Κάρφωσαν τις σβάστικες στο μαδημένο τους καύκαλο τα σκέλεθρα των Waffen SS και βγήκαν στους δρόμους της Λετονίας να εορτάσουν τη μνήμη των 140.000 Λετονών ναζί που πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ εναντίον της ΕΣΣΔ για την ελευθερία της Λετονίας. Διότι σ’ αυτήν τη χώρα οι ορδές των μελανοχιτώνων θεωρούνται ως οι πρόμαχοι της… ελευθερίας. Χάριν της οποίας έψηναν Εβραίους στους φούρνους, στείρωναν τους «τρελούς», έγδερναν τουςτσιγγάνους, διπλοέγδερναν τους ομοφυλόφιλους και θανάτωναν τουςδιαφορετικούς.
Στη Λετονία και (λιγότερο) στις υπόλοιπες βαλτικές Δημοκρατίες τέτοιες ανδραγαθίες εορτάζονται με παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και εκφώνηση δεκάρικων της οκάς. Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ακροδεξιό όνειδος και άγος βγαίνει στους δρόμους να γιορτάσει με τύμπανα και φανφάρες το πιο σκοτεινό μαζικό έγκλημα όλων των αιώνων. Από τη Ρίγα το Βερολίνο απέχει όχι πολύ κι όμως ούτε μια λέξη δεν βρήκε να πει η κυβέρνηση Μέρκελ για να καταδικάσει αυτόν τον κολασμένο χορό των καθαρμάτων. Λαλίστατη η ευρωπαϊκή ελίτ εναντίον του ακροδεξιού κινήματος (και όντως, ακροδεξιό-φασιστικό είναι) της Λεπέν, αλλά τουμπεκί ψιλοκομμένο για το ναζιστικό βρυκολάκιασμα στις χώρες που κάτι τέτοιο βολεύει το Βερολίνο (όπως στην Ουκρανία).
Τα Waffen SS (μαχόμενα Ες Ες) ήταν πλήρως εκπαιδευμένα και άρτια εξοπλισμένα στρατιωτικά σώματα που πολεμούσαν στο πλάι της Βέρμαχτ. Οσον ο πόλεμος μάκραινε, τόσον οι μονάδες αυτές πλήθαιναν, παίρνοντας πάνω τους όλο και μεγαλύτερο μέρος απ’ το βάρος του πολέμου. Μεραρχίες Ες Ες, ειδικά σώματα των Ες Ες, όλα πολέμησαν εναντίον των Συμμάχων όλο και πιο μανιασμένα, όλο και πιο φρενιασμένα, όσον ο πόλεμος για τη ναζιστική Γερμανία χανόταν. Μοιράστηκαν με τη Βέρμαχτ όλα τα εγκλήματα πολέμου, στα μέτωπα, στα μετόπισθεν, στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, στις ομάδες θανάτου (εναντίον και των Γερμανών), στις επιχειρήσεις εναντίον της Αντίστασης, σε πόλεις και σε χωριά, παντού.
Ολα τα «εργαλεία» του ναζισμού, Τάγματα Εφόδου, Γκεστάπο, Βέρμαχτ, Ες Ες, Waffen SS υπήρξαν αισχρά, αλλά το αισχρότερο απ’ όλαυπήρξε το σύνολο των Ευρωπαίων Waffen SS. Δεν επρόκειτο απλώς για συνεργάτες, όπως οι Γάλλοι του Βισύ ή οι Ελληνες γερμανοτσολιάδες, Ράλληδες και Χίτες, επρόκειτο για Ευρωπαίους εθνικοσοσιαλιστές ενταγμένους σε μεραρχίες Ες Ες (ή λεγεώνες) που πολέμησαν λυσσασμένα μαζί με τη Βέρμαχτ σε όλα τα μέτωπα έως την τελευταία μέρα του πολέμου. Βέλγοι, Γάλλοι, Ολλανδοί, Κροάτες, Βόσνιοι, Ουκρανοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Εσθονοί, Δανοί, Νορβηγοί, Ρώσοι και άλλοι υπήρξαν τα πιο μαύρα «σκυλιά του πολέμου», πολεμώντας έως εσχάτων στις μάχες του Βερολίνου, της Βουδαπέστης, της Πράγας.
Αυτά τα φρικαλέα σκυλιά γιορτάζουν σήμερα στους δρόμους της Ρίγας, λίγα χιλιόμετρα μακριά απ’ το Βερολίνο, την αμνησία της Ευρώπης. Κι όχι μόνον την αμνησία, αλλά και τη μετάλλαξή της, όταν πολιτικές δυνάμεις απ’ όλη τη Γηραιά Ηπειρο, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και πράσινες, προωθούν τηνταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό. Με ψηφίσματα ακόμα και με νόμους σε ορισμένες χώρες η ταύτιση αυτή έχει καθιερωθεί. Εις ό,τι αφορά δε τις κοινωνίες, η θεωρία των δύο άκρων είναι κι αυτή διαδεδομένη.
Αλήθεια, τι Ευρώπη είναι αυτή που δεν βγάζει κιχ για την γιορτή των φρικτών φαντασμάτων στη Ρίγα, αλλά ξελαρυγγιάζεται να βρίζει για λαϊκισμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ποδέμος, το Σιν Φέιν, το Βελγικό Κ.Κ. ή ακόμα και τα γερμανικά συνδικάτα; Δεν πρόκειται περί υποκρισίας, αλλά περί στρατηγικής. Που αποσκοπεί σε κράτη-παρίες και πολίτες-σκλάβους.
Και υπ’ αυτήν την έννοια είναι ενδεικτικό της πραγματικότητας που διαμορφώνεται το είδος Σταύρος Θεοδωράκης, όταν δηλώνει ότι «είμαστε μαζί με τη Γερμανία στο θέμα μιας πιο δίκαιης Ευρώπης». Διότι για το κακώς θεωρούμενο ως απολιτίκ αυτό υποπόδιο, η Γερμανία πασχίζει για μια πιο δίκαιη Ευρώπη! Για τον κ. Σουλτς οι ΑΝΕΛ είναι ψεκασμένοι, αλλά τα δύο φασιστικά κόμματα στην κυβέρνηση της Ουκρανίας είναι αγλάισμα δημοκρατικότητας. Πλην όμως, αυτοί
που κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας στη Λιβύη ή στο Ιράκ για να κάνουν ανακύκλωση εξαγωγής στρατευμάτων, αυτοί που κάνουν «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» και προκαλούν «ανθρωπιστικές κρίσεις» με τους τόκους, δεν έχουν τη φιλοδοξία της ηθικής αποτίμησης απ’ τους λαούς (έχουν μια σκασίλα), αλλά τους αρκεί να εκμεταλλεύονται την ευπιστία, ου μην και την τιμιότητα των πολλών, για να τους χειραγωγούν στην υποταγή διά της ενοχοποίησης.
Ετσι οι Ελληνες είναι ένοχοι για τον Καραϊσκάκη κι όλο το μουρλό προγονικό που τους καθηλώνει σε κάτι εθνικοπατριωτικά βαλκανικά κόμπλεξ, αντί να τους κάνει προσαρμοστικούς στα ευρωπαϊκά πρότυπα της ευέλικτης εργασίας κι εν γένει της «νέας τάξης πραγμάτων». Τι θέλεις, ρε ανάδελφε εθνολαϊκιστή; να μην πληρώσεις το χρέος που σου έστησαν αυτοί που σου τα έφαγαν; Ομως το παραμύθι αυτό έχει τελειώσει. Και στην Ευρώπη έχουν βγει στο μεϊντάνι οι δράκοι. Οι λίγοι και λυμφατικοί ευρωπαϊκοί θεσμοί που υπερασπίζονται τα όποια λαϊκά συμφέροντα (όπως ο έλεγχος των χρεών, ή τα εργασιακά μίνιμα) έχουν περιπέσει και συνεχίζουν να περιπίπτουν σε αχρησία. Αντιθέτως, όλη η διαδικασία που οδηγεί την Ενωση σε καθεστώς υποταγής στη Γερμανία, σε καθεστώς αυταρχισμού, εργασιακής σκλαβιάς και κοινωνικής αποσύνθεσης ενισχύεται.
Η Ευρώπη ήταν κάποτε μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους στόκους των τόκων. Ανεπαισθήτως, συνέβη…
ΥΓ.: Για την Ιστορία. Κεράκι να ανάβουμε στη μνήμη 130.000 «άλλων» Λετονών που πολέμησαν μέσα απ’ τον Κόκκινο Στρατό στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κι έπνιξαν με το αίμα τους το φασιστικό τέρας. Τους έλεγαν Ηρωες της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά ήταν Ηρωες της Ανθρωπότητας.
seisaxthiablog
Στη Λετονία και (λιγότερο) στις υπόλοιπες βαλτικές Δημοκρατίες τέτοιες ανδραγαθίες εορτάζονται με παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη και εκφώνηση δεκάρικων της οκάς. Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ακροδεξιό όνειδος και άγος βγαίνει στους δρόμους να γιορτάσει με τύμπανα και φανφάρες το πιο σκοτεινό μαζικό έγκλημα όλων των αιώνων. Από τη Ρίγα το Βερολίνο απέχει όχι πολύ κι όμως ούτε μια λέξη δεν βρήκε να πει η κυβέρνηση Μέρκελ για να καταδικάσει αυτόν τον κολασμένο χορό των καθαρμάτων. Λαλίστατη η ευρωπαϊκή ελίτ εναντίον του ακροδεξιού κινήματος (και όντως, ακροδεξιό-φασιστικό είναι) της Λεπέν, αλλά τουμπεκί ψιλοκομμένο για το ναζιστικό βρυκολάκιασμα στις χώρες που κάτι τέτοιο βολεύει το Βερολίνο (όπως στην Ουκρανία).
Τα Waffen SS (μαχόμενα Ες Ες) ήταν πλήρως εκπαιδευμένα και άρτια εξοπλισμένα στρατιωτικά σώματα που πολεμούσαν στο πλάι της Βέρμαχτ. Οσον ο πόλεμος μάκραινε, τόσον οι μονάδες αυτές πλήθαιναν, παίρνοντας πάνω τους όλο και μεγαλύτερο μέρος απ’ το βάρος του πολέμου. Μεραρχίες Ες Ες, ειδικά σώματα των Ες Ες, όλα πολέμησαν εναντίον των Συμμάχων όλο και πιο μανιασμένα, όλο και πιο φρενιασμένα, όσον ο πόλεμος για τη ναζιστική Γερμανία χανόταν. Μοιράστηκαν με τη Βέρμαχτ όλα τα εγκλήματα πολέμου, στα μέτωπα, στα μετόπισθεν, στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, στις ομάδες θανάτου (εναντίον και των Γερμανών), στις επιχειρήσεις εναντίον της Αντίστασης, σε πόλεις και σε χωριά, παντού.
Ολα τα «εργαλεία» του ναζισμού, Τάγματα Εφόδου, Γκεστάπο, Βέρμαχτ, Ες Ες, Waffen SS υπήρξαν αισχρά, αλλά το αισχρότερο απ’ όλαυπήρξε το σύνολο των Ευρωπαίων Waffen SS. Δεν επρόκειτο απλώς για συνεργάτες, όπως οι Γάλλοι του Βισύ ή οι Ελληνες γερμανοτσολιάδες, Ράλληδες και Χίτες, επρόκειτο για Ευρωπαίους εθνικοσοσιαλιστές ενταγμένους σε μεραρχίες Ες Ες (ή λεγεώνες) που πολέμησαν λυσσασμένα μαζί με τη Βέρμαχτ σε όλα τα μέτωπα έως την τελευταία μέρα του πολέμου. Βέλγοι, Γάλλοι, Ολλανδοί, Κροάτες, Βόσνιοι, Ουκρανοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Εσθονοί, Δανοί, Νορβηγοί, Ρώσοι και άλλοι υπήρξαν τα πιο μαύρα «σκυλιά του πολέμου», πολεμώντας έως εσχάτων στις μάχες του Βερολίνου, της Βουδαπέστης, της Πράγας.
Αυτά τα φρικαλέα σκυλιά γιορτάζουν σήμερα στους δρόμους της Ρίγας, λίγα χιλιόμετρα μακριά απ’ το Βερολίνο, την αμνησία της Ευρώπης. Κι όχι μόνον την αμνησία, αλλά και τη μετάλλαξή της, όταν πολιτικές δυνάμεις απ’ όλη τη Γηραιά Ηπειρο, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και πράσινες, προωθούν τηνταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό. Με ψηφίσματα ακόμα και με νόμους σε ορισμένες χώρες η ταύτιση αυτή έχει καθιερωθεί. Εις ό,τι αφορά δε τις κοινωνίες, η θεωρία των δύο άκρων είναι κι αυτή διαδεδομένη.
Αλήθεια, τι Ευρώπη είναι αυτή που δεν βγάζει κιχ για την γιορτή των φρικτών φαντασμάτων στη Ρίγα, αλλά ξελαρυγγιάζεται να βρίζει για λαϊκισμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ποδέμος, το Σιν Φέιν, το Βελγικό Κ.Κ. ή ακόμα και τα γερμανικά συνδικάτα; Δεν πρόκειται περί υποκρισίας, αλλά περί στρατηγικής. Που αποσκοπεί σε κράτη-παρίες και πολίτες-σκλάβους.
Και υπ’ αυτήν την έννοια είναι ενδεικτικό της πραγματικότητας που διαμορφώνεται το είδος Σταύρος Θεοδωράκης, όταν δηλώνει ότι «είμαστε μαζί με τη Γερμανία στο θέμα μιας πιο δίκαιης Ευρώπης». Διότι για το κακώς θεωρούμενο ως απολιτίκ αυτό υποπόδιο, η Γερμανία πασχίζει για μια πιο δίκαιη Ευρώπη! Για τον κ. Σουλτς οι ΑΝΕΛ είναι ψεκασμένοι, αλλά τα δύο φασιστικά κόμματα στην κυβέρνηση της Ουκρανίας είναι αγλάισμα δημοκρατικότητας. Πλην όμως, αυτοί
που κάνουν εξαγωγή δημοκρατίας στη Λιβύη ή στο Ιράκ για να κάνουν ανακύκλωση εξαγωγής στρατευμάτων, αυτοί που κάνουν «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» και προκαλούν «ανθρωπιστικές κρίσεις» με τους τόκους, δεν έχουν τη φιλοδοξία της ηθικής αποτίμησης απ’ τους λαούς (έχουν μια σκασίλα), αλλά τους αρκεί να εκμεταλλεύονται την ευπιστία, ου μην και την τιμιότητα των πολλών, για να τους χειραγωγούν στην υποταγή διά της ενοχοποίησης.
Ετσι οι Ελληνες είναι ένοχοι για τον Καραϊσκάκη κι όλο το μουρλό προγονικό που τους καθηλώνει σε κάτι εθνικοπατριωτικά βαλκανικά κόμπλεξ, αντί να τους κάνει προσαρμοστικούς στα ευρωπαϊκά πρότυπα της ευέλικτης εργασίας κι εν γένει της «νέας τάξης πραγμάτων». Τι θέλεις, ρε ανάδελφε εθνολαϊκιστή; να μην πληρώσεις το χρέος που σου έστησαν αυτοί που σου τα έφαγαν; Ομως το παραμύθι αυτό έχει τελειώσει. Και στην Ευρώπη έχουν βγει στο μεϊντάνι οι δράκοι. Οι λίγοι και λυμφατικοί ευρωπαϊκοί θεσμοί που υπερασπίζονται τα όποια λαϊκά συμφέροντα (όπως ο έλεγχος των χρεών, ή τα εργασιακά μίνιμα) έχουν περιπέσει και συνεχίζουν να περιπίπτουν σε αχρησία. Αντιθέτως, όλη η διαδικασία που οδηγεί την Ενωση σε καθεστώς υποταγής στη Γερμανία, σε καθεστώς αυταρχισμού, εργασιακής σκλαβιάς και κοινωνικής αποσύνθεσης ενισχύεται.
Η Ευρώπη ήταν κάποτε μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους στόκους των τόκων. Ανεπαισθήτως, συνέβη…
ΥΓ.: Για την Ιστορία. Κεράκι να ανάβουμε στη μνήμη 130.000 «άλλων» Λετονών που πολέμησαν μέσα απ’ τον Κόκκινο Στρατό στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο κι έπνιξαν με το αίμα τους το φασιστικό τέρας. Τους έλεγαν Ηρωες της Σοβιετικής Ενωσης, αλλά ήταν Ηρωες της Ανθρωπότητας.
seisaxthiablog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου