Γερμανικό Πραξικόπημα ενάντια στα κεκτημένα της Γαλλικής Επανάστασης

Τα Μεσάνυκτα της Κυριακής δεν ήταν η Ελλάδα που υπέκυψε στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων ηταν ο ίδιος ο Δυτικός Πολιτισμός που υπεστη την μεγαλυτερη ηττα, μεγαλύτερη ισως κι απο την άνοδο του Ναζισμου στην Γερμανία, πριν τον Β’Παγκόσμιο Πολεμο.

Βιώνουμε δηλαδή, την παλινόρθωση της προ της Γαλλικής Επανάσταση εξουσίας ¨ελέω θεου¨ μόνο που αυτή την φορά δεν είναι ο Βασιλιάς ο εκπροσωπος του Θεου επι της γης, αλλά οι “αυθεντίες” των Αγορών.

Ο αγώνας δεν τελείωσε με την συμφωνία, αλλά η συμφωνία είναι η έναρξη του ίδιου του πολέμου των δημοκρατικών δυναμεων της Ευρώπης απέναντι στις απολυταρχικές δυνάμεις των οικονομικών ελιτ, όπως κι η ήττα της Πολωνίας το 1939 ήταν η αρχή του τέλους του Ναζισμού

Αυγερινος Χατζηχρυσος*

twitter @avgerinosx

Οταν ο Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau) έγραφε το Κοινωνικο Συμβόλαιο («Du contrat social») εθεσε τις βάσεις της αμφισβήτησης γύρω από την νομιμότητα της τότε εξουσίας. Δεν ήταν πια ο Θεος και ο αντιπρόσωπος του στην Γη, ο ελέω θεού βασιλιας, η απόλυτη κι αδιαμφισβήτητη εξουσία. Στην νέα αυτή θρησκεία ο θεός επι της γης είναι η λογική και ο εκπρόσωπος της ο λαός.

Η θεϊκή εξουσία ήταν αυθαιρετη ως προς την Αρχή της, που ηταν αξιωμα, μέχρι τον Ρουσσώ, ότι ο Θεος επλασε την βασιλεία κι αυτή με την σειρά της τον λαό.

Αυτο ήταν αξίωμα γιατί «Ετσι είναι», όλα τα άλλα έπονται και καθορίζονταν από αυτή την αδιαμφισβήτητη Αρχή.

Μετά το Κοινωνικό Συμβόλαιο, η εξουσία δεν είναι πλεον η αυθαιρεσία του ενός και της Αυλής των μυημένων, που ήταν οι «αυθεντίες» στην διαχείριση της εξουσίας επειδή «αυτό είναι».

Το Γερμανικό πραξικόπημα γνώστο πλέον με το hashtag #ThisIsACoup της 12 Ιουλίου 2015 ήταν το τέλος της παρακαταθήκης που άφησε η Γαλλική Επανάσταση στην Ευρώπη των αιώνων που ακολούθησαν.

Τα Μεσάνυκτα της Κυριακής δεν ήταν η Ελλάδα που υπέκυψε στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων ηταν ο ίδιος ο Δυτικός Πολιτισμός που υπεστη την μεγαλυτερη ηττα, μεγαλύτερη ισως κι απο την άνοδο του Ναζισμου στην Γερμανία, πριν τον Β’Παγκόσμιο Πολεμο.

Ακόμη και τότε ο Χίτλερ ήταν μια ακόμη πολεμική μηχανή απέναντι όμως σε άλλες πολεμικές μηχανές που υπερασπίστηκαν τα Ευρωπαϊκα ιδεώδη, νικησαν και έθεσαν και τα θεμέλια για την Ευρωπαϊκη Ενοποίηση των λαών

Ομως οι Συμμορίτες των Χρηματαγορών πλεον, σε ανοιχτό πεδίο και μπροστά στην αμήχανη Υφήλιο να παρακολουθεί από τους Τηλεοπτικούς δέκτες αμφισβήτησαν την δημοκρατία, την ελευθερία και την αδελφοσύνη των λαών, Liberté, égalité, fraternité όπως θα έλεγε κι ο Ροβεσπιέρος.

Πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων δυο συνεχόμενες λαϊκες ετυμηγορίες, την εκλογική της 25ης Ιανουαρίου 2015 και το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, απαξιωσαν στη λήθη το ήδη ευνουχισμένο Ευρωπαϊκο Κοινοβούλιο, ενώ κι αυτή η μοιραία Κομισιόν είναι διακοσμητική κι άβουλο πρόσχημα δημοκρατικής νομιμοποίησης του Πραξικοπήματος

Η Δημοκρατία πέθανε, ζήτω οι Ανεξάρτητες Αρχές.

Ο Σοιμπλε μάλιστα προχωρώντας ένα βήμα πιο περα, την προηγούμενη εβδομάδα ζήτησε να μειωθούν ακόμη κι αυτές οι ελάχιστες εξουσίες της Κομισιόν προς όφελος κάποιων ανεξέλεγκτων “ανεξάρτητων αρχων” που αποτελούνται από κάποιους περίεργους απρόσωπους τεχνοκράτες με προκαταβολική και προκλητική ασυλία σε όλες τις αποφάσεις τους.

Βιώνουμε δηλαδή, την παλινόρθωση της προ της Γαλλικής Επανάσταση εξουσίας ¨ελέω θεου¨ μόνο που αυτή την φορά δεν είναι ο Βασιλιάς ο εκπροσωπος του Θεου επι της γης, αλλά οι “αυθεντίες” των Αγορών.

Ακόμη και πιο σκληροί επικριτές της Ελληνικής Κυβερνησης, δεν την κατήγορούν για το άδικο των αιτημάτων της, αλλά γιατί αμφισβήτησε την “φυσική τάξη” των πραγμάτων και των κανόνων λειτουργίας της Ευρωπαϊκης Ενωσης.

Οι νεοφιλελεθεροι πολιτικοί φτάνουν να ταυτίζουν τον – όπως αποκαλούν- «μονόδρομο», με φυσικά φαινόμενα όπως είναι η βαρύτητα.

Δηλαδή η λιτότητα είναι αναπόδραστη ¨πραγματικότητα¨ ακόμη κι όταν αυτή η “πραγματικότητα” είναι πασιφανής πολιτική απόφαση με σκοπό να εξυπηρετήσει τα καρτέλ που πληρώνουν καλύτερα στα Ευρωπαϊκα Λομπυ.

Οπως για παράδειγμα την απαίτηση του Σοιμπλε να περάσει η κυριότητα ολοκληρης της Ελληνική περιουσίας ως εγγύηση (collateral) σε ένα Ταμείο που ίδρυσε ο ίδιος στο Λουξεμβούργο σε συνεννόηση με την προηγούμενη κυβερνηση, η οποία κυβέρνηση στο προηγούμενο Ταμείο Αξιοποίησης (ΤΑΙΠΕΔ) είχε ήδη “παραιτήσει” μέσα σε δυο μόλις χρόνια τρεις Προέδρους με σε παρασκηνιάκο σκανδαλώδες περιβάλλον , αφού φυσικά είχαν κάνει “νομο του Κρατους” την εκ των προτέρων ασυλία τους.

Ποιος θα φανταζόνταν στην Ανθρωπιστική Ευρώπη, τύποι με την νοοτροπία του βασιλιά της κοκαϊνης Εσκομπάρ, θα μπορούσαν να αθωώνουν εκ των προτέρων τους εαυτούς τους για εγκλήματα που δεν εχουν ακόμη διαπράξει;

Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει πλεον υιοθετήσει τις ξεπεσμένες νεοφιλελεύθερες αξίες, μερικών τεχνοκρατών και μέσω μια κάστας πολιτικών στην Γερμανία και σε καίριες θέσεις σε Ευρωπαϊκους μηχανισμούς και πασχίζει να τις επιβάλει σε έναν ολόκληρο πολιτισμό.

Η υποταγή της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ηθική της συμμορίας, της τελολογίας του νεοφιλελευθερου μηδενισμού είναι ήττα του ίδιου του Δυτικού Πολιτισμού.

Κι ομως αυτή η πληρης αντιστροφή της πραγματικότητας, αποκαλείται ρεαλιστική πραγματικότητα και όπως προ του 1789 οι αυθεντίες διαχειριζόται την εξουσία επειδή «Ετσι είναι» και κατηγορούν την Κομισίον επειδή έχει “πολιτικοποιηθεί”.

Δεν είναι τυχαίο, είναι αυτός ο σκοπός των των δεινών του Ελληνικού λαού, της φτώχειας, της ανεργίας, των μνημονίων και οφείλονται καθαρά σε πολιτικές αποφάσεις, όπως για παράδειγμα ήταν πολιτική απόφαση να διασωθουν Τράπεζες που δεν πληρούσαν καμια προυπόθεση διάσωσης με αποτέλεσμα να υπάρχουν Τραπεζικές Μετοχες ευτελούς αξίας ακόμη και 0,01€

Δεν πρόκειται περι λάθους, πρόκειται περί σχεδίου, και μάλιστα τα δεινά παρουσιάζονται ως αναπόφευκτα, T.I.N.A. όπως τα αποκαλούν (There Is No Alternative) και αναγκαία.

Οι αυτουργοι απο την άλλη πλευρά πιστεύουν ότι δεν ειναι ποτε δυνατόν να θεωρήσουν τον εαυτό τους ένοχο μπροστά σε κάποια ηθική άρχη.

Η Ελληνική Κυβέρνηση έκανε την άρχη, τους αμφισβήτησε ηθικά και ρεαλιστικα. Η πραγματικότητα έχει το ελλατωμα να ”Ειναι”. Οσο και να κρύβουν κάτω από το χαλί το προβλημα τους Χρεους θα το βρουν μπροστά τους.

Η Γαλλία και η Ιταλία, ο Ολαντ κι ο Ρεντζι έδειξαν την ύστατη στιγμή ότι υπάρχουν δημοκρατικά ανακλαστικά ακόμη στην Ευρώπη και η δημοκρατία δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λεξη απέναντι στο νεοφιλελευθερισμο.

Ο αγώνας δεν τελείωσε με την συμφωνία, αλλά η συμφωνία είναι η έναρξη του ίδιου του πολέμου των δημοκρατικών δυναμεων της Ευρώπης απέναντι στις απολυταρχικές δυνάμεις των οικονομικών ελιτ, όπως κι η ήττα της Πολωνίας το 1939 ήταν η αρχή του τέλους του Ναζισμού

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΧΩΝΙ της Κυριακής 9 Αυγούστου 2015