ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ «ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ»

 Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Αμερικανοί ανακριτές ανακάλυψαν ότι οι ναζί γιατροί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου της Γερμανίας είχαν κάνει πειράματα ελέγχου του εγκεφάλου σε αιχμαλώτους. Τα πειράματα γίνονταν με ύπνωση και με τη ναρκωτική ουσία μεσκαλίνη (mescaline).
Η μεσκαλίνη είναι ένα ημισυνθετικό προϊόν του κάκτου πεγιότ και προκαλεί παραισθήσεις παρόμοιες με αυτές του LSD. Μολονότι οι Ναζί γιατροί δεν κατάφεραν να φτάσουν στο βαθμό επιτυχίας που επιθυμούσαν, οι ανακριτές των SS σε συνεργασία με τους γιατρούς του Νταχάου ήταν ικανοί να αποσπούν τις πλέον μυστικές πληροφορίες από τους φυλακισμένους, μετά από χορήγηση πολύ μεγάλης δόσης μεσκαλίνης.
Επίσης πειράματα για τον έλεγχο του ανθρώπινου εγκεφάλου, που κατέληξαν στο θάνατο αυτών που τα υφίσταντο, έγιναν στο Άουσβιτς. Τα πειράματα αυτά χαρακτηρίζονται από έναν πληροφοριοδότη ως «πλύσιμο εγκεφάλου με χημικά» (brainwashing with chemicals). Ο πληροφοριοδότης λέει ότι η Gestapo απέτυχε να αποσπάσει πληροφορίες με βασανιστήρια. «Έτσι η επόμενη ερώτηση ήταν: Γιατί δεν το κάνουμε όπως οι Ρώσοι που έχουν καταφέρει να αποσπάσουν ομολογίες στις δίκες-παρωδίες του 1930;» Δοκιμάστηκαν ποικίλα βαρβιτουρικά και παράγωγα της μορφίνης. Όταν οι φυλακισμένοι αναγκάστηκαν να καταναλώσουν μια ουσία που μοιάζει με καφέ, δύο από αυτούς πέθαναν την νύχτα και άλλοι αργότερα.
Τα πειράματα με μεσκαλίνη στο Νταχάου εξυμνήθηκαν γραπτώς, σε μια μακροσκελή αναφορά που δημοσιεύτηκε από την U.S Naval Technical Mission (μονάδα του αμερικάνικου πολεμικού ναυτικού). Αποστολή της συγκεκριμένης ομάδας ήταν, με το τέλος του πολέμου, να ψάξει στην Ευρώπη και να βρει εγκαίρως και λεπτομερώς κάθε βιομηχανικό και επιστημονικό υλικό που παράχθηκε από το τρίτο Ράιχ. Ήταν λοιπόν απόρροια της συγκεκριμένης αναφοράς το γεγονός ότι το αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό έδειξε ενδιαφέρον για τα πειράματα με μεσκαλίνη ως ανακριτικό εργαλείο. Έτσι το ναυτικό εγκαινίασε το 1947 την λειτουργία του Project Chatter, ενώ τον ίδιο χρόνο δημιουργήθηκε η Central Intelligence Agency (CIA). Η ανάπτυξη του Chatter συμπεριέλαβε βελτιωμένες μεθόδους απόσπασης πληροφοριών από ανθρώπους παρά την θέληση τους, αλλά χωρίς να προκαλεί βλάβες ή πόνο σ’ αυτούς.
Στο τέλος του πολέμου, η OSS ορίστηκε ως μονάδα έρευνας για το διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο, που έγινε γνωστό ως «Δίκη της Νυρεμβέργης» (Νuremberg Trials). Ο σκοπός της Νυρεμβέργης ήταν να θέσει σε δοκιμασία τους κύριους αρχηγούς των ναζί. Πολλοί ναζί οδηγήθηκαν σε δίκη για τα πειράματα που έκαναν και οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν το δικό τους «ορό της αλήθειας»(«truth drugs») στους φυλακισμένους ναζί αρχηγούς, όπως τους Γκαίρινγκ, Ρίμπεντροπ, Σπέερ και άλλους οχτώ. Η δικαιοσύνη, με δικαστική απόφαση έδωσε στην OSS την άδεια χρησιμοποίησης των ναρκωτικών.
Οι γιατροί του Νταχάου που πραγματοποίησαν τα πειράματα με μεσκαλίνη συμπεριλήφθηκαν στην ιατρική ομάδα της αεροπορίας. Τα πειράματα της αεροπορίας στο Νταχάου έθελξαν τον Heinrich Himmler . Ο Himmler παρακολούθησε την πρόοδο των τεστ, μελέτησε τα αποτελέσματά τους και συχνά πρότεινε βελτιώσεις. Οι Γερμανοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για μερικά προβλήματα στον τομέα της πτήσης. Έδειξαν ενδιαφέρον για το πώς θα εμποδίσουν τον πιλότο να χάσει τις αισθήσεις του εξ αιτίας της εισπνοής του λεπτού αέρα των υψομέτρων και το πώς θα βελτιώσουν την ορατότητα κατά την διάρκεια της νύχτας.
Η κύρια έρευνα σε αυτήν την περιοχή διεξήχθη στη Σχολή Αεροπορίας στο Μόναχο, η οποία είχε εξαιρετικά εργαστήρια. Τα πειράματα που είχαν σχέση με την Σχολή γίνονταν στο Νταχάου. Αιχμάλωτοι βυθίζονταν σε βαρέλια με πάγο τοποθετώντας όργανα στο σώμα τους για να καταγράφεται ο επίπονος θάνατος τους. O Dr. Hubertus Strughold, ο οποίος ηγούνταν της ιατρικής ομάδας της αεροπορίας επιβεβαίωσε ότι είχε παρακολουθήσει ανθρώπους να χρησιμοποιούνται για τα πειράματα στο Νταχάου. Σε μια σπηλιά στο Ηallein βρίσκονταν κρυμμένα καταγεγραμμένα αρχεία των πειραμάτων του Νταχάου.
Στις 15 Μαΐου του 1941 ο Dr. Sigmund Rascher έγραψε ένα γράμμα στον Himmler με το οποίο ζητούσε την άδεια του για να χρησιμοποιήσει τους αιχμαλώτους σε πειράματα για την φυσιολογία σε μεγάλο υψόμετρο. Ο Rascher εξέφρασε το παράπονο του για το γεγονός ότι δεν είχαν γίνει έως τότε τέτοιου είδους πειράματα που να έχουν ως υποκείμενα ανθρώπους. «Αυτά τα πειράματα είναι πολύ επικίνδυνα και δεν μπορούμε να προσελκύσουμε εθελοντές», είπε στον Himmler. Το αίτημα του εγκρίθηκε.
Το Νταχάου ήταν γεμάτο από κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες, Εβραίους, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Τσιγγάνους, κληρικούς, ομοφυλόφιλους και επικίνδυνους για την ναζιστική κυβέρνηση. Από την στιγμή που εισέρχονταν στο Νταχάου οι φυλακισμένοι έχαναν κάθε νομικό δικαίωμα, τους ξύριζαν τα κεφάλια, όλα τα υπάρχοντα τους κατάσχονταν, υποσιτίζονταν και χρησιμοποιούνταν ως σκλάβοι τόσο από τις δημοτικές αρχές όσο και από την κυβέρνηση. Οι δεσμοφύλακες των SS ήταν κτηνώδεις και σαδιστές. Η αρχική ιδέα της χρησιμοποίησης ανθρώπων στο Νταχάου ήταν του Erich Hippke, μεγάλου χειρούργου της Luftwaffe.
Από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο του 1942 έγιναν εκτεταμένα πειράματα στο Νταχάου, προκειμένου να γίνει εκτίμηση του ορίου της ανθρώπινης αντοχής, σε μεγάλο υψόμετρο. Τα πειράματα αυτά έγιναν προς όφελος της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας. Έλαβαν χώρα σε ένα θάλαμο με χαμηλή πίεση μέσα στο οποίο μπορεί να εξομοιωθεί υψόμετρο άνω των 68.000 ποδιών. Αυτοί στους οποίους θα γινόταν το πείραμα τοποθετήθηκαν μέσα στον θάλαμο όπου το υψόμετρο αυξήθηκε, με αποτέλεσμα να πεθάνουν πολλοί αιχμάλωτοι, ενώ οι επιζώντες υπέφεραν από σοβαρούς τραυματισμούς. Ο Anton Pacholegg, ο οποίος μεταφέρθηκε στο Νταχάου το 1942 έκανε ως αυτόπτης μάρτυρας την δική του εκτίμηση για το τυπικό τεστ πίεσης: «Η Luftwaffe παρέδωσε έναν θάλαμο αρχικά σταθερής θερμοκρασίας ο οποίος ήταν κατασκευασμένος από ξύλο και μέταλλο. Η πίεση του αέρα μέσα στον θάλαμο είτε αυξανόταν, είτε μειωνόταν. Μπορούσες να παρατηρείς μέσω ενός μικρού παραθύρου την αντίδραση αυτού στον οποίο γινόταν το πείραμα στο εσωτερικό του θαλάμου. Ο σκοπός της έρευνας ήταν να δοκιμαστεί η ανθρώπινη ενέργεια και η ικανότητα του ατόμου να λαμβάνει μεγάλες ποσότητες καθαρού οξυγόνου και έπειτα η αντίδραση του ατόμου στην σταδιακή μείωση του οξυγόνου. Εγώ προσωπικά μέσω του παραθύρου παρατήρησης του θαλάμου, έχω δει έναν φυλακισμένο στο εσωτερικό θαλάμου με αέρα χαμηλής πίεσης, ο οποίος θα έμενε εκεί μέχρι να σπάσουν τα πνευμόνια του. Μερικά πειράματα προκάλεσαν στους άνδρες τόσο μεγάλη πίεση στο κεφάλι που έβγαλαν τα μαλλιά τους στην προσπάθεια να απαλλαχθούν από την πίεση. Έσκιζαν τα κεφάλια τους και το πρόσωπο τους με τα δάχτυλα και τα νύχια τους, σε μια προσπάθεια να σακατέψουν τον εαυτό τους, βρισκόμενοι σε κατάσταση πραγματικής τρέλας. Χτυπούσαν γροθιές στο τοίχο. Χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο και ούρλιαζαν στην προσπάθεια τους να απαλλαχθούν από την αφόρητη πίεση που ασκούνταν στο τύμπανο του αυτιού τους. Αυτά τα περιστατικά των θαλάμων με αέριο υπερβολικά χαμηλής πίεσης συνήθως είχαν ως κατάληξη τον θάνατο». Ένας πρώην φυλακισμένος καταθέτει: «Το πείραμα τις περισσότερες φορές ήταν σίγουρο ότι θα καταλήξει σε θάνατο αφού χρησιμοποιούνταν ως μέσο για εκτελέσεις ρουτίνας παρά για πειραματικούς σκοπούς». Το λιγότερο 200 αιχμάλωτοι γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα πεθάνουν σε αυτά τα πειράματα.
Οι γιατροί που συμπεριλαμβάνονταν άμεσα στην έρευνα κατείχαν πολύ υψηλές θέσεις: Ο Karl Brandt ήταν ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ. Ο Oskar Schroeder ήταν ο προϊστάμενος των Ιατρικών Υπηρεσιών στη Luftwaffe. Ο Karl Gebhard ήταν χειρούργος-προϊστάμενος των ιατρών των SS και της αστυνομίας και πρόεδρος του γερμανικού Ερυθρού Σταυρού. Ο Joachim Mrugowsky ήταν προϊστάμενος στο Ίδρυμα Υγιεινής των SS της Waffen. Ο Helmut Poppendick ήταν ανώτερος συνταγματάρχης των SS και προϊστάμενος του προσωπικών υπαλλήλων των γιατρών των SS και της αστυνομίας. Τέλος, ο Siegfried Ruff ήταν διευθυντής του ιατρικού τμήματος της αεροπορίας.
Ο πρώτος άνθρωπος πειραματόζωο ήταν ένας τριαντάρης, υγιής Εβραίος. Ο Himmler προσκάλεσε 40 ανώτατους υπαλλήλους της Luftwaffe για να παρακολουθήσουν ταινία με έναν φυλακισμένο να ξεψυχάει μέσα σε θάλαμο πίεσης. Μετά τα πειράματα σε θαλάμους πίεσης ακολούθησαν τα πειράματα με χαμηλές θερμοκρασίες. Τα πειράματα συνίσταντο στη βύθιση αιχμαλώτων σε παγωμένο νερό ενώ καταγράφονταν η λειτουργία των ζωτικών τους οργάνων. Ο σκοπός ήταν να διαπιστώσουν την αιτία του θανάτου. Η απάντηση ήταν καρδιακή προσβολή.
Ένας αιχμάλωτος περιγράφει την διαδικασία:
«Οι δεξαμενές γέμιζαν με νερό και προσθέτανε πάγο μέχρι η μέτρηση να δείξει 37.4 F (Φαρενάϊτ) και τα πειραματόζωα ήταν είτε ντυμένα με αεροπορική στολή, είτε τοποθετούνταν στην δεξαμενή γυμνοί. Η θερμοκρασία μετριόταν μέσω του πρωκτού και του στομάχου. Η πτώση της θερμοκρασίας του σώματος στους 32 βαθμούς ήταν μια φρικτή εμπειρία γι’ αυτούς στους οποίους γινόταν το πείραμα, που έμεναν αναίσθητοι. Στους 25 βαθμούς ήταν παγωμένοι. Το χειρότερο πείραμα έγινε με δύο αιχμάλωτους πολέμου Ρώσους αξιωματικούς. Αρχικά τοποθετήθηκαν στην δεξαμενή γυμνοί. Καθώς η ώρα περνούσε κι ενώ μέσα σε χρόνο 60 λεπτών κατάφερναν να παγώσουν τα σώματα, αυτοί οι δύο Ρώσοι είχαν ακόμα τις αισθήσεις τους μετά από δύο ώρες. Μετά την τρίτη ώρα είπε ο ένας Ρώσος στον άλλον: «Σύντροφε πες στον αξιωματικό να μας πυροβολήσει» και ο άλλος απάντησε: «Μην περιμένεις οίκτο απ’ αυτό το φασιστικό σκυλί». Έπειτα έσφιξε ο ένας το χέρι του άλλου και είπανε αντίο. Το πείραμα έληξε μετά από 5 ώρες, το λιγότερο, οπότε και επήλθε ο θάνατός τους.
Παρόμοια πειράματα έγιναν και στο Νταχάου. Σε μία περίπτωση ο άνθρωπος στον οποίο γινόταν το πείραμα αφέθηκε όλη την νύχτα έξω πάνω σε ένα φορείο, σε συνθήκες ψύχους. Αφού τυλίχθηκε με ένα λινό σεντόνι έριξαν επάνω στο σώμα του κουβάδες με παγωμένο νερό για πάνω από μία ώρα. Στα επόμενα πειράματα οι άνθρωποι έμεναν έξω σε συνθήκες παγετού για ώρες. Ο Himmler έδωσε την άδεια να μεταφερθούν τα πειράματα και στο Άουσβιτς, διότι πίστευε ότι εκεί μπορούσαν να γίνουν με μεγαλύτερη μυστικότητα αφού οι άνθρωποι στους οποίους γίνονταν το πείραμα έβγαζαν φοβερές κραυγές όλη τη νύχτα καθώς πάγωναν. Ο σωματικός πόνος από το πάγωμα ήταν φρικτός. Οι άνθρωποι πέθαιναν από πόνους, καρδιακή προσβολή, πνευμονικό οίδημα, ενώ τα χέρια και τα πόδια γίνονταν άσπρα από τον παγετό».
Όσο η κατάσταση έδειχνε πως η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο, οι γιατροί της αεροπορίας προσπαθούσαν όλο και περισσότερο να μην φαίνονται τα ονόματα τους στα αρχεία του Himmler, λόγω του φόβου μελλοντικών επιπτώσεων.

Η κυριαρχία παραμένει ίδια σ’ όλες τις εποχές, το μόνο που αλλάζει είναι οι εκφάνσεις της
Οι ναζί γιατροί οι οποίοι έκαναν πειράματα στους αιχμαλώτους των στρατοπέδων συγκέντρωσης κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οδηγήθηκαν σε δίκη για ανθρωποκτονία στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Οι κατηγορούμενοι ήταν μορφωμένοι, εκπαιδευμένοι γιατροί που δεν σκότωναν από οργή και έχθρα, αλλά δημιούργησαν την επιστήμη της θανάτωσης.
Η ειρωνεία είναι ότι το 1933, οι ναζί ψήφισαν νόμο για την προστασία των ζώων. Ο νόμος σκόπευε στην παρεμπόδιση της βαρβαρότητας και της αδιαφορίας προς τα ζώα, ως μια από τις σημαντικότερες ηθικές αξίες του ανθρώπου. Τα πειράματα με ζώα ήταν αδιανόητα, αλλά τα πειράματα σε ανθρώπους ήταν αποδεκτά. Τα θύματα των εγκλημάτων των γιατρών ανέρχονται σε χιλιάδες.
To 1953 ενώ η CIA στις ΗΠΑ διεξήγαγε ακόμα πειράματα ελέγχου του μυαλού και αλλαγής συμπεριφοράς σε ανθρώπους, παρά την θέληση τους, υπεγράφη ο Κώδικας της Νυρεμβέργης . Η αναγκαιότητα του κώδικα αυτού γεννήθηκε από την τέφρα του πολέμου και τις κακουχίες των ανθρώπων. Το έγγραφο περιλάμβανε μια επίσημη υπόσχεση να μην ανεχτούν ποτέ ξανά τέτοια ανθρώπινη θηριωδία. Ο Κώδικας περιλαμβάνει τρεις θεμελιώδης αρχές:

1. Αυτοί που θα υφίστανται κάθε πείραμα πρέπει να είναι εθελοντές, οι οποίοι γνωρίζουν λεπτομερώς το σκοπό και τους κινδύνους του πειράματος. Πρέπει να είναι ελεύθεροι να αποφασίσουν αν θα δώσουν συγκατάθεση και η συγκατάθεση θα πρέπει να δίνεται χωρίς πίεση. Επίσης, πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παρατήσουν το πείραμα οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν.
2. Τα πειράματα πρέπει να έχουν πιθανότητες να αποφέρουν γνώση που θα είναι χρήσιμη για όλους και να μην μπορεί να αποκτηθεί με άλλο τρόπο εκτός του πειράματος.
3. Τα πειράματα πρέπει να γίνονται από τους πιο άξιους γιατρούς, με μεγάλη σύνεση.

Τα πειράματα που έγιναν από τους ναζί γιατρούς της αεροπορίας δεν χαρακτηρίζονται από καμιά από τις παραπάνω αρχές. Η πλειοψηφία των αιχμαλώτων στο Νταχάου γνώριζαν ότι τα πειράματα στον θάλαμο πίεσης ήταν θανατηφόρα. Εξ αρχής, ο έλεγχος των πειραμάτων ήταν κυρίως στα χέρια των SS που αργότερα καταδικάστηκαν από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης ως εγκληματικός οργανισμός.
Παρά τις συνταρακτικές εμπειρίες που υπήρξαν από τη δίκη της Νυρεμβέργης και τα στρατόπεδα θανάτου, η CIA, το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και η Χημική Εταιρεία του Αμερικανικού Στρατού (U.S Army Chemical Corps) είχαν ομάδες – στόχους για τα πειράματα της, οι οποίες ήταν ανίκανες να αντισταθούν όπως: φυλακισμένους, ψυχικά ασθενείς, ξένους, άτομα εθνικών μειονοτήτων, άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, ασθενείς που επρόκειτο να πεθάνουν, παιδιά, προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και αιχμαλώτους πολέμου. Αυτοί καταπάτησαν τον Κώδικα της Νυρεμβέργης επιχορηγώντας και διενεργώντας πειράματα σε πολίτες χωρίς την συγκατάθεσή τους. Η CIA ξεκίνησε το ερευνητικό της έργο πάνω στον έλεγχο του εγκεφάλου το 1953, τον ίδιο χρόνο που οι Η.Π.Α υπέγραψαν τον Κώδικα της Νυρεμβέργης και δεσμεύτηκαν στην παγκόσμια κοινότητα των εθνών να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να απαγορεύουν τα πειράματα πάνω σε πληθυσμούς αιχμαλώτων, αν δεν υπάρχει πλήρης και χωρίς άσκηση πίεσης για συγκατάθεση από τη μεριά τους. Ο Dr. Cameron που εργαζόταν για την CIA ήταν ένας από τους χειρότερους πολέμιους του Κώδικα. Επίσης ήταν μέλος του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, πράγμα το οποίο είναι τεκμηριωμένο. Το έτος 1973 ένα τριμελές δικαστήριο του Michigan αποφάνθηκε ότι η πειραματική ψυχοχειρουργική, η οποία είναι αμετάτρεπτη και παρεισφρητική, συχνά οδηγεί σε στόμωση των συναισθημάτων, άμβλυνση της μνήμης, μείωση του θυμικού και περιορισμό της ικανότητας δημιουργίας νέων ιδεών. Η δυναμική της στο να προκαλεί πλήγμα στην δημιουργικότητα του ατόμου, είναι σπουδαία και μπορεί να καταπατήσει το δικαίωμα του ατόμου, να είναι ελεύθερο από κάθε παρεμβολή στην νοητική του επεξεργασία.
«Το ενδιαφέρον του κράτους στην πρακτική άσκηση της ψυχοχειρουργικής και την νόμιμη ικανότητα των ακουσίως εγκλείστων ψυχικά ασθενών να δίνουν την συγκατάθεση τους, πρέπει να αναχθεί στην Πρώτη Τροπολογία (του αμερικανικού συντάγματος), προστατεύοντας έτσι την δημιουργία και την ελεύθερη ροή ιδεών από την αθέμιτη παρεμβολή στην νοητική διαδικασία».
Παραθέτοντας τον Κώδικα της Νυρεμβέργης, το δικαστήριο ανέφερε ότι «αυτή καθαυτή η φύση της φυλάκισης μειώνει την ικανότητα των υποκειμένων να δώσουν την συγκατάθεση τους για άσκηση της ψυχοχειρουργικής».Το 1973, η Κοινοπολιτεία της Μασαχουσέτης θεσμοθέτησε κανονισμούς σύμφωνα με τους οποίους απαιτούνταν γραπτή συγκατάβαση από τους εθελοντές – ασθενείς πριν από την εφαρμογή θεραπείας με ηλεκτροσόκ.
Ο γερουσιαστής της επιτροπής του Sam Ervin διέταξε να σταματήσουν τα πειράματα της CIA, αλλά δεν τον υπάκουσαν. Από την άλλη, σύμφωνα με το περιοδικό ιατρικής, «New England Journal of Medicine», οι διατάξεις σχετικά με την συγκατάθεση «δεν είναι τίποτα παραπάνω από την εκπόνηση μιας τυπικής διαδικασίας».
Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης έφερε στο φως το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός από τις σεβάσμιες προσωπικότητες στον ιατρικό χώρο συμπεριλαμβάνονταν στο τεράστιας έκτασης εγκληματικό δίκτυο των SS. Μόνο 23 χρεώθηκαν με εγκληματική δραστηριότητα σε αυτή την περιοχή, παρά την εμπλοκή εκατοντάδων ατόμων του ιατρικού προσωπικού. Οι κατηγορούμενοι χρεώθηκαν με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Κατηγορήθηκαν για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση πειραμάτων σε ανθρώπους χωρίς την συγκατάθεση τους, με αιμοβόρο και βάρβαρο τρόπο, όπως σοβαρούς βασανισμούς και εκ προθέσεως δολοφονίες, με πλήρη επίγνωση της βαρύτητας των πράξεων τους. Μόνο 7 από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε κρεμάλα και θανατική ποινή, ενώ οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Πέντε γιατροί που έλαβαν μέρος στα πειράματα δεν δικάστηκαν. Ο Ernest Grawitz αυτοκτόνησε, ο Carl Clauberg δικάστηκε στην Σοβιετική Ένωση, ο Josef Mengele δραπέτευσε στην Νότια Αμερική και συνελήφθη αργότερα από ισραηλινούς πράκτορες, ο Horst Schumann εξαφανίστηκε και ο Siegmund Rascher εκτελέστηκε από τον Himmler.
Στα πειράματα έλαβαν μέρος 200 γερμανοί γιατροί. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν φίλοι με τις ΗΠΑ πριν τον πόλεμο και παρά τα απάνθρωπα πειράματα που έκαναν, οι ΗΠΑ έκαναν προσπάθειες να ξαναφτιάξουν την σχέση τους μετά τον πόλεμο. Η γνώση που είχαν αποκτήσει οι Γερμανοί για τα όρια της ανθρώπινης ζωής και την αποδοτικότητα των βασανισμών θεωρήθηκαν ως μεγάλο κέρδος από τους Αμερικανούς και τους Ρώσους, ως «λάφυρο πολέμου». Οι Αμερικάνοι εντόπισαν τον Dr. Stughold, γιατρό της πολεμικής αεροπορίας, που είχε υπό την εποπτεία του τα πειράματα του Νταχάου. Με πλήρη γνώση ότι τα πειράματα διεξήχθηκαν πάνω σε αιχμαλώτους, οι ΗΠΑ ξαναπήραν τους γιατρούς για να δουλέψουν γι’ αυτούς. Ο Dwight D. Eisenhower (Ντουάϊτ Άϊζενχάουερ) έδωσε την προσωπική του άδεια για εκμετάλλευση της δουλειάς και των ερευνών των ναζί που έγιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μέσα σε μερικές εβδομάδες με διαταγή του Eisenhower πολλοί από τους διαβόητους γιατρούς εργάζονταν πια για τον στρατό των ΗΠΑ στη Heidelberg. Ομάδες των ενόπλων δυνάμεων κινήθηκαν γρήγορα ψάχνοντας στην Ευρώπη για πειραματικές επιστημονικές συσκευές όπως θαλάμους πίεσης, συμπιεστές, G-force μηχανές, τεράστιες φυγόκεντρες και ηλεκτρονικά μικροσκόπια. Οι γιατροί αυτοί γευμάτιζαν και πίνανε κρασί με τους Αμερικανούς τη στιγμή που οι περισσότεροι Γερμανοί μετά τον πόλεμο πέθαιναν από την πείνα. Τους Γερμανούς γιατρούς τους πήραν οι ΗΠΑ για να εργαστούν σε ερευνητικό πρόγραμμα. Όλοι αυτοί οι γιατροί είχαν εξαιρεθεί από τις ποινές που τους επιβλήθηκαν για εγκλήματα πολέμου. Οι εισαγγελείς της Νυρεμβέργης σοκαρίστηκαν από το γεγονός ότι οι αρχές των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τους γιατρούς αυτούς παραβλέποντας το εγκληματικό παρελθόν τους.
Υπό την καθοδήγηση του Stughold άλλοι 34 γιατροί σύναψαν συμβόλαιο για το ερευνητικό πρόγραμμα και μεταφέρθηκαν στην αεροπορική βάση Randolph στο San Antonio, του Τέξας.
Η έγκριση για να κρύβονται αυτοί οι ναζιστές γιατροί δόθηκε από την Ένωση των Αρχηγών των Επιτελείων. Με όλη την ξεδιαντροπιά που χαρακτήριζε την κορυφή της στρατιωτικής μηχανής, δήλωσαν ότι εύχονται να εκμεταλλευτούν αυτά τα σπάνια μυαλά. Ειρωνεία ή κάτι πιο σημαντικό; Θα χρησιμοποιούσαν τους ναζί γιατρούς για να αναπτύσσουν μεθόδους ανακρίσεως των Γερμανών αιχμαλώτων πολέμου.
Όταν άρχισε να αναπτύσσεται ο «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών, μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι ΗΠΑ εισήγαγαν 1.000 ναζί γιατρούς.
Το 1969 οι Αμερικάνοι προσεδαφίστηκαν στο φεγγάρι. Την πίτα μοιράστηκαν δύο ομάδες γιατρών στο κέντρο ελέγχου. Η πρώτη είναι η ομάδα πυραύλου από το Peenemunde της Γερμανίας, υπό την καθοδήγηση του Werner von Braun. Η συγκεκριμένη ομάδα τελειοποίησε το V-2s το οποίο δημιουργήθηκε από 20.000 σκλάβους – εργάτες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Dora, οι οποίοι δούλεψαν μέχρι θανάτου. Η δεύτερη ομάδα ήταν οι γιατροί του διαστήματος με καθοδηγητή τον 71 ετών Dr. Hubertus Strughold, ο οποίος ήταν πρωτοπόρος στο Πειραματικό Μπλοκ Νο5 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου και υπεύθυνος για τον βασανισμό και θάνατο εκατοντάδων αιχμαλώτων. Οι θάλαμοι των βασανιστηρίων που χρησιμοποιηθήκαν από τους ναζί, για να προκαλέσουν αργό θάνατο στους φυλακισμένους, αποτέλεσαν το δοκιμαστικό υπόβαθρο για την συσκευή που προστάτευσε τον Neil Armstrong, από πιθανό τραυματισμό, έλλειψη οξυγόνου και την ατμοσφαιρική πίεση, όταν περπάτησε στο φεγγάρι.

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 47 Φεβρουάριος 2006