Η συνέλευση των ποντικών (στο στομάχι του γάτου)

 
Στη συνέλευση των ποντικών των Κατσιμιχαίων, τα ποντίκια αναζητούν έναν τρόπο να γλιτώσουν από του γάτου τον αιώνιο βραχνά. Ένας ποντικός προτείνει λοιπόν να πλησιάσουν την ώρα που κοιμάται και να του δέσουνε κουδούνα στην ουρά. Στις εκλογές του Ιανουαρίου, μετά από μια συνεδρίαση που κράτησε αιώνες, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα γι’ αυτήν τη δουλειά. Ήταν η απάντησή μας στον γάτο.

Ενώ στη συνέλευση των ποντικών του μύθου του Αισώπου δεν βρέθηκε κανένας για να την κρεμάσει, εδώ σήκωσε το χέρι του ο Αλέξης. Και από κάτω ζητωκραυγάσαμε όλοι.

Το σκεπτικό ήταν πως δεν θα μπορούσε να ξεστρατίσει, γιατί ο κόσμος θα πίεζε τους βουλευτές του κ αυτοί τον Αλέξη.

Μάλιστα, αυτός που ανέλαβε να σχεδιάσει την κουδούνα δεν τα πήγε κι άσχημα. Όλος ο πλανήτης ακούει την κουδούνα του γερμανού γάτου, την ώρα που κυνηγάει τα ελληνικά ποντίκια.
Το πρόβλημα είναι πως τον πλανήτη τον ελέγχουν οι γάτοι.

Γι’ αυτό και τώρα, ο Γιάνης που σχεδίασε την κουδούνα αποκηρύσσεται για να μην φαγωθούν και τα υπόλοιπα.

Σε ένα σύστημα που το κέρδος σε βάρος των ανθρώπων αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, η Αριστερά είναι εκείνη που απαιτεί δικαιοσύνη. Κι εάν το κάνει μια φορά στην αντιπολίτευση, έχει υποχρέωση να το κάνει δέκα φόρες πιο δυναμικά όταν αναλάβει την κυβέρνηση.

Ναι, η διεκδίκηση των νομίμων με νόμιμα μέσα είναι ένας καλός αγώνας. Ένας αγώνας που αξίζει να δώσουμε.

Κι εάν δεν δικαιωθούμε; Εάν δε δικαιωθούμε θα τρώμε ηθική νίκη με μπόλικη αξιοπρέπεια. Δεν ξέρω τι θα γίνει εάν δεν δικαιωθούμε. Ούτε εάν δικαιωθούμε ξέρω τι θα γίνει.

Όμως, εάν αυτός ο κόσμος μετατρέπεται σε τέτοιον που οι αγορές θα καταβροχθίζουν έναν ολόκληρο λαό και την περιουσία του με ευκολία, τότε θα πρέπει να το μάθουν όλοι. Και όχι να τον φτιασιδώνουμε με διαφορά μπιχλιμπίδια.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει μια κυβέρνηση αντίστασης. Αντίστασης σε ένα σύστημα που βιαίως επιτίθεται στην εργατική τάξη. Όχι μια κυβέρνηση πιο απαλού πόνου.

Από τη συνέλευση των ποντικών των Κατσιμιχαίων έχουν περάσει χίλια χρόνια, κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνήγα. Το ίδιο και ο γάτος του Αισώπου. Δεν βρέθηκε κανένας ακόμα να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά.

Όμως τα δικά μας ποντίκια είχαν την τρελή ιδέα πως εάν τα βρουν με τον γάτο θα τη γλιτώσουμε. Θα περιπατάνε, λέει, πλάι του και θα προσέχουν όλα να γίνονται με αξιοπρέπεια κ αυτοσυγκράτηση. Κι έτσι δεν θα χρειάζεται κουδούνα.

Και κάθε φορά που η λιγούρα του γάτου θα τον φέρνει στην αυλή μας, θα του ταΐζουν και έναν ποντικό από αυτούς που δεν τον θέλουν μέσα στα πόδια μας.

Αμελούν όμως, πως όταν έρθει η ώρα, ο γάτος θα τους φάει κι αυτούς.

Τότε, όλοι μαζί, όμορφα και ωραία, θα μπορούμε να κάνουμε συνέλευση για όσο καιρό θέλουμε.
Το στομάχι του γάτου θα είναι ένας φιλόξενος τόπος για όλους μας.

ΥΓ. Στο τραγούδι λέει και πως όλες οι ιδέες είναι φίνες και ωραίες, τότε και μόνο, όταν είναι εφικτές.

Η Ιστορία της αντίστασης και των διεκδικήσεων είναι γραμμένη επάνω στο ανέφικτο. Εκτός εάν η αντίσταση είναι ψευδεπίγραφη και οι διεκδικήσεις παραχαραγμένες.
rebeliskos