Εγώ θα τη βγάλω καθαρή…

Το ακούγαμε, το ακούμε και ενδέχεται να το ακούμε για πολύ καιρό ακόμα όσοι σπουδάζουμε σε κάποιο ελληνικό πανεπιστήμιο. Μία κλασσικη έκφραση που υπονοείται( σπανίως να ειπωθεί) από σπουδαστές που εναντιώνονται στις καταλήψεις, στην ίδια την ύπαρξη πολιτικο-συνδικαλιστικών σχηματισμών εντός των ιδρυμάτων και κυρίως σε κάθε δράση που προέρχεται από αριστερούς ή αναρχικούς.

Let’s get back to the basics. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση απ’τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά προσέφερε ένα (το οποίο κάποτε κάποιοι θεώρησαν) “καλό χαρτί” στο νεανικό κομμάτι της εργατικής τάξης, Αυτό που λέμε κοινωνική άνοδο. Παιδιά εργατών ή αγροτών εισερχόμενα σε μία σχολή έβλεπαν μπροστά τους έναν νέο ορίζοντα να απλώνεται μόνο για πάρτη τους. Έναν ορίζοντα που υποσχόταν μία καλή και ήρεμη ζωή, με αρκετά λεφτά ώστε να τη χαρεί κάποιος καταναλώνοντας, ένα κοινωνικό status υψηλότερο από αυτού που χαραμίζει τη ζωή του για τρεις και εξήντα. Άλλες αξίες άρχισαν να καθιερώνονται στα μυαλά διαφόρων νέων απόφοίτων ιατρικής, νομικής, πολυτεχνείου και άλλων, τέτοιες που αντικατέστησαν και φρόντισαν να επικαλύψουν κάθε υπόνοια εργατικής καταγωγής και συνείδησης.

Fair enough…

Κάποιοι φαίνεται να είχαν ξεχάσει, ή να μην το ήξεραν ποτέ ενδεχομένως ότι ζούμε σε καπιταλισμό. Και αν σε αυτό το παιχνίδι που λέγεται καπιταλισμός αν δεν καταφέρουμε να γίνουμε εμείς τα αφεντικά τότε χάνουμε. Η γενιά λοιπόν εκείνη αφού μεγάλωσε τα παιδιά της με μπόλικη τηλεόραση, μπόλικη μπάλα, μπόλικο big brother , το φόρτωσε και με όνειρα. Φιλόδοξα και μεγάλα όνειρα. “Το παιδί μου θα γίνει αυτό”, “το παιδί μου θα γίνει τ’αλλο” και όλα συμπυκνωνονται στο “το παιδί μου ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΡΓΑΤΗΣ”.

Δυστυχώς όμως τα χρόνια πέρασαν, ο καπιταλισμός έπαθε κρίση και τα αφεντικά γυρνάνε μεθυσμένα από εδώ και απο εκεί με μεγάλα ψαλίδια, κόβοντας οτιδήποτε έχει σχέση με δικαιώματα της εργασίας. Ήταν προφανές εξ’αρχής λοιπόν ότι και τα πτυχία θα γίνονταν κωλόχαρτα και τα όνειρα περί κοινωνικής ανέλιξης μέσω των πανεπιστημίων θα έμεναν κυριολεκτικά όνειρα. Παρ’ολα αυτά πολλοί επιμένουν να φωνάζουν χωρίς καν να το λένε “εγώ θα την βγάλω καθαρή..”.

Αυτή η φράση σημαίνει πως  κάποιος θα χρησιμοποιήσει οτιδήποτε περνά απ’το χέρι του για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του. Ακόμα και να βάλει τρυκλοποδιά στο διπλανό του. Όταν οι μεγάλες θέσεις είναι λίγες, για να μπορεσει κάποιος να τις φτάσει,εκτός από ικανότητες, πρέπει να έχει μεγάλη γλώσσα και σάλιο για γλείψιμο, αρκετή πονηράδα για να ελλίσεται και αρκετή καρδιά να βλέπει τους γύρω του να σαπίζουν.

Γι’αυτό και δεν πρόκειται να στηρίξει ποτέ τίποτα το συλλογικό, θα ξερνά και θα σνομπάρει όταν ακούει τις λέξεις “ταξική συνείδηση”, “ταξη”, “αφεντικά” και δεν πρόκειται ποτέ να βάλει το νιο-νιο τους να πάρει στροφές μπας και ξεφύγει απ’τον άθλιο φαύλο κύκλο που ο ίδιος μπήκε.

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή από ένα κείμενο στο wordpress και όταν πέσει κατακέφαλα μάλλον θα πονέσει τόσο που η πληγή δεν θα επουλώνει τόσο εύκολα. Μπορούμε για πάντα να απαρνούμαστε την εργατική καταγωγή και συνείδησή μας, μπάς και καταφέρουμε να αποκτησουμε ένα κομμάτι απ’την πίτα μην τυχόν και προλάβουν οι άλλοι. Μέχρι τότε απολάυστε τις αυταπάτες σας…

“Τις παλιές τις εποχές που ήταν όλα πιο αγνά,
που ήταν τα ζώα μου αργά κι ερχόμουν απ’το πουθενά,
όλοι με κατηγορούσαν για όσα έκανα.
Τώρα αγανακτούν γιατί όσα έκανα δεν έφταναν.
Με καταριούνται γενιές και γενιές απελπισμένων
γιατί δεν θέλαν να πιστέψουνε το μέλλον.
Θέλαν να νιώθουν πως τα πράματα θα γίνουνε καλύτερα,
και τους χάλαγα τη σούπα γιατί ήξερα.
Δεν έχει σημασία το να εύχεσαι κάτι,
άμα θες να στο φέρουν για πρωϊνό στο κρεββάτι.
Σημασία έχει να εκπαιδεύσεις τα μυαλά σου
για να δίνουν εντολές μπας και σηκώσεις τα κουλά σου…”