Ελπίδα R.I.P.

y Elisabeth P

Σήμερα το πρωί κατάλαβα πως το χειρότερο πράγμα, πολύ λίγες θέσεις μετά από το να μην ξυπνήσεις καθόλου, και τότε να μην μπορείς να γράψεις γι’αυτό, είναι να ξυπνήσεις και να δεις τον Σόιμπλε στην τηλεόραση της χώρας σου να μιλάει για την χώρα σου σαν να μιλάει για πράγμα, για αντικείμενο, για κάτι που εναπόκειται στην κρίση άλλων με ποιούς όρους και προϋποθέσεις θα συνεχίσει να υπάρχει.

Μπορώ να αραδιάσω μια σειρά συναισθημάτων, μαζί τους όμως λέω να αραδιάσω μερικές από τις σκέψεις συσσωρεύονται τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου και, ακόμα μια φορά, με δυσκολεύουν να εκφραστώ. 
Μοιάζουν με ένα σύννεφο από το οποίο πρέπει να απομονώσεις αρκετές σταγόνες νερού για να ξεδιψάσεις, για να ποτίσεις ή για να πλυθείς -mission impossible.
Τελικά το μόνο νερό που έχεις σε πνίγει. Ναι, αυτό παθαίνω κι ευτυχώς που η φύση έχει εφεύρει το πνίξιμο από αγανάκτηση και θυμό για να ξεσκαρτάρω λίγες σκέψεις και να σώνομαι.

Γιατί αυτό το, ψυχή τε και σώματι, σακατεμένο υποκείμενο παίρνει αποφάσεις για τον χώρο που έχουν ορίσει για πατρίδα μου, για Ελλάδα; 
Γιατί λίγες δεκάδες πολιτικοί που δεν ζουν καν εδώ, έχουν δικαίωμα να μιλάνε σαν για οικόπεδο γύρω από το οποίο μαζεύτηκαν σαράντα νοματαίοι κι ο ένας λέει να φυτέψουν μελιτζάνες, ο άλλος λέει τριφύλλι, ο τρίτος λέει να το πουλήσουν κι όλοι εννοούν «δικό μας είναι, άμα θέλουμε του βάζουμε φωτιά και το καίμε» κι αυτό είναι θεμιτό, αρκεί να το πουν «πολιτικά ορθά».

Προσωπικά δεν έχω κρύψει ότι θέλω να φύγω από την Ελλάδα. 
Όχι επειδή είμαι κανένας τύπος περιπετειώδης (θα ήθελα), ούτε επειδή δεν θέλω να πάνε τα νιάτα μου χαμένα εδώ. Τα νιάτα μου θέλω να πιστεύω ότι δεν πήγαν χαμένα με την έννοια που το λένε οι εικοσάρηδες που ξέρουν ότι εδώ δεν θα έχουν το μέλλον που φιλοδοξούν. Ούτε θέλω να φύγω επειδή νομίζω πως «κάπου» είναι καλύτερα. 
Ο κόσμος καταστρέφεται και ασφυκτιώ που κανένας δεν το βλέπει ή δεν το λέει.
Πουθενά δεν είναι καλύτερα. 
Νοιάζομαι για τους κινέζους, για τους κατοίκους του Σουδάν (και των δύο), για τους ιθαγενείς όλης της Γης που αφανίζονται, για τους παλαιστίνιους που δολοφονούνται, για τους αμερικάνους που μαλακίζονται (εντάξει όχι όλοι, αλλά εκεί «θερίζει» το φαινόμενο). Νοιάζομαι και ασφυκτιώ για όλα όσα αντιλαμβάνομαι. 
Με βασανίζει και τρέμω από τα νεύρα μου που δεν μπορώ να κάνω κάτι για όλα αυτά εκτός από το να γράφω ή να αναδημοσιεύω λόγια, άρθρα, ιδέες.

Θέλω να φύγω γιατί, παρά τον κυνισμό που καλλιεργώ, όπου και να πάω, ό,τι και να συναντήσω, όσα σκατά και να φάω, δεν θα είμαι στην χώρα μου. 
Αυτά συμβαίνουν. Είναι γεγονότα. 
Όμως η κατάντια της Ελλάδας, εκτός από θλίψη, ανησυχία, απογοήτευση, θυμό, προβληματισμό, αμφιβολίες, βεβαιότητες (προσθέστε ό,τι θέλετε, ακόμα και την ελπίδα), η Ελλάδα λοιπόν, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, κάνει αυτό που πιστεύω ότι δεν γίνεται να προκαλέσει καμμία άλλη χώρα (δεν προλαβαίνει): 
Με πονάει. Κυριολεκτώ.

Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία. Κανένας δεν έχει πει πάντως ότι είναι αθάνατη. 
Η δική μου ελπίδα λοιπόν πεθαίνει, όχι κάθε ξημέρωμα αλλά κάθε φορά που κατάφωρα παρουσιάζεται μπροστά σε όλους μας, και όλοι θα έπρεπε να μπορούν να το δουν, ο «οδικός χάρτης» καταστροφής αυτής εδώ της χώρας. 
Όχι κατ’εξαίρεση, όχι από κάποια ξεχωριστή ιδιότητα των κατοίκων της -όλοι οι λαοί έχουν ξεχωριστές ιδιότητες και περηφάνια και αξιοπρέπεια αλλά όπως είδαμε κάποιος χέστηκε. 
Η καταστροφή της Ελλάδας, όπως πολλών άλλων χωρών είναι «μέσα στο πρόγραμμα». 
Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να το βλέπω, δεν θέλω να το ζω κι εντέλει δεν θέλω να το ανέχομαι αφού νοιώθω τόση βασανιστική αδυναμία να κάνω κάτι αποτελεσματικό. 
Θα με πονάει όπου κι αν πάω πιθανότατα, όμως ο εγωισμός μου λέει πως δεν θα εμφανίζομαι σαν να ανέχομαι την κοροϊδία, την περιφρόνηση, την προσβολή, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, τις προδοσίες, τον παραλογισμό, τα δήθεν αδιέξοδα, τις μη αναστρέψιμες καταστροφές και τελικά τον απροκάλυπτο χλευασμό. Προδιαγεγραμμένο σχέδιο για όλον τον κόσμο, αλλά πώς να το αποδείξεις; Κυρίως δε, πώς να το αποτρέψεις;
Άνθρωποι συμβιβασμένοι ή πλανημένοι ή αδιάφοροι ή εξουθενωμένοι ή χαροκαμένοι ή πεθαμένοι ή φοβισμένοι ή τρομοκρατημένοι από καλοπληρωμένους δολοφόνους και τρελούς˙ όλοι βολικοί για το σχέδιο.

Λίγη σημασία έχει για την Γη το πού θα κατοικήσω εγώ. 
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μετακινούνται και ο «πολιτισμός» που κατάφεραν να φτιάξουν τα ανθρωποειδή τούς θεωρεί μύγες, χωρίς υπερβολή.
Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν μύγες (ή σαν κρέας), μόνο που δεν το καταλαβαίνουν φοβάμαι. 
Μέσα στο σύννεφο υπάρχει η βεβαιότητά μου πως μετά από λίγους αιώνες, αυτό που σήμερα ονομάζουν ευρωπαϊκή ένωση, θα έχει καταγραφεί στην ίδια κατηγορία με την μεγάλη πανούκλα. Επιπλέον, ο περίφημος «δυτικός πολιτισμός» (αυτό κι αν είναι βλασφημία!), θα διδάσκεται ως θλιβερό και αποτυχημένο στάδιο κατά την πορεία εξέλιξης του ανθρώπου. 
Τα πιστεύω αυτά ή τα ελπίζω, έτσι, επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος δημιουργεί λύτρωση έστω και για όταν θα έχει περάσει στην ανυπαρξία; 
Οι βεβαιότητές μου είναι πρώτον, πως μέχρι τότε δεν θα ζει κανένας απ’όσους θα διαβάσουν αυτές τις αράδες (τι πλήγμα για την ματαιοδοξία μου!) και δεύτερον, πως κι αν δεν γίνει έτσι, πάντως θα έπρεπε.

Η ελπίδα ψυχορραγεί γιατί είναι γερό κόκκαλο αλλά ένα έχω να της πω: Κοπελιά, είσαι κι εσύ θνητή -εκτός από μεγάλη πουτάνα.

πηγή:

https://womaneveryday.wordpress.com