Η σύγκρουση είναι πολιτική για κανόνες υποταγής ή αλλαγής
Γράφει ο Χρήστος Καψάλης στο eklogika.gr
Η σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας – δανειστών ή για να είμαστε πιο ακριβείς μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας συνεχίζεται σε όλο και υψηλότερους τόνους. Φυσικά η αιτία της σύγκρουσης δεν είναι το στυλ του Γιάνη Βαρουφάκη, ούτε η υποτιθέμενη προσβολή που ένιωσε ο κ. Σόιμπλε επειδή η κυβέρνηση έθεσε θέμα πολεμικών αποζημιώσεων και επιστροφής του κατοχικού (υποχρεωτικού υπό την απειλή των όπλων) δανείου, ούτε επειδή υπενθύμισε στην κ. Μέρκελ και στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών ότι η Γερμανία κέρδισε από εμάς περισσότερα απ’όσα μας δάνεισε.
Η σύγκρουση είναι πολιτική. Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του θέλουν μια άλλη πολιτική στην ΕΕ με έμφαση στην αλληλεγγύη και στην εφαρμογή προγραμμάτων με στόχο την ανάπτυξη και όχι στην προώθηση υφεσιακών μνημονίων που βυθίζουν τις χώρες στη λιτότητα και στη φτώχεια.
«Παραβιάζετε τους κανόνες της ΕΕ» απαντούν οι δανειστές. Ποιους κανόνες; Αυτούς με τους οποίους υλοποιείται η προώθηση των πολιτικών λιτότητας και των ατέρμονων κύκλων δανεισμού, που δεν επιτρέπουν την αποπληρωμή των χρεών και κρατούν χώρες και λαούς σε ομηρία;
Να λοιπόν, ποιους κανόνες παραβιάζει η ελληνική κυβέρνηση:
Κανόνας πρώτος: Επιμένει να εφαρμόσει την πολιτική που προεκλογικά υποσχέθηκε.
Όσο κι αν φαίνεται ανήκουστο ακριβώς αυτό εξοργίζει τους δανειστές. «Δεν δικαιούστε, λένε, να αποφασίζετε εσείς για την πολιτική που θα εφαρμοστεί» και «ζητούν από τον Α. Τσίπρα» να καταλάβει ότι δεν βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και να «προσγειωθεί στην πραγματικότητα».
Μα η Δημοκρατία επιβάλει στο κόμμα που κέρδισε τις εκλογές να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, θα σκεφθεί ο …αφελής πολίτης. «Όχι, απαντούν οι δανειστές, το κράτος έχει συνέχεια. Αυτό σημαίνει ότι όποιο κόμμα και αν εκλέγεται πρέπει να υλοποιεί την πολιτική που εμείς σας υποδεικνύουμε, δηλαδή την δική μας πολιτική» και δεν διστάζουν μάλιστα να ξεκαθαρίσουν ότι όποιο κράτος εισέρχεται σε πρόγραμμα στήριξης και δανεισμού «αποδέχεται παραχώρηση σημαντικού μέρους της εθνικής του κυριαρχίας».
Αυτός είναι ο δεύτερος κανόνας που θεωρούν ότι παραβιάζει η ελληνική κυβέρνηση. Δεν αποδέχεται δηλαδή την παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Τρίτος κανόνας είναι ο τρόπος λειτουργίας των ελέγχων της τρόϊκας. Ίσως θα θυμάστε ότι μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου κυβέρνηση και δανειστές προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι με την δανειακή σύμβαση καθορίζονται οι δημοσιονομικοί στόχοι που πρέπει κάθε χρόνο να πιάνει η κυβέρνηση και οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να υλοποιεί με στόχο τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κρατικής μηχανής. Πως θα επιτυγχάνει του δημοσιονομικούς στόχους και πως θα εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις, είναι δικό της θέμα, μας έλεγαν.
Βέβαια γρήγορα το ψέμα αποκαλύφθηκε. Οι ελεγκτές της τρόικας κατέφθαναν κάθε τρίμηνο και λειτουργούσαν με ύφος και διαδικασίες προϊσταμένων των ελλήνων υπουργών παρεμβαίνοντας σε κάθε απόφαση και διαδικασία υπουργείων, οργανισμών, τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων.
Η νέα κυβέρνηση δεν αποδέχτηκε αυτή την αποικιοκρατική διαδικασία επιμένοντας για το αυτονόητο: «Αναγνωρίζουμε ότι έχουμε υποχρεώσεις με βάση την δανειακή σύμβαση αλλά θα μας ελέγχετε επί της επίτευξης των στόχων που από κοινού θα καθορίζουμε και δεν δεχόμαστε να παρεμβαίνετε στις πολιτικές που θα εφαρμόζουμε για να επιτύχουμε τους στόχους», ξεκαθάρισε.
Κανόνας τέταρτος. Η ΕΕ είναι δομημένη μόνο για φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες πολιτικές και γι αυτό κόμματα αριστερής λογικής και πολιτικής έκφρασης δεν είναι αποδεκτά. Γι αυτό ο κ. Σόιμπλε δήλωσε ότι «τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποτελούν μονομερή ενέργεια της ελληνικής κυβέρνησης», γι αυτό ο ο κ. Γιούνκερ, δήλωσε αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και το ισπανικό PODEMOS: «Ο τύπος του νέου κόμματος συχνά αναλύει την κατάσταση με ρεαλιστικό τρόπο υπογραμμίζοντας με ακρίβεια τις τεράστιες κοινωνικές προκλήσεις. Όμως αν κερδίσουν τις εκλογές είναι ανίκανοι να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, να μετατρέψουν τα προγράμματά τους σε πραγματικότητα. Οι προτάσεις αυτών των κομμάτων δεν είναι συμβατές με τους ευρωπαϊκούς κανόνες: θα οδηγούσαν σε μια κατάσταση πλήρους εμπλοκής».
Κανόνας πέμπτος: Η Ελλάδα πρέπει να «σωθεί» με το είδος στραγγαλισμού που οι δανειστές έχουν επιλέξει για εμάς.
Τι και αν λέει ξανά και ξανά ο υπουργός Οικονομικών, πως η Ελλάδα δεν ζητά νέο δάνειο στήριξης αλλά «συμβόλαιο για την ανάπτυξη» με τρεις πυλώνες: Την αναθεώρηση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα, μια έξυπνη ανταλλαγή του χρέους με νέα ομόλογα – που θα συνδέονται με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας – και ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο επενδύσεων που θα χρηματοδοτηθεί με ομόλογα που μπορεί να εκδώσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Ως τώρα, το Eurogroup και οι δανειστές κάνουν ότι δεν ακούν, γιατί αυτό που η Ελλάδα ζητάει, δεν περιλαμβάνει «το νέο δάνειο και το νέο μνημόνιο» που θέλουν να μας επιβάλουν διογκώνοντας ακόμη περισσότερο το χρέος μας, παρότι γνωρίζουν ότι δεν δυνατόν ποτέ να ξεπληρωθεί.
Κανόνας έκτος. Η ελληνική κυβέρνηση δεν δικαιούται να ζητά με δημοψήφισμα την ετυμηγορία του ελληνικού λαού αν πιεσθεί από τους δανειστές να εφαρμόσει νέα επαχθή μέτρα. Θα θυμάστε τι είχε συμβεί όταν τόλμησε ο Γ. Παπανδρέου να υπαινιχθεί κάτι αντίστοιχο πριν πάει στις Κάννες για την συνάντηση με Μέρκελ – Σαρκοζί. Πόσο προσβλητικά του είχαν φερθεί, επιβάλλοντάς του να πάρει πίσω αυτό το ενδεχόμενο και να αποδεχτεί το μνημόνιο άνευ όρων!
Το ερώτημα είναι απλό: Η ελληνική κυβέρνηση παραβιάζει κανόνες της ΕΕ ή η ΕΕ έχει κατακρεουργήσει κάθε κανόνα σεβασμού στην εθνική κυριαρχία κράτους μέλους;
anemosantistasis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου