Οι προοδευτικοί της ισοπέδωσης

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς στις 14 Σεπτεμβρίου 2013)

Περί Αρχαίων Ελληνικών ο λόγος και, παρότι η άποψη αυτή έρχεται σε ρήξη με την τάση της εποχής έτσι όπως εκφράζεται από όλες σχεδόν τις πολιτικές και μη γωνιές του διαδικτύου και του Τύπου, τολμώ να πω ότι είμαι από εκείνους τους παρωχημένους παλιοχαρακτήρες που δεν επικροτούν την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία.

Νιώθω τεράστια ικανοποίηση όταν, ως πάλαι ποτέ τριτοδεσμίτισσα, είμαι σήμερα σε θέση να διαβάσω - έστω και με μια σχετική δυσκολία πλέον - κάποιο απόσπασμα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στο πρωτότυπο. Παρότι ο καιρός που έχει περάσει από τότε που διδασκόμουν το μάθημα των Αρχαίων στο σχολείο είναι αρκετός και έχει επιφέρει φθορές στις γνώσεις μου, κάποιες γερές βάσεις δεν έχουν κλονιστεί, κι έτσι καταφέρνω να κατανοώ το νόημά του. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ αληθινό προτέρημα και χαίρομαι βαθιά όταν το βρίσκω μπροστά μου.

Θα ήθελα το ίδιο και για τα παιδιά μου. Και για όλα τα ελληνόπουλα. Ας τους δίνεται η ευκαιρία να ενσταλάσσεται μέσα τους αυτή η γνώση, και αν κρίνουν κάποτε πως δεν την θέλουν τελικά, ας μην την αξιοποιήσουν ποτέ τους. Ας υπάρχει όμως, έστω και σιωπηλά. Όπως και κάθε γνώση, άχρηστη δεν θα την θεωρούσα για κανένα λόγο.

Τα Αρχαία Ελληνικά δεν θεωρώ πως είναι νεκρή γλώσσα, εφόσον από αυτά γεννήθηκε και πάνω τους στηρίζεται η Νέα Ελληνική γλώσσα. Αν καταργηθεί η θεμελιωμένη γνώση μιας γλώσσας, άρα και οι ρίζες της, είναι αναπόφευκτο αυτή η γλώσσα να διαλυθεί ει τα εξ ων συνετέθη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, πέφτοντας στην παγίδα ενός γλωσσικού χυλού που θα ξεχειλώνει προς πάσα κατεύθυνση και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό σε δομή, σύνταξη, λεξιλόγιο και ετυμολογικούς κανόνες. Τότε μιλάμε για μια γλώσσα πειραματόζωο, που βέβαια είναι μετρημένη η διάρκεια ζωής του.

Στο πλαίσιο των παλαιομοδίτικων προτιμήσεών μου, δεν μπορώ επίσης να αντισταθώ στον αυθόρμητο θαυμασμό που αισθάνομαι όταν συναντώ κάποιον που, είτε από τις σχολικές του εμπειρίες είτε από προσωπικό γούστο, μελέτησε και αγαπά τα Αρχαία. Εξίσου θαυμάζω και εκείνον που κατανοεί τις νότες του πενταγράμμου, τις μαθηματικές εξισώσεις ή τους νόμους της Φυσικής.

Δεν νιώθω υποχρεωμένη να αισθάνομαι ντροπή για την Ιστορία της χώρας μου, ούτε γλωσσικά ούτε πολιτιστικά ούτε κοινωνικά. Είναι αυτή που είναι, με τα συν και τα πλην της. Νιώθω υποχρεωμένη μόνο να την γνωρίζω. Ντροπή αισθάνομαι αποκλειστικά και μόνο με το κατάντημα των αξιών, των ιδεών και της ίδιας της κοινωνίας έτσι όπως διαμορφώθηκε και συνεχίζει να διαμορφώνεται από κάτι δήθεν προοδευτικούς ιδεοληπτικούς φανφαρόνους σαν την κυρία Ρεπούση, που θεωρούν συνώνυμο της προόδου και του όποιου δήθεν εκσυγχρονισμού την αποδόμηση και την παραποίηση κάθε παράδοσης και κάθε ιστορικού παρελθόντος που δεν συνάδει προς τα "ευρωπαϊκά πρότυπα" που τίθενται από τους – εγχώριους και εισαγόμενους - κατακτητές της χώρας μου.

Ένας λαός είναι πρωτίστως η γλώσσα του. Οι Έλληνες που δεν θα ξέρουν να μιλάνε Ελληνικά, θα κατέχουν όμως απταίστως και με πτυχίο Ιδιωτικής Σχολής την Αγγλική, Γερμανική ή Κινέζικη γλώσσα – γιατί εκεί οδηγούμαστε με τόση καινοτομία – θα είναι έρμαιο και βέβαια ευκολότερη λεία για εκείνους που ονειρεύονται την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, την εξάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων και τελικά την κατάργηση της Ιστορίας των λαών, έτσι ώστε να τους χειρίζονται και να τους διαχειρίζονται καλύτερα.

Πολλές κακές λέξεις είπα μαζεμένες, και κινδυνεύω να κακοχαρακτηριστώ. Παρόλα αυτά, κάτι λέξεις σαν αυτές – χώρα, Αρχαία, παράδοση – στους προσωπικούς μου κώδικες αξιών κατέχουν περίοπτη θέση. Σκοπεύω να τις αφήσω εκεί. Ως έχουν. Και ας κακοχαρακτηριστώ.