Αχίλλειος πτέρνα

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Για τον Όμηρο δεν υπάρχει αγαθό μεγαλύτερο από τη ζωή. Κι αυτός ο διαβολεμένος ποιητής, ο Όμηρος, βάζει στα χείλη του Αχιλλέα τον πιο καίριο λόγο γι’ αυτό το θλιβερό σκότος της ανυπαρξίας. Όταν τον συναντά ο Οδυσσέας στον κάτω κόσμο για να του δώσει κουράγιο, του θυμίζει ότι ήταν δοξασμένος όσο ζούσε, μα και τώρα πάλι βασιλεύει μεταξύ των νεκρών. Ο Αχιλλέας όμως του δίνει την απόλυτη απάντηση.

Φαίδιμε Οδυσσέα, του λέει, ο θάνατος δεν παίρνει παρηγόρια! Θα προτιμούσα να ξενοδούλευα ξωμάχος στην πατρίδα μου παρά να είμαι βασιλιάς των νεκρών. Κι εδώ ο Όμηρος διαλαλεί με τον πιο ποιητικό τρόπο πως κάθε ζωντανός δεν θέλει να πεθάνει. Όχι πως φοβάται το θάνατο αλλά πως λατρεύει τη ζωή.

Και λατρεύω τη ζωή σημαίνει πως την υπερασπίζομαι μέσα σ’ αυτόν τον ακραία θανατόληπτο κόσμο. Την υπερασπίζομαι απ’ τους βασανιστές με τα άμφια και τις κελεμπίες. Με τις γραβάτες και τα κουστούμια. Τους βασανιστές που καιροφυλακτούν σαν κακός αέρας μέσα σε κάθε ζωή.

Διαβαίνοντας τον Κήπο των Μαρτυρίων η Κλάρα με τον εραστή της, στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Οκτάβιου Μιρμπό, του λέει: «Κι όλα αυτά τα λουλούδια μη τα κοιτάς πια. Θα τα δεις καλύτερα μετά, όταν έχεις δει ανθρώπους να πονούν κι ανθρώπους να πεθαίνουν. Θα δεις πόσο πιο ωραία είναι, θα δεις τι φλογερό πάθος ενισχύει τ’ αρώματά τους!».

Την ίδια στιγμή λίγο πιο πέρα ένας βασανιστής προβαίνει στο μαρτύριο του αρουραίου, βάζοντας έναν πεινασμένο αρουραίο στον κώλο του θύματος και φωνάζοντας εκστασιασμένος: «Αριστούργημα Μιλαίδη, καθαρό αριστούργημα!»

Εδώ η εξουσία μέσω του βασανιστή μας βάζει έναν αρουραίο στον κώλο για να διασκεδάσει. Για να μας εξευτελίσει. Για να μας κάνει να νιώσουμε τον πιο ταπεινωτικό πόνο. Εφευρίσκει τα πιο συναρπαστικά μαζικά βασανιστήρια για να λιώσει με τη μπότα της αυτό που την απειλεί. Την καύλα και τη χαρά της ζωής. Αλλά περισσότερο την επιθυμία για ζωή.

Απ’ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τα βασανιστήρια δεν έπαψαν να τρέφουν τις φαντασιώσεις της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτόν τον ηθικά και αγγελικά πλασμένο Κόσμο του Τρόμου, ο Δυτικός κανόνας αποβλέπει στην πνευματικοποίηση της ωμότητας. Κι εδώ τώρα, μέσα στη σαδιστική ηδονοβλεψία του φιλοθεάμονος κοινού του λεγόμενου πολιτισμένου κόσμου, πρώτη είδηση είναι τα βασανιστήρια των Άλλων. Αυτά τα βασανιστήρια που λάμπουν σαν διαμαντόπετρες στα δάχτυλα του εκμεταλλευτή και είναι ένα είδος βέβηλης αντιστροφής του οίκτου, με τον ίδιο τρόπο που το άσεμνο είναι η βέβηλη αντιστροφή της σεμνότητας.