Γερμανικό έγκλημα και τιμωρία

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - "Επίκαιρα"

Ανεξάρτητα από την έκβαση τον κυπριακού δράματος, το Βερολίνο θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την αλαζονεία τον, παρασύροντας την Ευρωζώνη με τη μορφή που γνωρίζουμε σε διάλυση

 Στις 21 Μαρτίου ενώ η Μέρκελ έβγαζε καπνούς απ' το "ΟΧΙ" της κυπριακής βουλής, η Βελγική L'Echo, κάτω απ' τον τίτλο "Σε αναζήτηση των υπευθύνων" έριχνε ευθύνη για τη νέα απροσδόκητη κρίση της Ευρωζώνης όχι στη Λευκωσία αλλά στο Βερολίνο.

Η σύνταξη της έγκυρης εφημερίδας δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει το γερμανικό σχέδιο προμελετημένης οικονομικής καταστροφής της νήσου με τον τούρκικο "Αττίλα". Από κει και το απόσπασμα: "Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Κύπρος που αντιπροσωπεύει μόλις το 0,3% της Ευρωζώνης θα αναστάτωνε τόσο την Ευρώπη και πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Λονδίνο;

Οι κάτοικοι του νησιού θα θυμούνται πάντα δυο ημερομηνίες: το Σάββατο 20 Ιουλίου 1974 όταν ο τούρκικος στρατός εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, διχοτομώντας το σε ελληνική και τούρκικη ζώνη. Και εκείνο το άλλο Σάββατο, στις 16 Μαρτίου 2013, όταν αποφασίστηκε η δέσμευση και ο ακρωτηριασμός των καταθέσεων, ακόμη και των μικρών καταθετών. (...)

Η αμφιβολία φωλιάζει πλέον στο νου πολλών: η Ευρώπη, σε περίπτωση σοβαρών δυσκολιών οποιασδήποτε χώρας, έχει πλέον μισάνοιχτη την πόρτα για την υποχρεωτική φορολόγηση των καταθέσεων».

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν το κύριο άρθρο της έγκυρης Le Soir, υπό τον ευθύβολο τίτλο «Η αμέλεια είναι ευρωπαϊκή». Αντιγράφουμε: «Η κυπριακή κρίση είναι τραγική, πρώτα για τους κατοίκους της νήσου, αλλά βαθύτερα λόγω απαξίωσης των ευρωπαϊκών αρχών. Θα ήταν βολικό να ρίξουμε την ευθύνη στους Κύπριους ηγέτες, χαρακτηρίζοντας τους -όπως κάνουν οι Βρυξέλλες- ανίκανους να υλοποιήσουν τις αποφάσεις του Eurogroup. Λάθος! Εκείνες που έσφαλαν ήταν οι ευρωπαϊκές Αρχές που επικύρωσαν ομόφωνα αυτό το σχέδιο, το οποίο υπονομεύει την εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και στην ικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών να σεβαστούν το λόγο τους. Όταν οι υπουργοί Οικονομικών (δηλαδή η Γερμανία) επιβάλλουν με τόσο αμείλικτο τρόπο οδυνηρές αποφάσεις στις "ένοχες" χώρες, θα όφειλαν πρωτίστως να αναλάβουν την ευθύνη των δικών τους λαθών. Ο κίνδυνος που απειλεί την Ευρώπη δεν είναι νομισματικός. Είναι η πλήρης έλλειψη διακυβέρνησης».

Μανιασμένο θηρίο...

Ακόμη και κάθε άλλο παρά φιλελληνικοί ή φιλοκυπριακοί κύκλοι πάγωσαν μπροστά στην εικόνα μιας Γερμανίας-μανιασμένου θηρίου, που δεν διστάζει να προκαλέσει οποιεσδήποτε καταστροφές στους γείτονες του, προκειμένου να εξοντώσει το μικρό κουνούπι που το ενόχλησε. Η Ευρωζώνη δεν μοιάζει με κοινότητα αλληλεγγύης, αλλά με «θάλαμο βασανιστηρίων του κυρίου Σόιμπλε» είχε γράψει, με αφορμή το ελληνικό δράμα, ο αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μινχάου. Με την απόφαση για την Κύπρο «η Ευρωζώνη επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες», σχολίαζε αυτή τη φορά η σύνταξη της βρετανικής εφημερίδας, προσθέτοντας: «Αντιμέτωποι με ένα κράτος που πνίγεται, αντί να πετάξουν σωσίβιο, οι ηγέτες προτίμησαν να του δέσουν μια πέτρα στο λαιμό». Όσο για την επίσης βρετανική Daily Mail, είχε το θάρρος να ονοματίσει στον πηχυαίο πρωτοσέλιδο τίτλο της το κατ' ευφημισμόν «σχέδιο διάσωσης» που επέβαλαν οι Γερμανοί στο Eurogroup όπως πραγματικά του άξιζε: «Αυτό λέγεται ληστεία τραπεζών»!

Με την απόφαση του Eurogroup, εντελώς ανεξάρτητα από το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής, οι Γερμανοί είχαν ήδη ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, ακυρώνοντας το ρόλο της ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου και ωθώντας τη στην κοιλάδα των δακρύων μιας βαθιάς, μακρόχρονης ύφεσης.

Σε δεύτερο χρόνο θα έρθει η προσπάθεια του Βερολίνου να βάλει χέρι στους κυπριακούς υδρογονάνθρακες και, πολύ φοβόμαστε, ένα νέο Σχέδιο Ανάν, το οποίο θα συνοδεύεται από το δέλεαρ της ανάπτυξης της τουριστικής βιομηχανίας, που υποτίθεται ότι θα απαλύνει κάπως το βίαιο ακρωτηριασμό των λαϊκών εισοδημάτων. Ακόμη κι αν πετύχει στο ακέραιο, όμως, αυτούς τους στόχους της, η Γερμανία θα πληρώσει βαρύ τίμημα για την αλαζονεία της, παρασύροντας για άλλη μια φορά ολόκληρη την Ευρώπη.

Αλλάζει ο χάρτης

Η κρίση χρέους που πλήττει εδώ και πέντε χρόνια την ευρωπαϊκή περιφέρεια, με τελευταίο αδύναμο κρίκο την Κύπρο, έχει ήδη αλλάξει δραματικά το γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Επί μισό αιώνα, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η Γηραιά Ήπειρος ήταν διαιρεμένη σε μια Δυτική Ευρώπη, υποτελή της Αμερικής, και σε μια Ανατολική Ευρώπη, υποτελή της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θέση αυτής της «κάθετης» διαχωριστικής γραμμής αναδύεται σήμερα μια «οριζόντια», από πολλές απόψεις βαθύτερη και περισσότερο ταπεινωτική για τους αδύναμους: η διαίρεση ανάμεσα σε έναν πλούσιο και ισχυρό Βορρά, με πυρήνα τη Γερμανία, και σε ένα χειμαζόμενο Νότο, μια ζώνη μισοαποικιών, με ρόλο οικονομικής ενδοχώρας της νέας Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Κι αν μέχρι χθες υπήρχε η Γαλλία να εξισορροπεί τη γερμανική ισχύ, δρώντας σαν γέφυρα ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο, σήμερα αυτή η ιστορική και υπερήφανη χώρα μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε «ελάσσονα εταίρο» της Γερμανίας, όπως η Βρετανία, μετά την απώλεια της Αυτοκρατορίας της, αρκέστηκε στο ρόλο του ελάσσονος εταίρου της Αμερικής.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται όχι μηχανισμός ευημερίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης των ευρωπαϊκών οικονομικών, αλλά απόσπασης πλεονάσματος από τους πιο φτωχούς προς όφελος των πιο πλούσιων και πρωτίστως των Γερμανών. Πρόσφατη μελέτη των οικονομολόγων Χόρχε Μπράγκα ντε Μασέντο και Ούρο Λεμπίνεν έδειξε ότι στα δώδεκα πρώτα χρόνια του ευρώ η Γερμανία συσσώρευσε πλεόνασμα 1 τρις ευρώ από τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα οποία τα 750 δις προέρχονταν από τα μέλη της Ευρωζώνης. Τα εν λόγω πλεονάσματα είναι πολύ μεγαλύτερα από οτιδήποτε προσκομίζει η Γερμανία από τις συναλλαγές της με την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Με δυο λόγια, η ευημερία της Γερμανίας, με το σημερινό οικονομικό της μοντέλο, προϋποθέτει τη δυστυχία της περιφέρειας: ο σύγχρονος γερμανικός Μολώχ απαιτεί κι αυτός κάποιου είδους ανθρωποθυσίες.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν απότομα οι φυγόκεντρες τάσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία σπέρνει τον τρόμο σήμερα, αλλά θα θερίσει τους καρπούς του μίσους αύριο. Ήδη οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Βρετανών θέλει να φύγει η χώρα τους από την ΕΕ και το 91% των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της εξόδου από το ευρώ.

Στην Ελλάδα, έρευνα της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, εμφανίζει το ποσοστό των πολιτών που τάσσονται εναντίον του ευρώ να έχει εκτοξευτεί στο μέχρι πρότινος αδιανόητο 45%, ενώ το 40,4% εμφανίζεται να επιθυμεί τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ενδεικτική της ταχύτατης αλλαγής των διαθέσεων είναι η πρόσφατη δήλωση ενός πολιτικού ηγέτη που προέρχεται από μια «πυρηνική» χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, και από έναν πολιτικό χώρο, τη γαλλική Αριστερά, που ουδέποτε είχε θέση εναντίον του ευρώ. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ Μελανσόν πρώην σοσιαλιστή και νυν ηγέτη του Αριστερού Μετώπου, ο οποίος κέρδισε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές ποσοστό 11 %, λαμβάνοντας τέσσερα εκατομμύρια ψήφους.

Ιδού τι δήλωσε ο Μελανσόν, με αφορμή τον ωμό εκβιασμό της Κύπρου: «Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι να διακόψει την παροχή ρευστότητας της Κύπρου μέχρι αυτή να συνθηκολογήσει ελήφθη μετά από κυρίαρχη απόφαση μέσω ψηφοφορίας του εθνικού της Κοινοβουλίου. Πρόκειται για απαράδεκτη, επιθετική πράξη. Δείχνει ότι το ευρώ δεν είναι μόνο μια δαπανηρή μερκελική πολυτέλεια, αλλά επίσης ένα επικίνδυνο μέσο δράσης ενάντια στην κυριαρχία ενός λαού. Πρόκειται ασφαλώς για κατάχρηση εξουσίας αλλά και για σήμα κινδύνου, το οποίο πρέπει να εισακουστεί. Η Γαλλία δεν μπορεί να συνεργήσει σε αυτή τη βία, παρά μόνο αν αποδεχτεί ότι μπορεί να ασκηθεί και εναντίον της, αναλόγως των περιστάσεων. Εάν πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη λαϊκή κυριαρχία και σε αυτή του ευρώ, πρέπει να επιλέξουμε το λαό. Η απόφαση του κεντρικού τραπεζίτη αποτελεί στροφή στην ιστορία της ΕΕ. Επιβάλλεται να επιλέξουμε: είτε αλλάζουμε το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η κυριαρχία των λαών, είτε εγκαταλείπουμε το ευρω-Μέρκελ».

πύρρειος νίκη της Γερμανίας

Η τελική συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης της Κύπρου και  τρόικας τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Μαρτίου, είναι προφανώς βελτιωμένη ως προς αυτή που απέρριψε το Κοινοβούλιο της Κύπρου, η οποία υπεγράφη στις 16 Μαρτίου. Η πρώτη και πιο σημαντική διαφορά είναι ότι οι καταθέσεις κάτω από € 100.000 δεν θα "κουρευτούν". Όμως, αυτή η συμφωνία επιβεβαιώνει αυτό που ήδη γνωρίζαμε: επιβεβαιώνει την ηγεμονία της Γερμανίας σε όλη τη διαδικασία διάσωσης. Πάνω απ 'όλα, αυτό δημιουργεί ένα πολύ επικίνδυνο προηγούμενο. Επιπλέον, η εφαρμογή αυτής της συμφωνίας θα αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις. Δεδομένης της φυγής κεφαλαίων που έλαβε χώρα μεταξύ 16 και 25 Μαρτίου, θα πρέπει να οι καταθέσεις πάνω από τα 100.000 ευρώ να κουρευτούν πάνω από 70% (και όχι 30% όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί). Αυτή η συμφωνία δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στο σύνολο της ζώνης του ευρώ, αλλά ειδικά την Κύπρο, την καταδικάζει στην πραγματικότητα σε μεγάλη εξαθλίωση.


Η πύρρειος νίκη της Γερμανίας
Η  συμφωνία είναι ένας θρίαμβος της γερμανικής στρατηγικής. Η Γερμανία αντιμετωπίζει όμως την εξής αντίφαση: Κρατάει μεν ζωντανή την ευρωζώνη , από την οποία έχει το μεγαλύτερο όφελος,  με τομικρότερο όμως δυνατό κόστος. Εξ ου και η ιδέα να συμμετάσχουν σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του τραπεζικού τομέα, όχι μόνο οι μέτοχοι (κάτι φυσιολογικό), αλλά επίσης, στο σύνολο τους ή εν μέρει  και οι καταθέτες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Γερμανία ήταν άκαμπτη στις διαπραγματεύσεις. Στη συνέχεια πέτυχε ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων (5,8 δισ. ευρώ 17,5 δισ. ευρώ) να έλθει από το "κούρεμα" των καταθετών. Μπορεί επομένως να συνεχίσει την πολιτική της ότι την κρίση θα πρέπει να την πληρώσουν βασικά οι χώρες που έχουν πληγεί. Να σημειωθεί ότι η πολιτική αυτή έχει πολλά κοινά σημεία,με τη λύση  που ακολούθησε το Ηνωμένο Βασίλειο έναντι της Ιρλανδίας στο λιμό του 1847. Και τότε, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι τη βοήθεια θα έπρεπε να την πληρώσουν κατά κύριο λόγο οι ιρλανδοί. Την κατάληξη την γνωρίζουμε όλοι (1). 

Είναι εκπληκτικό ότι ακόμη και ένας Γάλλος υπουργός,ο  Pierre Moscovici  έδωσε τη συγκατάθεσή του σαυτή τη στρατηγική. Αλλά αυτή η στρατηγική μπορεί να αποτύχει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Η  δήλωση του Πρόεδρου του Eurogroup, ο οποίος είπε ότι η λύση που δόθηκε για την Κύπρο θα πρέπει να χρησιμεύσει ως πρότυπο και σε άλλες κρίσεις,έδωσε το έναυσμα για μια κατανοητή αντίδραση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Παρά το γεγονός ότι αργότερα πήρε πίσω την αρχική του δήλωση, αν και πολλοί, όπως ο François Hollande, τόνισαν την "ειδική" περίπτωση της Κύπρου και την "έκτακτη" φύση των μέτρων, η ζημιά είχε γίνει. Στο εξης, με κάθε νέα κρίση όλοι θα φοβούνται ότι θα αντιμετωπίζονται ως Κύπριοι, πράγμα που θα καθιστά ολοένα και πιο δύσκολο την εξεύρεση λύσης.

 Οι Γερμανοί τελικά με τη σιδερένια γροθιά τους έθεσαν σε κίνδυνο ό, τι απέμεινε από την εμπιστοσύνη στα τραπεζικά συστήματα της ευρωζώνης. Η Κύπρος, για να αποτρέψει μια μαζική φυγή κεφαλαίων, θα επιβάλει έλεγχο στα κεφάλαια, κάτι που στη ζώνη του ευρώ θεωρητικά απαγορεύεται. Με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένη  να αποδεχτεί μέτρα που πάντα απέρριπτε επειδή ακύρωναν τα οφέλη του ενιαίου νομίσματος. Προκειται για  ένα παράδοξο, και όχι το λιγότερο σημαντικό, αυτής της κρίσης.

 .

Η αδυναμία του σχεδίου τις 25 Μαρτίου.
Επιπλέον, η επιτυχία του σχεδίου στην περίπτωση της Κύπρου δεν είναι καθόλου εύκολη. Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου θα κρατήσει τις τράπεζες κλειστές μέχρι την Πέμπτη.Τοτε, θα δούμε αν θα έχουμε  "bankrun", με άλλα λόγια τραπεζικό πανικό. Ο κόσμος, δεν έχει λόγους να εμπιστεύεται το τραπεζικό σύστημα. Τίθεται και πάλι, το ερώτημα που αφορά την τεχνική επιτυχία αυτού του σχεδίου. Γνωρίζουμε ότι ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων της Λαϊκής Τράπεζας της Κύπρου και της Τράπεζας Κύπρου έφυγε μεταξύ 16 και 25 Μαρτίου. Οι αναλήψεις έγιναν είτε μέσω των θυγατρικών αυτών των τραπεζών (οι οποίες, σε αντίθεση με τις μητρικές δεν έκλεισαν), είτε μέσα από ρήτρες εξαίρεσης που η ΕΚΤ, η οποία είχε οργανώσει τη διακοπή της ρευστότητας στην Κύπρο, αναγκάστηκε να αποφασίσει πολύ γρήγορα. Τα ποσά που έφυγαν ανέρχονται σε τουλάχιστον € 4 δισ. ευρώ και μπορεί να φτάνουν μέχρι και τα 10 δισ. ευρώ. Οι νομισματικές αρχές δεν θα έχουν άλλη επιλογή. Αν θέλουν να βρουν  τα απαραίτητα ποσά (5,8 δισ. ευρώ), όπως προβλέπεται στο σχέδιο, θα πρέπει να αυξήσουν τον φόρο επί των καταθέσεων από  € 100.000 και πάνω. Ετσι,ένα κούρεμα 30% θα μπορούσε να φτάσει και στο 80%. Αυτό θα ισοδυναμεί με κατάσχεση των καταθέσεων και θα προκαλέσει τη φυγή των καταθέσεων κάτω από 100.000 ευρώ, όχι μόνο από την Τράπεζα Κύπρου, αλλά και από άλλες κυπριακές τράπεζες. Ετσι,το σχέδιο, που υποτίθεται ότι  στοχεύει στην αποτροπή της πλήρους κατάρρευσης του τραπεζικού τομέα, στην πράξη θα το οδηγήσει ακριβώς εκεί. Και αυτό που περιμένουμε να  δούμε,θα το δούμε να γίνεται πολύ σύντομα από την Πέμπτη 28 Μαρτίου.Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε ότι το σχέδιο είναι ανεπαρκές και ότι την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για ένα νέο σχέδιο. Αν αυτό γίνει, τότε θα βρισκόμαστε και πάλι στο σημείο εκκίνησης. Τέλος, σημειώστε ότι οι ρωσικές εταιρείες των οποίων οι καταθέσεις είναι σε κατάσταση ομηρίας, θα μπορούσαν να κινηθούν εναντίον της κυβέρνησης της Κύπρου με βάση το διεθνές δίκαιο, αρχίζοντας ένα δικαστικό αγώνα με αβέβαιη έκβαση .

Η κρίση που έρχεται
Τέλος, η κρίση αυτή είναι ένα σοβαρό μήνυμα για την υφέρπουσα κρίση της ευρωζώνης. Το γεγονός και μόνο ότι μια χώρα που αντιπροσωπεύει μόνο το 0,2% του ΑΕΠ στη ζώνη του ευρώ μπορεί να αποτελέσει  ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα είναι ένα σύμπτωμα μιας κατάστασης πολύ επιδεινωμένης. Ο Πρόεδρος Francois Hollande θα δαγκώσει τα δάχτυλά του για αυτό που είπε  με σπάνια ελαφρότητα και αφέλεια  ότι " η κρίση του ευρώ είναι πίσω μας." Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η Σλοβενία ​​έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα, με σοβαρή κρίση του τραπεζικού της συστήματος. Ενώ στην Ισπανία η οικονομική κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται, με την ανεργία να υπερβαίνει το 27% του εργατικού δυναμικού και το δημόσιο χρέος γύρω στο 100% του ΑΕΠ, ενώ και η Ιταλία σε λίγες εβδομάδες θα περάσει μέσα από μια σοβαρή κρίση, λόγω των επιπτώσεων της πιστωτικής κρίσης στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, χρόνος για μεγαλοστομίες δεν υπάρχει. Η μέθοδος που ακολουθείται στην  Κύπρο περιέχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κάνει τους ισπανούς και ιταλούς καταθέτες να πανικοβληθούν. Η διαδικασία μετάδοσης στις δύο αυτές χώρες θα σήμαινε μια έκρηξη στη ζώνη του ευρώ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η καλύτερη λύση εξακολουθεί να είναι, εφ 'όσον υπάρχει χρόνος, να προχωρήσουν με συντονισμένο τρόπο στη διάλυση του ενιαίου νομίσματος και στη διατήρηση των μηχανισμών συντονισμού μεταξύ των νέων  εθνικών νομίσματων, για παράδειγμα στο πλαίσιο ενός κοινού νομισματικού συστήματος.

  (1)  Ο Grada, Cormac, Ο Μεγάλος Λιμός της Ιρλανδίας: μια επισκόπηση, UCD Κέντρο Οικονομικών Ερευνών ,WP04/25, University College του Δουβλίνου, Κέντρο Οικονομικών Ερευνών, 2004. Ομοίως, και Black ’47 and beyond: ο μεγάλος ιρλανδικός λιμός στην ιστορία, την οικονομία, και τη μνήμη, Princeton, NJ : Princeton University Press, 2000.

niko demo

Κι ήθελε ακόμη…

Από το thethreewishes

Η χώρα έχει σκεπαστεί από μια ημιδιάφανη μεμβράνη φτιαγμένη από κρατικές ραδιοσυχνότητες, πλαστικά σύννεφα και τοξικούς ρύπους. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς με γυμνό μάτι την αφύσικη σκεπή που όμως υπάρχει και κυριαρχεί. Λίγοι το καταφέρνουν.

Η πόλη – η ανώνυμη πόλη – μοιάζει με θερμοκήπιο μιας άγνωστης εποχής. Οι άνθρωποί της, ντυμένοι με αλλοπρόσαλλες φορεσιές – άλλοτε κουρέλια και άλλοτε αστεία κοστούμια εποχής – κάνουν ουρές έξω από τα λεωφορεία ή τα ισόγεια τυροπιτάδικα του κέντρου. Είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Σε εκείνους που νιώθουν πως… πηγαίνουν κάπου και σε εκείνους που πεινούν.

Και στις δύο περιπτώσεις όλοι δείχνουν παράταιροι και πολύ αγχωμένοι – σαν να τους κρατά ομήρους του ένας κακόβουλος μυθικός θεός που δεν αγαπάει τους ανθρώπους. Γύρω τους φτερουγίζουν τρικάκια από μια πορεία που έληξε άδοξα, λερά περιστέρια και ίχνη από χημικά ρεσώ.

Στον τρίτο όροφο κάποιου νεοκλασικού που ξεπουλιέται σε τιμή ευκαιρίας ένας δημοσιογράφος με βλέμμα φτιαγμένο από πίσσα και μύτη αρπακτικού βάφει τις σελίδες μιας παραδοσιακής εφημερίδας με ένα χοντρό κίτρινο πινέλο. Δείχνει αφοσιωμένος και πρόθυμος να εργαστεί σκληρά. Αλλάζει χέρι κάθε τόσο στο πινέλο του – από το δεξί στο αριστερό και πάλι πίσω, προσέχοντας να παραμένει διαρκώς στο κέντρο του οπτικού πεδίου του αφεντικού του καθώς μετακινείται.

Δεν φταίει που κουράζεται εύκολα και αλλάζει χέρι, φταίει που καθώς περνάει η ώρα προσπαθεί συνεχώς να βρίσκει μια ευνοϊκότερη θέση δίπλα στο παράθυρο και να στοχεύει καλύτερα τις σελίδες ανάλογα με το προς τα πού υπολογίζει ότι μπορεί να πέσει φως. Μετατρέπει μεθοδικά σε κτήμα του το δημόσιο λόγο και τη δημόσια σκέψη, δουλεύοντας ακατάπαυστα στην πλάτη ενός ολόκληρου εκφασισμένου λαού. Σκυλεύει νεκρούς, παραποιεί αλήθειες, κάνει πειράματα εξίσωσης του λόγου με τη δράση και μαγειρεύει επιμελώς το επόμενο βήμα προς την απόλυτη κατάλυση της ελευθερίας έκφρασης και σκέψης για λογαριασμό των καλών του εργοδοτών.

Σε ένα στενό δυσώδες κανάλι με μεγάλη τηλεθέαση ένας πολιτικός παλιάτσος με θερμούς οπαδούς και όνομα με παράδοση στα πολιτικά σπορ διαπομπεύει λάθος ανθρώπους για λάθος λόγους, επιτίθεται στους αντιπάλους του με χυδαία λόγια – ενίοτε και με ελιγμούς κλεμμένους από γυμναστικές επιδείξεις μιας άλλης εποχής – και χαμογελάει στην κάμερα βγάζοντας ταχυδακτυλουργικά από τις τσέπες του τα φύλλα μιας σημαδεμένης τράπουλας προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Οι τηλεθεατές, αδιάφοροι για το σάπιο του χαμόγελο, αλαλάζουν πανευτυχείς και ανακάθονται στον καναπέ για το επόμενο επεισόδιο στη γυάλινη αρένα. Η φωτοχημική ρύπανση του περιβάλλοντος τους έχει μεταλλάξει σε αποχαυνωμένα λιοντάρια που διψούν για αίμα, πετώντας άγρια στο ίδιο τσουβάλι όλους όσους τους έχουν πείσει να θεωρούν εχθρούς.

Από το διαστημόπλοιο Έντερπράιζ, που κολυμπά στα όρια της στρατόσφαιρας, ο λομπίστας μίστερ Σποκ παρατηρεί τους κατοίκους της πόλης και μειδιά. Τα μυτερά του αυτιά δεν ιδρώνουν. Οι επιχειρηματίες συνάδελφοί του με τις πλαστικές στολές και τα πανομοιότυπα χτενίσματα στέκουν δίπλα του σε παράταξη σαν να επρόκειτο να στοιχηθούν για να παρελάσουν. Χαιρετούν αγωνιστικά τους πλούσιους λομπίστες από τα γειτονικά διαστημόπλοια που ρυπαίνουν τον ουρανό και οραματίζονται από κοινού μια νέα τάξη πραγμάτων που θα επιφέρει μια σύγχρονη λογο-κρυμμένη στρατιωτική εποχή.

Σε ένα υγρό μπουντρούμι ένας έφηβος τσαλακώνεται από μια συμμορία κακοποιών που πληρώνονται για να μισούν και να καταστρέφουν. Σε ένα δικαστήριο ένας δικαστής διώκει ή αθωώνει φρονήματα. Σε ένα σχολείο μια μαθήτρια μαθαίνει να αρνείται το Ολοκαύτωμα και να υποκλίνεται μπροστά σε μια μαύρη σημαία. Σε ένα συνοικιακό συσσίτιο ένας πατέρας περιμένει για το γεύμα των παιδιών του με το κεφάλι σκυφτό. Σε μια ουρά νοσοκομείου ένας ηλικιωμένος αγκομαχά για μια στάλα αργοπορημένη χημειοθεραπεία. Σε ένα πεζοδρόμιο ένας ξενόφερτος μοναχικός εκλιπαρεί για λίγη πατρίδα μέσα στο βλέμμα των άλλων. Σε ένα νεκροταφείο μια μητέρα στολίζει με κυκλάμινα μια πέτρα που γράφει το όνομα του δολοφονημένου της παιδιού. Σε ένα σούπερ μάρκετ μια ταμίας κλείνει τα μάτια μπροστά σε ένα κλεμμένο πακέτο ζυμαρικών και μετά από λίγο χάνει τη δουλειά της. Στην πλαστική ατμόσφαιρα οι λομπίστες, τα σιδερένια πουλιά και οι κρατικές ραδιοσυχνότητες μεσουρανούν και αλληλοχειροκροτούνται.

Στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στο μάτι του κυκλώνα, χωμένος σε ένα μοναχικό δώμα που περιστοιχίζεται από σκουριασμένες κεραίες και σάπιους ηλιακούς, ένας νεαρός φοιτητής ζωγραφίζει με νερομπογιές ένα καταπράσινο τοπίο. Στα πόδια του ανασαίνει ένα σκυλί. Στο κρεβάτι του κοιμάται μια όμορφη που τις νύχτες κλαίει απαρηγόρητη και τον ρωτάει “γιατί”. Το πρωί τον κοιτά στα μάτια και του χαμογελά περιμένοντας κάτι να συμβεί και όλα να αλλάξουν. Καθισμένοι στο πάτωμα, τρεις εργάτες κι ένας ναύτης που δραπέτευσαν από ένα σπουδαίο έργο τέχνης παίζουν ζάρια, σημειώνουν στίχους από παλιά ποιήματα που τους έρχονται στο νου, και τραγουδάνε:

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει.

Ὅμως ἐγὼ δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα.

Ἔβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω.

Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.

Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους

Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία

Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα

Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.

Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,

Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο

Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω

Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω

Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.

Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

*Τίτλος και Ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη

ΣΙΜΟ, ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΦΕΥΓΕΙ!

Japan Times «Παρότι, λογικά, ό,τι συμβαίνει στην Κύπρο, θα έπρεπε να μένει στην Κύπρο, αυτό δεν συμβαίνει. (…) Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι η Κύπρος. Το ζήτημα είναι αν αυτό που ξεκίνησε στην Κύπρο, θα παραμείνει στην Κύπρο. Αν όχι, τότε η κατάσταση για την Ευρώπη μόλις έγινε χειρότερη».

Der Spiegel «Ο πρώην επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ δηλώνει πως ούτε η Κύπρος, ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ισπανία, αλλά η Γαλλία μπορεί να είναι ο πραγματικός ασθενής της Ευρώπης. Το Παρίσι μπορεί να γίνει ο νέος ασθενής της ηπείρου όχι μόνο για τα οικονομικά προβλήματά του, αλλά επειδή σύντομα η χώρα δεν θα είναι πλέον ανταγωνιστική».

Liberation «Μια εντελώς διαφορετική πρόταση για την αντιμετώπιση του γερμανικού ηγεμονισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αναμοχλεύει ο Ιταλός φιλόσοφος, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, προτείνοντας στην ουσία τον συνασπισμό των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου σε μία άτυπη “Λατινική Αυτοκρατορία”».

Reuters «Ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, Ζαν Άσελμπορν δήλωσε ότι η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει το επιχειρηματικό μοντέλο για άλλες χώρες στην ΕΕ. Δεν θα πρέπει, υπό το πρόσχημα τεχνικών οικονομικών θεμάτων, να πνίγονται άλλες χώρες. Αυτή η πρακτική είναι κατά της ενιαίας αγοράς και της ευρωπαϊκής ενότητας. Το να επιδιώκεις ηγεμονία είναι λανθασμένο και μη ευρωπαϊκό. Η Γερμανία ήταν από τους βασικούς ωφελημένους της ευρωζώνης γιατί το κόστος δανεισμού μειώθηκε και γιατί οι επενδυτές αναζητούν ασφαλές καταφύγιο εν μέσω της κρίσης».

Der Spiegel «Το δράμα της Κύπρου καθιστά πλέον σαφές ότι η κρίση στην ευρωζώνη εξελίσσεται σε έναν αγώνα απέναντι στην γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Επιφανειακά, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε μπορεί να φαίνεται ότι εργάζονται για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι να δεσμεύουν τα άλλα έθνη με τα δεσμά του χρέους (…)Η ιστορική μνήμη έχει είναι ουσιαστικά εξαλειφθεί. Ακριβώς όπως και πριν από δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία μας, οι Γερμανοί συγκρούστηκαν με τους γείτονές τους – ανεξάρτητα από το τίμημα. Είναι ένα μονοπάτι που θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει στο φόβο της γερμανικής πολιτικής ηγεμονίας στην ηπειρωτική Ευρώπη. Πράγματι, η ιδέα της Μέρκελ για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι απλά ότι η Ευρώπη θα πρέπει να υποκύψει στην πολιτική βούληση της Γερμανίας (…)Από αυτή την κρίση του ευρώ αναδύεται μια σύγκρουση αναφορικά με την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Η σύγκρουση αυτή μπορεί να φαίνεται πως έχει οικονομικό υπόβαθρο, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολιτική. Όλο και περισσότεροι πολίτες στη Γηραιά Ήπειρο κατανοούν πλέον ότι η Γερμανία χρησιμοποιεί το ευρώ για να πετάει στον γκρεμό τη μια χώρα μετά την άλλη. Τι άραγε κερδίζουν οι χώρες και οι λαοί που το ευρώ τους ωθεί σε πρωτοφανή για ειρηνικές συνθήκες καταβαράθρωση του βιοτικού τους επιπέδου; Την ίδια ώρα μάλιστα που η Γερμανία όχι μόνο δεν πληρώνει για την κρίση, αλλά ωφελείται με το παραπάνω. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία μόνο από την εξοικονόμηση των δαπανών για τόκους η Γερμανία κέρδισε πέρυσι 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Η πραγματικότητα της κρίσης του ευρώ έχει ως εξής: Οι φτωχοί της Αθήνας πληρώνουν την πλούσια Γερμανία».

Pravda «Θα πληρώσει η Ρωσία τον μεγαλοϊδεατισμό της Γερμανίας; Οι Γερμανοί παίρνουν τα ρωσικά χρήματα χωρίς καν να ζητήσουν άδεια. Και η περίπτωση της Κύπρου δεν είναι η μοναδική. Μπορεί οι σχέσεις Ρωσίας-Γερμανίας να είναι “εταιρικές” ωστόσο όταν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ενός εταίρου αδειάζουν τις τσέπες του άλλου, υπάρχει πρόβλημα».

Le Monde «Γερμανικό όνειρο, ευρωπαϊκός εφιάλτης. Tα καλύτερα μυαλά, οι πτυχιούχοι από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Ανατολικής Ευρώπη είναι οι νέοι γκασταρμπάιτερ, αυτοί που σχηματίζουν τη νέα ευρωπαϊκή ελίτ για τη γερμανική οικονομία».

East Journal «Συνεχίζεται η κυπριακή φάρσα, αυτή για την οποία ένα εκατομμύριο κάτοικοι μπορεί να αποτελέσουν απειλή για την ευρωζώνη. Αυτή για την οποία ένα δάνειο 16 δισ. ευρώ γίνεται ιδιαίτερα βαρύ τίμημα για τις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτή για την οποία λέγεται ότι είχε στόχο τα ρωσικά κεφάλαια, αλλά που αφήνει σημάδια για το τι μπορεί να χρειαστεί να πληρώσουν στο εξής από την τσέπη τους οι χώρες που βρίσκονται σε κρίση».

Ινστιτούτο μελετών της διεθνούς πολιτικής ISPI «Αυτό που συμβάλει στην επιτυχία του ευρωσκεπτικισμού είναι μια άτονη και ασυνεπής πολιτική ηγεσία από την πλευράς της Γερμανίας, ικανής να γίνει αισθητή όταν ζητάει αναγκαία μέτρα λιτότητας, αλλά ανίκανης να χαράξει δρόμους για την έξοδο από την κρίση μαζί με ένα καθαρό στρατηγικό όραμα για το μέλλον της Ένωσης».

IL Fatto Quotidiano «Σίγουρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει όρια και κάνει λάθη, αλλά πολλές ευθύνες βαραίνουν τα κράτη. Μόνο μια Ευρώπη περισσότερο κοινοτική και λιγότερο κατακερματισμένη, που εκφράζει τα συλλογικά συμφέροντα και τα εθνικά, μπορεί να μας τραβήξει έξω από τον βάλτο της κρίσης η οποία, κι αν το καλοκοιτάξουμε, επιδεινώνεται από τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό. Έτσι, η Κύπρος ανοίγει ένα τελευταίο κεφάλαιο στην πρόκληση της Ευρώπης: από τη μια η Γερμανία και οι “πουριτανοί” (Ολλανδία, σκανδιναβικές χώρες, Αυστρία και Άγγλοι που παίζουν πλαγίως), από την άλλη οι “περιφερειακοί” (όχι μόνο η μεσογειακή Ευρώπη αλλά και εκείνη της Ανατολής). Φαίνεται ότι το Βερολίνο δεν φοβάται τη διάσπαση, φαίνεται ακόμη κι ότι αγκαλιάζει την ιδέα μιας διπλής Ευρώπης, ίσως με ένα διπλό ευρώ και τότε πολλά χαιρετίσματα στην Ένωση».

Όρεξη να έχεις να διαβάζεις. Σε όλο τον κόσμο έχουν αντιληφθεί το ρόλο της Γερμανίας και εκδηλώνουν την ανησυχία τους. Σε όλο τον κόσμο; Όχι! Υπάρχει μια τρύπα στο χάρτη της λογικής που λέγεται Ελλάδα. Μια χώρα που αντιστέκεται στον ευρωσκεπτικισμό για την Ε.Ε. όπως αυτή διαμορφώνεται και πίνει το νερό στο οποίο πλένει τα πόδια της η Μέρκελ.

Οι Έλληνες που ανέλαβαν τη διαχείριση του βίου μας και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αδυνατούν, δε θέλουν ή δεν τους συμφέρει να αντιληφθούν το πραγματικό μέγεθος των εξελίξεων. Νομίζουν ότι ο κόσμος είναι τόσος, όσος και το μπόι τους. Δηλαδή, ελάχιστος. Από τον επίσημο κυβερνητικό εκπρόσωπο που δηλώνει «Η κυβέρνηση έχει κάνει τα πάντα. Όλα τα απαραίτητα για να θωρακίσουμε το τραπεζικό μας σύστημα και την οικονομία μας. Η φύση του δικού μας προβλήματος ήταν δημοσιονομική και όχι τραπεζική. Θέλω να ξεκαθαρίσω κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχει θέμα κουρέματος καταθέσεων σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης» μέχρι τους ανεπίσημους κυβερνητικούς εκπροσώπους των διάφορων φυλλάδων, κάτι σούργελα που μάλλον δεν τους πληρώνουν αν στο συμπέρασμα των κειμένων τους δεν καταγράφονται ευθύνες της ελληνικής Αριστεράς ακόμη και για τη δυσκοιλιότητα των αφεντικών τους, η μαλακία πάει σύννεφο.

Εν ολίγοις, ο κόσμος καίγεται και το τριχωτό του αιδοίου κάνει περμανάντ. Δεν ξέρω αν είμαστε άξιοι της μοίρας μας, όμως σίγουρα είμαστε όμηροι και θύματα των ανύπαρκτων δυνατοτήτων τους. Και όπως είπε κάποιος, κάποτε: «Υπάρχει κάποιο σημείο, πέρα από το οποίο, η υπομονή παύει να είναι αρετή».

  ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

BadArts.gr Η Σχολή Ο Σκοπός Η λειτουργία οι δάσκαλοι-μαθητές Οι μαθητές-δάσκαλοι Επικοινωνία η καταστροφή του €

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
   Προσεγγίζουμε και αποκρυπτογραφούμε την κοινωνική πραγματικότητα από τη σκοπιά της θεωρίας της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Μιας και η Κυριαρχία προηγείται του καπιταλισμού, μιας και ο καπιταλισμός είναι μορφή της Κυριαρχίας, δηλαδή έννοια υποκείμενη σε αυτήν της Κυριαρχίας, η προτεραιότητα της κυριαρχικής προσέγγισης και αποκρυπτογράφησης καθίσταται σαφής, νομίζω. Όλοι οι καπιταλιστές είναι Κύριοι, όλοι οι Κύριοι όμως δεν ήταν, και δεν είναι ασφαλώς,  καπιταλιστές. Να βλέπουμε μόνο το ένα από τα δύο, δεν το επιτρέπουμε, ως άκρως ανθυγιεινό, στον εαυτό μας.
   Εδώ στην Κακιά Σχολή προκρίνουμε να βλέπουμε και να διαβάζουμε και να μυρίζουμε και να γευόμαστε και να ακούμε και να αγγίζουμε  πρώτα την Κυριαρχία και μετά τον καπιταλισμό. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι βλέπουμε και πιο μακριά και πιο σφαιρικά. Το βλέμμα μας δεν είναι μόνο ακτινωτό, δεν αντικρίζουμε την πραγματικότητα μόνο από ένα ακίνητο σημείο  θεώρησης με τη σκέψη να διευρύνεται σε επάλληλους κύκλους· ο τρόπος αυτός θεώρησης εξασφαλίζει μέθοδο και οργάνωση,  σκοπούς μέσα, απαραίτητα στη σκέψη και στη θεωρία· το μειονέκτημα αυτής της θεώρησης: όσο πιο μακριά βλέπεις, τόσο πιο θολά βλέπεις. Για να δεις κοντά, πρέπει να περπατήσεις, να διασχύσεις τους επάλληλους κύκλους· είναι το βλέμμα μας λοιπόν και σουλατσαδόρικο, περιπατητικό, πορευτικό, χαοτικό, αποδιοργανωτικό, σπουδαιοογελοίο, κι αν μερικές φορές ασχολούμαστε περισσότερο με το πριονίδι και τα γρέζια, τα ρινίσματα της σκέψης κι όχι με το πριόνισμα και τα αντικείμενα της εργασίας μας, ζητούμε την κατανόησή σας, από τη στιγμή μάλιστα που εσείς έχετε εξασφαλίσει τη δική μας, όταν σας βιαβεβαιώσουμε ότι θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε και με τα χρήσιμα απορρίματα της σκέψης· αμετανόητα και χάνοντας ενίοτε την ψυχραιμία μας, κάθε φορά που χρειάζεται.

      Ένα από τα βασικά σημεία της θεωρίας της Κυριαρχίας είναι το εξής: όταν μια κοινωνία εξασφαλίζει πλούτο και αφθονία, κατά συνέπεια ο παράγοντας της εργασίας και του μόχθου χάνει την κεντρική του θέση, η κοινωνία πρέπει να επιστρέψει σε μια κατάσταση σπάνης και ένδειας. Αυτός είναι ένας νόμος της Κυριαρχίας που για πρώτη φορά τον διατύπωσαν εμπράκτως οι Κύριοι της αρχαίας Αιγύπτου: δεν θα χαίρεστε τη ζωή γιατί δεν έχετε τι να κάνετε· θα τραβάτε μέσα στο λιοπύρι, από το πρωί μέρχι το βράδυ, τεράστιους ογκόλιθους για να κτίσετε έναν μνημειώδη τάφο, ο οποίος θα συμβολίζει και θα διατρανώνει την ισχύη του Κυρίου. Με άλλα λόγια, αφού δεν έχετε τι να κάνετε, θα δουλεύετε για να υμνείτε την ισχύη του Κυρίου. Κι εάν μέσα στη φυλακή οι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά  έργα δεν έχουν τι να κάνουν, θα κουβαλούν έναν σωρό πέτρες από το ένα σημείο στο άλλο και μόλις τελειώσει ο σωρός, ξανά μανά τα ίδια. Τώρα, στις μέρες μας, ο σωρός των ογκόλιθων στην κοιλάδα του Νείλου  και των πετρών στην κοιλάδα των δακρύων, των φυλακών, έχει υποκατασταθεί από την πρέζα. Εάν εσείς βλέπετε κάποιον παραλογισμό, εάν βλέπετε κάποια λάθος συνταγή, ως είθισται να λέγεται, εγώ βλέπω μια πάρα πολύ σωστή συνταγή. Εάν δεν έχετε τίποτα να κάνετε, οφείλετε να είστε απασχολημένοι από το πρωί μέχρι το βράδυ, να μοχθείτε και να ταλαιπωρείστε τόσο πολύ ώστε να μην μπορείτε να σκέφτεστε, να μην μπορείτε να συνεργαστείτε, ώστε το μόνο που να κάνετε είναι να κοιμάστε σαν τα εκτρεφόμενα και υποζύγια ζώα: πόνος, ιδρώτας, αίμα και δάκρυα.
     Το πρώτο μέλημα του Κυρίου είναι να εξασφαλίσει την αποτροπή της κατάργησης της κυριαρχικής σχέσης και ο μόνος τρόπος να το κάνει είναι να καταστρέφει λειτουργικά τους Υποτελείς: με τη διαρκή κοπιώδη δουλείά. Κι εάν νομίζετε ότι οι άνεργοι δεν κουράζονται πιο πολύ από τους εργαζόμενους, τι να σας πω, δεν ξέρω. Κι εάν ο Κύριος δεν χρειάζεται κάποιους από αυτούς, θα τους καθαρίσει. Όταν ένας δούλος, κατά τον ελληνορωμαϊκό δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής, δεν μπορούσε να εργαστεί, λόγω ασθένειας ή ατυχήματος  ή αθεράπευτης ανυπακοής, δεν τον τάϊζαν και τον φρόντιζαν, τον καθάριζαν και τον πετούσαν στα σκουπίδια.
     Η πλούσια κυριαρχική κοινωνία πρέπει να γίνει ενδεής, ειδάλλως η Κυριαρχία αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της αποδιοργάνωσης, της αποσύνθεσης, της παρακμής του δομικού της υλικού, της κυριαρχικής σχέσης. Εάν έρθουμε τώρα στην καπιταλιστική Κυριαρχία,  θα αντικρύσουμε το εξής παράδοξο: όσο πιο μεγάλη είναι η κρίση, τόσο πιο πολύς κοινωνικός πλούτος υπάρχει στην κοινωνία. Εάν οδεύουμε πρόσω ολοταχώς προς μια πολύ μεγάλη οικονομική κρίση, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του μεσοπολέμου, είναι διότι σήμερα ο κοινωνικός πλούτος είναι πολύ περισσότερος! Καθαρισμένα κουκιά, όπως λένε και στην Κύπρο, δηλαδή ξεκάθαρα λόγια. Ας το διατυπώσω διαφορετικά κι ας πιω ένα καφεδάκι: αφού ο συλλογικά παραγόμενος πλούτος είναι τεράστιος, τόσο τεράστιος όσο ποτέ άλλοτε, τότε οδεύουμε προς τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που υπήρξε ποτέ.
  Της οποίας απλώς διαβάζουμε τα πρώτα συμπτώματα, τις πρώτες ενδείξεις, δεν έχει αρχίσει ακόμα! Η διαπίστωση αυτή δεν είναι γρέζι, πριονίδι της σκέψης. Το πως όμως θα επιχειρήσει ο καπιταλιστής Κύριος να την αντιμετωπίσει είναι σαφές: εάν η οικονομική κρίση οφείλεται στη μείωση της κερδοφορίας, στη μείωση της αρπακτικής παραγωγικότητας, που με τη σειρά της οφείλεται στην εδώ και δεκαετίες, από το 1973, φθίνουσα ζωτικότητα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί αποδοτικά και αποτελεσματικά είναι η ανηλεής, αδίστακτη, ληστρική αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, ο οποίος εμφανίζεται ως σωρός εμπορευμάτων, κατά συνέπεια και ως σωρός χρήματος. Ο καπιταλιστής έχει μπέσα, θέτει κανόνες μόνο εάν η αρπαγή μέσω του εμπορεύματος/χρήματος είναι αποτελεσματική και αποδοτική· εάν δεν είναι, επιστρέφει στις ρίζες του: στην ληστρική αρπαγή, στην παραβίαση και κατάλυση των κανόνων που έχει ο ίδιος θεσπίσει. Σε εποχές κρίσης ο καπιταλιστής δεν έχει μπέσα, είναι τσαμπουκάς, νταβατζής -  το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξοβελίσει την απώλεια, τη χασούρα, την ήττα. Μια λεπτομέρεια: η χασούρα των γερμανικών τραπεζών είναι 800 δις! Οι γερμανικές τράπεζες είναι χρεοκοπημένες αλλά επιχειρούν και να το συγκαλύψουν και να το αποφύγουν, με τη χρεοκοπία άλλων τραπεζών.
    Εάν λοιπόν στρατηγική της Κυριαρχίας είναι η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου για να επιβληθεί η ένδεια και η σπάνη  και η καταστροφή των Υποτελών Παραγωγών ώστε να είναι ανίκανοι να συνεργαστούν και να επιχειρήσουν να καταλύσουν την κυριαρχική σχέση, και εάν η στρατηγική του καπιταλισμού είναι η επανόρθωση της κερδοφορίας μέσω της ληστρικής, απροσχημάτιστης αρπαγής του κοινωνικού πλούτου/χρήματος, η στρατηγική της καπιταλιστικής Κυριαρχίας είναι ο συνδυασμός των παραπάνω επιμέρους στρατηγικών. Κατά συνέπεια, ο μόνος τρόπος αποτροπής της κατάλυσης της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, ο μόνος τρόπος ενίσχυσης, αναπαραγωγής και διαιώνισής της είναι η ένταση της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, η καταστροφή των Υποτελών Παραγωγών και η εξόντωση, τώρα πια,  των πλεοναζόντων, περιττών πληθυσμών των Υποτελών Παραγωγών.
     Όλα αυτά επιτυγχάνονται με δύο τρόπους: είτε χρησιμοποιώντας το χρήμα είτε τη βία. Το μειονέκτημα της λύσης του εμπορεύματος/χρήματος είναι ότι είναι χρονοβόρο, βραδύ. Είναι μειονέκτημα διότι δίνεται χρόνος στον αντίπαλο, τους Υποτελείς Παραγωγούς να συνέλθουν από το σάστισμα, να ανασυγκροτηθούν, να σκεφτούν και να πράξουν. Κάτι τέτοιο ο Κύριος καπιταλιστής το θεωρεί άκρως απαράδεκτο ως άκρως επικίνδυνο. Καθίσταται λοιπόν σαφηνές ότι έτσι κι αρχίσει η επίθεση, πρέπει να κλιμακώνεται με ολοένα και λιγότερο δισταγμό, με ολοένα και περισσότερη αποφασιστικότητα: μόλις φάει τη πρώτη καρπαζιά πρέπει να ακολουθήσει και μια δεύτερη και κατόπιν μια τρίτη. Ο Κύριος είναι τσαμπουκάς κι αν μελετήσουμε περπατώντας στην κοινωνία το τσαμπουκαλίκι θα διαπιστώσουμε τις ολοφάνερες ομοιότητες του Κυρίου με τον τσαμπουκά.  Θυμάστε το ένα και μοναδικό χλιαρό χτύπημα της Κανέλη με την εφημερίδα και τα απανωτά ανηλεή και αποφασιστικά μπουνίδια του Κασιδιάρη; Ο τσαμπουκάς Κασιδιάρης είναι Κύριος. Η Κανέλη είναι το προλεταριάτο.
     Όταν η κρίση οξυνθεί, όταν η αρπαγή, η καταστροφή και εξόντωση πρέπει να μεγεθυνθούν και να κλιμακωθούν, τότε η λύση του χρήματος παραμερίζεται και  προκρίνεται η λύση του πολέμου. Η επίθεση όμως, είτε μέσω του χρήματος είτε μέσω της βίας, του πολέμου δηλαδή, μπορεί να είναι blitz, αστραπιαία, δεν μπορεί όμως είναι γενικευμένη αλλά κλιμακώμενη. Επιλέγονται τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου – δύο από αυτά είναι η ελληνική και η κυπριακή κοινωνία.
    Θα δούμε γιατί αυτές οι κοινωνίες είναι αδύναμες, θα δούμε όμως και γιατί το αδύναμο σημείο μετεξελίσσεται σε ισχυρό. Ο Κύριος τη γνωρίζει πολύ καλά αυτή τη διαδικασία. Ας δούμε όμως το πρώτο.
   Η αδυναμία της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας είναι ο συνδυασμός των σχέσεων μεταξύ του ισχυρού Κυρίου και του Υποτελούς Κυρίου και μεταξύ του Υποτελούς Κυρίου και των Υποτελών Παραγωγών. Το κοινό στοιχείο της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας είναι η ικανότητα του εγχώριου Κυρίου να επιβάλλει τη μίμησή Του, να επιβάλλει την δημοκρατική αυταπάτη ότι όλοι μας μπορούμε να γίνουμε,  και μάλιστα εύκολα και γρήγορα , πλούσιοι και ισχυροί και διάσημοι. Αυτό είναι το κουτόχορτο που τάιζε ο ανθρωποβοσκός Κύριος με τους υπηρέτες του πολιτικούς και δημοσιογράφους στους εκτρεφόμενους Υποτελείς Του. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να το επιτύχει εάν δεν είχε εφαρμόσει με επιτυχία τη μία και μοναδική γενικότερη μέθοδο της Κυριαρχίας να αποσπά την υπακοή και αφοσίωση τουνΥποτελούς μέσω της λειτουργικής καταστροφής του: απόσταση, ατομικισμός, εγκλεισμός, αποβλάκωση, παθητικότητα, δήλωση υποταγής (με τις εκλογές, λόγου χάριν, και όχι μόνο). Με τη δημοκρατική μεγαλομανιακή διάχυση της μίμησης του Κυρίου, οι εκτρεφόμενοι Υποτελείς συνδέουν την τύχη τους, το μέλλον τους με αυτό του υποτελούς Κυρίου και όλοι μαζί με το μέλλον του ισχυρού Κυρίου (Εβρό, Ευρωπαϊκή Ένωση). Αφού προηγουμένως ο εγχώριος μεγαλονιακός υποτελής Κύριος (κάθε υποτελής Κύριος δεν μπορεί να μην είναι μεγαλονιακός), δημιούργημα του ισχυρού Κυρίου, δίκην μαριονέτας,  έχει δηλώσει την αμέριστη αφοσίωσή του προς τον ισχυρό Κύριο, έχει δηλώσει την απροκάλυπτη υποταγή Του προς Αυτόν και έχει δεσμευτεί ότι θα ταχτεί με το μέρος του, όποιες αποφάσεις κι αν πάρει.
     Το μέλλον όμως αυτό δεν ήταν παρά απατηλές υποσχέσεις, δεν ήταν παρά ένας τρόπος για να επιδεινώσει την αδυναμία των Υποτελών και να επανέλθει δριμύτερος γράφοντας στα μεγαλοπρεπή αρχίδιά του και τις υποσχέσεις και την αλληλεγγύη και τους κανόνες του καπιταλισμού και της πίστης. Η αρπαγή του χρήματος, του κοινωνικού πλούτου, η καταστροφή του πλούτου και των Υποτελών, η έμμεση εξόντωσή τους άρχισε και θα συνεχιστεί· κι όταν το μέσον του χρήματος θα γίνει προβληματικό, τα σχέδια του πολέμου θα ανοιχτούν πάνω στο τραπέζι.
    Και επειδή η επίθεση δεν περιορίστηκε και δεν θα περιοριστεί μόνο εναντίον της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας, τα αντίπαλα στρατόπεδα αρχίζουν να δημιουργούνται: από τη μια μεριά οι Βόρειοι, οι καπιταλιστές και οι συν αυτοίς (Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία, και άλλες. . .), με με ένα μεγάλο μέρος των Υποτελών τους να  συντάσσονται μαζί τους, με συμμάχους τους Κυρίους των χωρών του Νότου, και απο την άλλη, δυνάμει, προς το παρόν, οι Υποτελείς Παραγωγοί των κοινωνιών που υφίστανται εδώ και τρία χρόνια την ανηλεή και αδίστακτη επίθεση του Κυρίου. Το ότι οι Υποτελείς Παραγωγοί της κάθε μια πληττόμενης κοινωνίας δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Κύριο εάν δεν είναι σαφές θα γίνει πολύ γρήγορα. Και όταν θα γίνει σαφές, θα εκκινήσει μια διαδικασία σύμπηξης συμφωνίας μεταξύ τους.
    Εξ ανάγκης, η εκκίνηση αυτής της διαδικασίας θα εκτυλιχθεί στις κοινωνίες που έχουν υποστεί και θα συνεχίσουν να υφίστανται τα πιο ανηλεή μπουνίδια. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί και πολλές που θα διαφωνούν ότι σε λίγους μήνες, όχι σε λίγα χρόνια, ανεργία θα ξεπερνάει το 30%, μπορεί και το 40%, ανεργία που δεν θα μπορεί να επιλυθεί ούτε το Θεό μπάμπα να έχουμε. Και οι κοινωνίες αυτές είναι η ελληνική και η κυπριακή.
    Τά ισχυρά πλήγματα που δέχονται είναι αυτά που θα συμβάλλουν στην αποτίναξη των αυταπατών, στην μεταστροφή της συνείδησης. Κι αυτό είναι ένα ισχυρό σημείο. Συνδυαζόμενο με ένα άλλο, με την έκταση της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των Υποτελών που επιβιώνει και δεν έχει διαβρωθεί από το δημοκρατικό, μεγαλονιακό θειϊκό οξύ της μίμησης του Κυρίου, μας επιτρέπει να ισχυριστούμε όχι ότι θα νικήσουμε αλλά ότι μπορούμε να νικήσουμε.
    Το πρώτο πλήγμα κατά του εβρού και της νομισματικής ένωσης θα δοθεί από τους Υποτελείς Παραγωγούς της ελληνικής και κυπριακής κοινωνίας. Κι αν η συνεργασία των Υποτελών του Νότου ευοδωθεί, τότε το εβρό θα εξαφανιστεί από προσώπου γης και οι ρηγματώσεις της καπιταλιστικής  Κυριαρχίας και του δυτικού πολιτισμού θα διευρυνθούν. Ο μόνος τρόπος να κλείσουν είναι να καταστραφούν:
ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση ή η επανάσταση τον πόλεμο!
ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Το «δίκαιο» των ληστών και των ρουφιάνων !!!

Σταύρος Χριστακόπουλος

«Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό». Με αυτή την αρχή θρυλείται ότι «εκπαίδευσε» ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ τον Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς ως επικεφαλής της προπαγάνδας των ναζί. Μια αρχή που τηρείται ευλαβικά έως τις μέρες μας και αξιοποιείται από τους σημερινούςεπιγόνους των δύο… σπουδαίων αυτών ανδρών.

Οι καταθέτες, λοιπόν, σύμφωνα με τη σημερινή γερμανική προπαγάνδα, χάνουν τις καταθέσεις τους για να μην πληρώσουν για τις τράπεζες οι φορολογούμενοι. Άλλωστε οι καταθέτες δεν είναι…μια «ιερή αγελάδα». Είναι απλώς επενδυτές, οι οποίοι, καταθέτοντας τα λεφτά τους στις τράπεζες τζογάρουν (συγγνώμη: «επενδύουν») και όχι μόνο ενδέχεται, αλλά και είναι δίκαιο να χάσουν.

Προφανώς οι καταθέτες δεν είναι καν φορολογούμενοι, μια και, σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα, διαχωρίζονται απ’ αυτούς.

Αυτός ο διαχωρισμός αποτυπώνεται πλήρως στο «επιχείρημα» ότι η Κύπρος είναι ένα απέραντο πλυντήριο μαύρου χρήματος. Όπως ακριβώς οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί και οι όποιοι άλλοι, σήμερα ή αύριο, είναι όλοι διεφθαρμένοι, κρατικοδίαιτοι και… «συντεχνίες».

Εξ άλλου τα χρεωμένα κράτη είναι εξ ορισμού διεφθαρμένα, όπως και οι λαοί που τα συγκροτούν, συνεπώς πρέπει συλλήβδην να τιμωρηθούν ώστε να επανέλθουν στον ενάρετο γερμανικό οικονομικό «δρόμο».

Κατά τον ίδιο τρόπο οι λαοί των χρεοκοπημένων χωρών και οι ίδιες οι χώρες είναι οι «άφρονες» που δανείστηκαν «χωρίς μέτρο» και τώρα πρέπει να πληρώσουν αδρά με το ίδιο το αίμα τους, την υπόσταση, την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία τους, ώστε να διασώσουν τους «σώφρονες» τραπεζίτες, οι οποίοι ωστόσο δάνειζαν αφειδώς και χωρίς μέτρο χώρες και ιδιώτες που ήταν εξ αρχής γνωστό ότι αδυνατούσαν σε βάθος χρόνου να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.

Παραδόξως, λοιπόν, ενώ οι δανειολήπτες είναι κοινοί απατεώνες που εκμεταλλεύθηκαν τις εύπιστες αθώες τράπεζες και άρα σήμερα πρέπει να πληρώσουν από την άδεια τσέπη τους για να τις καλύψουν τις ζημιές, δεν ισχύει το ίδιο για τους μετόχους και διαχειριστές των ευαγών πιστωτικών ιδρυμάτων, παρότι η δική τους διαχείριση τις τίναξε στον αέρα.

Ενώ λοιπόν οι «επενδύτριες» τράπεζες προφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού – και μαζί τους οι διαχειριστές και μέτοχοί τους –, παρά την άφρονα και ληστρικήδιαχείρισή τους, τα τεράστια ρίσκα και τις μη διαχειρίσιμες φούσκες που οι ίδιες δημιούργησαν, οι καταχρηστικά χαρακτηριζόμενοι «επενδυτές»καταθέτες πληρώνουν καταναγκαστικά με ζεστό χρήμα, χρεοκοπώντας οι ίδιοι και απαλλάσσοντας τους τραπεζίτες από τις δικές τους υποχρεώσεις

Όλη αυτή η παραδοξολογία ωστόσο δεν είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις, αλλά μια απλή, συνοπτική και εύγλωττη αποκωδικοποίηση του δόγματος με το οποίο η Γερμανία διαχειρίζεται την κρίση του ευρώ και της ευρωζώνης.

Επειδή όμως η παραδοξολογία αυτού του είδους μετά βίας συγκαλύπτει τη γερμανική σκοπιμότητα για καταλήστευση όλου του ευρωπαϊκού και εισαγόμενου στην Ευρώπη πλούτου, παραγόμενου και επενδυόμενου, πραγματικού και εικονικού, το μόνο που μένει είναι η απλή, σαφής, όσο καιχυδαία απόπειρα δικαιολόγησης μιας πρωτοφανούς ληστείας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η οποία συνοδεύεται από ομαδικές δολοφονίεςκρατών, οικονομιών και λαών.

Το γερμανικό δόγμα διαχείρισης της κρίσης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας απίστευτος οικονομικός ολοκληρωτισμός, ο οποίος συνοδεύεται από πολιτικήκατοχή των καταληστευόμενων χωρών. 

Και όλα αυτά συμβαίνουν καλυπτόμενα πίσω από μια ψευδο-ηθική ρητορεία, την οποία εκπέμπει μια χώρα η οποία μπορεί, όπως λέει και ο τέως πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, να αντιμετωπίζει συλλήβδην π.χ. τους Κυπρίους σαν κοινούς γκάνγκστερ, αλλά η ίδια διαπρέπει και στο μαύρο χρήμα και στη διαφθορά.

Άλλωστε ο ίδιος ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) υπολογίζει σε 43-57 δισ. ευρώ (δηλαδή τουλάχιστον σε δυόμισι και τρεις φορές το κυπριακό ΑΕΠ) το μαύρο χρήμα που ξεπλένεται ετησίως στη Γερμανία.

Ο ίδιος οργανισμός υπολογίζει περίπου σε 500 δισ. ευρώ (2,5 ελληνικά και 25 με 30 κυπριακά ΑΕΠ!!!) το σύνολο της «σκιώδους οικονομίας» (του πλήρως αφορολόγητου τζίρου) που δημιουργείται στη Γερμανία.

Συμπληρωματικά να επισημάνουμε την – όπως την καταγράφει η «Ημερησία»τον Νοέμβριο του 2011 – επί 30 χρόνια «ειδική σχέση» της Deutsche Bank με την πανίσχυρη οικογένεια Ταΐμπ της Μαλαισίας, η οποία «ξεπλένει»συστηματικά μαύρο χρήμα και ελέγχει απολύτως την κυβέρνηση του πολυπληθέστερου κρατιδίου της Μαλαισίας. 

Τέλος, σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, «ακόμη και το υπουργείο Εσωτερικών των ΗΠΑ – που, για ευνόητους λόγους, δίνει μεγάλη σημασία στην αντιμετώπιση της διακίνησης μαύρου χρήματος, καθώς θεωρεί ότι συνδέεται άμεσα με τη διεθνή τρομοκρατία – στις εκθέσεις του χαρακτηρίζει τη Γερμανία “χώρα με εξέχουσα σημασία στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος” και θεωρεί ότι το Βερολίνο δεν έχει εκπονήσει καμία ολοκληρωμένη στρατηγική σε αυτό το μέτωπο»

Όμως η χυδαιότητα αυτή, δηλαδή οι ένοχοι και οι πειρατές της ευρωπαϊκής οικονομίας να εγκαλούν, να καταδικάζουν και να τιμωρούν «εξωδίκως» ολόκληρη την Ευρώπη και τους ευρωπαϊκούς λαούς σε καταστροφή με ψευδο-ηθικά επιχειρήματα, δεν είναι τακτική μόνο της Γερμανίας και των συνενόχωντης (Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ), οι οποίοι συγκροτούν τις απανταχού τρόικες.

Η ίδια ακριβώς χυδαιότητα διατρέχει από την αρχή μέχρι το τέλος την κυνική «επιχειρηματολογία» των εγχώριων Κουίσλινγκ (αυτούς που το «Ποντίκι» έχει καθιερώσει να αποκαλούνται «Ρουφιάνοι της τρόικας»). Κάθε φορά που τους ακούτε ή τους διαβάζετε, μπορείτε απλώς να θυμάστε ποιους υπερασπίζονται και ποιων τα συμφέροντα πρακτορεύουν…

 

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ !!!

Την τελευταία φορά, όπου μία κυβέρνηση της δυτικής Ευρώπης συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο, ήταν η γερμανική υπό τον Αδόλφο Χίτλερ – ο οποίος κατέσχεσε τις περιουσίες όλων των Εβραίων, αφού προηγουμένως ο Γκέμπελ τις χαρακτήρισε αυθαίρετα βρώμικες

“Ο εν ψυχρώ βιασμός και η εκ προμελέτης δολοφονία της Κύπρου, δεν θα ήταν δυνατόν να συμβούν, εάν δεν υπήρχαν «Εφιάλτες» εντός των τειχών της. Η επιμονή των πολιτών της όμως να συνεχίσουν να μένουν στο ίδιο σπίτι με τους βιαστές και δολοφόνους τους, είναι σίγουρα μαζοχιστική – αφού είναι πολύ πιθανόν ότι θα…συνεχίσουν να βιάζονται, καθώς επίσης να δολοφονούνται, για πολλά από τα επόμενα χρόνια”.

Του Βασίλη Βιλιάρδου

“Ανόητο πείσμα, ακόρεστη δίψα για δύναμη, εγωκεντρισμός”, αναφέρεται (σε ελεύθερη μετάφραση) στην πρώτη σελίδα της διαδικτυακής έκδοσης του Spiegel, επάνω από τη φωτογραφία της καγκελαρίου, «συνοδευμένης» από τον υπουργό οικονομικών της – “τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο του πλανήτη σήμερα”, κατά ορισμένα γερμανικά ΜΜΕ.

Περαιτέρω, στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε τα εξής: “Το δράμα της δήθεν διάσωσης της Κύπρου τεκμηριώνει το ότι, οι «Ευρω-συγκρούσεις» εξελίσσονται καθημερινά, όλο και περισσότερο, σε μία μάχη για την ηγεσία της Ευρώπης. Εξωτερικά φαίνεται πως η καγκελάριος και ο υπουργός της ενδιαφέρονται για την Οικονομία. Στην πραγματικότητα όμως, επιθυμούν διακαώς νακυριαρχήσουν σε όλους τους υπόλοιπους λαούς, δένοντας τους σφιχτά με τα δεσμά των χρεών”.

Όλα τα προηγούμενα, σε ελεύθερη πάντοτε μετάφραση, «λέχθηκαν» από Γερμανούς, οι οποίοι κατανοούν που δυστυχώς οδηγούνται ξανά  – όχι από Έλληνες, από Κυπρίους, από Ισπανούς, από Γάλλους κλπ., οι οποίοι ακόμη δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην Ευρώπη.

Από την άλλη πλευρά τώρα, η «ετυμηγορία» της Ρωσίας, όσον αφορά τις προσπάθειες «διάσωσης» της Κύπρου, αφού προηγουμένως οδηγήθηκε χωρίς κανέναν απολύτως λόγο στη χρεοκοπία (θα παρομοιάζαμε τη «διάσωση» του νησιού από τη Γερμανία με αυτήν ενός «βιαστή» ο οποίος, αφού βιάσει επανειλημμένα το θύμα του, προθυμοποιείται αργότερα να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, ισχυριζόμενος ότι ήταν απαραίτητος ο βιασμός – ότι ήταν «πικρό μεν, αλλά φάρμακο», όπως έλεγε κάποτε το ΔΝΤ για την Ελλάδα), ήταν «καταπέλτης»:

“Η προηγούμενη εβδομάδα θα καταχωρηθεί ως μία από τις πλέον καταστροφικές στην ιστορία της Ευρωζώνης”, είπε χαρακτηριστικά γνωστός Ρώσος συνεχίζοντας: “Την τελευταία φορά, όπου μία κυβέρνηση της δυτικής Ευρώπης συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο (κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων κλπ.), ήταν η γερμανική υπό τον Αδόλφο Χίτλερ – ο οποίος δήμευσε τις περιουσίες των Εβραίων.

 

Η προπαγάνδα των ναζί τότε χαρακτήρισε τα χρήματα των Εβραίων «βρώμικα» – όπως ακριβώς κάνει και η «Ευρώπη» σήμερα, με τα χρήματα των Ρώσων….Η «Ευρώπη» αναγκάζει την Κύπρο να κλέψει, αυτά που λίγες ημέρες πριν είχε υποχρεωθεί να ληστέψει”.

Σε σχέση με τα παραπάνω, φαίνεται πως η κατάσταση ευρίσκεται πλέον εκτός ελέγχου – με την Κύπρο να είναι το πεδίο μάχης, μεταξύ της Γερμανίας από τη μία πλευρά (κανείς δεν γνωρίζει εάν πράγματι οι Η.Π.Α. κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο, μέσω του ΔΝΤ), καθώς επίσης της Ρωσίας από την άλλη – ενώ οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί, «για τους Κυπρίους και χωρίς τους Κυπρίους», είναι το λιγότερο τερατώδεις (αν και αναμενόμενες, όπως έχουμε αναφέρει σεπροηγούμενες αναλύσεις μας).

Συνεχίζοντας, ο παραλληλισμός της Γερμανίδας καγκελαρίου με τον Χίτλερ, καθώς επίσης των καταθετών στις τράπεζες με τους Εβραίους, εκ μέρους της Ρωσίας, είναι σίγουρα υπερβολικός. Εν τούτοις, δεν μπορούμε να μην ευαισθητοποιηθούμε από το ότι, «οι Εβραίοι το 1940 δεν πίστευαν, μέχρι την τελευταία στιγμή, πως θα χάσουν τις περιουσίες τους από τους ναζί, πολύ περισσότερο βέβαια ότι θα οδηγούνταν στα κρεματόρια – ούτε οι Γάλλοι φυσικά ότι θα εισέβαλλε η Γερμανία στη χώρα τους».

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, αυτό που κατά πολλούς θεωρείται πλέον βέβαιο είναι το ότι, αργά ή γρήγορα θα «κατασχεθούν», ανάλογα με την Κύπρο, καταθέσεις και σε άλλες χώρες (άρθρο μας).

Παράλληλα, θα κλείσουν αρκετές τράπεζες με το «δεδικασμένο» πλέον της Λαϊκής (πρώτη από όλες υποθέτουμε η Ισπανική Bankia), ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος θα κλιμακωθεί (ανάλυση μας), τόσο οι καταθέτες, όσο και οι επενδυτές θα «αποχαιρετήσουν» σταδιακά την Ευρώπη (πιθανόν και το ευρώ), θα υπάρξουν πολλαπλές επιθέσεις εναντίον τραπεζών (bank run), ενώ οι κοινωνικές αναταραχές, οι εμφύλιοι πόλεμοι, καθώς επίσης οι διακρατικές συρράξεις, θα επανέλθουν στο προσκήνιο απειλητικότερες από ποτέ.

Σημείωση: “Είναι μονόδρομος το ευρώ, όταν πρέπει ταυτόχρονα να αποδεχτεί ένας λαός την υποδούλωση στη Γερμανία, την εξαθλίωση και τη λεηλασία του, όπως κάποτε από τον Χίτλερ και τους ναζί;” ρωτούν κάποιοι φίλοι μας. “Δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλά περισσότερο ή λιγότερο επώδυνοι δρόμοι”, είναι η προφανής απάντηση, με μία από τις ορθολογικές δυνατότητες να έχει ήδη αναλυθεί πριν ένα χρόνο, στο κείμενο μας «Ελλάδα, ενώπιοι ενωπίω».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Πρόκειται αλήθεια πράγματι για την αναβίωση του ναζισμού στη Γερμανία; Είναι αντικειμενικές οι τοποθετήσεις της Ρωσίας;Είναι σωστοί οι χαρακτηρισμοί του Spiegel, όσον αφορά τη Γερμανίδα καγκελάριο, καθώς επίσης τον υπουργό οικονομικών της;

Κατά την άποψη μας, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά – ενώ η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή, από όσο φανταζόμαστε. Η Κύπρος, ακριβώς επειδή είναι πολύ μικρή συγκριτικά με την υπερχρεωμένη Ιταλία ή με την Ισπανία, οπότε λιγότερο επικίνδυνη για το σύστημα, «δολοφονήθηκε», έτσι ώστε να αποτελέσει ένα «παράδειγμα προς αποφυγήν» – με στόχο ουσιαστικά τον εκφοβισμό εκείνων των οφειλετών-χωρών, οι οποίες ίσως θελήσουν στο μέλλον να αποφύγουν την εξόφληση των δανείων τους.

 

Ειδικότερα, όπως έχουμε αναλύσει στο παρελθόν (άρθρο μας), ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης κεφαλαίων στην Ευρώπη είναι αναμφίβολα η Γερμανία - η οποία, λόγω του ότι είναι η μοναδική σχεδόν πλεονασματική οικονομία της νομισματικής ζώνης, έχει δανείσει μεγάλο μέρος των κεφαλαίων της (κρατικά, επιχειρήσεων και τραπεζών) έντοκα σε όλες τις υπόλοιπες χώρες (Πίνακας Ι).

Κάποια δε από τα επενδυτικά κεφάλαια αγνώστων ιδιοκτητών, τα οποία είναι τοποθετημένα σε ομόλογα της Ευρωζώνης και τα οποία αυξάνουν συνεχώς τα επιτόκια τους, ενδεχομένως να ανήκουν σε Γερμανούς.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εξωτερικές απαιτήσεις (δάνεια) των γερμανικών τραπεζών σε δις €, στις ελλειμματικές χώρες του Νότου, με ημερομηνία καταγραφής τέλη Αυγούστου 2010 (οι διαφοροποιήσεις έκτοτε δεν αλλάζουν σημαντικά τη συνολική εικόνα).

Χώρες	Συνολικά	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Δημόσιο
Ισπανία	146.755	62.963	63.439	20.353
Ιταλία	133.296	48.138	45.664	39.494
Ιρλανδία	114.707	43.025	69.318	2.364
Πορτογαλία	28.685	13.130	9.862	5.693
Ελλάδα	27.990	2.451	7.614	17.925
Υπόλοιπη Ευρώπη	1.073.433
Ευρώπη συνολικά	1.524.366

Πηγή: Bundesbank

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Συνεχίζοντας, η ΕΚΤ οφείλει στη γερμανική κεντρική τράπεζα, από το σύστημα Target II 727,2 δις € (Ιούλιος του 2012) - ποσά που της χρωστούν οι κεντρικές τράπεζες των περισσοτέρων άλλων χωρών της Ευρωζώνης (Πίνακας ΙΙ).

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δανειστές (αριστερά) και οφειλέτες (δεξιά) στο σύστημα Target II της Ευρωζώνης, με ημερομηνία αναφοράς τις 15.08.2012, σε δις € – κεντρικές τράπεζες των κρατών.

 

Χώρα	Ποσόν	Χώρα	Ποσόν
Γερμανία	727,206	Ισπανία	-423,272
Λουξεμβούργο*	124,119	Ιταλία	-280,093
Ολλανδία	123,299	Ελλάδα	-105,044
Φιλανδία	59,050	Ιρλανδία	-103,200
Εσθονία	0,699	Πορτογαλία	-74,324
		Βέλγιο	-41,091
		Αυστρία	-37,937
		Σλοβακία	-13,622
		Γαλλία	-12,187
		Κύπρος	-10,434
		Σλοβενία	-5,166
		Μάλτα	-1,137
Σύνολο	1.034,373	Σύνολο	-1.107,507

* Τα χρήματα του Λουξεμβούργου είναι ουσιαστικά γερμανικά (φορολογικός παράδεισος), ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αν και με έδρα το Λουξεμβούργο (πρόεδρος ο κ. J.C.Juncker), είναι υπό γερμανική «κηδεμονία».

Πηγή: Ινστιτούτο οικονομικής ανάλυσης του πανεπιστημίου του Osnabruck

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Με κριτήριο λοιπόν όλα αυτά, η Γερμανία είναι, άμεσα ή έμμεσα (μέσω της ΕΚΤ), ο δανειστής πολλών χωρών της Ευρωζώνης – οι οποίες αδυνατούν ή δεν θέλουν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους.

Στα πλαίσια αυτά, όπως συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν, έχουν ενεργοποιηθεί οι «σύνδικοι πτώχευσης» – οι οποίοι απαιτούν τη ρευστοποίηση των περιουσιακών στοιχείων (δημόσια και ιδιωτική περιουσία) των οφειλετών, για να εξοφληθεί η Γερμανία (με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την ειρήνη στην Ευρώπη).

Φυσικά δεν κινδυνεύουν μόνο οι οφειλέτες, όπως η Ισπανία, η Ιταλία κλπ. αλλά, ίσως πολύ περισσότερο, οι δανειστές – κυρίως δε η Γερμανία η οποία, εάν δεν καταφέρει τελικά να εισπράξει τις απαιτήσεις της, θα χρεοκοπήσει (με εκκωφαντικό θόρυβο). Πόσο μάλλον όταν οι εξαγωγές της, οπότε σε μεγάλο βαθμό το ΑΕΠ και η εξυπηρέτηση των δικών της δανείων, εξαρτώνται από την περαιτέρω είσπραξη των απαιτήσεων της.

Συμπερασματικά λοιπόν, είναι εντελώς ανόητο να μιλάμε για σχέδιο «διάσωσης» της Κύπρου (της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.) – αφού πρόκειται για ένα σχέδιο διάσωσης της Γερμανίας από τη χρεοκοπία, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος πελάτης φυσικού αερίου της Ρωσίας – η οποία μάλλον δεν θέλει να χάσει ούτε τον πελάτη, ούτε τις οικονομικές απαιτήσεις της απέναντι του.

Σε παγκόσμιο επίπεδο τώρα, αργά ή γρήγορα θα συμβεί το ίδιο και με την Κίνα – η οποία, επειδή είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής των Η.Π.Α., θα ζητήσει κάποια στιγμή την εξόφληση των υποχρεώσεων της. Όταν έλθει αυτή η ώρα (άρθρο μας), επειδή εδώ δεν πρόκειται για χώρες του μεγέθους της Κύπρου και της Γερμανίας, ο πλανήτης θα δοκιμαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό – ας ελπίσουμε χωρίς να καταστραφεί ολοκληρωτικά, αφού θα κινδυνεύσουν με χρεοκοπία είτε η Κίνα, είτε οι Η.Π.Α. (όπως είτε η Γερμανία, είτε ο Ευρωπαϊκός Νότος εντός Ευρωζώνης).

Ολοκληρώνοντας υπενθυμίζεται ότι, τα ξένα πιστωτικά ιδρύματα, εκτός των ρωσικών, έχουν εκκρεμή δάνεια ύψους 59,2 δις $ προς την Κύπρο (τέλη Σεπτεμβρίου 2012, σύμφωνα με την BIS). Τα ρωσικά δάνεια δε, σε κυπριακές εταιρείες ρωσικής καταγωγής, υπολογίζονται στα 30-40 δις $ από την Moody’s (πηγή:Reuters). Επομένως, ο «συστημικός κίνδυνος» δεν είναι εντελώς αμελητέος.

ΥΓ: Το σπουργίτι

Η συμπεριφορά της Τρόικας απέναντι στην Κύπρο, παρομοιάζεται με ένα παλαιό ανέκδοτο. Σύμφωνα με το ανέκδοτο αυτό ο κυνηγός, αφού έχει πυροβολήσει και σκοτώσει ένα μικρό σπουργίτι, το οποίο καθόταν στο κλαδί με ένα σμήνος πολλών άλλων, ρωτάει με αφέλεια το φίλο του: “Πόσα σπουργίτια έμειναν στο κλαδί“;

Με απλά λόγια τώρα, όταν το κυπριακό σπουργίτι πυροβολήθηκε με τέτοιο ψυχρό τρόπο και σκοτώθηκε ακαριαία, είναι δυνατόν να μείνουν ανενόχλητα στο κλαδί τα υπόλοιπα σπουργίτια, μεγαλύτερα (Ιταλία, Ισπανία) ή μικρότερα (Ελλάδα, Πορτογαλία), περιμένοντας ότι ο κυνηγός δεν θα τα “δολοφονήσει”; Ακόμη πιο απλά, είναι δυνατόν να μην αποσύρουν τις καταθέσεις τους οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι κλπ., υποθέτοντας ότι θα τους συμπονέσει η Γερμανία;

Εάν όμως τις αποσύρουν, δεν θα καταρρεύσει νομοτελειακά το ήδη βαριά ασθενές τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης; Εάν καταρρεύσει τώρα το σύστημα, δεν θα χάσουν τα χρήματα τους οι Φιλανδοί, οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί και όλοι οι υπόλοιποι; Γιατί λοιπόν θα φύγουν μόνο τα αδύνατα σπουργίτια από το κλαδί και θα μείνουν τα παχιά;

Άλλωστε, μήπως όλοι οι πολίτες, Έλληνες, Γερμανοί ή Γάλλοι, δεν είναι απροστάτευτα σπουργίτια, απέναντι στον κυνηγό;Μπροστά στο αχόρταγο χρηματοπιστωτικό θηρίο λοιπόν, το οποίο επιβιώνει ρουφώντας το αίμα των θυμάτων του;

Τέλος, είναι δυνατόν ο κυνηγός να στοχεύει μόνο τα μικρά σπουργίτια, αδιαφορώντας για τα μεγαλύτερα; Μήπως απλά εξασκείται στα μικρότερα, έτσι ώστε να είναι σίγουρος ότι δεν θα προλάβουν να φύγουν τα μεγαλύτερα, όταν τα πυροβολήσει;

Κουμούνια!!!

Του Δημήτρη Δανίκα

Μου είπαν ψέμματα πολλά. Κι εγώ σαν χαιβάνι τα ρούφηξα μονοκοπανιά.
Δηλαδή
Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία θα χάσουμε τα σπίτια μας και την περιουσία μας ...

Τώρα μας τα παίρνουν κανονικά κι εμείς εκλιπαρούμε τα γερμανικά αφεντικά να μην φορολογήσουν τουλάχιστον τα αγροτεμάχια τα ξερά

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία οι μισθοί μας θα κατρακυλήσουν στα φραγκοδίφραγκα τα ελληνικά

Τώρα, επισήμως, οι μισοί χαμάληδες λαμβάνουν κάπου πεντακόσια και οι άλλοι μισοί ζήτημα είναι αν μισθοδοτούνται κάθε τρεις με έξι μήνες.

Ασε το που σου λένε «μόνο τριακόσια έχει. Θέλεις; Οχι; Ο επόμενος»

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούμια αρπάξουν την εξουσία δεν θα έχει ούτε πολυφωνία, ούτε διαφορετικότητα, ούτε ελευθερία

Τώρα η γραμμή μόνο μία. Κούρεμα, ξύρισμα και πάλι κούρεμα και πάλι ξύρισμα. Μονόδρομος ο ευρωπαικός παράδεισος. Αλλιώτικα γκρεμός και χρεοκοπία

Ο παππούς και ο πατέρας μου έλεγαν ότι αν ποτέ τα κουμούνια αρπάξουν την εξουσία τα αφεντικά δεν θα είναι ελληνικά αλλά κόκκινα, Σοβιετικά και σταλινικά

Τώρα ο Σαμαράς είναι εντολοδόχος και κλητήρας κανονικός γιατί πραγματικός πρωθυπουργός και αρχηγός κάποιος γάλλος, κάποιος γερμανός και κάποιος υπαλληλίσκος Ολλανδός

Αυτά λέω στον εαυτό μου, Και αφού πρώτα τον κοιτάξω στον καθρέφτη στην συνέχεια ανοίγω διάπλατα την παλάμη μου, την στρέφω στην ταλαιπωρημένη και υποταγμένη φάτσα μου και φωνάζω δυνατά: Καλά να πάθεις μαλάκα!

Το Αύριο ήρθε…

Ο Στάθης στον eniko

Είπε ο κ. Γιούνκερ ότι «αντιμετωπίσαμε τους Κυπρίους ωςγκάνγκστερ». Ανοησίες! Γκάνγκστερ είναι ο ίδιος και η παρέα του. Κι αντιμετώπισαν τους Κυπρίους ως σφαχτάρια.

Είπε ο κ. Σόιμπλε για τους Γερμανούς ότι είναι τα καλά παιδιά της τάξης και οι «άλλοι» μας «ζηλεύουν». Αλαζονεία και μέθη. «Γιγάντων με μυαλό νάνου».

Είπε ο κ. Παπούλιας, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (υπό τηνΕντολή Τόμσεν, Μαζούχ και Μολώχ) ότι η απόφαση για την Κύπρο «είναιαπαράδεκτη, διότι είναι επιλεκτική». Δεν είναι επιλεκτική - όλους τους…

υπηκόους του Δ’ Οικονομικού Ράιχ η ίδια μεταχείριση τους περιμένει, είτε κατοικοεδρεύουν στον Βορρά, όπως στο Λουξεμβούργο, είτε στον Νότο. Αναλόγως των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, έτσι όπως αυτές διαμορφώνονται, αναλόγως του «Ζωτικού Χώρου»

που η Γερμανία δημιουργεί γύρω της. Κι ας φωνάζει τώρα, ωσάν άλλη απατηθείσα μωρά παρθένος, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, κ. ΓιανΑσελμπορν, ότι δεν θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη, αλλά μια ευρωπαϊκήΓερμανία.

Είναι αργά - η ταχύτητα με την οποία η Γερμανία αλλάζει την Ευρώπηείναι τρομακτική. Κι ακόμα πιο τρομακτικές

είναι οι συνέπειες αυτής της ευρωπαϊκής μεταμόρφωσης σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Ελλάδα. Αυτήν τη στιγμή η χώρα μας είναι η τρίτηφτωχότερη χώρα στην Ενωση. Φτωχότερες από μας είναι πλέον μόνον η Ρουμανία και η Βουλγαρία.

Η τρικομματική κυβέρνηση έχει μετατρέψει την Ελλάδα σετριτοκοσμική χώρα - τούτη την ώρα (και μέσα σε δύο μόλις έτη) 120.000 Ελληνες επιστήμονες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, άλλοι για να εργασθούν και άλλοι για να ψάξουν για δουλειά! Το 10% του επιστημονικού δυναμικού της χώρας!

Αλλά, αν όλοι ομιλούν, ο κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Γιούνκερ, ο κ. Ασελμπορν, τι λέει ο κ. Σαμαράς για αυτά που λένε;

Τίποτα!

Σιωπή!

Κι όταν ομιλεί ο κ. Σαμαράς λέει αυτά που λέει ο κ. Κεδίκογλου: πράγματα παιδαριώδη. Κι όταν ομιλεί ο κ. Κουβέλης λέει αυτά που θα έλεγε ηΜίνι Μάους: κόκκινες γραμμές για μεταξωτές κορδέλες. Κι όταν ομιλεί ο κ.Βενιζέλος λέει αυτά που θα έλεγε ο Μέγας Ναπολέων (όχι της νήσου Ελβα, αλλά της νήσου Γιούργια).

Πέρα όμως από τη δική μας μελαγχολία, η Ευρώπη αλλάζει. Πάει ακόμα παραπέρα και θα μας αλλάξει τον αδόξαστο. Αν αυτή η διαδικασία που έχει βάλει μπροστά, μέσω του Βερολίνου, η άρχουσα τάξη δεν ανακοπεί από κάποιαεξέγερση κάπου (όπου θα προκαλούσε αλυσιδωτή αντίδραση) τότε, πολύ σύντομα, ο οικονομικός πόλεμος θα προσφύγει σε κανόνια καικανονιοφόρους.

Η εικόνα που δίνει ο κόσμος αν τον δει κανείς από ψηλά, φέρ’ ειπείν από έναν κατασκοπευτικό δορυφόρο, είναι πολύ ανησυχητική.

Λίαν προσφάτως η Γερμανία επαναπάτρισε τον χρυσό της απ’ τις ΗΠΑ, ενώ οι ΗΠΑ αφήνουν με μια ελεγχόμενη χειραφέτηση τη χώρα της Μέρκελ να έχει πλέον τον πρώτο λόγο στην Ενωση. Μέσα στην Ενωση, η αντίθεση Βορρά – Νότου εκφυλίζεται σε υποταγή του Νότου στον Βορρά, ενώ την ίδια στιγμή η Γερμανία μαζεύει όλο το «χρήμα» υπό την «αιγίδα» των «πιστοποιημένων» τραπεζών (εκείνων δηλαδή που την εξυπηρετούν και η ίδια υπηρετεί).

Ταυτοχρόνως οι ΗΠΑ βάζουν σε κάποια «διευθέτηση σχέσεων» δυνάμεις όπως η Τουρκία και το Ισραήλ, εν όψει των κινήσεων που πρόκειται να κάνουν οι ίδιες (και οι σύμμαχοί τους) εναντίον τς Συρίας.

Επίσης, η ύπαρξη του υποθαλάσσιου πλούτου που οδήγησε (και αυτή) στη σφαγή της Κύπρου (καθώς και στην πρωθύστερη σφαγή της Ελλάδας) οδηγεί σε αναδιάταξη σχέσεων εμπλεκόμενες δυνάμεις (Ρωσία – Τουρκία), ενώ «άξονες» (αν υπήρξαν ποτέ) όπως αυτός του Τελ Αβίβ – Λευκωσίας – Αθήνας αποδεικνύονται σπιρτόξυλα. Οπως σούβλα για τους Γάλλους αποδεικνύεται ο άξονας Βερολίνου – Παρισίων.

Μέσα σε αυτό το πολύ ρευστό και αναδιαμορφωνόμενογεωπολιτικό τοπίο τι λέει η ελληνική κυβέρνηση; Ο,τι λέει ο κ. Κεδίκογλου όταν απευθύνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Και τι πράττει; Ο,τι ο κ. Δένδιας όταν βλέπει απεργό. Φωτοσόπ.

Η Ελλάδα δεν έχει εθνική στρατηγική. (Για αυτό και κατέστη δυνατόν να κυβερνάται τόσον εύκολα από ξένους κομισάριους.) Κι όχι μόνον δεν έχει εθνική στρατηγική, αλλά με έναν ιδιόμορφο τρόπο άσκησης άγριας ιδεολογικής τρομοκρατίας, κάθε συζήτηση για αυτό το θέμα (της διαμόρφωσης μιας εθνικής στρατηγικής) έχει εξοβελισθεί στο πυρ το εξώτερον.

Οποιος τολμήσει από οποιοδήποτε κόμμα να ζητήσει τη διατύπωσηεναλλακτικής ως προς τον μνημονιακό μονόδρομο πολιτικής, τρώγεται

αμέσως ζωντανός και ωμός από την πιο ωμή, την πιο φρικτή και την πιο ηλίθια προπαγάνδα από γενέσεως νεοελληνικού κράτους.

Δεν νοείται σοβαρό κόμμα (ακόμα και η Ν.Δ.) που να μη διαθέτει έναplan B, παρά άβουλο και μοιραίο να ακολουθεί την πεπατημένη μιας ειμαρμένης που χαράζουν άλλοι. Η Ν.Δ. με πρώτο διδάξαντα το ΠΑΣΟΚ έχει οδηγήσει

κάθε πολιτικό διάλογο μεταξύ των κομμάτων στην παράλυση,

παραδίδοντας στην Ιερά Εξέταση των δελτίων των οκτώ κάθε σκέψηπου αμφισβητεί το ομογενοποιημένο μοντέλο του πολιτεύεσθαι.

Κι από την άλλη μεριά: Είναι υποχρέωση της Αντιπολίτευσης, και του ΣΥΡΙΖΑ, και των ΑΝΕΛ, και του ΚΚΕ να διαθέτουν εναλλακτικά σχέδια, να ταπροτείνουν στον λαό και να διαβουλεύονται μαζί του,

γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια μωρές κατηγορίες για«πολυγλωσσία», «λαϊκισμό» και τα συναφή καθεστωτικά φληναφήματα.

Εκτός απ’ το προεκλογικό πρόγραμμα, σαφές και καθαρό, που κάθε κόμμα έχει καθήκον να θέτει προ των οφθαλμών των πολιτών, έχει στις σημερινές συνθήκες επίσης την υποχρέωση να διαθέτει και εναλλακτικές λύσειςσε όσα το ίδιο προτείνει. Οχι για να διαθέτει

πιθανές μετεκλογικές υπεκφυγές, αλλά αντιθέτως για να αποδεικνύει ότι μπορεί να υποστηρίζει τις κεντρικές πολιτικές του επιλογές (στρατηγική) μεσοφές κι αποτελεσματικές τακτικές.

Αν η Γερμανία έχει στήσει εκ νέου ένα «εργαστήριο του δόκτοροςΜένγκελε» για να μεταμορφώσει τους λαούς της Ευρώπης σε είλωτες, τότε η απάντηση των λαών, για να δοθεί, απαιτεί πολιτικές έξω απ’ τα στερεότυπαπου έως τώρα ανέχονταν οι άρχουσες τάξεις.

Κ. Λαπαβίτσας: Δεν υπάρχουν μονόδρομοι

Το «σχέδιο διάσωσης» της Κύπρου από την Τρόικα είναι ίσως το χειρότερο πρόγραμμα που έχει ως τώρα επιβληθεί σε χώρα της Ευρωζώνης. Σηματοδοτεί τη βαθιά αλλαγή της νομισματικής ένωσης με τρόπο που επιτείνει την αποδιάρθρωσή της, καταστρέφει την κυπριακή οικονομία και βάζει την Κύπρο σε εθνικό αδιέξοδο.

Η Κύπρος έχει αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα στην ιστορία της, αλλά η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι ποτέ δεν υπήρξαν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Υπάρχει και άλλη πρόταση για την Κύπρο, η οποία αν και δύσκολη, ανοίγει καλύτερες προοπτικές για το μέλλον. Εύκολες λύσεις όμως δεν υπάρχουν πια.

Το σχέδιο της Τρόικα για την Κύπρο υπονομεύει κι άλλο την ΟΝΕ καθώς:

Χρησιμοποιεί στοιχεία της "λύσης Ισλανδίας", δηλαδή μεταφέρει το κόστος της κατάρρευσης των ιδιωτικών τραπεζών στους μετόχους, τους μεγάλους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες, αλλά δεν θέτει τις τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, ούτε φροντίζει να προστατεύσει την εγχώρια οικονομία της Κύπρου, μεταφέροντας το κόστος στο εξωτερικό, όπως έκανε η Ισλανδία.

Αντιμετωπίζει το πρόβλημα των τραπεζών παραμερίζοντας το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Αντί να προωθεί την ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, εντείνει την πολυδιάσπαση των τραπεζών.

Δημιουργεί πλαίσιο ανασφάλειας για τους ομολογιούχους και τους μεγάλους καταθέτες όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών, ιδίως όμως αυτών της περιφέρειας. Συνεπώς, θα ανεβάσει το κόστος δανεισμού στην περιφέρεια και θα μεγαλώσει τη διαφορά των επιτοκίων με το κέντρο, φέρνοντας τις επιχειρήσεις της περιφέρειας σε ακόμη μειονεκτικότερη θέση.

Θέτει χώρες όπως η Ελλάδα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όσον αφορά τα ιδιωτικά και τα δημόσια χρέη. Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν τη στιγμή αυτή προβληματικά δάνεια ύψους 40-80 δις.

Θα επιβληθεί κούρεμα στις καταθέσεις για να αντιμετωπιστούν αυτά;

Πέραν τούτου, το ελληνικό δημόσιο χρέος χρειάζεται νέο και βαθύ κούρεμα.

Θα δεχτούν οι "εταίροι" μας να κουρέψουν το δημόσιο χρέος, χωρίς να επιβάλλουν μέρος του κόστους στην Ελλάδα; Τι σημαίνει αυτό για τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες;

Το σχέδιο όμως της Τρόικα καταστρέφει και την Κύπρο γιατί:

Επιφέρει βίαιη και απότομη συρρίκνωση των τραπεζών, χωρίς όμως να τις θέτει υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο και χωρίς να προστατεύει την εγχώρια οικονομία – καταθέτες και επιχειρήσεις. Οι μεγάλες κυπριακές τράπεζες θα διαλυθούν και τμήματά τους θα περάσουν σε ξένα χέρια με ευτελές αντίτιμο, όπως φαίνεται να συμβαίνει με τα υποκαταστήματα στην Ελλάδα. Η τραπεζική συρρίκνωση θα οδηγήσει σε πιστωτική κατάρρευση και ασφυξία με πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα για τον παραγωγικό ιστό.

Αυξάνει τον δημόσιο δανεισμό κατά 10 δις, ή περίπου 60% του ΑΕΠ. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το γιγαντωμένο δημόσιο χρέος, η Κύπρος θα δεχτεί Μνημόνιο που θα επιβάλλει λιτότητα. Ο συνδυασμός λιτότητας και πιστωτικής κατάρρευσης θα οδηγήσει σε βαθιά ύφεση με άδηλο τέλος. Είναι πολύ πιθανό το δημόσιο χρέος να αποδειχθεί μη βιώσιμο και σύντομα να χρειαστεί κούρεμα, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Εξασθενίζει τον κυπριακό κρατικό μηχανισμό και απομονώνει την Κύπρο γεωπολιτικά. Στην πράξη η Κύπρος μετατρέπεται σε ασήμαντο και φτωχό προτεκτοράτο των ισχυρών δυνάμεων της ΕΕ.

Υπάρχει και άλλος δρόμος για την Κύπρο, πέρα από την καταστροφή που της επιφυλάσσει η Τρόικα. Το πρόγραμμα που απαιτείται θα πρέπει να απορρίπτει τη λιτότητα προς χάρη του τραπεζικού συστήματος και να αναπτύσσεται σε τέσσερις βασικούς άξονες: τη διαχείριση των αποτυχημένων ιδιωτικών τραπεζών με όρους ευνοϊκούς για το κοινωνικό σύνολο, την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, την προστασία της εγχώριας οικονομίας και την προώθηση της ανάπτυξης.

Πιο συγκεκριμένα:

- Η δημόσια οικονομία πρέπει πρωτίστως να προστατευτεί θέτοντας τις αποτυχημένες ιδιωτικές τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο.

- Οι εθνικοποιημένες τράπεζες να διαχωριστούν σε «καλές» και «κακές», δημιουργώντας υγιείς τράπεζες που θα λειτουργούν σε δημόσια βάση. Οι ζημίες θα επιμεριστούν κατά τη διαδικασία της εκκαθάρισης, με απόλυτη διαφάνεια και κοινωνικά κριτήρια. Είναι απαραίτητο να προστατευτεί η λαϊκή αποταμίευση, αλλά και οι επιχειρήσεις και οι άλλες δραστηριότητες της εγχώριας οικονομίας.

- Η ζημία θα πρέπει να μεταβιβαστεί κυρίως στους καταθέτες και σε άλλα συμφέροντα του εξωτερικού. Μπορεί όμως να υπάρξει μέριμνα και για αυτούς σε βάθος χρόνου, στη βάση του πως θα κινηθεί η κυπριακή οικονομία.

- Να αποφευχθεί  η αύξηση του δημόσιου δανεισμού, που σημαίνει ταυτόχρονα και επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου. Οι δανειακές ανάγκες του κυπριακού κράτους είναι μεγάλες, αλλά όχι ανυπέρβλητες. Το δημόσιο χρέος είναι διαχειρίσιμο και οι πληρωμές του 2013 (περίπου 2.4 δις) είναι σε μεγάλο βαθμό προς το κυπριακό τραπεζικό σύστημα. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση ανάμεσα στο πρόβλημα δημοσίου χρέους της Κύπρου και της Ελλάδας. Η Κύπρος δεν πρόκειται να κηρύξει στάση πληρωμών αύριο – έχει χρονικό περιθώριο για να βρει άλλες λύσεις.

- Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου έχει υποχρέωση να ξεκινήσει ακόμη και τώρα τις προετοιμασίες απέναντι σε έναν εκ νέου εκβιασμό από πλευράς Τρόικα μέσω της παροχής ρευστότητας. Και η Κύπρος και η Ελλάδα έχουν πληρώσει πολύ ακριβά την απροθυμία τους να συντάξουν εναλλακτικό σχέδιο από τότε που ξέσπασε η κρίση. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν είναι ούτε ανέφικτη, ούτε πλήγμα μεγαλύτερο από αυτό που επιφυλάσσει το σχέδιο της Τρόικα.

- Αναπόφευκτα θα επιβληθούν περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πράγμα που ήδη ήδη συμβαίνει και με το σχέδιο της Τρόικα. Το εναλλακτικό σχέδιο θα πρέπει όμως να θέσει τους περιορισμούς με κοινωνικούς όρους και διαφάνεια για να αποφευχθεί η διαφθορά.

- Το πικρό μάθημα είναι ότι δεν μπορεί να γίνει καμία διαπραγμάτευση με την Τρόικα αν μια χώρα δεν είναι προετοιμασμένη και για έξοδο από την ΟΝΕ. Είναι απλώς ανεύθυνο να διατείνεται κανείς ότι μπορεί να υπάρξει "συναινετική", ή "ευρωπαϊκή" λύση και να αποκλείει πλέον και την επιλογή της εξόδου.

Η Κύπρος μπορεί να αποφύγει την καταστροφή που της μέλλεται από την Τρόικα. Μπορεί ακόμη να προσβλέπει σε ανάκαμψη που θα στηριχθεί στη δημιουργία ενός υγιούς δημόσιου τραπεζικού τομέα, ο οποίος  θα επιτρέψει και τη δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας σε βάθος χρόνου.

Θα χρειαστεί ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο το οποίο θα αλλάζει εκ βάθρων τον τομέα των υπηρεσιών και θα περιλαμβάνει την ενίσχυση του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα. Κυρίως όμως, θα είναι ένα σχέδιο που θα ενισχύει τα λαϊκά συμφέροντα και θα προστατεύει την εθνική ανεξαρτησία.

Η Κύπρος μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τους λαούς της περιφέρειας. Αρκεί να βρεθεί η πολιτική βούληση και να υπάρξει η αναγκαία κινητοποίηση.