Η πρωτοφανής επίθεση των μεταλλαγμένων του καπιταλισμού, των ακραίων
νεοφιλελεύθερων σταγονιδίων δηλαδή, τα οποία έχουν τοποθετηθεί στις
κυβερνήσεις, αλλά και στο στελεχιακό πολιτικό δυναμικό ολόκληρου του
πλανήτη, έχει «τρελάνει» ακόμα και μερικά νυν ή πρώην μέσα ή οργανισμούς
του λεγόμενου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι
πρόσωπα και θεσμοί, τα οποία ποτέ δεν έκρυψαν την καπιταλιστική τους
προσέγγιση και θεώρηση των πραγμάτων, ανησυχούν βαθύτατα, και το
δείχνουν, για την κατρακύλα που έχουν τα πάρει τα πράγματα όχι μόνο σε
ευρωπαϊκό, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ξέσπασε η κρίση
στις ΗΠΑ, με τους Ρεπουμπλικανούς (ως φυσική παρουσία, καθώς από πίσω
κρύβονται άλλες σκοτεινές δυνάμεις), να απειλούν να βυθίσουν την χώρα
από την άλλη μεριά του Ατλαντικού στη χρεοκοπία, μη αποδεχόμενοι να
ανεβάσουν το όριο χρέους των ΗΠΑ. Το επιχείρημά τους; Πέρα από γελοίο
ήταν και εξακολουθεί να είναι επικίνδυνο. Δεν αποδέχονται την μεγαλύτερη
μεταρρύθμιση των τελευταίων πολλών ετών στην Αμερική. Το περίφημο
Obamacare. Πρόκειται για το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης των
Αμερικανών πολιτών στις παροχές υπηρεσιών Υγείας, ακόμα και σε όσους
αδυνατούν να καταβάλλουν τις εισφορές τους γιατί έχουν χάσει την δουλειά
τους και είναι ανασφάλιστοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι ούτως ή άλλως οι
Αμερικανοί πολίτες όταν εργάζονται, καταβάλλουν τους φόρους τους
κανονικά. Δεν ευθύνονται οι ίδιοι αν οι μεγάλες εταιρείες κλείνουν γιατί
«έπεσαν έξω» ή ακόμα καλύτερα γιατί έχασαν τον έλεγχο από την ακόρεστη
δίψα για συνεχόμενα και αδιάκοπα υπερκέρδη.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχει ξεσπάσει στην Ελλάδα αυτή τη
φορά, μια παρόμοια κατάσταση στον ευαίσθητο και ιδιαίτερα νευραλγικό
τομέα της Υγείας. Η τρόικα μαζί με τον Άδωνι Γεωργιάδη προσπαθούν να
διαλύσουν την δημόσια Υγεία σε συνδυασμό με τις αποφάσεις του υπουργείου
«Εργασίας» του Γιάννη Βρούτση, για την διάλυση της δημόσιας Κοινωνικής
Ασφάλισης. Εξάλλου, Υγεία και Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση πορεύονται
μαζί, σαν αδελφάκια. Δεν μπορεί δηλαδή να σταθεί το ένα χωρίς το άλλο ή
ακριβέστερα δεν μπορεί το ένα να ανήκει στους ιδιώτες και το άλλο όχι.
Αν κάποιος ήθελε να εξετάσει πιο προσεκτικά το ζήτημα, ιδιαίτερη αξία θα
είχε αν στεκόταν στα πρόσωπα που εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές.
Άνθρωποι με μηδενική ή ασήμαντη πολιτική καριέρα. Άνθρωποι –
«αλεξίπτωτα» δηλαδή.
Την ίδια περίοδο, δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια για
πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Όσοι δεν πείθονται για τις
«αναγκαίες» αυτές «μεταρρυθμίσεις», στέλνονται ως «δώρο» στην αγκαλιά
της ακροδεξιάς. Η κατάσταση έχει πια αρχίσει να θυμίζει έντονα το 1929. Η
Ιστορία για όσους γνωρίζουν σε βάθος και όχι επιφανειακά το γνωστικό
αντικείμενο όμως επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Αρχίζει
και ξεδιπλώνεται το «σχέδιο». Μείωση πληθυσμού, σε παγκόσμιο επίπεδο με
κάθε τίμημα, με κάθε κόστος, απροκάλυπτα πλέον. Κι επειδή οι πόλεμοι με
όπλα, βόμβες και τανκς, έχουν θεωρηθεί ως ένα εξαιρετικά δαπανηρό
«σπορ» για τα «σκουπίδια» – παράσιτα του μεγάλου Παγκοσμίου Κεφαλαίου,
έχει προκριθεί και υλοποιείται η «λύση» του παγκόσμιου οικονομικού –
ψυχολογικού πολέμου μέχρις εσχάτων. Όπως άλλωστε λένε και στις ΗΠΑ,
πρόκειται για το «περίφημο» 1% , το οποίο επιτίθεται λυσσασμένα με όλες
του τις εξαγορασμένες δυνάμεις στο 99%. Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο,
ότι όλο αυτό το σκοτεινό σύστημα, χρησιμοποιεί ότι πιο ακραίο μπορεί να
βρει στον παγκόσμιο πολιτικό στίβο. Το κάθε περιθωριακό στοιχείο, τον
πλέον πρόθυμο να πατήσει επί πτωμάτων κυριολεκτικά και μεταφορικά, με
την απαραίτητη αμοιβή βέβαια.
Ολόκληρο αυτό το παρασιτικό σύστημα, έχει επικεντρώσει όλη του την
προσοχή σε οτιδήποτε έχει να κάνει με δημόσια αγαθά. Απέτυχαν παντού
άλλωστε, έριξαν την παγκόσμια οικονομία στα βράχια, πούλησαν ακόμα και
πάγο στους Εσκιμώους και τώρα επιθυμούν πιο σίγουρες «επενδύσεις».
Πηγαίνουν εκεί δηλαδή όπου οι «πελάτες», έτσι τους αποκαλούν, είναι
σίγουροι στο πέρασμα των αιώνων. Για να το πετύχουν αυτό πρώτα διαλύουν
τον κοινωνικό ιστό κάθε χώρας, εξαθλιώνουν τους λαούς, τους βάζουν
ενίοτε να σκοτωθούν μεταξύ τους, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις,
παραβιάζουν ή και καταργούν χωρίς προσχήματα και με συνοπτικές
διαδικασίες τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτοιμο πλέον το «έδαφος». Μετά
εμφανίζονται ως σωτήρες. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται πλέον το σχέδιο.
Τώρα, θέλουν την Υγεία, την Παιδεία, την Εργασία, την Κοινωνική
Ασφάλιση, το νερό, τον ηλεκτρισμό. Οτιδήποτε είναι απαραίτητο στον
άνθρωπο για να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Το τελικό συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και με ασφάλεια. Αν
αυτή η πορεία δεν ανακοπεί, τότε η κοινωνική καταστροφή θα είναι
οριστικό και αμετάκλητο γεγονός. Σε ότι αφορά, την ερώτηση, η οποία
ξεστομίζεται από όλο και περισσότερους διεθνείς αναλυτές για το «Αν
είμαστε σε πόλεμο;», η απάντηση είναι καταφατική, χωρίς κανέναν
ενδοιασμό. Ώρα για τον καθένα να διαλέξει στρατόπεδο. Ή με το 99% ή με
το 1%. Όπως έγραφε και ο Κωνσταντίνος Καβάφης «Κι αν δεν μπορείς να
κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο
μπορείς. Μη την εξευτελίζεις». Απλές και καθαρές κουβέντες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου