Γιατί πρέπει να στενοχωρηθώ;

 Γιατί πρέπει να στενοχωρηθώ; Γιατί θα πρέπει να αισθανθώ άσχημα που δεν νιώθω την ίδια οργή τον ίδιο κόμπο που είχα στο λαιμό όπως τότε με τον Παύλο; Είχαν οι εσατζήδες μάνα που έκλαψε; Κι αν είχαν, γιατί εγώ πρέπει να είμαι απάνθρωπος που δεν ένιωσε την ίδια ανάγκη να προσγειωθεί με μένος δαμόκλειος σπάθη στο κεφάλι των δολοφόνων τους αναζητώντας δικαιοσύνη;

Με κουράσατε πια. Μιλώ στον πληθυντικό και βγάζω την ουρά μου γιατί έφυγα. Με κουράσανε τα παρασκήνια. Τα κομματόσκυλα που λυσσασμένα πια μέχρι πρότινος τρέφονταν κανιβαλίζοντας τις σάρκες των ομοίων τους, τώρα που η πίτα δεν είναι πια αρκετή για να το βουλώσουν όλοι.
Με κουράσατε γιατί μόνο κομπορρημοσύνη πωλείται πλέον στην Ελλάδα. Μια χώρα όμορφη, ηλιόλουστη, μεστή, που πάντα ξεπωλείται για δύο κάλπικες δεκάρες. Σαν μια γριά πόρνη στο παζάρι. Το πρόθυμο θύμα πάντα. Και πάντα με χαμόγελο στο βιασμό. Λες και είναι σε κώμα.
Με κουράσατε για το έλλειμμα πολιτισμού μας… Δεν μάθαμε να δίνουμε το χέρι με ειλικρίνεια, να κοιτάμε ίσια αυτόν που μοιάζει διαφορετικός να δουλεύουμε στα ίσια μαζί του.
Ποτέ δεν πατήσαμε στα πόδια μας και οι περήφανες δάφνες που μας πασάρανε, επίτιμο μέλος της Ε.Ε , σημαντικό κομμάτι στη νομισματική ένωση, μια θημωνιά μαλακίες προς κυριακάτικη κατανάλωση μετά το κοκκινιστό, για τη χώνεψη ίδια με τη γκαζόζα.
Αναπνέω σε μια χώρα από ευγενικούληδες κατάξανθους που ούτε υδρογονάνθακες έχει, μια κουκκίδα είναι στον παγκόσμιο χάρτη, ούτε έναν σκασμό από πανεπιστήμονες έχει και όμως…ζουν με χαμόγελο, καβάλα σε ποδήλατα πάντα μέσα σε πάρκα με χιόνια, χωρίς πολύ ήλιο και αναπνέουν, ρουφούν τη ζωή, γαμιούνται σαν τα κουνέλια, καταναλώνουν μπύρες και τραγουδούν χωρίς να υπάρχουν και ιδιαίτεροι λόγοι…
Αλλά το καταφέρνουν γιατί ξέρουν, παρόλο που δεν σε αγκαλιάζουν αμέσως, να σε σέβονται να σε κοιτούν στα μάτια και να δουλεύουν πάντα μαζί σαν ίσοι.
Δεν υποφέρουν από ξερόλες ημιμαθείς, παντογνώστες πολυλογάδες αεριτζήδες, πολιτικά αποβράσματα, λωποδύτες λαϊκιστές και έναν λαό σε κωματώδη κατάσταση που δεν αντιδρά.
Εμείς μάθαμε να προσφερόμαστε. Να αφηνόμαστε στην εκμετάλλευση και να το γλεντάμε σαν την καλή πουτάνα που χαμογελά και προσποιείται.
Πάντα το πρόθυμο θύμα, η Ελλάδα ξεπωλείται για ακόμη μία φορά και τσιμουδιά από κανέναν εφόσον υπάρχουν αόρατοι εχθροί προ των πυλών για να ασχοληθούμε.
Οι βρωμιάρηδες άπλυτοι μετανάστες, παιδιά χωρίς δικαιώματα και ανάγκες που ήρθαν να καταβροχθίσουν τον πολύτιμο πλούτο μας, οι τρομοκράτες (το τρικ έγινε δις μέσα σε λίγους μήνες, μία στα Γρεβενά, μία με τη δολοφονία των μισάνθρωπων πατριωτών) και οι Γερμανοί που μας εκμεταλλεύονται….
Ας συνεχίσουμε λοιπόν έτσι…Χωρίς να αναρωτιέται κανείς τι μας έφταιξε και αν το αξίζαμε αυτό που παθαίνουμε.
Χωρίς να κοιτά κανείς το παρελθόν για αυτοκριτική.
Και γιατί, ας απαντήσει κάποιος, πρέπει να αισθανθώ εγώ για τους ανθρώπους του συστήματος, του παρακράτους, ακόμα και γι’ αυτούς τους ανόητους απαθείς, άσχημα;
Μόνο για τον Παύλο λυπάμαι, για κανέναν άλλο λοιπόν και εύχομαι το ίδιο με την μάνα, την σύντροφο του, σαν αδερφός του.
«Δε μου φτάνουν οι σφαίρες δεν με ικανοποιούν. Απομονωμένοι, σαν αληθινά αποβράσματα της κοινωνίας, θέλω να πεθάνουν ανεπιθύμητοι παντού. Μια ζωή στο περιθώριο, ξέρω ότι τύψεις δεν πρόκειται να νιώσουν.»
Εκτός αν μου βρει κάποιος έναν καλό λόγο να στενοχωρηθώ για τη δολοφονία του υπόκοσμου από τον υπόκοσμο.
Έχουν οι φασίστες, οι άνανδροι δολοφόνοι οικογένεια;
Καληνύχτα πιτσιρίκο. Δε λυπάμαι που έφυγα, μόνο γι’ αυτά που δεν κάνουν οι άνθρωποι που έμειναν.
Κ.Μ.

(Αγαπητέ φίλε μη λυπάστε για τίποτα. Αν η χώρα μας σας έγινε κατάρα, να πάει στο διάολο. Ένας λόγος, ίσως, να στενοχωρηθεί κάποιος -έστω και λίγο- είναι για εκείνα τα παιδιά που ήταν στην κούνια κάποτε και θα όλα έδειχναν πως θα μπορούσαν να γίνουν κάτι καλύτερο από φασίστες. Ζήστε. Να είστε καλά.)
pitsirikos