ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ

Ο φασισμός ως νοοτροπία στην ελληνική κοινωνία δεν απέκτησε μορφή απλά επειδή βρέθηκε μια συμμορία που ως στάση, ιδέες, πρακτικές και αισθητική αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Καλλιεργούνταν μεθοδικά, κυρίως λόγω ότι η πλειοψηφία αναγνώριζε δύναμη και εξουσία σε κρετίνους, αντικοινωνικές συμπεριφορές και σε οτιδήποτε βρισκόταν “στην μόδα”.
Όταν τα νούμερα τηλεθέασης χαρακτήριζαν ως ποιοτική μια εκπομπή, όταν οι πωλήσεις δίσκων και τα airplays προωθούσαν μπουζουξούδες ενώ πραγματικοί καλλιτέχνες βρίσκονταν στην αφάνεια, όταν το Χ best seller κατινιάς άφηνε στο περιθώριο εξαιρετικά βιβλία, όταν ο κάθε αγράμματος αποκτούσε εκπομπή και γινόταν είδωλο, όταν ο κάθε ψυχωσικός βουλευτής αφομοιωνόταν ως μέρος του θεάματος, άρα αναγνωρίσιμος, άρα καλός, πως περιμένεις κάτι διαφορετικό;
Η πλειοψηφία ασπαζόταν, υιοθετούσε και αποθέωνε οτιδήποτε μετριόνταν με ποσοτικούς όρους. Οτιδήποτε επέπλεε αποκτούσε ισχύ μέσω της αναγνώρισης από τις μάζες. Καθετί που διαφημιζόταν αναγνωριζόταν ως “επίσημα καλό”. Σκεφτείτε πολιτικούς που συγκέντρωσαν χιλιάδες ψήφους επειδή έκαναν βίζιτες σε τηλεοπτικά παράθυρα. Οι επιλογές της μάζας αν κρίνονται από ποσοτικούς όρους και μαρκετινίστικα κόλπα, δεν μπορούν παρά να είναι κατευθυνόμενες. Γι’ αυτό και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν συμβάλλει τα μάλα για την εκτροφή του φασισμού σε κάθε επίπεδο.
Πως ένας πολίτης του καναπέ και του φραπέ, μπορεί να έχει άλλη εικόνα για την κοινωνία και τις νόρμες της, αν ενημερώνεται από κανάλια εργολάβων και ισχυρών οικονομικά οικογενειών, που ταυτόχρονα ζουν εις βάρος του συνόλου, αλλά ξεπλένουν το όνομά τους με φιλανθρωπίες; Πως θα διαμορφώσει συνείδηση όταν καταναλώνει τα προϊόντα και τα κατασκευάσματα της ιδεολογίας της ελίτ; Ποια κριτική σκέψη θα καλλιεργήσει με το να πιστεύει πως η επιφάνεια είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχεις, να ζεις και να σκέφτεσαι;
Όταν μια μάζα δέχεται παθητικά την ίδια της την κατήχηση από τους εκβιαστές και βιαστές της, πιο εύκολα γίνεται σαν κι αυτούς. Και μάλιστα θα αναπαράγει τον λόγο τους. Θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους απέναντι σ’ αυτούς που αντιδρούν, που διαφωνούν και “δεν κάθονται καλά”, στιγματίζοντάς τους μάλιστα, ή αποδίδοντας χαρακτηρισμούς που τους πέρασαν τα αφεντικά τους: Κομμουνιστές, αναρχικοί, συριζαίοι κτλ. Αντιθέτως αν είσαι απολιτίκ, έχεις ευνοϊκότερη μεταχείριση. Στην πραγματικότητα το απολιτικό ον δεν είναι παρά ένας σιωπηρός ακόλουθος της καθεστηκυίας πολιτικής, μόνο που ντρέπεται να το παραδεχτεί.
Οι άχρηστοι ηλίθιοι, αυτός ο στρατός που τον απεργάσθηκαν οι κυβερνήσεις και μέσω των ντόπιων ολιγαρχών έφτασε στον ψηφοφόρο\καταναλωτή ο οποίος χαριεντιζόταν με τον ψευτοτσαμπουκά και την έλλειψη πολιτισμού. Είναι αυτή η συνομοταξία εντελώς διαφορετικών ομάδων και ατόμων φαινομενικά, που μόνη της έγνοια είναι να εξασφαλίσει την πάρτη της ακολουθώντας απλά διαφορετικό δρόμο. Στην πορεία κοιτάζει ν’ αυξήσει τα μέλη της όχι επειδή έχουν τα ίδια συμφέροντα ή επιδιώξεις, αλλά για να διατηρήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα τις μαζικές ψυχώσεις και ψευδαισθήσεις που τους επιτρέπουν να μην εναντιωθούν στον ίδιο τους τον εαυτό.
Οι άχρηστοι ηλίθιοι είναι το mainstream που ανακυκλώνεται, αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν τον διαφορετικό, τον “άλλο” και τον βαφτίζουν “ξένο”. Ξένο όμως όχι προς αυτούς αποκλειστικά, αλλά προς ολόκληρο το σύστημα που εκπροσωπούν και μάλιστα ταυτίζονται εγκληματικά μαζί του.
strangejournal