Η Χρυσή Αυγή ποντάρει πολλά σ’ αυτόν το φόνο !!!

“  Φοβούνται ένα πράγμα: την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου, οργανωμένου, ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που θα τους τσακίσει κυριολεκτικά σε κάθε γειτονιά και σε κάθε μαζικό χώρο. ”

Σε λίγες ημέρες, οι μιντιακοί παπαγάλοι θα φροντίσουν να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας μακρυά από τη Χρυσή Αυγή, αφού πρώτα θα έχουν προχωρήσει σε πληθώρα… χυδαίων συμψηφισμών στη λογική της θεωρείας των άκρων και αφού η ακροδεξιά κλίκα Σαμαρά θα χύνει κροκοδείλια δάκρυα, εξαγγέλοντας νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα μείνουν στα χαρτιά.

Του Θέμη Τζήμα

Άλλωστε, το αστικό κράτος και ο παρασιτισμός που ταϊζουν τη Χρυσή Αυγή για να τους κάνει τη βρώμικη δουλειά ξέρουν καλά και ποιά είναι τα μέλη της και πόσα από αυτά θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται στη φύλακη για πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου. Γι’ αυτό, φροντίζουν να χτίζουν γύρω τους μια ολοένα μεγαλύτερη ασυλία που ξεκινά από την αστυνομία, συνεχίζεται στα ΜΜΕ που διόλου τυχαία “ξεχνούν” όσες περισσότερες πτυχές της δράσης των ναζί μπορούν και φτάνει μέχρι συγκεκριμένες μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου.

Όταν λοιπόν τα φώτα της δημοσιότητας τραβηχτούν από τους χρυσαυγίτες, οι τελευταίοι θα αρχίσουν να μετρούν τα κέρδη τους από το γεγονός ότι έσπασαν άλλο ένα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας. Τη δουλειά αυτή, της τοποθέτησης μορφών ακροδεξιού λόγου και πράξεων στο κέντρο της πολιτικής ζωής την ξεκίνησε δειλά ο Γ. Καρατζαφέρης με το κόμμα του και τους ακροδεξιούς Βορίδη- Γεωργιάδη και την προχωρά, εντείνοντάς την, η Χρυσή Αυγή, ενώ και τα κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης κάνουν ό,τι τους έχει αναθέσει το κατεστημένο προς την ίδια κατεύθυνση.

Από τη λεκτική αντί- μεταναστευτική και αντί- αριστερή υστερία, από τους ύμνους στην 21η Απριλίου και στους ταγματασφαλίτες περάσαμε στα οργανωμένα πογκρόμ με μαχαιροβγάλτες και μπράβους στο κέντρο της Αθήνας εναντίον όποιου ήταν μελαμψός ή δεν άρεσε η όψη του στους ναζί, στους φόνους μεταναστών, στους οργανωμένους ξυλοδαρμούς και βανδαλισμούς γραφείων μεταναστευτικών και αριστερών οργανώσεων, σε επιθέσεις εναντίον φοιτητών στα πανεπιστήμια και προϊόντος του χρόνου σε ολοένα μεγαλύτερη στροφή της δράσης της Χρυσής Αυγής εναντίον Ελλήνων πολιτών είτε είναι κομματικά ενταγμένοι στην αριστερά, είτε όχι και βεβαίως στο γνωστό πια, τηλεοπτικό θρασύδειλο ξυλοδαρμό.

Ο φόνος του Παύλου Φύσσα δε συνιστά την κορύφωση αυτής της δράσης αλλά ένα ακόμα ταμπού που σπάνε οι χρυσαυγίτες προκειμένου να αναβαθμίσουν περαιτέρω τη δράση τους. Κάθε φορά που η ελληνική κοινωνία “χώνευε” ένα από τα προαναφερθέντα περιστατικά, κάθε φορά που κάποιος συμψήφιζε Χρυσή Αυγή και αριστερά, λέγοντας βλακωδώς και ψευδώς στην παρέα του ή από μέσα του ότι “τέτοια γίνονται και από τους άλλους, γιατί τα βάζουμε μόνο με τη Χρυσή Αυγή;”, κάθε φορά που ένας “έντιμος άνθρωπος κυρ- Παντελής” προκειμένου να αποσείσει την ενοχή της ανοχής ενοχοποιούσε έμμεσα ή άμεσα τα θύματα στη λογική ότι προκάλεσαν και αυτά, κάθε φορά που κοινωνικές ομάδες πήγαιναν στη δουλειά τους και στη διασκέδασή τους κανονικά σα να μην είχε αλλάξει τίποτα, στην πραγματικότητα αποδέχονταν ως δομική συνθήκη της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, ως γεγονός μη αντιστρέψιμο, την ολοένα πιο καταλυτική παρουσία του ναζισμού στην Ελλάδα.

Δίπλα σε αυτήν την παθητική αποδοχή που είναι η πρώτη αναγκαία συνθήκη γιγάντωσης του ναζισμού και δολοφονίας της δημοκρατίας και της ελευθερίας, καθίστατο ολοένα πιο συμπαγής και γεμάτος αυτοπεποίθηση ο βασικός πυρήνας των οπαδών της Χρυσής Αυγής που συγκροτούν τα τάγματα εφόδου της. Δεν έχει καμιά σημασία για το ναζισμό αν η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία τον αποστρέφεται. Έτσι κι αλλιώς μισεί την πλειοψηφία του λαού και δεν πιστεύει στη σχέση πλειοψηφίας- μειοψηφίας. Αυτό που θέλει ο ναζισμός είναι η πλειοψηφία να στέκεται απέναντί του παθητικά για οποιονδήποτε λόγο και ταυτόχρονα να δυναμώνει το σκληρό, μειοψηφικό, θρασύτατο και δολοφονικό πυρήνα των οπαδών του, έως ότου κατακτήσει την εξουσία διά της κρατικής μηχανής, μέσα από τη συνεργασία του με χρεωκοπημένες δεξιές ηγεσίες και υπό τις ευλογίες του μεγάλου κεφαλαίου.

Η δολοφονία, κάθε ναζιστική πολιτική δολοφονία επιδιώκει έτσι ένα διπλό ρόλο:

Πρώτον να φοβίσει τόσο τους αντιπάλους του για να παραλύσει τη δράση τους και να τους εξοντώσει σταδιακά και ευκολότερα, όσο και να παθητικοποιήσει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Συνιστά ένα απαραίτητο τρομοκρατικό εργαλείο. Σε αντίθεση με το αντάρτικο πόλεων που δολοφονεί εν είδει ποινής αυτόν που οριοθετεί ως ταξικό του αντίπαλο, η ναζιστική πολιτική δολοφονία λειτουργεί αμιγώς τρομοκρατικά και εκδικητικά.

Δεύτερον, να σπάσει το ταμπού του φόνου ως τρομοκρατικής, πολιτικής πράξης, προκειμένου τα ναζιστικά τάγματα εφόδου να αποκτήσουν ισχυρότερη αυτοπεποίθηση και να προετοιμαστούν για την αναβαθμισμένη δράση τους.

Αυτή η αναβαθμισμένη δράση είναι σε πρώτη φάση η κατάκτηση γειτονιών σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα και σε δεύτερη φάση η συνολική εξόντωση κάθε σχεδόν αντιπάλου τους μέσα από το συνδυασμό της αλλαγής της νομοθεσίας και του γρήγορου θανατηφόρου χτυπήματος σε ολόκληρες πολιτικές ομάδες της αριστεράς και της μαχητικής δημοκρατίας. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τη Χρυσή Αυγή ότι ένας αναλώσιμος “Γκοτζαμάνης” ομολόγησε ότι είναι χρυσαυγίτης.

Μπορούν ακόμα και να αντέξουν μια τυχόν αποκάλυψη των διασυνδέσεών τους με το οργανωμένο παρακράτος. Το ζήτημα γι’ αυτούς είναι ποιά θα είναι η λαϊκή αντίδραση τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Φοβούνται ένα πράγμα: την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου, οργανωμένου, ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που θα τους τσακίσει κυριολεκτικά σε κάθε γειτονιά και σε κάθε μαζικό χώρο. Αν αυτό δε συμβεί, αν αυτό το κίνημα δεν το συγκροτήσουμε να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει ξημερώματα η πόρτα του σπιτιού μας και δε θα είναι- όπως ποτέ δεν ήταν στην ελληνική ιστορία- ο γαλατάς.

PAGANELI