Σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις

Analyst Team

Η επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας είναι προτιμότερη από τη στυγνή λεηλασία της, καθώς επίσης από την επιταχυνόμενη κατάρρευση της μεσαίας τάξης – ενώ δεν θα αποφασιστεί, εάν συνεχίσουν οι Πολίτες να σιωπούν όπως τα πρόβατα

Όποιος πολιτικός δηλώνει πως οι αποκρατικοποιήσεις είναι αυτές που θα επαναφέρουν το ρυθμό ανάπτυξης σε μία υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, είτε είναι ανόητος, είτε θεωρεί τους Έλληνες ηλιθίους και θέλει να τους εξαπατήσει – εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα και προδίδοντας την πατρίδα του.

Η πεποίθηση μας αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι, είναι αδύνατον να μην γνωρίζει πως ένα κράτος, με υπερχρεωμένο δημόσιο και ιδιωτικό πλέον τομέα (δεν συνέβαινε το 2010), ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων, δεν μπορεί να αναπτυχθεί με βιώσιμο τόπο, ωφέλιμο για όλους τους Πολίτες του.

Η βασική αιτία είναι η αδυναμία δανεισμού όλων των τομέων του – του δημοσίου, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Η αδυναμία των δύο τελευταίων δεν οφείλεται μόνο στο ότι οι τράπεζες είναι επίσης χρεοκοπημένες αλλά, κυρίως, στο ότι δεν υπάρχουν πια φερέγγυοι, αξιόχρεοι δανειολήπτες – ούτε πρόθυμοι να δανειστούν, αφού δεν διαπιστώνονται κερδοφόρες προοπτικές, βαθαίνει η ύφεση, οι τιμές πέφτουν, τα εισοδήματα μειώνονται, ενώ παράλληλα όλοι προσπαθούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους (deleverage).

Όσον αφορά δε τις εξαγωγές, όταν όλες οι χώρες προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να λύσουν τα προβλήματα τους, ενώ ο παραγωγικός ιστός της Ελλάδας έχει πια καταστραφεί, δεν επιτρέπουν καμία απολύτως αισιοδοξία – ακόμη και αν υποθέσουμε πως ανακτούσαμε τη χαμένη ανταγωνιστικότητα μας, έχοντας επί πλέον τη δυνατότητα χρηματοδότησης τους

Χωρίς δανεισμό τώρα δεν διενεργούνται παραγωγικές επενδύσεις και χωρίς επενδύσεις δεν δημιουργούνται ποτέ συνθήκες βιώσιμης, μακροπρόθεσμης ανάπτυξης – οπότε, εάν δεν προηγηθούν μαζικές διαγραφές μέρους των χρεών, το κράτος είναι καταδικασμένο στη φτώχεια, στη μιζέρια και στην εξαθλίωση.

Όσον αφορά την «αναδιάρθρωση» των χρεών του δημοσίου, η επιμήκυνση της εξυπηρέτησης τους, η μεταφορά τους δηλαδή στις επόμενες γενιές, δεν λύνει σε καμία περίπτωση το πρόβλημα – απλά συνεχίζεται το μαρτύριο της σταγόνας, ο αργός θάνατος, ο οποίος είναι πολύ πιο επώδυνος από τον ακαριαίο.

Τέλος, σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις, είναι μεν σωστές όταν δεν αφορούν κοινωφελείς, στρατηγικές και μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις, αφού το κράτος δεν είναι καλός επιχειρηματίας, αλλά όχι σε εποχές όπως η σημερινή – όπου οι τιμές έχουν καταρρεύσει, οπότε πρόκειται ουσιαστικά για εκποιήσεις. Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός έχει ήδη τεκμηριωθεί στην περίπτωση των αεροδρομίων (άρθρο) – ενώ αποδεικνύεται επίσης όσον αφορά τον ΟΛΠ και τον ΟΠΑΠ, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

.

Ανάλυση

Ουσιαστικά το ρολόι της Ελλάδας σταμάτησε το 2010, όταν οδηγήθηκε στο ΔΝΤ για να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, καθώς επίσης το ευρώ – αντί να προσπαθήσει μόνη της να τα καταφέρει, με ένα δικό της εθνικό πρόγραμμα (ανάλυση) ή να δηλώσει επίσημα στάση πληρωμών, για να προστατευθεί από τους δανειστές της, διαπραγματευόμενη τη διαγραφή μέρους του χρέους της.

Έκτοτε το ρολόι γυρίζει συνεχώς προς τα πίσω, υπερχρεώθηκε πλέον και ο υγιής τότε ιδιωτικός της τομέας, ενώ άλλαξε διαδοχικά κυβερνήσεις από όλα τα πολιτικά κόμματα – με τελευταία μία ταλαντούχα, όσον αφορά τις δημαγωγικές της επιδόσεις, η οποία έχει το πλεονέκτημα του προτέρου εντίμου βίου.

Το «προτέρημα» της αυτό της δίνει τη δυνατότητα να κατηγορεί όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, παρά το ότι η ίδια έχει προκαλέσει ήδη ανυπολόγιστες καταστροφές στη χώρα, μέσα σε ελάχιστους μήνες – ενώ έχει το ελαφρυντικό να μην είναι ένοχη για την πολιτική διαφθορά του παρελθόντος, όχι επειδή δεν θα έκανε ενδεχομένως τα ίδια, αλλά λόγω του ότι δεν κυβέρνησε ποτέ.

Ακόμη χειρότερα, είναι η τελευταία στη σειρά, οπότε δεν υπάρχει κάποια άλλη επιλογή – με αποτέλεσμα να παραμένει στη θέση της, παρά το ότι υπέγραψε το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Πολύ περισσότερο αφού «εκτέλεσε» τους Έλληνες, θανατώνοντας την όποια ελπίδα τους είχε απομείνει – μία ελπίδα που η ίδια είχε εκθρέψει, χωρίς τελικά να διστάσει να κάνει ακριβώς τα αντίθετα, από αυτά που είχε υποσχεθεί.

Δυστυχώς όμως οι Έλληνες, είτε επειδή παραπλανήθηκαν, είτε επειδή δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια,έπεσαν για τρεις συνεχόμενες φορές στην ίδια παγίδα – δίνοντας έτσι το δικαίωμα στην κυβέρνηση τους να ισχυρίζεται πως εκτελεί τις δικές τους εντολές, καθώς επίσης τις αποφάσεις της πλειοψηφίας των κομμάτων που στήριξαν τη συμφωνία της τον Αύγουστο του 2015.

.

Η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ

Στο θέμα τώρα του ΟΛΠ, υπήρχε μόνο ένας αγοραστής – η κινεζική Cosco, η οποία πλήρωσε το αστείο ποσόν των 368,5 δις €, χωρίς κανένας να γνωρίζει πως υπολογίσθηκε, αφού η όλη διαδικασία ήταν εντελώς αδιαφανής. Η πρώτη προσφορά της δεν έγινε αποδεκτή από το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο έχει εκχωρηθεί από τη σημερινή κυβέρνηση στους δανειστές της χώρας, μαζί με τους υδρογονάνθρακες και τις τράπεζες – ενώ παραμένει μυστική η τελική συμφωνία, καθώς επίσης η τιμή που είχε θεωρηθεί ως έντιμη, από τις εταιρείες που αξιολόγησαν την επιχείρηση.

Αντί αυτού, το ΤΑΙΠΕΔ δήλωσε αυθαίρετα πως η συνολική αξία της συμφωνίας (Deal) είναι της τάξης του 1,5 δις € – χωρίς όμως να μπορεί να καταλάβει κανείς πως εξηγείται, από πού συνάγεται δηλαδή, με αποτέλεσμα να θεωρείται ένα κορυφαίο παράδειγμα δημιουργικής λογιστικής.

Φαίνεται πάντως πως προστέθηκαν από τη μία πλευρά οι προβλεπόμενες θεωρητικές εισφορές προς το δημόσιο,το ύψος των οποίων εξαρτάται από τα μελλοντικά κέρδη που θα εμφανίζει κατά το δοκούν η Cosco, καθώς επίσης οι επενδύσεις που θα διενεργηθούν – ύψους περί τα 350 εκ. € που όμως θα δρομολογηθούν, μόνο εάν η εταιρεία το κρίνει απαραίτητο. Ειδικότερα τα εξής:

(α) Όσον αφορά τις εισφορές, μέχρι στιγμής ο ΟΛΠ εισέπραττε από την Cosco, για τους δύο τερματικούς σταθμούς των εμπορευματοκιβωτίων που διατηρούσε, ένα ετήσιο ποσόν της τάξης των 35 εκ. € πρόσφατα – το οποίο ήταν σε σχέση με το τζίρο της. Από αυτά τα χρήματα, το 67% θα εισπράττεται μελλοντικά από τον πλειοψηφικό ιδιοκτήτη του ΟΛΠ – θα πηγαίνουν δηλαδή από τη μία τσέπη της Cosco στην άλλη. Με τον τρόπο αυτό, οι απώλειες του ελληνικού δημοσίου έως το τέλος της σύμβασης, υπολογίζονται τουλάχιστον στα 700 εκ. € – τα οποία θα πρέπει φυσικά να αφαιρεθούν από την τιμή πώλησης του ΟΛΠ.

Αφού  λοιπόν η τιμή ήταν 368,5 εκ. €, τότε η ζημία για το δημόσιο θα διαμορφωθεί στα 331,5 εκ. € – ενώ θα μειωνόταν από τις θεωρητικές εισφορές προς το κράτος, εάν η Cosco θελήσει να εμφανίσει ανάλογα κέρδη. Φυσικά θα μπορούσε να το αποφύγει, εάν χρεωνόταν από κάποια άλλη εταιρεία του ομίλου της, με εικονικούς αλλά νομιμοφανείς λογαριασμούς – οπότε το ελληνικό δημόσιο δεν θα εισέπραττε απολύτως τίποτα.

(β) Ακόμη πιο «ευρηματικός» είναι ο προϋπολογισμός που αφορά το ποσόν, το οποίο θεωρητικά θα επενδυθεί –επειδή συνυπολογίζονται ευρωπαϊκά κεφάλαια, ξένοι πόροι δηλαδή για την επιδότηση της επένδυσης που αφορά τα κρουαζιερόπλοια. Πρόκειται για 115 εκ. €, τα οποία φυσικά θα εισέπραττε ο κρατικός ΟΛΠ ακόμη και αν δεν υπήρχε η σύμβαση με την Cosco – ενώ η πραγματοποίηση των επενδύσεων δεν διασφαλίζεται από τους Κινέζους.

Αντίθετα, το συμφωνητικό εμπεριέχει μία σκανδαλώδη ρήτρα, σύμφωνα με την οποία η κινεζική εταιρεία προστατεύεται για πέντε χρόνια από οποιαδήποτε κύρωση, εάν δεν τηρήσει κάποια συμβατική της υποχρέωση (πηγή) – γεγονός που είναι φυσικά γνωστό στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία για να αποφύγει την κριτική, ισχυρίζεται πως τα ετήσια έσοδα της θα αυξηθούν, ενώ θα δημιουργηθούν 125.000 θέσεις εργασίας!

Τέτοιου είδους όμως ισχυρισμοί στηρίζονται σε σαθρές, μη σίγουρες βάσεις – ειδικά επειδή προϋποθέτουν πως η Κίνα αφενός μεν θα αγοράσει το δίκτυο σιδηροδρόμων, αφετέρου πως θα συνεχιστεί η άνοδος των κινεζικών εξαγωγών στην Ευρώπη. Εν τούτοις, οι εξαγωγές της Κίνας μειώνονται συνεχώς, τελευταία κατά 20% (πηγή), ενώ η εξαγορά των σιδηροδρόμων δεν είναι καθόλου σίγουρη – οπότε πρόκειται ξανά για παραπλανητικά ευχολόγια.

.

.

Περαιτέρω υπάρχει επί πλέον ένα πολύ σοβαρό θέμα: τα δασμολογικά έσοδα που θα χάσει το ελληνικό δημόσιο, εάν η κινεζική εταιρεία λειτουργήσει το λιμάνι του Πειραιά όπως αυτό της Νάπολης. Υπενθυμίζουμε εδώ πως, σύμφωνα με την υπηρεσία των ιταλικών τελωνείων, μόνο στο λιμάνι της Νάπολης το 60% των εμπορευμάτων διαφεύγει το δασμολογικό έλεγχο – το 20% των δελτίων αποστολής δεν ελέγχεται καθόλου, ενώ διενεργούνται 50.000 παραποιήσεις εγγράφων (πηγή).

Υπενθυμίζουμε επίσης την αναφορά ενός Ιταλού δημοσιογράφου, ο οποίος ερεύνησε αυτά που συμβαίνουν στο λιμάνι της Νάπολης, λόγω της εξαγοράς του από την Cosco, αφού απασχολήθηκε στην εταιρεία ως εργάτης, χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητα του – ενώ σήμερα διώκεται από το οργανωμένο έγκλημα για τις αποκαλύψεις του (πηγή). Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιταλό τα εξής:

«Τα κινεζικά προϊόντα έχουν πολλές υπηκοότητες – υβριδικές και νόθες. Τα μισά γεννιούνται στην κεντρική Κίνα, αργότερα ολοκληρώνονται σε κάποια σλαβική περιφέρεια, τελειοποιούνται στη βορειοανατολική Ιταλία και συσκευάζονται στα Τίρανα, για να καταλήξουν σε κάποια εμπορική αποθήκη της Ευρώπης. Σήμερα στη Νάπολη εκφορτώνονται εμπορεύματα, τα οποία προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την Κίνα – 1.600.000 τόνοι είναι αυτά που καταγράφονται, ενώ τουλάχιστον άλλο 1.000.000 τόνοι περνούν από το λιμάνι χωρίς να αφήσουν ίχνος.

Τα κοντέινερ, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν προτού ελεγχθούν, ευρίσκονται στις πρώτες σειρές. Κάθε κοντέινερ είναι κανονικά αριθμημένο – υπάρχουν όμως πολλά με την ίδια ακριβώς αρίθμηση. Έτσι, ένα ελεγμένο κοντέινερ «βαφτίζει» αυτόματα όλα τα ομώνυμα του, αυτά δηλαδή που έχουν το ίδιο νούμερο, σε παράνομα, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν.

Με αυτόν τον τρόπο, ένα μεγάλο μέρος των κινεζικών εμπορευμάτων κυκλοφορεί αφορολόγητο. Οι χονδρέμποροι τα αποκτούν, χωρίς να πληρώσουν δασμούς και εφορία. Το κράτος χάνει τεράστια έσοδα. Οι τιμές πρέπει να πέσουν, όλα πρέπει να κινηθούν γρήγορα, κρυφά. Οι τιμές πρέπει να «συρρικνωθούν», μέχρι να φτάσουν σε αυτές που ζητάει η αγορά. Αναπάντεχο οξυγόνο για τους Ιταλούς και Ευρωπαίους εμπόρους.

Δηλητηριώδες μονοξείδιο όμως για τους ντόπιους Βιοτέχνες, οι οποίοι είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τα «λαθραία» κινέζικα προϊόντα, χωρίς την προστασία των δασμών και των φόρων – τους οποίους καλούνται οι ίδιοι να πληρώσουν (για να παραμείνει υγιές το κράτος τους), τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους Κινέζους λαθρέμπορους.

Έτσι, συντελείται η αποβιομηχανοποίηση της Ιταλίας και της Ευρώπης, καθώς επίσης η εξάρτηση της, τουλάχιστον σε πολλά καταναλωτικά είδη, από την Κίνα – μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ηπείρου μας, έξυπνα τοποθετημένη από τις πολυεθνικές, τον κυρίαρχο του σύμπαντος”.

Ολοκληρώνοντας, εάν διαβάσει κανείς προσεκτικά την ανάλυση που αφορά τη Νάπολη, θα κατανοήσει πως η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ δεν ήταν μόνο σκανδαλώδης – αλλά, επίσης, καταστροφή για τη χώρα, όσον αφορά το λαθρεμπόριο και την εγκληματικότητα που θα κυριαρχήσει στον Πειραιά, εάν φυσικά οι Κινέζοι συμπεριφερθούν όπως στην Ιταλία.

.

Το σκάνδαλο του ΟΠΑΠ

Συνεχίζοντας, επειδή δεν θέλουμε να θεωρηθεί πως επικρίνουμε μόνο τη σημερινή κυβέρνηση για τις ιδιωτικοποιήσεις, θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε ένα σκάνδαλο της προηγούμενης – αυτής του 2012, η οποία ξεπούλησε κυριολεκτικά μία μονοπωλιακή κερδοφόρα εταιρεία του κλάδου των τυχερών παιχνιδιών. Ειδικότερα τα εξής:

(α) Το 2012 ο ΟΠΑΠ, ο οποίος δεν είχε καθόλου χρέη, πουλήθηκε για 1,2 δις € – όταν τα κέρδη του το 2011 ήταν 537,5 εκ. € έναντι 575,8 εκ. € το 2010 (πηγή). Με κριτήριο τα καθαρά του κέρδη, θα έπρεπε να πουληθεί στα 5,37 δις € (δέκα φορές τα ετήσια κέρδη) – ή, με βάση ανάλογες ιδιωτικοποιήσεις, τουλάχιστον στα 3,5 δις €.

Επομένως, το δημόσιο χάρισε στον «επενδυτή» πάνω από 2,3 δις €, δωρίζοντας του κυριολεκτικά την πλέον κερδοφόρα ελληνική επιχείρηση – ένα ποσόν που ισοδυναμεί σχεδόν με ένα ετήσιο ΕΝΦΙΑ.

(β) Σήμερα γνωρίζουμε πως η τιμή δεν ήταν δυστυχώς το μοναδικό σκάνδαλο – αφού αποκαλύφθηκε πως στη σύμβαση υπήρχε μία συμφωνία που αφορούσε «ειδικές αποζημιώσεις», για την περίπτωση που η επιχείρηση με τα αθλητικά στοιχήματα θα επιβαρυνόταν με φόρους ή με εισφορές άνω των 2 εκ. €! Ως εκ τούτου, όταν η σημερινή κυβέρνηση επέβαλλε μία εισφορά ύψους 0,05 € ανά στήλη, ο ΟΠΑΠ αρνήθηκε να την αποδεχθεί – προσφεύγοντας στο Συμβούλιο Επικρατείας για να την ακυρώσει (πηγή).

Παράλληλα, κατέθεσε αγωγή εναντίον της Ελλάδας στο διεθνές δικαστήριο διαιτησίας του Λονδίνου, ζητώντας αποζημίωση ύψους 1 δις € – με την αιτιολογία πως αυτό είναι το ετήσιο κέρδος που είχε υποσχεθεί στους μετόχους του από την τοποθέτηση των τερματικών «βίντεο λόττο», η οποία θεωρεί πως παρεμποδίζεται από τη νέα κρατική νομοθεσία.

Συμπερασματικά λοιπόν, οι δύο παραπάνω «ιδιαιτερότητες» τεκμηριώνουν πως η διατήρηση του ΟΠΑΠ στην ιδιοκτησία του κράτους θα ήταν απείρως πιο συμφέρουσα από την ιδιωτικοποίηση του – αφού τα έσοδα του θα είχαν ανοδική πορεία κάθε χρόνο, ενώ υπάρχουν πολλές άλλες δυνατότητες αύξησης τους, με την υιοθέτηση νέων παιχνιδιών.

Επομένως, η πώληση της επιχείρησης ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να κάνει το κράτος για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του – όπως άλλωστε όλες οι υπόλοιπες ιδιωτικοποιήσεις, με εξαίρεση τα ακίνητα του δημοσίου που δεν παρήγαγαν κανένα κέρδος.

.

Επίλογος

Οι εκποίηση των τραπεζών ήταν επίσης μία σκανδαλώδεις διαδικασία, η οποία κόστισε εν πρώτοις στην Ελλάδα πάνω από 40 δις € (άρθρο) – οπότε δεν κατανοεί κανείς πώς θα μπορούσε να μειωθεί το δημόσιο χρέος της κάποια στιγμή όταν, εκτός από τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, προστίθενται τέτοια υπέρογκα ποσά. Ακόμη χειρότερα όσον αφορά τις τράπεζες, όταν κανένας δεν γνωρίζει τι θα συμβεί με τα 203 δις €, με τα οποία έχει εγγυηθεί το κράτος – αφού, όταν θα λήξουν, οι τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να τα εξυπηρετήσουν, όντας ήδη χρεοκοπημένες.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως η διατήρηση της Ελλάδας στην προηγούμενη της κατάσταση είναι σωστή –με το πελατειακό κράτος, συμπεριλαμβανομένων των διεφθαρμένων ΜΜΕ της διαπλοκής,  να τροφοδοτείται από τις επιχειρήσεις του δημοσίου, καθώς επίσης από τις τράπεζες. Αντίθετα, οι περισσότερες εταιρείες του δημοσίου χρειάζονται επειγόντως μία ριζική αναδιάρθρωση – η οποία προϋποθέτει την ιδιωτικοποίηση εκείνων που δεν ανήκουν στις κοινωφελείς, στις στρατηγικές, καθώς επίσης στις μονοπωλιακές κερδοφόρες.

Όσον αφορά τις τελευταίες, θα πρέπει να εξυγιανθούν άμεσα από το δημόσιο – το οποίο θα μπορούσε τότε μόνο να τα καταφέρει, εάν λειτουργούσε αξιοκρατικά, εάν δεν είχε τη νοοτροπία του κρατισμού, καθώς επίσης εάν διέθετε λιγότερες επιχειρήσεις για να αναδιαρθρώσει.

Δυστυχώς όμως δεν διακρίνουμε κάτι τέτοιο αλλά, αντίθετα, διαπιστώνουμε πως επιταχύνεται η διαδικασία της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας – στην οποία θα προστεθεί σύντομα η αντίστοιχη της ιδιωτικής, με τις κατασχέσεις, με τους πλειστηριασμούς σε εξευτελιστικές τιμές που θα αφήσουν χρεωμένους τους ιδιοκτήτες παρά τις δόσεις που έχουν πληρώσει και την απώλεια των κατοικιών τους, με το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων για να διασωθούν δήθεν οι τράπεζες κοκ.

Όλα αυτά ενώ συνεχίζεται η σιωπή των αμνών, των Ελλήνων δηλαδή που οδηγούνται στη σφαγή όπως τα πρόβατα, χωρίς ουσιαστικά να διαμαρτύρονται καθόλου – ενώ η κυβέρνηση δημαγωγεί ασύστολα, εφευρίσκοντας πυροτεχνήματα του τύπου της καταπολέμησης της διαφθοράς των ΜΜΕ ή των φορολογικών διωγμών της ελίτ, κάθε φορά που υιοθετεί απάνθρωπους νόμους κατ’ εντολή των δανειστών.

Τελευταίο πυροτέχνημα η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν όμως κλείσει η αξιολόγηση και εφόσον το ΔΝΤ συμφωνήσει να συμμετέχει, με ένα νέο μνημόνιο – όταν στο παρελθόν η ίδια κατηγορούσε σωστά τη σημερινή αντιπολίτευση, τα μνημόνια και το ΔΝΤ, αναφερόμενη στην απίστευτα εγκληματική συμπεριφορά του όπου δραστηριοποιήθηκε στον πλανήτη. Το ΔΝΤ βέβαια για να συμμετέχει, απαιτεί την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών της Ελλάδας – εξαιρώντας όμως τα δικά του, επειδή δήθεν του απαγορεύεται από το καταστατικό του!

Κλείνοντας, θέλουμε φυσικά να είμαστε αισιόδοξοι, ενώ κατανοούμε απόλυτα πόσο σημαντική είναι η ελπίδα, ιδιαίτερα για τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας μας – η οποία αντιμετωπίζει ένα ακόμη πρόβλημα: το μεταναστευτικό, όταν τα ίδια της τα παιδιά είτε είναι άνεργα, είτε μεταναστεύουν σε άλλες, αφιλόξενες συνήθως χώρες.

Εν τούτοις, θεωρούμε πως δεν είναι καθόλου σωστό να εθελοτυφλούμε, ούτε να είμαστε αιθεροβάμονες – πιστεύοντας σε θαύματα και στον από μηχανής θεό που θα μας λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα μας.

Είμαστε λοιπόν της άποψης ότι, επείγει η αντίδραση εκ μέρους ολόκληρης της κοινωνίας – έτσι ώστε να δρομολογηθεί τόσο η στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, όσο και η αλλαγή του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η υιοθέτηση δηλαδή της άμεσης όσο υπάρχει καιρός, πριν λεηλατηθεί η χώρα μας, καθώς επίσης πριν ξεσπάσει η καταιγίδα των καταιγίδων στον πλανήτη – η οποία θα μας έβρισκε απροετοίμαστους, πολύ χειρότερα σχετικά με το 2008.

Analyst Team