Δεν πιστεύω στην ατομική τρομοκρατία, επειδή...

Δεν πιστεύω στην ατομική τρομοκρατία, επειδή αυτή εξυπηρετεί απόλυτα τα σχέδια της αστικής τάξης!

Από την άλλη όμως δεν γίνεται να παρακολουθούμε αυτό το αίσχος έναν Κασιδιάρη ''ευγενικό'' να μιλάει για τρομοκρατία, μια μητερούλα που σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου του τραυματισμένου της παιδιού, να περιφέρεται από κανάλι σε ραδιοφωνικό σταθμό και από ραδιοφωνικό σταθμό σε κανάλι, για να μας πείσει για το πόσο ευγενικό και ακέραιο είναι το παιδί της μαζί και οι φίλοι του οι χρυσαυγίτες που έπεσαν νεκροί... Να στέλνει μηνύματα δεξιά κι αριστερά στην ελληνική νεολαία... ότι μεγάλωσε το παιδί τη μιλώντας του για την πατρίδα, και ότι εκεί η ΧΑ δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια πολιτιστική λέσχη, όπου τα παιδιά πηγαίνουν για να παίξουν σκάκι...

Ε, όχι, δεν το δέχομαι!! Δεν δέχομαι να μου κάνουν ένεση στο μυαλό για να ξεχάσω ότι τον τελευταίο καιρό πριν μαχαιρώσουν τον Παύλο Φύσσα, το κακό με τους χρυσαυγίτες είχε παραγίνει... Τρέχανε κατά αγέλες εναντίων των μεταναστών... Τον έναν τον κυνήγησαν μέχρι που έπεσε στις γραμμές του ηλεκτρικού, χτυπούσαν τους δασκάλους που παρέδιδαν δωρεάν μαθήματα σε μετανάστες, άλλον τον διαπέρασαν με σπαθί (το παιξαν αρχαίοι Έλληνες), πόσους κάρφωσαν με σουγιά; με μαχαίρι; με ρόπαλα; με σιδηρογροθιές; άλλου του έκαψαν το μαγαζί, σε ένα παιδί 14 ετών του χαράκωσαν το πρόσωπο...Να μην ξεχάσω τη δολοφονική επίθεση κατά των συντρόφων μας στην Ζώνη... Η ευγενική αυτή μητερούλα τα θυμάται;;

Κάποιος δημοσιογράφος μπορεί να τη ρωτήσει αν το παιδάκι της συμμετείχε σε κάποια από αυτές τις ομάδες κρούσης ....

 Έλεος...

______________
Μονίμως ονειρεύομαι
μια ανηφόρα που θα βγάζει ολόισια στα σπλάχνα σου
να μπαίνω και ν’ αλλάζω τους αλγόριθμους
έτσι που η καρδιά
να ξεκουφαίνει ενδελεχώς την νόηση
Αγχειβατείν – Pallasck
που λέγαν κι παππούδες μου
(πατώντας με τα πόδια τους τον μούστο)
υπονοώντας σκοτεινά
--Αίμα που’ χει το μέλλον μας
και πως να το χορέψεις
Γιάννης Στίγκας, Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο
(2012)

Πηγή: Disdaimona