Το μνημόνιο έχει σχεδόν ψηθεί και θα μείνει στη φωτιά για λίγες ημέρες ακόμα για να πάρει χρώμα.
Είτε είναι «προϊόν εκβιασμού», είτε «ελληνικής ιδιοκτησίας», όλα δείχνουν πως βρίσκεται καθ’ οδόν, με τις χειρότερες πρακτικές των τελευταίων χρόνων, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με δαιμονοποίηση οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής. Αυτό που συντελείται από τον περασμένο Ιανουάριο, όντως συμβαίνει για πρώτη φορά.
Τόσα χρόνια, ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις πρωθυπουργοί, με άλλο πρόγραμμα έχουν εκλεγεί, και άλλο καταλήγουν να εφαρμόζουν. Η ίδια ιστορία για πολλά χρόνια. Δεκαετίες ολόκληρες.
Συνήθως ήταν αναγκασμένοι, δεν υπήρχε εναλλακτική, παρέλαβαν καμένη γη και δεν συμμαζεύεται.
Σε όλα αυτά απέναντι, για πολλές δεκαετίες, η Αριστερά έμενε ανέπαφη. Οι θέσεις, οι διεκδικήσεις της, ο προσανατολισμός της έμενε ίδιος. Ή τουλάχιστον, μετακινήθηκε τόσο αθόρυβα μέσα σε αυτό το διάστημα, ώστε ουσιαστικά να μην φαίνεται.
Πριν κάνει το σάλτο μορτάλε.
Έτσι, για πρώτη φορά η Αριστερά εξελέγη. Όμως ταυτόχρονα, για πρώτη φορά η Αριστερά, άλλα λέει και άλλα κάνει.
«Η κυβέρνηση της Αριστεράς», όπως λένε και ξαναλένε.
Αυτό, όσο πιο πολύ επαναλαμβάνεται ως τίτλος τιμής που μερικοί ακόμα πιστεύουν πως αυτή η κυβέρνηση πρέπει να κουβαλάει, τόσο πιο πολύ γίνεται αισθητή η ταυτότητα του ψεύτικου ηγέτη.
Εκείνου που για ακόμη μία φορά έκανε ότι και οι προηγούμενοι.
Αλλά αυτή τη φορά, την πρώτη, αυτός είναι αριστερός.
Τώρα, στην φάση της ψυχρολουσίας, οι περισσότεροι υποκλίνονται στην αντοχή του Αλέξη στα βασανιστήρια των Ευρωπαίων, και δηλώνουν σεβασμό στις κόκκινες γραμμές με τις οποίες τους περιέβαλε. Παραδέχονται την υπευθυνότητά του.
Όταν όμως θα γίνει αισθητή η απώλεια όσων έμειναν έξω από τις γραμμές, τότε ο σεβασμός θα πάει περίπατο. Οι υποκλίσεις θα αποτελέσουν παρελθόν. Η υπευθυνότητα θα γίνει υποτέλεια.
Εκεί χτυπάει ο φασισμός.
Και δεν σε παίρνει πρώτα τηλέφωνο πριν. Έρχεται απρόσκλητος. Δεν έρχεται με εκλογές.
Γι’ αυτό είναι τελείως άκυρο να πανηγυρίζουμε σε κάθε δημοσκόπηση που οι χρυσαυγίτες παραμένουν χαμηλά. Δεν τους χρειάζεται μεγαλύτερη αποδοχή. Στην υποταγή σκοπεύουν.
Στην υποταγή, επειδή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
Κι όταν η Αριστερά εμφανίζεται να υποτάσσεται στα σχέδια όλων εκείνων που ιστορικά και διεθνώς πολεμάει με σθένος, αποδεχόμενη παράλληλα να εφαρμόσει η ίδια όλες τους τις πρακτικές και να δημιουργήσει την δυστοπία που εκείνοι ονειρεύονται, πυρπολεί με τα ίδια της τα χέρια κάθε εναλλακτική.
Εκείνη ραίνει τους δρόμους διαφυγής με βενζίνη, εκείνη αποδέχεται να ανάψει το σπίρτο. Μόνο που στους δρόμους, βρίσκεται ακόμα ο κόσμος της.
Η οσμή του καπνού και του αίματος είναι που φωνάζει τον φασισμό.
Κανονικά, εκεί στον δρόμο, θα έπρεπε να βρίσκεται η Αριστερά και να τον φράζει.
Αλλά η Αριστερά βγήκε εκτός. Για πρώτη φορά, με εκλογές.
rebeliskos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου