Η απώτερη αιτία της σημερινής πολυδιάστατης κρίσης (οικονομικής, οικολογικής, πολιτικής, κοινωνικής, πολιτισμικής) είναι η συγκέντρωση εξουσίας/δύναμης στα χέρια διαφόρων ελίτ την οποία παράγει και αναπαράγει η δυναμική του συστήματος της οικονομίας της αγοράς (στη σημερινή διεθνοποιημένη μορφή του) και το πολιτικό του συμπλήρωμα, η δήθεν δημοκρατία που στηρίζεται στις αντιπροσωπευτικές μορφές διακυβέρνησης
ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε
Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013
ΠΑΡΕ ΘΕΣΗ!
Εδώ και 20 χρόνια οι αναρχικοί (όπως άλλοι αντιφασιστικοί-επαναστατικοί χώροι, η άγρια νεολαία κι ένα μικρό κομμάτι της αριστεράς) χτυπιούνται καθημερινά με τα ζόμπι του φασισμού. Έχουμε χύσει αίμα, έχουμε δεχτεί πλήγματα, είμαστε αυτοί που δεκάδες φορές όλα αυτά τα χρόνια βγήκαμε μπροστά, μέρα και νύχτα και σταματήσαμε την εξάπλωση της φασιστικής μόλυνσης. Μας είπαν συμμορίτες, μας είπαν ότι αναζητούμε φανταστικούς εχθρούς, μας απαξίωσαν, μας έτρεξαν στα δικαστήρια, μας βασάνισαν στα τμήματα. Αλλά το αναρχικό κίνημα συνέχισε αυτό που επιτάσσει η ανάγκη, η θέση, αυτό που επιτάσσει η ανάλυση της πραγματικότητας για να φτάσουμε σήμερα να «δικαιωθούμε». Πολύ πικρή αυτή η «δικαίωση»…
Με πόση ευκολία όλοι ξεχνάνε το προχθές; Με την ίδια ευκολία που ξεχάσανε το χθες: με τη χρυσή αυγή στο 0,04% αλλά με αγρότες να καρφώνουν τους μετανάστες εργάτες τους λίγο πριν τους πληρώσουν, με τα βυθισμένα δουλεμπορικά στο αιγαίο και τα πτώματα να ξεβράζονται στις τουριστικές αμμουδιές, με τη γριά μάνα πεταμένη σε μια ανασφάλιστη «λαθρο»βουλγάρα, με τα «προσεχώς ρωσίδες», με τα «μαύρα» μεροκάματα να δημιουργούν «ρυθμούς ανάπτυξης», με τις Μανωλάδες, με το στοίβαγμα 10δων χιλιάδων «χαμένων στο διάστημα» μεταναστών στα λίγα τετραγωνικά χιλιόμετρα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας για να στηθεί το μέγιστο επιχειρηματικό κόλπο με την ανάπλαση της πρωτεύουσας (που όταν ήρθε η κρίση επενδύθηκε τελικά στον κανιβαλισμό του Άγιου Παντελεήμονα).
Περί του εμφυλίου πολέμου.
Η ρητορική όμως περί εμφυλίου (αλλά και πραξικοπημάτων) που αναπαράγεται από όλο το καθεστώς αλλά και τον οργανωμένο φασισμό και αντανακλάται παντού, είναι βαθιά αντεπαναστατική. Δεν είναι παρά η κουκούλα που η εξουσία, ως ύστατο μέτρο, θα επιχειρήσει να φορέσει σε έναν μεγάλο κοινωνικό-ταξικό ξεσηκωμό. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εμφυλίου αν ο καθένας αντιληφθεί αυτό που ζει, ποιοι είναι οι «δικοί του» & ποιοι «οι απέναντι», ποιών τη μοίρα μοιράζεται κάθε μέρα, πως απολογίζει το στήσιμο στις κομματικές ουρές για το ρουσφέτι πριν χρόνια, πως φαντάζεται ότι την έβγαζε ο Αλβανός πού κάποτε του έβαψε το σπίτι, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι οι συνάδελφοί του στη δουλειά, ποιοι και πόσοι και γιατί είναι τα αφεντικά του. Τον εμφύλιο πόλεμο, πέρα από το παιχνίδι της πρόκλησης των συνθημάτων και των τελετών, τον θέλει ένα κομμάτι της εξουσίας, ένα κομμάτι που διατρέχει κάθετα την εξουσία και που ελπίζει ότι με αυτόν θα έρθει στα πράγματα. Και θα επιχειρήσει εμφύλιο μόνο όταν το σύνολο του συστήματος δει τον κίνδυνο των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων να βαδίσουν εναντίον του. Μια από τις πολλές χρήσεις της χρυσής αυγής ως εφεδρείας για όταν η εξουσία δει ότι δεν έχει άλλο δρόμο από την αλληλοσφαγή των καταπιεσμένων.
Είναι λοιπόν η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός ο «μεγάλος εχθρός»;
Αυτό το εργαλείο του «μεγάλου εχθρού», δηλαδή αυτών που νέμονται τον πλούτο όσων ακόμα δουλεύουν, αυτών που έχουν την εξουσία των συλλογικών αποφάσεων της κοινωνίας, πρέπει να το αποσυνθέσουμε.
Καμία εμπιστοσύνη στον καθεστωτικό αντιφασισμό. Όχι μόνο αδιαφορούμε για τον πολιτικό τους σκυλοκαβγά, τις ενδοκαθεστωτικές συνομωσίες και τα ξεκαθαρίσματα, για τις φασίζουσες ή μη κλίκες συμφερόντων στο βαθύ κράτος, αλλά και αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς σημαίνουν οι ιδέες για «απαγόρευση της Χρυσής Αυγής» και δεν θα μας φαίνονταν περίεργο να περάσει ο φασισμός πάνω από το πτώμα της «χρυσής αυγής». Αναλώσιμοι είναι, οι εκάστοτε φασίστες, έτσι ή αλλιώς.
Γιατί το αίμα το Παύλου Φύσσα δεν είναι το πρώτο αλλά θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας για να είναι το τελευταίο.
Και δεν θα φτάσει να πάρεις θέση μόνο απέναντι στον φασισμό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου