Του Δήμου Βοσινάκη
Εδώ και μέρες, το προσφυγικό ζήτημα παραμένει με άνεση στην
κορυφή της επικαιρότητας, κάτι απόλυτα λογικό, αφού χιλιάδες πρόσφυγες
εξακολουθούν να έρχονται προς την Ευρώπη για να γλυτώσουν από τον
καταστροφικό πόλεμο που μαίνεται στην πατρίδα τους (Συρία), ή από τις
τραγικές συνθήκες που επικρατούν εξαιτίας των στρατιωτικών επεμβάσεων
από μεγάλες “δημοκρατικές”υπερδυνάμεις λίγα χρόνια πριν (Ιράκ και
Αφγανιστάν). Το θέμα με τους πρόσφυγες δεν είναι μόνο ανθρωπιστικό,
πολιτιστικό και οικονομικό. Είναι κυρίως οι πολιτικές αποφάσεις που
έχουν παρθεί σε κορυφαίο επίπεδο και καλούνται να εφαρμοστούν άμεσα,
ανεξαρτήτως κόστους και αντιδράσεων.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Χιλιάδες πρόσφυγες
ήρθαν, έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται όσο υπάρχει πόλεμος αφού η
μόνη πραγματική, ουσιαστική και καταλυτική ενέργεια που μπορεί να
αλλάξει απότομα τα δεδομένα είναι ο άμεσος τερματισμός των συγκρούσεων.
Όσο δεν υπάρχει στο τραπέζι η οριστική λήξη του πολέμου τότε δεν
μπορούμε να μιλάμε για λύσεις στο προσφυγικό, αλλά για διαχείριση του
ζητήματος. Επομένως, όσο οι πολιτικές αποφάσεις περιστρέφονται γύρω από
το πρόβλημα και δεν τολμάνε να στοχεύσουν στην καρδιά του προβλήματος,
τότε έχουμε ήδη αποδεχτεί την υποκρισία και τη βλακεία σαν απόλυτους
κυρίαρχους του παιχνιδιού. Απαραίτητη η αλληλεγγύη σε όλους τους
κατατρεγμένους ανθρώπους, χρειαζόμαστε άμεσα δομές και καταλήψεις που θα
στεγάσουν πρόσφυγες σε κάθε γωνιά της χώρας, χίλια μπράβο σε όσες και
όσους βοηθάνε τους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας όσο μπορούνε, αλλά
όσο βλέπουμε το δέντρο, τόσο θα απομακρύνεται το δάσος. Και το δάσος
είναι ο τερματισμός του πολέμου.
Σε ένα τόσο χοντρό παιχνίδι, όπου εμπλέκονται ΗΠΑ, Ε.Ε. Ρωσία
και Τουρκία θα ήταν αστείο να υποστηρίξεις ότι η όποια ελληνική
κυβέρνηση μπορεί να κάνει κάτι ουσιαστικό εκτός από το να κουβαλάει τους
καφέδες και να εκτελεί εντολές. Η Ελλάδα, αντίθετα με ότι πιστεύουν
μερικοί ρομαντικοί τύποι και οι καταπληκτικοί αιλλινόπσιχει κάτοικοι
της, είναι μία τελειωμένη ιστορία στη συνείδηση όλων των διεθνών
δυνάμεων: Μία χρεοκοπημένη αποικία χρέους, ένα προτεκτοράτο που
κυβερνάται από τα φαξ που έρχονται από Βέλγιο και Γερμανία και από
δευτεροκλασάτους υπαλλήλους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν. Είναι ο
ασθενής που θα δοκιμάσει πρόθυμα οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερη θανατηφόρα
συνταγή γιατί, καλώς ή κακώς, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν πιστεύει ότι
υπάρχει ζωή εκτός Ευρωζώνης.
Δέχομαι κάθε επιχείρημα που ισχυρίζεται κάτι διαφορετικό,
αρκεί πρώτα να απαντηθεί η εξής ερώτηση: Αλήθεια, τι είδους
διπλωματικές, πολιτικές ή οικονομικές απαιτήσεις μπορείς να έχεις από
μία χώρα που έχασε ετσιθελικά το 25% του ΑΕΠ της μέσα σε 4-5 χρόνια και
υποθήκευσε το μέλλον της μέχρι το 2057; Στην καλύτερη των περιπτώσεων
(και εξαιτίας του φόβου προς το διαφορετικό που έχει κυριεύσει τη
συντηρητική Γηραιά ήπειρο) η Ελλάδα θα γλυτώσει ένα μικρό ποσοστό του
χρέους της για να κρατήσει στο έδαφος της τα “σκουπίδια” που δεν θέλουν
να βλέπουν οι “πολιτισμένοι” δυτικοί εταίροι μας. Πολλοί κάνουν το λάθος
να συγκρίνουν την Ελλάδα με την Τουρκία παραβλέποντας το γεγονός ότι οι
γείτονες, παρά τα απολυταρχικά καραγκιοζιλίκια του σουλτάνου Ερντογάν
και το εκρηκτικό πολιτικό/στρατιωτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στο
τουρκικό έδαφος, έχουν κάποια δυνατά χαρτιά στο μανίκι τους που μπορούν
να εκμεταλλευτούν στο έπακρο:
-) Η Τουρκία ΔΕΝ ανήκει στην Ε.Ε. επομένως μπορεί να μιλάει με τους ηγέτες της Ε.Ε. σαν ίσος προς ίσο.
-) Η Τουρκία, σε αντίθεση με τις χώρες της Ευρώπης, μπορεί να
αντέξει 1,2,3 και 4 εκατομμύρια πρόσφυγες στο έδαφος της, αφού ο
πληθυσμός της πλησιάζει ήδη τα 80 εκατομμύρια και η έκταση της είναι
σχεδόν 6 φορές μεγαλύτερη από της Ελλάδας.
-) Η Τουρκία παραμένει εξαιρετικά χρήσιμη για τις ΗΠΑ γιατί εκτός από την Ελλάδα συνορεύει με Ιράν, Ιράκ και Συρία.
Πέρα από αυτά, είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του
ελληνικού λαού βοηθάει τους πρόσφυγες και δείχνει ένα θετικό πρόσωπο. Η
μεγαλειώδης ανταπόκριση του κόσμου στο Σύνταγμα, οι καταλήψεις σε Αθήνα
και Θεσσαλονίκη και οι εθελοντές που βρίσκονται στην Ειδομένη είναι μία
άκρως ελπιδοφόρα βάση που στο μέλλον ίσως μπορέσει να εξελιχθεί σε πιο
επικίνδυνα, για την εξουσία, μονοπάτια. Η μόνη μου ένσταση είναι πως ένα
τόσο μαζικό κίνημα βοήθειας δεν έχει αναπτύξει και τα αντιπολεμικά
χαρακτηριστικά που χρειάζονται. Φυσικά, υπάρχουν και οι μισάνθρωποι,
αλλά και οι ρατσιστικές εξαιρέσεις που ποτέ δεν έλειψαν και πρέπει να
εξαφανιστούν εδώ και τώρα. Οι συγκεκριμένες ρατσιστικές εξαιρέσεις
ξεδιπλώνονται μέσα από επιχειρήματα που δεν μπορούν να σταθούν ούτε σε
παιδιά του δημοτικού, ψεκασμένες συνωμοσίες και μία τεράστια δίψα για
δικαιολογίες. Και όταν οι ναζί ψάχνουν δικαιολογίες καταλαβαίνεις ότι ο
τελικός προορισμός είναι ένας ανελέητος διαγωνισμός ηλιθιότητας που
θέλει να βυθίσει στα τάρταρα κάθε υποψία ανθρώπινης νοημοσύνης. Για
παράδειγμα, γνωστός Έλληνας σκυλοτραγουδιστής χαρακτήρισε “ριψάσπιδες”
τους πρόσφυγες που έρχονται και “βιάζουν την Ελλάδα”.
Την Ελλάδα που, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έχουν
εγκαταλείψει την περίοδο 2008-2013, πάνω από 482.000 Έλληνες. Την Ελλάδα
που βλέπει τα παιδιά της να έχουν σκορπίσει στα 4 σημεία του ορίζοντα
για 500 και 1000 ευρώ παραπάνω, χωρίς να έχει πέσει στην ελληνική
επικράτεια ούτε σφαίρα. Την Ελλάδα που χέστηκε πάνω της για ένα
δημοψήφισμα και άδειασε ΑΤΜ, ράφια και βενζινάδικα μέσα σε λίγες ώρες.
Την Ελλάδα που έκανε μέχρι και τον Παπαδήμο πρωθυπουργό για να δείξει
στους τραπεζίτες πόσο καλό και υπάκουο σκυλάκι είναι. Την Ελλάδα που
υπηρετεί με πάθος την Ε.Ε. την ίδια ώρα που όλοι οι υπόλοιποι έχουν
καταλάβει ότι βρίσκεται σε αποσύνθεση και γράφουν τους κοινούς κανόνες
εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου