Η έννοια του τοπίου, δεν
εξαντλεί τη σημασία της μόνο στην αισθητικοποίησή του και στους
ζωγραφικούς τοπιακούς πίνακες (π.χ της περιόδου του ρομαντισμού ενός
Constable), αλλά ταυτόχρονα η έννοια αυτή, εμπεριέχει στα σπλάχνα της
και τον προσδιορισμό «πολιτισμικό». Όταν αναφερόμαστε δηλαδή στο τοπίο,
αυτομάτως εννοούμε ένα σύνολο πραγμάτων περιπλοκότερο από εκείνο που
γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις μας. Ο επιθετικός προσδιορισμός
«πολιτισμικό» πριν από τη λέξη «τοπίο», σημαίνει ότι [το τοπίο] δεν
είναι απλώς μόνο τα βουνά και οι κάμποι, οι θάλασσες με τους αιγιαλούς
και τα λιβάδια με τα δέντρα, αλλά ταυτόχρονα είναι μια σειρά από
πολιτικά γεγονότα και αποφάσεις των ανθρώπων μιας κοινωνίας και
συμπεριλαμβάνει μέσα του ολόκληρες τις σκέψεις των ανθρώπων και τις
πρακτικές τους. Συμπεριλαμβάνει την αρχιτεκτονική και τις πόλεις καθώς
επίσης και τα πάρκα και τους κήπους. Συμπεριλαμβάνει τις τέχνες εν γένει
και την τεχνολογία. Αυτό μπορεί να σημαίνει επίσης έναν ολόκληρο τρόπο
κατά των οποίο μια κοινωνία αυτοσυστήνεται.
Με τη σύντομη αυτή σκέψη
αισθάνομαι ότι καμία απολύτως έκπληξη δεν πρέπει να αισθανόμαστε για το
ν/σ σχετικά με τους αιγιαλούς που έφερε η κυβέρνηση πριν από μερικές
ημέρες προς διαβούλευση.
Το πολιτισμικό παράδειγμα που
υποδεικνύει η τωρινή συγκυβέρνηση και θα αποτυπωθεί αργότερα και στο
τοπίο, είναι ακριβώς αυτό το οποίο δείχνει έναν δρόμο ιδιωτικοποιήσεων
των πάντων. Το πολιτιστικό παράδειγμα που ανέρχεται από την πολιτική
βούληση αυτή, θέλει να χρησιμοποιήσει το τοπίο, τον αιγιαλό εν
προκειμένω, έτσι ώστε να ωφεληθεί μια μικρή κάστα ανθρώπων που
εκμεταλλεύτηκαν και έκλεψαν το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της
χώρας και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, οι πολίτες της ζουν στα όρια
της ανέχειας και της αξιοπρέπειας, οδεύοντας σταδιακά προς το περιθώριο
της κοινωνίας.
Αυτό το ανήκουστο και
ξεδιάντροπο παιχνίδι της συγκυβέρνησης έχει στο τέλος της παρτίδας λεφτά
αληθινά και όχι ψεύτικα όπως της Monopoli. Ο δρόμος που διανύουν τα
«πιόνια», είναι εύκολος ή δύσκολος αλλά υπόσχεται χρήματα πολλά. Αυτό
ακριβώς νομίζω ότι είμαστε. Αυτό συνηθίσαμε να είμαστε εδώ και αρκετά
χρόνια. Να αισθανόμαστε οικία και φιλόξενα όπου πάνε τα λεφτά, ή από
όπου έρχονται τα λεφτά και αυτό να βαφτίζουμε «πολιτισμό». Θυμάμαι την
καΑρβελέρ πριν
από κάποιο καιρό που το έλεγε σε μια της συνέντευξη και που φάνηκε
προφητική. Αλλά τελικά πόσο προφητικός στα αλήθεια μπορεί να είναι
κανείς όταν απλώς παρατηρεί με ηρεμία και οξυδέρκεια μια κατάσταση που
επαναλαμβάνεται…;
Το μέλλον του τοπίου που
προτείνεται από το σύγχρονο πολιτικό βίο – ένα τοπίο όπου κυριαρχεί το
χρήμα και η περίφραξη του τόπου- είναι απολύτως συνεπές προς την ηθική
της άρχουσας τάξης και αυτό δεν προκαλεί, τουλάχιστον στα μάτια μου
καμία απολύτως αντίφαση. Η ηθική της σύγχρονης κοινωνίας θα αντανακλάται
στην αισθητική του αυριανού τοπίου. Απόλυτα σύμφωνα τα δύο αυτά.
Αντίφαση και έκπληξη θα προκαλούσε ο σεβασμός του τόπου και της
παράδοσης του τόπου. Αντίφαση θα προκαλούσε αν ξαφνικά σταματούσε να μας
ενδιαφέρει πως θα απομυζήσουμε λεφτά με τον πιο χυδαίο τρόπο από τη γη
που μας φιλοξενεί και σκεφτόμασταν με σεβασμό και περισυλλογή την
ιερότητα του τόπου. Το αυτονόητο της απρόσκοπτης επαφής του οποιονδήποτε
με τη γη-κτήμα όλων των ανθρώπων. Απόλυτη αρμονία και σύμπνοια με την
ηθική των πολιτικών κομμάτων ο τόπος που προτείνουνε θα είναι ένα
«άβατο» από τους περισσότερους από εμάς. Θα γίνει αυτονόητο ύστερα με τα
χρόνια ότι σε κάποια μέρη δε θα μπορείς να σταθεί κανείς να κοιτάξει το
ηλιοβασίλεμα με το σύντροφό του πάνω στην άμμο, γιατί θα έρθει ένας
security και θα του απαγορεύσει την πρόσβαση στην… άμμο !
Αυτό λοιπόν εκφράζει η σύγχρονη
πολιτική αντίληψη: τη χυδαιότητα της εκμετάλλευσης με οποιονδήποτε τρόπο
του ίδιου της του τόπου. Οποιοσδήποτε θα έχει τη χρηματική
δυνατότητα να επέμβει πάνω σε αυτό και να ασελγήσει, απλώς θα το κάνει.
Οποιοσδήποτε αντίθετα, αισθάνεται την υποχρέωση να αλλάξει κατεύθυνση η
ηθική στάση αυτή, απέναντι στο τοπίο (το πολιτισμικό τοπίο) υποχρεούται
κατά τη γνώμη μου να το δείχνει κάθε μέρα έμπρακτα, αλλά και με την
προτίμηση ανάλογων πολιτικών προσώπων ικανών να διαχειριστούν σοβαρά τα
θέματα του τόπου τους με σεβασμό και συνείδηση. Καμία απολύτως έκπληξη
το ν/σ, απλώς και μόνο δυσάρεστη επιβεβαίωση της αθλιότητας που έχει
περιπέσει το τιμόνι αυτής της χώρας.
Προς το παρόν καταφέραμε με τις
αντιδράσεις οι οποίες σημειωτέον ξεκίνησαν από τα socialmedia, να
τρενάρουμε τις διαδικασίες διαβούλευσης. Το γίνεται όμως αύριο μεθαύριο;
Προτεραιότητα επιτακτική να περισώσουμε την ανθρωπιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου