Ερμηνεύοντας το Ελληνικό παράδοξο

Αντι-λιτότητα στο δημοψήφισμα, ευρώ με περισσότερη λιτότητα στις εθνικές εκλογές

του system failure

Το μεγάλο ερώτημα μετά τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου, είναι, γιατί οι Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν κόμματα (με συντριπτική πλειοψηφία), που ψήφισαν το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο; Ένα ακόμα μνημόνιο που επιβλήθηκε με εκβιαστικό τρόπο από τον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου.

Γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο να εξηγήσει κανείς το παράδοξο, αν ληφθεί υπόψη ότι στο δημοψήφισμα που έγινε προηγουμένως, ο λαός αποφάσισε ξεκάθαρα να καταδικάσει τις νέες επιβαλλόμενες πολιτικές της καταστροφής, παρά την άνευ προηγουμένου μαύρη προπαγάνδα του τρόμου από τα συστημικά ΜΜΕ και τις κλειστές τράπεζες. Επιπλέον, λίγο πριν τις πρόωρες εκλογές, ο κόσμος ήξερε λίγο-πολύ τι να περιμένει από τον Τσίπρα, αφού είχε ήδη παραδοθεί στους δανειστές και συμφώνησε να υπογράψει το 3ο μνημόνιο.

Η πιο προφανής εξήγηση θα μπορούσε να είναι, ότι οι ψηφοφόροι είχαν περιορισμένες επιλογές. Η Λαϊκή Ενότητα δεν είχε τον απαραίτητο χρόνο να προετοιμαστεί και να πείσει την Ελληνική κοινή γνώμη ότι όντως έχει ένα βιώσιμο σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Ο Κώστας Λαπαβίτσας ήταν από τους πιο σταθερά προσηλωμένους σε ένα σοβαρό σχεδιασμό επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Φαίνεται ότι πάλευε σχεδόν μόνος γι'αυτή την υπόθεση, προσπαθώντας να παρουσιάσει ένα αξιόπιστο σχέδιο.

Αυτό που είναι αρκετά σημαντικό και σπάνια αναφέρεται στα μίντια (τηλεοπτικά και διαδικτυακά), είναι ότι το ποσοστό ρεκόρ της αποχής, δεν προήλθε μόνο από την γενική απογοήτευση των Ελλήνων μετά την άτακτη υποχώρηση Τσίπρα. Οφείλεται και στο γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, προήλθε από εκείνους που απείχαν συνειδητά από τις εκλογικές διαδικασίες στο παρελθόν και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως λόγω των ριζοσπαστικών του συνιστωσών, που εκφράστηκαν κατά κύριο λόγο μέσω της Αριστερής Πλατφόρμας.

Μετά την ήττα Τσίπρα και την αναγκαστική του υποχώρηση από όλες τις αρχικές εξαγγελίες, αυτό το εξαιρετικά δύσπιστο κομμάτι των ψηφοφόρων που προσήλθε με πολύ κόπο στις κάλπες, έχασε και πάλι, πολύ γρήγορα, την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΛΑΕ και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα. Κάτι που ήταν φυσικά αναμενόμενο.

Από την άλλη, ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας έχασε, εδώ και αρκετό καιρό, την εμπιστοσύνη του στα συστημικά ΜΜΕ. Το αποκορύφωμα αυτής της "ρήξης" εμπιστοσύνης, αποκαλύφθηκε με πάταγο, καθ'όλη τη διάρκεια της εβδομάδας πριν από το δημοψήφισμα. Και έτσι, ενώ τα συστημικά ΜΜΕ εξαπέλυσαν μια μαύρη προπαγάνδα που θα μείνει στην ιστορία, προκειμένου να τρομοκρατήσουν την κοινωνία και να αλλάξουν τις ισορροπίες υπέρ του "ΝΑΙ", οι πολίτες έδωσαν ένα γερό χαστούκι στη διαπλοκή και στο τραπεζομιντιακό κατεστημένο, ψηφίζοντας με διαφορά "ΟΧΙ".

Ωστόσο, η προπαγάνδα φαίνεται ότι αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, όταν επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όσο περνούσε ο καιρός, η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας επικεντρώνονταν, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ γενικά - καθώς γίνονταν φανερό ότι ο κόσμος δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψει στο παλαιοκομματικό σύστημα - αλλά, σε συγκεκριμένους στόχους. Ανθρώπους όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης (αρκετά νωρίς λόγω της ιδιότητάς του) και ο Κώστας Λαπαβίτσας. Οι περισσότεροι εντάχθηκαν αργότερα στη ΛΑΕ.

Σε γενικές γραμμές, τα μίντια επιχείρησαν να "αποδομήσουν" τους συγκεκριμένους ανθρώπους στα μάτια των ψηφοφόρων, παρουσιάζοντάς τους ως εντελώς αναξιόπιστους, ή, ακόμα και ως άτομα με "προβληματική" προσωπικότητα και συμπεριφορά, σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι "παρελάσεις" των ανθρώπων αυτών στις εκπομπές των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών είχαν αυτόν ακριβώς το στόχο.

Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το δούμε έντονα αυτή την περίοδο και στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα όσον αφορά τον υποψήφιο για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Bernie Sanders. Ο Sanders θεωρείται πολύ "Αριστερός" για τα Αμερικανικά δεδομένα, καθώς υποστηρίζει σταθερά την επανίδρυση του κοινωνικού κράτους και την υποστήριξη των πιο αδύναμων οικονομικά στρωμάτων, ενώ είναι μόνιμα επικριτικός απέναντι στην ασυδοσία της Wall Street. Αξίζει να θυμηθούμε ότι τον Σεπτέμβριο του 2010, “η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) αναγκάστηκε να δημοσιοποιήσει 21.000 συναλλαγές χρηματοδότησης που έκανε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, δίνοντας ονόματα και ποσά σε δολάρια. Η κοινοποίηση οφείλονταν στην κίνηση του Γερουσιαστή Bernie Sanders από το Βέρμοντ. Τα ογκώδη δεδομένα που αποκάλυψε η κατά κόρον μυστικοπαθής Ομοσπονδιακή Τράπεζα, δείχνουν το βαθμό εμπλοκής της στην Wall Street και καθώς η κρίση μεγάλωσε και τα συνήθη κανάλια δανεισμού πάγωσαν, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αντικατέστησε την Wall Street και τα τραπεζικά κέντρα του χρήματος με όρους χρηματοδότησης.” (http://adiritos.blogspot.gr/2013/04/9.html)

Δεν είναι λοιπόν παράξενο το γεγονός ότι το Αμερικανικό μιντιακό σύστημα επιχειρεί με παρόμοιο τρόπο (αν και μάλλον πιο εκλεπτυσμένα απ'ότι στην Ελλάδα), να "αποδομήσει" τον Sanders, σε αντίθεση με την Hillary Clinton, η οποία απολαμβάνει μια ιδιαίτερα καλή μεταχείριση από τα μίντια, καθώς, αν και ανήκει και αυτή στο Δημοκρατικό κόμμα, η πολιτική της φιλοσοφία δεν απέχει πολύ από αυτή των Ρεπουμπλικάνων, ή, ακόμα και των νεοσυντηρητικών της Ουάσιγκτον.

Επανερχόμενοι στην Ελληνική πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε μια ιδιαίτερη περίπτωση απόπειρας "αποδόμησης", όσον αφορά τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από την πρώτη στιγμή, ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, πήρε ιδιαίτερα σημαντικές πρωτοβουλίες για την διερεύνηση μεγάλων σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους μέσω της Επιτροπής Αλήθειας. Όπως ήταν φυσικό, οι ολιγάρχες κήρυξαν πόλεμο, χρησιμοποιώντας τα ΜΜΕ της διαπλοκής, κατασκευάζοντας γελοίες ιστορίες εναντίον της, ώστε να αποσπάσουν την προσοχή της Ελληνικής κοινής γνώμης από τις εξαιρετικά σημαντικές πρωτοβουλίες της, για ευνόητους λόγους.

Ίσως όμως το πιο εντυπωσιακό στην όλη ιστορία, είναι ότι τα μίντια θυμήθηκαν ξαφνικά τον Βασίλη Λεβέντη, που επανήλθε στο προσκήνιο κυριολεκτικά από το πουθενά. Ήδη από τις προηγούμενες εκλογές, η ξαφνική "παρέλαση" Λεβέντη σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια, είχε τον αντίθετο στόχο, απ'ότι στην περίπτωση των "παλαβών" Αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ, που το σύστημα επιχείρησε να αποδομήσει. Έτσι, οι συνεντεύξεις που έδωσε, είχαν ως στόχο να διορθώσουν την εικόνα του και να τον παρουσιάσουν ως μια “νέα”, αξιόπιστη πολιτική πρόταση. Θυμηθείτε όμως: όταν το μιντιακό κατεστημένο αντρώνονταν τη δεκαετία του 90, ο Λεβέντης γινόταν αντικείμενο χλευασμού και διακωμώδησης, λόγω του ιδιαίτερου τρόπου έκφρασης και του χαρακτήρα του.

Τώρα που το σύστημα χρειαζόταν μια νέα εφεδρεία, προκειμένου να κατατροπώσει τον κίνδυνο των "παλαβών" Αριστερών της ΛΑΕ, ο Λεβέντης "σοβαρεύτηκε" και "πέρασε όλα τα τεστ". Στις συνεντεύξεις του, σε γενικές γραμμές κατηγορούσε μόνιμα το κακό δημόσιο και το παλαιοκομματικό σύστημα (ως συνήθως), αλλά απέφυγε να αναδείξει τις τεράστιες ευθύνες του διεφθαρμένου τραπεζικού συστήματος, που καταβρόχθισε πακτωλό δισεκατομμυρίων σε πακέτα διάσωσης. Εμφανίστηκε επίσης φανατικός υποστηρικτής του ευρώ, αποκηρύττοντας μετά βδελυγμίας την πιθανότητα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Αυτό ήταν: το σύστημα τον μεταμόρφωσε ξαφνικά σε μια "σοβαρή" αξιόπιστη πολιτική δύναμη, απέναντι στους "παλαβούς" ριζοσπάστες της ΛΑΕ, που τόλμησαν να προτείνουν την έξοδο από το ευρώ, ως μια σοβαρή εναλλακτική λύση, προκειμένου να σωθεί η χώρα από τη μέγγενη των επιβαλλόμενων καταστροφικών πολιτικών. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε: Ο Λεβέντης κατόρθωσε να μπει στη βουλή μετά από μερικές δεκαετίες πολιτικής ανυποληψίας, ενώ η ΛΑΕ δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε έναν βουλευτή!

Φυσικά, ο κύριος λόγος που η ΛΑΕ δεν κατάφερε να μπει στη νέα Βουλή, είναι το γεγονός ότι εδώ και πέντε χρόνια, η μεσαία τάξη υπέστη κανονική πλύση εγκεφάλου από την τραπεζομιντιακή δικτατορία, μέσα από σενάρια τρόμου σε διάφορες παραλλαγές, σε περίπτωση που χώρα θα επέλεγε την έξοδο από την ευρωζώνη. Αλλά το πιο εντυπωσιακό, είναι ότι η καταστροφή ήρθε μέσα στο ευρώ και είναι δεδομένο ότι θα συνεχιστεί με αμείωτο ρυθμό!