Του Πέτρου Κατσάκου
Ξέρω πως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος.... Πρέπει να αφήνεις την οργή να κατακαθίσει και μετά να γράφεις. Μα δεν μπορώ να αντισταθώ…
Αν διαθέτεις την ελάχιστη ευαισθησία, αν είσαι γονιός που προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του σε αυτή την Ελλάδα, αν κάθε μέρα αγωνιάς για το μέλλον των παιδιών σου η ψυχραιμία μοιάζει με είδος πολυτέλειας.
Δυο παιδιά έχασαν τη ζωή τους. Άλλα τρία χαροπαλεύουν. Και όλα αυτά γιατί; Για να ζεσταθούν. Με ένα κομμένο θερμοσίφωνο. Ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι. Σε μια χώρα που υπερδιπλασιάσθηκε η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, σε μια χώρα που τα σπίτια παγώνουν καθώς οι περισσότεροι αδυνατούν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα, σε μια χώρα που την ώρα που ανθεί το λαθρεμπόριο καυσίμων οι πολίτες ρημάζουν τα δάση και καίνε ότι σκουπίδι βρουν για να ζεσταθούν. Σε αυτή τη χώρα που οι γονείς με κάθε θυσία καταφέρνουν να στείλουν στα παιδιά τους που σπουδάζουν λίγα ευρώ για να ζήσουν σε παγωμένα διαμερίσματα δεν περισσεύει πια καμία ψυχραιμία και καμία δικαιολογία.
Τα παιδιά αυτά δολοφονήθηκαν από τη φτώχεια. Και η φτώχεια αυτή έχει και παραλήπτη και αποστολέα. Η φτώχεια που αφήνει πίσω της θύματα από ένα μαγκάλι έχει και ονοματεπώνυμο και πολλούς πατεράδες. Έχει πατεράδες αυτούς που τα παιδιά τους δεν θα μαζευτούν ποτέ να ζεσταθούν ένα βράδυ γύρω από ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι. Έχει πατεράδες εσάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου