Αυτό που ζητά η Τρόικα από την Ελλάδα μοιάζει με τις αποζημειώσεις
που προσπάθησαν να αποσπάσουν οι Σύμμαχοι από τη Γερμανία μετά από τον
Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, γράφει ο Πολ Κρούγκμαν, σε μία ανάλυση με το
πρωτογενές πλεόνασμα στο επίκεντρο.
«Το βασικό είναι ότι η Ελλάδα, μέσα από απίστευτες θυσίες, έχει καταφέρει να πετύχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού -ένα πλεόνασμα χωρίς τους τόκους- παρά την ύφεση», γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος σε άρθρο του στην εφημερίδα New York Times.
«Αυτό το πλεόνασμα εκτιμάται ότι αυτή τη στιγμή κινείται περίπου στο 1,5% του ΑΕΠ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν ζητά επιστροφή σε πρωτογενή ελλείμματα. Οπως το αντιλαμβάνομαι, απλώς προτείνει να της επιτραπεί να σταθεροποιήσει το πλεόνασμα σε αυτό το επίπεδο και όχι να το ανεβάσει στο 4,5% του ΑΕΠ, επίπεδο με λίγα προηγούμενα στην ιστορία», προσθέτει.
«Μπορεί να πιστεύεται ότι αυτό το 3% του ΑΕΠ δεν είναι μεγάλη υπόθεση (προσπαθήστε όμως να βρείτε 500 δισ. δολάρια το χρόνο σε περικοπές δαπανών στις ΗΠΑ). Στη μακροοικονομία όμως, είναι μεγαλύτερο από ότι φαίνεται. Μοιάζει πολύ με τις αποζημιώσεις που προσπάθησαν να αποσπάσουν οι Σύμμαχοι από τη Γερμανία μετά από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο- αν και για διαφορετικούς λόγους. Αναγκάζοντας την Ελλάδα να έχει τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα σε αυτό το σημείο θα επιβάλλει ένα ''υπερβολικό φορτίο'' πέρα και πάνω από το άμεσο κόστος από τα ίδια τα πλεονάσματα», σημειώνει ο Κρούγκμαν.
Καταρχάς, η λιτότητα έχει πολύ αρνητική επίδραση στην παραγωγή μίας χώρας που δεν έχει το δικό της νόμισμα και κατά συνέπεια δεν μπορεί να αντισταθμίσει την πτώση της ζήτησης με νομισματική πολιτική, συνεχίζει ο οικονομολόγος, ο οποίος συμπεριέλαβε στο άρθρο του και ένα διάγραμμα το οποίο, όπως εξηγεί, δείχνει τι θα έπρεπε να συμβεί στο ελληνικό ΑΕΠ σύμφωνα με την αρχική συμφωνία του 2010 σε σύγκριση με το τι ακριβώς συνέβη. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τεράστιο έλλειμμα αντανακλά τις αρνητικές επιπτώσεις της λιτότητας, τις οποίας το ΔΝΤ παραδέχεται ότι υποτίμησε σε μεγάλο βαθμό», σχολιάζει.
Αναλύοντας ότι με βάση λογικές εκτιμήσεις ο πολλαπλασιαστής για την Ελλάδα είναι της τάξεως του 1,3%, ο Πολ Κρούγκμαν τονίζει ότι για να επιτευχθούν οι επιπλέον τρεις ποσοστιαίες μονάδες του πλεονάσματος που απαιτεί η Τρόικα, η Ελλάδα θα έπρεπε στην πραγματικότητα να βρει πάνω από 6 μονάδες του ΑΕΠ σε περικοπές δαπανών ή αυξήσεις φόρων. Και παράλληλα, η μείωση των κρατικών δαπανών θα οδηγούσε σε μείωση και της ιδιωτικής δαπάνης.
«Το θέμα είναι, ότι απαιτώντας από την Ελλάδα να έχει μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα, η Τρόικα ουσιαστικά απαιτεί από την Ελλάδα να κάνει θυσίες της τάξεως ενός επιπλέον 7,5-8% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με στάση που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση», καταλήγει ο Κρούγκμαν.
«Το βασικό είναι ότι η Ελλάδα, μέσα από απίστευτες θυσίες, έχει καταφέρει να πετύχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού -ένα πλεόνασμα χωρίς τους τόκους- παρά την ύφεση», γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος σε άρθρο του στην εφημερίδα New York Times.
«Αυτό το πλεόνασμα εκτιμάται ότι αυτή τη στιγμή κινείται περίπου στο 1,5% του ΑΕΠ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν ζητά επιστροφή σε πρωτογενή ελλείμματα. Οπως το αντιλαμβάνομαι, απλώς προτείνει να της επιτραπεί να σταθεροποιήσει το πλεόνασμα σε αυτό το επίπεδο και όχι να το ανεβάσει στο 4,5% του ΑΕΠ, επίπεδο με λίγα προηγούμενα στην ιστορία», προσθέτει.
«Μπορεί να πιστεύεται ότι αυτό το 3% του ΑΕΠ δεν είναι μεγάλη υπόθεση (προσπαθήστε όμως να βρείτε 500 δισ. δολάρια το χρόνο σε περικοπές δαπανών στις ΗΠΑ). Στη μακροοικονομία όμως, είναι μεγαλύτερο από ότι φαίνεται. Μοιάζει πολύ με τις αποζημιώσεις που προσπάθησαν να αποσπάσουν οι Σύμμαχοι από τη Γερμανία μετά από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο- αν και για διαφορετικούς λόγους. Αναγκάζοντας την Ελλάδα να έχει τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα σε αυτό το σημείο θα επιβάλλει ένα ''υπερβολικό φορτίο'' πέρα και πάνω από το άμεσο κόστος από τα ίδια τα πλεονάσματα», σημειώνει ο Κρούγκμαν.
Καταρχάς, η λιτότητα έχει πολύ αρνητική επίδραση στην παραγωγή μίας χώρας που δεν έχει το δικό της νόμισμα και κατά συνέπεια δεν μπορεί να αντισταθμίσει την πτώση της ζήτησης με νομισματική πολιτική, συνεχίζει ο οικονομολόγος, ο οποίος συμπεριέλαβε στο άρθρο του και ένα διάγραμμα το οποίο, όπως εξηγεί, δείχνει τι θα έπρεπε να συμβεί στο ελληνικό ΑΕΠ σύμφωνα με την αρχική συμφωνία του 2010 σε σύγκριση με το τι ακριβώς συνέβη. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τεράστιο έλλειμμα αντανακλά τις αρνητικές επιπτώσεις της λιτότητας, τις οποίας το ΔΝΤ παραδέχεται ότι υποτίμησε σε μεγάλο βαθμό», σχολιάζει.
Αναλύοντας ότι με βάση λογικές εκτιμήσεις ο πολλαπλασιαστής για την Ελλάδα είναι της τάξεως του 1,3%, ο Πολ Κρούγκμαν τονίζει ότι για να επιτευχθούν οι επιπλέον τρεις ποσοστιαίες μονάδες του πλεονάσματος που απαιτεί η Τρόικα, η Ελλάδα θα έπρεπε στην πραγματικότητα να βρει πάνω από 6 μονάδες του ΑΕΠ σε περικοπές δαπανών ή αυξήσεις φόρων. Και παράλληλα, η μείωση των κρατικών δαπανών θα οδηγούσε σε μείωση και της ιδιωτικής δαπάνης.
«Το θέμα είναι, ότι απαιτώντας από την Ελλάδα να έχει μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα, η Τρόικα ουσιαστικά απαιτεί από την Ελλάδα να κάνει θυσίες της τάξεως ενός επιπλέον 7,5-8% του ΑΕΠ, σε σύγκριση με στάση που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση», καταλήγει ο Κρούγκμαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου