνου-, να περιμένουν ένα ξεροκόμματο ως κοινωνικό μέρισμα, να πηδήξουν απ’ την ταράτσα. Τώρα ακριβώς που, σχεδόν όλη η κομματική σκατίλα καλεί τους ψηφοφόρους να αντικαταστήσουν τους κακούς με τους καλούς διαχειριστές. Ένα διαιωνιζόμενο σύστημα που μεταλλάσσει τους ανθρώπους σε πελάτες και σε οπαδούς, δηλαδή σε πρόβατα και αναλώσιμους καταναλωτές κάθε αυταπάτης. Φίλαθλοι δεμένοι στο άρμα μιας εθνικά υπενδεδυμένης παγκόσμιας αποβλάκωσης, ένας κατά παραγγελία μικροεθνικισμός στην υπηρεσία της μονοκρατορίας των εταιριών. Ω ναι, οι εταιρίες σού έχουν μαγκώσει τ’ αρχίδια φιλελεύθερε μικροαστέ, εκεί στη λαμπρή εξέδρα του Κέρδους, βάζοντας φιτίλι σε κάθε καταπιεσμένη σου ανάγκη και σε κάθε κοινωνικό σου αυτοματισμό. Πάντα για την Ιδέα. Το έθνος, τη θρησκεία, τη φυλή, την πατρίδα. Αυτή την κατασπαραγμένη και ανύπαρκτη πλέον Πατρίδα, την παραδομένη στα κοράκια της βρωμερής καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν κοιτάζει ανάγκες αλλά τιμές στο χρηματιστήριο και δείκτες αγοραπωλησίας εργατικής σαρκός. Αυτής της δολοφονικής ανάπτυξης που αφήνει τη μεγαλοπρεπή κουράδα της απ’ την Νέα Υόρκη μέχρι το Νέο Δελχί. Αυτής της μεθοδικά ανελέητης διαφθοράς του έσπα. Αυτής της ξεκωλιαστικής δουλοπρέπειας κάθε καταπιεσμένου και κομπλεξικού όντος που θέλει να γίνει δήμαρχος, βουλευτής, σύμβουλος, υπουργός, αξιολογητής ή αρχιβασανιστής των άλλων. Αυτού του αισιόδοξου χοντρομαλάκα που έχει τυπώσει καρτούλες με τη σκατόφατσά του και μολύνει το σύμπαν. Αυτού που κομπορρημονεί για τις δεξιότητές του, τις σπουδές του και το μουνί της μάνας του. Αυτού του άθλιου τύπου ανθρώπου που διαλαλεί πως είναι ο εαυτός του, δηλαδή ένα κτήνος. Ένα κτήνος που θέλει να μας κάτσει στο σβέρκο.

πηγή:

http://dromos.wordpress.com

Ο χρυσοκάνθαρος υπουργός…

Ψιλολογάμε, και καλά κάνουμε, την κάθε κουβέντα των στελεχών της Αριστεράς -ενίοτε με τη συνδρομή και της μονταζιέρας- αλλά αφήνουμε να περνάνε απαρατήρητες φοβερές κοτσάνες των κυβερνητικών παραγόντων.

Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει η συνεχής αναμόχλευση του θέματος του ευρώ από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Χθες ήταν ο -συνήθως προσεκτικός- Γιάννης Δραγασάκης, αλλά και ο Μανόλης Γλέζος. Ο
ΣΥΡΙΖΑ είναι εξοπλισμένος επί του θέματος με τις αποφάσεις του…

τελευταίου συνεδρίου του και δεν βλέπω για ποιο λόγο είναι ανάγκη κάποιος να πετάγεται και να ανοιγοκλείνει κάθε λίγο και λιγάκι το θέμα δίνοντας τροφή στη γνωστή μονταζιέρα και προσφέροντας επιχειρήματα στην κυβέρνηση, εντός και εκτός Βουλής. Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε να περνούν απαρατήρητες αποκαλυπτικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ευτέλειας είναι η ιεροσυλία που ξεστόμισε χθες στη Βουλή ο απερχόμενος υπουργός Οικονομικών: «Δεν παίζουμε με το ευρώ. Δεν παίζουμε με το νόμισμα, με τα ιερά και τα όσια».
Ώστε τα ιερά και τα όσια, κατά τον εξωκοινοβουλευτικό κ. Στουρνάρα, είναι το νόμισμα, τα λεφτά! Ακούγεται λογικό στο στόμα ενός ευρωλάγνου υπουργού των Οικονομικών, ο οποίος έχει ξοδέψει τη ζωή του εντός των κυβερνητικών επιτελείων, των οργάνων του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρηματικών λόμπι, αλλά δεν είναι καθόλου λογικό, ούτε αποδεκτό, όταν διατυπώνεται επισήμως από το βήμα του κοινοβουλίου.
Ιερά και όσια, κ. υπουργέ, είναι η δημοκρατία και η ειρήνη. Ιερά και όσια είναι η δικαιοσύνη και η ισότητα. Ιερά και όσια είναι η παιδεία και η υγεία. Ιερά και όσια είναι η ακεραιότητα των δημοσίων ανδρών, η αγάπη για την πατρίδα, η ευσπλαχνία. Ιερά και όσια είναι η αξιοπιστία και η κοινωνική ευαισθησία – εγώ θα σ’ τα λέω όλα;
Αλλά ακόμα και εν τη απουσία όλων αυτών, ιερά και όσια δεν μπορεί να είναι το χρήμα, τα λεφτά, τα μπικικίνια, σε οποιαδήποτε μορφή τους. Αυτά ισχύουν μονάχα στον κόσμο των σαράφηδων και των τοκογλύφων, δεν μπορεί να είναι το μέτρο της Πολιτείας, γιατί η Πολιτεία μπορεί να στηρίζεται μονάχα σε αξίες.
Αξίες, ε, θα παρατηρήσεις, κ. υπουργέ, κι εγώ αυτό δεν είπα; Αμέσως την αναγνώρισες τη λέξη και τσίμπησες, αλλά εδώ μιλάμε για ηθικές αξίες, για αρχές μιλάμε, μόνο που μερικοί χρειάζονται διερμηνέα για να κατανοήσουν αυτή τη γραμματική.
Ο λαός, πάλι, δεν χρειάζεται διερμηνέα προκειμένου να καταλάβει ποιοι και με ποιες αρχές διαφεντεύουν την καθημαγμένη Ελλάδα της κρίσης.

the pressproject

Φύσσα: Πάρτα…

Τα τελευταία χρόνια, χρόνια της κρίσης, τα τηλεοπτικά κανάλια δεν έχουν λεφτά για να κάνουν σειρές. Δυστυχώς τους τα έκοψαν οι τράπεζες. Έχουν όμως οι πολυεθνικές λεφτά, που τις έχουν αυτοί που έχουν τις τράπεζες, για να κάνουν διαφημίσεις. Ευτυχώς, για να μας προσφέρονται ανάμεσα στην παρακολούθηση της τραγωδίας που παίζεται αυτά τα χρόνια στη χώρα, μερικές στιγμές απόλαυσης μιας καλής διαφήμισης. Μιας καλής ατάκας. Ενός ονείρου. Ενός γραφικού τύπου που διαμαρτύρεται. Μιας χαζογκόμενας. Να σπάει η μαυρίλα βρε αδερφέ. Μα πάνω απ’ όλα, να απολαύσουμε το ίδιο το διαφημιστικό μήνυμα.
Έτσι χωνέψαμε το ΔΝΤ χαζεύοντας ηλεκτρικές συσκευές και μονολογώντας “Δε Νομίζω Τάκη”. Έτσι κάναμε μεταρρυθμίσεις στο λογαριασμό του τηλεφώνου μας με την Task Force. Έτσι πλέον έχουμε μια “Αγαπούλα…” με “κουκούλα”, κι έτσι παίζουμε μπάλα σαν τον Πίου το μαύρο πιστόλι. Έτσι πήρε μέχρι κι ο Κίτσος στο χωριό κινητό τηλέφωνο με εφαρμογές καλές, πριν πάρει τάμπλετ και αρχίσει να τρέχει τώρα στα παιχνιδάδικα. Έτσι μάθαμε και τι ξύλο που μας χρειάζεται και πως άμα θέλουμε να μιλάμε όταν κάτι μας ενοχλεί, να το κάνουμε στο σπίτι μας. Στο τηλέφωνο.
Αυτές τις ημέρες είδα μια διαφήμιση που βρήκα πραγματικά πολύ έξυπνη.
Ο Φύσσας και τρεις παίκτες του έχουν κατεβάσει μια ντουζίνα μπουκάλια γνωστής μπύρας και τα έχουν κάνει στοίβα, την ώρα που μερικά μέτρα παραπέρα, όργανα της τάξης πίνουν τον καφέ τους γελώντας με τις μπυροκοιλιές που θα κάνουν οι παίκτες της Εθνικής Ελλάδος.
Σε μια στιγμή, τα μάτια του ενός οργάνου αστράφτουν καθώς βγάζει το γυαλί ηλίου, αφού βλέπει τον Φύσσα να κάθεται στη θέση του οδηγού με τους υπόλοιπους παίκτες να τον ακολουθούν, και να μπαίνουν στο αυτοκίνητο που ετοιμάζεται να οδηγήσει φανερά μεθυσμένος μετά από τόσες μπύρες.
Πλησιάζει στο παράθυρο, τον αγριοκοιτάζει, του κάνει επιτακτικά νόημα να χαμηλώσει το τζάμι και τον υποβάλει σε αλκοτέστ. Αμέσως, κοιτά το μηχάνημα και μένει αποσβολωμένος. Οι μπύρες δεν έχουν αλκοόλ και οι παίκτες της Εθνικής μπορούν να πίνουν όσες από αυτές θέλουνε. Το ίδιο κι όσοι πρόκειται να οδηγήσουν. (Καλά, το τελευταίο το φαντάστηκα, αλλά έτσι κι αλλιώς θα ήταν πολύ ωραίο μήνυμα).
Ακόμα πιο ωραίο πάντως θα ήταν αν, την ώρα που οι παίκτες της Εθνικής κατευθύνονταν προς το αυτοκίνητο, ο μεσήλικας σερβιτόρος της μπυραρίας στην οποία κάθονταν όση ώρα τους χάζευαν οι αστυνομικοί, έτρεχε γρήγορα ξοπίσω τους και καταπάνω στον Φύσσα για να του δώσει μια γροθιά στα πλευρά, φιλικά όπως κάνουν οι συμπαίκτες και τα κολλητάρια, και να τον ρωτήσει άμα βλέπει κανένα καλό διπλό για το σαββατοκύριακο στην Αγγλία. (Inception)
Στο τέλος όλοι μαζί θα μπορούσαν να βρεθούν μποτιλιαρισμένοι σε έναν κλειστό δρόμο εξαιτίας διαδήλωσης, και να καταλήξουν να μοιράζουν μπύρες στους εξτασιασμένους διαδηλωτές.
ΥΓ. Τι εννοείς “ποιός Φύσσας;”
rebeliskos

Γιατί οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται;

Του DAVID GRAEBER
Γενιές πολιτικής χειραγώγησης μετέτρεψαν την αίσθηση αλληλεγγύης σε μάστιγα. Η φροντίδα μας έγινε όπλο εναντίον μας...
«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, είναι το γιατί οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται στους δρόμους;». Ακούω αυτή τη φράση, πού και πού, από ανθρώπους με πλούσιο και ισχυρό υπόβαθρο. Υπάρχει ένα είδος δυσπιστίας. «Στην τελική», φαίνεται να λέγεται πίσω από τις γραμμές, «ουρλιάζουμε για το φονικό όταν οποιοσδήποτε απειλήσει έστω και λίγο τις φοροαπαλλαγές μας. Αν κάποιος απειλούσε την πρόσβασή μου στα τρόφιμα ή στη στέγη, σίγουρα θα έκαιγα τράπεζες και θα εισέβαλλα στο κοινοβούλιο. Τι έχουν πάθει αυτοί οι άνθρωποι;»
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΡΩΤΗΣΗ. Ο οποιοσδήποτε θα σκεφτόταν ότι μια κυβέρνηση που έχει προκαλέσει τέτοιο πόνο σε αυτούς που έχουν τα λιγότερα αποθέματα για ν’ αντισταθούν, χωρίς καν να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, θα ρίσκαρε την πολιτική της αυτοκτονία. Αντ’ αυτού, η βασική λογική της λιτότητας έχει γίνει αποδεκτή απ’ όλους. Γιατί; Γιατί πολιτικοί που υπόσχονται συνεχή πόνο κερδίζουν τη συναίνεση της εργατικής τάξης, αν όχι την υποστήριξή της;
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΙΔΙΑ Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ με την οποία ξεκίνησα παρέχει μια εν μέρει απάντηση. Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης μπορεί να είναι, όπως ασταμάτητα μας υπενθυμίζεται, λιγότερο σχολαστικοί σε ζητήματα νομικής φύσης ή ιδιοκτησίας από τους «καλύτερούς» τους αλλά είναι επίσης πολύ λιγότερο εμμονικοί με τον εαυτό τους.Νοιάζονται περισσότερο για τους φίλους τους, τις οικογένειες και τις κοινότητες. Συνολικά, τουλάχιστον, είναι κατά βάση καλύτεροι/ευγενικότεροι.
ΩΣ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ έναν παγκόσμιο κοινωνιολογικό νόμο. Οι φεμινίστριες έχουν εδώ και καιρό επισημάνει ότιαυτοί που βρίσκονται στον πάτο του εκάστοτε άνισου κοινωνικού πλαισίου τείνουν να σκέφτονται, και άρα να νοιάζονται, γι’ αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή περισσότερο απ’ ό,τι αυτοί στην κορυφή σκέφτονται, ή νοιάζονται, γι’ αυτούς. Οι γυναίκες σε όλα τα μέρη τείνουν να σκέφτονται και να γνωρίζουν περισσότερα για τις ζωές των αντρών απ’ ό,τι οι άντρες γι’ αυτές των γυναικών, όπως ακριβώς και οι μαύροι άνθρωποι γνωρίζουν περισσότερα για τις ζωές των λευκών, οι υπάλληλοι των εργοδοτών και οι φτωχοί των πλουσίων.
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, η γνώση οδηγεί στη συμπόνια. Οι πλούσιοι και ισχυροί, εν τω μεταξύ, μπορούν να παραμένουν ανυποψίαστοι και αδιάφοροι, επειδή έχουν τους υλικούς όρους για να το κάνουν. Πολυάριθμες ψυχολογικές μελέτες έχουν πρόσφατα επιβεβαιώσει αυτό το γεγονός. Όσοι έχουν γεννηθεί σε εργατικές οικογένειες χωρίς διαφοροποίηση τα πάνε πολύ καλύτερα στα τεστ εκτίμησης των συναισθημάτων των άλλων απ’ ό,τι οι γόνοι των πλουσίων ή των επαγγελματικών τάξεων. Κατά κάποιον τρόπο δεν μας εκπλήσσει και πολύ. Στην τελική, αυτό σημαίνει σε γενικές γραμμές το να είσαι «ισχυρός»: να μη χρειάζεται να δώσεις και πολλή προσοχή σε αυτά που σκέφτονται ή αισθάνονται οι γύρω σου. Ο ισχυρός προσλαμβάνει άλλους για να το κάνουν αυτό για τον ίδιο.
ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΟΥΝ; Κυρίως παιδιά της εργατικής τάξης. Εδώ πιστεύω ότι τείνουμε να είμαστε τόσο τυφλωμένοι από μια εμμονή με (τολμώ να πω, ρομαντικοποίηση;) την εργοστασιακή εργασία ως παραδείγματός μας για την «αληθινή εργασία», που έχουμε ξεχάσει από τι κυρίως αποτελείται η ανθρώπινη εργασία.
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ Ή ΤΟΥ ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΙΚΕΝΣ, οι εργατικές γειτονιές στέγαζαν πολλές παραπάνω υπηρέτριες, λούστρους, οδοκαθαριστές, μάγειρες, νοσοκόμες, ταξιτζήδες, δασκάλους, πόρνες και πλανόδιους μανάβηδες από ό,τι εργαζόμενους σε ανθρακωρυχεία, εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας ή χυτήρια σιδήρου.Ακόμα περισσότερο σήμερα. Αυτό που αρχετυπικά θεωρούμε γυναικεία δουλειά -την ανατροφή ανθρώπων, την εξέταση των θέλω και των αναγκών τους, τις εξηγήσεις, την επιβεβαίωση, το να περιμένεις να δεις τι θέλει το αφεντικό ή σκέφτεται, για να μην αναφέρουμε τη φροντίδα, την παρακολούθηση, τη συντήρηση των φυτών, των ζώων, των μηχανών και άλλων αντικειμένων- αντιστοιχεί σε ένα πολύ μεγαλύτερο μερίδιο στο τι κάνουν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης όταν εργάζονται απ’ ό,τι η δουλειά με το σφυρί, το σκαρπέλο, τον ανυψωτήρα, το δρεπάνι.
ΑΥΤΟ ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ τα περισσότερα μέλη της εργατικής τάξης είναι γυναίκες (αφού οι περισσότεροι άνθρωποι γενικά είναι γυναίκες) αλλά επειδή έχουμε μια διαστρεβλωμένη άποψη ακόμα και γι’ αυτά που κάνουν οι άντρες. Όπως οι απεργοί εργαζόμενοι του μετρό έπρεπε πρόσφατα να εξηγήσουν στους αγανακτισμένους επιβάτες ότι «οι ακυρωτές εισιτηρίων» δεν περνούν τον περισσότερο χρόνο τους ακυρώνοντας εισιτήρια αλλά εξηγώντας πράγματα, διορθώνοντας άλλα, βρίσκοντας χαμένα παιδάκια, και προσέχοντας τους γέρους, τους αρρώστους και τους μπερδεμένους.
ΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΤΕΙΣ, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΑ Η ΖΩΗ; Τα ανθρώπινα όντα είναι projects αμοιβαίας δημιουργίας. Η περισσότερη δουλειά που κάνουμε είναι ο ένας πάνω στον άλλον. Οι εργατικές τάξεις απλά παίρνουν ένα μη αναλογικό μερίδιο. Είναι οι τάξεις που φροντίζουν και πάντα αυτό έκαναν. Είναι απλά η ακατάπαυστη δαιμονοποίηση που κατευθύνεται στους φτωχούς από εκείνους που κερδίζουν από την εργασία-φροντίδα τους που το καθιστά δύσκολο να το αναγνωρίσουμε σε ένα δημόσιο φόρουμ όπως αυτό.
ΩΣ ΠΑΙΔΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι αυτό ήταν που καμαρώναμε. Μας έλεγαν συνέχεια ότι η δουλειά είναι μια αρετή από μόνη της -φτιάχνει χαρακτήρα ή κάτι τέτοια- αλλά κανείς δεν το πίστευε. Οι περισσότεροί μας ένιωθαν ότι το καλύτερο με τη δουλειά είναι να την αποφεύγεις, δηλαδή, εκτός αν ωφελούσε άλλους. Αλλά για τη δουλειά που όντως ωφελούσε, είτε αυτό σήμαινε να χτίζεις γέφυρες είτε να αδειάζεις «πάπιες», μπορούσες να είσαι δικαίως υπερήφανος. Κι υπήρχε και κάτι άλλο για το οποίο ήμασταν σίγουρα υπερήφανοι: για το ότι ήμασταν άνθρωποι που φροντίζαμε ο ένας τον άλλον. Αυτό μας ξεχώριζε απ’ τους πλουσίους οι οποίοι, όσο μπορούσαν οι περισσότεροί μας να συμπεράνουν, μπορούσαν με το ζόρι τις μισές φορές να φέρουν τους εαυτούς τους να φροντίσουν τα ίδια τους τα παιδιά.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΣΤΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ, και η απόλυτη αρετή της εργατικής τάξης είναι η αλληλεγγύη. Ωστόσο αυτό είναι και ακριβώς το σχοινί απ’ το οποίο αυτή η τάξη βρίσκεται κρεμασμένη. Υπήρχε μια εποχή που το να νοιάζεσαι για την κοινότητα κάποιου σήμαινε να αγωνίζεσαι για την ίδια την εργατική τάξη. Πίσω σ’ εκείνες τις μέρες συνηθίζαμε να μιλάμε για «κοινωνική πρόοδο». Σήμερα βλέπουμε τα αποτελέσματα ενός αμείλικτου πολέμου ενάντια στην ίδια την ιδέα της εργατικής πολιτικής ή της εργατικής κοινότητας. Αυτό έχει αφήσει τους περισσότερους εργαζόμενους με λίγους τρόπους ώστε να εκφράσουν αυτή τη φροντίδα εκτός απ’ το να την κατευθύνουν προς μια κατασκευασμένη αφαίρεση: «τα εγγόνια μας», «το έθνος»… είτε μέσω ενός σοβινιστικού πατριωτισμού είτε μέσω εκκλήσεων στη συλλογική θησεία.
ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΙΡΕΘΕΙ. Γενιές πολιτικής χειραγώγησης τελικά μετέτρεψαν εκείνη την αίσθηση αλληλεγγύης σε μάστιγα. Η φροντίδα μας έγινε όπλο εναντίον μας. Κι έτσι είναι πιθανό να παραμείνει η κατάσταση μέχρι η Αριστερά, η οποία υποστηρίζει ότι μιλάει υπέρ των εργατών, να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά και στρατηγικά από τι αποτελείται ουσιαστικά η εργασία και τι θεωρούν αυτοί που εργάζονται ότι είναι πιο «υψηλό» σε αυτή.
Ο David Graeber είναι αμερικανός ανθρωπολόγος, συγγραφέας και αναρχικός, με πλούσια ακαδημαϊκή καριέρα. Συμμετέχει ενεργά σε πράξεις κοινωνικού και πολιτικού ακτιβισμού. Πρωτοστάτησε στις διαδηλώσεις εναντίον του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (Νέα Υόρκη, 2002) και στη δημιουργία του κινήματος Occupy Wall Street (2011). Τα κείμενά του δημοσιεύονται στα μεγαλύτερα έντυπα του δυτικού κόσμου όπως στον Guardian και στους NY Times.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στον Guardian. Mετάφραση από τον Athenzboyz
 koutipandoras

Το σκάνδαλο που λέγεται Samaras Statistics: έχουμε έλλειμμα μεγαλύτερο του 2009!

Τόσες αυτοκτονίες, τόση πείνα, τόση φτώχια, τόση ξενιτιά, τόσο ξεπούλημα... άδικα. Μετά από 4 χρόνια μνημόνιο, ο Σαμαράς κατάφερε να αυξήσει το έλλειμμα στο 16,5% του ΑΕΠ. Ο Παπανδρέου μας έβαλε στο μνημόνιο "μόλις" με 15,4%...
ΕΝΩ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ, ΑΥΤΟΙ ΕΜΦΑΝΙΣΑΝ ΚΕΡΔΗ 7 ΔΙΣ.!
Οι αλχημείες τους δεν έχουν τελειωμό. Για να βγάλουν ακόμη και αυτό το τρομακτικό 23 δισ. έλλειμμα, αναγκάστηκαν να δηλώσουν ότι το 2013 τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν πλεόνασμα... 4,7 δισ. ευρώ!
Είναι σοκαριστικό να βλέπεις δίπλα ακριβώς ότι το 2012 δηλώσαμε - 2,2 δισ. Μέσα σε ένα χρόνο να δηλώνουμε κέρδος 7 δισ. Μιλάμε για τη χρονιά που κατέρρευσε το ασφαλιστικό μας σύστημα.
● Εχει καταφέρει να ελέγχει όλα τα µεγάλα µίντια της χώρας σε σηµείο που να τα... πείθει να µην βλέπουν τα στοιχεία αλλά να πιστεύουν τον Σταϊκούρα! Πόσο «δηµοσιογράφος» πρέπει να είσαι για να τρως αµάσητη την προπαγάνδα και να µην βλέπεις το οφθαλµοφανές;
● Η Ελλάδα ΕΠΙΣΗΜΑ έχει έλλειµµα 23 δισ.!
● Οπως, όµως, αποδεικνύει Το ΧΩΝΙ αύριο Κυριακή, το πραγµατικό έλλειµµα ξεπερνά τα 30 δισ. για το 2013! Ως ποσοστό επί του ΑΕΠ είναι µεγαλύτερο ακόµη και από το παραφουσκωµένο του Παπακωνσταντίνου!
Την περασμένη Κυριακή 20 Απριλίου, Το ΧΩΝΙ αποκάλυψε -με το πρωτοσέλιδό του- το ψέμα της κυβέρνησης Σαμαρά περί δήθεν πρωτογενούς πλεονάσματος: η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα το 2013 είχε πρωτογενές έλλειμμα 15,887 δισ. ευρώ! Τρεις μέρες μετά (Τετάρτη 23 Απριλίου), η Wall Street Journal -σε άρθρο της με τίτλο «Κι άλλα Greek Statistics;»- τονίζει ότι «το πρωτογενές ισοζύγιο είναι ένα ΕΛΛΕΙΜΜΑ 16 δισ. ευρώ ή το 8,7& του ελληνικού ΑΕΠ»!
Η Wall Street Journal  -προφανώς- δεν εξαρτά τη βιωσιμότητά της από την κυβέρνηση Σαμαρά (όπως τα ελληνικά media στην συντριπτική πλειονότητά τους).
Ο ιδιοκτήτης της Wall Street Journal –προφανώς- δεν είναι μεγαλοεργολάβος του ελληνικού Δημοσίου, που επιδιώκει να πάρει μέρος των ξεσκισμένων ιματίων της χώρας (όπως οι περισσότεροι Έλληνες μεγαλο-καναλάρχες).
Η αμερικανική εφημερίδα εντοπίζει τη μαθηματική αλχημεία Σαμαρά σχετικά με τα 19 δισ. ευρώ των τραπεζών, που αφαιρεί η ελληνική κυβέρνηση από τον υπολογισμό του πρωτογενούς αποτελέσματος, και καταλήγει στο πραγματικό οφθαλμοφανές ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑ των 15,887 δισ. ευρώ. 
Οι Έλληνες δημοσιογράφοι, από την άλλη πλευρά, θεωρούν ότι είναι πιο «δεοντολογικό» (και πιο ασφαλές για τη δουλειά τους προφανώς) να μην κοιτάνε τα νούμερα και τα επίσημα στοιχεία αλλά να αρκούνται σ’ αυτά που τους λέει ο κάθε Σταϊκούρας.
Εξαίρεση αποτελεί η Ελευθεροτυπία, που κυκλοφόρησε την Πέμπτη με τίτλο: «Λογιστικά κόλπα για να μην καταρρεύσει το success story – ΈΛΛΕΙΜΜΑ 15,8 δισ. η Eurostat. Πλεόνασμα 3,4 δισ. η τρόικα.
Την περασμένη Κυριακή -3 μέρες πριν τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων- Το ΧΩΝΙ βγήκε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Το πλεόνασμα Σαμαρά είναι έλλειμμα 15 δις. ευρώ».
Την Τετάρτη, 23 Απριλίου, η Eurostat δημοσιοποίησε τα επίσημα στοιχεία της χώρας. Αναγράφεται ρητά δημοσιονομικό έλλειμμα 23 δισ. ευρώ. Αναγράφεται ρητά ότι οι τόκοι που πληρώσαμε το 2013 είναι 7,222 δισ. Άρα, το πρωτογενές αποτέλεσμα της κυβέρνησης Σαμαρά είναι 23,109 – 7,222 = 15,887 δισ. ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΕΛΛΕΙΜΜΑ!!!
zoornalistas

ΚΚΕ: Ίσες αποστάσεις…για την επιβίωση της Ανώνυμης Εταιρείας του !!!

Νέο δείγμα γραφής του ΚΚΕ που στηρίζει την κυβέρνηση των ανδρεικέλων, μέσω του γνωστού τεχνάσματος των «ίσων αποστάσεων».
Είναι ίσες αποστάσεις όταν λες ότι…

«όποιος και αν έρθει πρώτος –ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ» είναι το ίδιο.
Και είναι γνωστό ότι κάθε δόλιο τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων» εξωραΐζει και στηρίζει αυτό που υπάρχει:Δηλαδή την κατοχική κυβέρνηση του 4ου Ράιχ.

Από το Ρεσάλτο

Το να μη βάζεις σήμερα ως ΠΡΩΤΟ και ΚΥΡΙΑΡΧΟ στόχο, ως στόχο ζωής και θανάτου, το ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ αυτής της κυβερνητικής «συμμορίας» των τοκογλύφων, των ληστών και δημίων, ΤΟΤΕ, εμμέσως πλην σαφώς, στηρίζεις αυτό το κυβερνητικό καθεστώς…

Ούτε να κρυφτούν δεν μπορούν πλέον οι γραφειοκράτες του Περισσού. Είναι τέτοια η χοντροκοπιά τους και η απύθμενη ανοησία τους που δεν αντιλαμβάνονται όχι μόνο ότι συμμαχούν με την κυβέρνηση, αλλά και το τι λένε…

Διαβάζουμε από συνέντευξη του Κουτσούμπα: 
«Την επόμενη ημέρα των εκλογών, όποιος και αν έλθει πρώτος – η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ- θα είναι εδώ η ανεργία, οι κομμένοι μισθοί και συντάξεις, τα χαράτσια, η διάλυση της παιδείας, της υγείας…
…Ισχυρό ΚΚΕ παντού, σε όλες τις κάλπες! Αυτό θα είναι το διαφορετικό, το ελπιδοφόρο εκλογικό αποτέλεσμα, που κανείς δεν μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά». Τέτοιες σύνθετες αερολογίες και σοφιστείες και τόση συμπυκνωμένη ανοησία δύσκολα συναντά κανείς σε τόσες λίγες αράδες.
Αλήθεια γιατί να πάει να ψηφίσει ο κόσμος αφού έτσι κι αλλιώς τα πάντα θα μείνουν τα ίδια; Ακίνητα;

Γιατί μόνο ένας παράφρων θα πίστευε ότι θα άλλαζε κάτι ΟΧΙ με την εκλογική συντριβή της κυβέρνησης, αλλά με ένα «ισχυρό ΚΚΕ», το οποίο ούτε καν δεν διεκδικεί την εξουσία!!!

Ο Κουτσούμπας, βεβαίως, για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του ΚΚΕ (διαφορετικά αφού ΤΙΠΟΤΑ δεν αλλάζει είτε με ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ – τι Πλαστήρας τι Παπάγος- θα έπρεπε να πει στον ελληνικό λαό να μην πάει να ψηφίσει), κάνει την κουτοπόνηρη ντρίμπλα:«Ισχυρό ΚΚΕ» για ελπιδοφόρο …μήνυμα!!! 
Ελπιδοφόρο για τον ελληνικό λαό σε ΤΙ; ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ: Η Ιστορία το καταγράφει τελεσίδικα.

«Ελπιδοφόρο» μόνο για το ΚΚΕ: Για την επιβίωση της Ανώνυμης Εταιρείας του…
Οι εκλογές για το ΚΚΕ γίνονται ΟΧΙ για να εκδηλώσει ο ελληνικός λαός τη βούλησή του πάνω στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, συνακόλουθα και στα ζητήματα της κυβερνητικής ΕΞΟΥΣΙΑΣ, αλλά για να στείλει απλώς …μηνύματα: ΣΕ ποιους; Στους δημίους του;;;
Τέτοια αντίληψη έχει το ΚΚΕ για το λαό και το εκλογικό του δικαίωμα!!!
Βεβαίως ο ελληνικός λαός τη γράφει στα παλιά του τα παπούτσια αυτήν την προσβλητική αντίληψη του ΚΚΕ, γι αυτό το έχει στείλει εκεί που είναι…
Ο ελληνικός λαός σήμερα θα ψηφίσει γιατί δεν αντέχει άλλο αυτήν τη δολοφονική κυβέρνηση, θα ψηφίσει γιατί θέλει να απαλλαγεί από αυτά τα κατοχικά ανδρείκελα του 4ου Ράιχ.

Θα ψηφίσει για να εκφράσει την ΟΡΓΗ του, έστω ΑΡΝΗΤΙΚΑ,εναντίον αυτής της κυβέρνησης και ΟΧΙ για να στείλει …μηνύματα στους δολοφόνους του, ούτε για να διασώσει το ΚΚΕ που δεν θέτει καν την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης…
Τέτοιες ανοησίες αραδιάζει ο Κουτσούμας, ανοησίες στήριξης της κυβέρνησης και έχει το θράσος να ζητά από τον ελληνικό λαό «ισχυρό ΚΚΕ»: Ισχυρό ΚΚΕ για να λειτουργεί πιο «ισχυρά» ΕΝΤΟΣ του κατοχικού καθεστώτος και να αποτελεί πιο «ισχυρό» ανάχωμα εναντίον της λαϊκής ΟΡΓΗΣ…

Γι αυτό ο Κουτσούμπας μιλάει καθαρά ΕΚΛΟΓΙΚΑ, έξω και μακριά από την κινηματική γλώσσα.
Αν μιλούσε με όρους ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ θα αναγκαζόταν να ομολογήσει ότι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ αυτής της κυβέρνησης αποτελεί καθήκον πρώτης προτεραιότητας για την πυροδότηση κινηματικών αγώνων, για την πυροδότηση της λαϊκής οργής.
ΝΑΙ μεν με τις εκλογές δεν ανατρέπεται το καθεστώς, τα Μνημόνια, τα χαράτσια κ.λπ, αλλά ανατρέπονται οι κυβερνητικές ισορροπίες του καθεστώτος και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό σήμερα: Ακριβώς διότι μπορεί να ανοίξουν ΔΡΟΜΟΙ για να ξεσπάσει η λαϊκή ΟΡΓΗ και να προκληθούν λαϊκές θύελλες και κινήματα, τα ΜΟΝΑ ΙΚΑΝΑ να ανατρέψουν τους συσχετισμούς ΥΠΕΡ του λαού…
Η ηγεσία του ΚΚΕ, βεβαίως τρέμει την ΚΙΝΗΣΗ, έχει βολευτεί στην ΑΚΙΝΗΣΙΑ: Στην ακινησία της κατοχικής τάξης του 4ου Ράιχ…
Γι αυτό δεν θέλει και την ανατροπή της κυβέρνησης και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ: Ακριβώς γιατί τα πολιτικά μας πράγματα μπαίνουν σε ΚΙΝΗΣΗ, έρχονται θύελλες και τρικυμίες που προκαλούν ΤΡΟΜΟ στο καθεστώς, στα κυβερνητικά του ανδρείκελα, στο ΚΚΕ, αλλά και στον «καταλύτη», το ΣΥΡΙΖΑ
Ό,τι και να κάνουν δεν θα αποφύγουν τις θύελλες…
‘Ο,τι και να κάνει το ΚΚΕ δεν θα σωθεί…

Η φρίκη των πατρίδων

Για να βρούμε μία άκρη μέσα στην απερίγραπτη σύγχυση των «ριζών», θα ήταν χρήσιμο να στραφούμε σε ένα σύντομο δοκίμιο του Φρόιντ, τοΑνοίκειο. Στις σελίδες του λέγεται ό,τι είναι αναγκαίο να ειπωθεί σχετικά με τις επικλήσεις της «καταγωγής» (του έθνους, της εθνότητας, των πολιτιστικών παραδόσεων κ.λπ.) οι οποίες κατά καιρούς κατακλύζουν τη μεταμοντέρνα μητρόπολη.

Ο Φρόιντ παρατηρεί ότι ο γερμανικός όρος heimlich, με τον οποίο δηλώνεται ό,τι «παραπέμπει στην εστία» και μεταδίδει μια αίσθηση οικειότητας, «αναπτύσσει το νόημά του κατά τρόπο αμφίσημο, σε σημείο να συμπίπτει τελικά με το αντίθετό του: το unheimlich» [Freud 1919: 277]. Το οικείο μετατρέπεται σε ανησυχητικό, το προστατευτικό είναι ταυτόχρονα απειλητικό, η πολυπόθητη ρίζα αποκαλύπτεται δυσοίωνη παγίδα. Καθοδηγημένος από τη μητρική του γλώσσα (χρησιμοποίησε το λεξικό που συνέταξαν οι αδελφοί Γκριμμ, οι συγγραφείς παραμυθιών που τα ίδια αποτελούν αξιοθαύμαστα παραδείγματα για τη διαλεκτική τού heimlich), ο Φρόιντ ερμηνεύει τον τρόμο που μας καταλαμβάνει μπροστά στο «ανησυχητικό» (για παράδειγμα, στα φαντάσματα) ως μια τραυματική αντίδραση στο «οικείο» που, απρόσμενα, επιστρέφει με αλλαγμένα ρούχα. Το αντιληπτικό και συναισθηματικό περιεχόμενο τις παλαιάς οικειότητας και της τωρινής φρίκης είναι ταυτόσημο, μόνο που το ειδύλλιο έχει μεταμορφωθεί σε εφιάλτη.

Το ζεύγος heimlich/ unheimlich, σύνηθες/ επίφοβο, θα άξιζε να βρίσκεται στο κέντρο του σύγχρονου ηθικού στοχασμού. Για να πειστούμε γι’ αυτό, αρκεί να θυμηθούμε ότι ο όρος ἦθος [ethos], με τη σειρά του, δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά «συνήθεια» [abitualità]. Αν εμπιστευθούμε την σοφία του έτυμου, η ηθική στην πραγματικότητα δεν είναι η μορφή ζωής που περιβάλλεται από «αξίες» και από το «δέον είναι», παρά εκείνη που διαθέτει την ευκολία των ενδεδειγμένων συνηθειών, με τις οποίες το άτομο συνδέεται άρρηκτα. Με τη διαφορά ότι, σήμερα, τίποτα δεν είναι τόσο παράδοξο και εκκεντρικό, εν τέλειασυνήθιστο, από τη διεκδίκηση μιας στέρεης «συνήθειας» που να προσανατολίζει με σιγουριά το βλέμμα και τη δράση. Τίποτα δεν ηχεί τόσο λάθος. Και τόσο δυσοίωνο. Και τόσο ανησυχητικό.

Είναι γνωστό: το «κυρίαρχο πάθος» της καπιταλιστικής νεωτερικότητας υπήρξε να ξεριζώσει μία προς μία όλες τις ρίζες, να καταστρέψει τις παραδοσιακές κοινότητες, να αντικαταστήσει τις συνήθειες με τηνεπανάληψη (αν όχι με τον καταναγκασμό της επανάληψης). Στο εκτυφλωτικό φως της τεχνικής και, γενικά, της καθολικότητας των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, εξαφανίζονται τα μονοπάτια που κρύβονται στο ημίφως τού heimlich. Τα πάντα είναι πασίγνωστα, αλλά και ξένα· χωρίς μυστικά, κι ωστόσο απρόβλεπτα. Ακριβώς τώρα σε αυτή τη συνθήκη ανεπανόρθωτου ξεριζώματος είναι που επιστρέφουν απρόσμενα μορφές αταβιστικής ένταξης, προστατευτικές διευθετήσεις, ταυτότητες παρόμοιες με έναν προορισμό.

Θα ήταν λάθος να νοήσουμε τέτοιες παλινδρομήσεις ως την «ρομαντική» αντίσταση που προβάλλουν οι λάτρεις μιας παραδοσιακής τάξης πραγμάτων: από την τάξη αυτή δεν υφίσταται πλέον καμία άμεση μνήμη. Εδώ και καιρό ο «εκσυγχρονισμός» επαναστατικοποιεί μόνο χώρους εμπειρίας που ήδη αντιδιαστέλλονταν από συμβάσεις και τεχνάσματα, που ήδη είχαν επενδυθεί με αιφνίδιες καινοτομίες. Η επίκληση οικείων ριζών είναι αυτή η ίδια υπερ-μοντέρνα: όσο πιο κραυγαλέα, τόσο πιο παραπλανητική. Πρόκειται για ένα «αίμα και χώμα» από πλαστικό, για αρχαϊσμούς τού σούπερ μάρκετ, για απομιμήσεις καταγωγής. To heimlich που ήταν μια φορά επιστρέφει ως μηντιακό πογκρόμ, εθνοτική υπερηφάνεια κατά παραγγελία, μεταβιομηχανική καθυπόταξη των σωμάτων: άρα, ως unheimlich. Όποτε κάποιος δοκιμάσει να πει: πατρίδα, κοινότητα, αυθεντική ζωή, βγαίνουν κραυγές διαπεραστικές και τρομακτικές, αντάξιες ενός revenant[1]. Η σύμμιξη του οικείου και του επίφοβου είναι πλέον συστηματική: για το πρώτο μαθαίνουμε μόνο όταν προσκρούει πάνω στο δεύτερο.

O Jean Améry (ψευδώνυμο του Hans Mayer, Αυστριακού Εβραίου που διέφυγε στο Βέλγιο για να γλιτώσει από τους Ναζί, στη συνέχεια αιχμαλωτίστηκε, βασανίστηκε, εκτοπίστηκε στα στρατόπεδα) αφιερώνει ένα κεφάλαιο του βιβλίου του Διανοούμενος στο Άουσβιτς στο ερώτημα «Πόση πατρίδα έχει ανάγκη ο άνθρωπος;» [Améry 1966: 83-109]. Όπου, προφανώς, «πατρίδα» δεν είναι το έθνος-κράτος, αλλά ο συνήθης τόπος στον οποίο μεγαλώσαμε, η Heimat (ουσιαστικό από το οποίο ακριβώς προκύπτει το επίθετο heimlich).

Μέσα σε λίγες σελίδες, ο Αμερύ σκιαγραφεί μία αξιοθαύμαστη φαινομενολογία της εξορίας. Ο ξεριζωμός είναι βάναυσος, ιδίως για όποιον δεν θρησκεύεται (η πίστη των πατέρων είναι μία Heimat σε ρεζέρβα, και μάλιστα φορητή), ούτε έχει χρήματα (τα λεφτά μπορούν να σου εξασφαλίσουν νέες ρίζες), ούτε χαίρει τεράστιας φήμης. Η μετανάστευση μοιάζει από πολλές απόψεις με μία πρόωρη γήρανση. Είναι η προβολή σε κοινωνική κλίμακα χαρακτηριστικών τυπικών για την ατομική παρακμή, αρχίζοντας από την αίσθηση ότι «δεν καταλαβαίνουμε πια τον κόσμο». (Παρεμπιπτόντως: πολλές σελίδες του βιβλίου τού Αμερύ για τα γηρατειά, Εξέγερση και παραίτηση [Améry 1968], πρέπει να διαβαστούν ως συμπλήρωμα στο κεφάλαιο για την απώλεια της Heimat στο Διανοούμενος στο Άουσβιτς. Και το αντίστροφο). Στο Βέλγιο, ο Αμερύ υποφέρει από ανίατη «αστάθεια»: δεν προσανατολίζεται καλά στο άμεσο περιβάλλον του, έχει χάσει αυτή την ενστικτώδη ικανότητα διάκρισης που, μόνη αυτή, μπορεί να προστατεύσει από το τυχαίο. Στις χειρονομίες των άλλων δεν ξέρει με την πρώτη ματιά να ξεχωρίσει την γαλήνια αδιαφορία από την ενδεχόμενη απειλή· του διαφεύγουν οι πολιτισμικές τελετουργίες που τελούνται μπροστά στα μάτια του, δεν «πιάνει» τις προφανείς παραπομπές σε ένα κοινό υπόβαθρο, ατροφεί η αίσθησή του για τις αποχρώσεις.

Η διάγνωση του Αμερύ περί εξορίας είναι αρκετά αντίστοιχη (και ο συγγραφέας το γνωρίζει αυτό) προς μία περιγραφή της κοινής μητροπολιτικής εμπειρίας, και ειδικότερα της κατάρρευσης που προκαλεί η διαρκής μετάλλαξη των τρόπων εργασίας και επικοινωνίας στις συνειδήσεις και στις αισθήσεις. Ιδίως σήμερα, μπροστά στη μεταφορντική ελαστικότητα της δουλειάς και της κατοικίας, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι σίγουρος για τον εαυτό του και για το πού θα βρίσκεται αύριο; Ποιος μπορεί να επικαλεστεί ένα δίχτυ προστασίας ενάντια στο αστάθμητο και στις προσκρούσεις πάνω στο «νέο»; Ξένο το Βέλγιο για τον πρόσφυγα Αμερύ, ξένο το μητροπολιτικό τοπίο για όποιον έχει παρόλα αυτά εθιστεί σε αυτό και δεν θα μπορούσε να ζήσει κάπου αλλού.

Αν η εξορία μάς φτωχαίνει, ανατριχιαστική από την άλλη αποβαίνει η νοσταλγία για τον υποτιθέμενο πλούτο της «καταγωγής». Σε σχέση με αυτό, ο Αμερύ αφηγείται ένα παραδειγματικό επεισόδιο. Το 1943, ο συγγραφέας και οι φίλοι του στην αντίσταση χρησιμοποιούσαν ένα διαμέρισμα δίπλα σε ένα άλλο όπου έμεναν κάποιοι στρατιώτες των Ες Ες. «Μια μέρα ένας Γερμανός […] ενοχλήθηκε στον μεσημεριανό του υπνάκο από τις κουβέντες και τις ασχολίες μας. Ανέβηκε τις σκάλες, χτύπησε θορυβωδώς την πόρτα και διάβηκε έξαλλος το κατώφλι». Με ξεκούμπωτη στολή, μάτια κοκκινισμένα από τον ύπνο, ο φαντάρος δεν είχε έρθει για να κάνει έρευνα, αλλά για να απαιτήσει ησυχία. Και εδώ έρχεται η κορύφωση:

Η διαμαρτυρία του –και για μένα αυτή ήταν η πιο επίφοβη (unheimlich) πλευρά του πράγματος- διατυπώθηκε στη διάλεκτο της περιοχής μου. Εδώ και πολύ καιρό δεν είχα ακούσει αυτή την προφορά, και αυτό μου προκάλεσε την τρελή επιθυμία να του απαντήσω στην ίδια διάλεκτο. Βρισκόμουν σε μία παράδοξη, σχεδόν διεστραμμένη, κατάσταση, που περιείχε τεράστιο φόβο και, ταυτόχρονα, απρόοπτη, οικεία (heimlich) εγκαρδιότητα, διότι αυτός ο τύπος […] μου φάνηκε ξαφνικά σαν ένας δυνάμει σύντροφος. Δεν θα ήταν αρκετό να του απευθυνθώ στη γλώσσα του, στη γλώσσα μου, για να γιορτάσουμε μετά μεταξύ συμπατριωτών, με ένα μπουκάλι καλό κρασί, μια γιορτή συμφιλίωσης; [Améry 1966: 93-94][2].

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Αμερύ καταλαβαίνει μια για πάντα πόσο αποκρουστική είναι η αίσθηση της Heimat. Ακόμα περισσότερο: διαισθάνεται ότι δεν υπήρξε ποτέ κανένας συνήθης τόπος, και το να λυπόμαστε γι’ αυτό είναι μία αυτοκαταστροφική απάτη («Τα ταξίδια μας ήταν ταξίδια ‘προς την πατρίδα’ με πλαστά έγγραφα και κλεμμένα γενεαλογικά δέντρα» [ό.π. σ. 96]). Όποιος ψάχνει ρίζες, αργά ή γρήγορα θα συγκινηθεί από τη διάλεκτο ενός Ες Ες. Ένα είδος συγκίνησης προς το οποίο πάντοτε τείνει όποιος, στη σύγχρονη μητρόπολη, καλλιεργεί το όνειρο μιας μικρής φαντασιακής πατρίδας που πρέπει πάση θυσία να αναζωογονήσουμε.

Καλύτερα να παραμείνουμε στην ηθική και αισθητηριακή πενία που είναι εγγενής στην εξορία ή στον κοινωνικό ξεριζωμό, παρά να τρέφουμε εικόνες μιας «οικειότητας» φορτωμένης με ανησυχητικές υποσχέσεις. Αλλά … υπάρχει ένα «αλλά». Παρόλα αυτά, είναι μάταιο (και μακροπρόθεσμα επικίνδυνο) να ξεφορτωθούμε με ένα σήκωμα των ώμων την απαίτηση για έναν συνήθη τόπο. Αυτό ο Αμερύ το γνωρίζει καλά. Αφού αποφύγουμε με προσοχή όλες τις παγίδες της νοσταλγίας, παραμένει πάντως η «ανάγκη να ζήσουμε ανάμεσα σε πράγματα που μας αφηγούνται ιστορίες» [ό.π. σ. 104], να πειραματιστούμε με μία αισθητηριακή άνεση σε σχέση με τον ζωτικό μας περίγυρο.

Το παιχνίδι παίζεται πάνω σε μία λεπτή κορυφογραμμή: η εν λόγωάνεση είναι ένα ιστορικό στοίχημα, όχι ένα προ-εγγυημένο κτήμα. Ένα έργο που βρίσκεται μπροστά μας, όχι μία κληρονομικότητα. Ακόμα καλύτερα: είναι μία εμπειρία που μπορεί να προκύψει μόνο από μια εξορία στο Βέλγιο ή από έναν ολοκληρωτικό μητροπολιτικό ξενιτεμό. Τη συνήθεια, δηλαδή το ἦθος, πρέπει να το νοήσουμε ως αυτό που βρίσκεται στους αντίποδες των «ριζών», και που καταφέρνουμε να το δούμε μόνο όταν τελικά έχει εξαφανιστεί κάθε ίχνος τους. Αλλά τι είναι εν τέλει αυτή η μη πρωταρχική και μη προϋποτιθέμενη, δευτέρου βαθμού συνήθεια; Χονδρικά και κατά προσέγγιση, στο περίπου και λίγο-πολύ, η δυνατότητα αυτή συμπίπτει με την πάντοτε υπό αναστολή επικαιρότητα αυτού που, εδώ και διακόσια χρόνια, δηλώνεται με το όνομα κομμουνισμός.

Πάολο Βίρνο

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Améry, Jean (1966): Jenseits von Schuld und Sühne:Bewältigungsversuche eines Überwältigten, ιταλική μετάφραση:Intellettuale a Auschwitz, Bollati Boringhieri, Torino 1987.

- (1968): Über das Altern : Revolte und Resignation, ιταλική μετάφραση: Rivolta e rassegnazione, Bollati Boringhieri, Torino 1988.

Freud, Sigmund, Das Unheimliche, ιταλική μετάφραση: Il perturbante,στο: του ίδιου, Saggi sull’arte, la letteratura e il linguaggio, Boringhieri, Torino 1969, σελ. 267-310.

To παραπάνω κείμενο αποτελεί κεφάλαιο από το βιβλίο Paolo Virno,Esercizi di esodo. Linguaggio e azione politica [=Ασκήσεις εξόδου. Γλώσσα και πολιτική δράση], Ombre corte, Verona 2002, σ. 133-7. Πρωτότυπος τίτλος: «Orrore familiare» [Οικεία φρίκη].

Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης

---

[1] Γαλλική λέξη για το φάντασμα, η οποία κατά κυριολεξία σημαίνει «αυτό που επιστρέφει».

[2] Στην ελληνική μετάφραση (του Γιάννη Καλλιφατίδη), που έχει δημοσιευθεί στις εκδόσεις Άγρα με τίτλο Πέρα από την ενοχή και την εξιλέωση (Αθήνα 2010), το συγκεκριμένο σημείο βρίσκεται στις σελίδες 102-103. Εδώ δεν ακολουθήσαμε την εν λόγω μετάφραση και αποδώσαμε το κείμενο με βάση την ιταλική μετάφραση που χρησιμοποιεί ο Βίρνο, επειδή το επιχείρημά του βασίζεται σε συγκεκριμένες διατυπώσεις που δεν είναι ακριβώς ίδιες στην ελληνική εκδοχή.

(αναδημοσίευση από nomadic universality)

πηγή:

http://neucognord.wordpress.com/2013/09/06/%CE%B7-%CF%86%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD/

Η Ρόζα

“Those who do not move, do not notice their chains.”

Αυτοί που κινούνται, καταλαβαίνουν τις αλυσίδες τους

And now red Rosa has disappeared,
Where she lies nobody knows.
To the poor the truth she taught
The rich hunted and out of this world she was brought.

Brecht, 1919, ‘The ballad of red Rosa’.

“Μια μέρα την είχα δει σε μια μικρή γερμανική πολιτεία, πάνου σε ένα τραπέζι, να μιλάει σε χιλιάδες εργάτες και πεινασμένους. Ήταν αδύναμη, σα ραχητική, φορούσε ένα παλιό σάλι, έτρεμε από το κρύο κι έβηχε. Μα πότε δεν θα ξεχάσω την κραυγή που τινάχτηκε από το ανεμικό της στόμα κι ανέβηκε στον ουρανό: «Ελευτερία, φως, δικαιοσύνη. Να χαθούμε, όλοι αδέλφια, για να σώσουμε τη γης!».
Πολλοί κλαίγαν, άλλοι βλαστημούσαν και φοβέριζαν. Οι καλοθρεμμένοι αστοί περνούσαν και σφύριζαν. Ήρθαν οι αστυφύλακες και την κατέβασαν από το τραπέζι και την πήραν στη φυλακή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τη ματιά της προς τους αψηλούς, βάρβαρους στρατιώτες. Έλεος, αγανάχτηση και θλίψη. Σα να μετρούσε πόσο σκοτάδι υπάρχει ακόμα, πόση σκλαβιά και τι αγώνας χρειάζεται!
Μιαν άλλη μέρα: Είχε κηρυχτεί ο παγκόσμιος πόλεμος, τα γερμανικά σιδερόφραχτα στρατεύματα κίνησαν να δρασκελίσουν τα σύνορα και να μπουν στη Ρωσία.
Άξαφνα, μια χλωμή γυναίκα όρμησε, στάθηκε απάνου στα σύνορα κι άνοιξε τα δυο μικρά της αδύναμα χέρια να σταματήσει τους στρατούς που προχωρούσαν. Ήταν η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Τη φυλακίζουν. Από τη φυλακή της κοιτάζει τον ήλιο, τα πουλιά, τα σύννεφα, ακουμπισμένη στα κάγκελα.”

π(Νίκος Καζαντζάκης)

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου..

     ..ποιός είναι ο πιό βλαξ λαός στον κόσμο;

     Ποιός είναι ο λαός πού ενώ έχει εξαπατηθεί ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, είναι έτοιμος να εξαπατηθεί και πάλι,
     ..αρκεί να του τάξουν φύκια για μεταξωτές κορδέλλες;

     Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιός είναι ο λαός που εξακολουθεί να ''ενημερώνεται'' από τα μεγκάλα-συστημικά-κυβερνητικά κανάλια;
     Πού πιστεύει ακόμα στις προκατασκευασμένες ''δημοσκοπήσεις'';

     Ποιός είναι ο λαός που ενώ έχαψε αμάσητα πρόπερσι τα παραμύθια της Αυτού Χυδαιότητας, όταν ήταν υπουργός οικονομικών, πως με το PSI πάει και τελείωσε  ''σώσαμε την Ελλάδα για πάντα!'', για να αποδειχτούν στην πορεία οικτρά ψέματα και σωτηρία μόνο για τους τοκογλύφους κι αεριτζήδες ''επενδυτές'' του εξωτερικού,

     ..είναι τώρα έτοιμος να ξαναχάψει το νέο παραμύθι που θα του σερβίρουν σήμερα ή αύριο(κυριολεκτικά), πως στις 5 Μαϊου θα αρχίσουν οι συζητήσεις στην Κομισιόν με τις ευλογίες Μέρκελ-Λαγκάρντ για την ΤΑΧΑ ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ του ελληνικού χρέους;

     ( Και βιάζονται τόσο πολύ ν' αρχίσουν τις ''συζητήσεις''  ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ, ασχέτως αν και πώς θα τελειώσουν ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ,
     ..μπας και μπορέσουν να διασώσουν τον ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ και καρπαζοεισπράκτορά τους, τον απίθανο αυτόν τύπο που νομίζει πως είναι πρωθυπουργός,
     ..μπας και μπορέσουν να σώσουν αυτόν και το υπόλοιπο ''συνεργείο'' κατοχής που κρατά την χώρα δέσμια στις εντολές τους,
     ..από τον εκλογικό όλεθρο που ανοίγεται μπροστά τους,
     ..κουνώντας και τάζοντας καθρεφτάκια και χάντρες,
     ..τάχα ελαφρύνσεις,, πέτσινα πρωτογενή περισσεύματα, και ντεμέκ ανάπτυξη και άνοδο του ΑΕΠ ! )

     Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιός είναι ο λαός που θα ακούσει όλα αυτά κι άλλα τόσα ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΙΚΟΣΙ ΜΕΡΕΣ, και θα πέσει ξανά-μανά και πάλι στην παγίδα;

     Άσε! Μη μου πείς!
     Δεν θέλω να ξέρω!..

mandatoforos

Θράκη και ξερό ψωμί!..

     Ο νέος αποπροσανατολισμός, ο νέος αντιπερισπασμός της κοινής γνώμης, βρέθηκε!
     Είναι η Θρακιάδα!..

     Όχι ότι δεν είναι σοβαρό θέμα. Είναι σοβαρότατο. Όμως και τα υπόλοιπα θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία είναι εξ΄ ίσου σοβαρά!

     Όπως φερ' ειπείν ο εμπαιγμός των πολιτών που επιχειρήθηκε με το ''κοινωνικό μέρισμα''!
     Όπως ας πούμε η διεθνής ξεφτίλα που έχει προκληθεί με την επιμονή του ''πρωθυπουργού'' στην ύπαρξη τάχα πρωτογενούς πλεονάσματος, όταν οι περισσότεροι διεθνείς οικονομολόγοι τον χλευάζουν,
     ..και επισημαίνουν ότι όχι μόνον δεν υπάρχει πλεόνασμα, αλλά αντίθετα υπάρχει πρωτογενές και δευτερογενές και τριτογενές έλλειμμα, απότοκο της μνημονιακής οικονομικής πολιτικής, και της απροθυμίας της κυβέρνησης να υπερασπιστεί μία κάποια Εθνική οικονομική πολιτική, που θα οδηγούσε όχι στην συρρίκνωση του ΑΕΠ, αλλά στην αύξησή του και σε πραγματική έξοδο από την κρίση!

     Βρέθηκε λοιπόν ο τρόπος που όλα αυτά και άλλα ακόμα, θα πάψουν να τραβούν την προσοχή των πολιτών: βάζεις τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τους μισθοφόρους δημοσιογράφους να ασχολούνται καμιά δεκαριά μέρες αποκλειστικά με το θέμα των υποψηφιοτήτων στην Θράκη (Όχι ότι τους νοιάζει! Χ@στηκαν για την Θράκη και για οτιδήποτε εκτός απ' την καρεκλίτσα τους και τα λεφτουδάκια τους! Δεν πα να φορέσουν οι θρακιώτες και κιμονό, και δεν πα να προσαρτηθεί η Θράκη στην Περσία! Το ίδιο τους κάνει! Αυτοί να μην κινδυνεύσουν!),
     ..και μετά όταν ξεφουσκώσει κι αυτό, τραβάς άλλες δέκα μέρες μία Χρυσαυγιάδα Νο2, και τσούπ!... Έφτασαν οι εκλογές!

     Και νομίζεις ότι ο κόσμος ξέχασε τα προβλήματά του, κι ότι θα σε ψηφίσει!
     Βουή σου μαύρη!(που λένε και στο χωριό της ''πρωθυπουργάρας''!) Κούνια που σε κούναγε!
     Πού πας ρε έρμε Καραμήτρο! Το ξέρει η μάνα σου ότι σε χάνει;

     Ο μόνος τρόπος να γλυτώσετε είναι να μην γίνουν εκλογές!
     Για σκεφτείτε το λιγάκι!
     Κάτι θα βρείτε για να τις απαγορεύσετε κι αυτές!
     Με τόση δημοκρατία που σας δέρνει, σας έχουμε και για αυτό, ικανούς!..

mandatoforos

Τί έγινε ρε παιδιά;…

     ..εμείς δεν είχαμε ένα κοτζάμ πρωτογενές πλεόνασμα,
     ..και δεν ξέραμε και τί να το κάνουμε;

     Τί σκ@τά μας λεν οι κουτόφραγκοι;
     Πού το βρήκε εκείνη η Eurostat ότι έχουμε δημοσιονομικό έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ, και συνολικό χρέος 175,1%;
     Και ποιά είναι αυτή πιά που τα ξέρει όλα; Και με τέτοια ακρίβεια!
     Σιγά κυρά μου! Σε ξέρει η μάνα σου; Τί Eurostat  και αηδίες;

     Μπορείς να ξέρεις εσύ περισσότερα απ' το δικό μας παιδί το ψηλό, το τσίλικο, το μπάνικο; Μη λέμε χαζά!

     Τί πάει να πεί δηλαδή ότι το δικό μας το έλλειμμα είναι το δεύτερο χειρότερο όχι μόνο μεταξύ των 18 χωρών της Eυρωζώνης, αλλά και μεταξύ των 28 κρατών όλης της ΕΕ; 
      Αφού η παλικαρίνα απ' την Καλαμάτα, τούπε λέει το Στουρνάρι ότι έχουμε περίσσεμα! Κι όποιος πεινάει, λέει, νάρθει να πάρει ''συμπλήρωμα''!  Όπως κάναμε στην κατασκήνωση όταν είχε πατάτες τηγανητές!

     Και τί πάει να πεί ότι το χρέος της Ελλάδας αποτελεί νέο πανευρωπαϊκό αρνητικό ρεκόρ;
     Ρε, δεν τ' αφήνετε αυτά μεγάλοι άνθρωποι, που μη δείτε άλλον να προκόψει, μη δείτε κιμπάρη άντρα να πάει μπροστά, με τα success story του και με τα όλα του,
     ..αμέσως να τον κακολογήσετε, να τον ''θάψετε''!  Ντροπή ''κατίνες''!

     Και άντε, ας πούμε ότι έχετε και λίγο δίκιο!   
     Τα λένε αυτά προεκλογικές μέρες;  Τί θέλετε δηλαδή;  Να πάθει ο ασίκης κανά στραπάτσο, και να βρεθεί να κοιτάει το ταβάνι του σπιτιού του τ' ανάσκελα;  Αυτό θέλετε;
     Αφού για σάς δουλεύει ο λεβένταρος!  Για την τσεπούλα σας και το καλό σας!  Ναρθούν δηλαδή τίποτε άλλοι και να μπλέξετε;

     Άϊντε λοιπόν, αφήστε τις μ@λακίες, κι ελάτε όλοι μαζί ν' αναφωνήσουμε:
     Ζήτω το πρωτογενές πλεόνασμα! 
     Ζήτω το success story!
     ΖΗΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΨΕΥΤΑΡΑ!..

mandatoforos

Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα...

"Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.

 

Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την...εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…

 

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε."

 
Ζοζέ Σαραμάγκου (José Saramago), Συγγραφέας, ποιητής (Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας)

Και είπεν ο θεός…

Γεννηθήτω…”μέρισμα”.

Και εγένετο.

 Εκκλησίες στολίστηκαν με…

βάγια.

Από το Πολιτικό Κοράκι

Κυβερνητικοί με φράκα.

Κανονιοβολισμοί, παιάνες, αλλαλαγμοί.

Παπαγάλοι και ΜΜΕ σε πλήρη δράση.

“ΠΑΡΤΕ και ΦΑΤΕ”…όλα μαζί.

Οι όφφιδες της παραπλάνησης επί τω έργω.

 

Και πριν καν υλοποιηθεί η πρώτη θεϊκή εντολή,

να κι η δεύτερη.

Γεννηθήτω “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα”.

Και εγένετο.

Πλήθη απόρων και απορούντων προσκυνούν.

Λαμπάδες υπέρ θεού, ίσα με το συρρικνωμένο μπόϊ τους.

 

Γεννηθήτω “συμψηφισμοί ΦΠΑ”.

Επαγγελματίες λιποθύμησαν.

Μικροεπιχειρηματίες στα τέσσερα κατευθύνονται

στο ναό του προσφάτως αναστηθέντος.

 

Γεννηθήτω “νομιμοποίηση αυθαιρέτων”.

Ομαδική παράκρουση.

Χλιδάτοι, βιλάτοι και καταπατητές είδον το φως.

Οι κόποι τους αμείβονται.

 

Και είπεν ο θεός…

Τέτοιοι μαλάκες μόνο στην Ελλάδα κατοικοεδρεύουν.

Και…άλλαξε πλευρό.

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος είναι πιο ξύλινος και από τον Πινόκιο !!!

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος o Μυκονιάτης, ο πιο ξύλινος  και στημένος πολιτικός από το Big Bang και έπειτα (πιο ξύλινος και από τον Πινόκιο, πιο στημένος και από αυθόρμητη φωτογράφιση της Μενεγάκη), αυτός που πριν από κάθε προεκλογικό tweet του κάνει…

σύσκεψη με τους επικοινωνιολόγους του για το πόσες ψήφους θα του φέρει και πόσες θα του κόψει η κάθε εξωφρενική μπαρούφα που θα ποστάρει, ζητά να φωταγωγηθεί η Αθήνα επειδή λέει ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας στο ποδόσφαιρο.

by…projector-revolt

Έχει κανείς καμιά αμφιβολία ότι αν αντί για τον τελικό του ποδοσφαίρου χθες είχε τελικό Eurovision και η Ελλάδα έπαιρνε την πρώτη θέση δεν θα ζητούσε το ίδιο; Άλλο target group ψηφοφόρων το ένα, άλλο το άλλο. Αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Και δόξα το Θεό (λέμε τώρα) οι τηλεθεατές του Star, των μεσημεριανάδικων και οι eurovisionogroupies είναι πάρα πολλοί για να τους αγνοήσει ο πολιτικός ηγέτης της πόζας, του ακριβού ρολογιού, του σολάριουμ και της trendy ροζ γραβάτας.

Ας θαυμάσουμε μερικά άλλα tweets της προεκλογικής εκστρατείας του Άρη



“Μπλα μπλα μπλα…” Θα μπορούσε να συμπληρώσει πως εύχεται world peace (παγκόσμια ειρήνη) και ότι είναι μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα που περνάνε καλά στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει στο κοινό. Σταθερές αξίες στις τυποποιημένες φράσεις.

Στόχος: Ψήφοι θρησκόληπτων και ηλικιωμένων που θα δουν την φωτογραφία και θα μπουν “Τι καλό και σεβάσμιο παιδί αυτός ο γκριζομάλλης! Να τον ψηφίσουμε”

Επικοινωνιακή αστοχία: Μικρή δημοφιλία του twitter στο άνωθεν target group



Το δούλεμα αναμενόμενο…



“Μπλα μπλα μπλα…” Και ο Ζαμπούνης ο ίδιος να είσαι, ο Έλληνας εκπρόσωπος του Savoir Vivre, διαβάζοντας την παραπάνω άσχετη, άκαιρη, άσκοπη δήλωση του Άρη που φωνάζει ψηφοθηρία, εντελώς αυθόρμητα κάτι σε πιέζει με τρομερά έντονο τρόπο να ξεστομίσεις ένα μεγαλοπρεπέστατοΣΤΑ @@ ΜΑΣ !!! Τελευταία στιγμή συγκρατείσαι.

Στόχος: Ψήφοι θρησκόληπτων, γιαγιάδων, παππούδων, συναδέλφων του ρασοφόρου εικονιζόμενου, και πελατών των εμπορικών επιχειρήσεων όπου εμφανίζονται οι ρασοφόροι κύριοι.



“Η Αθήνα είναι η γυναίκα που έχω ερωτευθεί πιο πολύ στη ζωή μου”. Κάπου εδώ αρχίζεις πλέον και αντιλαμβάνεσαι τις απαντήσεις των 18χρονων υποψηφίων κοριτσιών των καλλιστείων ως φιλοσοφικές αναλύσεις με επιρροές Νίτσε σε σχέση με τις τυποποιημένες μαλακιούλες του Άρη.

Στόχος: Ψήφοι αναγνωστριών Άρλεκιν και 18χρονων κοριτσιών που ζωγραφίζουν καρδούλες στις ντουλάπες τους και θα ψηφίσουν για πρώτη φορά.



Ο νεοναζί Κασιδιάρης λένε οι δημοσκοπήσεις ότι έχει 7-8%. Ας ποστάρω και μια φωτογραφία με τον Μπουμπούκο να ψαρέψω τίποτα και από τους φασίστες.

Στόχος: Ψήφοι Αιλύνων, Ούγκανων, Μπαλούρδων, Καραβανάδων, Προγονόπληκτων και Νεοφιλελεύθερων αντικομμουνιστών.

Ξύλινο χαμόγελο. Ξύλινη πόζα. Ξύλινο κόνσεπτ φωτογράφισης με ξύλινο βλέμμα προς το μέλλον και τους αυθόρμητους ποδηλάτες έτοιμοι να οργώσουν την Αθήνα του αύριο κάνοντάς την Άμστερνταμ. Φήμες λένε ότι η φωτογραφία (χωρίς τις λεζάντες του Jo Di Graphics) έχει γίνει και γιγαντοαφίσα στο πάρκινγκ του ΙΚΕΑ.

Στόχος: Ψήφοι Ατενίστας, Ποδηλατών, Αμυράδων, Χειμωνέτου, Μετόχων Ποδηλατούπολης.

Το γεγονός ότι οι (χαζο)χαρούμενοι ποδηλάτες με τα νοικιασμένα ποδήλατα που πλαισιώνουν το (χαζο)χαρούμενο βλαχοδήμαρχο δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα Αθηναίων πολιτών, αλλά ΔΑΠιτών απολίτιστων, είναι τραγική σύμπτωση.



Αυθόρμητη φωτογραφία, σε αυθόρμητη πόζα, με αυθόρμητο τρέντι σπορ ντύσιμο, σε αυθόρμητο διάλογο στο κινητό, με αυθόρμητο σκεπτικό ύφος, σε αυθόρμητο μέρος του κέντρου της Αθήνας, ενός αυθόρμητο απλού μαχητή των προβλημάτων της Αθήνας.



Καμία ψήφος χαμένη! Δεξαμενές υπάρχουν παντού!

Στόχος: Ψήφοι νοικοκυρών, αποχαυνωμένων fan των μεσημεριανάδικων, των Λαμπίρηδων, των Στεφανίδηδων, των Σεργουλόπουλων και των άλλων “εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν…”. Στο κάτω κάτω η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ από όπου πηγάζει ο Άρης τα έχει καλά με τέτοιου είδος πολιτιστικά θεάματα.



Μια άσχετη φωτογράφιση του Άρη μας από τα παλιά σε life-style έντυπο που είχε ως αποτέλεσμα να εκδιωχθεί ο Καρατζαφέρης από την ΝΔ, να δημιουργήσει δικό του φασιστικό κόμμα το οποίο έστρωσε το κόκκινο χαλί για την Χρυσή Αυγή. Δεν θα το αναλύσουμε περισσότερο. Δεν είναι της παρούσης.



Το φιλοζωϊκό αυτό tweet του εικάζεται ότι προήλθε ένα βροχερό απόγευμα που ο Άρης είδε την κυρία που πληρώνει για να του βγάζει βόλτα τα δύο σκυλιά του (καθαρόαιμα εννοείται) να γυρίζει σπίτι μούσκεμα από την καταιγίδα. Περισσότερο ανάλυση δεν χρειάστηκε γιατί το λεγόμενο “value for money” χρόνου ανάλυσης-προσδοκόμενων ψήφων δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρυντικό. Οπότε το άφησε φλου ως έχει και ότι κάτσει.

Στόχος: Ψήφοι φιλόζωων. Λογικές απορίες: Λέγοντας συγκεκριμένες προτάσεις για τα ζώα συντροφιάς γενικότερα τι εννοεί; Άντε για τα σκυλιά και τις γάτες έχει κάποιο πλάνο ως δήμαρχος για πάρκα που θα μπορούν να βγαίνουν βόλτα. Το γενικότερα που αλλού πάει; Έχει πολιτικό πλάνο και για τα χάμστερ, τα ινδικά χοιρίδια, τα χρυσόψαρα, τα ιγκουάνα και τα φίδια; Ενδιαφέρον ακούγεται.

(η απάντηση του Μπουμπούκου δεν σχετίζεται με την εντυπωσιακή πολιτική θέση του Άρη. Παρ’ όλα αυτά κούμπωσε άψογα)



Η αποθέωση του ατενιστοδαπίτικου πολιτισμού και της χιπστερίστικης φιλοζωϊας. Στην Κρήτη μαθαίνουν σκοποβολή πάνω σε αδέσποτα σκυλιά. Σκασίλα μας! Στα Εξάρχεια έχουν ξεσκιστεί να σκορπάνε φόλες. Σκασίλα μας! Εμάς στόχος μας είναι να μαζέψουμε 46.000 ευρώ (από τις δικές σας τσέπες) και να φτιάξουμε ένα Doggylicious Coffee Shop & Pet Bakery. Δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με την πλέμπα των μπασταρδόσκυλων. Δεν γίνεται η Τερέζ Δάγκα και τα άλλα Λάσα Άπσο της τάξης της να μην έχουν ένα Da Capo να πιουν το εσπρεσάκι τους και να φάνε την φιλέ μινιόν κροκέτα τους με σος μαδέρα!



Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Αφρικανός, ένας Πολωνός και ένας φασίστας.

Στόχος: Ψήφοι φασιστών μέσω Πλεύρη. Ψήφοι Λοβοτομημένων Παναθηναϊκών μέσω Βαζέχα. Ψήφοι Λοβοτομημένων Ολυμπιακών και ΑΕΚτζήδων μέσω Μπατίστα. Η συνισταμένη των χαρακτηριστικών και των τριών στελεχών του ψηφοδελτίου του Άρη του Μυκονιάτη, κάνουν λιγότερο φασιστικό το προφίλ του εξαιτίας της παρουσίας του Πλεύρη.

Ο Ντανιέλ Μπατίστα έχει ευρεία γκάμα εθνικοτήτων. Παρ’ ότι γεννήθηκε στο Πράσινο Ακρωτήριο της Αφρικής, μετά έγινε Πορτογάλος, μετά έγινε Ολλανδός, και μετά έγινε Έλληνας. Φήμες λένε ότι όταν έκλεισαν οι κάμερες ο Καταδρομέας -Πες Μου Που Υπηρέτησες- Πλεύρης κόλλησε την καταδρομική μουσούδα του στο πρόσωπο του Μπατίστα και του φώναζε με καταδρομικό ρυθμό“ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ! ΔΕΝ ΓΊΝΕΣΑΙ ΠΟΤΈ! ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΑΦΡΙΚΑΝΟΠΟΡΤΟΓΑΛΟΟΛΛΑΝΔΕ”.

 

Λίγο αργότερα ο Μπατίστα έβγαλε και του έδειξε το εκκαθαριστικό της εφορίας του και τα περιουσιακά στοιχεία που απέκτησε εξαιτίας της ποδοσφαιρικής του καριέρας και τότε ο Πλεύρης ηρέμησε και τον αγκάλιασε όλο περηφάνεια που τίμησε την φανέλα της Εθνικής Ελλάδος. Μάλιστα σύμπληρωσε το καταδρομικό του σύνθημα με την φράση “ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΓΙΝΕΣΑΙ”

Λίγες μέρες πριν, ο υπερταλαντούχος ηθοποιός Ρένος Χαραλαμπίδης έγραψε έναν εννιάλογο (δεν μπόρεσε να βρει ακόμα έναν λόγο να το κάνει δεκάλογο;) για τον οποίο θα ψηφίσει τον Άρη Σπηλιωτόπουλο για δήμαρχο της Αθήνας. Ο Εννιάλογος δημοσιεύθηκε (που αλλού;) στην Athens Voice του νεοφιλελεύθερου Γεωργελέ. Ακολουθεί ο βαθιά πολιτικά εμπεριστατωμένος εννιάλογος του υπερταλαντούχου Ρένου Χαραλαμπίδη που συνηθίζει να παίζει με τον ίδιο copy-paste τρόπο είτε πρόκειται για ταινία, είτε για σίριαλ, είτε για συνέντευξη, είτε για διαφήμιση. Πολύ κοντινοί του άνθρωποι δηλώνουν ότι ακόμα και κατά τον ύπνο του έχει το ίδιο ύφος.

9 λόγοι που θα ψηφίσω τον Άρη Σπηλιωτόπουλο

 

Γιατί έχει κότσια. Ο Άρης κατέβηκε σε μία μάχη που κανένας άλλος δεν δεχόταν να δώσει, με το κόμμα του διασπασμένο και –ας μην κρυβόμαστε– με τα αρχικά προγνωστικά εναντίον του. Και παρόλα αυτά είχε τη γενναιότητα να παραιτηθεί από βουλευτής. Αν μη τι άλλο δείχνει ότι είναι πολιτικός με τσαγανό -και μόνο ένας τέτοιος Δήμαρχος μπορεί να αλλάξει την Αθήνα.

 

Γιατί μπορεί να είναι πολιτικός, αλλά δεν μου φαίνεται για πολιτικάντης. Το εύκολο είναι να κράζουμε όλους τους πολιτικούς. Αλλά εδώ μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν έμπαινε εύκολα σε καλούπια. Έχω μιλήσει μαζί του και μόνο ξύλινος δεν είναι. Και στο κάτω-κάτω με τον Άρη ξέρω με τι έχω να κάνω, το προτιμώ από κάποιον που έχει την ταμπέλα του «ανεξάρτητου» ενώ τον έκανε Δήμαρχο το ΠΑΣΟΚ και πανηγύρισε την εκλογή του αγκαλιά με τον Γιώργο Παπανδρέου.

 

Γιατί έχει κάνει έργο από όπου πέρασε. Όταν ήταν Υπουργός Τουρισμού το τουριστικό συνάλλαγμα αυξήθηκε 4 δισ. Τους λίγους μήνες που ήταν Υπουργός Παιδείας έφερε εκπαιδευτική ειρήνη μετά τα «Δεκεμβριανά» του 2008 και προχώρησε στην αγορά υπολογιστών για κάθε μαθητή. Χειροπιαστά πράγματα –κι ας τα ξεχνάμε επειδή δεν «πουλάνε». Η Αθήνα χρειάζεται αποτελεσματικό Δήμαρχο.

 

Γιατί ζει στην Αθήνα. Τον βλέπω στο δρόμο, ξέρω ότι εδώ κινείται κάθε μέρα όλη μέρα. Άρα ελπίζω ότι μπορεί να βλέπει και να καταλαβαίνει τα προβλήματα της πόλης. Δεν μένει σε προάστιο, να έρθει εδώ να μας κάνει τον Δήμαρχο.

 

Γιατί ο Καμίνης και ο Κακλαμάνης δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Ξέρουμε τι έκαναν και τι να περιμένουμε από αυτούς. Ο μεν Κακλαμάνης μετατρέπει το προσωπικό του πρόβλημα σε πρόβλημα της Αθήνας. Ο δε Καμίνης παραδέχεται ότι δεν έχει κάνει έργα, μόνο που θέλει να τον χειροκροτήσουμε κι από πάνω γι αυτό. Μας αφήνουν κι οι δύο μια άσχημη και σκοτεινή Αθήνα. Και μετά, ο Σακελλαρίδης και ο Καπερνάρος δεν έχουν εμβέλεια πέραν του κόμματός τους. Ο Κασιδιάρης είναι επιλογή ντροπής. Η Αθήνα όμως πρέπει να προχωρήσει μπροστά.

 

Γιατί συμφωνώ με το σχέδιό του. Το σχέδιό του ότι η Αθήνα πρέπει να γίνει ξανά επιλογή για κατοίκους και επιχειρήσεις και προορισμός για τουρίστες και επενδυτές, είναι αυτό που χρειάζεται η πόλη. Από τους άλλους δεν έχω ακούσει κανένα απολύτως σχέδιο. Η Αθήνα όμως πρέπει να ξαναβρεί την αξία και το δυναμισμό της.

 

Γιατί είναι ένας άνθρωπος με αισθητική. Ξέρω, πολλοί γελάνε με αυτό. Εμένα θα μου επιτρέψετε να το θεωρώ σημαντικό. Αν δεν έχεις αισθητική, πώς θα φτιάξεις μια πόλη στην οποία να χαιρόμαστε να ζούμε;

 

Γιατί η Αθήνα πρέπει να αλλάξει. Ειδικά τώρα που η Ελλάδα πάει να βγει από την κρίση. Και το πέρασμα στη νέα εποχή πρέπει να ξεκινήσει από την Αθήνα. Να τελειώνουμε με την εποχή της μιζέριας και να βάλουμε τον πήχη ξανά ψηλά.

 

Γιατί μου αρέσει που λέει «Αθήνα μπορείς». Βαρέθηκα την απαισιοδοξία, την γκρίνια, αυτούς που λένε ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα. Όχι, ρε παιδιά, μπορούμε. Και δεν μιλάμε για απίστευτα πράγματα, αλλά για να γίνεται κάθε μέρα κάτι, έστω ένα βήμα μπροστά. Να γίνεται η πόλη μας έστω και λίγο καλύτερη. Με έναν άνθρωπο στο τιμόνι δυναμικό, ικανό και με σχέδιο, μπορούμε να ελπίζουμε